Alfa Mannetjes

Ik denk dat dit blog een van mijn laatste politieblogs is. Sommige casussen zijn te onbelangrijk, te agressief of te gruwelijk om in letters vast te houden. Dus blijven zij (on)aangenaam in mijn hoofd ronddolen als persoonlijke politiebagage.

De betreffende nachtdienst met alle ingrediënten, was weg uit mijn gedachten horizon. Maar plotsklaps en onverhoeds duikt deze weer op in mijn hersenpan. Vreemd dat deze wormvormige hersenmaterie in staat is om herinneringen voor de dag te toveren, zomaar, opeens en zonder voorwaarschuwing.

Het is alweer een lange tijd geleden want ik draag nog het oude politie-kloffie met donkerblauwe polo’s afgezet met het politie embleem om toch nog wat politie uitstraling gestalte te kunnen geven.

Heel andere kleding dan tegenwoordig. Ik heb deze nachtdienst de noodhulpdienst samen met collega Terence.

Het is weekend, het is zomer en het is warm. Veel mensen zijn op straat en in de cafés door de aangename temperaturen. Kortom een hele leuke stap avond voor de meesten, maar niet voor allemaal. Dit blijkt ons later in de nacht als de sterren flonkeren aan de hemel en de agressie en drankmisbruik bij sommigen toeneemt. Ik kom hier zo dadelijk op terug,

Een leuke anekdote met Terence is me al heel wat jaartjes bijgebleven. Tijdens de IBT training ook weer eens net voor de zomer wordt er gedifferentieerd getraind door hem en mij als gelegenheidsduo. Niet echt want sportief soort zoekt nu eenmaal sportief soort. Ik heb zelf judo lesbevoegdheid en ook het pugilisme is mij niet vreemd. Terence, die heeft ook een warm hart voor de vechtsport en zelfverdediging.

Dan zijn Terence en ik lekker aan het matten op de mat. Staande, op de grond, met bokshandschoenen aan en met blote voeten op de tatami in het oefencentrum in Kerkrade. Uit ons arsenaal toveren wij tal van Judo grepen, armklemmen en grondgevechten en rijgen dit als een parelsnoer aaneen.

Wij blijven sportief en gunnen elkaar om te kunnen oefenen en uit te proberen. De docent kijkt af en toe op bij de harde tatami geluiden en schudt meewarig zijn hoofd. Onafgebroken zijn we ongeveer 45 minuten vol aan de bak aan het zwoegen vol plezier. Op zijn lijf stoot ik iets harder. Dan staat Terence met zijn rug tegen de muur o.i.d. Ik sluit hem sportief in en hij kan geen kant meer op. Ik plaats snel en hard een stoot en raak hem gedecideerd maar intensief op zijn lijf. Hij valt naar achteren en plotsklaps (wat een woord hé) is er een harde knal te horen en iedereen in de ruimte kijkt op. 

Terence en ik staan dan reeds buiten in het felle zonlicht. Ik heb hem als het ware naar buiten geslagen door de nooddeuren heen. 

Lachend lopen we weer naar binnen en herbeginnen. Even later zegt de docent dat de les om is. We blijven lachen om elkaars respect en sportiviteit. Terence en ik zijn vaak aan het stoeien, ook aan het bureau. Een keer val ik met mijn hoofd een fractie naast de harde toplaag van een bureau terwijl ik hem achterwaarts torpedeer. Dan spreken Terence en ik af dat we zulks niet meer moeten doen, behalve dan in het IBT centrum J. Voor zover deze anekdote.

Deze nachtdienst cirkelen wij –aangedreven door het meldingenpatroon- als roofvogels in en rondom het centrum. Ik kan mij niet veel van andere taken herinneren, behalve dan de 2 hierna volgende casussen.

Door het warme weer in combinatie met alcohol misbruik zijn opstootjes en ruzie niet ondenkbaar. Zo ook is deze nacht geen uitzondering hierop. Dan krijgt een vermeend Alfa mannetje een klap voor zijn kanis. Ik zei al vermeend Alfa mannetje, maar deze dus niet. Want hij gaat in de luwte om hulp vragen via zijn gsm. Even later komen tal van dikke auto’s met woeste personen erin, “aangevlogen” vanuit de periferie in het donker., getergd tot op het bot. Het op de borst gebonk van een gorilla valt bij dit Alfa gedrag in het niet.

De dader die het vermeende Alfa mannetje geklapt heeft is er tussenuit geknepen als een dief in de nacht. Hij heeft kennelijk zijn zegeningen geteld en de naderende verliesronde wil hij ogenschijnlijk niet op zijn palmares bijschrijven.

De politie inclusief Terence en ik zijn met het normale aantal aan dienders aanwezig. Deze Alfa bedoening moet men niet teveel podium gunnen, dus doen we dat ook niet. We sussen de situatie en het lont komt deze nacht niet in het Kruidvat tot een helse ontploffing. Ik ken de SUV-Alfa’s en praat met hen. Hun dreigementen-taal wordt afgedaan als gebazel en op de ware minieme grootte ingeschat en geklasseerd onder de noemer “NOT very important”!

De Alfa's hebben hun spierballen kunnen tonen. Helder is het feit dat wij als politie hier verder geen werk aan krijgen want er wordt geen aangifte gedaan. Eigen richting is kennelijk hun toon.

De cafés lopen uit want het sluitingsuur is aangebroken en de mensen drommen nog ff op de markt samen voor een verbaal luid afzakkertje. Wij dienders houden nog toezicht op deze openbare orde hotspot zo als te doen gebruikelijk en evalueren nog even de Alfa oppositie.

Dan plots komt de OC (operationeel Centrum) met een prioriteit 1 melding. Ergens in ons bewakingsgebied is een oudere mevrouw door de buurman mishandelt en ligt –mogelijk gewond- in haar woning. De buren hebben meteen de politie gebeld want zij kunnen niet in haar woning omdat de toegangsdeur gesloten is. De hulpeloze mevrouw is wel bij bewustzijn maar kan op dat moment de deur niet openen. Dit vereist onmiddellijke actie. Dus geven we snel "gas" bij.

Ik ken de straat waar het gebeurd is en de verdachte. Ik spreek af met de leidinggevende dat we snel ter plaatse moeten gaan met niet teveel surveillances. Er kan altijd nog geplust worden indien nodig.

Wel is voorzichtigheid geboden want niemand kan een willekeurige situatie precies inschatten. We zijn snel ter plaatse. De vrouw is bij bewustzijn  en de deur is geopend. De oudere mevrouw is perplex over het gedrag van haar buurman die uit zijn pan gesprongen is en haar agressief benaderd heeft.

Zij doet aangifte. Het is heterdaad en de aanhouding van de verdachte kan niet uitgesteld worden. We hebben geen machtiging tot binnentreden. Maar zoals ik al zei, ik ken de verdachte. Hij is een heel apart figuur die moeilijk te duiden is door veelvuldig drankmisbruik vaak in combinatie door de katalysator die drank met medicamenten teweeg brengt. Dan gaan meestal bij hem alle trossen los en dan moet er iets gebeuren, zo schijnt het met hem te doen gebruikelijk te zijn! Daar zijn de nodige maatschappelijke instanties - waaronder ook uw politie - al lang en breedschalig mee bezig.

We spreken af dat ik aanbel en hem naar buiten beweeg om zodoende snel over te kunnen gaan tot zijn aanhouding. Ik bel aan. Terence staat bij me. De verdachte opent de deur en ik stel mij voor en zeg waarvoor ik kom. Ik reik hem mijn han-d en trek hem snel naar voren zijn woning uit. Dan wordt hij gefixeerd tegen de buitenmuur door Terence en mij, geboeid en door andere collega’s afgevoerd.

Achteraf blijkt het slachtoffer ernstig geschrokken te zijn en vallen haar verwondingen mee. Het is meer te doen om de schrik en de agressie die haar niets vermoedend ten deel is gevallen.

Het dossier van de verdachte is weer een casus dikker geworden en door intensieve maatschappelijke toegepaste zorg is hij uit zijn woning gezet.

Met hem is het altijd explosief en maatschappelijk gezien, altijd dweilen met de kraan open.

Een langdurige oplossing is in al de jaren waarin hij met zijn "Struggeling For his life" bezig is, niet gevonden en helemaal niet door hem zelf. 

Sommige personen willen of kunnen nu eenmaal niet anders. Alsof het genetisch bepaald is,

groeten Han

Politie bokskampioen 1984

Dan zit je noodgedwongen thuis in de lappenmand en graai je maar wat in de persoonlijke collectie nostalgische video's. Een bijzondere video uit 1984 mei 2, springt op mijn netvlies, de politie-kampioenschappen Boksen in Rotterdam. Dan komen de herinneringen in mijn geest weer glashelder binnenstromen.

Ik weet het nog als de dag van gisteren. Ik ben destijds - in een jaartal diep verborgen in de vorige eeuw! - met boksen begonnen op ongeveer 11/12 jarige leeftijd, samen met mijn broer Paul die ietsjes ouder is. 

Het was op een een woensdagavond bij de boksclub "De Amateur" in Munstergeleen. Met toestemming van onze ouders onder restrictie dat wij geen wedstrijden zouden gaan boksen, alleen conditie opdoen en trainen. Met de fiets op en neer naar Munstergeleen vice versa 12 kilometer en ertussenin anderhalf uur trainen. Basistechnieken, voetenwerk aanleren en nooit de voeten kruisen  ivm instabiliteit, ontwijken en incasseren  en treffers plaatsen en stoten en vele varia. 

Niet alle lesstof tijdens een en dezelfde les maar gedoceerd gespreid over de jaren van pugilisme. Daar groei je dan in, zegt men! De muffe trainingszaal vol gezogen met parels angstzweet, al dan niet op de vloer geplensd, door de deelnemers. Zomers gelijk aan een verstikkende sauna door het plat dak van de gymzaal. Bovendien een hele aparte geur van zweet en bokshandschoenen, afgeblust met sterretjes door een stoot of roffel tegen je hoofd, bijna tastbaar. Mooi om nu weer aan terug te denken.

Touwtje springen dan, een ware kwelling, meestal ononderbroken voor een tijdsbestek van 25-30 minuten en dan begon het handschoenenwerk in alle boks-varia. Niets doen is  geen optie en de trainer Jan Derhaag ziet alles en motiveert je onophoudelijk in woord en daad! Mooi toch, een dergelijke aandacht van de trainer.  Een beetje Spartaanse inslag? zou best wel kunnen, wanneer ik er nu aan terug denk. Karaktervormend, zeker en gewis, dat dan weer wel.

Wisten mijn ouders van de hoed en de rand. Nee dus. Op trainingen ging het er vaker bijzonder hard tot nog harder aan toe. Dat kunnen de vele recreanten en amateurboksers zeker bevestigen. Ook zijn er meer dan voldoende stille getuigen door de boksjaren heen, bijna stelselmatig "blauwe" ogen en verdikkingen van oogleden en wenkbrauwen. In die tijden had ik geen oogschaduw nodig, hahahan.

Met de leeftijd van 16 of 17 jaar ben ook ik officieel de "ring" ingegaan en begonnen met wedstrijden. Uitkomende voor de Heinsberger Boxsport Verein in Duitsland. Samen met broer Paul en Ger van Haen. Maandelijks boksten wij gedrieën wedstrijden in Duitsland. 

In Nederland waren er op dat moment niet veel wedstrijd mogelijkheden. Een hele mooie "Duitse" tijd waar wij gedrieën veel van genoten hebben.  

Met 18 jaar ging ik naar de politieschool en kon ik door een gebrek aan faciliteiten door studie maar moeizaam mijn trainingen bij de "Amateur" volgen. In Duitsland had ik intussen al genoeg bokswedstrijden winnend afgesloten om te mogen promoveren naar de Nederlandse A klasse. Wist ik veel wat dat betekende. 

Mijn eerste wedstrijd in Nederland bokste ik met een overwinning op mijn palmares in de A-klasse op 30 april 1977 in Maastricht in de Geusselt sporthal. 

In 1978 ben ik op 20-jarige leeftijd mede door gebrek aan faciliteiten gestopt met boksen. 

Tot ik in 1984 werd geattendeerd op het feit dat er bij de politie Nederlandse boks-kampioenschappen werden georganiseerd. Ik werd bij de boksclub "De Amateur" met open armen weer ontvangen en ben er voorafgaand aan de politie bokswedstrijd gaan trainen, na een absentie van méér dan 5 jaar.  

Trainen ging stroef in den beginne maar naarmate de maanden verstreken begon mijn boks ritme weer in te slijten met dank aan trainer Jan Derhaag. Ik deed er veel voor, zo ook afvallen in gewicht met ongeveer 8-10 kilo. Door jaren fitness training was ik veel te veel kilo's -ook goeie- bijgekomen en die moesten er dus afgetraind worden.

Op 2 mei 1984 werd de reis begonnen naar de Van Ghentkazerne Korps Mariniers te Rotterdam. Samen met mijn bokstrainer Jan Derhaag, mijn politie sportdocent Leo Verhoeven, mijn Carla en tal van supporterende collega's.

Op deze mooie meidag zou ik boksen tegen een amateurbokser uit Rotterdam vanwege het feit dat er bij de politie geen gelijkwaardige bokser beschikbaar was in de A-klasse categorie. Ik zou een zogenaamde prestatiepartij boksen tegen een amateurbokser uit Rotterdam. Het beoordelen of ik nog voldoende boks-skills in petto had door de jury zou voldoende zijn voor de titel; Politie boks kampioen 1984. Dat is dan ook met verve gelukt. 

Als ik iets weet in de bokswereld dan is het het feit dat een prestatiewedstrijd even loeihard als een normale bokswedstrijd is, nooit en  te nimmer een fractie minder. Gevoelsmatig wordt geen van de opponenten  ook maar iets gegund om te kunnen demonstreren en is vechten tot de laatste gongslag, alsof je leven ervan afhangt.

Ik heb in Rotterdam niet veel van de boksende politiecollega's kunnen bekijken of supporteren in het verdere voorprogramma. Dit vanwege mijn eigen mindset en voorbereidingen op mijn eigen wedstrijd.

Aldus stapte ik de ring in en zag toen pas mijn opponent John. Een beer van een vent van mijn lengte. Echter zijn postuur was veel gespierder en ik denk ook nog ettelijke kilo's zwaarder aan de haak dan mijn persoontje.

Vanaf de 1e gongslag heeft John geprobeerd om mij te overdonderen met zijn gespierde fysiek, boks-skills en beweeglijkheid. Wat een ongekend mooi boks ritme had hij. 

Gelukkig kon ook ik goed bewegen, meegaan met de kracht uit zijn stoten, ontwijken, pareren en counteren. Ook met de rug tegen de touwen boksen, ontwijken of stoten opvangen op mijn dekking was voor mij geen enkel probleem. Achteraf gezien heb ik vaak het midden van de ring kunnen behouden. Mooi zo.

Wat mij nu nog opvalt is het feit dat de scheidsrechter ons beiden tijdens onze vele clinches, bijna niet heeft hoeven onderbreken. Mooi man. Een harde- maar faire wedstrijd. Gelukkig heeft iemand video opnamen gemaakt en beschikbaar gesteld. 

Nu,  na bijna 34 jaar heb ik de bokswedstrijd hierachter kunnen linken  > Politie Bokskampioenschap 1984. Zo ook op YouTube, en dat voor een digibeet!

Ik heb nog een beetje ge-YouTube-d en vond de leuke link > Programma De Reünie met John Held (na ongeveer  44 minuten komt hij in beeld met zijn bokscarrière).

John is later professional bokser geworden. Hij heeft vele wedstrijden gebokst en goed gepresteerd. De uitslagen vielen af en toe minder uit dan door hem verdiend. Dat is nu eenmaal een gegeven in de harde bokswereld.

Leuk dat hij nog een wedstrijd heeft gedraaid tegen een opponent waar ook ik tegen heb gebokst. De link > Pedro van Raamsdonk vs John Held .

Boksen is vooral respectvol met elkaar om kunnen gaan. De beste wint niet altijd. Vaak een spagaat tussen dagritme, de meegebrachte ervaring en last but not least > de belangrijkheid alsmede de ontastbare tentakels van de organiserende Club.

Slimme foefjes tegen drukte op autosnelwegen

Een paar vocabulaire eigenheden en zinsneden van de onderstaande link omruilen voor de woorden; politie, criminaliteit, toezicht met camera’s en assistentie en er ontstaat zomaar een politieblog. Test maar. De link is > Slimme foefjes

  

Autosnelwegen zijn op de dag van vandaag niet zo snel meer. Het snelle zit ‘m tegenwoordig in het sneller dan snel kunnen oplossen van de file-boel dan de fysieke en mystieke snelheid waarmee sommige asfaltjagers in hun bolides het asfalt en hun mede weggebruikers plagen. In tegenstelling tot vroeger toen 100km/u “oerend hard” en “file” een onbekend woord was.

Camera’s en computer software sturen nu hun indringende signalen 24/7 naar de verkeerscentrale van Rijkswaterstaat die op hun beurt de inspecteurs met de nodige vitesse en blauwe lampen snel ter plaatse verordineren. Ondanks deze overstijgende innovatieve preventie groeien de ongevalscijfers tot ongekende hoogten. 

Weet dat de meeste snelheidscontroles op de Vaderlandse auto-snel-wegen plaatsvinden. Daar waar de meeste flitskasten en trajectcontroles hun werk onophoudelijk doen als immateriële precieze sniper robots. Remedie: Gewoon 100 km/u als maximum aanhouden en blokkeren met een mechanische voet bij overschrijding van de aangegeven veiligheidsmarge.

Dan laat ik de najaar trends etc. nog buiten beschouwing. Iedereen huivert van files want deze raken onze economische inspirator en onze thuishavens recht in ons hart. Tijd is geld en kost buiten financiën alleen maar een akelige frustratie met een bizarre afloop. Big data is on the move. Nu nog de voorspelbaarheid fijnmazig weten te Up-daten, wellicht met een toverstok! Dat dan weer wel.

Op snel-langzaamaan-wegen worden bestuurders nu al in hun bewegingsvrije ruimte ingeklemd door files, drukte en ongevallen via rode kruizen en de sympathieke sensuele stem van de boordcomputers die GPS aangestuurd alles ontvangen en woordelijk en digitaal produceren wat er op de autosnelweg aan de hand is. 

Tenzij de bestuurder met iets anders bezig is dan met veilig rijden en -thuiskomen.

Nieuwe rijbanen plannen en -bouwen heeft altijd weer een tijdelijk effect want alle verkeersbewegingen slibben vroeg of laat weer stroperig vast net als een hart-verkeers-infarct. Dat is nu eenmaal zo, kijk maar om je heen. Kijk naar de link > FILES GROEIEN

De verkeersveiligheid is en blijft in het nauw, daar zorgen sommige participanten van het kaliber fast and furious wel voor. Wacht toch je beurt af en houdt de geijkte en fatsoenlijke afstand.

Stupiditeiten ondernomen door grote- en kleine weggebruikers in het verkeer worden achteraf groots aangekondigd in de media en soms door de nabestaanden met droefgeestige kruizen en stille sereen wiegende bloemen op de plaats van de fatale rampspoed.

Bruggetje van/naar verbinding: Dit blog begint met de afbeelding van een brandstofmeter. In iedere auto een verplicht onderdeel, logisch want dan kun je snel en gemakkelijk becijferen hoever er nog veilig gereden kan worden zonder armoedig stil te komen staan met alle nare voortvloeisels van dien. Alleen bij Volkswagens weet ik het niet want daar sjoemelt de techniek iets meer dan bij hun soortelijke genoten, dat dan weer wel.

Ik zou de brandstofmeter als een soort van metafoor en graadmeter willen gebruiken in de drukte van het politiewerk. De blokjes full and empty waartussen de wijzer zich beweegt, herbenoemen in vrij, bezet, vaste- en adhoc politiewerk bestanddelen die dan de bruto capaciteit indiceren van de inzet. 

Het roodkleurige netto beeld, dus de rest capaciteit is dan transparant en begrijpelijk miniem, miniemer of miniemst.

Naarmate het rode blokje met de strenge wijzer getoucheerd dreigt te worden, des te minder restcapaciteit er beschikbaar is voor nieuw acuut politiewerk. Prioriteiten 1 (dringend en niet uitstelbare casussen) zijn hiervan uiteraard uitgezonderd, dat mag duidelijk zijn.

In deze brandstof/graadmeter wordt paal en perk gesteld met willekeur die niet bij de politie thuishoort, maar in de telefonie wel in onze mallemolen terecht komt. Ogenschijnlijk door afwezigheid van het geëigende netwerk.

Wellicht een idee om vaker een wegtrekkende politiebeweging in te passen en terug naar de basis te gaan tot aan de grenslijn. Gewoonweg, de ervaringen van de indrukken hun werk laten doen, ook dat is innovatie.

DNA-match

In een najaar sta ik gepland voor assistentie-taken bij het afnemen van DNA in het regiobureau van politie. Samen met collega’s van Forensische Opsporing moeten we zorgen voor de uitvoering van een heuse inhaalslag. Vele mensen die hun DNA moeten afstaan zijn opgeroepen om te verschijnen. Niet verschijnen, betekent het risico lopen om op een ander ongelukkig en ongelegen moment opgepakt te worden.

Mijn aandeel en dat van mijn collega is de WIPI zuil bemannen en de nodige werkzaamheden uit te voeren. Dat betekent dus digitale foto’s nemen, vingerafdrukken en het aangeboden legitimatiebewijs controleren. Vele ogenschijnlijke normale personages passeren tijdens deze lange werkdag de politionele revue, wellicht hebben zij onzichtbaar angstzweet in hun handen! Maar weet, angst kun je ruiken en zien.

Hun vermeende daden echter staan in schril contrast tot hun voorkomen. In het algemeen zijn de klanten deze dag, rustig, zenuwachtig, timide en meegaand of zelfs spijtoptant.  Maar ook een paar van het kaliber; ik en mijn vrienden tegen de politie en verder iedereen die op ons pad komt. Grappig. Ik weet dat uit deze categorie potentials, nog niet bewezen casussen naar voren zullen komen wanneer hun DNA gematcht wordt met openstaande criminele activiteiten. Dan is het BINGO en worden ze uit de criminele vijver gevist met een juridische vlijmscherpe pijnlijke haak. De gevolgen zullen zij dan na gedegen onderzoek moeten dragen na uitspraak van de rechter.

Tegenwoordig bij controles, of andere zaken waar politie bij geroepen wordt, lichten signaleringen voor afname DNA op uit de digitale registers. Dan is er geen ontkomen meer aan de DNA match en deze matchen hebben inmiddels al vele hits opgeleverd maar er zijn nog vele casussen in het ongewisse.

Deze dag brengen mijn werkzaamheden mij in gedachten terug bij een artikel in de media van een DNA-match van een brute serieverkrachter. 

De ongemeen lugubere seksuele gewelddadigheid in de Nederlandse maatschappij, Utrecht, heeft minimaal 22 slachtoffers en hun gezinnen in hun intiemste integriteit getroffen. Voor de verwerking praten de slachtoffers en naasten praten met de hulpverlening, therapeuten en verder. Hun toekomst is donker gekleurd door vreselijk aangedaan monsterlijk leed.

In Utrecht gaat dit al meerdere jaren op deze navrante wijze. Het ene na het andere gezin is geestelijk en lichamelijk gesloopt, alle voorspoed bruut om zeep geholpen, nooit meer vreugdevolle momenten of een simpele welgemeende glimlach. Slechts opgedroogde tranen en uitgebluste gezichten zijn de stille getuigen die resteren.

De gemeenschap heeft mee geleefd in emoties, in de rollercoaster van bruut geweld gepleegd door een jarenlange onzichtbare verkrachter.

De politie heeft in al die jaren hun stinkende best gedaan om deze verkrachter in de kraag te grijpen. Alle pogingen tot aanhouding zijn op niets uitgelopen. Kosten noch moeite zijn gespaard. Eureka, moderne technieken hebben op een onverwacht moment toch nog geleid tot de dader.

De gevreesde zedendelinquent is pas naar voren gekomen na een DNA-match.

In maart 2015 is de seksmaniak door de politierechter veroordeeld voor de diefstal van twee fietsen, waaronder een lokfiets van de politie. Hij heeft hiervoor een werkstraf en geldboete gekregen. Door strengere wetgeving, heeft hij DNA moeten afstaan. Dit is in een databank vergeleken met eerder dna-materiaal gevonden bij de slachtoffers van de verkrachtingen, waarna de dader en schrik van menig Utrechtse studente alsnog tegen de lamp is gelopen, knock out voor hem ditmaal.

De verkrachter heeft op zitting voor de rechter geen enkele emotie getoond. Hij heeft slechts gebruik gemaakt van zijn zwijgrecht. Onbewogen en met totale minachting voor zijn slachtoffers heeft hij de rechtszitting over zich heen laten gaan. Hij heeft een vrouw met een fietspomp bewerkt en tot op het bot vernederd. Meer smerige details zal ik niet noemen. Na zijn daden heeft hij zijn slachtoffers achtergelaten als oud weggegooid vuil.

De rechter heeft 16 jaar gevangenisstraf opgelegd. TBS kan niet opgelegd worden omdat de verdachte gebruik maakt van zijn recht om hieraan niet mee te werken. Jeetje, tijd voor nieuwe wetgeving!!

Het zit de rechter niet mee om recht te spreken. Want slecht 4 verkrachtingszaken kunnen de verdachte aangerekend worden. Andere zaken zijn intussen aangepast maar de verdachte kan hiervoor niet veroordeeld worden om de administratieve reden dat de verkrachter zijn daden heeft gepleegd voor de wetsaanpassing. Gevoelsmatig 18 keer geen straf en geen genoegdoening! 

Het lijkt erop dat het veroordeelde monster meer rechten dan plichten heeft. Recht op bijstand. Recht op een opleiding. Recht op terugkeer in de maatschappij, na het uitzitten van zijn straf.

De slachtoffers hebben daarentegen levenslang met hun kroost. 

In hoger beroep is de serieverkrachter veroordeeld voor 16 jaar gevangenisstraf. link;

Utrechtse serieverkrachter in hoger beroep veroordeeld

Dan bedenk ik de Cold Case teams bij de politie die gelukkig steeds vaker hun opwachting maken en slijpen en onderzoeken aan zaken uit het verkleden die steeds maar weer naar boven komen en waar dankzij nieuwe technieken de dader gelukkig achterhaald en berecht wordt. Goed voor de familie dat hun zoektocht ten einde mag zijn. Dan kan uiteindelijk de gruwelijke verwerking beginnen.

Niemand kan gemist worden, zegt Jaap Jongbloed meestal en dat is ook zo.

Dan denk ik aan oude Limburgse casussen; Marjo Winkens, Tanja Groen, Nikki Verstappen en nog vele anderen. De waarheid moet boven water komen. Ook hun dader(s) en/of medeplichtigen moeten snel gevonden en bestraft worden. Ook in België komt er schot in de zaak mbt de bende van Nijvel die in de jaren 80 dood en verderf hebben gezaaid. Zie de link >  BENDE VAN NIJVEL

Dan pas is recht gedaan

PS: Info mbt Cold Cases klik op de link > Informatie over Cold Cases

Napret en bizarre cijfercombi.

Een napret met bizarre cijfer combinaties

Op mijn vraag hoe laat ik geopereerd wordt op 5 september is dit omstreeks 09.00 uur. De 2^e operatie op deze dinsdag. Op mijn kamer krijg ik een kwant operatiekledij aan. Veel geluk roept mijn kamergenoot. Ik zeg tegen hem vannuh, dat kun je beter tegen de chirurg zeggen!

Mijn kledij maakt niets uit want ik lig toch onder de lakens in mijn comfortabele bed. En onder narcose maakt de ziekenhuis mode op mij geen enkele indruk want ik heb andere sores dan kledij aan mijn hoofd. Glijdend op de rollers onder mijn bed word ik geruisloos over de linoleumvloeren (anti stof) een aantal verdiepingen lager begeleid. De broeder zegt niets, het lijkt een preludium op de naderende stilte en mijn totale knock out. 

Op het moment dat ik via de brede kamerdeur de gang indraai kijk ik omhoog, ontelbare witte vierkante plafondtegels worden onderbroken door een zwart-rode combinatie van een digitale rechthoekige klok. Het tijdstip is 09.11. heel apart dit tijdstip. Vorm je de cijfers andersom dan komt het World Trade Center en the Twin Towers in the Skyline van het New Yorkse Manhattan in beeld alsmede het vernietigende jaartal 2001 waarin terrorisme op de bres is geklommen en mondiaal de ellende heeft ingeluid. Heel apart deze onbewust geactiveerde gedachten door de cijfer combinatie 09.11/11.09.

Ik schuif met bed en al de lift in en voel de ingezette afdaling zorgvuldig geruisloos en zonder horten en stoten afgeremd, waarna de lift deuren - sesam open u - opengaan. Ik ben nu tot op de 1^e verdieping gedaald. Het is er grillig, statig, fabrieks achtig en bovendien een kille bedoening. O.P.1. staat op de toegang. Een aangenaam groenkleurige deur klapt open. In de ruimte worden de honneurs overgenomen door groen aangeklede operatie medewerkers. De broeder neemt afscheid. Viel Glück zegt ook hij. Ik zeg niets. 

Er wordt mij voor de tigste keer gevraagd – nu door een dame - aan welke kant ik geopereerd moet worden. Jeetje, wat word ik stevig bij de les gehouden. Maar goed, stel je voor ze opereren de verkeerde schouder, dat zou wat zijn, nietwaar! Ik krijg een verwarmde deken over mij heen gelegd, wat een verwennerij. Mijn o.p.-kledij is edoch zomers luchtig, hoogstwaarschijnlijk daarom dus…

Dan komt er weer een andere in Grün geklede man – de internist - bij de smalle o.p. tafel waar ik mij zelfstandig opgehesen heb. Hij vertelt nog van alles en dat ik goed en diep moet inademen, waarna het zuurstofmasker opgezet wordt. Dan wordt de wereld om mij heen plotsklaps sereen en stil, verzetten tegen deze comateuze situatie heeft geen zin. 

De mooiste langdurige knock-out (pijn is voor later als napret) van mijn luttele bestaan. Zo snel en geruisloos alsof deze door een sniper/sluipschutter met een ragfijn niet voelbaar instrument is ingezet. De perfecte knock-out in bokskringen, waarin ik mij veelvuldig begeven heb in mijn jonge pugilistische jaren.

KLIK HIERNA VOOR;  VIDEO VAN SCHOUDER OPERATIE

Intussen - tijdens mijn narcose - heeft de chirurg Dr. Hammer, zijn precieze operatiewerkzaamheden minutieus uitgevoerd en is mijn kapotte schouder verwijderd waarna implantatie van de prothese, waarvan ik de trotse nieuwe bezitter ben, met in de venijnige staart een ellenlange pijnlijke revalidatie.

Mijn angsten tevoren zijn slechts en alleen de onrust dat de narcose niet voldoende vat op mij zou krijgen en ik alles zou kunnen horen en voelen tijdens mijn o.p. Deze angstdroom is gelukkig niet bewaarheid.

Dan sla ik mijn ogen open op de recovery-room. Op de achtergrond hoor ik iemand roepen, Kijk, hij reikt naar zijn schouder. In mijn onderbewustzijn in de denkbeeldige tunnel tussen narcose en ontwaking heb ik kennelijke gedachten en/of gevoelens die deze handreikingen onbewust hebben doen ontstaan.

Echter ik kan mijn schouder niet aanraken want ik lig vastgesjord aan een stevige zwarte riem. Een voor mij onmogelijke beweging dus. Het is intussen 14.00 uur laat de witte klok aan het plafond mij met mijn ogen registreren. Ik ben niet nauctious, d.w.z. misselijk. Goed werk van deze internist. Wat een fantastisch Chirurgisch team. Mijn arm is ingepakt in een arm-slingshot-orthese die boven en achterlangs aan mijn lichaam bevestigd is. Mijn geopereerde arm en schouder kunnen geen kant op. 

Totally gevangen in de zorg, maar goed ook.

Vervolgens krijg ik tig pijnkillers. De slingshot-orthese, ik kan er maar niet aan wennen, maar ja dat moet nu eenmaal. Slapen en bewegen blijft lastig. Terug op de kamer merk ik dat ik groggy ben/wordt op het toilet terwijl ik een infuus op een paal gespietst en een drainage-plastic-bol vol met bloed zwalkend als een dronkaard meezeul richting badkamer. Ik ben op dat moment de enige patiënt op de kamer. De zuster komt boos binnen en leest mij de levieten die ik rustig en zonder weerwoord onderga. Dat was niet zo slim van mij. Ik zal het niet meer doen zuster Nightingale, antwoord en beloof ik haar. Zij helpt mij met aankleden in mijn naakte bestaan want dat lukt mij niet zo goed zelfstandig en groggy. 

Langzaamaan verdwijnen deze grogginessiteit en narcose perikelen uit mijn bloedbaan. Ik word ietwat meer heer en meester over mijn bewustzijn, gelukkig.

Praten, lukt direct na de o.p. niet of nauwelijks. Men heeft mij geïntubeerd. Ter voorkoming van het wegzakken van mijn tong in de luchtwegen o.i.d. heeft men een tube bevestigd die langs mijn keel en stembanden heeft geschuurd. Ik ben hees en praten, valt mij moeilijk. S-avonds app ik met mijn gezin en maak hen nodeloos ongerust omdat ik hen app dat ik niet kan praten. Zij vrezen het ergste door mijn slecht gekozen app-woorden. Narcose doet gedachten en uitingen in ieder geval geen goed. Ff later herstel ik mijn omissie en verdwijnt in mijn gezin de nodeloze ongerustheid.

Een dag later krijg ik bezoek van mijn liefste Maedjes. Dat geeft kracht in de route van genezing, yes. Ik kan dan alweer praten door Fisherman ’s friends-achtige zuiverende acceleratie van mijn keelgebied.

Meteen na de o.p. krijg ik bezoek van de fysio. Ik moet snel aan de gang want niet gebruik van de schouder en pezen betekent automatisch dat mijn pezen inkorten, iets wat überhaupt niet mag of toegestaan is i.v.m. troubles later in het genezing parcours. Onder toezicht en aanwijzingen wordt mijn arm zijwaarts omhoog gebracht tot 90 graden. Ik geef geen kick. De fysiotherapeute is positief verbluft. Vooral moet ik veel pendelen met mijn arm dus, uithangen en beheerst naar voren en naar achteren zwaaien.

De dag erna krijg ik een elektrische stoel (nee, niet die van de doodstraf) met aan de rechterzijde een elektrische swing waarin mijn arm wordt gelegd, minutieus aangepast op mijn lijf en leden. 3x daags een half uur oefeningen doen is hier het devies, wat ik trouw opvolg. Geen sinecure dit bewegen, dat kan ik constateren. Doorzetten dus.

Elke dag bloed geven om na te gaan of er evt. ontstekingen en bijwerkingen opdoemen, waaraan ik niet eens denken kan omdat ik zulks domweg niet weet. Medicijnen zijn ontsteking werend etc. Men heeft bovendien wangslijm afgenomen. Blijkt te zijn voor het vaststellen of ik vatbaar voor MRSA ben en niet of ik een gezocht misdadiger ben in de Düsseldorfse politieregisters, een gedachte die zomaar bij mij opgekomen is. Beroepsdeformatie? het zou zomaar kunnen, toch!

Net voor de o.p. deelt de dokter/chirurg mij mede het slechtst mogelijke scenario. Jeetje, theoretisch kan e.e.a. heel slecht uitwerken. Ik zal hier niet verder over uitweiden. Hij markeert met een kruis de o.p. schouder met een marker. Ik stel mij open voor de o.p. en geef hem mijn volste vertrouwen. Weet dat Dr. Hammer een gerenommeerd chirurg in Düsseldorf Schon Klinik, is.

Voor pendeloefeningen zoek ik de buitenlucht op, vanaf het moment dat men mij heeft verlost van de stationaire infuus en de bloeddrainagebol. Wandelen, arm-pendelen. Frisse lucht en kijken en genieten naar de mooie rijn doet mij alle lichamelijke ongemakken al snel vergeten. Met als grote hulp de pijn-killers die voor 100% hun uiterste best doen in mijn schouder omgeving.

Elke ochtend komt Dr. Hammer op visite en deelt mij mede dat hij zeer tevreden is over mijn vorderingen en de positieve berichten uit de Fysiotherapie hoek omtrent mijn inzet.  Dr. Hammer zegt mij dat hij een spier heeft moeten doorsnijden, voor het creëren van de benodigde ruimte die een of meerdere van mijn schouderspieren als een torenwachter geblokkeerd heeft/hebben.

De ziekenhuisopname tot vorige week woensdag wordt gelukkig met 2 dagen ingekort tot de datum van 11.09. Alweer die getallen, bizar toch!

Mijn gedachten, wat ik in het ziekenhuis kan oefenen, kan ik thuis ook, vastberaden als ik ben. Ik bedank het chirurgisch team, de verpleegsters, de fysiotherapeuten en last but NOT least de medewerkers die de boel schoon en fris houden, allemaal voor hun goeie zorgen en betrokkenheid. Ik vul het evaluatieformulier net voor mijn vertrek dan ook heel positief in.

De chirurg doet de verdere nazorg over aan mijn orthopeed met aanbevelingen en deadlines. 

Maandag 18.09. gaan de 18 metalen hechtingen uit mijn schouder.

Verdere fysiotherapie is afgesproken om daarna naadloos over te gaan in revalidatie.

Voorlopig zal ik aan mijn herstel werken, weet dat ik thuis in de allerbeste handen ben,

Hartelijke groet, Han

Voorpret

Vanmorgen net wakker geworden kijk ik beduusd om mij heen. In mijn droom lig ik al op de operatietafel. De internist heeft mij net laten ontwaken uit de narcose. De chirurg is klaar met mij en legt zijn scalpel, boorhamer, schroevendraaier en guts opzij. De zuster veegt hem het zweet dat van zijn voorhoofd parelt, af.

Zo Han, je bent gereviseerd, in elkaar geschroefd met edele metalen etc. Nu nog ff revalideren en je bent weer de oude maar dan zonder voortdurende bijtende schouderpijnen die maar niet over willen gaan, hoor ik hem zeggen. Met zijn Husqvarna handnaaimachine wordt de wond minutieus gehecht. Met een naald die tik tik tik zingt word ik doorboord op topsnelheid.

Deze gedachten en andere fantasieën laten mij de laatste dagen niet meer los. Ik ben ongeduldig. Ik wil aan de slag. Nu nog een paar hordes overwinnen. Vooral het maandenlange wachten van consulten en onderzoeken maken dat ik mij ongeduldig voel.

De vorige week heb ik het slot consult bij de chirurg gekregen. Een behoudende o.p. is niet aan de orde. De enige uitweg is een prothese. De beslissing is uiteraard aan mij. Fitness beoefenen op de aard en wijze zoals door mij ondernomen zal uit den Boze worden na de o.p. Ik krijg voldoende uitleg van de chirurg en lees-informatie mee naar huis. Er zullen ongetwijfeld genoeg andere methoden zijn die mij in conditie behouden, lijkt me.

3 dagen later maak ik de afspraak voor o.p. Yeah, Let’s do this!

Ook al ben ik linkshandig georiënteerd, ik doe veel met mijn rechtse hand met daaraan de kapotte schouderpartij. Mijn rechterarm in een jas te krijgen is al jaren een complexe pijnvolle verrichting. Gelukkig is het nog geen jassenweer, dus heb ik er nog niet veel last van.

Deze ochtend besef ik dat dit mijn laatste operatie-loze zondagochtend is. Ik praat veel met mijn echtgenote over het wel en wee en de toekomstverwachtingen m.b.t. beweeglijkheid en gebruik van de schouder.

In fantasie denk ik aan de man van 6 miljoen, Lee Majors, kent u ‘m nog.

Wat zijn voor mij zo meteen nog de opties? De orthopeed is op papier gevoelsmatig vernietigend geweest in de mogelijkheden van beweeglijkheid en mogelijkheden in mijn vak. Ik praat er over als ik op mijn werk ben en nogal wat collega’s zijn oprecht geïnteresseerd. Ik ben blij dat ik al bijna 41 politievak-jaren op de teller heb staan en dat de naderende operatie niet op jongere leeftijd heeft plaatsgevonden. Met het ouder worden dien je je zegeningen te tellen. Meer doen met minder lijkt mij net nu een adequate beeldspraak.

Zojuist heb ik buiten gezeten en heeft mijn vrouw mijn haardos onder handen genomen, het groeit zo snel als nooit te voren. Alsof ieder haartje als eerste de eindspurt wilt behalen. De zon schijnt recht in mijn toet. Het is stil in de buurt, een sereniteit. Mijn gekortwiekte grijze haren dwarrelen als stip-vormige grijze lichtjes dansend afwaarts op het door de zon reeds opgewarmde terras, als voorspoedige stimulans voor wat komen gaat de volgende week. Nu nog een duik in het koele buitenbadje, heerlijk is dit steeds weer. Wat is het toch een mooie dag als je het wilt zien. De flora groen en in de bloei. Zo meteen naar buiten de frisse lucht in. De longen volzuigen met de onzichtbare weldoeners.

De napret volgt gegarandeerd, overslaan kan niet… Mijn D-day nadert met gezwinde spoed,

Alles kump good

De laatste maanden worden mijn geest en lichaam bijna volledig in beslag genomen door overdenkingen, overpeinzingen etc. i.v.m. met de staat en gezondheid van mijn aangetaste rechter schouder. Ik heb het hele circuit van consulten doorlopen van huisarts tot radiologische- en andere specialisten die de weg naar de chirurg effenen.

Een paar weken geleden voelt het aan alsof ik onder de guillotine lig. De radioloog, dat mag u best weten heeft mij in een enge ijzeren buis gewrongen met minimale tussenruimte vergezeld van harde bonkige akelige geluiden op mijn oren en lichaam die gevoelsmatig aanvoelen alsof de wereld vergaat en mij als malse prooi verorbert. Mijn schouder wordt langs alle kanten bestookt alsof ik onder mitrailleurvuur lig. Gelukkig worden geen echte kogels afgevuurd maar wel schietklare foto’s die als bewijs dienen voor de deplorabele staat van de schouder.

Ternauwernood kan ik in deze tijdeloze machine een paniekaanval voorkomen en mijn rust bewaren. Ik kan geen kant uit. In mijn linkerhand rust een paniekknop toestel voor het geval dat de situatie dermate verslechtert en ik…….  

Zover is het gelukkig niet gekomen. Ik gebruik mijn buikademhaling, HARA in het Japans, schakel mijn geest zoveel als mogelijk uit en sluit mijn ogen. De langste 20 minuten in een enge omgeving ooit voor dit manneke. Mijn reptielenbrein neemt in de penibele situatie waarin ik mij bevind, de honneurs automatisch over en waakt over mij en mijn innerlijk.

Dan word ik vrijgelaten en ontdaan van dit enge ijzeren harnas. Ik mag uitstappen uit deze tijdmachine capsule en loop beduusd naar de wachtruimte waar mijn vrouw is.  

Het vonnis wordt afgelopen donderdag bij de orthopeed voltrokken, zo lijkt het. Hij praat snel, zakelijk en controleert verdere omissies aan mijn lijf. Mijn rechter schouder is totaal op, kapot en versleten. Ooit werd mijn schouder tijdens alle bewegingen begeleid met kraakbeen, opdat e.e.a. pijnloos en soepel als smeerolie blijft werken. Door een trauma, een gebroken schouder, is de prelude van de neerwaartse spiraal van mijn rechter schouder destijds fors ingeleid en is het kraakbeen als sneeuw voor de zon verdwenen. Bot op bot is de situatie nu voor mij, geen enkele speling van de natuur meer! Ik wist niet eens dat de schouder gebroken was en heb maandenlang als een eenarmige bandiet rondgelopen, niet wetende dat...

Alles kump good zal ik destijds mogelijk gedacht hebben.

De orthopeed stelt voor om ook mijn linker schouder te röntgen. Want een ongeluk komt zelden alleen. In afwachting van de procedure neem ik plaats in de wachtruimte.

Dan word ik opgeroepen en onderga ik het röntgenonderzoek. Deze keer aan mijn linker schouder. Na de röntgen keer ik terug naar de wachtkamer en wacht de verdere ontwikkelingen en data gedwee af. Helaas blijkt dat ook de linkerschouder is aangetast en beperkt is.

De meeste patiënten en bezoekers bij de orthopeed lijken de Pensionado grens al lang bereikt en gepasseerd te hebben. Cliënten worden aan de lopende band geholpen, bijna fabrieksmatig maar wel op een goede menselijke manier. Chapeau voor dit Orthopedisch Team.

Ik geloof bijkans niet meer dat de mensen gezond ouder wordt want er zijn teveel hulp aanvragen hier maar ook bij andere deskundigen. De wachtlijsten dijen uit tot ongekende proporties. Dan denk ik, leuk dat mensen ouder worden. Echter de gezondheid takelt nagenoeg bij iedereen af en wordt met pillen en hulpmiddelen in welke vorm dan ook gerekt tot in de infiniteit.

Voordat ik plaats neem in de wachtkamer moet ik een beetje schuiven. Er zit een man, een vader naast een speciaal gehandicaptenvoertuig. Hierin zit een slank meisje met blonde haren. Zij heeft de ogen gesloten en het lijkt alsof zij in een ongemakkelijke lichaamshouding zit. Haar ogen zijn gesloten maar ze slaapt niet. De vader is gewend geraakt dat het meisje, vermoedelijk zijn dochter die aan hem is toevertrouwd, geluiden maakt. Hij bekijkt zijn Handy en is hiermee actief. 

De geluiden die het meisje maakt lijken op lachen maar net niet helemaal. Het lijkt een monoloog van haar, verborgen in haar lichaam dat toch nog gevoelens en vibraties opvangt van de buitenwereld, in casu de wachtruimte waarin zij vast en zeker vaak aanwezig is voor hulp van de specialisten. Contact maken en helder communiceren, lukt haar niet. Ik weet niet eens of zij haar ogen kan openen en de wereld kan zien. 

Haar non verbaliteit is 100 procent. Ik weet niet wat haar mankeert. Jeetje wat is zij sterk aanwezig in de wachtkamer. Zij brandt met haar gehandicaptenvoertuig diep in op mijn netvlies, zo erg.

Wat ik wel weet en zie is dat zij veel te jong is om de lasten van het leven op deze manier te moeten dragen. Dat zou toch niet mogen. Gods wegen kennen ondoorgrondelijke bochten en doodlopende straten. Ik weet niet of dit meisje geloofd of überhaupt kan geloven.

Triest voor dit jonge leven om nu al tot in de lengte van dagen zware afhankelijke tijden te moeten meemaken.

Plots lijkt het zo te zijn dat ik geen problemen met mijn gezondheid heb, alleen maar de gang naar de chirurg, operatie en prothese. En dan gestaag voort ploeteren of zoiets…….

Groeten van Han

Pensioen in zicht?

Kenschetsend voor collega Jan, een pre-pensionado bij de politie.

Tegenwoordig mag politiepersoneel al met pensioen op de gerechtigde leeftijd van 67 jaar en 3 maanden. Om mij heen hoor en zie ik dat de politie nestors (v/m) beginnen te kraken in hun voegen en dat hun cement dat nog altijd verbindt, steeds verder af brokkelt.

Niet alleen door de reguliere werkzaamheden en daarmee gepaard gaande veranderingen, de ontembare bureaucratie maar vooral door het invlechten van de nieuwe Nationale politie organisatie. Volgens sommigen politiek correct opgedrongen. Dit is ogenschijnlijk voor niets en niemand meer bij te benen. Dan heb ik het nog niet over de criminaliteit en de bestrijding ervan die de krant dag dagelijks inkopt. 

Al deze hordes - en nog veel meer dat zich adhoc aandient - overwinnen is een schier onmogelijke opgave. De spagaat van het hedendaagse politieleven tussen fysiek en mentaal is een te ver uitgetrokken elastiek waar geen rek meer in zit.

Momenteel zwaaien frequent zoniet wekelijks collega’s af om te gaan genieten van hun wel verdiende prepensioen. Echter, ik heb nog geen collega zien afzwaaien vlak voor hun 67^ste verjaardag. Er zijn zelfs bevoorrechte politiemensen die nog steeds een 18 maanden regeling kunnen aanspreken. Sommigen worden op de valreep van hun naderende pensioen gevraagd als adviseur voor de politieorganisatie.

Enkelen hebben –om de pensioensprong te overbruggen- de levensloop schatkist aangeboord. De politieorganisatie heeft nog steeds geen mooi gebaar gemaakt voor medewerkers die net zoals ik, al meer dan 40 jaar executief in dienst zijn. Voor het gros zijn geen mooie excessieve arrangementen weggelegd of in het vooruitzicht gesteld. In de toekomst kan de 58+ groep niet meer meedingen naar nieuwbakken verlofspaarregelingen e.d. Deze insolvabiliteit maakt een diepe indruk op velen, waaronder ik.

Ik vergelijk dan ook appels met peren en kom tot de conclusie dat wij bij de politie geen (te) zwaar beroep hebben! We staan wel steeds met onze voeten in de modder van de soms hedonistische samenleving. 

Sommige beroepsgroepen kunnen evenwel eerder met pensioen. Dat is een politieke keuze die niet in het voordeel van asgrauwe politiedienders werkt. Enfin, eufemistisch gezien moeten de meeste werkenden stug doorwerken tot ze er letterlijk bij neervallen.

Gespreksstof tussen oudere dienders gaat vaak in de trant van; “Ennuh hoelang moet jij nog. Hoe oud ben je nu, ennuh kun je eerder met pensioen? Herken je jezelf nog in de organisatie etc.”

Nieuwe targets worden onophoudelijk voor ons uitgepuzzeld in bombardementen van mails en regelingen. Veel druk wordt gevoeld van bovenaf maar ook van onderop.

Statistieken en pictogrammen geven onmiskenbaar weer wat er loos is in onze maatschappij en waar de focus van de politie(k) zou moeten liggen. In het kader van bijblijven en een leven lang leren vraag ik mij af en toe af wat er in mijn hersenpan nog bij kan aan informatie, targets, veilige buurten en netwerken. Ik verlang steeds meer naar rust, bezinning en voldoening.

Oudere politiemensen denken vaak aan vroeger en spreken vaak over die mooie vergane tijden. Toen geluk nog heel gewoon was en vooral beter. Dat is natuurlijk niet zo. Utopia is toch ook een utopie.

Mooie memorabilia worden als een antieke fietsenband opgepompt tot solitair knallende volumes, geadoreerd en fijnmazig geromantiseerd. Maar dan toch, zou er een kern van waarheid inzitten of zijn deze dagdromen toch een verlangen naar weleer. Of nog steeds het lekke fietsenband syndroom. Wie het weet mag het zeggen!

Ik heb ook zitten rekenen en heb mijn pensioen (in zicht) hartstochtelijk geraadpleegd. De ondoordringbare rimboe geeft mij meer vraagtekens dan geruststellende antwoorden. Dan kom ik steeds weer tot de conclusie dat er maar een ding belangrijk is en dat is je eigen gezondheid. Ten slotte zijn we allemaal – jong of oud-   eendagsvliegen.

#Stel je voor; je propt je hele leven in een dag. Dat houdt geen mens 2 dagen vol! Toch?

Plots, in mei van dit jaar wordt mijn aandacht getrokken door een verhaal of plezante roddel. Mijn gewaardeerde collega Jan gaat met pensioen. Politiemensen kunnen met prepensioen wanneer zij de leeftijd van 60 jaar en 6 maanden bereikt hebben. Dan krijgen zij uiteraard minder pensioen uitgekeerd en nog lang geen AOW uit de politie ruif. want dat kan pas met de gezegende leeftijd van 67 jaar. Jan heeft kennelijk uit eigen middelen gezorgd voor een financiële buffer. Bij leven en gezondheid zal hij met 67 jaar bovendien nog zijn AOW uitkering binnenloodsen. Ook zijn vrouw op haar beurt.

Wellicht voor hem een mooie bezinning- en overbruggingsperiode. Maar vooral helemaal geen politionele verplichtingen meer. Genieten van de kleine dingen des levens en tevreden zijn met een onsje minder. Doen waar hij zin in heeft en volledig ontstressen en rust en invulling van zijn leven opzoeken tot het tijdstip van aanbellen aan de poort van de heilige Petrus. Het zware juk van zijn schouders af laten glijden. Heerlijk lijkt mij dat en velen met  mij. 

Ogenschijnlijk heeft de mens steeds minder nodig hoe ouder hij/zij wordt, heb ik mij eens laten vertellen. Een fantasie of een kern van waarheid?

Het zou mooi zijn als er helderheid komt om eerder met prepensioen te mogen gaan zonder een sigaar uit eigen doos te moeten oproken met longen verpestende ingrediënten. In de omringende landen kan men nog steeds eerder met pensioen. Lange leve de verenigde E.U. Komen onze pensioenen in de toekomst steeds verder onder druk te staan? Op deze vragen en vooral op zinvolle oplossingen mag onze politiek en organisatie graag heel snel investeren.

Het nieuwe verlofsparen in politieland is nog een mogelijkheid in de nabije toekomst. Echter deze pijlen hebben geen doel getroffen en staan op de reserve bank vooralsnog. Of buffert men financieel gezien beter in zijn eentje gestaag door?

Ik heb een nieuw boegbeeld gevonden. Jan bedankt voor je inzet, je tekenkunsten en collegialiteit, het ga je goed,

En ik, Ik wacht nog ff af, hoelang? Tot mijn pensioen gerechtigde leeftijd of zoveel eerder als mij gegund wordt, bij leven en gezondheid, hoop ik

Ik ben zeer benieuwd naar ervaringen van collega’s die net als Jan ook met 60 jaar en 6 maanden met prepensioen gaan. 

een zatte uil

Ig hai noots gedag dat plat sjrieve zo moeilik is. Ig hub daorum gegoegeld en hub ‘n aantal weurd en sjriefwiezes gevunje op internet. Miene neef Paul dae sjrif plat wie oet het greune buikske. Ig ben dao nog neit so in begange. Ig weit waal dat se aan de bal muts blieve um un goal te maake.

Ik had nooit gedacht dat dialect schrijven zo moeilijk zou zijn. Ik heb daarom gegoogeld en aantal woorden en schrijfwijzes gevonden op internet. mijn neef Paul schrijft dialect als uit het groene boekje

Bie de Plisse in Zitterd wirk ig allang +40 jaor. Sjrieve euver mien werk is hobby gewoare en so zeen al heel get verrichtinge op getiep in ABN. Dan kenne de luuj  ins leeze wat der gebeurd is en wie veer es plisse us hiebie veule.

Bij de politie in Sittard werk ik allang. Schrijven over mijn werk is een hobby geworden en zo zijn er al heel wat verrichtingen op getypt in het ABN. Dan kunnen de mensen lezen wat er gebeurd is en hoe wij als politie ons hierbij voelen.

Lang geleeje alweer rie ig mit miene collega in Zitterd in de buurt van de Groote Kirk. Dan sjtuurt de meldkamer us nao het nabie gelege getske want doa zauw unne man ligge. Neit bekend op dat moment is of dae gewundj is of wat dan aug. Het getske is veul te sjmaal veur de plissewagel. Dus sjtappe veer oet en loape via dit getske nao de plaatsj wo dae man zou ligge. 

Lang geleden alweer rij ik met mijn collega in Sittard in de buurt van de Grote kerk. Dan stuurt de meldkamer naar een steegje dichtbij gelegen want daar zou een man liggen. Niet bekend op dat moment is of de man gewond is of wat dan ook. Het steegje is te smal voor de politieauto. Dus stappen we uit en lopen via dit steegje naar de plek waar de man zou liggen

Het bliek in de buurt van de auw sjlegterie van Schmeitz aan het Kirkeplein. Ig zeen dao vanoet het getske woa ig dan loap, unne man ligge op de sjtoep aan de kantj van de waeg. Hae lig sjtil en rustig. Es veer vlak bie 'm zeen bliek us dat dae man zo zaat is wie eh kanun in de Zittisje vastelaovend. De ambulance weurd door us metein aafbestjteld.

Het blijkt te zijn in de buurt van de voormalige slagerij Schmeits aan het Kerkplein. Ik zie vanuit het steegje dat een man op de stoep ligt aan de kant naast de weg. Hij ligt roerloos en rustig. Als we vlak bij hem zijn blijkt ons dat de man zo zat is als een kanon met de Sittardse carnaval. We bestellen de ambulance meteen af.

Misjiens haet dae drugs gebroek. Ig bekiek de man ins get beter, ig ken ‘m. Dae is vaak zaat en vervelend tegen de luuj maar aug teege de Plisse. Dae haet gein fatsoen of respect in zien pens veur anger luuj es er zaat is.

Mogelijk heeft de man drugs gebruikt. Ik werp eens een beter blik (niet letterlijk) op de man, ik ken hem. Hij is vaak zat ven vervelend tegen mensen maar ook tegen de politie. Hij heeft geen fatsoen of respect voor anderen in zijn lijf wanneer hij zat is.

In mien plisse deenste ben aug ig al vaak genug bie ‘m gewehs. Veer seen noe dat ‘r neit gewundj is maar waal sjterk unger invloed van veul alcohol en meugelik aafgeroomp mit drugs of zoget. Ig hub dan alvas mien haisje aangedaon. Ig wil mig gein infeksie of zo oploape. Dan schuddel ig ‘m ins flink doorein maar hae geuf geine kik, veul te vol is er alweier.

Tijdens mijn politiediensten ben ik vaak genoeg bij hem geweest. We zien nu dat hij niet gewond is maar sterk onder invloed van veel te veel alcohol mogelijk afgeroomd met drugs of zoiets. Ik heb mijn diensthandschoenen aangetrokken want ik wil geen infectie oplopen. Dan schud ik hem flink maar hij hij geeft geen kick, veel te vol is hij weer eens.

Inins kik ‘r mig aan wie unne zaate uul met rooj auge en begint te kalle mit dubbele tung. Neit te versjtaon veur nemes. Regop kumme en zitte lukh ‘m neit. Ig bel mit miene deinstelefon noa het buro om te vraoge wo dae zaate uul woont.  Miene collega is dan al te voot op waeg noa de VW transporter um ‘m in te kinne laaie en thoes te bringe. Hae blif mig intusje  aankieke. Dan vertrek er zien gezig tot un grimas. Ig sjtoan vlak bie en bin mig va geen kwoad bewus. Dan zeen ig inens dat er mit sien bein oethaolt en dat ‘r mig keihel teghe mien sjene sjtamp, zo zaat wie er aug is.  Wat unne zaate gekke uul!

Ineens kijkt hij me verdwaasd aan en praat met dubbele tong, onverstaanbaar. Rechtop gaan zitten uit eigener beweging lukt m niet. Ik bel met het bureau via mijn diensttelefoon om te vragen waar deze zatlap woonachtig is. Mijn collega is dan al te voet onderweg om de VW transporter op te halen om hem daarin naar huis te kunnen vervoeren. Hij blijft mij aankijken. Dan vertrekt hij zijn gezicht tot een boze grimas. Ik sta dan vlakbij hem en ben me van geen kwaad bewust. Dan zie ik dat hij plots uithaalt en mij met zijn voeten tegen mijn schenen schopt, zo zat als hij is. Wat een idioterie.

Ig dink bie mig zellef wat kriege veer dan noe! Het princiep van boets wieder boets kump in gedachte bie mig op en ig hanjel dao metein noa. Ennuh vervolges sjtamp ig ‘m meteen truuk teege zien peut.

Ik denk bij mezelf van wat krijgen we nou! Het princiepe van Boets wieder Boets kom meteen in gedachten bij me op en ik handel daar meteen naar. Vervolgens schop ik hem meteen terug.

Dat maak un bietsjke indruk op ‘m. Hae wilt noe regop gaon zitte. Maar dan zet ig sjnel miene voot op ziene borskas en hout ‘m unger controle. Ungerwiel bin ig nog sjteeds aan het belle mit het plisseburo. Ig weit dan alweier wo deze kwante minsjelike uul woont.

Dat maakt indruk op hem. Hij wilt alweer rechtop gaan zitten. Dat lukt dit hem niet. ik plaats mijn voet op zijn borstkas terwijl ik nog steeds met het bureau aan het bellen ben (multitasken is er niks bij). Dan weet ik waar de man woont.  

De luuj in de sjtad die intusje langsloape, kieke untzet noa mig  mer loape waal geweun wieer esof het normaal is dat unne plis mit siene voot op de borskas van unne man sjteit en um unger kontrole hilt. Mig liek, het mut niet gekker waere in Zitterd.

De mensen in de stad die langslopen en dit tafereel gadeslaan lopen gewoonweg door, alsof het normaal is dat een politieman iemand in bedwang houdt met zijn voet op degene zijn borstkas. Het moet niet gekker worden, lijkt mij.

Ig hub al mit genug bielkes gehak in Zitterd en dit bielke kent der aug nog bie.  

Ik heb al met genoeg bijltjes gehakt in Sittard en dit kan er ook nog bij.

Dann heur ig het diesel geluid van de plissewagel dae aan kump rieen. Miene collega en ig laaie vervolges de zoeplap in de plissewagel en brenge heum noa hoes.  De beste oplossing hieje en noehe! Zunger veul tiepwerk en zo!

Dan hoor ik het geluid van de politie auto in aantocht. Mijn collega en ik laden de man in en brengen hem naar huis. De best mogelijke oplossing hier en nu. Zonder veel typewerk en zo. 

Thoes veur zien veurdeur aangekome daet zien vrouw de deur oape. Is het weier zowiet, zeht ze. Joa, het is alweier sowiet.

Bij hem thuis aangekomen opent zijn vrouw de voordeur. Is het weer zover, zegt zij. Ja, het is alweer zover.

Dit gezin haet unne hoop klein kinjer. Dan denk ig bie mig zellef, wat mut hieje van tereg kumme!!  Jezuuke zal het waal weite of meugelik nog neit. Baeje um hulp zal ig maar zegge. Jeetje wat unne ambras!!! mit dae aomzeiker. Un boete sjrieve beteikent dat de kinjer niks te aete kriege. Dit gezin haet geine nagel um aan de vot te kratse, allein mer unne te hoge berg mit sjouwt.

Dit gezin heeft een hoop kinderen. Dan denk ik, wat hier nou van terecht komen. Jezus zal het wel weten of toch niet? Bidden om hulp is een optie in deze misère. Een boete uitschrijven betekent dat de kinderen niets meer te eten krijgen. Ze hebben in dit gezin geen nagel om aan de kont te krabben maar wel hebben ze een torenhoge berg met schuld.  

Veer laaie de zoepsjoet oet de plissewagel en goan effe later wieer mit angere opdragte van de meldkamer. Mien wiekwerk mut nog ff wachte. Want zaate luuj in Zitterd zeen togh belangrieker en goan veur, allein al um erger te veur te zeen,

De zatlap wordt uitgeladen en even later krijgen we van de meldkamer nieuwe opdrachten. Mijn werk in mijn wijk, daar is nu geen tijd voor. Zatlappen gaan immers voor al het andere politiewerk, om escalaties te voorkomen.

Miene collega en ig goan wieer mit us werk. En neemes wit wat veer oetgesjpook en gedaon hubbe, wie in de meiste gevalle.

Mijn collega en ik gaan verder met ons werk. En niemand heeft in de gaten wat we gedaan hebben, zoals zo vaak.

Weit dat veer bie de plisse us bes doan. Of het genug is?

Weet dat de politie haar best doet, is de inzet en betrokkenheid genoeg?

Truuk aan het buro mutte veer dees gebeurtenis en de rest aug nog op pepier zette. Jeetje!

Retour aan het bureau moeten we alle administratie uittypen, jeetje

RE: interview Amsterdamse hoofdcommissaris

Het NRC interview met de Amsterdamse hoofdcommissaris.

De link = http://vl-nieuws.nl/mijn-agenten-hebben-het-te-druk-voor-hun-werk/ .

Ik heb dit interview gedeeld, geretweet maar net nog niet gefacebookt. Want dan sneeuwt mijn eigen blogserie te zeer onder. Maar het stuk blijft in mijn gedachten hangen.

Als oud rijkspolitie diender heb ik nog op Schiphol gewerkt tijdens de vele detachementen luchthavenbeveiliging. Dus voel ik enige verbondenheid met Amsterdam en de voormalige plek van huisvesting, het Districtsbureau van de Rijkspolitie, Sarphatistraat 110.



De hoofdcommissaris noemt tal van heftige werkzaamheden in de hoofdstad waaronder de vele politieke aangelegenheden die de hoofdstad met zich mee brengt, en verder terreur en misdaad. Al deze zaken moeten gescreend, ingepast in personeelssterktes, onderzocht en  uitgevoerd worden. Grote spanningsvelden brengt e.e.a. met zich mee, vooral richting politieke verantwoording wanneer er onverdroten iets mis mocht dreigen te gaan.

Wat het interview aandraagt geldt niet alleen voor de centrum gemeente Amsterdam maar ook daar buiten en nog verder daarbuiten, zoals bv in Limburg. Laten we mijn plek van tewerkstelling bekijken. Sittard-Geleen heeft 100% meer buitenlandse grenzen dan Amsterdam.

De bottleneck van Nederland is thv Sittard-Geleen hemelsbreed 5 kilometer en daar reis je vrijelijk ongecontroleerd i.v.m. de open grenzen van België via Nederland naar Duitsland. Daarbij hebben wij ook te duchten van terreur en beteugeling hiervan. Grensoverschrijdende (drugs) criminaliteit is bij ons een moloch van jewelste. Het voelt aan als water naar de zee dragen.

Nu met Pasen is het te druk. De Amstel Goldrace legt het hele Heuvelland plat en slurpt de mankracht binnen de politie op. Met Pinksteren mogen we Pinkpop met vele duizenden bezoekers uit den lande verwelkomen. In heel Nederland wordt er Koningsdag gevierd, zo ook bij ons. Verwarde mensen, een kennelijk politieprobleem bij uitstek groeit in heel Nederland uit zijn totale voegen. Vergeet daarbij niet de oktoberfeesten in Sittard. Die worden stilaan groter dan in de bakermat München. Echter dit terzijde. In Limburg zijn er veel grote en kleine feestjes, van schutterij, OLS, processies, etc. te veel om op te sommen.

Kennelijk moet net als in de hoofdstad ook bij ons publiek massaal aangetrokken worden door de commercie en talrijke festiviteiten. Denk maar eens aan Groove Garden in Sittard of Solar in Remundj. In Limburg stikken we ook van het (on)eigenlijke politiewerk en moeten we meer met minder doen en adhoc op alles reageren wat in de openbare orde sferen van de aanvragende nimmer aflatende gemeentes, op ons af komt.

Deze buitenissigheden komen bovenop het normale politie- en wijkwerk. Prioriteiten stellen daar is de politie nog steeds niet goed in. We doen het derhalve altijd fout, want het moet bijna altijd anders volgens de bijna 17.000.000 bondscoaches die ons land telt. Ook in Limburg vinden er tal van inbraken plaats. Donkere dagen offensieven zijn het kortstondige antwoord op de jaarlijkse inbrekers hausse. We worden beter in het temperen en tegengaan van inbraakgolven. Inbraakgolven, daar moet innovatief sterk op ingehaakt worden.

Limburg vergrijst sterk en de populatie wordt steeds kleiner volgens de toekomstbeelden. Echter de vergrijzing wordt steeds kleiner in tegenstelling tot de profetieën. Uw politie vergrijst even sterk mee. Bij woningbouw is het credo afbraak voor nieuwbouw. Asbest saneringen en elk dak vol timmeren met zonnepanelen, als ultieme opgave en wens van de provincie. Boeren stoppen bitter, omdat de nood te hoog is, massaal hun geliefde werkzaamheden.

De burgers worden steeds minder tevreden over de politie en het gezag. Dat is landelijk zo. De 2-jaarlijks politie monitor is een afrekenend model i.p.v. innovaties die het tij genoeg doen keren. Handhaving is een probleem. Zelf denk ik dat er maar een partij is die zich aan alle regels moet houden ten koste van vrijspraak of ontslag van rechtsvervolging. De politie dus, die als onmogelijke taak alle tenlasteleggingen moet bewijzen bij de rechter.

Kennelijk vindt ook de Amsterdamse hoofdcommissaris de politie te wit. Daar moet voor 50% van de nieuwe aanwas verandering in komen. Dat vindt onze Nationale korpschef ook. Dit onderwerp heeft bij mij reeds de geschreven revue gepasseerd in mijn blog;

http://hantummers-wijkagent.blogspot.de/2017/02/uw-politie-is-te-wit.html

XTC labs zijn vooral gevestigd in Brabant en Limburg. Team Ondermijning heeft een zware kluif hieraan in heel Nederland.

Vrij parkeren bij politiebureaus voor collega’s wordt overal in den lande ervaren als een groot probleem. De belastingdienst gaat mogelijk over tot aanpak van vrij parkeren en dit financieel belasten omdat dit gemiste inkomsten of zo zijn!  Elke politieregio heeft te maken met specifieke problematieken. Harmonisatie in deze vraagstukken zal altijd appels vergelijken met peren zijn. Overal wordt brood gebakken maar de smaken zijn verschillend en soms niet lekker.

Meer personeel, meer middelen en meer voertuigen schijnt de utopie van de toekomst te zijn. Vooral nu er steeds meer met de computer gewerkt wordt. Bekijk ook de petitie politie tot maximaal 62 jaar ivm de vergrijzing. Deze petitie past precies op mijn dienstbare situatie en die van vele andere collega’s.

De link = http://www.petities24.com/politieagent_tot_max_62_jaar

Of de burgers hier blij zijn met deze uitkomsten en prognoses valt te betwijfelen. Ik zelf gok op meer zelfredzaamheid en verdraagzaamheid in combinatie met omgekeerde bewijslast voor veel zaken waar de politie nu te veel inspanningen voor moet doen.

„en dit is mijn droom”