De spagaat van carnaval, leven en de dood

Belast met incidentenafhandeling met collega Henny in de spagaat van het leven; aan de ene  kant de dood en aan de andere kant carnaval vieren met lallen, brallen en sjpass maken. Een grotere oppositie is wellicht niet denkbaar. 

Nadat Henny en ik ons hebben aangemeld bij de meldkamer met het roepnummer 33.04, lijkt het alsof de meldkamer onze komst heeft afgewacht om ons meteen te kunnen inzetten. Geen probleem want we zijn paraat.

Meteen worden we gestuurd naar een adres waar een overledene is aangetroffen. De aanwezige huisarts heeft de politie gealarmeerd wegens een onnatuurlijke dood. Onze komst wordt met smart afgewacht. De ovd p (officier van dienst politie) rijdt in onze kielzog mee.

Bij iedere politieman of –vrouw gaan dan de herinneringen terug naar eerdere situaties waar overleden mensen zijn aangetroffen. Op natuurlijke- en onnatuurlijke wijze overleden mannen, vrouwen, kinderen en verkeersslachtoffers. Ook de horror versies van zelfdodingen en mensen die al lang in hun woning aan hun lot lijken te zijn overgelaten en never nooit gemist zijn, behoren tot het dagelijkse politiewerk.

Mijn eerste politiedode lang geleden is een oude eenzame man die zich heeft opgehangen aan een hondenriem aan de deurklink. Aangetroffen in een pose van eenzaamheid en kalmte, zittend op de vloer. Hij is dood, duidelijk geen zin meer in het leven.

Dit hoort ook bij ons vak en daar leer je mee omgaan. Natuurlijk maken privé omstandigheden dat politiemensen niet altijd een superman of -vrouw kunnen zijn en dat emoties kunnen gaan opspelen. Daarom hebben we een collegiale antenne die hopelijk open staat voor de nodige collegiale bijstand, mocht dit nodig zijn. Als het goed is blijven we professionals tijdens ons werk.

Vast stellen of bij de aangetroffen overledene een misdrijf in het spel is of niet, dat is eerste prioriteit. Dat betekent dat het team Forensische Opsporing komt rechercheren samen met een Forensisch arts. Daarna zal zo snel als mogelijk de afhandeling en de begrafenis volgen.

In deze casus ligt de overledene op bed in de slaapkamer. Ze is niet op natuurlijke wijze overleden. Het aantreffen van de overledene is niet fraai te noemen en betekent een schok voor haar kind dat bij haar moeder poolshoogte is komen nemen. De overledene heeft iets op papier geschreven.

Euthanasie is duidelijk een halte te ver gebleken. We vinden wel iets anders. Echter geen pil van Dryon. Altijd weer triest om mee geconfronteerd te worden vooral voor de achterblijvers.

We grendelen de slaapkamer af en zorgen dat er niemand meer binnenloopt zolang de Forensische opsporing haar onderzoek nog niet heeft opgestart. Dan komen er meer familieleden. 

Henny en ik beantwoorden tal van emotionele vragen. Tegelijkertijd proberen wij zo goed als het kan om informatie te vergaren. Bijvoorbeeld tijdstippen dat de vrouw nog in leven is en er contact geweest is. We komen hiermee een heel eind.

Na onderzoek blijkt dat er gelukkig dat er geen misdrijf in het spel is en dat het stoffelijk overschot wordt vrijgegeven. Na tussenkomst van de officier van justitie en een bepalend laatste schrijven uit de hand van de forensisch arts. Te weten een verklaring van geen bezwaar tot begraven of cremeren.

Ons werk zit erop en wij zouden eigenlijk weg kunnen gaan. Dan kunnen de nabestaanden zelf de noodzakelijke zorg en assistentie moeten regelen m.b.t. de begrafenis. We besluiten stilzwijgend en ongevraagd te blijven om te helpen.

Henny en ik zijn tijdens het forensisch onderzoek bij de familie gebleven. We zien dat het kind en de verdere familie allemaal min of meer afhankelijk zijn van maatschappelijke instanties die hun weg in de maatschappij steeds opnieuw plaveien en ordenen. De zelfredzaamheid is gering. Triest maar waar. Henny en ik kunnen geen begrafenismaatschappij achterhalen ook niet na vele telefoontjes gepleegd te hebben en het doorspitten van de vele polissen.

Uiteindelijk lukt het via onze eigen meldkamer (chapeau) om een begrafenisonderneming bereid te vinden om de honneurs waar te nemen en voor onmiddellijke assistentie te zorgen aan dit adres. Of deze familie kan omgaan met de verwerking van het overlijden is de navrante vraagstelling.

Ik regel via de meldkamer Slachtofferhulp interventie. Een tijd later lees ik via de mail dat Slachtofferhulp al contact heeft opgenomen en later deze week in gesprek zal gaan. Met andere maatschappelijke instanties is ook al contact gelegd en hulp zal van hen zeer zeker niet uitblijven.

Vreemd, het is ten slotte carnaval en er zijn bij alle instanties minder mensen in dienst. Behalve dan bij de politie. Wij zijn altijd 24/7 waakzaam, alert en in deze casus vooral dienstbaar en hulpverlenend. Dat voelt menselijk. Dat voelt goed. Dan zijn we klaar aan dit adres en vertrekken naar volgende casussen en -werkzaamheden. Ook dat dat is nu eenmaal zo bepaald.

Buiten gekomen bij dit adres moeten we naar het bureau alles op papier gaan zetten. Dat moet ook gebeuren. We gaan ook eten want het is al lang etenstijd geweest. Dan rijden we naar een locatie om iets te eten te gaan halen voor mijn collega. Ik kijk op deze locatie door het grote venster naar de overkant naar een stevige flat van vier woonlagen met grote balkons. Dan komt de herinnering naar voren. Net voor de kerst 2014 ben ik over meerdere balkons geklommen als een legale geveltoerist en heb daar in een woning een eenzame overleden man dood, koud en alleen in zijn woning aangetroffen. De balkondeur staat er al een paar dagen geopend, wat de bewoner, eigenlijk nooit doet of heeft gedaan. Een verontruste melder heeft dit aan de politie doorgegeven. Voor die nabestaanden heb ik toen ook veel oneigenlijk politiewerk verricht. Ook dat is nodig geweest, een dienstbare menselijke opstelling van de politie. Mooi dat dit kan en mag en wordt verondersteld door eenieder.

Met het eten gaan we op weg naar het bureau en komen we tal van carnavalisten tegen die verkleed, geschminkt en aangeschoten door drank en zo, hun funniest moment van dit jaar beleven. Ook dat moet ieder jaar weer opnieuw gebeuren.

Op het bureau speelt de waan van de dag de hoogste noten en even later gaan we weer een notoire inbreker bezoeken op zijn thuisadres. Hij is onvindbaar Hij voelt zich opgejaagd volgens zijn partner. Goed zo. Hij zal zich snel komen melden bij de politie, na de carnaval. Want carnaval dat moet gevierd worden! Direct na de carnaval heeft hij zich gemeld, niet op ons bureau maar ver weg in een ander district. Komisch en onbegrijpelijk.

Dan herinner ik weer the theme song, het befaamde liedje uit de serie Mobile Army Surgical Hospital (MASH) uit de 70-er jaren, Suicide is painless!

straat-carnaval

Alsof je in een drive Inn bioscoop op de eerste rang zit.

Picture this. Je galoppeert als een cowboy op je paard op de prairie in the wild wild west. In je blikveld spelen zich allerlei nakende taferelen af. Het begin van een mooie spectaculaire cowboy film, alleen je hebt er nog geen weet van.

De doldrieste film zal zich snel aan ons blik ontspinnen, totaal onverwacht en zonder enige aanwijsbare reden. Dit western panorama is voor Brenda en mij mooi te volgen via de frontseats van de politie dienstauto. 

Maar we rijden niet op een paard noch zijn we op de prairies van het wilde westen. Dus niet wild noch in het westen.

Ik heb een gun –genaamd WALTHER- aan mijn riem hangen zo ook mijn collega Brenda. We berijden the thin blue line in onze swatcar met de ramen open en de zwoele avondtemperaturen verwelkomen ons op ons politiepad tijdens deze toch wel aparte nachtdienst.

Het is hartje zomer en de deken van de duisternis omhult stilaan de wereld rondom ons.

Onze incidenten afhandelingsdienst is net begonnen en we rijden in het stadscentrum rond. Mensen zitten op terrassen te chillen en laven zich aan cool drinks soms met teveel alcohol. Sommigen kunnen er niet tegen en de spreekwoordelijke duiveltjes maken zich van hen - met gemak - meester.

De meldkamer heeft op dit moment nog geen opdrachten voor Brenda en ik de ether in verspreid. Zichtbaar aanwezig dat zijn we wel degelijk en binnen ons blikveld spelen zich geen taferelen af die enig politieoptreden vereisen. Mooi zo. Plezier, sjpass en ook nog vele vrolijke mensen die op ons wenken of een praatje komen maken. Zichtbaar, dienstbaar en vooral aanspreekbaar, dat zijn Brenda en ik overduidelijk.

Dan draaien we het stadscentrum uit op weg naar onzekerheden en wat nog voor ons verderop in petto ligt. Plots, zo schijnt het te zijn rijden we een drive inn bioscoop binnen. Een western film waarin in een split of a second een knock partij geënsceneerd wordt. Er zijn niet een, niet twee maar op een stuk of vijf plaatsen, mensen met elkaar aan het knocken, boem, paf op de weg en op de trottoirs. Trottoirs zijn er in het wilde westen niet maar, in dit scenario wel degelijk.

Er zijn veel menselijke flitsende- en slaande bewegingen waarneembaar, helaas geen danspasjes of plezier maar de harde werkelijkheid is hier een feit. Links, rechts en midden op de weg zijn mensen aan het vechten, aan het schreeuwen, aan het tieren en vooral aan het slaan. 

Ook zijn er vrouwen betrokken in dit filmshot. Die trekken aan elkaars haren en de uitgetrokken plukken haar worden door de zuchtige wind weggevoerd ver weg van dit kennelijke absurde strijdtoneel, met nadruk op de toneelversie.

De thin blue line is zichtbaar aanwezig maar de opperste concentratie van de vechters in hun intense tunnelvisie maakt dat wij onzichtbaar lijken te zijn.

Dit is geen film maar dit zijn twee groepen mensen die –zoals ik al eerder geduid heb, ruzie zoeken uit eerdere ergernissen.  In dit strijdtoneel staat een auto langs de kant met 4 geopende portieren. De andere partij is te voet. Snel wordt ons duidelijk dat we met twee groepen kemphanen te maken hebben en die elkaar uiteindelijk opgezocht en gevonden hebben.

Dan valt er een slachtoffer bewusteloos op de grond. De chaos en de wanorde die Brenda en ik in ogenschouw krijgen, nemen hebben we voor lief want we kunnen niet met ons tweeën een tiental of meer vechters, sympathisanten en betrokkenen scheiden. 

Het sein hulpverlening maakt dat we ons dienstvoertuig verlaten en hulp gaan verlenen aan een bewusteloze fighter op het trottoir. Hij is gewond en gevallen door een kopstoot van de een of de andere deelnemer in deze menselijke kluwen. Iets van eigen schuld dikke bult –denk ik kort- maar toch meteen uitstappen en helpen waar we kunnen.

Bij de bewusteloze staan een paar mededingers. Ik kniel naast hem neer en zie dat hij groggy of zo, is. Dan komt zijn boezemvriend erbij die hem bij zijn positieven wil brengen. Echter zijn aanpak staat haaks op hulpverlening want hij slaat hem met de vlakke hand in zijn porum. Ik duw hem meteen weg en vraag of het slachtoffer het ziekenhuis ingeslagen moet worden! Hij luistert naar me en wijkt terug en blijft ietwat op afstand. Ik leg het slachtoffer in een stabiele zijligging en houdt de dronkaards en en de rest van de "gang" en verdere participanten op afstand.

Het slachtoffer hoort uiteindelijk bij de sterkere partij. Maar dat blijkt pas veel later. Ik kom daar nog op terug.

Er arriveren nog een paar politie auto’s. De vechters hebben zichzelf gescheiden en zijn over gegaan tot intimidaties en dreigingen jegens elkaar. De politie waaronder Brenda en ik krijgen in ieder geval geen enkele informatie of de reden van deze onmin. Mensen die aan het vechten zijn druipen langzaam af. Het slachtoffer, voor wat ons betreft de belangrijkste uit het deelnemersveld ontwaakt op groggy style en wil niets van hulpverlening noch hulp door ambulance of politie weten. 

Hij en zijn sympathisanten regelen dit zelf. Iedereen heeft alcohol en mogelijk de verkeerde pillen ingenomen. We kunnen veel werk doen maar kiezen ervoor om het te laten. Deze personen die ons ambtshalve meer dan bekend zijn regelen altijd zelfstandig hun zaakjes zonder tussenkomst van de politie. Gewoon straatcarnaval met de grove impact van gevoel.

Geen gewonden, geen grove inbreuk op onschuldigen in de openbare orde sfeer maar wel degelijk een uitbarsting op de verkeerde plaats op het verkeerde moment.

We besluiten –na overleg- de boel de boel te laten en onze politionele aandacht daar in te zetten waar het nodig is in het kader van dienstbaarheid.

De rode auto wordt volgepropt met betrokkenen en de groggy-er, rijdt weg waardoor de angel meteen uit de pels verdwijnt. Eigenlijk is de geschetste situatie dolkomisch en te gek voor woorden. De resterende nachtdienst blijft alles nogal rustig, dat denken we maar dat is niet zo. Dan blijven Brenda en ik als laatsten over in ons werkgebied. Andere collega’s hebben om 04.00 uur einde dienst en geven status 5.

Later deze nacht komt er een paniektelefoon binnen bij de meldkamer vanaf een adres in ons bewakingsgebied. Het is thuis bij een van de betrokken partijen uit de eerdere show-down.

Gearriveerd op de locatie staat de voordeur open, deze is geforceerd. Binnen is met knuppels en zo gezwaaid en zijn de harde targets behaald en getroffen. Een knuppel ligt in twee stukken, kun je nagaan wat de impact geweest is. Er liggen tal van bloeddruppels, spatten bloed en glas op de vloer. Het huis is vol met mensen uit de eerdere vechtpartij. Zij waren of zijn er nog steeds na de vechtpartij om samen de korte euforie te vieren vanuit hun underdog positie. 

Dat dit gelukzalige moment maar heel kort heeft geduurd dat heeft niemand van hen kunnen bedenken.

Degene die is bewerkt met de knuppel is onvindbaar. Via de meldkamer krijg ik telefonisch contact met hem. Hij is het huis ontvlucht aan zijn belagers. Als ik hem telefonisch vertel dat de kust veilig is komt hij uit zijn onderduikadres tevoorschijn. Hij is aan een oor geraakt. U weet net zo goed als ik dat een wondje aan een oor zorgt voor een hoeveelheid aan neer druppelend bloed.

We hebben overleg met ons werk-front. Eventuele ambulance tussenkomst hoeft ook nu niet te komen, aan gekneusde ribben kun je niet veel doen. De huisarts zal bij voortduren van de klachten geconsulteerd worden, zegt de gehavende.

We krijgen alweer geen informatie richting daders.

De politie helpt graag maar soms gaat dat niet. Alcohol en pillen vertroebelen nu eenmaal de geest en het gezonde verstand.

Het moet zoals het moet en het gaat zoals het gaat, daar verandert kennelijk niemand iets aan.

En, verstand komt met de jaren

Walk in my shoes

Jij onverstoorbare hart-vriend(in). Jouw leven staat in dienst van politiemensen en andere hulpverleners. Jij bent niet bang, althans dit is nooit te zien. Je hebt geduld. Je klaagt nooit. Je bent dapper van natura want je staat altijd in de voorste vuur- en frontlinie. 

Jij bent een constante voetafdruk van de aarde op het pad van gerechtigheid. Je draagt de weelde en de horror in een spagaat van emoties en euforieën. Je bent een bescherming voor je collega’s. Daar waar jij loopt, daar functioneert bijna niemand met een reële ingebouwde behoudende overlevingsdrang.

Jij hebt geen stappenplan of zwaarwegende orders nodig want jij volgt blindelings met overgave jouw collega, waar hij of zij ook heen gaat en in welk gevaar hij of zij zich ook storten zal. Jij bent cool as ice. Sentimenten zijn jou vreemd. Een opleiding heb je nooit genoten.  Jij bent een rots in de branding. Dankbaar zijn alleen de voeten van de bezitters die jij koestert in weer en wind!

Jouw DNA is rechtstreeks gekloond uit de huiden van eerlijke rechtgeaarde dieren, nadat zij voor altijd hun ogen gesloten hebben en hun leven gegeven hebben slechts en alleen voor de reden die de mens goeddunken zal. Je bent een supporter van veiligheid en orde. Modieus gemodelleerd tot werkzame onderdanen van ordehandhavers. Jij houdt rekening met tal van weersinvloeden.

Jij bestrijdt het intrekken van water, vocht en modder en ordeloosheid. Jouw poriën zijn gehard met water- en andere afstotende middelen. Wel vind je lucht significant en die laat jij graag door jouw huid glijden tot op de zwarte sokken van de bezitters. Jouw afdruk maakt heroïsche daden mogelijk. 

Het materiaal van jouw zolen die in verbinding staan met de grilligheid van de weg van gerechtigheid, maakt het verschil tussen goed en kwaad.

Je bent een geluksbrenger en maakt dat al hun bezitters dapper gemutst hun werk kunnen blijven verrichten. Jij hebt gevoel want je produceert veiligheid, hoog draagcomfort en vooral een aangename warmte op een zodanige wijze dat zij standvastig kunnen blijven in hun werk tegen alle weerstanden die blijven opdoemen in de frontlinie van maatschappelijke verwikkelingen.

Tja shoes, ook jij slijt jouw zolen en huid tijdens jouw baanbrekend werk. Als je geluk hebt wordt je goed onderhouden door je dragers. Dan wisselen zij om de paar dagen de schoenen om en aaien jou met een weldadige borstel met zwarte stroperige schoenpoets-nectar om jouw buitenschild te harden. 

Als je pech hebt sta je weer eens in de modder van de frontlinie en besmeurd met van alles wat niet hoort. Wordt keer op keer jouw huid opengehaald en ga je zonder pleisters op de wonden of zonder dat je wonden schoongemaakt worden onverstoorbaar door met je baanbrekend werk.

Jij voelt de emoties van angstzweet van jouw dragers. Je hoort en ziet spreekwoordelijk de wantoestanden, agressie en weerstanden. Jouw belangrijkste sentiment is dat je zorgt voor een welkom werkklimaat en stille kracht om de zware lasten te dragen. Soms word je ongewild een geweldsmiddel om protesten af te weren of te beslechten.

Als je kon spreken zou je een emotioneel quotiënt kunnen zijn dat als een onafhankelijke rechter een zegje kon doen in rechtszaken. Jij zou pas kunnen zorgen dat de storm in een glas water zou blijven. Jij zou kunnen duiden op het juiste proporties van emoties en zakelijke belangen. Jij zou het verschil kunnen maken.

Echter er zijn veel dragers van incorrecte bruin-leren schoenen die veelvuldig in de rechtszalen te bewonderen zijn.

De spreuk in de foto: walk in my shoes then you can tell me how tot do my job.

Deze zin heeft een grote impact op het maatschappelijk functioneren en het omgaan met tegenstand.

Ik nodig de hoogste politieke beleidsbepaler uit om mee te lopen in de dagelijkse politie frontlinie!

Welkom to Loserville

Maandag middagdienst met collega en maatje HennY in de incidentenafhandeling. Altijd weer leuk. HennY en ik hebben al veel afgelachen en vaak voor hele maar dan ook hele hete vuren gestaan tijdens onze gezamenlijke diensten. Dus afgelopen maandag is het weer zover voor een follow Up.

   

Gekomen aan het bureau wacht de bureaucratie op ons. Vele berichten met extremisme worden gebombardeerd in onze email boxen en briefings. Awareness is tegenwoordig het toverwoord. 

Politie in uniform neemt het dienstwapen mee naar huis om te kunnen optreden mocht dit onverhoopt nodig zijn. Vele andere accenten worden stelselmatig besproken en verduidelijkt. Voor mij als wijkagent zijn er altijd vele wijk aandachtpunten en doelen.

Die aandachtpunten staan altijd klaar om me te bespringen zodra ik de blackberry gsm of de cpjtr beroer. Terugbel berichten voor advies en raad. Andere zaken in de sociaal maatschappelijke business van de wijkagenten portefeuille vallen mij onophoudelijk ten deel. 

Ik doe mijn best. Bel bijna iedereen terug als ik de kans krijg. Voor sommigen doe ik goed wijkwerk maar voor anderen is het nooit genoeg want die zien de wijkagent niet. Wie vertel ik dit?

Als ik 34-38 uur per week werk dan is dit in totaal 1,5 dagen per week. Dus 5,5 dagen ben ik er niet. Gelukkig is de politie 24/7 paraat voor de burger. Dit is geen rekensommetje maar een eenvoudige opsomming van reële feiten.

Ik ben dus altijd in de wijk, alleen niet altijd in mijn eigen wijk. Tegenwoordig werken we eensgezind en eenduidig op Districtelijke wijze in de stroom van de gedachte van de Nationale politie. Ik vind dat prachtig werken. De administratieve infrastructuur en processen om zover te komen zijn niet altijd eenvoudig, maar dat is tegenwoordig wel de grootste uitdaging voor de politie.

Aan de basis werkt iedere politieman-vrouw met volle elan mee aan dit grove proces. Het kan niet anders - het moet anders - het is niet anders! Vaak meer met minder. Denken vanuit de krimp en anticiperen op de onzekere toekomst. Meer taken komen op ons af. Nee, verkopen is er niet bij. Goede oplossingen bereiken –in welk netwerk dan ook- zijn de krenten in de politie-pap.

HennY en ik krijgen een paar meldingen voor onze kiezen die snel opgelost worden. Ook nog een casus met een verward persoon die zijn medicatie niet heeft ingenomen. Deze casus lost! snel op.

Rond de klokslag van 20.15 uur krijgen HennY en ik een melding van een inbraak op heterdaad. Meldkamerman Lucien dirigeert ons perfect naar de verdachte locatie en giet een mooi sausje van signalementen van het duistere illustere inbrekers duo over de melding heen. HennY en ik gaan met gezwinde spoed ter plaatse. We hebben onderweg een beetje last van het verkeer dat zich perfect aan de snelheidsregels houdt en ons daardoor ietwat ophoudt. Maar het is niet anders. 

Lucien op de meldkamer blijft ons tracken and tracen naar de boeven, gelijk als een postbode die onderweg is met een hot pakketje. Mooi man! Via de getuige die op veilige afstand achter de boeven loopt krijgen we steeds de laatste Up-date van verplaatsingen en afgelegde route en de looprichting. 

Het gaat zelfs zo fine getuned dat meldkamerman Lucien ons vertelt dat de boeven aan de linker kant van de door ons bereden weg, ons tegemoet komen lopen. Als baken in de duisternis van informatie komt de kers op de pudding. Namelijk de boeven lopen met een grote Karcher hogedrukreiniger. Wat wil je nog meer. 

Andere patrouilles hebben zich collegiaal aangemeld en tezamen maken we de jacht op de boeven en de kring rondom hen, wordt steeds kleiner.

Plots krijgen HennY en ik de boeven in het vizier. Precies daar waar zij door meldkamerman Lucien worden geprojecteerd. HennY en ik stappen uit. We zijn tamelijk snel, resoluut en duidelijk. De boeven staan als genageld aan de grond en geven zich zonder verzet over aan de politie. We maken vaak anders mee en zitten geregeld in een geweldspiraal. Helaas of gelukkig, deze keer geen geweld.

De signalementen kloppen voor 100%.  De Karcher-man is meteen het haasje. De andere heeft een dikke opgezette buik. Dit blijkt na controle een kleiner hogedruk apparaat te zijn. HennY en ik slaan de boeven meteen professioneel in de boeien.

De andere collega’s zijn snel bij ons. Dan is het inpakken en wegwezen met de criminelen. De boeven geven toe ingebroken te hebben. Alleen de locatie geven zij nog niet door. 

#De social media wordt door mij benaderd en gelukkig doen vele mensen op mijn verzoek retweeten op twitter en delen op facebook. Mooi om mee te maken, die bereidwilligheid.

We weten op het moment van aanhouding nog niet waar en wat zij nog meer op hun kerfstok hebben deze avond. De boeven zijn ambtshalve bekend en hebben een flinke staat van dienst achter hun kiezen en zijn nog lang niet met crimineel pensioen.

We praten later nog met de getuige en ik bedank hem. Zonder deze oplettende burger hadden we deze boeven in ieder geval niet kunnen aanhouden. Burgerparticipatie top, waakzaamheid en dienstbaarheid ook top. Collegialiteit super top.

Terug aan het bureau gaat de ambtelijke bureaucratische molen draaien. Ook dat hoort erbij. Blij zijn we dat we de samenleving met zijn allen weer een stukje veiliger hebben kunnen maken. Ook als is het maar een miniem kruimeltje op een groot breed oneffen pad, maar dan toch.

Ik hoop dat de mensen in mijn wijk weten of lezen op mijn twitter en facebook dat mijn collega’s en ik weer ons stinkende best hebben gedaan. In welke wijk? Dat is niet belangrijk, tenzij.

Naast hulpverlenen waar wij kunnen is boeven vangen bij de politie, onze core business. Daarvoor zijn de meesten bij de politie gaan werken, toch!

Achteraf zal blijken wat de boeven op hun crimineel pad hebben uitgespookt en zal dit op papier gezet gaan worden door weer andere collega’s, onder de paraplu van het wetboek van strafvordering. Ook dat is top politiewerk.

Ik hoop dat de benadeelde(n) ons hebben gebeld! Yep, de spullen zijn inmiddels retour. De boeven zitten nog steeds vast en moeten voor de rechter verschijnen.

Misdaad loont dus niet