Echo, een emotionele foto

Deze week heb ik dagdienst incidenten afhandeling. Ik neem diverse meldingen van uiteenlopende aard voor mijn rekening. Mijn collega is ziek dus ga ik als Han Solo op dienst. De meldkamer heeft mijn roepnummer 33.69. Vreemd want  mijn geluksnummer is gevoelsmatig nr 21. Dit nummer komt vrij vaak en paradoxaal op mijn levenspad. Altijd weer leuk, apart, komisch of doldriest. 

Alle wijkagenten bij de Nationale politie hebben tegenwoordig een eigen roepnummer. Daar zit de politionele bereikbaarheid in, het persoonlijk telefoonnummer en de wijk waar je waakzaam, dienstbaar en alert mag en moet zijn. De meldkamer heeft dan snel de betreffende gegevens in de plotting. Het getal 69 is een komisch getal vooral wanneer je dit uitspreekt in de Franse taal!

Ik meld de meldkamer dat ik (Han) solo ben en bereikbaar als de 33.69 voor datgene wat deze dag staat te gebeuren. Dat weet je dus nooit van tevoren, een van de charmes van mijn vak om vooraf niet weten wat en wanneer er iets te gebeuren staat. De politionele mallemolen draait deze dag als een tierelier. Af en toe valt er een actie voor mij af van de karrenvrachten met de meest vreemde meldingen.

Ik haal beelden op van vechtpartijen tussen vrouwen in nota bene een speelparadijs voor de kleintjes. Hey, wat is het rolmodel als volwassene hierin om op de vuist te gaan in het ogenlicht van de kleintjes! Ik rij naar de autosnelweg ivm pech -rook onder de motorkap de bestuurster heeft haar baby bij zich. Ze staan in de kou. Hulp is voor hen snel geboden. Rijkswaterstaat maakt een rood kruis op de rijstrook en de berger is snel aan het takelen. De baby blijft lekker warm. Ik vertrek weer als alles veilig en geregeld is. Altijd gevaarlijk, de autosnelweg. Sommige auto's zien de rode kruizen niet! en rijden toch op de afgesloten strook. Vandaag gaat het goed met de afwikkeling van dit pechgeval. 

Ik bel op diverse keren verspreid over mijn dagdienst met mensen i.v.m. onoverkomelijke sociaal maatschappelijke aangelegenheden. Hopelijk kan ik hierin iets voor hen betekenen. Ik werp mij op als de politionele rots in de branding, luister maar de mensen, verwijs en adviseer volwassenen in hun onderlinge verstandhoudingen en problemen. De zelfredzaamheid laat af en toe barsten zien. Zo onwijs groot, afhankelijk en gemakkelijk wil men omgaan met de eigen verantwoordingen door deze proberen af te schuiven richting politie en hulpverlening. Ik neem vandaag geen apen mee op mijn mouwen en het woord zelfredzaamheid zegt het al, zelf > redzaamheid!

Een melding van binnenuit (red; via het wijksecretariaat van politie) maakt dat ik in het naburig gebied op een adres intervenieer. Er is een brandkast gevonden in een beek. Ik rij naar dit adres. Bij navraag in de politionele systemen komen naam en adres van de benadeelde van een woninginbraak al snel naar voren.

De brandkast blijkt vol te zitten met papierkraam, oude Nederlandse munten, messen, een trouwboekjes en een foto. Ik bekijk op locatie het geheel aan gevonden spul. Het papier is doorweekt nat en topzwaar door de zogenaamde sponswerking van wateropname door het absorberende papier. Met uitzondering van een foto. Ik bekijk deze natte berg welke tentoon gespreid ligt op een ecru kleurige handdoek.

Plots valt mijn oog op een foto. In de Volksmond noemen we dit een echo, van een ongeboren menselijke vrucht.  De donkere grijsachtige contouren vormen een soort van wolk als zijnde een warme deken om een lichtend voorbeeld heen. Nota bene een heel klein fragiel mensje in wording. Vingers en tenen zijn compleet en ook de menselijke vorm en bijzonderheden. Een waar wonder.

Ik weet niet meer of het een meisje of een jongetje is. Ik denk bij mezelf, dit is het meest waardevolle bezit uit de gestolen brandkast.

De foto is niet nat terwijl deze samen met de andere papieren in het water heeft gelegen. De foto is gaaf, ongekreukt, glad en kennelijk gewapend tegen de weersinvloeden. De ongeboren vrucht drijft, vlot of zwemt in de baarmoeder sappen met aan zijn buikingang de befaamde navel-snorkel.

De inbraak heeft niet ver uit de buurt plaatsgevonden. Ik bel de benadeelden en maak een afspraak voor het retour brengen van hun spullen. In twee plastic tassen tors ik de inhoud met me mee en breng deze meteen terug. Het zou zomaar belangrijk kunnen zijn.

Gearriveerd bij de benadeelden, overhandig ik hen de gevonden eigendommen. De man ziet allerlei zaken die van hem zijn, waarvan hij zich niet eens meer realiseert dat hij deze bezittingen vermist. De vrouw kijkt naar de natte papieren berg en haalt linea recta de echo-foto er tussenuit en kijkt er weemoedig naar.

De materiële berg aan gevonden spullen lijkt haar sowieso niet te interesseren. Gebiologeerd kijkt zij naar de fragiele echo foto die zij warm in haar handen vasthoudt. Ik zeg tegen haar van; gelukkig heeft u die foto terug. Ja, zegt ze -kijkt me aan- het kind heeft de geboorte niet gehaald. Deze foto is alles wat ik nog heb. 

Even later neem ik afscheid van dit gezin. Deze middag krijg ik nog tal van banale zaken voor mijn rekening die ik mag afwerken.  

Ik merk dat de wereld nog steeds doordraait en dat ik hier nog steeds deel van mag uitmaken.

Mijn fiets is gestolen

Fietsers begrijpen elkaar.

Leuke quote om mee te beginnen. Want fietsers en dieven hebben een ding gemeen. Ze fietsen allebei als een wervelwind. De een voor zijn plezier en de ander om de gestolen fiets te verdonkeremanen. 

Er wordt tegenwoordig veel voor gewaarschuwd. Van afsluiten tot bewaakt stallen. En dan zal je net zien dat je lieflijke tweewieler gestolen wordt op en moment dat het niet uitkomt. 

Je persoonlijke levenssfeer loopt een gigantische mentale deuk op. Net als de slogan van de belastingdienst hanteert de politie er ook een. Doe maar aangifte per internet lekker van thuis uit.  

Ik zal twee door de eigenaars teruggevonden fietsen memoreren maar ook het rechtsgevoel op internet en facebook dat gehakt maakt van het politie optreden. Maar is dat rechtsgevoel wel terecht!

Casus 1; Een paar weken geleden mocht ik intake doen. Niet mogen maar moeten is hier het credo. 3 intake collega’s hebben de overstap gemaakt en mogen zich voor 3 jaar politiestudent noemen. Dat betekent plaatsvervulling bij de afdeling intake. Allemaal dragen we ons steentje bij dus ook ik, op mijn beurt. Dan komt er een gedupeerde aangever naar het bureau die zijn fiets herkent. De fiets staat gestald met een super slot dicht bij het bureau bij een fietsenstalling. 

Het sterke slot wil ik even benadrukken houdt een ware Sherman tank onder commando. Zeer sterk staal en slot. Een nagenoeg onverbrekelijk geheel. De brandweer komt mij te hulp en uiteindelijk met veel moeite en poespas wordt het slot op pneumatische wijze geopend. De fiets gaat uiteindelijk terug naar de rechtmatige eigenaar. Ik maak een melding op facebook.

De guillotine gedachten van sommige lezers op fb zijn meedogenloos hard. Anderen zijn blij voor de gedupeerde. Politie diensten liggen onder druk en net op het moment dat er geïnvesteerd moet worden naar de fietsendieven deze avond is de koek op en moeten we, in casu ik, roeien met de riemen die ik heb. Ik heb geen back-up en met geen mogelijkheid kan er gepost worden tot het moment suprême dat de dader zijn olifantenslot opent. Jammer maar het is niet anders. 

De publieke opinie is helaas snijhard! Onterecht vind ik weliswaar maar het is ook hier niet anders. Facebook is een forum dat af en toe platgewalst wordt door emoties zonder hoor, wederhoor en begrip.

Ik vind zelf dat ik samen met mijn collega´s zo goed als mogelijk heb gekozen uit de ter beschikking staande middelen. De eigenaar is zielsblij dat het voor haar deze keer goed afgelopen is en zij haar fiets terug heeft.

Casus2; Ik heb incidentenafhandeling met collega Roy. S ’avonds komt een gedupeerde naar het bureau. Hij maakt melding dat zijn gestolen fiets op marktplaats staat. In een onbewaakt moment werd de fiets die onaf gesloten stond, gestolen. Berouw komt na de zonde zullen we maar zeggen. 

De gedupeerde heeft een vrij beperkte mening om zijn fiets terug te halen. Zonder zijn inmenging moet de politie alles uit de kast toveren om zijn vervoermiddel terug te halen. Hij heeft wel kenmerken van de fiets en op zijn blauwe ogen wil ik hem best wel geloven, zo ook collega Roy.  We overleggen met onze leidinggevende. Deze is positief en we worden even vrijgemaakt voor deze casus. Mooi zo. Als we maar boeven vangen of helers. Het liefst helers want zonder helers heb je namelijk geen stelers, toch!

We vertellen de aangever dat wij van hem ook een inspanningsverplichting verwachten. Naar de fiets gaan kijken en dan als hij ervan overtuigd is, kan hij het ons laten weten. Dan zullen wij de dief in de boeien slaan. 

De gedupeerde eigenaar wil dit eigenlijk niet maar toch gaat hij uiteindelijk naar de fiets kijken bij de steler of heler op een adres in ons bewakingsgebied. Zo gezegd zo gedaan. Wij zijn uiteraard als back-up meegereden. De gedupeerde aangever gaat bij de steler of heler kijken en licht ons na dit bezoek in. Het blijkt zijn fiets te zijn. 

Het appartementencomplex met huisnummer is Roy en mij dan al bekend. We kloppen aan. De heler of steler doet de toegangsdeur open en kijkt erg verrast in de ogen van de Hermandad boys Roy en ik. 

Dat had hij duidelijk niet verwacht. De fiets staat in de gemeenschappelijke gang. De steler of heler wordt aangehouden, in de boeien geslagen en meegenomen naar het politiebureau. Hij komt deze nacht niet meer thuis maar mag verblijven in hotel politie op zijn verhoor, de volgende ochtend.  

De fiets gaat de volgende dag terug naar de gedupeerde aangever. De dief heeft reeds afstand getekend. De gedupeerde is blij met het politie optreden en bedankt ons van harte.

Aangifte doen en het noteren van bijzondere kenmerken heeft wel veel nut. Vooral als achteraf de vergelijking wordt gemaakt en de bijzondere kenmerken blijken te kloppen.  

Kopen op marktplaats is leuk, snel, goedkoop maar geen garantie dat het te kopen item legaal is. In het geval van fietsen geldt legaal kopen alleen maar bij de geregistreerde fietsenhandelaar.

Bovenstaande casussen geven een klein aspect weer van de moeilijkheidsgraad waar de politie binnen haar bevoegdheden mee te kampen heeft.

Bij diefstal van goederen, eigendommen en dit geval van fietsen is het niet gemakkelijk. De wetgever gaat er met de kaasschaaf overheen. De politie mag slechts optreden indien zij bevoegd is. Weet dit wanneer valse verwachtingen het proces bemoeilijken. Er zijn nog veel andere mogelijkheden en casussen denkbaar waarin de politie het verschil jammer genoeg niet kan maken.

Elke fietsendiefstal en- aanbieding van een gestolen fiets staat op zich en behoeft zeer grondige screening, vooraleer de politie iets kan en mag betekenen.

Deze keer hebben we twee gedupeerde aangevers blij kunnen maken. In veel gevallen zal het niet lukken door van alles dat het politiewerk en haar bevoegdheden tegenzit.

PS: in de fouillering van de aangehouden fietsendief zaten nog de twee lampjes die bij de fiets uit casus 2, hoorden.  

De verzorgingsstaat voor ouderen

Een rustige zondag dagdienst zonder spoken op de weg! De dienst staat gepland voor incidenten afhandeling. De werkzaamheden beginnen met administratie, een kopje koffie en de sociale media. U kent het wel. Er zijn nog geen meldingen, waardoor ik rustig aan het bureau mijn gang kan gaan.

Plots komt de meldkamer met een bericht i.v.m. een oude verwarde mevrouw. Zij is nota bene aangelopen in een verzorgingstehuis waar zij niet thuishoort! Of wij daar even poolshoogte kunnen gaan nemen. Poolshoogte nemen is in veel gevallen de zelfredzaamheid overnemen en alles rondom personen of zaken afdoende te regelen en waterdicht af te kitten. In onderstaand relaas blijkt dat wij dat met de beste wil en inzet, niet altijd kunnen. In onderstaande melodramatische casus helaas niet.

Het betreffende verzorgingstehuis ligt in ons bewakingsgebied. Dicht in de buurt zijn er nog soortgelijke ondernemingen t.b.v. het tanende AOW Nederland.

Peter en ik gaan naar de opgegeven locatie waar we een oud omaatje van 83 lentes aantreffen. Zij is van het type knuffel oma. Zij heeft geen kinderen, blijkt ons achteraf. De oma zit in de gemeenschappelijke zaal met bij haar vaste maatje door regen en wind, de ijzeren solide doofstomme rollator on wheels.

In dit verzorgingstehuis lopen naar schatting, een tiental personeelsleden rond. In de zalen zitten, meerdere oudjes. Zij lijken samen te socialiseren maar velen onder hen voelen zich toch wel alleen in deze grijze menigte. Soms hebben ze een beetje aanspraak onder elkaar of er komt een sporadisch familielid langs. Dit alles in het kader van een wel of niet moreel verplicht nummertje i.v.m. een mogelijke erfenis.

Het enige telefoonnummer dat men vanuit de betreffende verzorginstelling kan bereiken is 0900-8844. Oftewel de politie locale! Niemand heeft op dit moment de helderheid van geest om eens rond te bellen naar de omliggende verzorging- annex bejaardentehuizen. Op de rollator staat ook nog haar adres! Om haar nek heeft ze een zogenaamde alarmknop. Al met al had men dit geheel vakkundig en zelfstandig zonder de interventie van politie locale, afgekund.

Vreemd, dat op het moment dat wij in uniform in volle glorie ten tonele verschijnen dat een iemand van de verzorging plotseling begint ”rond” te bellen. Wel pas na een verhelderingsvraag van mij. Dan blijkt dat dit knuffel-omaatje op bepaalde dagen dag opvang  geniet. Weliswaar 2 straten verderop in een verzorgingsinstelling, maar dan toch. Ook met deze belangrijke informatie is de wedstrijd nog steeds niet gewonnen!

Vreemd. Het is dus aan de politie om omaatje mee te nemen en te gaan zorgen voor opvang, onderkomen, hulp of wat nog meer nodig is. Ook vreemd dat de politie –naar mijn idee- meer dienstverlenend bezig was dan de feitelijke zorginstanties. De rollator wordt ingeklapt en met oma rijden Peter en ik naar de betreffende dagopvang instantie.

Daar heeft men zowaar een contactpersoon. Goh, dat had toch in eerste instantie ook telefonisch doorgegeven kunnen worden, maar ja het is niet anders. Daar hoeft oma niet voor in de kou komen te zitten. Alles kump good! Een gevleugelde spreuk in het Limburgs dialect.

Ik heb vervolgens met de contactpersoon in kwestie - familielid - gebeld. Hij woont te ver af voor bezoekjes bij tante. Dus hij heeft niet of nauwelijks contact met haar. Hij deelt mede dat wij haar rustig thuis kunnen brengen en afzetten. Vermoedelijk valt bij het omaatje " het kwartje “ in de zin van; dan vallen weer alle puzzelstukjes op de juiste plaats. Gelooft u het? Ik, in ieder geval niet. Niemand kan op deze dag des Heren bereikt worden voor daadwerkelijke nazorg.

Oma woont nog op het adres dat nota bene geplakt is op haar rollator. (Wie haar vind mag haar terugbrengen). Dit soort zorg op afstand baart mij ernstige zorgen, dat mag u best weten. Duidelijker en afstandelijker kan bijna niet. Wanneer je kunt lezen tenminste, of helpen!

Haar thuis afzettende komen meteen de buren op ons afgelopen. Zij maken zich beiden ernstig zorgen. Het gesprek gaat meteen in de trant van; is ze alweer weggelopen, waar moet dat heen, dit kan toch niet. en dergelijke bewoordingen. De oude buurman heeft vorige week bij haar het gasfornuis dichtgedraaid en afgesloten, omdat dit aanstond. Het is maar afwachten op een ongeluk (binnenbrand). Zij loopt ook heel vaak doelloos en verloren over straat, vertelt deze nestor.  

In de woning rondgekeken blijkt dat het er allemaal bijzonder netjes uitziet. Met de nadruk op bijzonder.

Geheel tegen ons gevoel in hebben ook wij, oma in haar woning achtergelaten. Wij hebben haar gevraagd om binnen te blijven en niet te verdwalen buiten op straat.

Zij zwaait ons bij het afscheid super vriendelijk uit en is kennelijk heel tevreden over de politie als zij ons als zodanig herkent. U en ik weten dat zulks geen oplossing biedt. Als mensen niet meer voor zichzelf kunnen zorgen door dementie in welke mate dan ook dan moet er iets geregeld kunnen worden. Zij heeft vooral een veilige woonplek nodig en een structurele vorm van toezicht. Haar lange termijn geheugen is nog goed, zij praat dan ook graag over vroeger. Zij benoemt een aantal levenservaringen. Echter van het heden en het nu heeft zij geen enkel benul.

De spreekwoordelijke vraagtekens staan dof in haar ogen gebeiteld. Een vraag om even te stoppen of om haar eigen tas vast te houden, begrijpt zij niet meer. Zij is wel de meest vriendelijke vrouw van Nederland, dat laatste kunnen mijn collega Peter en ik u verzekeren. Een dergelijk lief oude omaatje verdient een veilige warme en sociale plek in de samenleving, laat dat overduidelijk zijn. Echter deze sociale zekerheid kan kennelijk niemand meer bieden op de dag van vandaag. Dan kijk ik toch met grote argusogen van onbegrip, richting politiek.

Mijn schrikbeeld van de toekomst in Nederland en de ouderenzorg. De zorg wordt uitgekiend en kostenbesparend gepland via grafieken en cijfers. Kil zonder emotie, volhardend en sterk bezuinigend.

Ik heb ons computersysteem getuige gemaakt van deze interventie. Verder heb ik gevraagd voor hulp voor deze lieve knuffel oma.

De fictieve werkelijkheid in mijn beleving is dat ik of een van mijn collega's de ronddolende oma moeten gaan zoeken als zij weer eens de weg kwijt is. Letterlijk of figuurlijk. Om haar naar een veilige plek te brengen. Een ongeluk loert op iedere stap die zij maakt.

Al we bij oma wegrijden –en zij ons heel hartelijk uitzwaait- valt mij haar huisnummer op, 13.