DNA-match

In een najaar sta ik gepland voor assistentie-taken bij het afnemen van DNA in het regiobureau van politie. Samen met collega’s van Forensische Opsporing moeten we zorgen voor de uitvoering van een heuse inhaalslag. Vele mensen die hun DNA moeten afstaan zijn opgeroepen om te verschijnen. Niet verschijnen, betekent het risico lopen om op een ander ongelukkig en ongelegen moment opgepakt te worden.

Mijn aandeel en dat van mijn collega is de WIPI zuil bemannen en de nodige werkzaamheden uit te voeren. Dat betekent dus digitale foto’s nemen, vingerafdrukken en het aangeboden legitimatiebewijs controleren. Vele ogenschijnlijke normale personages passeren tijdens deze lange werkdag de politionele revue, wellicht hebben zij onzichtbaar angstzweet in hun handen! Maar weet, angst kun je ruiken en zien.

Hun vermeende daden echter staan in schril contrast tot hun voorkomen. In het algemeen zijn de klanten deze dag, rustig, zenuwachtig, timide en meegaand of zelfs spijtoptant.  Maar ook een paar van het kaliber; ik en mijn vrienden tegen de politie en verder iedereen die op ons pad komt. Grappig. Ik weet dat uit deze categorie potentials, nog niet bewezen casussen naar voren zullen komen wanneer hun DNA gematcht wordt met openstaande criminele activiteiten. Dan is het BINGO en worden ze uit de criminele vijver gevist met een juridische vlijmscherpe pijnlijke haak. De gevolgen zullen zij dan na gedegen onderzoek moeten dragen na uitspraak van de rechter.

Tegenwoordig bij controles, of andere zaken waar politie bij geroepen wordt, lichten signaleringen voor afname DNA op uit de digitale registers. Dan is er geen ontkomen meer aan de DNA match en deze matchen hebben inmiddels al vele hits opgeleverd maar er zijn nog vele casussen in het ongewisse.

Deze dag brengen mijn werkzaamheden mij in gedachten terug bij een artikel in de media van een DNA-match van een brute serieverkrachter. 

De ongemeen lugubere seksuele gewelddadigheid in de Nederlandse maatschappij, Utrecht, heeft minimaal 22 slachtoffers en hun gezinnen in hun intiemste integriteit getroffen. Voor de verwerking praten de slachtoffers en naasten praten met de hulpverlening, therapeuten en verder. Hun toekomst is donker gekleurd door vreselijk aangedaan monsterlijk leed.

In Utrecht gaat dit al meerdere jaren op deze navrante wijze. Het ene na het andere gezin is geestelijk en lichamelijk gesloopt, alle voorspoed bruut om zeep geholpen, nooit meer vreugdevolle momenten of een simpele welgemeende glimlach. Slechts opgedroogde tranen en uitgebluste gezichten zijn de stille getuigen die resteren.

De gemeenschap heeft mee geleefd in emoties, in de rollercoaster van bruut geweld gepleegd door een jarenlange onzichtbare verkrachter.

De politie heeft in al die jaren hun stinkende best gedaan om deze verkrachter in de kraag te grijpen. Alle pogingen tot aanhouding zijn op niets uitgelopen. Kosten noch moeite zijn gespaard. Eureka, moderne technieken hebben op een onverwacht moment toch nog geleid tot de dader.

De gevreesde zedendelinquent is pas naar voren gekomen na een DNA-match.

In maart 2015 is de seksmaniak door de politierechter veroordeeld voor de diefstal van twee fietsen, waaronder een lokfiets van de politie. Hij heeft hiervoor een werkstraf en geldboete gekregen. Door strengere wetgeving, heeft hij DNA moeten afstaan. Dit is in een databank vergeleken met eerder dna-materiaal gevonden bij de slachtoffers van de verkrachtingen, waarna de dader en schrik van menig Utrechtse studente alsnog tegen de lamp is gelopen, knock out voor hem ditmaal.

De verkrachter heeft op zitting voor de rechter geen enkele emotie getoond. Hij heeft slechts gebruik gemaakt van zijn zwijgrecht. Onbewogen en met totale minachting voor zijn slachtoffers heeft hij de rechtszitting over zich heen laten gaan. Hij heeft een vrouw met een fietspomp bewerkt en tot op het bot vernederd. Meer smerige details zal ik niet noemen. Na zijn daden heeft hij zijn slachtoffers achtergelaten als oud weggegooid vuil.

De rechter heeft 16 jaar gevangenisstraf opgelegd. TBS kan niet opgelegd worden omdat de verdachte gebruik maakt van zijn recht om hieraan niet mee te werken. Jeetje, tijd voor nieuwe wetgeving!!

Het zit de rechter niet mee om recht te spreken. Want slecht 4 verkrachtingszaken kunnen de verdachte aangerekend worden. Andere zaken zijn intussen aangepast maar de verdachte kan hiervoor niet veroordeeld worden om de administratieve reden dat de verkrachter zijn daden heeft gepleegd voor de wetsaanpassing. Gevoelsmatig 18 keer geen straf en geen genoegdoening! 

Het lijkt erop dat het veroordeelde monster meer rechten dan plichten heeft. Recht op bijstand. Recht op een opleiding. Recht op terugkeer in de maatschappij, na het uitzitten van zijn straf.

De slachtoffers hebben daarentegen levenslang met hun kroost. 

In hoger beroep is de serieverkrachter veroordeeld voor 16 jaar gevangenisstraf. link;

Utrechtse serieverkrachter in hoger beroep veroordeeld

Dan bedenk ik de Cold Case teams bij de politie die gelukkig steeds vaker hun opwachting maken en slijpen en onderzoeken aan zaken uit het verkleden die steeds maar weer naar boven komen en waar dankzij nieuwe technieken de dader gelukkig achterhaald en berecht wordt. Goed voor de familie dat hun zoektocht ten einde mag zijn. Dan kan uiteindelijk de gruwelijke verwerking beginnen.

Niemand kan gemist worden, zegt Jaap Jongbloed meestal en dat is ook zo.

Dan denk ik aan oude Limburgse casussen; Marjo Winkens, Tanja Groen, Nikki Verstappen en nog vele anderen. De waarheid moet boven water komen. Ook hun dader(s) en/of medeplichtigen moeten snel gevonden en bestraft worden. Ook in België komt er schot in de zaak mbt de bende van Nijvel die in de jaren 80 dood en verderf hebben gezaaid. Zie de link >  BENDE VAN NIJVEL

Dan pas is recht gedaan

PS: Info mbt Cold Cases klik op de link > Informatie over Cold Cases

Napret en bizarre cijfercombi.

Een napret met bizarre cijfer combinaties

Op mijn vraag hoe laat ik geopereerd wordt op 5 september is dit omstreeks 09.00 uur. De 2^e operatie op deze dinsdag. Op mijn kamer krijg ik een kwant operatiekledij aan. Veel geluk roept mijn kamergenoot. Ik zeg tegen hem vannuh, dat kun je beter tegen de chirurg zeggen!

Mijn kledij maakt niets uit want ik lig toch onder de lakens in mijn comfortabele bed. En onder narcose maakt de ziekenhuis mode op mij geen enkele indruk want ik heb andere sores dan kledij aan mijn hoofd. Glijdend op de rollers onder mijn bed word ik geruisloos over de linoleumvloeren (anti stof) een aantal verdiepingen lager begeleid. De broeder zegt niets, het lijkt een preludium op de naderende stilte en mijn totale knock out. 

Op het moment dat ik via de brede kamerdeur de gang indraai kijk ik omhoog, ontelbare witte vierkante plafondtegels worden onderbroken door een zwart-rode combinatie van een digitale rechthoekige klok. Het tijdstip is 09.11. heel apart dit tijdstip. Vorm je de cijfers andersom dan komt het World Trade Center en the Twin Towers in the Skyline van het New Yorkse Manhattan in beeld alsmede het vernietigende jaartal 2001 waarin terrorisme op de bres is geklommen en mondiaal de ellende heeft ingeluid. Heel apart deze onbewust geactiveerde gedachten door de cijfer combinatie 09.11/11.09.

Ik schuif met bed en al de lift in en voel de ingezette afdaling zorgvuldig geruisloos en zonder horten en stoten afgeremd, waarna de lift deuren - sesam open u - opengaan. Ik ben nu tot op de 1^e verdieping gedaald. Het is er grillig, statig, fabrieks achtig en bovendien een kille bedoening. O.P.1. staat op de toegang. Een aangenaam groenkleurige deur klapt open. In de ruimte worden de honneurs overgenomen door groen aangeklede operatie medewerkers. De broeder neemt afscheid. Viel Glück zegt ook hij. Ik zeg niets. 

Er wordt mij voor de tigste keer gevraagd – nu door een dame - aan welke kant ik geopereerd moet worden. Jeetje, wat word ik stevig bij de les gehouden. Maar goed, stel je voor ze opereren de verkeerde schouder, dat zou wat zijn, nietwaar! Ik krijg een verwarmde deken over mij heen gelegd, wat een verwennerij. Mijn o.p.-kledij is edoch zomers luchtig, hoogstwaarschijnlijk daarom dus…

Dan komt er weer een andere in Grün geklede man – de internist - bij de smalle o.p. tafel waar ik mij zelfstandig opgehesen heb. Hij vertelt nog van alles en dat ik goed en diep moet inademen, waarna het zuurstofmasker opgezet wordt. Dan wordt de wereld om mij heen plotsklaps sereen en stil, verzetten tegen deze comateuze situatie heeft geen zin. 

De mooiste langdurige knock-out (pijn is voor later als napret) van mijn luttele bestaan. Zo snel en geruisloos alsof deze door een sniper/sluipschutter met een ragfijn niet voelbaar instrument is ingezet. De perfecte knock-out in bokskringen, waarin ik mij veelvuldig begeven heb in mijn jonge pugilistische jaren.

KLIK HIERNA VOOR;  VIDEO VAN SCHOUDER OPERATIE

Intussen - tijdens mijn narcose - heeft de chirurg Dr. Hammer, zijn precieze operatiewerkzaamheden minutieus uitgevoerd en is mijn kapotte schouder verwijderd waarna implantatie van de prothese, waarvan ik de trotse nieuwe bezitter ben, met in de venijnige staart een ellenlange pijnlijke revalidatie.

Mijn angsten tevoren zijn slechts en alleen de onrust dat de narcose niet voldoende vat op mij zou krijgen en ik alles zou kunnen horen en voelen tijdens mijn o.p. Deze angstdroom is gelukkig niet bewaarheid.

Dan sla ik mijn ogen open op de recovery-room. Op de achtergrond hoor ik iemand roepen, Kijk, hij reikt naar zijn schouder. In mijn onderbewustzijn in de denkbeeldige tunnel tussen narcose en ontwaking heb ik kennelijke gedachten en/of gevoelens die deze handreikingen onbewust hebben doen ontstaan.

Echter ik kan mijn schouder niet aanraken want ik lig vastgesjord aan een stevige zwarte riem. Een voor mij onmogelijke beweging dus. Het is intussen 14.00 uur laat de witte klok aan het plafond mij met mijn ogen registreren. Ik ben niet nauctious, d.w.z. misselijk. Goed werk van deze internist. Wat een fantastisch Chirurgisch team. Mijn arm is ingepakt in een arm-slingshot-orthese die boven en achterlangs aan mijn lichaam bevestigd is. Mijn geopereerde arm en schouder kunnen geen kant op. 

Totally gevangen in de zorg, maar goed ook.

Vervolgens krijg ik tig pijnkillers. De slingshot-orthese, ik kan er maar niet aan wennen, maar ja dat moet nu eenmaal. Slapen en bewegen blijft lastig. Terug op de kamer merk ik dat ik groggy ben/wordt op het toilet terwijl ik een infuus op een paal gespietst en een drainage-plastic-bol vol met bloed zwalkend als een dronkaard meezeul richting badkamer. Ik ben op dat moment de enige patiënt op de kamer. De zuster komt boos binnen en leest mij de levieten die ik rustig en zonder weerwoord onderga. Dat was niet zo slim van mij. Ik zal het niet meer doen zuster Nightingale, antwoord en beloof ik haar. Zij helpt mij met aankleden in mijn naakte bestaan want dat lukt mij niet zo goed zelfstandig en groggy. 

Langzaamaan verdwijnen deze grogginessiteit en narcose perikelen uit mijn bloedbaan. Ik word ietwat meer heer en meester over mijn bewustzijn, gelukkig.

Praten, lukt direct na de o.p. niet of nauwelijks. Men heeft mij geïntubeerd. Ter voorkoming van het wegzakken van mijn tong in de luchtwegen o.i.d. heeft men een tube bevestigd die langs mijn keel en stembanden heeft geschuurd. Ik ben hees en praten, valt mij moeilijk. S-avonds app ik met mijn gezin en maak hen nodeloos ongerust omdat ik hen app dat ik niet kan praten. Zij vrezen het ergste door mijn slecht gekozen app-woorden. Narcose doet gedachten en uitingen in ieder geval geen goed. Ff later herstel ik mijn omissie en verdwijnt in mijn gezin de nodeloze ongerustheid.

Een dag later krijg ik bezoek van mijn liefste Maedjes. Dat geeft kracht in de route van genezing, yes. Ik kan dan alweer praten door Fisherman ’s friends-achtige zuiverende acceleratie van mijn keelgebied.

Meteen na de o.p. krijg ik bezoek van de fysio. Ik moet snel aan de gang want niet gebruik van de schouder en pezen betekent automatisch dat mijn pezen inkorten, iets wat überhaupt niet mag of toegestaan is i.v.m. troubles later in het genezing parcours. Onder toezicht en aanwijzingen wordt mijn arm zijwaarts omhoog gebracht tot 90 graden. Ik geef geen kick. De fysiotherapeute is positief verbluft. Vooral moet ik veel pendelen met mijn arm dus, uithangen en beheerst naar voren en naar achteren zwaaien.

De dag erna krijg ik een elektrische stoel (nee, niet die van de doodstraf) met aan de rechterzijde een elektrische swing waarin mijn arm wordt gelegd, minutieus aangepast op mijn lijf en leden. 3x daags een half uur oefeningen doen is hier het devies, wat ik trouw opvolg. Geen sinecure dit bewegen, dat kan ik constateren. Doorzetten dus.

Elke dag bloed geven om na te gaan of er evt. ontstekingen en bijwerkingen opdoemen, waaraan ik niet eens denken kan omdat ik zulks domweg niet weet. Medicijnen zijn ontsteking werend etc. Men heeft bovendien wangslijm afgenomen. Blijkt te zijn voor het vaststellen of ik vatbaar voor MRSA ben en niet of ik een gezocht misdadiger ben in de Düsseldorfse politieregisters, een gedachte die zomaar bij mij opgekomen is. Beroepsdeformatie? het zou zomaar kunnen, toch!

Net voor de o.p. deelt de dokter/chirurg mij mede het slechtst mogelijke scenario. Jeetje, theoretisch kan e.e.a. heel slecht uitwerken. Ik zal hier niet verder over uitweiden. Hij markeert met een kruis de o.p. schouder met een marker. Ik stel mij open voor de o.p. en geef hem mijn volste vertrouwen. Weet dat Dr. Hammer een gerenommeerd chirurg in Düsseldorf Schon Klinik, is.

Voor pendeloefeningen zoek ik de buitenlucht op, vanaf het moment dat men mij heeft verlost van de stationaire infuus en de bloeddrainagebol. Wandelen, arm-pendelen. Frisse lucht en kijken en genieten naar de mooie rijn doet mij alle lichamelijke ongemakken al snel vergeten. Met als grote hulp de pijn-killers die voor 100% hun uiterste best doen in mijn schouder omgeving.

Elke ochtend komt Dr. Hammer op visite en deelt mij mede dat hij zeer tevreden is over mijn vorderingen en de positieve berichten uit de Fysiotherapie hoek omtrent mijn inzet.  Dr. Hammer zegt mij dat hij een spier heeft moeten doorsnijden, voor het creëren van de benodigde ruimte die een of meerdere van mijn schouderspieren als een torenwachter geblokkeerd heeft/hebben.

De ziekenhuisopname tot vorige week woensdag wordt gelukkig met 2 dagen ingekort tot de datum van 11.09. Alweer die getallen, bizar toch!

Mijn gedachten, wat ik in het ziekenhuis kan oefenen, kan ik thuis ook, vastberaden als ik ben. Ik bedank het chirurgisch team, de verpleegsters, de fysiotherapeuten en last but NOT least de medewerkers die de boel schoon en fris houden, allemaal voor hun goeie zorgen en betrokkenheid. Ik vul het evaluatieformulier net voor mijn vertrek dan ook heel positief in.

De chirurg doet de verdere nazorg over aan mijn orthopeed met aanbevelingen en deadlines. 

Maandag 18.09. gaan de 18 metalen hechtingen uit mijn schouder.

Verdere fysiotherapie is afgesproken om daarna naadloos over te gaan in revalidatie.

Voorlopig zal ik aan mijn herstel werken, weet dat ik thuis in de allerbeste handen ben,

Hartelijke groet, Han

Voorpret

Vanmorgen net wakker geworden kijk ik beduusd om mij heen. In mijn droom lig ik al op de operatietafel. De internist heeft mij net laten ontwaken uit de narcose. De chirurg is klaar met mij en legt zijn scalpel, boorhamer, schroevendraaier en guts opzij. De zuster veegt hem het zweet dat van zijn voorhoofd parelt, af.

Zo Han, je bent gereviseerd, in elkaar geschroefd met edele metalen etc. Nu nog ff revalideren en je bent weer de oude maar dan zonder voortdurende bijtende schouderpijnen die maar niet over willen gaan, hoor ik hem zeggen. Met zijn Husqvarna handnaaimachine wordt de wond minutieus gehecht. Met een naald die tik tik tik zingt word ik doorboord op topsnelheid.

Deze gedachten en andere fantasieën laten mij de laatste dagen niet meer los. Ik ben ongeduldig. Ik wil aan de slag. Nu nog een paar hordes overwinnen. Vooral het maandenlange wachten van consulten en onderzoeken maken dat ik mij ongeduldig voel.

De vorige week heb ik het slot consult bij de chirurg gekregen. Een behoudende o.p. is niet aan de orde. De enige uitweg is een prothese. De beslissing is uiteraard aan mij. Fitness beoefenen op de aard en wijze zoals door mij ondernomen zal uit den Boze worden na de o.p. Ik krijg voldoende uitleg van de chirurg en lees-informatie mee naar huis. Er zullen ongetwijfeld genoeg andere methoden zijn die mij in conditie behouden, lijkt me.

3 dagen later maak ik de afspraak voor o.p. Yeah, Let’s do this!

Ook al ben ik linkshandig georiënteerd, ik doe veel met mijn rechtse hand met daaraan de kapotte schouderpartij. Mijn rechterarm in een jas te krijgen is al jaren een complexe pijnvolle verrichting. Gelukkig is het nog geen jassenweer, dus heb ik er nog niet veel last van.

Deze ochtend besef ik dat dit mijn laatste operatie-loze zondagochtend is. Ik praat veel met mijn echtgenote over het wel en wee en de toekomstverwachtingen m.b.t. beweeglijkheid en gebruik van de schouder.

In fantasie denk ik aan de man van 6 miljoen, Lee Majors, kent u ‘m nog.

Wat zijn voor mij zo meteen nog de opties? De orthopeed is op papier gevoelsmatig vernietigend geweest in de mogelijkheden van beweeglijkheid en mogelijkheden in mijn vak. Ik praat er over als ik op mijn werk ben en nogal wat collega’s zijn oprecht geïnteresseerd. Ik ben blij dat ik al bijna 41 politievak-jaren op de teller heb staan en dat de naderende operatie niet op jongere leeftijd heeft plaatsgevonden. Met het ouder worden dien je je zegeningen te tellen. Meer doen met minder lijkt mij net nu een adequate beeldspraak.

Zojuist heb ik buiten gezeten en heeft mijn vrouw mijn haardos onder handen genomen, het groeit zo snel als nooit te voren. Alsof ieder haartje als eerste de eindspurt wilt behalen. De zon schijnt recht in mijn toet. Het is stil in de buurt, een sereniteit. Mijn gekortwiekte grijze haren dwarrelen als stip-vormige grijze lichtjes dansend afwaarts op het door de zon reeds opgewarmde terras, als voorspoedige stimulans voor wat komen gaat de volgende week. Nu nog een duik in het koele buitenbadje, heerlijk is dit steeds weer. Wat is het toch een mooie dag als je het wilt zien. De flora groen en in de bloei. Zo meteen naar buiten de frisse lucht in. De longen volzuigen met de onzichtbare weldoeners.

De napret volgt gegarandeerd, overslaan kan niet… Mijn D-day nadert met gezwinde spoed,

Alles kump good

De laatste maanden worden mijn geest en lichaam bijna volledig in beslag genomen door overdenkingen, overpeinzingen etc. i.v.m. met de staat en gezondheid van mijn aangetaste rechter schouder. Ik heb het hele circuit van consulten doorlopen van huisarts tot radiologische- en andere specialisten die de weg naar de chirurg effenen.

Een paar weken geleden voelt het aan alsof ik onder de guillotine lig. De radioloog, dat mag u best weten heeft mij in een enge ijzeren buis gewrongen met minimale tussenruimte vergezeld van harde bonkige akelige geluiden op mijn oren en lichaam die gevoelsmatig aanvoelen alsof de wereld vergaat en mij als malse prooi verorbert. Mijn schouder wordt langs alle kanten bestookt alsof ik onder mitrailleurvuur lig. Gelukkig worden geen echte kogels afgevuurd maar wel schietklare foto’s die als bewijs dienen voor de deplorabele staat van de schouder.

Ternauwernood kan ik in deze tijdeloze machine een paniekaanval voorkomen en mijn rust bewaren. Ik kan geen kant uit. In mijn linkerhand rust een paniekknop toestel voor het geval dat de situatie dermate verslechtert en ik…….  

Zover is het gelukkig niet gekomen. Ik gebruik mijn buikademhaling, HARA in het Japans, schakel mijn geest zoveel als mogelijk uit en sluit mijn ogen. De langste 20 minuten in een enge omgeving ooit voor dit manneke. Mijn reptielenbrein neemt in de penibele situatie waarin ik mij bevind, de honneurs automatisch over en waakt over mij en mijn innerlijk.

Dan word ik vrijgelaten en ontdaan van dit enge ijzeren harnas. Ik mag uitstappen uit deze tijdmachine capsule en loop beduusd naar de wachtruimte waar mijn vrouw is.  

Het vonnis wordt afgelopen donderdag bij de orthopeed voltrokken, zo lijkt het. Hij praat snel, zakelijk en controleert verdere omissies aan mijn lijf. Mijn rechter schouder is totaal op, kapot en versleten. Ooit werd mijn schouder tijdens alle bewegingen begeleid met kraakbeen, opdat e.e.a. pijnloos en soepel als smeerolie blijft werken. Door een trauma, een gebroken schouder, is de prelude van de neerwaartse spiraal van mijn rechter schouder destijds fors ingeleid en is het kraakbeen als sneeuw voor de zon verdwenen. Bot op bot is de situatie nu voor mij, geen enkele speling van de natuur meer! Ik wist niet eens dat de schouder gebroken was en heb maandenlang als een eenarmige bandiet rondgelopen, niet wetende dat...

Alles kump good zal ik destijds mogelijk gedacht hebben.

De orthopeed stelt voor om ook mijn linker schouder te röntgen. Want een ongeluk komt zelden alleen. In afwachting van de procedure neem ik plaats in de wachtruimte.

Dan word ik opgeroepen en onderga ik het röntgenonderzoek. Deze keer aan mijn linker schouder. Na de röntgen keer ik terug naar de wachtkamer en wacht de verdere ontwikkelingen en data gedwee af. Helaas blijkt dat ook de linkerschouder is aangetast en beperkt is.

De meeste patiënten en bezoekers bij de orthopeed lijken de Pensionado grens al lang bereikt en gepasseerd te hebben. Cliënten worden aan de lopende band geholpen, bijna fabrieksmatig maar wel op een goede menselijke manier. Chapeau voor dit Orthopedisch Team.

Ik geloof bijkans niet meer dat de mensen gezond ouder wordt want er zijn teveel hulp aanvragen hier maar ook bij andere deskundigen. De wachtlijsten dijen uit tot ongekende proporties. Dan denk ik, leuk dat mensen ouder worden. Echter de gezondheid takelt nagenoeg bij iedereen af en wordt met pillen en hulpmiddelen in welke vorm dan ook gerekt tot in de infiniteit.

Voordat ik plaats neem in de wachtkamer moet ik een beetje schuiven. Er zit een man, een vader naast een speciaal gehandicaptenvoertuig. Hierin zit een slank meisje met blonde haren. Zij heeft de ogen gesloten en het lijkt alsof zij in een ongemakkelijke lichaamshouding zit. Haar ogen zijn gesloten maar ze slaapt niet. De vader is gewend geraakt dat het meisje, vermoedelijk zijn dochter die aan hem is toevertrouwd, geluiden maakt. Hij bekijkt zijn Handy en is hiermee actief. 

De geluiden die het meisje maakt lijken op lachen maar net niet helemaal. Het lijkt een monoloog van haar, verborgen in haar lichaam dat toch nog gevoelens en vibraties opvangt van de buitenwereld, in casu de wachtruimte waarin zij vast en zeker vaak aanwezig is voor hulp van de specialisten. Contact maken en helder communiceren, lukt haar niet. Ik weet niet eens of zij haar ogen kan openen en de wereld kan zien. 

Haar non verbaliteit is 100 procent. Ik weet niet wat haar mankeert. Jeetje wat is zij sterk aanwezig in de wachtkamer. Zij brandt met haar gehandicaptenvoertuig diep in op mijn netvlies, zo erg.

Wat ik wel weet en zie is dat zij veel te jong is om de lasten van het leven op deze manier te moeten dragen. Dat zou toch niet mogen. Gods wegen kennen ondoorgrondelijke bochten en doodlopende straten. Ik weet niet of dit meisje geloofd of überhaupt kan geloven.

Triest voor dit jonge leven om nu al tot in de lengte van dagen zware afhankelijke tijden te moeten meemaken.

Plots lijkt het zo te zijn dat ik geen problemen met mijn gezondheid heb, alleen maar de gang naar de chirurg, operatie en prothese. En dan gestaag voort ploeteren of zoiets…….

Groeten van Han