Wounded Warriors

vorige week heb ik een aparte casus behandeld samen met collega Tom tijdens onze incidenten afhandelingsdienst. Ik kom daar zo meteen op terug.

Op de morgen van 25 oktober 2015 is de wintertijd ingegaan. Buiten is het zacht, droog en aangenaam weer, weer. Ik trap op de pedalen van mijn psychologische metalen metgezel, mijn Batavus fiets, alias GI, de kilometers weg onder mijn zadel en nader snel mijn plaats van tewerkstelling.  Ik dacht altijd dat GI een afkorting was voor general infantery maar helaas het is galvanized iron. Dit terzijde.

Plots draai ik met mijn stuur een grote doorgaande weg naar het centrum in, GI volgt mijn inspanningen gedwee. Het lijkt wel of de zon schijnt en mij verwarmt. Dat is niet zo, het is de zachtgele lantaarnverlichting die mij verwelkomt en mijn gestalte uittekent als een donker silhouet op het fietspad onder mij. Dat silhouet beweegt zich even snel voort als ik, hoe hard of langzaam ik ook fiets.

In de verte zie ik de tenten van de Oktoberfeesten. Ze zijn verlicht als een aureool boven de stad. De mensenmassa's zijn vertrokken om hun accu op te laden of hun roes uit te slapen. Het is muisstil op een aangename manier. Dan kom ik een voetgangster tegen met in haar bijzijn een grote hond die zijn ochtend routine uitvoert en doet wat iedere hond doet. Ik vraag mij af of zij net uit bed komt of mogelijk heeft deelgenomen aan de festiviteiten in de bruisende stad, die nu slaapt of in een te kort coma ligt.

Wat hebben we het toch goed in Nederland. Een bruisende stad vol met drank en plezier. Op het bureau hoor ik dat er diverse aanhoudingen verricht zijn i.v.m. drank, belediging aan het adres van mijn collega’s en mishandelingen et cetera. Deze daden moeten vanmorgen worden afgewerkt door mijn collega’s van de afdeling Opsporing. Er zullen wel verdachten zijn die nu ontnuchteren en een minimale financiële kater overhouden aan hun verderfelijke acties van vannacht. Misschien ook nog een "warm" onthaal thuis door het ongeruste gezin. Wellicht moeten sommigen op de spreekwoordelijke blaren gaan zitten.

Aan het bureau word ik belast met de binnendienst intake, moeilijk maar ook mooi politiewerk.

Deze inleiding staat haaks op de casus die ik afgelopen week heb meegemaakt. Collega Tom en ik worden door de meldkamer gedirigeerd naar een kerkdorp in ons Basisteam. Dit dorp ligt een stukje uit de buurt van het stedelijk gebied. Er is iets aan de hand met een waardevol transport en politie assistentie is daarbij noodzakelijk. Op de bedoelde locatie gekomen is er sprake van een technisch mankement. De waarde auto kan niet wegrijden i.v.m. malheur en de tweede man staat in de kou en regen te vernikkelen en kan niet instappen. 

Assistentie van het moederbedrijf is noodzakelijk om alles weer aan het rollen te krijgen. Hun werkzaamheden lopen een flinke achterstand op. Het is niet anders. Tom en ik beveiligen de plaats. De weg is druk met verkeersverplaatsingen. Tja, het regent en niemand mag ten slotte nat worden. Dan maar benzine erdoorheen jagen in warme knusse blikken van auto's. 

Ik raak in gesprek met de werknemer die nu buiten staat te vernikkelen. Hij heeft korte mouwen aan en is niet voorbereid op een flinke wachtpartij buiten zijn warme Transporter. Ondanks het feit dat de kou zijn lichaam teistert geeft hij geen kik, zijn kippenvel op zijn armen en bleke gezicht doen anders vermoeden. Hij heeft een verweerd en gegroefd gezicht. Wanneer zijn persoonsgegevens genoteerd worden voor onze bureaucratie blijkt dat ik hem zeker 10 jaar ouder ingeschat heb dan dat hij werkelijk is.

Zijn huidige werk doet hij pas sinds korte tijd. Hij is afgezwaaid uit het leger en is twee keer op uitzending geweest in Afghanistan. Tijdens zijn eerste uitzending heeft hij de leeftijd van 18 jaar. Hij heeft een leuk Brabants accent en lacht veel alsof het allemaal normaal is wat hem overkomt en niets uitmaakt. Zou het kunnen dat hij een lolbroek is, ik zie verdriet en leed in zijn ogen, ik zal me wel vergissen of toch niet! Zouden droge tranen bestaan?

Ik vraag hem of hij zijn tijd in Afghanistan goed is doorgekomen. Dat valt wel mee, antwoordt hij. Mijn moeder heeft zich dood verschrokken toen ik na de eerste uitzending thuis ben gekomen zegt hij. Minimaal 10 jaar ouder geworden is haar reactie bij het weerzien van haar soldaat en-kind.

Vroeger een feestbeest en nu behoorlijk volwassen geworden, zegt hij. In het zuiden van Afghanistan heeft hij patrouilles gereden en gelopen en is hij behoedzaam genoeg geweest. Hij heeft zwaar onder vuur gelegen in dat broeiende, hete land en hij heeft meegemaakt dat een kameraad op een berm-bom is gelopen waarbij de onderste helft van zijn lichaam is afgerukt. De Afghaanse mensen die hij is tegen gekomen zijn gehard in hun povere bestaan. 

De mensen in Afghanistan hebben geen tranen meer over. Hij heeft gezien dat orde handhavers kinderen hard in gezicht hebben geslagen met stokken. De kinderen hebben geen kik gegeven en verdragen alle pijn die hun steeds maar weer wordt aangedaan. Daar is geen ontkomen aan. 

Gevangenissen daar hebben een soort van Heras hekwerk. Daar kun je gemakkelijk aan ontkomen. Echte bij diefstal wordt normaliter volgens de rechtsplegingen een hand afgehakt. In dit soort gevangenissen heeft hij vele verminkte mensen gezien die soms geen handen meer hebben.

In Afghanistan groeit de ordeloosheid weer en vergroten de stammen weer hun macht en territoir. Militaire uitzendingen en Missies zijn een druppel op een gloeiende plaat en hebben ook bij de interventie krijgsmachten veel bloed, zweet, tranen, ledematen en levens gekost.

In Nederland heerst op dat gebied een humaan klimaat.

Ik vraag hem hoe hij dealt met zijn oorlogsherinneringen. Hij komt nog af en toe samen met lotgenoten, maten uit het leger. Dan praten ze veel en dat doet hem toch wel goed. Voor buitenstaanders is het moeilijk om begrip te hebben of voldoende inlevingsgevoel. Hulp zal hij zeker vragen mocht hij deze nodig hebben. Daar is hij niet te trots voor, zegt hij tegen mij. Hij kent de nodige gevallen van PTSS onder zijn kameraden. In dit korte gesprek deelt hij mij slechts een paar highlights mede. hij zal veel meer meegemaakt hebben! Daar ben ik van overtuigd.

Ik vertel de Brabander nog dat ik op mijn Facebook pagina bevriend ben met Wounded Warriors. Piet Heuts –zo lees ik vaak- is de grote initiatiefnemer. Piet Heuts helpt waar hij kan, ook vergezelt hij Wounded Warriors / militairen die in rechtszaken verwikkeld zijn om hun gelijk te krijgen met uitkeringen en PTSS gerelateerde procedures als hun steun en toeverlaat. Chapeau Piet Heuts, hiervoor.

De Brabander zegt dat dit een goed initiatief is en hij zal indien voor hem nodig, ook hulp inroepen. Hij steekt zijn zoveelste sigaret op en lacht nog wat alledaagse zaken weg. Alles komt goed, zegt hij.

Een medewerker van het moeder bedrijf komt met apparatuur en even later is de Brabander zich aan het opwarmen in de Transporter. Hij lacht alweer. Ik hoop dat met hem “alles good kump”!

Ik denk en verwacht dat zijn moeder elke dag opnieuw weer bezorgd is over haar spruit. Ik denk dat het monster van PTSS hem om zijn nek hangt. PTSS daar vraag je niet om dat overkomt je, helaas.

Het ga je goed Brabander! Denk ik en zwaai naar hem als hij in de Transporter wegrijdt. Zoals hem zijn er vele lotgenoten. Ik wens hen alle kracht en bijstand die zij nodig kunnen hebben.

In overleg met Piet Heuts van Wounded Warriors en met zijn toestemming mag ik iets vertellen over deze non profit organisatie, wat ik dan ook graag doe,

Wounded Warriors Netherlands is er voor alle - wel of niet - lichamelijk en of psychisch gewonde (ex-)militairen/(ex-) geüniformeerde, diens gezin/familie en directe sociale omgeving. Dus ook voor politie, ambulance en brandweer.

WWNL is er op gericht om haar leden op een actieve en aansprekende wijze te stimuleren om een negatief levenspatroon stap voor stap om te bouwen tot een meer zinvol en gezond bestaan.

Kernwoorden WWNL: Menselijk, Positief (I CAN) Laagdrempelig, In de maatschappij, Altijd dichtbij.

Via internet: www.woundedwarriors.nl

Mensen in uniform beschermen alle anderen, vooral de categorie zonder uniform, 

Luctor et emergo

Helden en PTSS,

Inleiding. Op twitter zie ik een bericht voorbij komen van collega Wijnand, Wijkagent DenHaag CS @wagDenHaagCS  van 30 janurI 2015. Geen vrolijk bericht: Nog veel te doen! Veel collega's staan op de wachtlijst voor PTSS behandeling!

Dit bericht brengt mij regelrecht terug in herinnering naar mijn eerste kennismaking met Jacco Bezuijen die op televisie heeft meegewerkt aan het programma; “Helden in de knel”.
Jacco gaat in de uitzending tot op het bot van zijn bestaan door het stof van eerlijkheid en menselijkheid naar, ernstige incidenten die van hem een PTSS slachtoffer gemaakt hebben. 

De dag na de uitzending fiets ik in gedachten naar mijn werk en zie plots een eekhoorn de weg oversteken, ik fiets tussen luie ganzen door die, op het fietspad naast een beek liggen te waggelen en snateren. De zon beschijnt mij van links als een wapenbroeder die mijn pad verlicht en top aangenaam maakt. Zou Jacco dit zien? Nee, want hij woont in Barendrecht en ik in Sittard. Maar de eigenlijke vraag is, zou hij de kleine mooie dingen van iedere dag kunnen zien? Op het bureau aangekomen neem ik het voortouw om met Jacco in contact te komen. 

Dat lukt niet een, twee, drie. Hij heeft veel reacties gekregen op de uitzending die hem moedig maar ook meewarig stemmen. Ik krijg een hele mooie persoonlijke reactie van Jacco. Dit heeft geleid tot een supermooi samenwerkingsverband van Jacco en mij. Wij maken al enige tijd fotoblogs van mooie momenten, ervaringen en het leven zoals het is en aan ons en aan iedereen voorbijtrekt. 

Ik zou zeggen; grijp ieder moment, eer het kleine en sta eens stil en geniet zonder het jachtige leven van ieder moment van iedere dag, waar iedereen willens en/of wetens, deel van uitmaakt en betrokken bij is, of men dit wil of niet. De keuze is dat er geen keuze is!

Kern: In alle soorten en maten lopen ze onopvallend rond om te helpen daar waar nodig, ongevraagd. Te omschrijven als trots, sterk en fier. Gelukkig zijn zij die, in hun team, kunnen beschikken over helden. Ik zei het al, helden behoren vaak tot een onopvallende soort net als die van grijze muizen. Puinruimers van jewelste, altijd paraat en nooit ver weg als je ze nodig hebt. Dat is meteen de grootste valkuil van helden. Het zijn mensen van vlees en bloed boordevol met emoties opgebouwd tijdens hun onuitputtelijke werkzaamheden. Jarenlang lopen zij rond met in hun achterhoofd onverteerd leed, waar zij steeds maar weer overheen stappen. Vaak ten koste van zichzelf en hun gezin dat in stilte weent en anders wil, maar niet gehoord wordt.

Sommigen onder hen hebben helaas de helden-mantel afgelegd en zijn door psychische roofbouw en exploitatie niet of nooit meer volledig inzetbaar. Zelf merken zij vaak als allerlaatste dat het niet meer gaat zoals het gaat. Hun wereld vol met betrokkenheid en pragmatisme, inzet en hulpverlenende belangen stort in gelijk als de muren van Jericho.

Blijven maskeren van hun leed wanneer de geestelijke condities het niet meer halen en vechten tegen de bierkaai van de maatschappij, helpt hen alleen maar verder de put en de goot in. Bijna verdrinken zij maar desondanks blijven zij spartelen naar een onzichtbare reddingsboei die te ver af en daardoor onbereikbaar dobbert op geestelijke woelige baren van een eindeloze woeste zee.

Door hun onzichtbare psychische maskerades merkt vooral de wereld om hen heen veel te laat dat zij ziek en niet meer inzetbaar zijn. Debet daaraan is een onderhuids weergaloos monster PTSS genaamd, dat zich heimelijk en stiekem meester van hen maakt. Al hun ervaring, betrokkenheid en mede menselijkheid verdwijnt onder te zware druk. Steeds weer murw of bijna knock out geslagen door de negatieve weerstanden in de maatschappij, komen zij niet meer rechtop.

Uiteindelijk blijven zij onbeweeglijk liggen in de lappenmand. Dan wordt het zwart voor hun ogen. Het eigen lichaam helpt hen daarbij door dit overlevingsmechanisme in te voeren. Helemaal worden zij afgestript en ontdaan van de dagelijkse zware lasten –als alles te waar is- en ten slotte komen zij ziek tot besef en bedaren. 

De waakvlam weerkaatst zachtjes en uitgeblust in het schemerlicht van hun ogen.

Druk dan, onder druk wordt alles vloeibaar of diamant. Dat is nu eenmaal zo. Gelukkig vaker vloeibaar in de vorm van tranen die de feitelijke situatie duiden.

Dan krijg ik contact met Jacco via de sociale media. Zelfs vanuit zijn betering-proces wil hij mensen tegen het veelkoppige monster PTSS helpen in hun strijd. Hij schrijft boeken. Hij opent zijn hart met een menselijke opmaat.

Hij is er nog steeds, fragiel, gebroken, schuw als een gewond dier in nood krabbelt hij overeind geholpen door zijn thuisfront en vooral zijn muze Sandra en zijn kinderen.

Ondanks dat het hem zwaar op de proef stelt verleent hij zijn medewerking aan het programma helden in de knel. Mooi dat hij dit doet voor zichzelf, zijn gezin maar vooral onbaatzuchtig voor andere slachtoffers. Dit monster ligt namelijk altijd op de loer om wereldverbeteraars en noeste harde werkers onverwacht hard en meedogenloos aan te vallen en te breken.

In het programma Helden in de knel treedt Jacco zijn veelkoppig monster dapper tegemoet. Door openheid, gevoel en vooral menselijke zwakte. Met knikkende knieën dat wel. Heel Nederland is getuige van alweer een heldendaad, ditmaal op de televisie.

De confrontatie met de ouders van Thom betekent voor hem veel. Op de motor is Jacco een superman. Nadat zijn politie-harnas is afgelegd komt een tenger persoon te voorschijn, een oprecht mens.

Menselijkheid dan. Zijn ogen glinsteren. Ze zijn nat van emotie, verdriet en onrecht. Het zijn geen tranen. Het zijn bikkels.

Het koord dat het veelkoppige monster PTSS om zijn nek heeft gedaan kan nu uiteengerafeld worden. Niet meteen, niet helemaal maar beetje bij beetje. Misschien nooit helemaal maar dat is de harde strijd van een mens tegen wil en dank.

Dan komt dat kleine jongetje dat graag bij de politie wil, weer naar boven. Dat gunt iedereen hem.

In mijn politionele werkomgeving omgeving zie ook ik dat collega’s langdurig uitvallen door PTSS.

De politie maakt een inhaalslag. Dat betekent voor vele collega’s die lijden onder PTSS dat oude wonden opengehaald gaan worden en dat besproken gaat worden hoe de politieleiding in de toekomst hen kan helpen en welk werk zij eventueel nog aankunnen. 

Dat is moeilijk micro vakmanschap en dat gaat zeer langzaam door de grote achterstanden. Ik hoop met een goede afloop voor de betrokkenen. Maar niet in alle gevallen. Andere veelkoppige monsters zoals grafieken en cijfers en wetgevingen maken dit parcours lastig en deels onbegaanbaar.

Hoop doet leven. Onze collega’s verdienen respect en goede hulp van hun werkgever. Ik besef ineens dat iedereen PTSS op zijn of haar pad zou kunnen ontmoeten. Zeg dus nooit dat overkomt mij niet!

Ik heb dit blog gemaakt uiteraard met toestemming van Jacco als boegbeeld in de knel!

Ik heb in gedachten al vaak aan Jacco gevraagd van; wat ben je aan het doen. Zijn antwoord is; Han, luctor et emergo. Oké Jacco, in je eigen tempo en eigen pad, zo hoop ik. Jij worstelt maar ik weet zeker dat je bovenkomt.

Jacco en anderen die met PTSS van doen hebben, veel sterkte wens ik jullie op dit moeilijke pad,

Han, een vakbroeder bij de politie

Aanklacht corrupte politie!

Is uw politie corrupt? Dit i.v.m. de aanhouding van een Weerter politieman.

Er zijn landen met totalitaire regimes waarvan ik meteen zeg dat is een en al corruptie, moord, drugskartels en doodslag. Gisteren heb ik gelezen op Twitter en in de media dat er een collega is opgepakt voor lekken van vertrouwelijke politiegegevens aan criminelen. Ook is er een grote som geld in zijn woning aangetroffen.

De politieman zou vermoedelijk al jaren tegen betaling geheime informatie gedeeld hebben met criminelen volgens de journalisten. Verder nog heeft hij contacten met criminele motorclubs en internationale drugsorganisaties.

Gerrit van der Kamp van de ACP spreekt van een nachtmerrie die ingeslagen is als een bom in onze blauwe politiefamilie. Dat is ook zo. Dat wordt overal in den lande gevoeld.

Advocaten zijn niet verbijsterd hierover en delen on passant mede dat criminele organisaties over grote financiële middelen beschikken. Dat maakt omkopen van politiemensen kennelijk ongecompliceerd, investeren in petten noemen de advocaten dit. 

Politiemensen zijn gevoelig voor het grote geld want politiemensen verdienen het zout in de pap niet meer. Frustratie over het werk en tegenwerking vanuit de politieleiding maakt de verleiding veel te groot voor omkoping. In een adem staat in het krantenartikel dat politiemensen niet vaak getrappeerd worden voor omkoping! Bewijs is moeilijk aan te tonen. De advocaat zegt in het staartstuk van zijn populistische uitlatingen dat er veel meer aan de hand is bij de politie en dat dit slechts nog het topje van de ijsberg is.

Ik zelf loop al heel wat jaren mee in blauw. Gelet op de bewoordingen van de advocatuur ben ik erg naïef en zal wel oogkleppen op hebben. Ik werk hard voor mijn salaris. Als ik om mij heen kijk dan doen mijn collega’s dit ook. Ik zie geen extreme losbandigheden of financiële uitspattingen van jewelste op economisch gebied binnen ons korps. Dan zal ik al ziende, nagenoeg blind zijn.

Uw politie doet het gevoelsmatig, althans mijn gevoel en inborst galoppeert in deze gedachte met mij mee, nooit goed. Wat we ook doen met de meest mogelijke betrokkenheid en elan, we doen het nooit goed genoeg. We blijven wel volharden in onze opstelling om het goed te doen ook al zit alles ons tegen. 

Ook al wordt uw politie volgestort met problemen die niet bij ons thuishoren. Wij adviseren toch graag waar u dan wel moet zijn met uw andere- dan politieproblemen.

Bij de bakker laat u toch ook niet uw auto repareren.

Wij proberen zoveel mogelijk hoor en wederhoor in ons politie DNA in te lijven en te verkondigen. 

Desondanks wordt nee zeggen tegen klanten niet geaccepteerd en worden oplossingen gezocht in de beroeps- en bezwaar mogelijkheden volgens de wet. Dat maakt talloze maatschappelijke verwikkelingen difficiel, maar ook voor ons steeds weer een nieuwe aansporing om beter te presteren.

Hoor en wederhoor toepassen is steeds weer moeilijk vooral als het de publieke opinie aanbelangt. Ons land heeft veel bondscoaches die het allemaal beter weten. In het krantenartikel aan gaande de omkoping ligt een zweem van achterdocht en foutief politieoptreden. De advocaten die nu fel gekant zijn tegen de kennelijke politie misstap, zitten wellicht binnenkort zij aan zij met de aangeklaagde!

Het zou zo maar kunnen dat we diep in ons eigen politievlees moeten gaan snijden, het zij zo. Maar wel volgens onze democratische beginselen en grondwet. Iedereen is pas schuldig na veroordeling na rechterlijke uitspraak. Ook iemand uit onze blauwe familie die bijkans al aan de schandpaal genageld is.

Op dit moment ben ik niet bang voor vergeldingsmaatregelen voor politiemensen in de eerste lijn op straat. Er zijn medestanders genoeg voor uw politie. Onze tegenstanders helaas, die kunnen nu garen spinnen en twijfel en beter weten in iedere politie confrontatie gaan strooien. Maar weet, uw politie is niet corrupt noch chantabel.

Luctor et emergo. We worstelen maar komen toch weer boven ook deze flexibiliteit zit ingebakken in onze politie-genen. Ook met vermoedelijke omkopingsschandalen door eigen vlees.

Dan bedenk ik mij ineens het jaar 1986 tijdens mijn politie B-examen mondeling in Tilburg. Ik krijg onverwacht een vraag over het oorlogsstrafrecht. Het gaat om een casus die ik gelukkig ken. Het Weerter werkers arrest. Alweer de plaats Weert genoemd. Toeval bestaat dus toch.

Iemand heeft tijdens de WOII verraad gepleegd waarna mensen zijn opgepakt. Alleen het verraad is gepleegd onder bedreigingen door de bezetter om verdachte zijn gezin te doden. Dit is een bijzondere reden die uiteindelijk tot vrijspraak van de mogelijke oorlogsmisdadiger heeft geleid.

Mochten er problemen zijn die u niet kunt oplossen, schroom dan niet om de politie te informeren. De politie zal er aandacht aan geven en zo mogelijk adviseren, ook ondanks onze cao perikelen, verkopen we nooit neen. 

Ik wens jullie een fijne dag, gr Han

Drank en letsel

Tijdens een van mijn diensten heb ik een aparte casus meegemaakt. Het voorval is medisch gezien 100 procent onverantwoord voor en door de betrokkene. Maar wel komisch, dramatisch, en zielig tegelijk. In een pokerspel heet zoiets, three of a kind!

Mijn collega Jolanda en ik krijgen tijdens onze nachtdienst een melding dat er een man op straat ligt in een grote plas bloed en dat hij erg agressief is. We weten niet wat we ervan moeten denken. Dus rijden we heel snel naar de opgegeven locatie. Daar zien we drie behoorlijke bloedplassen op straat liggen en een man op zijn rug. Hij is bij kennis alhoewel met onsamenhangende spraak en wild-woeste ogen. Zijn haarbos lijkt gedrenkt te zijn in gestold bloed, geen mooi gezicht. Het kunstlicht van de bij-schijnende lantaarnpaal maakt e.e.a. visueel ietwat luguber. Een taxi chauffeur en een omstander staan erbij en hebben meteen de spoedhulp van politie en ambulance gealarmeerd via 112.

Eigenlijk een voorval dat een groot rechercheonderzoek zou rechtvaardigden als niemand op dat moment bij het slachtoffer zou zijn was geweest om de gebeurtenis nader toe te lichten.

De gewonde man is volgens de taxichauffeur uit de taxi gestapt en achterover gevallen op straat, op zijn achterhoofd. De taxichauffeur heeft nog tegen hem gezegd te wachten omdat hij hem zou willen ondersteunen bij het uitstappen. Oost Indisch doof om niet te luisteren en te wachten op naasten-hulp. De man is behoorlijk in de olie en gedraagt zich zelfs voor een zatlap wel heeeeeeel erg vreemd.

Hij zegt herhaald dat hij naar huis, naar zijn Staartje, wil gaan. Staartje blijkt achteraf zijn hond te zijn. De man heeft mogelijk een hersenschudding opgelopen door met zijn bulles op de macadam te caramboleren en moet daarvoor mee naar het ziekenhuis. Hij kan niet lopen noch opstaan. Met zachte drang wordt zijn willoos vlees hij op het brancard geheven en gefixeerd met riemen en een nek-brace. Met de nodige weer- en tegenstand lukt dit toch nog. Een veilig transport naar het ziekenhuis kan nu gegarandeerd worden. De ambulance rijdt in de holst van de duisternis naar het ziekenhuis met de patiënt annex lastpost.

Ik heb het gevoel dat het met deze lastpost in het ziekenhuis niet anders zal verlopen dan hier en nu op straat. Wat drank al niet kan doen met een mens ten nadele van zijn eigen gezondheid. Jeetje.

We zullen vannacht ongetwijfeld nog van hem horen, zo bespiegelt mijn voorgevoel met me mee op mijn schreden. Een zus van hem blijkt een paar huizen verderop te wonen. Op ons aanbellen wordt het slaapkamerraam geopend. De vrouw roept ons toe dat haar broer vaker dronken is. Het is kermis in dit kerkdorpje en dan wordt als vanouds flink gedronken. Vooral door haar broer. Zij zal zich over Staartje, de hond, ontfermen. Zij is niet ongerust, zeker een ervaringsdeskundige.

En jawel hoor, later in de nacht krijgen we zoals min of meer verwacht, een melding over dezelfde man maar nu vanuit het ziekenhuis. Hij heeft zichzelf ontslagen uit zijn medische care en is naar buiten gewankeld! Echter zonder succes. Buiten is hij opnieuw op zijn buts gevallen en alweer voor passende medische zorg terug in het ziekenhuis. Hij wil nog steeds maar een ding, naar Staartje gaan. Hij is nog steeds zeer lastig en weerspannig op alle aangeboden hulp.

De man blijkt na zijn tweede valpartij zo goed als handelingsonbekwaam en een duidelijk geval voor de hulpverlening dan wel de psychiatrie. In het ziekenhuis zijn twee artsen in opleiding die hem niet kunnen laten gaan maar ook geen raad met hem weten. Na ruggespraak met hun meerdere, de piket hoofdarts of een dergelijke functionaris-coach, blijkt dat deze niet voor nader onderzoek wil komen opdraven, omdat de man dronken zou zijn. Een waarlijke visionair.

Dus dit zou opnieuw een probleem moeten opleveren dat bij de politie weggezet moet worden i.v.m. openbare dronkenschap. Dit terwijl hij in het ziekenhuis aanwezig is en niet in het publieke domein aanwezig is!

Helaas, maar daar gaan wij dus niet in mee. Met gewonde mensen kun je niet gaan leuren, lijkt me. Stel je voor er gebeurt met de patiënt tijdens zijn vervoer in de politieauto een medische complicatie. Wat dan? De piketarts heeft daar kennelijk geen wetenschap aan en schuift de zaak af op zijn artsen in opleiding.

Wij hebben de man uiteindelijk toch achter kunnen laten in het ziekenhuis, omdat hij daar volgens ons thuishoort. Wij vinden trouwens dat er al voldoende tijd is gespendeerd aan dit oneigenlijk politiewerk, zoals al zo vaak de laatste tijd. Touwtrekken met psychisch- en gewonde mensen en protocollen kost steeds meer kostbare politietijd. Tijd die we dan niet kunnen inzetten voor de veiligheid in ons werkgebied of waar dan ook in de openbare- publieke ruimte.

Na het maken van de nodige röntgenfoto's blijkt dat de man mogelijk een hersenschudding heeft. Hij krijgt een verplicht wekadvies. Verder heeft hij een bloeduitstorting of een bloeding dan wel opeenhoping van vocht in zijn hersenpan opgelopen. Dus verdere noodzaak om hem terzijde te staan in een puur medische omgeving is geboden en urgent.

Er is veel te zeggen over de veelvoud aan protocollen in het ziekenhuis. In dit geval kan ik echter alleen maar respect hebben voor de verpleegsters van de eerste hulp en verder voor de artsen in opleiding.

Daarnaast dient vermeld te worden dat mijn collega Jolanda zich als een echte volleerde Florence Nightingale dienstbaar opstelt en de “patiënt” rustig en in toom heeft weten te houden. Zij kijkt naar mogelijkheden en niet naar eventuele beperkingen of onwerkbare aanpak en protocollen.

De verantwoordelijke arts op afstand heeft het niet nodig gevonden om persoonlijk poolshoogte te komen nemen. Hij heeft alles op de schouders van zijn ondergeschikten en politie proberen af te wentelen.

Mijn opvatting dat de mens in nood niet altijd centraal staat maar wel gemakzucht, hiërarchie of geld, komt latent in mijn gedachtestroom bovendrijven. Ondanks de afgelegde eed van Hippocrates.

Ik heb mij bovendien afgevraagd of medische- psychiatrische care afgewenteld kan of mag worden op de politie. Dat wij daarbij helpen, sturen en bijstaan mag duidelijk zijn.

Het politie buikgevoel en onze ervaringen in het zorg circuit geven voldoende aan dat we het geregeld bij het rechte eind hebben m.b.t. psychiatrische gevallen die voor onze neus opdoemen waar en wanneer dan ook.

Met het imago van de Nederlandse politie is niets mis gezien onze kennelijke onmisbare hulp in het medisch circuit. In welk ziekenhuis dit voorval plaatsvond, dat doet er niet toe. Alle medewerkers in het ziekenhuis en mijn collega's en ik hebben ons uiterste best gedaan. Dat heeft gewerkt, en juist daar doen we het voor. De man is in het ziekenhuis achtergebleven.

De Nederlandse artseneed (2003) afgeleid van de eed van Hippocrates

#Ik zweer / ik beloof dat ik de geneeskunst zo goed als ik kan zal uitoefenen ten dienste van mijn medemens. Ik zal zorgen voor zieken, gezondheid bevorderen en lijden verlichten. Ik stel het belang van de patiënt voorop en eerbiedig zijn opvattingen. Ik zal aan de patiënt geen schade doen. Ik luister en zal hem goed inlichten. Ik zal geheim houden wat mij is toevertrouwd. Ik zal de geneeskundige kennis van mijzelf en anderen bevorderen. Ik erken de grenzen van mijn mogelijkheden. Ik zal mij open en toetsbaar opstellen, en ik ken mijn verantwoordelijkheid voor de samenleving. Ik zal de beschikbaarheid en toegankelijkheid van de gezondheidszorg bevorderen. Ik maak geen misbruik van mijn medische kennis, ook niet onder druk. Ik zal zo het beroep van arts in ere houden.

Dat beloof ik; Zo waarlijk helpe mij God almachtig.

De eed van Hippocrates lijkt eigenlijk op het belangrijkste artikel voor de politie:

#De politie heeft tot taak in ondergeschiktheid aan het bevoegd gezag en in overeenstemming met de geldende rechtsregels te zorgen voor de daadwerkelijke handhaving van de rechtsorde en het verlenen van hulp aan hen die deze behoeven.

Wie er het beste uitsprongen is? Ik denk Staartje.