Mijn/onze Noodhulpdienst vorige week. De hele ochtend is het
rustig qua meldingen en overspannen
situaties waarin uw politie zou kunnen/moeten acteren daar waar ieder ander bankdruk
’t of met de telefoon aan het spelen is.
Uiteraard om de toestand in de wereld in de knuisten te kunnen begrijpen, vasthouden
of te delen op de sociale media. Voor likes etc. Daar is niks verkeerds aan.
Maar wel de moeilijke route op de dag van vandaag. Want wat is de wereld toch
diffuus….
Omstreeks 13.00 uur, bijna aan het staartje van de
ochtenddienst noodhulp krijgen collega Colin en ik van binnenuit via het wijk secretariaat
een acute melding waarin de politie als scheidsrechter/arbiter aan de slag mag
gaan. Ik vraag eerder tijdens de ochtenddienst aan Colin of zijn ouders hem
genoemd hebben naar Colin Buchanan een van de twee police detectives uit de BBC
detective serie Dalziel en Pascoe. Kennelijk niet. Want Colin kent hen niet. Jammer…….
Blijkbaar vinden zijn ouders, Colin een mooie naam voor hun
boreling. Colin heeft alles in zich om een goede diender te worden. Ik meen een
blauw hart in zijn torso te kunnen ontwaren. Verder een goede beroepshouding.
Als schorpioen die ik ben, voel ik zoiets meteen…..
Jeetje, net voor het sluiten van de ochtenddienst Noodhulp.
We dragen vesten, een zware koppel en worden de hele ochtend al gemarteld door
zonnestralen die ons in de kiem lijken te smoren. De temperaturen stijgen
richting 25-30 graden Celsius.
Ons uniform, donker gekleurd met gele banjers gelardeerd,
trekken de hitte aan als een megalomane magneet die alleen maar de stand
warmer-warmer-warmer kent. Huidcontact in combinatie met de pregnante
zonnestralen laten ons zweten als een das en brengen onze lichaamstemperatuur op
koortsachtige hoogten. Lekker, die (on)comfortabele
veiligheidsvesten zeg ik als een kortstondige masochist….
Op een adres waar wij ons moeten melden om moord en doodslag
of pogingen daartoe te voorkomen, melden wij ons. Wij worden bijgepraat door een zorgverlener,
die het ook allemaal niet meer weet. Zij blijft op de achtergrond en wij
beklimmen de stelling en gaan in gesprek met tornado’s, onwillige participanten,
tegenliggers en toekomstige ex-samenwonenden.
De huurster leg ik de beginselen van huisvredebreuk uit, ook
al is de toegankelijke termijn van uit huis zetten binnen redelijke termijn al heul
lang verstreken als een trein die niet komt of vertrokken is zonder instappers
of laatkomers die vervolgens vergeefs mee rennen langs het weerbarstige perron.
Ze weet het, maar weet zich geen raad met de situatie.
Uw politie wordt geacht om een lans te breken in precaire situaties.
We zijn van alles, waaronder dolende ridders die, People in Distress helpen en
bloedbaden en agressie trachten te voorkomen! Want bloed en geweld, dat slaat
zo rood en dood…..
De huurster annex dame in de dop vertelt dat zij een fout
heeft gemaakt uit meelevendheid en nu pas inziet dat zij op een dood spoor zit
met haar toekomst en van haar tijdelijke loge / lover / man in nood.
Een precaire labiele situatie die alleen maar verliezers
kent en mogelijk een geweldspiraal tot ontploffing brengt of dit zou kunnen,
Haar woning lijkt op een slagveld. De toekomstige ex
vervoegt zich op ons verzoek bij de woning. Hij is met zijn viervoeters on
route. Op het balkon staan onderkomens voor verdere viervoeters. Hij ziet ook
in dat langer op deze locatie verblijven zal leiden tot niets anders dan geweld
in politie interventies…...
Even later, wij zweten als een volwaardige das, begint hij
met zijn verhuizing langs trappen, deuren en portalen naar buiten waar de warme
zon zijn nieuwe vrijheid verwelkomt als een warme- edoch zwoele windvlaag die alles in
zich heeft om snel en rustig “uit te moven” uit dit wespennest.
Ondertussen staan Colin en ik tussen de kemphanen. De
zorgverlener, staat nog steeds op veilige afstand en wacht af op ons bericht; “veilig”
en wat mogelijk komen gaat.
Uiteindelijk ver na onze ochtenddienst zijn de kemphanen uiteen
en heeft de huurster haar sleutels terug. De partijen zijn gescheiden. Ik heb
de viervoeters nog water gegeven want water is de key to succes. De viervoeters
kunnen er niks aan doen. Ze zijn lief maar helaas behoren zij tot een ras dat
alleen maar agressie, onbegrip en onmogelijke vraagtekens oproept.
Ik vind deze viervoeters lief en niet agressief. Want dan
hadden wij pas een echt probleem gehad.
De partijen zijn uit elkaar en zullen niet treuren want zij
gaan en blijven doen wat goed bij hun past. Helaas trekken zij hordes
hulpverleners met zich mee op hun queeste.
Hopelijk weten de hulpverleners raad met de onophoudelijke
vragen en verzoeken voor maatschappelijke- en geldelijke hulp door deze participanten.
Helaas soort zoekt soort. De hulpverlening wordt steeds
drukker bezocht en uw politie gaat en blijft voort ijlen als een wazige keurslager
die tevens opereert als een vak monteur en een vintage auto uitdeukt en technisch
in orde maakt voor de vereiste APK keuring.
Bedanken hoeft niet want wij worden “vorstelijk” betaald voor
onze inspanningen en oneigenlijk politiewerk. De rode loper ligt spreekwoordelijk
uitgerold voor onze voeten. Hoon treft ons vaak door sommige van de 17 miljoen
bondscoaches die ons kikkerlandje rijk is.
What ever, wij blijven koste wat kost ons best doen voor de
maatschappij…
Delen van dit blog mag heeeeeeeeeeeeeel graag,
Groeten Han
