Een paar weken geleden voelt het aan alsof ik onder de guillotine lig. De radioloog, dat mag u best weten heeft mij in een enge ijzeren buis gewrongen met minimale tussenruimte vergezeld van harde bonkige akelige geluiden op mijn oren en lichaam die gevoelsmatig aanvoelen alsof de wereld vergaat en mij als malse prooi verorbert. Mijn schouder wordt langs alle kanten bestookt alsof ik onder mitrailleurvuur lig. Gelukkig worden geen echte kogels afgevuurd maar wel schietklare foto’s die als bewijs dienen voor de deplorabele staat van de schouder.
Ternauwernood kan ik in deze tijdeloze machine een paniekaanval voorkomen en mijn rust bewaren. Ik kan geen kant uit. In mijn linkerhand rust een paniekknop toestel voor het geval dat de situatie dermate verslechtert en ik…….
Zover is het gelukkig niet gekomen. Ik gebruik mijn buikademhaling, HARA in het Japans, schakel mijn geest zoveel als mogelijk uit en sluit mijn ogen. De langste 20 minuten in een enge omgeving ooit voor dit manneke. Mijn reptielenbrein neemt in de penibele situatie waarin ik mij bevind, de honneurs automatisch over en waakt over mij en mijn innerlijk.
Dan word ik vrijgelaten en ontdaan van dit enge ijzeren harnas. Ik mag uitstappen uit deze tijdmachine capsule en loop beduusd naar de wachtruimte waar mijn vrouw is.
Het vonnis wordt afgelopen donderdag bij de orthopeed voltrokken, zo lijkt het. Hij praat snel, zakelijk en controleert verdere omissies aan mijn lijf. Mijn rechter schouder is totaal op, kapot en versleten. Ooit werd mijn schouder tijdens alle bewegingen begeleid met kraakbeen, opdat e.e.a. pijnloos en soepel als smeerolie blijft werken. Door een trauma, een gebroken schouder, is de prelude van de neerwaartse spiraal van mijn rechter schouder destijds fors ingeleid en is het kraakbeen als sneeuw voor de zon verdwenen. Bot op bot is de situatie nu voor mij, geen enkele speling van de natuur meer! Ik wist niet eens dat de schouder gebroken was en heb maandenlang als een eenarmige bandiet rondgelopen, niet wetende dat...
Alles kump good zal ik destijds mogelijk gedacht hebben.
De orthopeed stelt voor om ook mijn linker schouder te röntgen. Want een ongeluk komt zelden alleen. In afwachting van de procedure neem ik plaats in de wachtruimte.
Dan word ik opgeroepen en onderga ik het röntgenonderzoek. Deze keer aan mijn linker schouder. Na de röntgen keer ik terug naar de wachtkamer en wacht de verdere ontwikkelingen en data gedwee af. Helaas blijkt dat ook de linkerschouder is aangetast en beperkt is.
De meeste patiënten en bezoekers bij de orthopeed lijken de Pensionado grens al lang bereikt en gepasseerd te hebben. Cliënten worden aan de lopende band geholpen, bijna fabrieksmatig maar wel op een goede menselijke manier. Chapeau voor dit Orthopedisch Team.
Ik geloof bijkans niet meer dat de mensen gezond ouder wordt want er zijn teveel hulp aanvragen hier maar ook bij andere deskundigen. De wachtlijsten dijen uit tot ongekende proporties. Dan denk ik, leuk dat mensen ouder worden. Echter de gezondheid takelt nagenoeg bij iedereen af en wordt met pillen en hulpmiddelen in welke vorm dan ook gerekt tot in de infiniteit.
Voordat ik plaats neem in de wachtkamer moet ik een beetje schuiven. Er zit een man, een vader naast een speciaal gehandicaptenvoertuig. Hierin zit een slank meisje met blonde haren. Zij heeft de ogen gesloten en het lijkt alsof zij in een ongemakkelijke lichaamshouding zit. Haar ogen zijn gesloten maar ze slaapt niet. De vader is gewend geraakt dat het meisje, vermoedelijk zijn dochter die aan hem is toevertrouwd, geluiden maakt. Hij bekijkt zijn Handy en is hiermee actief.
De geluiden die het meisje maakt lijken op lachen maar net niet helemaal. Het lijkt een monoloog van haar, verborgen in haar lichaam dat toch nog gevoelens en vibraties opvangt van de buitenwereld, in casu de wachtruimte waarin zij vast en zeker vaak aanwezig is voor hulp van de specialisten. Contact maken en helder communiceren, lukt haar niet. Ik weet niet eens of zij haar ogen kan openen en de wereld kan zien.
Haar non verbaliteit is 100 procent. Ik weet niet wat haar mankeert. Jeetje wat is zij sterk aanwezig in de wachtkamer. Zij brandt met haar gehandicaptenvoertuig diep in op mijn netvlies, zo erg.
Wat ik wel weet en zie is dat zij veel te jong is om de lasten van het leven op deze manier te moeten dragen. Dat zou toch niet mogen. Gods wegen kennen ondoorgrondelijke bochten en doodlopende straten. Ik weet niet of dit meisje geloofd of überhaupt kan geloven.
Triest voor dit jonge leven om nu al tot in de lengte van dagen zware afhankelijke tijden te moeten meemaken.
Plots lijkt het zo te zijn dat ik geen problemen met mijn gezondheid heb, alleen maar de gang naar de chirurg, operatie en prothese. En dan gestaag voort ploeteren of zoiets…….
Groeten van Han
