Korps-Rijkspolitie-chef-taken

Nav mijn 1e Rijkspolitie landgroep overplaatsing - overigens op eigen verzoek - arriveer ik in een voor mij plotsklaps opgedoemde Déjà -Vu - achtige setting op mijn nieuwe werkplek.

De landgroep waar ik tot dan toe gewerkt heb, ligt ingesloten door andere huizen aan een marktplein, in de vorm van meerdere verbouwde woningen. Een legoblok opstelling van hokjes en kamertjes van ingelijfde huizen die de nieuwe dienders een heuse plek van tewerkstelling en onderdak moeten verschaffen. Soms een doolhof,

Toen dacht men kennelijk al dat, het werk op straat ligt en niet in het bureau. 

Bij aankomst in het nieuwe bureau maak ik hartelijk kennis met de nieuwe collega’s waar ik er al veel van ken vanwege de wekelijkse verplichte dienstsportbeurten. Ja, toen was de rijkspolitie hetzelfde als een hele grote familie van nu.

Het politiebureautje fungeert bij dag en nacht en ontij als een baken, bijgelicht door een blauwe lamp.

De manier van werken gaat vanaf de basis alle kanten op en oogt schijnbaar chaotisch om uiteindelijk in een feilloze ganzenpas te eindigen.

Ik werk inmiddels al 4 jaar bij de politie en kom in aanmerking voor bevordering n.a.v. goed functioneren naar de rang van wachtmeester 1e klasse.

Het Mergelland en dan met name Gulpen en Margraten zijn mijn eerste prachtige oriëntatiepunten in mijn politionele loopbaan. Daar heb ik tal van politiezaken voor mijn kiezen gekregen, doorgeworsteld en tot een goed eind gebracht, waar mogelijk.

Eerst is er het politieberoep en daarna pas de privésituatie van eenieder waar veel aandacht en zorg voor is. De meeste dienders vullen dit patroon van werken en privé in dezelfde volgorde in. Ook ik op mijn beurt probeer hier een serieuze volgzame invulling aan te geven.

De groepscommandant ook op deze nieuwe werkplek is gewend om in ondergeschiktheid aan het bevoegde gezag, orders aan te nemen van bovenaf via dienstorders van de Algemeen Inspecteur tot aan lokale opdrachten van de Burgemeester. Vaak oneigenlijk politiewerk, maar ja dat is nu eenmaal de toonzetting van de aanpak destijds.

Anno 2018 is het van groot belang om een goed te verhaal te hebben vooral vanwege zaken die zijn misgegaan scherp te onderbouwen met oog op beterschap, transparantie en professioneel vakmanschap. De focus ligt tegenwoordig op het bijbenen van de vele nieuwe ontwikkelingen, ad hoc zaken en steeds ingewikkelder politiewerk. De politiek erkent dit niet of nauwelijks. Cijfertjes...

Terreurzaken, handhaving van de openbare orde en de vele varianten van criminele ondermijning nopen het gezag om langs alle kanten innig samen te werken. Slachtoffers van misdrijven krijgen een steeds grotere stem, waar verdachten dit voorrecht al veel te lang genieten....en genoten hebben,

In de politie organisatie wordt het nooit meer beter als toen dacht en denk ik nog steeds, maar ja dat zeggen alle oudjes met hang naar het nostalgische verleden.

Enfin, mijn introductie op mijn nieuwe plaats van tewerkstelling dan, deze gaat vooral over de beoogde dienstplanning. Ik behoor tot de nieuwe lichting en voer dan ook uit wat mij opgedragen wordt. Ik ben gewend aan de generale taakstelling. Je handelt zelfstandig zaken af, waarbij ondersteuning kan worden gevraagd van de groepsrecherche en zo verder. Met een potlood wordt het schriftelijk werk nagekeken. Vaak betekent dit opnieuw typen met carbon tussen de walsen van de Olivetti, overigens dit is geen raceauto maar een typemachine van 15 kg zwaar.

Ondanks dit alles lijkt het erop dat mijn politiewerk van toen veel duidelijk te behapstukken is dan momenteel.

Maar mijn bij-taken die langs mijn neus worden weggezet zijn geen malse aangelegenheden maar een taaie stugge materie.

Mijn vreugde bij het inwerken in de Wet wapen en munitie en Jachtwet groeit stilletjes en langzaamaan. De gemeente leunt daarbij zwaar op de deskundigheid van de familie Hermandad.

Ik weet nochtans van niets maar ik werk mij aan de hand van casussen op tot een kleine zelfredzame.

Makkelijk voor collegae maar voor mij niet altijd makkelijk om deze materie te managen. De spreuk Luctor en Emergo past bij deze immense worstelingen!

In dit land van blinden is dan ook een oog rijk. Ik weet het vaak van tevoren niet of nauwelijks. Jaarlijks, wanneer de aktes en de machtigingen (tegenwoordig verloven) verlengd worden, is het ietwat drukker. De trein van basis politie-zorg stopt niet voor mij,  ongeacht mijn bij-taken.

Jachtwet aangelegenheden daarentegen zijn een moeilijkere materie. Van het met een passer tekenen van een cirkel, tot de gewenste overlappingen toe en tenminste 40 hectare bij elkaar sprokkelen. Vaak een Mission Impossible wanneer er ontbrekende huurcontracten in het geding zijn. De perikelen rondom de jachtwet business doen mijn wenkbrauwen regelmatig fronsen…..

Veel jachtwet personages zijn vasthoudend m.b.t. hun Jachtgebied en mogelijke inmengingen door derden. Per persoon heeft een jachtaktehouder 40 hectare nodig. Echter met toestemming mogen er volgens de Wet ontelbare gastjagers mee. Zovelen, dat zij - spreekwoordelijk - als haringen in een ton vast zouden komen te zitten.

Vuurwapenaangelegenheden m.b.t. vergunning en de verplichtingen zijn iets concreter van aard. Gedragingen conform de Wet (bewijs van goed gedrag tegenwoordig) het aantal verplichte schietoefeningen en de goedkeuring in de omgang met wapens en munitie van de schietvereniging zijn doorgaans voldoende om in aanmerking te komen voor een machtiging.

Dan komt er een persoon bij me die een aanvraag doet voor een machtiging. Hij voldoet volgens zijn schietvereniging aan alle vereisten. Ik luister goed en bekijk de aanvraag. Dan groeit mijn onbehagen om hierin te faciliteren. Er rijzen onoverbrugbare twijfels ook op sociaal- en maatschappelijk vlak.

Na gedegen onderzoek, adviseer ik de Gemeente met een duidelijk NEE. Helaas wordt het ingestelde bezwaar of beroep bij de provincie tegen verlening afgewezen. De persoon in kwestie kan verder gaan met het bekwamen in en de omgang met vuurwapens en munitie,

Dan word ik door de rijkspolitie, elders in Nederland gedetacheerd. Tja, dat doet de rijkspolitie nu eenmaal met haar discipelen. Er is dan nog geen internet noch gsm-telefoonverkeer. Alleen de papieren krantenversie, vaste telefoonlijnen en het journaal.

In de krant lees ik een bericht van een zelfdoding..........

Een vreselijke daad die niet meer te keren is,

Had men maar geluisterd naar rede en niet naar regeltjes,

Kos Panda Safari

Recreëren, wandelen, rond ogen op Kos is sowieso een verademing.  Het eiland is niet zo groot. Eerst Kreta dan Rhodos en dan resideert Kos op de 3^e plek qua grootte. Maar ja wat zegt grootte, het gaat om de kwaliteit en kwaliteit is een plus op Kos, durf ik te stellen.

Vanaf ons Aegean Resort in de buurt van Paradissi - is Paradissie een dorpje of straatje in de bergen? u mag het zeggen – is een lust voor onze onafscheidelijke  benenwagens die onze torso’s fervent en met een besliste en sierlijke flair, voortbewegen. Zulks onder de onophoudelijke kosmische regen van koperkleurige tikkende zonnestralen op alle huidporiën van onze boddies. 

Met suggestieve robotachtige ingeprente landkaarten worden Kos-stad, tal van winkelstraten, cultuur historische  objecten, de haven, waarbij het Engelse kwartier,  enzovoorts automatisch en met uiterste precisie op nonchalance prettige aard, onder onze voeten steevast vandaan gelopen. Geaccumuleerd tot een panoramisch vergezicht aan de kim, einder of horizon, zo u wil.

Dit alles onder de spiedende ogen van het stadje Bodrum-Turkije, dat bij de haven op slechts 3 km verwijderd is van Kos-stad. Met het pontveer namelijk ben je er zo, tenminste as de zee rustig is! We hebben de overtocht niet gewaagd. Want de grote pontveren blijven angstvallig stil aan de kade wiggen en liggen. Je kun n.l. niet voor een minuscuul reisgezelschap van 3 opvarenden –mijn dames en ik in casu - deze  dure overtocht bewerkstelligen. Economisch gezien een duidelijk NO GO.

Na enkele dagen te voet onderweg te zijn, roepen de verlokkingen - eender als die van de nimf aan de Lorelei aan de rivier de Rijn - om meer onderscheidenlijke landschappen en panoramische indrukken.  Dus huren we voor een dag een Panda bij Safari. Geen Chinese Pandabeer uit de dierentuin maar een heus Italiaans fabricaat fiat personenauto van het type panda bij safari Rent a Car. Het is maar dat u het weet,

De Safari-hunter komt op de afgesproken tijd aan bij het resort en we krijgen een korte stylistische door hem minstens 1000x in stelling gebrachte, uitleg. De man heeft iets weg van de acteur Peter Sellers in zijn vertolkingen van inspecteur Clouseau, maar dan helemaal anders! Een beetje dikker en hij is bovendien niet zo bleek van huid als acteur Sellers. Maar dan toch, die Grieks-Engelse bijzondere stem….weergaloos. Lol!

In Kos-stad is de max. snelheid met de auto 40. Daarbuiten 70, zo oreert hij. Bij zebrapaden heb je niet altijd voorrang. Waarschijnlijk wel van de toeristen maar de Grieken hier zijn iets gemakkelijker in het negeren met een noodstop voor onverlaten met smartphones – de zg zombie achtige- die toch achteloos met de nodige stupiditeit een voetstap-gokje durven te wagen….

Ik heb geen duidelijke route ingeprent. Het wordt een dagje onthaasten met volop kijkplezier op onze speelse nakende route. De Egeïsche zee laten we rechts van ons en rijden zo vlak mogelijk langs de kustlijn.

Onderweg worden vele mooie hotels en andere onderkomens op schitterende locaties opgedist op onze netvliezen. Voor de volgende vakantie wellicht? Prachtig prachtig en nog eens prachtig is het credo van deze dag vanaf minuut 1 tot retour in het resort s ’avonds, net voor het donker.

We passeren en kijken onze ogen uit on route. We passeren Lambi, Ammos stoppen bij Cape Skandari. Een mooie plek al laat in het seizoen, de vakanties van velen zijn opgesoupeerd.

Daarna toeren we een stukje op de hoofdweg en gaan t.h.v. Measaria weer rechtsaf om de kustlijn te naderen en de zilte zeelucht op te snoeven. Bij Marmari rijden we terug naar de hoofdweg en door het mooie landschap en bergen heen doemt een mooie plaatsnaam op, Kefalos.  Dus toeren we die kant op. Via bergen, rustige wegen, en mooie ietwat dorre vlaktes, gelijk als in een Italiaanse spaghetti Western, worden pracht en praal van de betoverende landschappen inclusief bergen, als een spervuur-val onophoudelijk op onze netvliezen geprojecteerd. Het ene panorama nog mooier dan het andere.

Voorbij Kefalos rijden wij  vanuit de plateauhoogte naar beneden, een adembenemende reis. Niemand komen we tegen. Soms zijn de wegen oké en op andere momenten ietsje minder, wel berijdbaar maar…

Dan toeren we richting Ag. Ioannis en stoppen daar bij een kapelletje, wit/blauw van kleur.  Dit kapelletje ligt nog hoog in de bergen maar er is een smalle weg, berijdbaar voor auto’s, naar beneden naar de kustlijn. Van een Griek die ons de route vraagt, nemen we op zijn verzoek een foto van hem en het immens mooie kapelletje, ook op zijn rug, voordat hij foto positie heeft ingenomen, hahaHan

De weg valt in het niet bij de passerende flora en fauna met een kleurpalet van jewelste. Zelfs foto’s kunnen de intensiteit niet verraden of exact aantippen. Dus dragen wij deze in onze grijze herinneringen met ons mee.  Kos, shall we visit you again, yes I think!

Enfin, allerlaatst komen we uit bij een gehucht waarvan ik de naam vergeten ben, net boven de Egeïsche zee. De horeca voorzieningen zijn gesloten en het gehucht lijkt op een uitgedroogd woestijn stadje waar de mensen gelukkig zijn weggedreven. En nu, nu komt er een Panda met inbegrip van drie inzittenden die niet smachten naar materialisme maar naar de bijna onontgonnen natuur zoals deze door God of een andere entiteit bedoeld is, gratis voor iedereen. Pro Deo.

De natuur is jaar op jaar in gevecht met de zee om behoud van land. Het land heeft zich ingevreten. De grond parallel aan de kustlijn is kilometers lang versteend en verhard. Daar breekt geen woeste zeegolf ook maar iets aan af. Een natuurlijke defensielijn graniet hard, as a matter of speak/bij wijze van spreken.

De zee wordt gelardeerd met een keienstrand van enkele meters die het blote voeten pad in Brunssum en op andere plekken gemakkelijk kunnen evenaren. Dan vergeet ik te melden dat de temperatuur hemels is met circa 26 graden Celsius. De zee is in beginsel nog gekant tegen onze komst. Het ruwe keien pad gaat vanaf het strand nog ongeveer 10 meter de zee in om daar in zijn geheel op te lossen in mals weldadig doorwaadbaar zand.

Jeetje wat een mooie- en lekkere welness voor lichaam en geest, een oase van weldaad. Dan moet ik er nog bij vertellen dat de zee temperatuur een symbiose is aangegaan met de temperatuur op het land. Zij zijn gelijk aan elkaar. Gelijkstand in tennis heet ook love, dus ook hier op Kos is dit woord meer dan toepasselijk.

Na doorweekt te zijn van het zilte nat, gaan we zonnen op een platte okergele uitnodigende rotsblok. Op dit rotsblok is er geen tijd, haast of iets moeten. De zeewind blaast een mooi repeterend aangenaam deuntje in onze oren en over onze huid onder het toeziend oog van genoeglijke zonnestralen. Een Top ervaring en genieten in het hier en nu. Later is alles anders en niet meer in je handen te vatten, alleen maar in je eigen memories. Oasis, niet de popmuziekband, maar de pure weldaad.

De weg retour betekent een steile rit bergop. Want vanuit de punt van Kos is het moeilijk te flaneren met de auto langs de kustlijn. Dit om de dood eenvoudige reden dat er geen verharde wegen zijn.

Iedereen kent de prijsvraag er is een voettocht naar Rome te winnen. Misschien ligt het plaatsje Rome ook op Kos!!! Ik denk het wel. Een voetreis, dat zou pas wat zijn op Kos, kriskras door het eiland en snoeven van de natuur. Enfin de fantasie gaat op hol met mijn spinsels. Ik begin maar eens met vakantiedagen te sparen,

Op de weg terug en omhoog passeren wij het pittoreske kapelletje weer. Mooi om deze weg weer terug omhoog te rijden. De terugweg blijft apart, mooi en de dorpen die wij aandoen, lijken min of meer op elkaar. Ik kan niet al mijn ervaringen opsommen maar onze vakantie op Kos is de mooiste van allemaal. En er zijn er heel wat voorafgegaan!

S ‘avonds laat terug in het resort sluiten wij dit esthetische etmaal af met een heerlijk diner. Beklonken met een Ouzo……weemoed……de herfst is weer ingetreden en de bladeren in Nederland  vallen als vanouds………..

Dier kwelling of toch maar niet?

DE KOE EN HAAR WONDERBAARLIJKE GENEZING

Vandaag is morgen gisteren. We schrijven het jaar 2013, dus 5 jaar terug in de tijd.

Tijd voor een verhaaltje omdat het regent en ik in de buitenlucht alleen maar ongecensureerde droppende anonieme druppels zou ontmoeten op mijn klieder-natte pad. In tegenstelling tot deze zomer van 2018 in woestijnland Nederland,

Op een gegeven vrijdag ben ik met mijn girls op weg naar het o zo mooie Mergelland. De beginroute is vanouds weinig afwijkend van eerdere gelopen routes door velden, dalen en kleine berg-en-dal topjes.

Uren verder in de tijd, zie ik in een schuin hellend weiland diverse koeien, staan. Niets buitengewoons buiten het feit dat deze lekker buiten staan te grazen met hun parasol (diverse bomen) in de aanslag als een volleerde Mr. Steed van de Avengers om, de eventuele felle zonnestralen af te weren.

Het zijn prachtige beesten net als zebra’s zijn zij zwart wit gekleurd. Alleen deze soort heeft slechts drie kleurbanden rondom hun boddie. Zwart bij de schoft, wit in het midden bij de buik en weer zwart bij de batsen, lees “billen”. Schutkleuren, dat is een ander verhaal bij deze gedomesticeerde soort. Navraag bij Dr Google leert mij dat de koebeesten, Lakenvelders zijn, wat ik niet weet of wist.

Omdat me-and-my-girls een iets andere route willen lopen buigen we bij de Golfclub Wittem af naar links richting Schweiberg en Eperheide. Flink klimmen dat wel, maar het is een prachtige omgeving en dat maakt weer een hoop goed. Maar ja ook het weer, de temperatuur en het zonnetje doen een flinke zonnige positieve duit in het picknick zakje.

Door die koeienbeesten moet ik terugdenken aan “vreuger” lees vroeger, bie de Plisse. De koeien destijds zijn vaak als ondeugend te betitelen. Ze gaan over- of onderdoor de afrastering en dan moet in het holst van de nacht de Rijkspolitie opdraven om ongelukken tussen die koeienbeesten en niets vermoedende derden te voorkomen.

Het gras buiten de wei is altijd groener zullen we maar zeggen. Want opletten in het verkeer is er bij deze categorie niet bij. Daarom hebben tal van boeren schrikdraden –in de vorm van groene paddenstoelen- vastgemaakt aan de afrasteringsdraden. Maar ja alles gaat een keer kapot of wordt gestolen door onverlaten.

Geregeld wordt uw cowboypolitie, gealarmeerd om de koebeesten bij nacht en ontij in te vangen en daarbij hun camouflagekleur dragende warm gistende flatten te ontwijken i.v.m. slipgevaar!

Dat invangen gaat vaak gepaard met hilarische taferelen. Terwijl me-and-my-girls daar zo lopen moet ik plots aan een casus van een mogelijke dierkwelling, denken.

Ergens in de Bermuda triangel tussen Epen - Slenaken - Eperheide krijg ik via dagjestoeristen overdag een melding van een zieke jonge koe ergens in een weiland. Dit is een onvolwassen koebeest dus een pink of een vaars, herinner ik mij nog, en in dit geval een heel schichtig koebeestje. Deze loopt in een weiland met andere familiegenoten. Alleen deze schichtige, knijpt er keer op keer tussenuit en is niet in te vangen.

De boer weet mij ook niet te vertellen, waarom dit beestje doet zoals het doet! Omdat dit weiland grenst aan de openbare ruimte zijn deze toeristen uitgekomen bij dit kennelijke zieke koebeest.

Een gsm is in deze tijdspanne nog niet geboren. Dus op zoek naar een vast telefoonpunt. Een telefooncel waar verbinding gemaakt kan worden met muntgeld ontrafelt de casus tussen de melder en de politie en het op het juiste spoor zetten van de familie Hermandad, ikkie dus in dit geval.

Tegenwoordig is deze destijdse telefonie iets in de categorie van rookpluimen versturen en wachten op de tegenwind voor een eventuele respons! zoals in de prairies in Amerika, te doen gebruikelijk is.

op de opgegeven plek zie ik dat deze koe een soort halster van touw om zijn hoofd heeft. Dit halster heeft ie kennelijk van jongs af aan. Achter in de nek en op de neusbrug heeft dit te strak zittende halster zich ingevreten in het vlees tot op het bot. Dat moet al zijn/haar hele prille leven veel pijn gedaan hebben. Dus een eventuele ruk of een trek aan zijn halster, dat kan dit koebeestje derhalve niet verdragen. Vandaar de angst voor toenaderingen.

Een dierarts wordt erbij gehaald, het dier ingevangen waarna dit knellende halster een gore stinkende melange van bloed, pus en rottend touw kan dan worden verwijderd.  Dit touw heeft diepe wonden aan nek en neus achtergelaten.

Ik heb achteraf nog een nacontrole gedaan bij deze koe. De wonden blijken nagenoeg te zijn genezen. In onze ogen heeft die boer niet verkeerd gehandeld. Alleen een kwestie van verstoppertje spelen door deze koe heeft het diertje zelf pijnlijke parten gespeeld. De overige koeien in de wei hebben nergens last van en de verzorging is oké bevonden. Er zijn geen andere maatregelen of controles meer nodig geweest.

Dus eind goed al goed. Het beestje is niet meer bang.

Een andere moraal van dit verhaal is dat ook mensen vaak te lang wachten met hun ziektebeeld voordat zij naar hun huisarts gaan. De gevolgen zijn dan soms niet meer te herstellen. Angst voor ziekte en witte jassen is en blijft een slechte raadgever,

Hartverzakking op de fiets (summertimestory)

De laatste tijd fiets ik nogal veel. De euregio namelijk is gezegend met lieflijke en comfortabele fietspaden voor iedereen wie deze bewandelt, erop fietst en zo verder. 

Vooral in de ochtenden samen met mijn lief zijn wij beiden een sterk cyclend bewegend hecht team dat gaat voor plezier, conditie, buitenlucht en feeërieke momenten tijdens onze dagdagelijkse tochten. Want vanaf de middag is het NOT DONE om te cyclen met de fiets.

De onophoudelijke gele bombardementen aan zonnestralen houden alles en iedereen geboeid. De gewassen op de velden zijn dor tot op de stengel. Soms bruut tot op de enkels afgemaaid. De overige levende gewassen wiegen vandaag voor het eerst sinds lange tijd mee met de lauw-zachte wind.

De mais staat er plompt verloren bij en het bruinrot is doorgedrongen tot in de spitsen van de maisbladeren. De eens zo gevierde parmantige stengels zijn nu een meer dan slap aftreksel van vroegere heroïsche fiere gestalten. De maiskolven zijn onder de maat en het wordt niets meer deze zomer. Want water is en blijft de bron van leven, groei en voorspoed. En dat is er niet of nauwelijks.  

Professionele inzet van de werkende mens, waaronder de agrariër is eender als het zeewater (spreekwoordelijk) dat tegen de klippen kapot geslagen worden. En als weerbarstige schuimkoppen met een lucht van overjarige vis in een mantel van uitgelepte algenbroei, diffuus terugvloeit in de zee tot een macabere constellatie. Iedereen raakt uitgeput door de koperen ploert en zijn verzengende hitte iedere dag weer opnieuw.

Dit alles gebeurt er rondom ons. En dan heb ik het nog niet over de economie, de echte- en economische vluchtelingen op de Middellandse Zee en de toestand in de wereld, volgens dominee Hilterman. 

Eb en vloed zijn gekoketteerd tot een perverse perpetuum mobile dat woeste hordes landrotten als  zee-toeristen aanlokt als een Lorelei op de stranden. Om hen bij vloed hen weer verder weg te duwen landinwaarts om het strand in oppervlakte te doen onderlopen. Want genoeg is ook genoeg ook voor de zeegoden.

Enfin ff terug op het fietsspoor gas ik nu verder met mijn “fitsverhaol”. Ik vind nagenoeg alle bewegingen in de natuur prachtig. Vaak ‘s ochtends op weg naar mijn werk zie ik van alles, van buizerds, reeën achter een prachtige omheining! kwakende eksters, duiven echtparen die hun jongen op het lucht-pad escorteren tot ook nog drie hazen, voor mij op mijn pad. Wat een mooie sierlijke wezens zijn dit toch.

In contradictie tot vanochtend want op de plek waar de hazen mijn pad al eerder kruisten staat nu een man, een opa met zijn kleinkind. Hij heeft een flobbert in zijn handen, lees geweer. Mijn lief en ik draaien vanuit onze pittoreske omgeving linksaf de weg op richting Tudderen in Duitsland.

Even later horen wij onafhankelijk van elkaar pang pang in de verte. Vanaf de plaats waar de opa en zijn kleinkind door ons gepasseerd…..

Zou een van de drie laatst overgebleven hazen het loodje gelegd hebben? Ik denk van wel en hoop van niet. Bah, alsof er nog heel veel hazen rondlopen. Enfin dit is mijn aanname en ik heb niks gezien en dus geen overtuigend bewijs. Hopelijk heeft opa gemist en alleen de lucht geraakt langs een of ander opgeschrikt dier-tje. Het bewijs zal geleverd kunnen gaan worden wanneer er twee in plaats van drie hazen in Tudderen mijn pad opnieuw kruisen……

Mijn inleiding en fantasie doorspekt met dagdagelijkse zaakjes kom ik nu tot  de kern (en dat na circa 400 woordjes). Mijn lief en ik fietsen dus een mooi eind weg op de weg. Wij kiezen altijd vol overgave voor de natuur en haar weldadige pracht en praal. Opnieuw en steeds weer.

Mijn lief rijdt rechts en ik gekleed in een noodzakelijk opvallend groenig retro flecterend haltershirt, rij links. Om haar te beschermen tegen wind en verder benauwend verkeer. Ik kom nu echt tot de kern van mijn verhaal. 

Wij komen soms andere fietsers tegen maar meestal niet want zoals ik al zei het is te warm. Ik spiegel elke situatie en handel naar inzicht. Vaak wijken fietsers uit en soms minder tot nagenoeg niet. Dat ligt soms aan de leeftijd en de gebrekkige brilkwaliteit van deze hemel/aarde bestormers. Rechtlijnig en weerbarstig zijn de fietsopstellingen van menig opponent die ik steeds meer ervaar. 

Wanneer ik de opponenten tegemoet treedt dan kan, wil en moet ik anticiperen. Het lijken soms wel briesende stieren. Soms maar steeds vaker komt het gevaar van achteren. Als een sluipmoordenaar, stil, heimelijk als een sniper met een verlammende lading.

Namelijk ik zie hen pas als zij een teken van existentie doorgeven. De heimelijke hordes namelijk zijn talrijk, honderdduizenden in aantal reeds. Verdere toenames zijn ongeëvenaard gelijk als de  sprinkhanenplaag in het oude Egypte.  

Ambulances en ziekenhuiszorg krijgen het steeds drukker met deze snelle oude natie van babyboomers. Zij zijn bewapend met fietshelmen en een super harde fietsbel die een knoerharde hart-verzakkende werking tot gevolg heeft voor de niets vermoedende voor hen op hun pad. Hun snelheid is ongeëvenaard voor de normale fietser zonder elektrische  hulpmiddelen zoals mijn lief en ik ons plachten voort te planten bewegen op onze respectievelijke  geluidloze puur door beenkracht aangedreven stalen rossen.

Jammer vind ik de anti-anticipatie-houding van het merendeel van deze elektrische grey-fox brigade. Dan kom ik weer terug bij het Han(i)s Anders prototype van zichtbaarheid en noodzakelijke oogmeting en fietstraining om veilig fietsgedrag aan te leren.

Laat je ogen opmeten –dat geldt voor iedereen- in het verkeer en daarbuiten. Meten is ook hier weten.

In het verkeer moet je ruim van te voren je intentie aan anderen laten weten. Een fietsbel op redelijke afstand tot de opponent van inhalen laten luiden hoeft dan niet uitgesteld te worden tot op zeer korte afstand. Dit alles in relatie tot de topsnelheden en de enigszins door mij ingeschatte labiele handelingsbekwaamheid op fiets, REM mogelijkheden en uitwijk manoeuvres, daar waar nodig en wenselijk.

Mijn hart wordt steeds ongeduriger door de harde fietsbel explosieven steeds meer, achter mij…in mijn kielzog, als het ware!

Enfin mijn lief en ik hebben ons doel alweer veilig bereikt en picknickend in het prachtige Sittardse park op een bankje langs een plek daar waar ooit het eerste Sittardse zwembad gesitueerd was. Daar hebben wij gemijmerd over vroeger, circa 45-50 jaar geleden, toen was geluk nog heel gewoon en tevredenheid met weinig tot niets….in tegenstelling tot heden waar alles  nog  niet genoeg is,

Groeten Han, delen van dit blog wordt gewaardeerd

HALLO JUMBO!

Het is 11 juli. Ik sta gepland voor de Middagdienst Noodhulp samen met twee collega's. Net klaar met de briefing wordt door onze O.C.(meldkamer) een prio 1 melding uitgegeven. Bij de JUMBO aan de Romeinenstraat te Sittard.

Medewerkers staan tegenover een agressieve winkeldief en zijn met hem aan het rollebollen. Met 2 surveillance voertuigen gaan wij snel ter plaatse onze komst luid aankondigend met Tatutatu. Mooi dat weggebruikers ruim baan maken voor uw politie. Prio 1 een uitzondering in politiewerk eigenlijk. Maar op de dag van vandaag meer regel dan exclusie. Ik hoor dat steeds vaker van mijn collegae.

Onze samenleving is steeds meer verworden tot een offensieve omgang waarin harnassen en grote gepantserde auto’s niet zouden misstaan, op weg naar een supermarkt of andere zaken die men in zijn basale leefpatroon nodig heeft. Bijna Amerikaanse toestanden maar nog net niet helemaal. We lopen onze Nederlandse achterstand op Amerikaanse wantoestanden die steeds sneller en ongevraagd de oceaan dreigen over te steken, steeds sneller in. We praten ook veel meer Engels dan Limburgs dialect. (daoróm sjrief ich dialek verhaole!) Ook op scholen en universiteiten, de nieuwe economische mode! Maar dat is weer een ander verhaal hé, Donald!

Na dit korte intermezzo of interludium stopt en stapt uw politie noodhulp middagdienst met 2 surveillance auto’s nagenoeg gelijktijdig (rijden in een treintje als bedoeld in wielrennerstermen) uit bij de ingang van de JUMBO. Ik zie dat we verkeerd staan en blokkeren 2 bijzondere parkeerplaatsen. Mogelijk komt hier kort commentaar op, maar weet, nood breekt wetten, Proportioneel, dat dan weer wel. Nadat de agressie uit de lucht is worden zsam de scheef geparkeerde politievoertuigen weggezet van de 2 ingenomen invaliden parkeerplaatsen.

Bij de hoofdingang staan 2 JUMBO medewerkers –herkenbaar in hun bedrijfskleding- bij een opponent die zij zojuist hebben aangehouden, in bedwang gehouden. Blijkt dat nog een politie collega in burger en in vrije tijd zich in de schermutseling heeft gemengd. Ik ken de collega niet wat ik NU wel weet is dat super-blauw-bloed door zijn aderen stroomt.

Wij nemen de aangehouden persoon over van de JUMBO helden en fouilleren hem op straat voordat wij hem meenemen. Enerzijds om bewijs te vergaren en anderzijds om te voorkomen dat hij ons kan verwonden met mogelijk scherpe voorwerpen die in zijn bezit zijn… We kunnen niemand in zijn hoofd kijken. Ik ken wel het palmares van tig bladzijden van deze verdachte.

Voorzichtigheid is te allen tijde geboden. Ik fouilleer hem en til zijn hemd omhoog en constateer dat een hele diepvrieslading in cellofaan gehulde gepekelde ham uit Italy pardoes voor hem op de grond klettert, enige cellovaantjes plakken nog aan zijn huid.

Weet dat; burgers mogen in geval van ontdekking op heterdaad van een misdrijf de verdachte aanhouden onder restrictie om hem zsam over te dragen aan uw politie. Geweld mag het doel en de noodzaak niet overstijgen.

De JUMBO medewerkers hebben hem zijn gevaarlijk metalen steekding ontnomen. Chapeau voor de JUMBO. Nu begrijp ik ook dat vroem vroem vroem #Max#Verstappen reclame maakt voor dit Supermarkt concern!!

Enkele items zijn vernield geraakt en deze worden later door ons bij proces-verbaal van aangifte en getuigenverhoor minutieus vastgelegd. De boef mag volledig op zijn blaren gaan zitten voor wat hij heeft aangericht en in het verleden nog meer heeft uitgehaald in de criminaliteit.

Agressie in een winkel, dat wil je als trouw klant toch niet zien, daar kom je niet voor naar de winkel.

De collega’s nemen de persoon mee naar het bureau en dan volgt later pas, wanneer wij aan het bureau arriveren een administratieve inhaalslag. Ik denk wel eens kan dat niet sneller en met kortere klap, want nieuwe meldingen die niet uitgegeven kunnen worden liggen op stapel.

De politie noodhulp surveillance die overblijft wordt overstelpt met niet uitstelbare meldingen. En weet dat burgers veel bij uw politie melden. Teveel om aan te pakken en daarin worden prioriteiten gesteld.

Meestal belanden deze uitgestelde meldingen op het bordje van de wijkagent die achteraf de plooien glad mag gaan strijken. Gelukkig nemen onze klanten aan, dat het druk is en wij niet meteen hun probleem kunnen aanpakken of weg adviseren richting andere partners.

Ook ik ben wijkagent en zit constant in dezelfde spagaat. Het helpt mij om mijn rust te bewaren en daarin ook weer keuzes te maken. Soms heb ik een terugbel dag tussen mijn extra geplande noodhulp diensten en wijkwerk. Want het is vakantietijd en dan wordt er om maar weer in wielrenners termen te praten een tandje of 6 bijgezet. Onze ketting kraakt en hunkert intussen onophoudelijk naar verlichting en bevrijding van dit juk. Hopelijk breekt onze zwakste schakel in ons politiegestel niet verder af….en houdt ie het uit tot we de zomeretappe –langer dan de Tour- over de finish hebben gebracht, circa in september.

Deze verdachte is gisteren niet naar huis gestuurd en verblijft in hotel hermandad en wordt vandaag verder verhoord en onderzocht. Onder het toeziende oog van de onontkoombare rechten die iedere verdachte in Nederland heeft.

PS; de Jumbo medewerker die het metalen steek-ding bij de verdachte heeft ontfutseld vertrouwt mij toe dat hij wil solliciteren bij de politie. Volgens mij is hij uit het goede hout gesneden, hé Bas!

Bite the bullit

Mijn/onze Noodhulpdienst vorige week. De hele ochtend is het rustig qua  meldingen en overspannen situaties waarin uw politie zou kunnen/moeten acteren daar waar ieder ander bankdruk ’t of met de telefoon aan het spelen is.  Uiteraard om de toestand in de wereld  in de knuisten te kunnen begrijpen, vasthouden of te delen op de sociale media. Voor likes etc. Daar is niks verkeerds aan. Maar wel de moeilijke route op de dag van vandaag. Want wat is de wereld toch diffuus….

Omstreeks 13.00 uur, bijna aan het staartje van de ochtenddienst noodhulp krijgen collega Colin en ik van binnenuit via het wijk secretariaat een acute melding waarin de politie als scheidsrechter/arbiter aan de slag mag gaan. Ik vraag eerder tijdens de ochtenddienst aan Colin of zijn ouders hem genoemd hebben naar Colin Buchanan een van de twee police detectives uit de BBC detective serie Dalziel en Pascoe. Kennelijk niet. Want Colin kent hen niet. Jammer…….

Blijkbaar vinden zijn ouders, Colin een mooie naam voor hun boreling. Colin heeft alles in zich om een goede diender te worden. Ik meen een blauw hart in zijn torso te kunnen ontwaren. Verder een goede beroepshouding. Als schorpioen die ik ben, voel ik zoiets meteen…..

Jeetje, net voor het sluiten van de ochtenddienst Noodhulp. We dragen vesten, een zware koppel en worden de hele ochtend al gemarteld door zonnestralen die ons in de kiem lijken te smoren. De temperaturen stijgen richting 25-30 graden Celsius.

Ons uniform, donker gekleurd met gele banjers gelardeerd, trekken de hitte aan als een megalomane magneet die alleen maar de stand warmer-warmer-warmer kent. Huidcontact in combinatie met de pregnante zonnestralen laten ons zweten als een das en brengen onze lichaamstemperatuur op koortsachtige  hoogten. Lekker, die (on)comfortabele veiligheidsvesten zeg ik als een kortstondige masochist….

Op een adres waar wij ons moeten melden om moord en doodslag of pogingen daartoe te voorkomen, melden wij ons.  Wij worden bijgepraat door een zorgverlener, die het ook allemaal niet meer weet. Zij blijft op de achtergrond en wij beklimmen de stelling en gaan in gesprek met tornado’s, onwillige participanten, tegenliggers en toekomstige ex-samenwonenden.

De huurster leg ik de beginselen van huisvredebreuk uit, ook al is de toegankelijke termijn van uit huis zetten binnen redelijke termijn al heul lang verstreken als een trein die niet komt of vertrokken is zonder instappers of laatkomers die vervolgens vergeefs mee rennen langs het weerbarstige perron. Ze weet het, maar weet zich geen raad met de situatie.

Uw politie wordt geacht om een lans te breken in precaire situaties. We zijn van alles, waaronder dolende ridders die, People in Distress helpen en bloedbaden en agressie trachten te voorkomen! Want bloed en geweld, dat slaat zo rood en dood…..

De huurster annex dame in de dop vertelt dat zij een fout heeft gemaakt uit meelevendheid en nu pas inziet dat zij op een dood spoor zit met haar toekomst en van haar tijdelijke loge / lover /  man in nood.

Een precaire labiele situatie die alleen maar verliezers kent en mogelijk een geweldspiraal tot ontploffing brengt of dit zou kunnen,

Haar woning lijkt op een slagveld. De toekomstige ex vervoegt zich op ons verzoek bij de woning. Hij is met zijn viervoeters on route. Op het balkon staan onderkomens voor verdere viervoeters. Hij ziet ook in dat langer op deze locatie verblijven zal leiden tot niets anders dan geweld in politie interventies…...

Even later, wij zweten als een volwaardige das, begint hij met zijn verhuizing langs trappen, deuren en portalen naar buiten waar de warme zon zijn nieuwe vrijheid verwelkomt als een  warme- edoch zwoele windvlaag die alles in zich heeft om snel en rustig “uit te moven” uit dit wespennest.

Ondertussen staan Colin en ik tussen de kemphanen. De zorgverlener, staat nog steeds op veilige afstand en wacht af op ons bericht; “veilig” en wat mogelijk komen gaat.

Uiteindelijk ver na onze ochtenddienst zijn de kemphanen uiteen en heeft de huurster haar sleutels terug. De partijen zijn gescheiden. Ik heb de viervoeters nog water gegeven want water is de key to succes. De viervoeters kunnen er niks aan doen. Ze zijn lief maar helaas behoren zij tot een ras dat alleen maar agressie, onbegrip en onmogelijke vraagtekens oproept.

Ik vind deze viervoeters lief en niet agressief. Want dan hadden wij pas een echt probleem gehad.

De partijen zijn uit elkaar en zullen niet treuren want zij gaan en blijven doen wat goed bij hun past. Helaas trekken zij hordes hulpverleners met zich mee op hun queeste.

Hopelijk weten de hulpverleners raad met de onophoudelijke vragen en verzoeken voor maatschappelijke- en geldelijke hulp door deze participanten.

Helaas soort zoekt soort. De hulpverlening wordt steeds drukker bezocht en uw politie gaat en blijft voort ijlen als een wazige keurslager die tevens opereert als een vak monteur en een vintage auto uitdeukt en technisch in orde maakt voor de vereiste APK keuring.

Bedanken hoeft niet want wij worden “vorstelijk” betaald voor onze inspanningen en oneigenlijk politiewerk. De rode loper ligt spreekwoordelijk uitgerold voor onze voeten. Hoon treft ons vaak door sommige van de 17 miljoen bondscoaches die ons kikkerlandje rijk is.

What ever, wij blijven koste wat kost ons best doen voor de maatschappij…

Delen van dit blog mag heeeeeeeeeeeeeel graag,

Groeten Han

Cowboys of toch maar niet?

Wij zijn geen koibois / cowboys


Eergisteren word ik gebeld door het IBT centrum. Ik moet nog een schiettoets inhalen wil ik voor de 2e helft van 2018 gecertificeerd blijven. Niet deelnemen of niet halen is geen optie en zou kunnen betekenen dat ik mijn wapen moet afgeven tot het moment ik de schiettoetsen opnieuw behaald heb.


Dan mag ik ook niet surveilleren en Noodhulp diensten verrichten. Verder, nog meer spanning op de dienstplanning i.v.m. niet inzetbaarheid. De personeel schaarste is nu al heel groot. En, dan moet de vakantieperiode nog beginnen als een eerste stap tegen een hoge bergtop!


Aan het bureau word ik door collega Ad opmerkzaam gemaakt op het feit dat mijn holster raar uitziet en mogelijk een defect(je) heeft. Iets om op te letten en snel aan te passen. Want voor je het weet kom ik in een situatie waarin een schietwapen ingezet kan/moet worden.


Mijn laatste noodhulpdiensten wijzen uit dat het geweld steeds verder oploopt samen met de onverdraagzaamheid en de temperatuur niet in graden Fahrenheit (gelukkig) maar in -Celsius! Rijden met optische- en geluidssignalen naar de vele prio’s 1 is meer regel dan uitzondering, merk ik aan den lijve.


Aldus vanochtend in het IBT centrum in Kerkrade word ik zeer goed bejegend. Ik krijg subiet een nieuw holster want dat moet 100% zijn want met minder wordt geen genoegen genomen. En terecht. Stel je voor dat ik in een situatie belandt die....verschrikkelijk......


Op de schietbaan olv docent Barry voer ik de onderscheidenlijke schiet disciplines uit. In de noodvuur situaties knal ik alles op de “juiste” plek in de schietschijf. Eentje is minutieus ernaast. Met 1 fout/misser op mijn palmares rij ik weer gecertificeerd terug naar BTWM Basis team Westelijke Mijnstreek. Mooi dat Barry menselijke- en zakelijke aspecten met elkaar verbindt en ervoor zorgt dat de toets zonder kleerscheuren of malheurs behaald wordt.


Dan kom ik in gedachten terug bij het artikel in de Limburger met de “pakkende” kop: Goed gehandeld, slecht geschoten. Mijn collega wordt meervoudig poging tot doodslag ten laste gelegd en het openbaar Ministerie vraagt meer straf dan de Rechtbank oplegt. Het artikel voeg ik in de opmerking erbij. U mag daarvan vinden wat u wilt.


Weet wel dat in een fractie van een seconde de beslissing om te schieten wordt genomen. Een actie die later door acteurs minutieus urenlang wordt herhaald totdat het gewenste resultaat onder het wakend oog van.. ik heb hier al eens over geblogd. Bekijk eventueel hierna de link en het verhaal >>  21.3 seconden tot het schietincident  <<


Ik ben hierdoor geraakt en verdrietig. Want nu is het mijn collega en wie de volgende keer? Ik denk nu, schieten op de schietbaan is oké maar op bewegende levende doelen en ricochet overwegingen zouden kunnen betekenen dat schieten door de politie……..


Uw politie, de enige netwerkpartner die aan alle regels en vereisten moet voldoen. De anderen krijgen juridische bijstand tot in den treuren. Adequate wetgeving is er nog steeds niet. De collega loopt al 3 jaar in de ongewisheid en stress zal aan zijn bestaan knagen. Een taakstraf en voorwaardelijk helpen hem daarbij niet. Beste collega uit Maastricht, ik wens je veel kracht en sterkte.


Wij zijn geen koibois/cowboys want wij zijn integer en dienstbaar en niets anders,


Groeten Han