Zondagsochtenddienst met Ad

Collega Ad gaat met welverdiend pensioen. Met hem heb ik heel wat situaties beslecht in het voordeel van regelgeving en gewenst politie optreden. Het is in de tijd van de Rijkspolitie. 

Met Ad heb ik altijd goed kunnen werken, plezier hebben en kunnen lachen. We maakten varia situaties en casussen mee, en deze heeft een tragikomische lading, dat dan weer wel, 

Het is op een zondagochtend. Mijn collega Ad  en ik krijgen een melding van een verwarde man, die een woning kennelijk niet meer wil of kan verlaten. Het is niet ver uit de buurt. Ad en ik gaan meteen naar de opgegeven locatie. De melder wacht ons al vertwijfeld en overstuur op.

Hij deelt ons mede dat hij zojuist een oude man zijn woning heeft binnengelaten. De man moest hoog nodig naar het toilet. Eenmaal op het toilet blijft hij in dit sanitaire paleis zitten en komt niet meer naar buiten! Kennelijk uit het lood geslagen door de pracht en praal in dit kleinste kamertje, dat niet van hem is, maar….

Melder heeft al geprobeerd om contact met de man te krijgen maar er komt geen enkele respons behalve dan een aantal kwalijk riekende lichamelijke geuren. We zijn gelukkig met de politiebus (tijd van de R.P) i.v.m. vervoer mocht dit nodig zijn!

Nadat de politie, Ad en ik dus, een aantal keren krachtig op de badkamerdeur hebben geklopt, zwaait deze plotsklaps open. Het lijkt wel of er een stinkbom in ons gezicht ontploft. Gelukkig staat het wc-raam open dat alle kracht nodig heeft om de kwalijke dampen de maatschappij in te blazen.

De man is onverstaanbaar aan het brabbelen. Hij heeft geen gebit in en beschikt over een volle grijze haardos. Zijn haardracht was ooit van alle haren met dezelfde lengte achterover gekamd en vastgehouden met Brylcreem uit het aloude bekende nostalgische potje.

Tegenwoordig is de Brylcreem niet meer in zijn haren uitgesmeerd en wappert de haardos bij elke beweging van zijn hoofd als losse bladeren aan een boom aangedreven door een willekeurige wind.

Zijn gezicht is diep doorgroefd door de weersinvloeden tijdens een wellicht lang en hard werkzaam leven. Hij heeft een grote neus. Zijn gezicht oogt klein. Hij draagt een lange verfrommelde jas. Zijn hemd en broek moeten nodig gewassen worden. Hij is ongeschoren. Brylcreem dan, daar kom ik zo meteen op terug.

Op de badkamer blijkt dat de man nog niet klaar is met zijn visite op de wc-pot. Het toilet is van een ouder model. Zeg maar een model waar je de geproduceerde tulband, in geuren en kleuren kunt zien liggen, dampen en ruiken.

De man gaat ineens met zijn handen door de wc-pot en veegt zo de zware donkere geproduceerde last, richting riool. We helpen hem heel snel, verschrikt en komisch met doorspoelen via de metalen hengel met knop.

Het lijkt alsof hij nog nooit op een toilet binnenshuis geweest is of dat hij vergeten heeft hoe het allemaal werkt. Na het doorspoelen waarbij hij aandachtig kijkt alsof hij water ziet branden gaat hij met zijn besmeurde handen nogmaals door de inmiddels en gelukkig maar, doorgespoelde pot. Onderaan in de ruimte –gelukkig zonder remmende sporen- wast hij zijn handen schoon!

Zijn op een lengte geknipte haren vallen ruim in zijn gezichtsveld dat hem hierdoor totaal ontnomen wordt. Tijd voor brylcreem zou je denken! Nadat hij zijn natte handen uit de pot terugtrekt gaat hij hiermee door zijn haardossing waardoor deze nat worden en enigszins in het gelid –dus naar achteren- worden vastgeplakt op zijn hoofd doorsijpelend naar zijn huid.

Juist ja, natuurlijke Brylcreem. Ad en ik hebben uit voorzorg de diensthandschoenen aangetrokken. We zijn netjes en hulpvaardig gebleven maar hebben desondanks zijn uitgestoken hand niet geschud! Er zijn tenslotte grenzen aan zorgverlening, toch?

In de tijd dat dit verhaal speelt is er nog geen legitimatieplicht. Op deze zondagochtend zijn alle sociale netwerken gesloten. Ad en ik zullen ons dus over hem ontfermen en hem dus naar huis brengen. Én, indien mogelijk terugbrengen en overdragen aan zijn eigen sociale zorgkader.

Gelukkig kan hij achter in de politiebus plaatsnemen. En kan  hij ons nog de route aanwijzen met zijn handen, gesticulerend dus tot aan zijn thuisadres. Met de autoruiten vorstelijk geopend, brengen we hem naar huis.

Bij zijn woning in een z.g. kolonie blijkt deze Remi te wonen, alleen. Een woning in de staat zoals dat omstreeks 1930 gewoon was. Geen sanitaire voorzieningen binnenshuis. Alles in huis is versleten. Hoe hij aan eten en warmte komt of persoonlijke sanitaire verzorging in dit krot doet bij ons in ieder geval de nodige vraagtekens rijzen. Hij heeft daar blijkbaar geen problemen mee.

We informeren nog bij de buren en we hebben later nog de maatschappelijke zorg in kennis gesteld. Er schijnt zorg op afstand voor hem te zijn. (Tafeltje dekje en eten in het bejaardentehuis). 

Lichamelijk ziet de oude baas er nog goed uit, gelukkig. Ook van deze man nemen we met gemengde gevoelens afscheid

Iedereen binnen en buiten de politie heeft ongetwijfeld tal van dit soort gebeurtenissen in zijn grijze palmares.

Ad het ga je goed, blijf gezond en lachen, want

dat doe je toch altijd….

Gr Han

Zijn de geel/zwarten overvraagd.....

De kleuren geel-zwart zijn geoffreerd uit de natuur. Niet uit de wiegende flora maar uit de vliegende fauna. De vliegende handhavers miv augustus ieder jaar. 

Daar waar suiker gevlooide waren worden geëtaleerd, komen de hordes geel-zwarte furies in aantocht. Ze zijn behekst moeten en zullen scoren als een heroïne verslaafde om te overleven en hun shot te behalen, verregaand agressief en overlevend gericht. 

Hun spuit is hun angel en hun beoogde doelstelling zullen zij zeer zeker treffen..

Zo niet volgt er gepast geweld in de vorm van venum met een exorbitante pijngrens daar waar het vlees wordt getart…

De politie op hun beurt heeft geen wetenschap aan patenten of genoegdoening. Als een triviante overheerser worden de kleuren ingepalmd en tentoongespreid in uniformen met de gelijkelijke kleuren uitdossing.

De kleuren geel/zwart (Roda JC!!) worden duizenden malen gekneed, op maat gesneden en genaaid in uniformen die de Nederlandse dienders moeten bijstaan in hun dagdagelijkse misère  met de voeten in de spreekwoordelijke modder van de maatschappij, vooral in de onderste regionen, daar waar geweld te doen gebruikelijk is. 

Al dan niet gespeend met de uitwassen van drugs, alcohol en pillen die iedereen wanstaltig negatief veranderen in tijdelijke zombies, waar geen heil meer mee te behandelen en bewandelen is.

De maatschappij eist steeds meer van de geel/zwarte uniformen. Deze zijn de enigen die zich aan de wet moeten houden. De residuen echter worden gepamperd met de privileges van  verregaande verdachtmakingen en voorlopige bewijsvoering die stelselmatig onderzocht moet worden op bewijsbaarheid door de zittende toga’s, aangedragen door de staande-.

De geel/zwarten stijgen steeds maar weer op uit de spelonken van normaal fatsoen en ordehandhaving. Het tij is niet meer te keren, maar de samenleving overvraagt steeds maar weer de mogelijkheden van het geel/zwarte legioen.

De kleinste wettelijke groepering is die van de geel/zwarten, die zich als bijkans enige instantie moet houden aan de Europese verregaande  wetgeving, die alles reguleert en berecht naar maatstaven die vaak discutabel lijken te zijn, gevoelsmatig maar dan toch..

Ik had het al over de vliegende fauna alteratie.

Tegenwoordig kunnen zij niet meer opstijgen. De geestelijke, mentale en fysieke ballast worden te veel, te zwaar, te Arbo-wet overstijgend. Maar gestaag ploetert het geel/zwarte legioen voort over de akkers van de ongenadigen, ongelovigen en criminelen… Glorie te laat, alleen voor de poort van de Heilig Petrus,

De wetgevers kunnen de maatschappelijke ontwikkelingen niet meer bijbenen en zijn dus altijd en immer te laat, want de maatschappelijke- en wettelijke autobus is reeds vertrokken voordat er ingestapt kan worden. Rechters roeien met de wettelijke riemen als voorzien. Steeds meer uitspraken worden niet meer getolereerd, de macht is tanende. Het volk is het moe. 

De regering smiled geforceerd…

Novums zijn gewenst om het tij te keren maar zover is het nog niet. De spreekwoordelijke waterkolk heeft haar top/dieptepunt nog niet bereikt. Er raast met een orkanische onhoudbare hoost voorwaarts over s-lands straten en wegen.

Wie zal het tij keren? Het zwart/gele zwaar overvraagde legioen is als enig over in de bres van  het weren van allerhande criminalistische overwegingen. Ook gemeentelijke bestuurders doen hun duit in het zakje van verregaande overvraagdheid.

Echter het volk wil brood en spleen en niet aangesproken worden. Amerikaanse toestanden zijn nog ver -paf paf-paf, maar komen zeer zeker ongenadig dichterbij. Tel de criminele afrekeningen daar maar eens bij op.

Het geel/zwarte legioen kan niet alle ballen meer in de lucht houden en heeft dringend organisatorische en wettelijk gesteunde rugge-hulp nodig in de ongekende geweldspiraal die NL tentoonspreidt.

Weet dat het geel/zwarte legioen uitgehold is.  Circa 1/3 van het potentieel staat voor de pensioen interface. Geestelijk en lichamelijk uitgebonjourd, uitgehold en bijkans niet meer bij machte om de overvraging van de maatschappelijke onlusten en verregaande opofferingen in de politie dienstplanning  te pareren.

Het geel/zwarte uniform is tot in ultieme hoogten opgewaardeerd. Geladen pistool,  handboeien, pepperspray, uitschuifbare wapenstok,  gadgets. Nu nog de uitbreiding met de voorgestelde taser, maken dat de ruggengraat van de geel/zwarte diender op springen staat. Het zware harnas dat bovenaf op dit wapenarsenaal drukt wordt nog af en toe vermeerderd met een zwaar vuurwapen werend harnas dat in noodsituaties als top of the bill erbovenop gedragen moet worden. Moet kunnen, toch!

Dit alles binnen de Arbo wetgeving, dienstorders en voorschriften opgedragen door experts die zulks nooit en te nimmer hoeven te dragen….de hachelijke temperaturen buiten beschouwing gelaten, evenals de onderscheidenlijke geweldspiralen die het bijkans povere geel/zwarte legioen ten deel vallen, dag en nacht..

Kan het nog erger, ja het kan en het zal….

De vliegende geel/zwarte brigade kan door toedoen van steeds maar weer meer overstijgende en te zwaar wapentuig niet meer opstijgen, het overzicht en de heliview behouden, daarmee de buiteling op de landingsbaan inluidend..

De grondtroepen kunnen potentiële verdachten niet meer inhalen door het gewicht van de persoonlijke attributen, die de wetgever als normaal en werkzaam bevindt,

Kijk maar eens naar de fronsende blik op de bovenstaande foto van de onbekende magistrale pionier

van de 1e vliegende brigade...

In mijn rug getrapt..

Als ik in mijn herinneringen graaf, komen er tal van geweldszaken  naar voren.  Dit soort kwesties zitten nagenoeg bij iedere politieagent in zijn persoonlijke al dan niet verwerkte memoires. Het leuke met herinneringen is dat er geen tijdsdruk op staat en dat ze af en toe boven komen drijven.  Ze voeren je weer even terug naar het moment  van ondergane gewelddadigheid.

Een aantal jaren geleden alweer  was ik met mijn maat en collega Henny op pad. Het was een rustige dag zonder veel incidenten of bijzonderheden.  Ik was al aan het denken dat ik na dienst naar huis zou fietsen en een leuke avond met mijn gezin zou hebben. De zon scheen lekker en ik was niet erg alert op dat moment. Verveling of moe door zware onregelmatige diensten in combinatie met fluweelzachte zonnestralen in mijn porum? Tja. Ik was mijn zonnebril vergeten. Hoe anders zou het deze dag verlopen voor de politie in heel ons district.

In de buurt van het politiebureau waar wij in de sluimering van de dag naartoe  reden, reed plots een auto van rechts voor ons langs.  Het was in de nadagen van de  prestatiecontracten op bonnen aantallen.  De stimulering van de staatskas deed ons extra alert zijn. Mijn collega riep van; Han heb je dat gezien? Ik werd meteen getriggerd en ik zag nog een hand aan een oor waar een telefoon inzat.

Mijn collega maakt vaak grapjes en zet mensen graag ludiek maar wel netjes op het verkeerde been. 

Maar nu was zijn toon ferm doch politioneel streng en duidelijk.  “Die was aan het bellen” was zijn oordeel.  Dus nodig om de bestuurder en overtreder toe te spreken. De “stop”bak van de politieauto werd aangezet. De bestuurder reageerde echter niet. Hij was bijna bij de plaats  van zijn bestemming, zijn woonadres op een vrij-statige omgeving.  

Voordat hij ans onze ziednede blikken  kon verdwijnen in de anonimiteit  stonden we bij hem en zijn auto midden op zijn vrij-statige-thuis locatie. Mijn collega stelde de overtreder in kennis van zijn vergrijp. Het was een dure boete. Dus begon die persoon te intimideren et cetera. Hij kreeg meteen veel bijval want we werden binnen de korst mogelijke tijd  omsingeld door tal van andere vrij-statige-bewoners.

Samen sterk was kennelijk hun motto want de overtreder kreeg plots veel bijval en dacht de boete te kunnen ontlopen door de toegesnelde hulp enn initimidatie die verbaal als hoogdravend te betitelen was.  Nadat de boete was aangezegd begon het allemaal non-verbaal-gewelddadig te worden. 

Ik had mijn “bek” zogenaamd nog niet opengetrokken. Ik stond dicht achter mijn collega met mijn armen over elkaar.  Alert doch in een standbeeld-achtige houding.  De overtreder kreeg geen respijt bij mijn collega en moest dus financieel bloeden.  Ik ben een stuk kleiner dan mijn collega en aldus begon het intimidatie en dreigende verbaliteit mijn richting op te komen. 

Ik zei nog tegen de querulant dat mijn collega zijn bel-actie gezien had,  dus ook bij mij geen kans op een wet Mulder rehabilitatie.  Ik vond het wel mooi dat hij in het zicht van zijn thuishaven niet veilig was maar geldelijk beboet werd.  Mijn non verbaal gedrag stond hem niet aan en hij begon mij te beledigen als heuse voorman van een grote menigte vlak achter hem, die overtuigend aan zijn kant van het onrecht stond.

De eerste keer dat ik wat zei tegen die persoon was dat hij was aangehouden voor belediging. Ik voegde meteen daad bij mijn woord en greep hem vast. Hij sloeg naar mij maar kwam niet los uit mijn greep. 

De overige aanwezigen aan zijn  kant begonnen in de richting van ons ook nog non-verbaal te acteren. Trekken, duwen, schoppen in mijn rug, intimideren, bedreigen , schreeuwen. 

Kortom een jewelste poging om de persoon te ontzetten.  Dan gebeurt er een hoop om je heen en schakel je over op overleven en terugtrekken.  Ik hield  vast wat ik had in een staande wurggreep en merkte een hoop geweld om mij heen. Echter ik voelde  geen lichamelijk geweld tegen mijn persoon.  

Het werd steeds onveiliger om ons heen. De dreigingen tegen ons werden steeds heftiger.

Mijn maat had de tegenwoordigheid van geest om een nood oproep assistentie collega te doen. Ik had geen arm of hand meer vrij... 

De blauwe hulptroepen van collega’s  kleurden de hemel -politie zwaailichten-  blauw . Auto’s met collega’s  reden in uiterste Vitesse naar ons toe. Veel politiehulp was in no time bij ons.  Op dat moment zat de arrestant al in de politiebus en konden wij veilig terugtrekken. 

Later hoorde ik pas van mijn maat dat ze me in mijn rug hadden getrapt.  Door de adrenaline had ik dit niet gemerkt in eerste instantie.

Dus -buiten de arrestant in het politiebusje- werden nog een aantal  verdachten daar aangehouden op heterdaad.

Ik was mijn horloge kwijt, mijn telefoon en een aantal persoonlijke bezittingen. Achteraf is dat goed gekomen en heb ik mijn spullen teruggekregen. Wat kapot was gegaan werd vergoed.

Aan het bureau volgden nog  diverse aangiften m.b.t. schijnbaar aangewend politiegeweld  tegen mijn persoon.  Een farce en leugen(s) naar later bleek. 

Definitief heeft justitie zich hierover gebogen en heeft de aantijgingen juridisch gepareerd en uitgevlakt. 

De verdachten werden allemaal veroordeeld door de rechter. De mate van straffen weet ik niet meer precies.  Dat vind ik achteraf ook niet belangrijk. Echter geweld tegen politie werd ook toen niet getolereerd.  Belangrijk voor mijn maat en mij was dat er werd doorgepakt.

Na de zitting bij de rechter moesten de verdachten allen onder meer een geldboete betalen. Dit als onderdeel van de strafoplegging. 

Volgens eigen recept had een van hen dat niet gedaan, in de trant van; justitie bekijk het maar.  Dat betekent dus dat openstaande boetes die op enig moment  onherroepelijk worden.  

Veel later werd die verdachte rug-schopper gecontroleerd. Hij had een openstaande boete. Bleek dat hij alsnog moest gaan zitten voor een behoorlijke tijd wegens het niet betalen van de door de rechter opgelegde boete in mijn zaak.

Uiteindelijk heb ik voor een tweetal zaken respect gekregen. Dat justitie een lange adem had  door een opgelegde boete te blijven vorderen. Ten tweede dat de assistentie aanvraag werd gehonoreerd en dat collega’s het vuur uit de sloffen reden om  mijn maat en mij te assisteren en te ontzetten.

Wrang is weer het feit dat geweld tegen politie steeds maar erger en grotesker wordt.  Vele collega’s worden in privétijd belaagd alsmede hun gezinnen. Politiebonden en politietop zijn furieus.

Over de schouder en hup op weg ermee...

Deze foto laat me aan een voorval denken vele jaren geleden, net na het jaar 2000 of mogelijk iets later.

Dan heb ik noodhulpdienst met Marc. We krijgen van de meldkamer, district Maastricht een prio 1.

In het Lömmerichterveltj in de flats.

Huiselijk geweld of ruzie of iets dergelijks waar partners, buiten de sponde, mee aan de gang zijn. Oorverdovend lawaai en alle buren, beneden, boven en links en rechts opzij in de flat mogen onafhankelijk van hun wil hiervan, meegenieten.

Wat doe je dan als goeie buur, je belt 112 Hermandad.

Marc en ik gaan in ons zg. fanfarekloffie op bezoek op dit schijnbare heetgebakerde adres. De man is een makkelijk beïnvloedbaar personage en een heeeeeeel stukje ouder dan zijn vrouwelijke jonge leefgezel. Iets van geld en verschaffen van sociale voorzieningensferen... ja, dat zou goed kunnen.

Marc en ik hebben de situatie vlot in de gaten. De vrouwelijke querulant is geestelijk labiel en volledig onhandelbaar. Haar gedrag roept vraagtekens bij ons op, van kunnen deze twee alleen gelaten worden zonder verdere sores en besognes? Nee dus, is onze vlotte constatering en conclusie.

Zij raaskalt en is volledig onhandelbaar. We slaan zo goed en snel als het kan een lichtblauwe kimono om haar lijf. Want haar lichaam is nagenoeg onbedekt.....naakt als Eva, idem dito als zojuist uit haar moederschoot geboren....

Marc en ik proberen op haar in te praten om vrijwillig mee te komen, maar dat gebeurt niet. Zij weigert stoïcijns om de situatie rondom haar in goede banen te leiden. Wat moet je dan als broertjes Hermandad in het kader van hulpverlening ter voorkomen van geweld of andere hopeloze vormen van onderlinge menselijke ellende. Juist meteen scheiden, meenemen en laten beoordelen door de GGZ......

Ik schrijf puntjes want de samenwerking is ook toen, niet op orde met de GGZ.

Marc grijpt haar vast en ik val hem bij in dit non-verbale intermezzo. Ik zwaai haar omhoog, buk, til en tordeer haar op met flapperende kimono over mijn linkerschouder. Dan recht ik mijn krakerige rug, ook toen al, en draag haar als een kersverse bruid over de domicilie huiselijke drempel. Niet naar binnen maar naar buiten op weg naar hulp, pillen, gesprekken met de agogen en onwaarschijnlijk herstel. Want we moeten niet vergeten, we wonen in Nederland, het land van deppen en droog houden en weer lekken!

Ik neem de trappen met de van lange donkere haarkleur en voorziene vrouw in kimono over mijn schouder. Ik loop diverse trappen omlaag -gelukkig- met de querulante last op mijn schouder.

Een aantal verdiepingen lager, zie ik op de begane grond de lift in zicht. De lift staat vast om verhuizers de huisraad van nieuwe bewoners te laten inladen en verplaatsen naar het nieuwe liefdesnest of woning...op de zoveelste verdieping tussen de gevestigde orde van huidige bewoners en ander pluimage,

De kimono fladdert nog steeds frank en vrij rondom haar vrouwelijke Eva-istische welvingen. Wellicht een tipje van de sluier visueel inzichtelijk tentoonspreidend......

Ik ben benieuwd of de nieuwe bewoners met de goede intenties hun domicilie/woonrijk/liefdesnest kunnen betrekken....

Op weg naar het bureau komt er een prio 1 van geweld op de Markt. Marc en ik maken ook daar onze opwachting en assisteren de collega's. De vrouw in kimono wacht intussen geduldig af...

Achteraf hebben Marc en ik onze handen vol gehad met de vrouw en de geweldcasus op de Markt. We hebben voor iedereen gezorgd en onze collega's geassisteerd. De GGZ ook,

Yolo...

Ferrum en gevlogen hoop

Een fantasie voorstelling van een mooie natuurlijke ingesloten vrijheid, zo ver als het menselijk oog kan interpreteren door de mazen van dit hekwerk heen.

De groenige natuur vermengt zich met -ver op de achtergrond- existerend blauw, van bergen, stranden, zee of lucht in een aerodynamische vormgeving.

De meteorologische weergoden zijn welgezind en laven en mengen de natuur met licht, zon en warmte tot prachtige kleurspelingen en bloeiende groei-spurten.

Mooi maar dan is er een waarneembare parmantige obstructie, in de vorm van een ijzeren hek.

Ferrum is de Latijnse naam voor ijzer en deze metaalsoort bestaat uit diverse sterke en nog sterkere "stalen" geledingen.

2000 jaar voor christus is ijzer 40 tot 95 keer zoveel waard als zilver. Maar ja, ijzer is gemakkelijker uit de mijnen te winnen dan zilver. Dus verandert vraag en aanbod waardoor zilver en ook brons veel duurder wordt dan het naïeve gemakkelijke overdadige ijzer.

IJzer is belangrijk als instrument, wapen en gereedschap en is bovendien zeer hard en economisch doeltreffend. Vele hoogovens spuien hoge vurige temperaturen uit om ijzer te vervormen, te smeden en te gieten in alle gewenste vormen die ertoe doen vooral in economische normstellingen en geldelijk gewin.

Omdat ijzer zo sterk is wordt dit in dunne spaghettislierten verward tot draden. IJzer houdt  eigendommen en levende have binnen bereik van de eigenaar en geeft stilzwijgend en resoluut  grenzen aan, waar niet aan getornd mag worden.  

Vreemd, maar op deze foto is goed te zien dat ijzeren spaghetti vergaat onder de weersinvloeden na een gedegen roest-periode maar toch ook fantasievol oplossend gericht bezig blijft. Want deze dradige verwardheden mogen de natuur nooit en te nimmer inperken. (Fly away my little iron paraguayo)

IJzer weet wat vrijheid is, want dit buitenaardse materiaal dat met behulp van meteorieten naar de aarde is gebracht en neergestort talloze jaren lang door in te slaan in de bovenste maagdelijke aardkorst. Daar afwachtend in de hoop op ontginning en bij toeval door de mens ontdekt…

Dan wil het gekenterde dradige spaghetti ijzer dat op de foto is weergegeven, vluchten en onbezonnen genieten van de vrijheden net als die van de vogels, de feniksen en andere vliegende soorten,

Dan maakt ferrum  zich los van zijn naaste spaghetti slierten en vliegt eender als de gevleugelde vogels weg, naar de onbekende horizon, vrij van lasten en slaafse onmenselijke gedwongenheden…..

Als en naar de vorm van een sierlijke vogel die op weg is naar heroïeke vrijheden, waar dan ook…… 

Controle door loslaten

1892. Foto’s maken is net (1826 door Joseph Nicéphore Niépce) uitgevonden. Met grote toestellen en explosies worden negatievelingen op de gevoelige glasplaat vastgelegd, gerookt op de bakplaat is een betere woordspeling.

Deze foto/glasplaat is geschoten in Parijs in 1892. Gustave Caillebotte is de fotograaf. Veel plaats in een pittoreske omgeving maken dat eenvoudige dagdagelijkse dingen uitvergroot kunnen worden tot in de eeuwigheid, in elk geval tot juni 2019.

Een foto occupatie waar op dat moment nog niemand ooit over heeft nagedacht. Het nageslacht bewaren door onvergetelijke onvergankelijke beelden. Een foto zegt dan ook vaak meer dan een dikke roman aan woorden en gevoelens.

Op deze foto worden met een exact aangelegde camera met een exacte sluitertijd geschoten, een langslopend stel, een hond en een man. Ze lopen naast elkaar en beloeren elkaar. Wellicht zit er een gezagsverhouding aan vast, die ik nog niet detecteren kan.

Zij tweeën verdragen elkaar, tolereren elkaar en zorgen kennelijk voor elkaars klassieke levensbehoeften.

In de tegenwoordige voedselketen zou gesteld kunnen worden dat de hond ondergeschikt is aan de mens. Zo denkt immers de mens, want hij of zij voedt de hond. Gaat met hem of haar uit wandelen, en zorgt voor een warme plek.

En daar gaat het mis. Honden (katten ook) hebben het onuitputtelijke vermogen om menselijke zieligheid en vooral liefelijke aandacht hun richting uit te dirigeren om te krijgen wat nodig geacht wordt te zijn.

Ogen dwingen, vooral van honden. Kennelijk heeft deze diergroep een spier in hun ogen die melancholie bij de mensen stil dwingend afroept. Zielig kijken en vragen om aandacht zijn hedendaagse tranentrekkers met totale overtrokken dierliefde tot gevolg hebbend….

Enfin, de hond op de foto kijkt en probeert de naast hem lopende tweevoeter in te palmen en voor zich te winnen. Hij lijkt onderdanig maar, is dat ook zo?

De hond zal zich in zijn hondenbestaan steeds opnieuw moeten bewijzen door de veiligheid te waarborgen en de menselijke tweevoeter te waarschuwen voor eventueel gevaar en door verbale houding en agressiviteit ervoor te zorgdragen dat de mens zich in zijn eigen intimiteit veilig voelt.

Zijn geld in zijn geitenwollen sok goed bewaken tegen menselijke hebzucht. In ruil voor onderdak en pover eten is deze hond tot veel werk/liefde in staat 365/24/7.

Edoch terugkijkende op de foto meen ik te zien dat de balans oprecht en gemeenschappelijk is naar beide zijden van dit faunistische samenspel.

De hond is kien en bewaakt slim, de tweevoeterige mens is tevreden met zijn inzet en vertrouwen.

Ik meen te zien dat beiden elkaar volledig vertrouwen en intens controleren door elkaar los te laten, zonder riem of ketting.

Hoe? gewoon door naast elkaar lopen en te genieten van elkaar, het onderlinge vertrouwen en de omgeving, om daarmee hun gezamenlijke energie een uitweg toe te staan door te bewegen, te genieten van elkaar en dit aan anderen door te geven……

Hoe? gewoon door normaal te doen

Gestopt als wijkagent.......

42 en een half jaar reeds ben ik geabonneerd op en theoretisch maar vooral praktiserend lid van de familie Hermandad. In onmogelijke bochten wringend heb ik getracht om mij volledig aan mijn taak te kwijten.

Vaak ten koste van mijn gezin en van mijzelf. Inspanningen pleeg je vooral voor een goed doel, voor de vaak overvraagde en overstijgende samenleving met de nimmer aflatende stroom aan verzoeken wel of niet des polities.

Ik ben vaak in de valkuil gestapt van een onmogelijk of nog niet existerend netwerk en heb geprobeerd om te voldoen aan dit zowel intern- als extern pandemonium oftewel achtbaan met onmogelijke bochten in het leven van een bevlogen wijkagent.

Mijn uitspattingen op sportgebied -ondanks helse blessures- heb ik nimmer geaccepteerd en altijd  heb ik voldaan aan de immer groter wordende uitdagingen in mijn werksituatie hoe groot, zwaar en fysiek ook. Vooral tegen beter weten in van wat mijn fysiek aankan. Hoe naïef kun je zijn, maar ja wat moet dat moet! Heb ik altijd gedacht….

Als politiemens heb ik getracht om altijd alles om te zetten naar reële oplossingen. In mijn wijken ben ik getrakteerd op moord, pogingen tot doodslag, bedreigingen, gestoorde en verwarde personen en gericht fysiek geweld tegen mijn persoon. Waar ik altijd zakelijkheid en wetmatigheden van proportionaliteit en subsidiariteit heb proberen uit te voeren en te bewerkstelligen.

De opgelopen kerven op mijn ziel draag ik mijn leven lang mee en heb deze reeds in vele blogs gedeeld, maar niet allemaal, uit piëteit met de nabestaanden en hun onoverkoombaar leed.

Mijn wijken Grevenbicht, Obbicht, Schipperskerk heb ik door de jaren heen steeds 24/7/365 in mijn persoonlijke rugzak meegedragen. Door de sociale media ben ik altijd 24/7 bereikbaar en in actieve dienst geweest.

De netwerken in mijn wijken zijn in de loop der jaren steeds beter geworden. De intrede van het sociale team o.l.v. de gemeente Sittard-Geleen-Born heeft ontlastend gewerkt voor de politie in casu deze wijkagent.

Een persoonlijke sterke schakel vormen in een netwerk is goed, met verantwoording naar iedereen toe. Behalve dan om de ogenschijnlijke eindverantwoording te dragen, heeft positieve verlichting gebracht in mijn politionele verwachtingspatroon.

Op de dag van vandaag sleutelen meer ervaren professionele monteurs aan dezelfde vaak onmogelijke- mechanische, persoonlijke en verwarde modus-sen. De acceptatie wordt steeds beter maar soms ook niet of nauwelijks… maar, dat is nu eenmaal zo.

Nu mag ik noodgedwongen in verband met mijn verslechterende gezondheidssituatie mijn taken als wijkagent niet meer uitvoeren. Na een kort rouwproces probeer ik de zon weer te zien schijnen en haar warmte te voelen als politie- en mens.

Ik ben gelukkig in de gelegenheid gesteld om in het kader van persoonlijk Maatwerk, nieuwe politionele werkzaamheden uit te mogen gaan voeren op mijn plaats van tewerkstelling in het BTWM = Basisteam Westelijke mijnstreek.

Deze werkzaamheden krijgen steeds meer vaste vorm en voet aan de grond. Ik ben blij om deze te mogen uitvoeren voor mijn collega’s en ik hoop deze met kracht en juiste intentie te kunnen blijven invullen en uitvoeren.

Rest mij om de bewoners, de talrijke netwerken, de wijk/dorpsraden, buurtpreventieteams, de WhatsApp groepen, en alle clientèle te bedanken voor aanvragen, respons, uitingen, adhoc situaties zowel positief als negatief. Tenslotte leer je overal van, toch!

6 juni is een beladen dag. D-day in Normandië aangevangen onder mortier- en kogelvuur, heeft de democratische vrijheden in Europa teruggebracht onder het juk uit van de gruwelijke WOII.

Voor mij de dag dat  ik getekend heb voor afstand van mijn wijkagentschap.

Ik bedank nogmaals iedereen voor mijn opgedane ervaringen, goedschiks of marginaal kwaadschiks, waardoor ik veel geleerd heb als mens en als diender, in het belang van de coöperatie en oplossingsgerichtheid en voor de rust en leefbaarheid in mijn wijken.

Ik ga jullie missen. Weet dat politioneel de raderen altijd zijn gericht op het wel en wee in de steden-dorpen en buurten. Altijd is er een politie functionaris beschikbaar , inschaalbaar of oproepbaar.

Bel 0900-8844 bij algemene aan vragen of 112 bij spoed.

De politie zal er altijd voor u /jullie zijn.

PS: Uw politie zal altijd in een storm verpozen. De gevleugelde spreuk “luctor et emergo” (ik worstel en kom boven) is nu meer van toepassing dan ooit,

Ik ben ontzettend trots op mijn echtgenote Carla die mij altijd 24/7 gesteund heeft en een luisterend oor voor mij geweest is in de meest schrijnende situaties die een mens en tevens diender heeft moeten doorstaan,

Ik groet en bedank u en jullie voor het in mij gestelde vertrouwen,

Plis Han