Kom van dat dak af

Tekening van Jan Swagers

Ik zag in de krant een foto van een flatblok met een bijbehorend artikel. Dit bracht mij meteen terug in herinnering naar een achteraf gebleken komische politie interventie. Dit voorval was ik zo goed als vergeten. Mede door de vele interventies die mijn collega's en ik dagelijks beleven en ervaren. Dit verhaal vond ik achteraf komisch en het vermelden waard. Het was op een zomer namiddag alweer een tijdje geleden.

Ik was samen met collega Jan (de getalenteerde tekenaar) belast met de incidenten afhandelingen.

Bij een flat ergens in ons bewakingsgebied had zich waarschijnlijk een ongeval voorgedaan en lag iemand gewond en volledig beweging-loos op het gras. Wij reden meteen met toestemming van de meldkamer met tatutatu ernaar toe. Geen andere surveillance had zich nochtans aangemeld voor deze noodsituatie.

Ter plaatse gearriveerd zagen we dat, nog twee andere collega's er al waren. Achteraf bleek dat zij in de buurt waren. Altijd goed om ongevraagd collegialiteit te ontmoeten. Sport verbroedert maar collegialiteit onder politie nog des te meer. Er voor elkaar zijn, ongevraagd, staat bij mij nog steeds bovenin de top drie.

Voor de diverse flats lag een groot en mooi onderhouden grasveld in een parkachtige omgeving, een stukje terug van de drukke doorgaande straat. Als een mooi fris fleurig wel ruikend floragordijn als scheidingslijn met deze straat. Voor een van deze flats zagen we een man bewegingsloos en volledig buiten westen op het gras liggen. De achterliggende flat was vier lagen hoog. Een van de mogelijkheden was een ongelukkige val. De valhoogte, gemeten vanaf de bovenste etage circa 12 meter, dit als statistisch gegeven voor diegenen die hoogtevrees hebben.

De man was niet wakker te krijgen, waarna Jan en ik op onze beurt probeerden om hem wakker te krijgen. We wisten vrij snel dat de man niet gewond was noch was hij vanaf de flat gesprongen! Ook Jan en ik kregen de man op aanroepen en wordt wakker tikjes op zijn wang niet bij bewustzijn. Echter zijn bewusteloosheid bleek gekunsteld, gespeend maar vooral matig tot slecht geacteerd!

Van een omstander hoorden wij namelijk dat hij zich op het gras had laten omvallen. Alcohol had hem daarbij geholpen om van de wereld te geraken. Als getuige de verse- maar ook lege groene fles sterke drank met een laatste druppel over de flessenhals. Als ik mij goed herinner was dit een fles port. Proost dus met kater a.u.b. Het gebruik van alcohol al dan niet ingenomen met pillen of drugs was bij hem niet ondenkbeeldig. Zijn identiteit was ons op dat moment nog niet bekend.

Hele drommen nieuwsgierige mensen in deze sociale volksbuurt hadden zich reeds verzameld op de plaats van dit delict voor deze politie show Up. Gevoelsmatig ingeschat voldeed de politie op dat moment nog niet aan de actie verwachtingen van het ongedurige mompelende publiek. Pragmatisch als ik ben vind ik zulke situaties een vervelende bijkomstigheid door de vele priemende ogen in de rug. Meestal onder luid commentaar –hoe het wel zou moeten gaan- van de vele betere stuurlui aan wal.

Later hoorden wij van omstanders dat de coma-zuiper in de achterliggende flat woonachtig was. Hij had het in zich had om af en toe afwijkend gedrag ten toon te spreiden. Hij dronk van alles door elkaar, waaronder ook middelen bestemd om de auto te poetsen. Hoe krijg je dit voor elkaar! Voor de kick doen mensen steeds meer gekkere dingen. Snuiven aan lijm en ook nog het drinken van autopoetsmiddelen.

Doe toch effe normaal zou ik bijna willen zeggen. Overgewaaide kicks en sentimenten uit andere continenten vinden overal gretig aftrek. Dus ook drinken van auto conserverende middelen bij ons in Nederland. Dan denk je toch bij jezelf waar is het in de opvoeding mis gegaan. Zou je je eigen gezondheid benadelen door zo te handelen? Ja dus.

Mijn pragmatische aard van handgenezing kwam pardoes boven water drijven, Ik weet heel goed hoe ik iemand moet vastpakken. Dus hurkte ik naast hem neer. Ik riep nog een paar keer wordt wakker. Nog steeds hield hij zich stil met ietwat knipperende acterende oogleden en bewegende oren. Gelukkig ken ik de uitwerking van een stevige druk op de monnikskap spier.

Dus als laatste bewustzijnsmiddel paste ik de kunstgreep toe op deze plek met uiterste precisie en verhoogde pressie. Dat kan ik heel goed. Niemand ziet het, dus geen weerstand vanuit het publiek en het oogt ten slotte ook nog humaan wat het ook is. Al met al krijg je een handmatige wake-Up call.

Na deze pressie sprong hij vanuit zijn liggende positie wild omhoog en bijna uit zijn vel. Waarna hij geheel ontwaakt met de ogen wijd geopend zijn aanwezigheid gestalte gaf. Hij kwaakte nog van auw auw maar hij wist niet welke dikke wesp hem mogelijk gestoken had. Zijn adem riekte naar alcohol. Hij was zelf nog het meest beduusd van zijn wederopstanding maar bleef wel onvast ter been.

Op onze vragen gaf hij zijn naam op en gaf toe in de olie te zijn geraakt daarbij duidend op zijn makker in crime, in casu de lege fles sterke drank naast hem op het gras. Burp.

De ambulance werd via de meldkamer op ons verzoek afgebeld. Zij hadden ten slotte wel wat anders te doen dan uitrukken terwijl er geen gegronde reden is. Een vriendin van hem kwam erbij staan. Zij heeft hem op ons uitdrukkelijke verzoek snel verwijderd. De samen gedromde mensen waren behoorlijk tevreden over ons snel en adequate doortastend optreden. De politie deed een korte forse performance met een positief resultaat. Eind goed al goed in hun blijkbare beleving.

Collega Jan heeft de man de volgende dag nog gebeld voor een verklaring vanwege het feit dat hij onder invloed was. Hij kon zich niet veel meer herinneren van de vorige dag.

Wel had hij behoorlijk veel pijn in zijn nek- schoudergedeelte. Hij vroeg zich af hoe dit kwam!

Boontje komt uiteindelijk om zijn loontje. Waarschijnlijk heeft dit een verbeterd voortschrijdend inzicht opgeleverd. Want aan politiezijde werd sindsdien niets meer van hem vernomen.

De verhalen van deze wijkagent liggen dus letterlijk op straat of in dit geval op het grasveld.

Alsof het die dag nog niet genoeg geweest was kregen Jan en ik op de vroege avond nog een melding van een coma-zuiper ergens op een bordes in ons bewakingsgebied. Daar zagen wij dat iemand met een Oost Europees uiterlijk duidelijk zijn roes aan het uitslapen was in een of andere foetus houding. Hij snurkte er behoorlijk op los. Hij lag op een stenen trap op een manier waar een hernia goed bij zou passen. De inname van drank voorkwam echter doorliggen of andere persoonlijke ongemakken. Hij had geeneens last van het langsrazend autoverkeer. Gelukkig deed hij niet aan slaapwandelen anders was hij geheid onder een auto terecht gekomen. 

Ook deze persoon werd-wordt-wakker getikt. Hij opende gelukkig wel zijn ogen en bazelde in zijn eigen land taal erop los. We verstonden er geen sikkepit van. Hij werd door ons vermaand en verwijderd.

De resterende diensttijd verliep gelukkig zonder rare beproevingen, zatlappen of smartlappen.

#Mijn jarenlange collega Jan Swagers is alom bekend als begenadigd tekenaar. Velen hebben hem om zijn artisitiek talent reeds weten te vinden. Hij weet in een tekening perfect uit te beelden waar anderen, zoals ik, een heel verhaal voor nodig hebben. Jan heeft belangeloos meegewerkt om dit verhaal te fine-tunen. Jan nogmaals bedankt voor je magistrale inbreng.


#Deze blogger# te vinden via:      http://www.limburgsewijkagent.blogspot.com     schrijft graag verhalen over zijn persoonlijke ervaringen opgedaan tijdens het politiewerk met zijn collega's. De meeste verhalen zijn schrijf- en deelbaar.  Sommige verhalen niet ivm de impact. Uit piëteit met nabestaanden en slachtoffers bewaard hij die verhalen in zijn persoonlijke memoires.  Politiemensen zijn gewone mensen met emoties en gevoelens. Dit gevoel probeert deze blogger te bewerkstelligen.

Raging bull.

Fietsers en auto's zijn twee verkeer(de) opponenten die regelmatig met elkaar in de clinch geraken. Het gaat vaak om kleine zaken die zorgen voor grote irritaties en soms achteraf grote spijt omdat men niet heeft nagedacht en tot 10 heeft geteld. Testosteron bij sommige alfa mannetjes speelt op de achtergrond ook een stevig deuntje mee.

Voorbeelden van irritaties; voorlangs kruipen, hinderen, slecht zichtbaar zijn, aso gedrag, middelvinger opstekende exponenten enzovoorts. 

Als het nog net goed gaat scheldt de een op de ander dat hij of zij onvoorzichtig is of gebruikt hier en daar ietwat spierballentaal van; ik zal je hier en ik zal je daar. Daar blijft het dan meestal bij.

In onderstaande casus helaas niet. Veronderstelde oer- overlevingsdrang heeft ertoe geleid dat er voor eigen richting gekozen werd in een spiraal van lichamelijk toegepast geweld. In de zin van explosief knock-him-out gedrag.

Ik weet ook wel dat fietsers vaak hard en onbezonnen rijden onder het uithalen van diverse vreemde onnavolgbare capriolen. Vooral dan wanneer men deel uitmaakt van groepen amateur wielrenners op de bekende gestroomlijnde fietsen met dunne banden maar wel zonder fietsbel. Een ander geluid is de auto-snelheid van de vermeende heilige boontjes in hun onaantastbare bolides. Deze snelheden zouden toch ook fors gematigd moeten worden. Letten op elkaar. Elkaar iets gunnen en vooral leven en Laten leven. Dat zou het credo in het verkeer moeten zijn. Dan pas zou er veel minder overspannen en agressief gehandeld worden. Verder de veronderstelde tijddruk ervan af halen.

Mijn eigen trieste voorbeeld van aso gedrag; Laatst reed ik sportief maar wel op onthaastende modus na mijn werk op mijn fiets naar huis. Wind langs je hoofd, hoofd leegmaken, u kent dat wel. Tegenwoordig heb ik uit lijfbehoud zo'n fel piesvlek geel windjack aan. Vele beter zichtbaar dan vaak de minimale fietsverlichting bij het gros van de fietsers. Automobilisten merken mij nu veel sneller op, vooral op de hedendaagse wanstaltige mierenhopen die wij in verkeerstermen rotondes, noemen.

Tot mijn verbazing vond er twee keer -binnen korte afstand van elkaar- nagenoeg hetzelfde verkeer(de) offensief tegen mij plaats. Ik reed nota bene netjes in mijn pies-gele kloffie met ook nog de fietsverlichting aan.

Twee automobilisten met stilstaande ronkende bolides op een afstand van hemelsbreed 500 meter van elkaar hadden het kennelijk op mij afgezien. Zij hadden mij wel in hun vizier maar dat onderlinge oogcontact deed er niet toe want beiden gas-ten er behoorlijk op los.

Het leek wel het recht van de sterkste of de snelste. Zonder oog voor eventuele verliezen. Beide bolides stonden langs de weg en reden hard, roekeloos en diagonaal net voor mij langs. Afgesproken werk? Nee dus.

Mijn remmen werkten in ieder geval perfect. Ik vond het uitermate vreemd maar kwam er zonder kleerscheuren vanaf. Ik vond het wel onnodige-, vervelende en ook nog hachelijke acties maar ik heb mijn ongenoegen niet geuit. Het was goed zo. Vroeg of laat wordt aso gedrag terugbetaald. Mijn gedachtemolen werd ongewild op gang gebracht. Mijn alertheid in combinatie met de fietsremmen beschermden mij daar toen perfect.

In herinnering brachten deze kamikaze acties tegen mijn persoon mij terug naar een voorval tussen twee fietsers en een automobilist eerder op deze dag. Ik was er tijdens mijn surveillancedienst heen gestuurd.

In een plaats in mijn werkgebied met al het stilstaand- en langzaam rijdend verkeer tussen de diverse stoplichten verlopen nagenoeg altijd de verkeersbewegingen uiterst stroef. Vooral een lastige bijkomstigheid voor de politie bij spoedmeldingen. Hoop op betere- en veiligere voortgang is er. Vele wegen rondom het stadscentra zijn debet aan grote opstoppende verkeersinfarcten.

Mijn collega Rielke en ik werden gestuurd naar een locatie van een verkeersruzie tussen een automobilist en een fietser. De fietser lag roerloos op de weg, volgens de melding. Snelheid was dus geboden.

Dus reden we offensief maar wel voorzichtig, doordacht, veilig en snel tot bij de ruzie locatie. We mogen dit l volgens ontheffing van de verkeersvoorschriften.

Er lag een fietser in de grasberm naast de rijbaan. Bij hem stond nog een fietser en enkele mensen met een EHBO achtergrond die zijn hoofd ondersteunden.

Deze gewonde was gelukkig wel nog aanspreekbaar maar had een rare ijzige afwezige blik in zijn ogen. Hij bloedde aan een oor. De ambulance heeft hem direct vervoerd naar het ziekenhuis voor een verder specialistisch consult.

Het slachtoffer was mishandeld door een autobestuurder die zich kennelijk heel boos had gemaakt over het rijgedrag van deze fietser.

Een getuige die zich bij mij meldde, verklaarde dat de autobestuurder de fietser op de grond had gegooid. Daarna was hij op hem gaan zitten en spuwde meerdere keren met hels vuur uit zijn knuisten. Het slachtoffer raakte bewusteloos en heeft in deze willoze situatie nog een aantal gerichte vuistslagen te verduren gekregen. Zijn hoofd werd als een boksbal gebruikt en vertoonde behoorlijke impact van geweld. Bloed liep uit een van zijn oren.

De verdachte werd aangehouden en zal zich moeten verantwoorden voor zijn daden. Het slachtoffer heeft een kennelijke onvoorzichtigheid of irritatie tegen de automobilist met zwaar lichamelijke aantasting van zijn lijf moeten bekopen.

Dan denk ik dat iedereen iedere dag in het verkeer altijd en overal verkeersfouten maakt of kan maken. Dat is een menselijk gegeven door stress, ziekte, overspannenheid of haast.

Dan had mij gisteren op weg naar huis binnen een minuut minimaal twee keer kunnen gebeuren.

  

Mooi vond ik het te mogen constateren dat er heden ten dagen mensen nog steeds bereid zijn en belangeloos opstaan om te helpen en anderen die zich melden als getuigen om de maatschappelijke misstanden aan de kaak te stellen. Het recht zal uiteindelijk zegevieren boven eigen richting.

Dat de mishandeling een venijnig staartje zal krijgen voor de verdachte, dat mag duidelijk zijn. Mishandeling staat niet mooi op een curriculum vitae. Niets om trots op te zijn. Deze opwelling had een spervuur van vuistslagen tot gevolg. Beter was het geweest om tot tien te tellen, stoom af te blazen en weg te gaan.

Helaas Weer de zoveelste jammerlijke uiting van zinloos geweld.

Hufterigheid op het treinstation

Door de meldkamer worden mijn collega Jan en ik op de middag van 30 december 2013 gestuurd naar het treinstation i.v.m. een bedreiging tegen passagiers. De aangehouden man wordt onder controle gehouden door spoorwegpersoneel.

Dan zie ik hem zitten op een bankje. Deze aangehoudene komt uit het oosten van Europa en is blijkbaar afgereisd naar Nederland. Vanaf een of andere duistere overstaphalte van de Oriënt Express.

Ik kijk hem in zijn ogen en zie meteen iets vreemds. Of hij is diffuus geboren of hij heeft iets gebruikt waarvan zijn ogen tollen en draaien in alle denkbare richtingen behalve de goeie. Deze verdachte vindt het wel leuk gekoesterd te worden vooral in halleluja Nederland. Hij heeft heel even zijn zin niet gekregen en dus tapt hij uit een ander vaatje om zijn wil toch door te drukken.

Dezelfde ochtend reeds heeft hij al een confrontatie gehad met justitie in Nederland wegens een diefstal. Na afhandeling is hij door Justitie weggestuurd met een dagvaarding! Hij woont nergens dus geeneens een kans dat hij ooit nog iets van zich zal laten horen. Bij zijn invrijheidstelling heeft hij al gezegd dat hij “binnen” wil zitten. Hij heeft toch niets te doen en een lekker warme cel is beter dan slapen in een vochtig steegje of onder een lek dak. Maar daar trapt justitie niet in. Dus moest hij a.u.b. huiswaarts keren.

Naast ons politiebureau ligt het treinstation en wat is dan makkelijker om de aandacht van de wet nogmaals te trekken dan op een druk treinstation met talloze prooien. Hij zorgt zelf voor een walgelijke publieke intimidatie/bedreiging op het treinstation tegenover een treinpassagiere. Geen sterke solide uit graniet gebeeldhouwde kerel. Nee dus, hij kiest een gewillig slachtoffer uit dat hem als prooi zal dienen en wederom in de open armen van justitie zal drijven. De slachtoffers blijken twee jonge vrouwen te zijn.

Mijn collega Jan bleef bij de aangehoudene staan en ik ben naar de slachtoffers in een van de station ruimten gegaan en heb daar aandachtig naar hun verhaal geluisterd en heb met hen overlegd.

Een van de meiden is kennelijk door haar opvoeding en afkomst een meer dan gewillig slachtoffer. Sommige predators ruiken in hun dierlijke mannelijkheid een dergelijke prooi op afstand. Zo ook hier. Ze grommen, intimideren, bedreigen en halen de meest vreselijke bewegingen uit. Met als ultiem doel, een weerloos iemand in al haar fatsoen nodeloos te tarten. Dus dat heeft hij dan ook met verve gedaan. De meiden zijn per trein op weg naar hun familie en vrienden om deze bijna laatste dag van 2013 met hen door te brengen. Dit gezellige vooruitzicht strandt helaas op het treinstation door de agressieve benadering van deze beroerling.

Uit het relaas van de twee meiden blijkt dat de aangehouden man zich zeer bedreigend en intimiderend in hun richting (non) verbaal heeft geuit en geschreeuwd in een voor hen onverstaanbare Oostelijke taal. Mogelijk zelfs onder gebruikmaking van een mes. Helaas hebben zij geen mes of andersoortig steekwapen gezien noch wordt door de verdachte in hun richting gestoken al dan niet in de lucht. Om deze holbewoner niet te tarten hebben ze hem niet of zo weinig mogelijk aangekeken. Dit om hem vooral niet te provoceren. De bewijslast is nihil.

Een getuige zou wel alle dreigingen en mes-handelingen gezien hebben. Na telefonisch contact met de getuige blijkt ook hier dat deze geen mes-dreiging had gezien. De getuige meldt wel dat de verdachte tegen allerlei zaken heeft geslagen met zijn handen. Helaas dus alweer.

Ik stel de slachtoffers in kennis van mijn nieuwe bevindingen en probeer hen uit te leggen dat ik blij ben dat zij geen letsel hebben opgelopen maar dat de verdachte nog net niet genoeg gedaan heeft om voor een geslaagde dreiging of poging aangepakt kan worden.

Het meest aangedane slachtoffer kan mijn uitleg niet begrijpen. Zij sprak heel mooi ABN Nederlands zelfs als de emoties haar teveel worden. Ze komt uit de buurt van Leiden en heeft blauwe billijke ogen waaruit ingetogen frustratie opwelt. dan verlaten tranen haar ogen en parelen over haar wangen. Haar stem slaat emotioneel over en zij vraagt nog steeds netjes in haar vocabulaire of zij dan eerst neergestoken had moeten worden voordat iemand kan worden opgepakt. Gevoelsmatig sta ik helemaal aan haar kant.

Echter de praktijk wijst mij tegenwoordig steeds vaker de andere kant van de (maatschappelijke) rechtvaardigheid uit. Heel erg vind ik dat voor haar en haar vriendin. In het eerste Wetboek van de mens staat toch oog om oog tand om tand. Echter deze argumentatie is naar de achtergrond verdrongen en wijselijk ingepakt in moderne wetsartikelen die ertoe doen.

P.S: Mensen die opgepakt en mogelijk geestelijk geholpen moeten worden gaan vaak vrijuit omdat het gepleegde delict net niet genoeg is. Of dat zij door hun wezen niet aansprakelijk gehouden mogen worden. Deze verdachte is onbeteugeld in zijn doen en laten en wordt gevoelsmatig door niemand een halt toegeroepen ook nu niet door de politie. Hij kan dus weer rekenen op de Nederlandse strafvorderlijke aanpak. (Taak) straf of dagvaarding telt in zijn referentiekader niet mee als zodanig. In zijn land gelden kennelijk andere hardere gewetenloze regels om iemand op het rechte pad te brengen.

De meid komt terug in haar secundaire victimisatie, lees herhaald slachtofferschap. Zij heeft een hele tijd geleden nog eens zoiets meegemaakt. Sindsdien is zij steeds meer in haar schulp teruggetrokken en geeft geen kans meer voor insinuaties. Deze mooie ranke en slanke verschijning met lang blond haar, blauwe ogen en op en top vrouwelijk uitstraling is weer ongewild slachtoffer. Veel mensen beseffen niet eens dat onder deze beauty buitenlaag veel verdriet en gekoesterde tranen verschuild gaan. Nu al heeft zij teveel aan onslijtbaar eelt op haar nog jonge ziel.

In alle rust en met een gemeende handdruk nam ik afscheid van haar en haar vriendin. Ik denk bij mezelf van; weer iemand die nooit meer tevreden kan zijn over het politie optreden. Triest en droevig vind ik dat, maar het was niet anders. Ik kan er niets anders van bakken. MAAR dan,

De verdachte die buiten nog steeds bij mij collega wacht om voorgeleid te kunnen worden voor een hulpofficier heeft geen zin meer in de slappe aanpak en het lange wachten en wordt recalcitrant. Hij wil duidelijk naar binnen. Naar binnen betekende voor hem naar de warme cel met verzorging. Hij draaide als een kolk met zijn armen achter zijn rug en slaat hard naar achteren met zijn hoofd naar het gezicht van zijn aanhouders. Hij wordt naar de grond gewerkt en met nieuwe feiten – geweld tegen een ambtenaar in functie- afgevoerd.

De eerdere slachtoffers zijn nu getuige van dit krachtige afvoeren. Mogelijk heeft hen deze actie tegen die verdachte nog enigszins positief gestemd, echter dat weet ik niet. Ik heb hen niet meer gesproken.

Tijdens zijn overbrenging wordt de verdachte opeens heel rustig. Als een ware acteur veinst hij lichamelijk niet in orde te zijn. Dus na overbrenging kan hij niet worden voorgeleid en moet ook nog de ambulance naar het cellencomplex komen. In de tussentijd wordt hij onder observatie gehouden, zoals wij dat noemen.

Na verhoor met een tolk en veel inzet en moeite van justitie is hij alweer weggezonden met weer een dagvaarding. Hij geeft aan in het buitenland te wonen.

Ik ben benieuwd of we hem in de toekomst weer gaan tegenkomen. Dan zullen hem minimaal twee vonnissen betekend moeten worden. Als hij in de tussentijd niets anders uitspookt.

Het slachtoffer heb ik op eigen initiatief teruggebeld en haar voicemail ingesproken. Niet omdat ik dit moet doen van de overheid als terugbel actie maar gewoon als mens naar mens.

Ik hoop dat het goed met haar gaat. Recht of krom, ik hoop wel dat zij iets gaat doen aan haar persoonlijke weerbaarheid. Op treinstations is het namelijk vaker niet pluis met sommige reizigers. 

Ook dit wordt een steeds groter maatschappelijk probleem.

Undercover bikers

Iedere stad kent zijn eigen criminele probleemstellingen. Bij de opsporing is het geregeld water naar de zee dragen. Veelplegers zien het profijt van ons menselijke rechtssysteem. Gesterkt met hun dagelijkse portie methadon ingenomen met de nodige alcohol, gaan ze steeds opnieuw in de fout.

In deze zomerperiode is er in ons bewakingsgebied een hausse aan autokraken gaande. De aantallen lopen gigantisch op en betekenen een ontzettende zware last voor de gemeenschap en de politie inzet. Benadeelden komen naar het politiebureau waardoor collega’s van intake veel papierwerk hebben.

Verzekeringsmaatschappijen zijn zwaar belast en uiteindelijk kosten deze auto-inbraken grote sommen aan verzekeringsgelden. Zicht op een van de actiefste daders is er wel maar net niet genoeg om hem in te rekenen.

Het web rondom zijn criminele activiteiten begint te sluiten doordat hij zijn dader profiel achter laat. Hoogmoed komt voor hem echter na, zijn val. Hij is al vaak betrapt en zijn tweede doopnaam van draaideurcrimineel zit hem als gegoten. Hij is door schade en schande gewassen met alle strafrechtelijke wateren die ons rechtssysteem kent. Tal van keren wordt hij gecontroleerd doch helaas zonder het resultaat van inrekening. 

De vakantietijd betekent beperkte extra politie-inzet mogelijkheden.

Het veiligheidsgevoel van gedupeerden en burgers is ernstig geschaad en ontregeld. Er moet iets gebeuren aan politiezijde. Na mijn nachtdiensten van 18-03 mag/moet ik doorwerken tot 07.00 uur.

Middelen; 2 onopvallende fietsen van het model antiek en zitten als gegoten, niet dus. Op deze fiets zou de beste tour wielrenner niet eens als laatste nog voor de bezem-auto kunnen eindigen. Het fietscomfort is letterlijk om te huilen.

Detail; op het bureau staan 10 gloednieuwe elegante sportieve dure fietsen geolied en afgesteld voor alle denkbare doeleinden te wachten op hun politie bikers. Echter door hun opvallende witte striping zijn zij totaal ongeschikt voor ons undercover operatie. Dus stappen wij op onze vooroorlogse fietsen met net nog geen houten wielen voor onze zoektocht naar deze auto inbreker.

Voorinformatie; we weten niet veel behalve de tijdstippen waartussen de meeste autokraken plaatsvinden. De plaatsen moesten we gissen met een natte duim tegen de warme bruisende zomerwind in.

De eerste nacht na 03.00 uur ben ik met collega Terence op fiets pad. De nachtelijke temperaturen zijn van het type blijf maar in je korte mouwen rondfietsen. Het is stil op de weg en ook in de be-fietste buurten. We zien en horen veel. Het is nog windstil en in die luwte trappen wij vele kilometers onder onze kont vandaan. Storend, de knarsende geluiden van de metalen ketting op andere draaiende onderdelen die met elkaar in verbinding staan in een combinatie van metaalmoeheid en pisbakken staal. De fietsen lijken meniscus kwalen te hebben maar hun metalen pezen houden noodgedwongen stand.

Het prachtige zachte weer, de verre nostalgische en pittoreske omgeving, de nachtelijke schaduwen, de heldere volle maan, het fietsen op plaatsen je normaliter niet komt met politie auto’s, laten ons ondanks grote materiële achterstand toch genieten van onze cycling job.

We bestrijken die eerste nacht ons bewakingsgebied, in alle mogelijke uithoeken. Die nacht wordt er gelukkig niet ingebroken, zo blijkt achteraf bij einde dienst. Dus houden we alleen maar een pijnlijke kont over aan de amateuristische zadels.  Voordeel, onze de stijgende fietsconditie.

Om 07.00 uur terug gefietst naar het bureau zijn onze collega’s niet blij. Want ook zij zien hun “bui” ook al hangen, namelijk ook zij komen aan de beurt voor onopvallende acties. Na einde dienst mag ik ook nog naar huis fietsen op mijn eigen stalen paardje. Jeetje, wat een verschil is dat. Mijn vermoeide botten beuren op en ik ben thuis voor ik er erg in heb.

Bij aanvang van de tweede dienst blijkt dat de afgelopen nacht tijdens ons –bike toezicht- geen autokraken hebben plaatsgevonden in onze basiseenheid. Goed gewerkt? Mogelijk wel. Maar dit geeft geen garanties voor de komende surveillancediensten.

Van 18.00- tot 03.00 uur krijgen we regulier politiewerk voorgeschoteld waar wij qua bureaucratie geen olifanten op de weg vinden. Om 03.00 uur beginnen Terence en ik behoorlijk getriggerd aan de 2e undercover bike dienst.

Opnieuw worden hele buurten onopvallend per bike besurveilleerd. Op de politie radar blijft het rustig m.b.t. tot doelgroeper. Ook nu weer dezelfde omstandigheden als in de eerste lange nachtdienst. Weer bestrijken we alle mogelijke plaatsen, buurten, achterom situaties, brandgangen en plaatsen waar geparkeerde auto’s het slachtoffer kunnen worden. Helaas taal nog teken van de inbreker.

Omstreeks 06.00 uur bij daglicht van de opkomende zon, zijn wij zonder pakkans, moe en onvoldaan. We houden ons op in een schilderachtige wijk op een centrale plek. Daar stoppen we en nemen de buurt, de geluiden en mogelijke onvoorziene zaken in ons op. De nachtelijke donkere deken is helemaal verdwenen. Gelukkig zijn we geen vampiers die niet tegen het daglicht kunnen. Dan na 5 minuten, plots een vreemde gewaarwording. We zien een opmerkelijke potentieel verdachte fietser in ons zicht. He! 

Op een afstand van een paar honderd meter nadert deze fietser met in zijn vrije hand een andere fiets. Hij is donker en grijs gekleed. Zijn gezicht onttrokken aan herkenning door een donkere capuchon en baseball pet. Hij heeft ons nog niet gezien. Wij rijden meteen parallel met hem mee tussen lage flat blokken door.

Op de kruisende weg zijn wij iets sneller en zien hem met de twee fietsen stoppen bij een laag flatgebouw. Hij wil aanbellen maar wij zijn net iets eerder bij hem dan zijn vinger bij de bel voor deze ronde. Hij is totaal verbluft.

Ik deel hem mede dat wij van de politie zijn en legitimeer me. Ik vraag hem wat hij aan het doen is. Zijn gezicht hebben wij nog steeds niet gezien.  Ik vraag hem hoe hij heet. Hij antwoordt van; M!

We weten genoeg, dit is onze auto inbreker, zal een seconde later blijken. Alle alertheid en vizieren worden tot het uiterste bijgesteld en onze vermoeidheid verdwijnt als sneeuw voor de zon.

Uit zijn jas steken ettelijke bulten. Buiten de twee fietsen blijkt dat hij andere autokrakers-buit bij zich heeft. In totaal 4 of 5 autoradio cassette recorders. Terence en ik houden hem aan zonder verzet.

De buit blijkt te zijn gestolen in een naburige buurt van een andere basiseenheid. Alles kan gelukkig worden teruggegeven aan de benadeelden. Hebben we deze auto inbreker toch maar  -- weliswaar vergezeld van een behoorlijke portie geluk, vastberadenheid en doorzettingsvermogen -- op heterdaad betrapt.

De collega’s aan het bureau zijn blij. Zij hoeven niet extra door te werken voor de aanhouding van deze boef. Ons wacht nog uren aan typewerk op het bureau. ook dat is niet anders, maar wel noodzakelijk. Onze bevindingen en ambtshandelingen moeten op papier

Einde extra politie-inzet, einde extra uitkeringen door verzekeringsmaatschappijen, einde extra werk voor de intake collega’s. Helaas ook einde extra werk en inkomsten voor bedrijven. dit laatste heeft overigens niet lang geduurd. Auto inbraken kent talloze daders.

Achteraf ben ik deze boef nog vaak tegen gekomen. Hij heet dan ook niet voor niets draaideur crimineel.

Waakzaam en dienstbaar voor de samenleving is door deze sportieve undercover politie actie positief beïnvloed. 

Rules of engagement van diensthond Tiesto

Rules of engagement van diensthond Tiesto

Voordat ik met dit blog begin wil ik weergeven, het stereotiepe hilarische begroeting-ceremonieel dat mij elke keer weer opnieuw  ten deel valt als ik met collega en speurhond geleider Henny en zijn hond Tiesto dienst heb. Een zogenaamd petite cabine overleg tussen mens en dier, elke dienst weer. 

We wonen in hetzelfde dorp en ik word dan thuis opgehaald door dit illustere duo. Dit gaat dan als volgt. De auto stopt voor mijn voordeur. Ik loop naar buiten en maak het bijrijdersportier open.  Ik begroet Henny en Tiesto en stap in de auto.  Dan denk ik steeds daar gaat ie  vast weer ! 

Diensthond Tiesto zit dan -reeds opgefokt- achterin in zijn hok, gelukkig voor mij. Op het moment dat ik plaats neem gaat het als vanouds. Henny schreeuwt naar Tiesto omdat de hond kennelijk ontzettend gedreven en getriggerd is wanneer hij in een auto zit.  Hij wacht als het ware op een inzet. Dit kakofonisch wonder duurt dan minimaal totdat we de straat uit zijn. In honden psychologie betekent dit dat ik als buitenstaander het directe domein van Tiesto betreden heb. Tiesto gedoogt mij maar dan ook niets meer dan dat.  Ik denk dat de meeste hondengeleiders  dit territoir gedrag herkennen als een aha moment.

Als onderdeel van dit guitige trio heb ik al vaak spannende, leuke- maar ook vele weerzinwekkende confrontaties met boeven en criminelen meegemaakt. Het geluk was daarbij steeds aan onze zijde, dat dan weer wel.

We reden naar het politiebureau - the place to be -  voor onze nachtdienst. Je zou bijna denken dat de criminelen, junks en alcoholics het weekend achter de rug hebben. Wij van de politie zouden met deze doelgroep dan niets meer mee van doen zouden hebben. Waarom?  omdat zij hun geneugten en innerlijke drijfveren genoegzaam gebotvierd hadden en in een stille roes zouden nevelen.  

We waren “koud” op het bureau gearriveerd op een maandag en net omgekleed of er kwam omstreeks 22.00 uur een stevige prioriteit 1 melding door van onze politiecollega’s op motoren die achter een HORK in een auto aanzaten. Deze geslepen hork met een leeftijd van nog onder de 20 jaar was in combinatie met een categorie IV wapen  - zijn auto -  op de weg bezig met de meest godgeklaagde capriolen. Het was maar wachten tot er iemand omver gereden zou worden. In deze helse mix van crimineel – auto en drank/drugs waren alle normen en waarden door hem uitgegumd. Gummen deed ie wel maar dan met de banden van zijn bolide op de harde macadam ondergrond. Deze capriolen zouden op een heus race parcours in ieder geval niet misstaan hebben.

Vanuit de buurt waren reeds talloze telefonische meldingen gemaakt mbt deze kamikaze laagvlieger.

Dus een reden temeer om hem van de weg te plukken. Echter door de hoogmoedswaanzin van deze hork, verder nog gekatalyseerd met drank en drugs betekende een hachelijk gevaarlijke onderneming voor eenieder die op \zijn pad terecht kwam. Dan is uitstel plots geen optie meer om dood en verderf te voorkomen

Echter deze hork zijn hoogmoed werd duur betaald want zijn rally ervaringen waren niet zo goed als die van de professionals op het circuit. Op een gegeven moment reed de kamikaze piloot blindelings tegen een gevel. Dit onder het zicht van de controlerende collega motorrijder. Normale mensen zouden met spectaculaire botbreuken in het ziekenhuis belanden maar deze kat met minimaal 9 levens stapte ongedeerd uit het wrak en peerde er tussenuit met zijn mede horken.

Henny, Tiesto en ondergetekende hadden ons nog niet helemaal porto fonisch correct aangemeld gezien de drukte en hectiek op het politiekanaal maar, wij waren wel al onderweg, aanhoudingsgericht. Het toeval wilde  dat wij dicht de buurt van de crash en tevens plaats van delict genaderd waren. Achteraf bleek dat de hork een woninggevel helemaal aan gruzelementen gereden had. Zijn auto lag spreekwoordelijk op het autokerkhof. De vluchters liepen vermoedelijk in onze richting.

Ik was goed bekend met de plaats van de aanrijding en de vluchtroutes daaromheen, gezien mijn dagelijkse fiets avonturen via paden en velden.  We zijn dus niet naar de ongevalsplek gereden maar op ongeveer een kilometer van tevoren gestopt.  Daar lag een veldweg waar de inzittenden/daders ons gevoelsmatig bedacht, langs moesten komen.

Henny en Tiesto liepen voorop op de kruisende veldweg en ik met mijn portofoon geklooi liep achteraan in deze mini colonne. Na een paar meter op de veldweg riep Henny reeds dat hij de vermoedelijke dader waarvan het signalement bekend was, ons tegemoet kwam. Henny waarschuwde deze dader maar deze was Oost-Indisch doof en stoof er ijlings vandoor. Niet erg slim van hem. Klaarblijkelijk kende hij de inzet, snelheid, reukvermogen en ijzeren discipline van Tiesto nog niet.

Henny zette de diensthond in en deze ging er met gezwinde spoed achteraan. Op dat moment was er geen risico voor eventuele derden in deze desolate omgeving.

Het nadeel was dat er op deze voor-zomerse avond alles van wilde botanica reeds in hoog bloei stond. Vooral netels en ander pijnlijk  onkruid spul. De onderlinge groeistrijd tussen en planten en onkruid was in het voordeel beslist van de lange netels en ander stekelige veldkruiden. In deze melange van ondoordringbare flora werd de dader onttrokken aan onze wakende ogen. Maar niet aan de gouden neus van Tiesto. 

Tiesto op zijn beurt had geen last van stekels, netels of de nog onzichtbare vijand. De dader kon niet ver weg zijn. Achteraf pas bleek dat deze dader zich had schuilgehouden langs of in het water van een beek. Een kennelijk onneembare hindernis voor de neus van onze hondenspeurder, maar uiteindelijk toch weer niet, gelukkig. We hebben tot vlak bij de hork gestaan en hem niet opgemerkt.

Wat we wel steeds bleven zien was de plat gewalste netel- en stekel flora op plekken waar Tiesto zijn onderzoekingen deed. Tiesto bleef zoeken en zoeken en zoeken. Maar hij kwam niet meteen tot resultaat. Na enige minuten leek het alsof de dader ons toch nog te snel of te slim af was geweest en ontglipt was.

Plots vlogen een paar ganzen kwakend omhoog. Het geritsel en de kruiden wals van Tiesto naderde ernstig in onze richting. Plots hoorden wij een plons in de beek gevolgd door menselijke kreten ala,  auwa auwa auwa . Tiesto had dus beet.

Bleek dat Tiesto door zijn tomeloze snuffel inzet toch nog de hork achterhaald had en hem had gesteld.

De dader werd aan wal getrokken en Tiesto bleek zich perfect aan zijn oefen programma gehouden te hebben.

Tiesto liet op bevel los waarna de dader kon worden aangehouden en afgeboeid om 22.10 uur. Dit was gevoelsmatig betracht een lange tijdsduur van toch maar 10 minuten met een positief resultaat dankzij Tiesto.

Achteraf bleek dat de hork sowieso nog werd gezocht, hij geen rijbewijs had en met een onverzekerde auto rondreed met valse kentekenplanten. Et cetera. De dader bleek achteraf na hem afgeboeid toch een goeie bekende te zijn van de politie met een palmares waar je U tegen zegt.

In ieder geval achteraf bleek dat de politie door snel handelen op meldingen van buurtbewoners in samenwerking met de politie motorrijders en diensthond Tiesto de dader heelhuids kon oppakken.

De dader had van alles op zijn kerfstok en werd naar Nederlandse maatstaven juridisch afgehandeld, zoals dat in onze kringen heet. Wij moesten veel ambtshandelingen achteraf op papier gaan zetten.

Gelukkig werden geen onschuldige verkeersdeelnemers gewond door deze ondoordachte hork. Tegenwoordig is de hork weer vrij en is het weer wachten op een volgende politionele confrontatie.

En dan terugkomend op Tiesto. Deze heeft van Henny deze avond voor de bewezen heldendienst een ontzettend lekker stuk vlees toebedeeld gekregen, wel verdiend. Tiesto bekijkend, was de inzet voor hem alleen al beloning genoeg. De rest interesseert hem weinig. Deze hond kijkt alleen maar vooruit en blikt niet terug op eerdere successen. Daar wordt hij niet koud of warm van.

Oh ja, Tiesto geeft er niet om om over te werken ingevolge de Arbeidstijdenwet politie. Noch om hitte, koude, drukte of dingen waar mensen zich druk om maken. Tiesto's mindset is altijd handelen in de geest van een volgende sportieve ontmoeting. 

Helaas gaat hondengeleider Henny afscheid nemen als hondengeleider samen met zijn hond Tiesto. Daarom heb ik deze mooie actie van Tiesto opgetekend als eerbetoon en blijk van mijn waardering voor de onverzettelijke daden en betrokkenheid van deze dappere diensthond.

Ik moet nu denken aan de film War-horse van Steven Spielberg. Als metafoor. Wanneer dit paard in een kluwen van prikkeldraad door de loopgraven rent en door niets of niemand te stoppen lijkt. 

Tiesto is een mooie Mechelse herder,  bijna gitzwart van kleur met een gespierd gestroomlijnd lichaam met oren als spiedende onderzoekende antennes en een gouden neus. Ook Tiesto is niet te stoppen. Netels en stekels deren hem nauwelijks.

Ps: Dit verhaal is slechts en alleen opgetekend uit de invalshoek van de inzet van diensthond Tiesto. De ervaringen en inzet van de andere collega’s zijn niet opgesomd maar wel zo belangrijk. Echter dat is een andere trieste schrijvens-waardige gebeurtenis.

Tiesto nogmaals bedankt voor je inzet en betrokkenheid steeds maar weer. Het ga je goed jongen.

Het verdriet van vele ouders.

Het verdriet van vele ouders.

Pas geleden hebben mijn hardwerkende + altijd in de startblokken klaarstaande collega Joyce en ik de recherche geassisteerd bij een huiszoeking. Daar was een gegronde reden voor  en gebaseerd op zwaar feiten- en bewijsmateriaal. Bij de woning aangebeld doet de moeder des huizes de deur open. Ze is al op de hoogte van het feit dat de politie op visite komt. Echter de collega's in burger, Joyce en ik in uniform gekleed maken een vermorzelende emotionele indruk op deze arme vrouw. De tranen staan al lang ongeduldig voor haar oogluiken te wachten om op het juiste moment te voorschijn te  komen. Nu dus. De tranen biggelen met glans over haar  wangen. Gene, onmacht en jarenlange frustratie hebben zich meester gemaakt van haar emotionele vertrapte ziel. Dit leed heeft zij en haar gezin niet verdient.

Zoonlief is gearresteerd wegens zware criminele delicten die de maatschappij ernstig zijn blijven schokken. Hij is bovendien verslaafd aan drugs. De recherche heeft een aantal van deze criminele activiteiten kunnen verbinden na gedegen ingesteld onderzoek. Deze uitkomsten betekenen dan ook de mokerslag voor dit mentaal gebroken en beproefd gezin.

Vandaag breekt voor de moeder de allerlaatste strohalm. De zoon is onlangs zijn baan  kwijtgeraakt. De ouders zijn al bezig om voor hem een aparte woonruimte te zoeken. Echter door zijn ontslag vallen ook deze toekomstige verhuisplannen in duigen. Alweer een zware ongewilde opgave om nu alweer alle mogelijke zeilen bij te zetten in deze zware storm. En hem toch voor de zoveelste keer onderdak te blijven verlenen, het blijft toch je kind, hé! Hun frustratieboog  is al te lange tijd  overspannen. Dit soort verkeerde mantelzorg kan nog steeds niet op bevredigende wijze worden afgewenteld naar de maatschappelijke instanties.

Zijn verslaving en vertekend wereldbeeld lieten en laten de zoon compleet doelloos als een stuurloos schip ronddobberen op een wilde woeste zee. Het kelderen van zijn schip naar de diepte is geen optie maar een heuse realiteit die akelig dichtbij is.

De zoon komt al een hele tijd voor in crimebeeld vanwege zijn dubieuze verplaatsingen en verdachte bedoelingen. Ik zei al dat hij gearresteerd was en dus wordt hij volgens de Wet afgehandeld.

De collega's van de recherche hebben gelukkig al goed voorwerk verricht en staan de moeder in haar tragieke fase bij in alle eerlijkheid van politioneel handelen.

De moeder heeft al vaak haar verhaal gedaan en ook nu weer ligt dit weer op de schijf en moet afgedraaid worden. Daar wordt dan ook naast ons bewijs verzamelend doel, voldoende ruimte voor ingepast.

De conclusie van de moeder op de toegepaste- en uitgesproken strafmaat door de rechter laten haar zwaar ontdaan en geschokt achter. De moeder stelt dat de opgelegde straffen in Nederland niet het beoogde effect bereiken.  Want volgens haar wordt de zoon werd niet voldoende gestraft door voorwaardelijke straffen. In het gezin betekent dit een min of meer gedwongen vervolg op ongewenste huisvesting van de zoon. Waar het hele gezin onder blijft lijden. Hoelang dat is en blijft ongewis.

Nadat het onderzoek in de woning is afgerond hebben we de bijna wanhopige navelstreng tussen ouders en politie kunnen los wikkelen. Zakelijk gezien duurt het onderzoek korte tijd en het nagesprek met de moeder een veelvoud hiervan. Gevoelsmatig aan de kant van de recherche een goede- en  terechte keus dat hier op ingehaakt en voldoende ruimte voor is vrijgemaakt.

Buiten gekomen bleef deze casus toch nog even bij me. Dan wil ik graag generaliseren en hoop ik dat alles goed komt, een gevleugelde uitspraak. Op mijn plaats van tewerkstelling  is "alles kump good" in grote letters aangebracht ergens aan het plafond. In deze casus komt het helaas niet snel meer goed. Elk huisje heeft immers zijn kruisje of een ondraaglijk zwaar ander kruis.

Tegenwoordig hebben mensen veel prikkelingen en Extravaganza nodig als basis voor normaal functioneren. De opwekking van de noodzakelijke  kick al dan niet aangevuld met drugs en alcohol heeft een te hoge prijs en maatschappelijke onrust tot bijgevolg. Dat betekent helaas in steeds meer gevallen  dat de rechtsorde geschokt gaat worden door dergelijke criminele uitwassen.

Op weg terug naar mijn werkgebied in het centrum zit op een bankje een persoon. Joyce deelt mij mede dat ook dit figuur de weg volledig kwijt is en er reeds veelvuldig politie -waaronder Joyce- aan te pas zijn gekomen om hem op het geëffende  pad terug te brengen.

Deze bijsturing heeft niet geholpen. Het is op elk moment te verwachten dat ook dit figuur –en velen zoals hem- weer in de fout zullen gaan en door zijn psyche weer in de handen van de politie wordt gedreven.

De laatste tijd komt het vaak voor dat mensen met psychische problemen bij de politie terecht komen en steeds terug blijven komen. Dat kost veel kostbare diensttijd die niet besteed kan worden aan de basis politiezorg en de reguliere veiligheid in de openbare orde.

Dit verhaal is synoniem met onverteerbaar leed bij vele politionele interventies. Vele gezinnen worden in ons land worden hierdoor geteisterd. een uitweg is niet voor handen.

Dat is nu eenmaal zo. Helaas wordt het leed van vele gezinnen in de schemer van de anonimiteit beleefd. 

Cocain is shit

Al enige tijd geleden kregen mijn maat en hondengeleider Henny en ik een melding van een hevige vechtpartij tussen wederhelften waarbij de vrouw het onderspit had gedolven. Zij zou letterlijk en figuurlijk in het slijk der aarde liggen. De locatie was een druk bezochte verbindingsweg ergens in ons bewakingsgebied, onder de DSM vlag.

Het was op een vrijdagmiddag. De zon scheen er lekker op los maar in de gepasseerde nacht had het flink  en langdurig geregend. Een waar modderbad was het resultaat. De temperatuur was aangenaam en door het opdrogend wegdek kregen we via onze neusgaten genoeglijke frisse lucht in onze longen naar binnen gepompt. We wisten dan ook niet wat we bij deze melding  zouden kunnen aantreffen. Maar goed anders waren er vele surveillance auto’s meegestuurd en was het wellicht op een flinke kloppartij uitgelopen.

In de bewuste straat was het druk en we konden niet zo snel doorrijden. Knipperende auto dimlichten afkomstig van passerend publiek maakten ons attent op de naderende chaos of modder-bende.

Daar wil ik best wel even op inhaken. Vaak als we een melding krijgen en onze dienstauto manoeuvreren naar de locatie, dan denken mensen of hulpvragers steeds dat we hen niet zien en zomaar voorbij zouden kunnen rijden zonder te helpen. Zwaaien, toeteren en zo is dan steeds weer een gegeven. Ook al remmen we de dienstauto af en draaien we om of stoppen bijkans. Steeds weer een bizar punt wat mij opvalt. Maar dit als vreemd gegeven als de politie nadert.

Onverwacht naderde ons een  werk busje waarin 4 gespierde omvangrijke bouwvakkers zaten. Hoe ik dat weet? Aan hun kleding, gebruinde torso’s en last but not least de materialen in de laadbak, waaronder de  speciemolen.  De buiten proportionele arm van de bestuurder omarmde het autoportier bijna helemaal. Zij wezen ons de weg door het maken van gesticulerende armgebaren als ANWB richtingaanwijzers. We zaten dus op de goeie route.  Via deze zee van armgebaren en knipperende dimlichten naderden wij ons doel tot op korte afstand. Wat opviel was dat niemand stopte of gestopt was. Vreemd. Normaal worden gewelddadige situaties door het publiek geapprecieerd en staat men hier gedegen bij stil met gsm’s met videofunctie en zo om You Tube te kunnen voeden. Deze keer niet. Hoe dat kwam? Dat zal ik uitleggen.

Wij arriveerden als onderdeel in een in een langzame fnuikende file, want men durfde bijkans niet te passeren. Wij waren getuigen van een beëindigd onderling dispuut tussen een man en een vrouw. Zij waren kennelijk uitgesproken en uitgevochten. Hun auto stond half in de berm. De man stond rustig rechtop en de vrouw lag languit in berm. De man had gemillimeterd haar dus zag je bijna zijn fontanellen. De vrouw was onredelijk aan het krakelen. Was niet meteen een touw aan vast te knopen.

De strakke huid op de man zijn kop had in zijn werkbaar of crimineel leven al heel wat harde lichamelijke confrontaties weerstaan. Diepe littekens waren erin gegroefd als een prijskaartje van doorstane ellende of momenten van euforie over de gevallen rivalen of vijanden. Zijn ogen in zijn hoofd stonden rustig en beheerst, net als die van de robot uit de film de Terminator.

En een gelijkwaardig figuur had hij dan ook. Ook hij droeg een zwarte halflange jas. Onder zijn jas staken twee forse benen uit die in staat waren om zijn omvangrijke torso te dragen. Ik schatte hem al snel op 120 kg vol met adrenaline. Zo’n figuur waar je absoluut niet mee wil vechten, gezien de geringe kansen van nagenoeg iedere opponent tegen hem.

Zijn toekomstige ex wederhelft of hedendaagse sparringpartner was als een frêle vlinder. Ik zei al dat het geregend had. Haar lichaam en kleding zaten helemaal onder de modder. Zij had lange zwarte manen en een mooi slank vrouwelijk figuur. Of het een beauty was ? Ik denk dat ze daarmee wel fiks bezig was geweest door dit ongewild genomen modderbad. Of ze nou mooier was. Dat kon ik niet goed zien of bepalen. In ieder geval was ook zij doorleefd van lange avond- en nacht soiree's 

Daar stonden Henny en ik dus samen met dit vreemd uitgedoste koppel. De voorbijgangers reden nog steeds voorbij dit miniatuur slagveld. De man zijn uitstraling was er een van, vooral niet stoppen.

Beiden hadden de gevaarlijke witte poeder in de neus geschoven in hun woning. Door dit goedje krijg je veel conditie en andere waarnemingen van lichaam geest en feest. Dit had erin geresulteerd dat zij hun dierlijke driften wederkerig of bilateraal hadden botgevierd tijdens een marathon sessie.

Daarna volgde de afdaling uit powder mountain en het ontwaken uit de kunstmatig psychedelische wereld van wit poeder. De uitkomst was een kater en aldus kregen beiden flinke stress. Zij was weggegaan en hij had haar met de auto weer opgepikt, onderweg. Dat was niet zonder slag of stoot gegaan. Gelukkig voor de frêle vlinder had hij zijn krachten niet gebruikt door haar te slaan. Hij had haar omgeduwd. Deze landing in de modderige berm had haar geen goed gedaan en aan het einde van haar latijn was ze verdoofd blijven liggen met haar kater en zo. Overigens tot schrik van de passanten die de politie geïnformeerd hadden. Gelukkig maar. Wie weet wat er anders had kunnen gebeuren.

Om te onderzoeken wat waar was aan dit verhaal en het feit dat de vrouw mededeelde dat zij was mishandeld door deze terminator werd aan hem medegedeeld dat hij mee moest naar het politiebureau.

Dat vond hij niet leuk en dat wilde hij niet noch gaf hij zijn medewerking om vrijwillig mee te komen. De diensthond liet al flink van zich horen achterin de dienstauto. De dienstauto brulde, snoefde en bruiste van ingetogen honden-geweld en veerde als een lichtvoetig veertje heen en weer.  

De hond –de voorganger van Tiesto- wilde zielsgraag zijn baas helpen. De terminator werd hier niet koud of warm van. Later bleek dat hij niet vies was van kooigevechten tegen mens of dier.

Ongetwijfeld had hij veel littekens op zijn ziel maar waarschijnlijk ook nog op zijn torso. Allemaal littekens van moed of domheid van weleer. Vechten met hem had weinig tot geen zin en dus werd aanstalten gemaakt om de diensthond erbij te halen. Echter zwaar geweld tegen zwaar geweld zou hier niet werken, bedacht ik mij opeens.

Dit van der Geest type was niet onder de indruk van politie en/of diensthond. Bij mij kwam de gedachte op dat zijn lichaamsmiddelpunt erg hoog was. Het enige wat hem zou kunnen deren was een gerichte low kick tegen de binnenkant van zijn knieën. Crush. Op zijn granieten kop kreeg aangewende slagkracht met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid geen zichtbaar resultaat. 

Dus in een tunnelvisie stapte ik af op deze Goliath. Hij was 2 koppen groter dan ik. Ik sprak hem aan en deelde hem mede dat wij gingen uitzoeken wat er aan de hand was en dat hij daarom toch mee moest. 

Ik pakte hem vast bij zijn arm en liep met hem terug naar de auto. Wat hij overigens eenvoudigweg toeliet. Ik boeide hem af  - want dat waren de veiligheidsvoorschriften en niet persoonlijk bedoeld zo deelde ik mede - maar ik behandelde hem met respect. Om een deuk in het portier te voorkomen duwde ik zijn granieten kop omlaag en nam rustig plaats naast hem. Henny was ondertussen al met de hond bezig om hem terug in zijn hok te zetten. Gelukkig was de inzet van de hond niet nodig. 

Aan het bureau gekomen heeft de terminator zijn verhaal gedaan. Cocaïne gebruik liep toch als een rode draad parallel mee op zijn levenspad. Hij was als grote man achter evenementen zwaar beproefd op zijn alertheid en daar hielp cocaïne mee in zijn marathon werktijden. Hij verdiende er financieel goed aan. De ene cocaïne gebruiker herkent de andere  vrij gemakkelijk en dit maakt dat deze polen elkaar ongenadig ruiken en blijven bekoren. 

Hij had al vaak in het gevang gezeten en ook in zijn jeugd langdurig geïnterneerd. In zijn familie was geweld heel normaal net als het drinken van melk. Zijn broer zat een levenslange gevangenisstraf uit. Enfin geweld zat hem als een gegoten jas. Echter dom was hij niet en deed aan kansberekeningen. Vandaag zag hij dat die 2 van de politie niet terugdeinsden.

Tijdens zijn verhoor maakte de terminator mij nog een compliment. Mijn natuurlijke uitstraling zonder kapsones hadden hem zijn agressiviteit geheel ontnomen en dat was voor hem  het ogenblik om niet te gaan vechten met de politie.  Het onderzoek naar de blijkbare mishandeling liep uit op een sepot. De knipperlichtrelatie zal mogelijk nog af en toe geknipperd hebben en is voorstelbaar verdampt als een koude kille mist voor warm zonlicht.

Bleek weer eens dat respectvol benaderen toch zijn vruchten kan afwerpen. Gelukkig was zijn kater na  cocaïne gebruik aan het bureau geheel verdwenen.

Facebook afspraak met de Dude.

Collega Jan G. en ik hadden middagdienst en elke collega op straat werd veelvuldig door de meldkamer aangevuurd om werkzaamheden te verrichten die niet 1-2-3 tot de kerntaken van de politie behoren. Dat zal de komende tijd alleen maar erger worden, dat weten we allemaal. Maar, hulp verlenen is bijna het mooiste in ons mooie politievak. Natuurlijk staat boeven-vangen ook hoog in ons vaandel.

Omstreeks 21.00 uur werd het meldingenpatroon rustiger en volgde het basale politiewerk. Adviezen geven, kromme situaties voor dat moment ietwat rechtbuigen en uiteraard het promoten om zonder ruzie vreedzaam naast elkaar te blijven wonen. U kent deze situaties wellicht.

Jan en ik werden plots aangestuurd naar een huiselijk geweld situatie. Dat is tegenwoordig bijkans een nieuwe verzamelnaam voor mishandeling, intimidatie, het leven zuur maken en zo verder. Vaak wordt de politie gebeld om uit een of andere impasse of juridische spagaat te komen. Natuurlijk is het dan goed om poolshoogte te gaan nemen om eventueel erger -elkaar de kop inslaan- voor te blijven.

Op de plaats van het ogenschijnlijke delict werden wij buiten op straat al opgewacht door twee vrouwen. We waren koud uitgestapt of de mallemolen van woorden werden met de kracht van 10 op de schaal van richter in onze oren gemikt. Voor deze vrouwen was de situatie helemaal duidelijk. Voor Jan en mij een beetje lastig om het reële beeld voor ogen te krijgen. We moesten dus iets sneller multitasken. Om de woordenlawine voor te blijven stelden we simpelweg aanvullende vragen. Toen moesten de dames behalve praten gaan nadenken en kregen wij een beetje “lucht”.

Uiteindelijk bleek - in a nut shell -  dat een van de vrouwen had ge-facebook-ed op de dating site. Zij dacht een leuke mannelijke date geregeld te hebben. Dus hadden zij zich een aantal uren geleden getroffen in een café in de buurt. De vrouw sprak nu met dubbele tong door stevige alco inname. Waardoor haar back Up hulp en toeverlaat de scepter overnam en als volleerd woordvoerster. Op mijn vraag antwoordde zij van; ja, ik heb alco gehad maar niet zoveel.

Wat was er nu gebeurd. De Dude (date) en dubbele tong hadden flink gelaafd aan Bacchus.  Voor de continuering waren beiden gegaan naar het adres van dubbele tong. Daar werd nog wat alco gebruikt en onmin was het resultaat van wederzijds aftasten. Daardoor voelde dubbele tong zich ongemakkelijk en wilde niet verder gaan. Zij was uiteindelijk de woning uit gegaan en had bij haar vriendin haar opkomende angst geuit.

De Dude was binnen in haar woning in slaap gevallen en wilde of kon niet meer weg. Ze wist ook wel dat zij dit probleem met Dude geheel aan zichzelf te danken had. Dom dus. Op onze vraag of ze nu van de politie verwachtte om uitsmijter te spelen voor haar miskleun antwoordde zij van, zie je wel dat ze niets voor me willen doen!

Over generaliseren gesproken. De Dude in haar woning was een beer van een vent en die zou ons gemakkelijk kunnen verschalken. Hij was ook nog super agressief. Voor Jan en mij dus geen optie om weg te gaan zonder de Dude uit haar woning te gaan halen.

Dus betraden wij de woning. Deze was amper verlicht. Uiteindelijk na 10 keer of zo gevraagd te hebben aan dubbele tong op straat - die ook nog slecht hoorde- werd de 5 watt lichtbron schakelaar gevonden en ingeschakeld. De Dude in zijn winterslaap lag languit op de bank in het schemerlampenlicht goed hoorbaar te ronken. Zijn contouren verraadden een flink volume aan mens, vooral in kilo’s lichaamsgewicht.

Hij ontwaakte op onze wek –wordt wakker- geluiden en duwtjes. Hij had een driedubbele tong en was het klassieke voorbeeld van een groot innemer aan alco en zo. Hij bralde erop los en zei hier te wonen.

Uiteindelijk gaf de Dude toe op date te zijn. Vrij snel verliet hij onder aanmaningen met de nodige ondersteuning van Jan en ik, de woning. Dubbele tong kon het niet geloven dat wij heelhuids uit haar huisje kwamen samen met deze 140 kilo zware Dude.

Hem op deze avond alleen maar uit de woning zetten zou het probleem niet oplossen maar voor nieuwe buurt problemen zorgen. Zoiets weet iedere politieagent uit ervaring. Dus oplossend gericht bezig zijn, was hier het motto.

In het kader van de politiewet hebben we de Dude naar zijn eigen woning gebracht. Gelukkig had hij de sleutels bij zich anders zou er weer een moeilijkheid gerezen zijn.

Onder weg lalde en bralde hij er vrolijk op los. Ik had mijn stoel helemaal naar voren gezet waardoor hij met zijn ruime lijf inclusief isolatie toch nog op de achterbank paste. De raam werd opengezet. Want ook wij mogen niet onder invloed rijden. De alco kegel was er een van jewelste. Hij sprak ook nog hard met de nodige consumptie.

Hij vond het fantastisch dat wij taxi voor hem speelden. Ik praatte een beetje mee met hem van blabla en gaf antwoorden op zijn blabla. De woordklanken zetten de toon boven de inhoud. Hij vond mij dan ook fantastisch omdat ik hem kennelijk begreep. Collega Jan kon doodbloeden maar voor mij zou hij door het vuur gaan. Ik was heel eventjes zijn "brother in Arms"! Ik dacht dat alleen maar sport verbroedert maar alcohol kennelijk ook op een doodlopende eenrichtingsweg. Komisch constatering! Even later was ook Jan weer zijn brother.  Gelukkig maar weer.

De Dude wilde mij de volgende dag politie informatie gaan geven. Hij had al vele jaren in het gevang gezeten. Dat wist ik uiteraard ook wel want ik kende hem en zijn politie palmares. Dus werd er een halve zondige afspraak gemaakt. Niet dus. Hem tot bij zijn woning begeleid waar hij zijn roes zou gaan uitslapen. Wij werden bij het afscheid nog overladen met bedankjes en schouderklopjes. Voor ons ook een mooie uitkomst, einde overlast. Voor zolang als het weer duren zal. Mensen als Dude hebben schijnbaar 24/7 aandacht en aanpak nodig.

Eind goed al goed. Ik hoop dat dubbele tong toekomstige dates op facebook achterwege zal laten. Facebook veroveringen en alco gaan in ieder geval niet samen in haar geval.

Dubbele tong en de Dude zullen zich achteraf waarschijnlijk van dit intermezzo niets tot weinig kunnen herinneren. Volledig weggepoetst uit de herinnering. Met dank aan Bacchus.

Blijkt toch maar weer eens dat de meeste successen bij de politie onbesproken blijven. Het zijn de kleinschalige dingen die het doen en niet alleen maar de heroïsche interventies met grote inzetten van politiemensen en materieel.

Als u denkt te weten hoe ik aan de benaming De Dude komt, geef maar een reactie.  

Hulp aan de dolende Chinees

Hulp aan de dolende Chinees

Stel voor je bent plots in een onbekend en vreemd land. De mensen zijn anders, spreken een andere taal. Alles wat voor jou herkenbaar is, is jammer genoeg niet meer te vinden. De cultuur maar vooral de taalbarrière blijkt een niet te nemen hindernis. Denk maar eens aan de toeristische globetrotters die naar verre oorden reizen en met handen en voeten moeten praten om zich enigszins verstaanbaar te kunnen maken. Tel daarbij op dat je geen telefoon of andere communicatie bij je hebt. Nou dan dwaal en dool je er maar een stuk op los. Je hebt honger en dorst maar dat is dan niet te vragen of te krijgen. Sommige mensen zijn wellicht ook nog te trots om iets te vragen aan een ander.

Dat gebeurde afgelopen zomer in mijn geboortestad met een oude Chinese man. Hij was sinds kort in Nederland op bezoek bij zijn familie. Op een gegeven moment liep de man buiten rond en was helemaal de weg kwijt. Helaas had hij geen aanknopingspunten met zijn omgeving en zijn familie of verblijfadres. Dit was omstreeks 11.00 uur in de ochtend. In de vroege avond kwam zijn familie naar het politiebureau om zeer ongerust, zijn vermissing te melden. Zij waren reeds lange tijd op zoek maar konden hem maar niet vinden. Op een gegeven moment kwam er een telefoontje binnen aan het bureau van een verwarde buitenlandse man in een roodachtig T-shirt met een zwarte broek. Deze man zou in het een dorp ronddolen.

Mijn collega en ik reden meteen omstreeks 21.00 uur die kant uit maar ook wij konden hem niet vinden in het dorp. De buurt werd systematisch uitgekamd. Bij diverse mensen uit de buurt werd navraag gedaan. Uiteindelijk met een Back tot the roots gedachte zei ik tegen mijn collega van, dan rijden we maar langs alle Chinese restaurants in de buurt. Dat was er maar eentje, gelegen op de T-straat. Daar aangekomen trof ik mijn gelijkenis en evenbeeld aan. Dat was mijn broer en een andere bekende. Zij hadden een Chinese man bij zich die kennelijk in de war was. Zij hadden deze als het ware zielsverloren aangetroffen bij een rotonde in de buurt. Ook zij waren naar het Chinese restaurant gelopen met dezelfde gedachte. Hadden politie en burgers gelukkig toch maar dezelfde gedachtegang. Namelijk mensen helpen en taalbarrières proberen te beslechten. Echter de Chinese uitbater verstond zijn landsman helemaal niet! Kennelijk worden in China ook meerdere talen gesproken die niet iedereen verstaat of begrijpt. Het signalement van de oude man was iets anders dan wij hadden doorgekregen. Hij droeg namelijk een verweerd roze shirt met een grijze broek.

Zijn familie werd door ons telefonisch in kennis gesteld. Wat hij wel begreep was dat wij van de politie waren. Kennelijk door de uniformen. Hij stapte dan ook vrijwillig in onze transporter. Hij praatte ronduit Chinees. Ik praatte ronduit dialect tegen hem. Dat deerde hem niet. Hij was blij en opgelucht. Maar ja als je vele uren in de zon hebt rondgedoold dan heb je honger en dorst. Het meegenomen flesje water in de transporter vond –na aanwijzend vragen-  gretig aftrek in zijn mond. 2 minuten later werd hij herenigd met zijn gezin. Onze reddende handen werden geschud en besloten met een oprechte Chinese buiging.

Bleek dat de oude man een gepensioneerde politieman uit China was. Dus wij waren voor hem wel vertrouwd genoeg om in te stappen en mee te gaan.

Op de terugweg naar het bureau zei mijn collega nog dat hij hem voor aanvang dienst op de B-straat had gezien. Toen viel bij mij het kwartje. Ook ik had hem op mijn fiets op de deze straat gepasseerd. Hij liep op het fietspad in plaats van op het smalle trottoir. Hij reageerde dan ook niet om opzij te gaan nadat ik gefiets-beld had. Had ik toen maar geweten dat die man de weg kwijt was. Maar ja je kunt -helaas en soms gelukkig niet- iemand in zijn hersenpan kijken. Praten had helaas niet gekund met deze pensionado politieman ergens uit China. Het zou toch een mooie vooruitgang zijn als iedereen naast zijn moedertaal een andere gezamenlijke gekozen taal kon spreken.

Toch maar weer “Eind goed al goed” in samenwerking met de burger, dit keer mijn eigenste broer.

Dimlichten uit als verrassing

Politie voertuigen zijn uiterst opvallend door hun striping. Goede zichtbaarheid in het openbaar domein en vooral in de preventieve sfeer is een pre. Dan weet iedereen meteen met de orde handhavers van doen te hebben. Maar in het kader van boeven vangen werkt dit uiterst pakkans reducerend.

De politie is vaak een hotspot in beweging door de opvallende retro flecterende striping en –kleuren. Ook de helmen van de motorrijders en de hesjes voor verkeer- en evenementenbegeleiding. Vele agenten hebben zelfs jassen in deze gele kleur. Burgers letten dan beter op. Een voorbeeld is dat in het verkeer mensen zich veel sneller aanpassen aan de regels als zij zich bespied voelen door opvallende politie en hun –voertuigen. Als politie onopvallend hun werk doet, dan gebeuren er in het verkeer en in het publieke domein veel meer overtredingen en misdrijven. Dat is nu eenmaal de wet van Bartje.

Reden voor uniforme politie zichtbaarheid? Onder andere om een baken of een lichtpunt te zijn dat vertrouwen geeft aan de burgers en de al dan niet gevoelsmatige veiligheid fors doet toenemen en criminele invloeden doet verbleken. Wanneer de misdaadcijfers en grafieken erop nageslagen en zakelijk gestript worden weergegeven dan zien we vaak dat subjectieve onveiligheidsgevoelens zwaarder wegen dan wat er feitelijk speelt in de tellingen.

Onzichtbaar zijn en blijven heeft in vele oorlogen geleid tot een goede informatiepositie en heeft vaak een andere-, vlottere en betere wending kunnen bewerkstelligen. Als het ware werd de angel uit de pels gehaald en kon in vele gevallen erger voorkomen worden.

Dan een van mijn surveillancedienst ervaringen met betrekking tot onzichtbaarheid, simpelweg door de dienstautoverlichting uit te schakelen: Ik had recent een keer nachtdienst met collega Maurice die nog in zijn politie opleiding zit. Na middernacht stuurde de meldkamer ons naar een straat waar door diverse personen met een donkere auto, mogelijk zou worden ingebroken in geparkeerde auto’s.

De getuige die de meldkamer informeerde, had vrij zicht op dit kennelijke dievengilde kwartet. We hadden een goed signalement. Op datzelfde moment lagen normale mensen thuis te slapen. Maar diegenen met het verstoorde dag- en nachtritme waren op hun hoede en uiterst crimineel actief.

We waren een paar kilometer verwijderd van de plek van delict. Andere collega’s waren ook met de nodige vitesse onderweg. Via ons gps systeem maakten we geen onnodige omwegen en met de voet stevig op het gaspedaal naderden wij zeer snel deze onheilsplek. Het was een situatie om met politieblauw de lucht te kleuren en met tatutatu ons opmerkzaam te laten gelden. Om het verrassingseffect aan onze zijde te houden, hebben we dit uiteraard niet gedaan.

De getuige bleef in telefonische life verbinding met de meldkamer met als gevolg excellente dader informatie en al hun bewegingen. We wisten dan ook bijna alles zonder ook maar iets gezien te hebben.

Mooie samenwerking pur sang met deze getuige.

Op het moment dat we de bocht naar de betreffende straat indraaiden gaf de meldkamer door dat de vier daders waren ingestapt in hun donkere auto en dat ze snel ertussenuit knepen. Voelden ze zich soms bespied? Wie zal het zeggen.

Ik zette het licht uit. Helemaal achter in de straat zagen Maurice en ik een donkere auto wegrijden van de plaats van delict. Met ontstoken verlichting nota bene. Dat maakte ons niets uit want we hadden hem zogenaamd in the picture. Maurice en ik bleken zonder de boeven opmerkzaam te maken op onze aantocht, onverhoeds en vooral ongezien zeer snel in te lopen op hen.

Net voor het moment dat de criminelen de grote weg op wilden rijden, stuurden wij onze politieauto met verblindende ingeschakelde verlichting inclusief de blauwe lampen, schuin voor hen. We sneden hen letterlijk de pas af. Kip, we hebben jullie! We stapten snel uit en keken in vier paar verbaasde- en beduusde ogen. Ze konden geen boe of bah meer zeggen. Als het ware aan de zitting vastgenageld.

De andere collega’s waren in no time bij ons. Hun voertuigen roken zwaar naar burning rubber. Zo gaat dat nu eenmaal op eensgezinde boevenjacht.

De inzittenden werden gecontroleerd en waren allen ambtshalve bekend met inbreken en soortgelijke criminele delicten. Ze werden allemaal overgebracht naar het bureau. In hun auto hadden ze inbrekerswerktuigen liggen. Ze konden zich niet legitimeren. Die nacht hebben ze vastgezeten bij de politie. De inbrekerswerktuigen waren zo speciaal van aard dat zij als leerobject voor politie zijn voorbehouden.

Het waren ruwe bolsters maar ze bleven gedwee luisteren naar onze aanwijzingen. Helaas maar ook gelukkig bleek na controle, dat er nog niet was ingebroken. De volgende dag na recherche onderzoek werden zij weer vrijgelaten en is het maar wachten tot weer een volgende confrontatie met de politie.

Mijn dank gaat vooral uit naar de onbaatzuchtige getuige die de politie in zijn eentje op het juiste spoor bracht. Deze nacht bleef het op straat veilig dankzij de aanpak van politie in brede preventieve zin en vooral door de helpende alarmerende -via 112- burger als super oog een oor van de politie.

Beregoed om onze dienstauto verlichting te kunnen uitzetten en de boeven daardoor onverhoeds te kunnen vastpinnen. Als zij ons eerder gezien hadden dan weet ik nog niet of wij hen hadden kunnen aanhouden. Dan was er minimaal en gevaarlijke aanhoudingsrace aan vooraf gegaan. Nu werd zulks helemaal voorkomen door onze dominante onzichtbaarheid.

De mensen uit de buurt konden in hun onwetendheid rustig doorslapen en hun eigendommen bleven deze keer onaangeroerd. Onze actie bleef dan ook onbekend in deze woonomgeving.

Mijn collega’s en ik hadden weer “onzichtbaar voor de gemeenschap” goed werk afgeleverd bij nacht en ontij. De straten bleven die nacht veilig.

Een druppel op een gloeiende plaat maar dan toch iets betekend hebben, maakte dat wij een goed gevoel overhielden aan deze gezamenlijke actie.