Mantelzorg met kerst

De laatste donkere dagen van dit jaar heb ik dienst met aardige collega’s. Meestal heb ik dienst met leuke collega’s en heel soms is het een uitdaging. Enfin, dit terzijde!

Ik lees dat Nederland slecht is begaan met de economie en als hekkensluiter met de zorg en vooral hoe we daar in 2015 mee door denken te gaan. Vooral op basis van cijfers, grafieken en terror aanslagen. 

Met terror aanslagen daar bedoel ik puur en alleen maar de gevoelige kwesties in ieders portemonnee mee, het alsmaar duurder worden van alles wat we willen kopen en de mantelzorg van onze dierbare erflaters! Het lijkt wel of iedereen de laatste dagen van 2014 het verschil nog willen gaan maken door te kopen, te kopen en af te kopen. Goed voor de economie en goed voor het gevoel, dit afkopen van zonden en zo. We moeten de mallemolen wel kunnen blijven bijbenen, toch. Ten koste van..

Ik rij rond in een opvallende politieauto in mijn bewakingsgebied, tegenwoordig de hele Westelijke mijnstreek in en rondom Sittard, Geleen Beek en Stein. Aangedreven door benzine en meldingen die niet kunnen wachten bedienen we iedereen zo goed als mogelijk met zijn of haar kwesties en problemen en plakken de gezondheidspleisters voor het momentum. 

De politie is met haar krachten 24/7 inzetbaar. De verdeelsleutel brengt dat wij ook meer met minder moeten doen, teleurstellingen zullen niet uitblijven, helaas!

In het centrum van Sittard zijn Oost-Europese types van criminele aard bezig om de mensen te beduvelen. We murwen ons langs lange roodlicht-ige slierten van file auto’s. We rijden in het voetgangersdomein om de openbare orde te handhaven en te zorgen dat iedereen zich naar moderne menselijke maatstaven gedraagt, helaas. In het centrum lijkt het wel of we geen crisis hebben te verduren. Een collega in burger is waaks en attendeert ons op de Oostelijke Europese types. 

Voor deze dag verstieren wij hun meelijwekkende interventies om publiek op een zielig vertoon of verhaal over te halen tot afgifte van geld in Babylonische spraakverwarringen oftewel babbeltrucs. Daar trapt toch geen gezond mens meer in, uitzonderingen bevestigen jammer genoeg steeds meer deze regel.

Voor deze dag hebben we een kwalijke ader naar boven weten te halen. Ik twitter dat de POLICE ARE HERE, en kijk uit voor criminaliteit. Vreemd. Het gebeurt steeds weer en meer. Iedereen gaat van huis weg om te kopen, te kopen en anderen te plezieren met materialisme waar we de zolder al vol van hebben liggen, zo lijkt het te zijn. Tenzij ik naar de Engelen van Sittard lees en luister en hun prevelende smeekbeden om beter te doen en oprecht te delen met de naaste minder gefortuneerde medemens.

Geen donaties via giro 555 maar in woord en daad iets spenderen dicht in de buurt voor degenen die niets hebben en niet in de stad kunnen komen om te kopen. Deze onfortuinlijken hebben namelijk niets te makken en zitten in een koude rillerige woning te kleumen achter de geraniums –al dan niet van plastic-  op eenzame- en desolate wijze.

We rijden weer na onze interventie en komen langs een mooi nieuw appartementencomplex in de binnenstad. Ik herinner mij plots een interventie bij een aandoenlijke bejaarde mevrouw. Deze interventie spookt al een tijdje in mijn hoofd maar ik heb deze politionele bemoeienis nog niet op papier gedeeld met u. Ik zal de gebeurtenis aanhalen als een kerstverhaal met een goeie levendige afloop.

Namelijk een tijdje terug in de warme zomer worden mijn collega en ik ontboden bij een adres in het centrum. De thuishulp heeft aangebeld bij een bejaarde mevrouw maar krijgt geen respons. Er moet iemand thuis zijn maar die opent om onverklaarbare redenen de deur niet. Of u het gelooft of niet. Ik hanteer op zeer regelmatige frequente wijze een sleutel in de vorm van een stalen breekijzer om daar te komen waar het niet kan of is toegestaan onder normale omstandigheden. Vooral achter gesloten deuren van onze bejaarde weldoeners, ouders en grootouders van weleer. Zij zijn tegenwoordig hulpbehoevend. Niet maatschappelijk gezien maar vooral geestelijk en lichamelijk is hun achteruitgang sterk ingezet door de tand des tijds en economische kaalslag.

Ik stop bij een mooi nieuwe appartementencomplex van meerdere etages waar ouderen zorgvuldig opgestapeld worden en er hun huiselijk vertier kunnen beleven. Niets is minder waar dan deze cijfermatige maar vooral grafieke uiting op papier, helaas.

Ik loop het gebouw binnen. Het ruikt naar nieuw vloerbedekking, ik constateer ruime afmetingen van gangen en trappen. De verflucht maakt dat het gebouw zo goed als nieuw oogt. Een serene bouwsteen matige omgeving van super de luxe kwaliteiten. Vooral voor diegenen die het betalen kunnen al dan niet gesponsord door nazaten of loerende erfgenamen in een ver van mijn bed hoedanigheid. Ik neem aan dat dit de beste oplossing is voor alle betrokken partijen! Ver weg van verantwoording, naastenliefde en menselijke warmte. Ook al is het warm in deze zomer.

Ik neem de elevator-lift naar boven tot bijna in de wolken. De nieuwigheid verschaft een aurora van hemelse invloeden en geurenpalet. Met de lift pareer ik de wolken en alles waarin deze etage achtige stapeling verantwoording aflegt voor de makers, heil aan U! Dan spuugt de lift mij op de hoogste etage uit en haar deuren gaan  van; sesam open u.

Dan tref ik de thuiszorgmedewerkster voor een gesloten deur. Prachtig in de verf. Een inbreker komt er niet langs tenzij hij liters arbeidszweet spendeert. Dan kom ik uit mijn droom en illusie van weggeborgen mensen. De deur is van hoogwaardige kwaliteit, gehard en van de buitenwereld ordentelijk afgesloten door sloten en driepuntsvergrendeling die alles buiten dienen te houden.

Met mijn amigo breekijzer maak ik al snel rappe vorderingen. Ik steek hem in de sluitnaad en maak gebruik van mijn lichaamsgewicht in relatie tot sterke staalachtige inprentingen met de slangenkop van mijn breekijzer. We krijgen samen een minimale kier voor elkaar. Ik wroet verder en met technieken in de vorm van hefbomen knal ik de deur open Boem-paf-krak. Ten koste van houtwerk en gepolijste verf die de deur en kozijn zo mooi en solide uiterlijk verzorgen. Ik ben binnen.

Op zoek naar de alleenstaande mevrouw zoeken we de woning snel door. Ondertussen zet ik de rokende drooggevallen pruttelende waterketel uit door de gaskraan dicht te draaien. Jeetje, wat had hier allemaal kunnen gebeuren door brand en zo. U mag het zelf invullen. De meest trieste voorstellingen zouden mogelijk bewaarheid kunnen worden.

Op de w.c. treffen wij de bewoonster aan in de naaktheid van haar bestaan. Ik ben bewogen door wat ik aantref. De bejaarde mevrouw is als een diagonale stijve plank op de w.c. Meer dan 16 uur heeft zij op haar toilet gezeten, gelegen en is meer een versteende gemummificeerde vorm van leven dan een mens in zijn of haar waardigheid. De ambulance collega’s en de mevrouw van de thuiszorg verlenen direct de meest noodzakelijke menselijke maat door haar aan te kleden, te verschonen en weer toonbaar te maken. 

Uiteindelijk zal blijken dat de bewoonster overvallen is door een hersenbloeding en in haar lichamelijke nood de noodknop niet meer heeft kunnen bedienen. En dat voor en tijdsduur van een avond en een nacht, bij elkaar opgeteld meer dan 16 uur lichamelijke voortdurende nood.

De ambulance collega’s nemen haar mee naar het ziekenhuis voor hulp en menselijkheid.

Wat een onmenselijke casus. Het schijnt dat de politie achteraf vaker financieel verantwoordelijk kan zijn voor breekschade. Dan denk ik So What, hulp; mag wat kosten. Ik heb een goede daad verricht ondanks de schade aan dood materiaal.

Deze week dacht ik van, hoe zou het met die bejaarde vrouw zijn. Zou zij nog leven en kunnen genieten van haar wereldse bestaan of zit zij als vele anderen achter de geraniums weg te kwijnen in woord en daad in de vergetelheid en de schaduw van de wereld, al dan niet in de kou.

Ik hoor ondertussen het geknal van vuurwerk waar de politie ook moet handhaven. Ziekte in de vorm van een hersenbloeding dat overkomt je. Vuurwerk daar kies je voor. Vele verontruste telefoontjes hebben de politie bereikt om Nederland vuurwerk rustig te houden tot de klapper van Nieuwjaar 2015. Dieren kiezen niet voor knallen en vuurwerkrampen.

Ik wens u fijne dagen, gezondheid en bezinning over wat werkelijk telt!

Leiderschap en veranderingen

De blog  "De nieuwe kleren van de keizer" http://t.co/j1MYPLrpdF van prof. A.B.Hoogenboom zet mij aan het denken en brengt mij terug in herinnering aan mijn bijdrage in "Politie blauw" van 2013.

Mijn blog hieronder weergegeven, is nog steeds actueel te noemen, vreemd nietwaar.   

Mijn blog dan: De onderwerpen, interviews en items in het januarinummer 2013 van Blauw zijn interessant. Mijn aandacht wordt vooral getrokken naar het interview met de minister van Veiligheid en Justitie.

Waarin de minister al snel bekent dat hij niet de baas van de politie is, maar dat dit verankerd is in de driehoek van politie, openbaar ministeries en de burgemeesters in Nederland. Meteen wordt ingegaan op tal van vraagstukken die de politie aangaan.

Er wordt echter niet gerept over het conflict met de vakbonden. De bonden zien in aanleg naar 1 januari 2013 geen heil meer in overleg met de minister. Ik begrijp de vakbonden en ik ben blij dat ze inmiddels weer het overleg hebben hervat met de minister. Ik vind het volstrekt onjuist om sociaal statutaire zaken in eerste aanleg top-down te bepalen en dan in principe/feitelijk terugkomen op deze sociale menselijke aspecten. In verband met tegenwerking door de vakbonden. Zoals de reorganisatie, omvorming en aanscherping tot nationale politie. Echter politiewerk is mensenwerk en het kan niet zo zijn dat zaken die tientallen jaren op een bepaalde manier moesten worden uitgevoerd nu abrupt en geheel worden gestript en volledig worden afgebroken.

* De bureaucratie wordt niet voldoende assertief aangepakt doordat er tal van zaken weer ongevraagd volgens opdrachten bijkomen. Voorbeeld ID-zuil en extra werk dat iedere dag weer aan casescreening wordt opgedragen. Het openbaar ministerie blijkt in het kielzog van casescreening ook een onuitputtelijke bron van extra werk in lopende zaken. Het is maar de vraag of deze extra’s steeds maar weer het verschil kunnen maken in rechtszaken, waarin de rechter uiteindelijk beslist en uitspraak doet.

* Respect en geweld tegen politie is een onderwerp dat elk politiemens in Nederland aan het hart gaat. Zware strafeisen door het openbaar ministerie zijn een maatstaf maar geen enkele garantie. De rechter spreekt onafhankelijk zijn of haar oordeel uit. Daar wringt nu juist de schoen in geweldzaken. Ik denk zelf dat met betrekking tot uitspraken winst te behalen is. Wetgeving moet aangescherpt en voldoende duidelijk worden, opdat de rechter zijn werk eenduidiger kan doen. De mitsen en maren, zeg maar de psychische- en persoonsaspecten mogen wel meewegen. Maar is het noodzakelijk om deze aspecten altijd zo zwaar te laten meewegen, vraag ik mij af. Het publieke oordeel mag toch ook meetellen! Misschien jury rechtspraak!

* De minister oppert voorts dat er in het kader van geweld tegen politie een opdracht komt waarin de drie componenten van professionele weerbaarheid worden versterkt. Deze mentale krachttraining wordt ingepast en tot 2014 wordt iedere politieman/vrouw op straat hierin getraind. Ik heb deze training doorlopen en ben maar wat blij hierover. Echter een opschaling met 32 uur IBT per jaar is en blijft een druppel op een gloeiende plaat. Gestreefd moet worden naar wekelijkse conditionering in tal van zelfverdediging aspecten. Ik weet ook dat dit niet haalbaar zal zijn. Ik zou het alleen jammer vinden als politiemensen denken dat 64 uren oefenen per jaar voldoende is om de mentale weerbaarheid tot algemeen aanvaardbaar peil op te kunnen schroeven. Ik vraag mij bovendien af waar die 64 uur per politiemens op straat, vandaan moeten komen. Dit zal de normale werkdruk van de politiemensen in kwestie verder onder zware mentale- en lichamelijke druk zetten.

* De professionele ruimte moet verder uitgebreid worden. Dit betekent ook buiten de lijntjes kleuren als de situatie zulks rechtvaardigt. Als voorbeeld: we schoppen toch een deur in krachtens het nieuwe artikel 3 van de politiewet (hulp te verlenen waar nodig en erger te voorkomen) als iemand in nood is. Dit proces moet voortvarend en ondubbelzinnig worden weggezet in de nieuwe werkwijze en aanpak van de nationale politie. Dat is toch operationeel leiderschap waar het om draait vanaf vandaag. Dus hoofdzaken aanpakken en niet met een kanon op een mug schieten in de bijzaken die ons in de weg blijven staan en achtervolgen.

* Politioneel draagvlak en uitvoering wordt hierdoor eenduidiger, beter en professioneler. Ik weet zeker dat politiemensen op straat verkregen opdrachten niet - zonder zelf na te denken - invullen zonder daarbij persoonlijk vakmanschap en ervaringen, hiernaast te plaatsen. Voor politiewerk is eigenlijk geen standaardisering mogelijk.

Wel wettelijke aspecten en politioneel optreden in het publieke domein in navolging van de bepalingen van de politiewet. Maar continu bevestigen uitzonderingen op de regel de ongewenste feitelijkheden. Dan gaan politiemensen uiteindelijk interpreteren en vertalen wat van hogerhand gecommandeerd is. Politiemensen zijn pragmatisch, maar geen robots die ongevraagd uitvoeren wat aan hen is opgedragen. Zonder ook maar persoonlijk een Touch hieraan toe te voegen.

Vele van de huidige wetten zijn onwerkbaar in vooral uitvoering en handhaving. Een en ander staat loodrecht op de frase dat iedereen de wet behoort te kennen.

* Inderdaad is het hoog tijd dat de politieleiding leiding gaat geven en niet meer van achter het bureau bepalend is voor de aanpak op straat. De leiding zal bruggen slaan naar de politiemensen en samen zal beheer en uitvoering bij de politie sterker ondersteund worden ten faveure van het politiewerk op straat en de bestrijding van de criminaliteit. Wij allen, de leiding meegerekend, zullen ook samen opnieuw opgevoed moeten worden met de importantie van geweld en politiewerk onder verzwarende omstandigheden op straat. Dus korte en heldere lijnen moeten een her-start vormen in de kielzog van de uitvoering Nationale politie. Dat betekent dat ieder politiemens deze handschoen kan, mag en moet oppakken. Daar worden we met zijn allen beter van. Het vertrouwen vooral op straat zal door nieuwe aanpak sterk groeien.

Uiteindelijk moeten de burgers meer omarmd worden in politiezaken. Daarbij vooral als informatiegever. De burger mag echter geen gevaar lopen fysiek, mentaal dan wel het bekend worden van diens identiteit. Dit moet steeds meer en beter gewaarborgd gaan worden in community policing vanaf afgelopen 1 januari 2013!

PS: We zijn nu bijna 2 jaar verder en er is nog steeds weerstand tegen de voorgenomen politieke plannen van de vorming tot Nationale politie. De korpschef -onder auspiciën van de politiek- gaat aanstaande januari 2015 in overleg met de bonden en de COR politie. Ik ben benieuwd, u toch ook?

Straatroof op 13 jarige

Altijd ben ik gewend om mijn politiewerk te verdelen in wijkwerk en incidentenafhandelingen. Afgelopen dinsdag middag mag of moet ik de voor mij geplande intake dienst doen. 

Een aantal intake collega’s zijn uitgevallen om varia redenen dus wordt uit politie blauw de leegte opgevuld. Geen probleem alhoewel ook daar de rek bijna eruit is. Ik zal merken dat hulpverlening ook van achter een bureaustoel heel goed kan werken.

Ik begin al snel met een breed scala aan problemen die de mensen komen uitstorten uit frustratie, nood, hoop op beter en op advies van derden. De problemen liggen te vaak op het civiele vlak. Als je dan geen krimp geeft dan komen de problemen van zelf overwaaien naar het strafrechtelijke vlak. Ik geef dus welgemeende adviezen en doe mijn stinkende best. De minuten en de uren tikken in een rap tempo aan mij voorbij. Er heerst een flinke druk op de ketel zonder pauze. Buiten op straat pakken donkere wolken zich samen en doen sommige mensen vreselijke criminele dingen.

Dan komt er iemand een geldboete betalen die ik moet innen alsof ik een bankmedewerker ben. De bureaucratie steekt mij hierbij een grote spaak in mijn spreekwoordelijk wiel, maar het is niet anders. Dit soort werk zou veel makkelijker moeten kunnen. Op het moment dat ik de boete aan het innen ben van een ambtshalve goede bekende, komt er een moeder met haar zoontje van 13 aan de balie. 

Mijn collega die de receptie als een Florence Nightingale beteugelt, staat hen te woord. Vanuit mijn plek heb ik zicht op de balie en krijg een heel klein beetje mee van dit verhaal, want ik zit met die geldboete afhandeling te frunniken. De collega van de receptie gaat meteen over tot actie. Ik krijg uit een ooghoek mee dat er iets ergs aan de hand is. De collega komt naar me toe en ik begin over die geldboete en de afhandeling. 

Zij neemt dit aapje meteen van mijn schouder en tegelijkertijd stort zij in een ware spraakwaterval de casus van dit jongetje van dertien jaar, over mij uit. Trading places dus.  Ik kom meteen in actie. Welke actie dan? Ik neem beiden meteen mee in mijn spreek hok want meer is het niet en beluister dat het incident al 1,5 uur geleden gebeurd is. De boeven zijn reeds over alle bergen en dalen. De moeder is beduusd en het jongetje oogt aangeslagen. Geen wonder want het is heel erg wat hem overkomen is. Ik kom hier zo op terug.

Ik probeer beiden gerust te stellen door het verhaal te laten doen. Ik luister eerst en even later begin ik te typen. Echter ook hij is een spraakwaterval en ik kan hem bijna niet bijhouden. Het toetsenbord krijgt er ongenadig van langs van mijn twee wijsvingers. Het jongetje vertelt ronduit en ik laat hem zijn verhaal vertellen. Dat lijkt me voor hem op dit moment de beste remedie tegen een eventueel opgelopen trauma. Ook blijkt uit de staart van zijn aangifte dat hij oog blijft houden voor zijn omgeving en de veiligheid van anderen. De moeder oogt steeds meer verschrokken over wat met haar kind nog meer had kunnen gebeuren, triest. 

Dit ventje vertelt mij dat hij van school naar huis is gefietst omstreeks 16.00 uur. Vanuit het centrum gaat zijn route ietsjes berg op en wordt de bebouwing minder en minder. Dan komt hij in een veld achtige omgeving die ’s zomers mooi en fleurig oogt maar nu door de herfstperiode met weinig daglicht nogal guur en nat is.

Op een kruising op zijn thuisroute doemt plots een onbekend persoon op die hem de weg afsnijdt waardoor hij moet afstappen. Dan wordt er een pistool of een dergelijk voorwerp op hem gericht en gericht gehouden voor de hele duur van de overval. Een tweede persoon staat iets verderop, ook al met een dergelijk wapen in zijn handen. De jongen wordt gedwongen om zijn beurs af te geven met inhoud. Van de inhoud van zijn beurs kun je nog geen blikje limonade kopen. Hij blijft bang, bedeesd maar ook rustig ten opzichte van zijn overvaller. Van thuis uit heeft dit jongetje goede manieren meegekregen tijdens zijn relaas heeft hij geen enkele keer gevloekt of gescholden. Zelfs tegenover mij blijft hij rustig praten over de overvallers. Hij heeft zijn emoties nog steeds in bedwang.

Hij heeft geen telefoon bij zich want die was hij deze sowieso kwijtgeraakt aan zijn overvallers. Na de overval moet hij van zijn overvaller omdraaien en richting stadscentrum terug fietsen. De daders verdwijnen uit zijn zicht mogelijk de iets verderop gelegen woonbuurt in.

Er naderen op dat moment twee fietsers. Hij waarschuwt beiden over wat hem zojuist overkomen is, een oudere man gelooft niet dat hij is overvallen en zegt van ja, dat zal wel! Een meisje neemt zijn waarschuwing dankbaar aan. 

Vervolgens gaat hij naar een adres waar hij mag bellen en waar zijn moeder hem afhaalt. Aan het bureau nemen we de zaak heel serieus en regel ik slachtofferhulp voor hem en ook zijn ernstig geschrokken moeder. In dit gezin zal deze avond mogelijk wel een kaarsje opgestoken worden. Hun kind is gelukkig ongedeerd gebleven maar voor hetzelfde geld had dit allemaal zo veel gewelddadiger kunnen aflopen.

Het onderzoek loopt nog. Hopelijk komt er snel schot in de zaak en kunnen we de overvallers oppakken. Ik denk dan weer aan die twee naderende fietsers van wie een dit manneke niet op zijn woorden gelooft dat hij is overvallen en bovendien zijn waarschuwing meteen in de wind slaat!

Onder buurtparticipatie en naastenhulp versta ik toch iets anders. Zeer zeker in de advent periode voor de kerst.

Tijdens mijn intake dienst mag ik nog een paar keer onoverkomelijke problemen oplossen dan wel adviseren. Kennelijk is dit ander soort dan politiewerk toch onze core business geworden. Terwijl ik op mijn beurt later in de nacht naar huis fiets denk ik nog even aan die laffe overval op een kind met een vuurwapen. En aan de intake-rs die elke dag opnieuw vol aan de bak moeten om de voorgeschotelde ellende steeds maar weer moeten verhapstukken.

Op straat zie ik de maatschappij in een rap tempo verharden en wordt het er niet makkelijker op om het positieve verschil als politie te blijven maken. Het politionele werkterrein is grijs, rotsachtig en ongekend ruw, alle protocollen, afspraken en regels ten spijt.

Van mijn intake dienst kan ik deze middag stellen dat de politie zich veel bezig houdt met tal van zaken. Casussen en zaken zijn vaak niet des politie maar we zijn wel 24-7 aanspreekbaar en meteen bereikbaar al is het via 112. Al is het alleen maar voor de eerste opvang van dit groeiend leger van gedupeerden.

Ik hoop dat we de daders snel kunnen oppakken. De krant en de sociale media hebben al bericht over deze straatroof.  

Echo, een emotionele foto

Deze week heb ik dagdienst incidenten afhandeling. Ik neem diverse meldingen van uiteenlopende aard voor mijn rekening. Mijn collega is ziek dus ga ik als Han Solo op dienst. De meldkamer heeft mijn roepnummer 33.69. Vreemd want  mijn geluksnummer is gevoelsmatig nr 21. Dit nummer komt vrij vaak en paradoxaal op mijn levenspad. Altijd weer leuk, apart, komisch of doldriest. 

Alle wijkagenten bij de Nationale politie hebben tegenwoordig een eigen roepnummer. Daar zit de politionele bereikbaarheid in, het persoonlijk telefoonnummer en de wijk waar je waakzaam, dienstbaar en alert mag en moet zijn. De meldkamer heeft dan snel de betreffende gegevens in de plotting. Het getal 69 is een komisch getal vooral wanneer je dit uitspreekt in de Franse taal!

Ik meld de meldkamer dat ik (Han) solo ben en bereikbaar als de 33.69 voor datgene wat deze dag staat te gebeuren. Dat weet je dus nooit van tevoren, een van de charmes van mijn vak om vooraf niet weten wat en wanneer er iets te gebeuren staat. De politionele mallemolen draait deze dag als een tierelier. Af en toe valt er een actie voor mij af van de karrenvrachten met de meest vreemde meldingen.

Ik haal beelden op van vechtpartijen tussen vrouwen in nota bene een speelparadijs voor de kleintjes. Hey, wat is het rolmodel als volwassene hierin om op de vuist te gaan in het ogenlicht van de kleintjes! Ik rij naar de autosnelweg ivm pech -rook onder de motorkap de bestuurster heeft haar baby bij zich. Ze staan in de kou. Hulp is voor hen snel geboden. Rijkswaterstaat maakt een rood kruis op de rijstrook en de berger is snel aan het takelen. De baby blijft lekker warm. Ik vertrek weer als alles veilig en geregeld is. Altijd gevaarlijk, de autosnelweg. Sommige auto's zien de rode kruizen niet! en rijden toch op de afgesloten strook. Vandaag gaat het goed met de afwikkeling van dit pechgeval. 

Ik bel op diverse keren verspreid over mijn dagdienst met mensen i.v.m. onoverkomelijke sociaal maatschappelijke aangelegenheden. Hopelijk kan ik hierin iets voor hen betekenen. Ik werp mij op als de politionele rots in de branding, luister maar de mensen, verwijs en adviseer volwassenen in hun onderlinge verstandhoudingen en problemen. De zelfredzaamheid laat af en toe barsten zien. Zo onwijs groot, afhankelijk en gemakkelijk wil men omgaan met de eigen verantwoordingen door deze proberen af te schuiven richting politie en hulpverlening. Ik neem vandaag geen apen mee op mijn mouwen en het woord zelfredzaamheid zegt het al, zelf > redzaamheid!

Een melding van binnenuit (red; via het wijksecretariaat van politie) maakt dat ik in het naburig gebied op een adres intervenieer. Er is een brandkast gevonden in een beek. Ik rij naar dit adres. Bij navraag in de politionele systemen komen naam en adres van de benadeelde van een woninginbraak al snel naar voren.

De brandkast blijkt vol te zitten met papierkraam, oude Nederlandse munten, messen, een trouwboekjes en een foto. Ik bekijk op locatie het geheel aan gevonden spul. Het papier is doorweekt nat en topzwaar door de zogenaamde sponswerking van wateropname door het absorberende papier. Met uitzondering van een foto. Ik bekijk deze natte berg welke tentoon gespreid ligt op een ecru kleurige handdoek.

Plots valt mijn oog op een foto. In de Volksmond noemen we dit een echo, van een ongeboren menselijke vrucht.  De donkere grijsachtige contouren vormen een soort van wolk als zijnde een warme deken om een lichtend voorbeeld heen. Nota bene een heel klein fragiel mensje in wording. Vingers en tenen zijn compleet en ook de menselijke vorm en bijzonderheden. Een waar wonder.

Ik weet niet meer of het een meisje of een jongetje is. Ik denk bij mezelf, dit is het meest waardevolle bezit uit de gestolen brandkast.

De foto is niet nat terwijl deze samen met de andere papieren in het water heeft gelegen. De foto is gaaf, ongekreukt, glad en kennelijk gewapend tegen de weersinvloeden. De ongeboren vrucht drijft, vlot of zwemt in de baarmoeder sappen met aan zijn buikingang de befaamde navel-snorkel.

De inbraak heeft niet ver uit de buurt plaatsgevonden. Ik bel de benadeelden en maak een afspraak voor het retour brengen van hun spullen. In twee plastic tassen tors ik de inhoud met me mee en breng deze meteen terug. Het zou zomaar belangrijk kunnen zijn.

Gearriveerd bij de benadeelden, overhandig ik hen de gevonden eigendommen. De man ziet allerlei zaken die van hem zijn, waarvan hij zich niet eens meer realiseert dat hij deze bezittingen vermist. De vrouw kijkt naar de natte papieren berg en haalt linea recta de echo-foto er tussenuit en kijkt er weemoedig naar.

De materiële berg aan gevonden spullen lijkt haar sowieso niet te interesseren. Gebiologeerd kijkt zij naar de fragiele echo foto die zij warm in haar handen vasthoudt. Ik zeg tegen haar van; gelukkig heeft u die foto terug. Ja, zegt ze -kijkt me aan- het kind heeft de geboorte niet gehaald. Deze foto is alles wat ik nog heb. 

Even later neem ik afscheid van dit gezin. Deze middag krijg ik nog tal van banale zaken voor mijn rekening die ik mag afwerken.  

Ik merk dat de wereld nog steeds doordraait en dat ik hier nog steeds deel van mag uitmaken.

Mijn fiets is gestolen

Fietsers begrijpen elkaar.

Leuke quote om mee te beginnen. Want fietsers en dieven hebben een ding gemeen. Ze fietsen allebei als een wervelwind. De een voor zijn plezier en de ander om de gestolen fiets te verdonkeremanen. 

Er wordt tegenwoordig veel voor gewaarschuwd. Van afsluiten tot bewaakt stallen. En dan zal je net zien dat je lieflijke tweewieler gestolen wordt op en moment dat het niet uitkomt. 

Je persoonlijke levenssfeer loopt een gigantische mentale deuk op. Net als de slogan van de belastingdienst hanteert de politie er ook een. Doe maar aangifte per internet lekker van thuis uit.  

Ik zal twee door de eigenaars teruggevonden fietsen memoreren maar ook het rechtsgevoel op internet en facebook dat gehakt maakt van het politie optreden. Maar is dat rechtsgevoel wel terecht!

Casus 1; Een paar weken geleden mocht ik intake doen. Niet mogen maar moeten is hier het credo. 3 intake collega’s hebben de overstap gemaakt en mogen zich voor 3 jaar politiestudent noemen. Dat betekent plaatsvervulling bij de afdeling intake. Allemaal dragen we ons steentje bij dus ook ik, op mijn beurt. Dan komt er een gedupeerde aangever naar het bureau die zijn fiets herkent. De fiets staat gestald met een super slot dicht bij het bureau bij een fietsenstalling. 

Het sterke slot wil ik even benadrukken houdt een ware Sherman tank onder commando. Zeer sterk staal en slot. Een nagenoeg onverbrekelijk geheel. De brandweer komt mij te hulp en uiteindelijk met veel moeite en poespas wordt het slot op pneumatische wijze geopend. De fiets gaat uiteindelijk terug naar de rechtmatige eigenaar. Ik maak een melding op facebook.

De guillotine gedachten van sommige lezers op fb zijn meedogenloos hard. Anderen zijn blij voor de gedupeerde. Politie diensten liggen onder druk en net op het moment dat er geïnvesteerd moet worden naar de fietsendieven deze avond is de koek op en moeten we, in casu ik, roeien met de riemen die ik heb. Ik heb geen back-up en met geen mogelijkheid kan er gepost worden tot het moment suprême dat de dader zijn olifantenslot opent. Jammer maar het is niet anders. 

De publieke opinie is helaas snijhard! Onterecht vind ik weliswaar maar het is ook hier niet anders. Facebook is een forum dat af en toe platgewalst wordt door emoties zonder hoor, wederhoor en begrip.

Ik vind zelf dat ik samen met mijn collega´s zo goed als mogelijk heb gekozen uit de ter beschikking staande middelen. De eigenaar is zielsblij dat het voor haar deze keer goed afgelopen is en zij haar fiets terug heeft.

Casus2; Ik heb incidentenafhandeling met collega Roy. S ’avonds komt een gedupeerde naar het bureau. Hij maakt melding dat zijn gestolen fiets op marktplaats staat. In een onbewaakt moment werd de fiets die onaf gesloten stond, gestolen. Berouw komt na de zonde zullen we maar zeggen. 

De gedupeerde heeft een vrij beperkte mening om zijn fiets terug te halen. Zonder zijn inmenging moet de politie alles uit de kast toveren om zijn vervoermiddel terug te halen. Hij heeft wel kenmerken van de fiets en op zijn blauwe ogen wil ik hem best wel geloven, zo ook collega Roy.  We overleggen met onze leidinggevende. Deze is positief en we worden even vrijgemaakt voor deze casus. Mooi zo. Als we maar boeven vangen of helers. Het liefst helers want zonder helers heb je namelijk geen stelers, toch!

We vertellen de aangever dat wij van hem ook een inspanningsverplichting verwachten. Naar de fiets gaan kijken en dan als hij ervan overtuigd is, kan hij het ons laten weten. Dan zullen wij de dief in de boeien slaan. 

De gedupeerde eigenaar wil dit eigenlijk niet maar toch gaat hij uiteindelijk naar de fiets kijken bij de steler of heler op een adres in ons bewakingsgebied. Zo gezegd zo gedaan. Wij zijn uiteraard als back-up meegereden. De gedupeerde aangever gaat bij de steler of heler kijken en licht ons na dit bezoek in. Het blijkt zijn fiets te zijn. 

Het appartementencomplex met huisnummer is Roy en mij dan al bekend. We kloppen aan. De heler of steler doet de toegangsdeur open en kijkt erg verrast in de ogen van de Hermandad boys Roy en ik. 

Dat had hij duidelijk niet verwacht. De fiets staat in de gemeenschappelijke gang. De steler of heler wordt aangehouden, in de boeien geslagen en meegenomen naar het politiebureau. Hij komt deze nacht niet meer thuis maar mag verblijven in hotel politie op zijn verhoor, de volgende ochtend.  

De fiets gaat de volgende dag terug naar de gedupeerde aangever. De dief heeft reeds afstand getekend. De gedupeerde is blij met het politie optreden en bedankt ons van harte.

Aangifte doen en het noteren van bijzondere kenmerken heeft wel veel nut. Vooral als achteraf de vergelijking wordt gemaakt en de bijzondere kenmerken blijken te kloppen.  

Kopen op marktplaats is leuk, snel, goedkoop maar geen garantie dat het te kopen item legaal is. In het geval van fietsen geldt legaal kopen alleen maar bij de geregistreerde fietsenhandelaar.

Bovenstaande casussen geven een klein aspect weer van de moeilijkheidsgraad waar de politie binnen haar bevoegdheden mee te kampen heeft.

Bij diefstal van goederen, eigendommen en dit geval van fietsen is het niet gemakkelijk. De wetgever gaat er met de kaasschaaf overheen. De politie mag slechts optreden indien zij bevoegd is. Weet dit wanneer valse verwachtingen het proces bemoeilijken. Er zijn nog veel andere mogelijkheden en casussen denkbaar waarin de politie het verschil jammer genoeg niet kan maken.

Elke fietsendiefstal en- aanbieding van een gestolen fiets staat op zich en behoeft zeer grondige screening, vooraleer de politie iets kan en mag betekenen.

Deze keer hebben we twee gedupeerde aangevers blij kunnen maken. In veel gevallen zal het niet lukken door van alles dat het politiewerk en haar bevoegdheden tegenzit.

PS: in de fouillering van de aangehouden fietsendief zaten nog de twee lampjes die bij de fiets uit casus 2, hoorden.  

De verzorgingsstaat voor ouderen

Een rustige zondag dagdienst zonder spoken op de weg! De dienst staat gepland voor incidenten afhandeling. De werkzaamheden beginnen met administratie, een kopje koffie en de sociale media. U kent het wel. Er zijn nog geen meldingen, waardoor ik rustig aan het bureau mijn gang kan gaan.

Plots komt de meldkamer met een bericht i.v.m. een oude verwarde mevrouw. Zij is nota bene aangelopen in een verzorgingstehuis waar zij niet thuishoort! Of wij daar even poolshoogte kunnen gaan nemen. Poolshoogte nemen is in veel gevallen de zelfredzaamheid overnemen en alles rondom personen of zaken afdoende te regelen en waterdicht af te kitten. In onderstaand relaas blijkt dat wij dat met de beste wil en inzet, niet altijd kunnen. In onderstaande melodramatische casus helaas niet.

Het betreffende verzorgingstehuis ligt in ons bewakingsgebied. Dicht in de buurt zijn er nog soortgelijke ondernemingen t.b.v. het tanende AOW Nederland.

Peter en ik gaan naar de opgegeven locatie waar we een oud omaatje van 83 lentes aantreffen. Zij is van het type knuffel oma. Zij heeft geen kinderen, blijkt ons achteraf. De oma zit in de gemeenschappelijke zaal met bij haar vaste maatje door regen en wind, de ijzeren solide doofstomme rollator on wheels.

In dit verzorgingstehuis lopen naar schatting, een tiental personeelsleden rond. In de zalen zitten, meerdere oudjes. Zij lijken samen te socialiseren maar velen onder hen voelen zich toch wel alleen in deze grijze menigte. Soms hebben ze een beetje aanspraak onder elkaar of er komt een sporadisch familielid langs. Dit alles in het kader van een wel of niet moreel verplicht nummertje i.v.m. een mogelijke erfenis.

Het enige telefoonnummer dat men vanuit de betreffende verzorginstelling kan bereiken is 0900-8844. Oftewel de politie locale! Niemand heeft op dit moment de helderheid van geest om eens rond te bellen naar de omliggende verzorging- annex bejaardentehuizen. Op de rollator staat ook nog haar adres! Om haar nek heeft ze een zogenaamde alarmknop. Al met al had men dit geheel vakkundig en zelfstandig zonder de interventie van politie locale, afgekund.

Vreemd, dat op het moment dat wij in uniform in volle glorie ten tonele verschijnen dat een iemand van de verzorging plotseling begint ”rond” te bellen. Wel pas na een verhelderingsvraag van mij. Dan blijkt dat dit knuffel-omaatje op bepaalde dagen dag opvang  geniet. Weliswaar 2 straten verderop in een verzorgingsinstelling, maar dan toch. Ook met deze belangrijke informatie is de wedstrijd nog steeds niet gewonnen!

Vreemd. Het is dus aan de politie om omaatje mee te nemen en te gaan zorgen voor opvang, onderkomen, hulp of wat nog meer nodig is. Ook vreemd dat de politie –naar mijn idee- meer dienstverlenend bezig was dan de feitelijke zorginstanties. De rollator wordt ingeklapt en met oma rijden Peter en ik naar de betreffende dagopvang instantie.

Daar heeft men zowaar een contactpersoon. Goh, dat had toch in eerste instantie ook telefonisch doorgegeven kunnen worden, maar ja het is niet anders. Daar hoeft oma niet voor in de kou komen te zitten. Alles kump good! Een gevleugelde spreuk in het Limburgs dialect.

Ik heb vervolgens met de contactpersoon in kwestie - familielid - gebeld. Hij woont te ver af voor bezoekjes bij tante. Dus hij heeft niet of nauwelijks contact met haar. Hij deelt mede dat wij haar rustig thuis kunnen brengen en afzetten. Vermoedelijk valt bij het omaatje " het kwartje “ in de zin van; dan vallen weer alle puzzelstukjes op de juiste plaats. Gelooft u het? Ik, in ieder geval niet. Niemand kan op deze dag des Heren bereikt worden voor daadwerkelijke nazorg.

Oma woont nog op het adres dat nota bene geplakt is op haar rollator. (Wie haar vind mag haar terugbrengen). Dit soort zorg op afstand baart mij ernstige zorgen, dat mag u best weten. Duidelijker en afstandelijker kan bijna niet. Wanneer je kunt lezen tenminste, of helpen!

Haar thuis afzettende komen meteen de buren op ons afgelopen. Zij maken zich beiden ernstig zorgen. Het gesprek gaat meteen in de trant van; is ze alweer weggelopen, waar moet dat heen, dit kan toch niet. en dergelijke bewoordingen. De oude buurman heeft vorige week bij haar het gasfornuis dichtgedraaid en afgesloten, omdat dit aanstond. Het is maar afwachten op een ongeluk (binnenbrand). Zij loopt ook heel vaak doelloos en verloren over straat, vertelt deze nestor.  

In de woning rondgekeken blijkt dat het er allemaal bijzonder netjes uitziet. Met de nadruk op bijzonder.

Geheel tegen ons gevoel in hebben ook wij, oma in haar woning achtergelaten. Wij hebben haar gevraagd om binnen te blijven en niet te verdwalen buiten op straat.

Zij zwaait ons bij het afscheid super vriendelijk uit en is kennelijk heel tevreden over de politie als zij ons als zodanig herkent. U en ik weten dat zulks geen oplossing biedt. Als mensen niet meer voor zichzelf kunnen zorgen door dementie in welke mate dan ook dan moet er iets geregeld kunnen worden. Zij heeft vooral een veilige woonplek nodig en een structurele vorm van toezicht. Haar lange termijn geheugen is nog goed, zij praat dan ook graag over vroeger. Zij benoemt een aantal levenservaringen. Echter van het heden en het nu heeft zij geen enkel benul.

De spreekwoordelijke vraagtekens staan dof in haar ogen gebeiteld. Een vraag om even te stoppen of om haar eigen tas vast te houden, begrijpt zij niet meer. Zij is wel de meest vriendelijke vrouw van Nederland, dat laatste kunnen mijn collega Peter en ik u verzekeren. Een dergelijk lief oude omaatje verdient een veilige warme en sociale plek in de samenleving, laat dat overduidelijk zijn. Echter deze sociale zekerheid kan kennelijk niemand meer bieden op de dag van vandaag. Dan kijk ik toch met grote argusogen van onbegrip, richting politiek.

Mijn schrikbeeld van de toekomst in Nederland en de ouderenzorg. De zorg wordt uitgekiend en kostenbesparend gepland via grafieken en cijfers. Kil zonder emotie, volhardend en sterk bezuinigend.

Ik heb ons computersysteem getuige gemaakt van deze interventie. Verder heb ik gevraagd voor hulp voor deze lieve knuffel oma.

De fictieve werkelijkheid in mijn beleving is dat ik of een van mijn collega's de ronddolende oma moeten gaan zoeken als zij weer eens de weg kwijt is. Letterlijk of figuurlijk. Om haar naar een veilige plek te brengen. Een ongeluk loert op iedere stap die zij maakt.

Al we bij oma wegrijden –en zij ons heel hartelijk uitzwaait- valt mij haar huisnummer op, 13.

Gevecht met een TBS-er

Gevecht met een TBS-er

Op 30 oktober 2014 krijg ik alweer een mailtje waarin staat dat de veroordeelde TBS-er voor de rechtbank moet verschijnen.  Idem als in januari van dit jaar. De gewelddadige casus ben ik nog steeds niet vergeten. De casus inclusief de grove geweldspiraal komt al weer boven drijven.

In mijn beleving is deze verdachte voor de duur van 2 jaar permanent opgehokt. In tegenstelling tot de meeste verdachten (waaronder draaideurcriminelen) die mijn collega’s en ik steedsopnieuw voor de poorten van justitie, aandragen.

Niet wetende hoe de voortgang en de uitspraken bij rechters vorm gegeven worden, is een geruststellende geachte voor mijn rechtsgevoel. Je leert als politiemens snel loslaten van zaken waar je je best voor hebt gedaan. De rest is aan de rechter. De angel is uit de actie getrokken. 

De kwaden dan ter Justitiële verantwoording, worden overgedragen. Bij Justitie wordt de verdere rechtsgang tot bij de rechter besproken met als sluitstuk de uitspraak van het vonnis.

De email brengt mij ook nu weer in herinnering terug bij mijn noodhulp interventie in ons bewakingsgebied. Ik zit dan met mijn collega te pauzeren in het bureau met toestemming van de meldkamer. De meldkamer zet ons dan op "pauze". Deze pauze is echter in vrije tijd, maar we luisteren wel de portofoon uit mocht zich iets voordoen in de categorie van prioriteit 1. Dat heet betrokkenheid of een andere mooie volzin waakzaam en dienstbaar. Ook kan de meldkamer inbreken op onze pauze en ons inzetten. In vrije tijd pauzeren en plichtmatig de porto-fonische berichtgeving uitluisteren is uiteraard een andere te voeren discussie.

Plots geeft de meldkamer een melding door aan een andere patrouille van een roofoverval in een winkel voor genot- en driften stimulering. De afstand van ons bureau tot aan deze winkel is binnen een kilometer vanaf ons politiebureau. We stoppen meteen onze pauze en melden de meldkamer dat zij ons kunnen inzetten. We krijgen wel nog een redelijk signalement van de dader. Geen verdere informatie is op dit moment bekend over wapens of de precieze toedracht m.b.t. de roofoverval.

De meldkamer is nog niet uitgesproken met het signalement van de overvaller of wij staan al bij deze stimulerende genotswinkel voor de deur. De overvaller is reeds er tussenuit geknepen, zo deelt de winkelier ons mede. 

Opsporen van de dader is nu hoogste prioriteit. De winkelier is veilig. Aangifte en onderzoek zal zsam volgen. Het is feitelijk overbodig om ons het dader signalement in te prenten.

Wij rijden het voetgangersgebied binnen met onze opvallende politie surveillanceauto. Opmerkelijk te noemen is de wijze waarop ons de route richting de dader wordt aangewezen door de vele omstanders.

Kennelijk hebben veel mensen de consternatie en wilde uitspattingen gezien, waarbij de dader de winkel uit is gevlucht. Als een menselijk aaneengesloten lint wijzen nagenoeg alle voetgangers ons in de bedoelde vluchtrichting. De verdachte heeft dus door zijn houding, gebaren of dreigingen ook naar andere  onschuldige voorbijgangers toe, de onvervalste brute aandacht op zich gevestigd. 

Wat een beest, dit zal ons even later blijken!

Wij rijden dus in de maalstroom van dit menselijke lint mee en na circa 500 meter, rijden wij plots achter de dader. Hij voldoet helemaal aan het opgegeven signalement. Hij heeft bovendien een donkere muts over zijn hoofd waaronderuit zijn donkere ogen priemen naar alles om hem heen. 

Hij zal geen krijgsgevangenen maken, zo lijkt het te zijn. Hij loopt ingetogen maar zeer agressief en dreigend op weg naar meer slachtoffers, buit of wat dan ook. Nieuwe ellende met deze overvaller is zeer zeker niet uit te vlakken en hij moet dus met spoed gestopt worden. 

Hij wordt door ons gesommeerd om te stoppen en halt te houden. De mededeling van mijn collega dat hij is aangehouden helpt niet, noch het dreigen met het geweldsmiddel pepperspray. In plaats daarvan komt hij wild als een woest roofdier op ons af gelopen. 

Dan blijkt maar weer eens dat de aanval in vele gevallen de beste verdediging is. Zo ook hier en nu. Hij lijkt onbewapend te zijn, maar schijn bedriegt zoals zo vaak.

Dreigend komt hij op ons ingelopen en zoekt duidelijk de confrontatie op. Er volgt een behoorlijke vechtpartij. Maar deze keer zal hij niet als winnaar uit de arena komen.

Op het moment dat de verdachte binnen mijn handbereik komt grijp ik hem vast en trek hem naar mij toe. Ik maak een grote binnenwaartse judo beenveeg waardoor hij met zijn rug op de grond belandt met mij bovenop hem. Ik druk hem in een houdgreep waarna controle volgt. 

Helaas is hij zo glad als een geoliede aal en ook zo beweeglijk en kronkelend. Hij komt los uit mijn controlegreep waarna hij  mogelijk een ander geweldsmiddelen uit zijn mouw gaat toveren.

Echter daar krijgt hij geen kans voor. Weer wordt hij door ons onder controle gebracht en met de grootste moeite afgeboeid. Met zijn benen bleef hij onophoudelijk raak schoppen. 

Om hem volledig onder controle te krijgen zet ik een verwurging aan die helpt. Als slappe was in mijn armen, dut hij in, bijkans buiten westen. ik regel zijn zuurstof inname, hij blijft angstig rustig door mijn greep op zijn nekslagaders. Dat kan ik toevallig erg goed.

Op de grond onder hem treffen we een kartelmes aan. Gelukkig heeft hij geen kans gekregen om ons met dit mes te verwonden.

Nog steeds in deze verwurging houd ik de verdachte onder controle tijdens zijn vervoer naar- en tot in het cellencomplex waar wij hem van zijn kleding kunnen ontdoen en fouilleren. Hij geeft zijn verzet op maar zweet nog steeds hevig door zijn kleding heen als een das onder dampende lichaamstemperaturen.

Of hij onder invloed is van drugs? Waarschijnlijk wel gelet op zijn woeste gedragingen.

Deze zwetende dampen kan ik mij nog steeds herinneren. Hij heeft een gespierde torso en lijf. Zijn gespierde benen lijken op tweetraps raketten. Na zijn overbrenging heeft deze geweldpleger nog verder geweld gebruikt tegen collega’s in het cellencomplex. 

Na een uitvoerig rechercheonderzoek blijkt dat hij nog veel meer heeft uitgespookt en op zijn kerfstok heeft staan. Geweld, overvallen en mishandelingen dat is zijn lichaamstaal.

Goed voor ons dat wij de aanval hebben gekozen in plaats van hem. De aanval bracht hem geheel uit zijn doen en laten en vooral uit balans. Door zijn overmeestering kon in ieder geval erger geweld worden voorkomen. Terugtrekken was geen optie geweest.

De vechtpartij op straat heeft bij veel voorbijgangers ongeloof en ontzetting teweeggebracht. Mijn collega en ik hebben goed samengewerkt. De boef is opgepakt en is nog steeds na al die jaren achter slot en grendel. Dat is niet voor niets. 

Mooi achteraf dat de verdachte gestopt kon worden zonder noemenswaardig letsel. Hij bloedde in zijn gezicht en ik heb enkele schaafwonden aan ellebogen en knieën opgelopen tijdens ons Ne-waza = grondgevecht.

We hebben de maatschappij beslist een stukje veiliger gemaakt met deze aanhouding, hoeveel is echter niet te meten. TBS is een te zwaar middel en dat wordt niet voor niets opgelegd.

Eens zal de dag komen dat ook hij in vrijheid gaat. D-Day voor hem is op 11 november 2014 dan wordt hij alweer opnieuw getoetst door de rechtbank.

Ik ben benieuwd of het beest genoeg getemd is om in onze maatschappij te mogen worden losgelaten.

Ik word door de tbs onderzoeken op jaarlijkse basis steeds opnieuw aan hem herinnerd. Ook nu ben ik weer benieuwd wat zijn toetsing gaat brengen.

5 cent

Het zijn de kleine dingen die het doen, toch!

Op de middagdienst ben ik op pad met collega Anneke J. We zijn belast met de incidentenafhandeling. Dit is een officiële term voor het politie straatwerk en alle meldingen die in ons vizier komen en waarop geïnvesteerd dient te worden. De atmosferische omstandigheden deze middag zijn divers, van bar naar boos en van droog naar erg nat tot sfeerloos bedompt. Op straat zijn weinig verkeersbewegingen en plenzen de regendruppels er vrolijk op los in een onregelmatige repeterende beat op het asfalt. Zij veroorzaken daarbij vrolijke dansende spatjes op het wegdek. Toch nog een blij en humoristisch aspect voor het oog van degene die dit wil zien.

Deze middag zijn er nogal wat aanhoudingen waar Anneke en ik ons aandeel aan leveren door de verdachten van insluipingen in een woning te transporteren, in te boeken, fotograferen, het nemen van vingerafdrukken en verdere bureaucratische handelingen. Kortom dienstbaarheid en collegialiteit richting bureaucratie. Alles moet namelijk wettelijk verantwoord worden.

Ook geeft de meldkamer ons op enig moment deze middag een inbraakmelding door en draagt ons het opsporingsonderzoek op. Dan blijkt op de plaats van delict dat de bewoonster ernstig is gedupeerd door de inbraak maar ook vele groeven op haar ziel heeft opgelopen in haar tot nog toe prille leven. De trieste weerslag op haar wanordelijke huiselijke woonomgeving is helaas een feit!

Om 20.00 uur klatert de regen nog steeds op repeterende basis tegen de voorruit van onze swat-car. De meldkamer stuurt ons net na de reguliere sluitingstijd naar een winkel waar zojuist een winkeldiefstal gepleegd werd en de dief is opgepakt door de bedrijfsbeveiliging.

Wij gaan meteen naar de betreffende locatie en worden uiteindelijk door de verbaasde vakkenvullers

binnengelaten. In de winkel blijkt dat een man die reeds onder observatie ligt wegens eerdere verdachte bezoeken aan de winkel toch de wet overtreden heeft. De alertheid rondom zijn persoon is dus danig opgeschroefd. De man gedraagt zich vreemd en is na de kassa te zijn gepasseerd, gecontroleerd door de bedrijfsbeveiliging. Dan blijkt dat hij niet alle boodschappen heeft afgerekend.

In zijn sok heeft hij een groot half liter blik gerstenat verstopt en wilde dit niet afrekenen. Waarom? Daar kom ik nog op. De geheime sokken bergplaats wordt dus ontdekt door de bedrijfsspeurders. De gang naar de spreekwoordelijke guillotine wordt gemaakt en de dief wacht rustig de komst van de hoeders van de wet, in casu Anneke J en mij, af.

Nadat ons duidelijk is wat er is gebeurd krijgt hij een winkelverbod. Tevens zal hij een civiele boete aan zijn broek krijgen van de bedrijfsleider. Voorts wacht de eis van de officier van justitie op hem. Heavy material dus! Een onmogelijke financiele opgave staat pardoes voor hem!

In het bureau moeten een aantal verplichte administratieve handelingen verricht gaan worden. De boef komt namelijk voor de ID-zuil. Een apparaat dat foto-, vingerafdrukken en ID registreert en internationaal controleert op fraude.

In dit geval hebben Anneke J en ik op mijn beurt iets later,  aan hem uitgelegd wat de procedure is voor winkeldieven. Hij heeft hier vrede mee want het is toch niet anders. Hij hoeft geen advocaat te spreken want daar heeft ie niets aan. Later verklaart hij nog dat het leven aan hem voorbij is gegaan zonder dat hij het positieve verschil heeft kunnen maken. Hij heeft zogezegd aan de verkeerde kant van de wet gestaan en heeft de halte naar beter leven, duidelijk gemist.

Ik ben niet de vervelendste en van ons koffieapparaat laat ik hem dankbaar gebruik maken. Alsof hij niet anders gewend is lurkt hij het ene na het andere kopje koffie ernstig gezoet met suiker, op.

Anneke J is druk bezig de zaak te regelen met ZSM van Justitie. Gelukkig gaat dit deze keer super snel. Dat ligt ongetwijfeld aan het indringende karakter van Anneke J! Top.

In zijn verklaring geeft de dief aan dat hij 5 cent tekort kwam voor de aankoop van het blik (55 cent) gerstenat. Hij heeft geen vervoer en de weg naar huis te voet is nog erg lang. Hij heeft dorst en wil zich daarom graag laven aan de blonde schuimende vloeistof. Daarom heeft hij het blik weggestopt. Had hij 5 cent meer in zijn beurs gehad dan had hij de diefstal uiteraard niet hoeven te plegen. In zijn fouillering treffen wij 50 cent, aan.

Na de bijna afronding van de zaak laat ik hem nog een keer koffie nemen. Verhipt roep hij uit. Ik zeg tegen hem, wat is er aan de hand? Ik zie hem bukken en iets van de vloer in het cellencomplex oprapen.

Enne? vraag ik. Kijk, wat ik hier vind, zegt hij. Hij opent zijn hand en toont mij het gevonden voorwerp. Ik zie in zijn hand een muntstukje van 5 eurocent liggen. Ik laat hem dit houden voor een volgende keer of als geluk brengertje voor een positieve wending aan zijn leven. Met dit muntstukje is hij weer 5 cent rijker geworden. Wie het kleine niet eert is het grote niet weert, zullen we maar zeggen.

Met een dagvaarding in zijn handen verlaat hij het bureau. Alweer te voet op weg naar zijn ongezellige huiselijke omgeving. Hij heeft geen gezin of vriendin en loopt zijn tijd te verdoen. Hij doet het zich zelf aan en het jammere hieraan is dat het hem niet meer interesseert wat er hier op aarde verder met hem gebeuren zal.

De dagvaarding hangt hem boven zijn hoofd als het zwaard van Damocles. Ook dat interesseert hem niet meer. Hij is het vertrouwen in de maatschappij helemaal kwijt.

Op het moment dat hij het politiebureau verlaat onder ons toezicht, is het opgehouden met regenen. De weergoden zijn hem dit keer niet ongunstig gezind. Ook dat neemt hij voor lief.

Mijn collega’s en ik zien tijdens onze surveillance diensten steeds meer mensen doelloos ronddolen. Ook zij spelen zich geregeld in de kijker van politie en justitie. Het wordt er wel minder maar niet beter op, zou dominee Hilterman deze toestand in de wereld, verkondigen!

Ik ben benieuwd of we een koude winter kunnen verwachten.

Tot mijn volgende blog, gr Han

Middagdienst incidenten afhandeling 13.10.2014

Aanvang middagdienst. Ik begin met verhoor van een verdachte. Er is nog geen dienstauto beschikbaar i.v.m. een schiet- steekpartij deze ochtend en het opgestarte opsporing- en recherche onderzoek. Pas op de plaats dus. Het verhoor is snel beëindigd omdat het advies van de advocaat wordt opgevolgd om niets te verklaren. 

Beneden in de agentenwacht meld ik me samen met collega Armand bereikbaar voor de middagdienst. 

Meteen komt er informatie dat een vuurwapengevaarlijk persoon zich in een flat-4 vlakbij, zou kunnen ophouden.

Met 6 surveillancekoppels houden we buiten het bureau op straat kort motorkap-overleg. Met de nadruk op kort. De mogelijke ophoudplaats van de verdachte is bekend, ook diens signalement en de auto. We rijden in een parmantig treintje van opvallende politie voertuigen -steel on wheels- naar de opgegeven locatie. We maken indruk op de omstanders, iedereen draait zich om en kijkt naar ons. Rode verkeerslichten buigen nederig hun hoofd. Onze motorrijder Marc houdt de verkeersveiligheid in het oog en zet het verkeer stop zodat we kunnen passeren.

We zetten de betreffende locatie (flat-4) rondom af. De bedoelde auto staat aan de voorzijde van flat-4, blijkt later. Collega’s hebben contact met een getuige. Veel meer informatie is er nog niet. We zitten op een apart kanaal dus kunnen we samen snel de informatie delen zonder dat het district op het gebruikelijke kanaal op tilt slaat. 

Armand en ik zetten onze dienstauto voor de hoofduitgang en lopen de flat in. Ik leg een mat tussen de deuropening anders kunnen we niet in- en uitlopen i.v.m. automatische voordeur sluiting. Aan de achterzijde is een parkeerplaats en groenstrook. Geen verdachte situatie daar. we lopen terug naar voorzijde waar de bedoelde auto in een uiterste hoek staat. Ik zie dat 5 personen er dichtbij staan. Waaronder 2 kinderen, een oudere man en nog 2 andere manspersonen.  

Armand en ik lopen op het groepje af. Zij huren een kelderbox t.h.v. de verdachte auto. Zij behoren niet tot de doelgroep. Op weg naar dit groepje en deze auto, geef ik alle info porto-fonisch door. De andere collega’s zijn dus geïnformeerd. Even later praat ik met een flatgetuige die vaker heeft gezien dat de auto-inzittenden de flat zijn binnen gegaan. Verdere info blijft globaal. Wel wordt er een mogelijke locatie in deze flat bekend.

De hondengeleider arriveert op ons verzoek met gezwinde spoed en komt bij Armand en mij staan. Hij haalt de diensthond uit de auto. Het blijkt een prachtige hele grote Mechelse herder te zijn. De hond neemt een reukspoor op bij de auto en ik vraag de hondengeleider waar hij mij wil hebben. 

Achter hem dus. Dan lopen Marc, Roy en ik naar de flat naar de hoofdingang naar binnen via de trap naar de tweede verdieping. Daar raakt de hond het spoor bijster. Kan ook bijna niet anders want in deze mierenhoop van mensen hebben de geursporen zich vermengd met de vele mensen die onwetend kriskras er doorheen lopen.

We gaan naar de aangegeven etage en lopen over de galerij. Bij de mogelijke locatie zie ik aan een rare sticker dat ik daar vorige week al heb aangebeld i.v.m. een ander onderzoek. We kloppen, bellen aan, roepen door de brievenbus en door het openstaande keukenraam. De tv staat aan. Het enige tegen geluid en antwoord dat we krijgen is het geblaf van 2 viervoeters waaronder een vechthond met een grijze sik. Hij komt naar het keukenraam gaat rechtop en likt mijn hand. Het dier lijkt mij niet agressief van aard. Maar dat weet je nooit wanneer ik in zijn domein zou komen! 

In de woonkamer, slaapkamers, en bij navraag bij de buren blijkt niet dat dit adres per-se het gezochte adres hoeft te zijn. Collega koppel Ruud en de pas voor de politieopleiding geslaagde Maartje, sluiten bij ons aan. Manpower voor een doorstap genoeg! De Ovd - officier van dienst - geeft ons geen toestemming om binnen te treden. Ook niet door het geopende raam. De informatie is te globaal om op te treden.

Mooi dat de Ovd op de achtergrond zakelijk redeneert en ons een halt toeroept. Op dat moment vinden we dat met zijn allen niet prettig maar het is niet anders. Ik heb er uiteindelijk vrede mee.

We breken de hele inzet af en de politiemacht vertrekt. Armand en ik blijven nog een half uurtje op de uitkijk. Stel je voor de verdachte kiest het hazenpad. Dan kunnen we tenminste nog iets doen. Er staan veel mensen op straat op de locatie. We worden gefilmd, gefotografeerd et cetera. Mensen zijn bezorgd en angstig over de veiligheid in hun wijk door deze plotselinge politie inzet. Fantasieën wat er gebeurd zou kunnen zijn gonzen door de omgeving. Ik kan dat goed begrijpen, vandaar ook dit blog. We zijn gericht met opsporing bezig. Dan blijkt dat sommige mensen niet willen luisteren om op afstand te blijven. Dus hoofdzaken scheiden van bijzaken en 10 keer tot 10 tellen.

We dragen allen ons nieuwe uniform met kogelwerende kleding met daaroverheen nog een extra kogelvrij harnas. Mooi om dit ook zo snel na eerste verstrekking uit de proberen. In tegenstelling tot de middeleeuwse spul van vroeger zit het praktisch, comfortabel en ontneemt ons geenszins onze reguliere bewegingsvrijheid. Super spul als je mij vraagt.

We krijgen geen back-Up van onze observatie collega’s. Ook Armand en ik breken de actie uiteindelijk af. Op de terugweg staat uit ons zicht de auto van de hondengeleider Jos. We stoppen bij hem. Ik wist niet dat Jos was achtergebleven als Back-Up. Jos zegt van, ik laat jullie toch niet alleen, vooral wanneer die verdachte auto mocht gaan rijden. Mooi om deze ongevraagde collegialiteit te mogen ontmoeten.

Terug aan het bureau krijgen we een melding van een heel ander maatschappelijk kaliber. De meldkamerdame geeft een melding aan ons van een verwarde hulpeloze vrouw in ons district op behoorlijke afstand van het bureau. Tja, we hadden deze middag nog niet van doen met de ouderenzorg. Ik vind dit altijd mooie meldingen als het goed afloopt. Altijd triest als mensen lichamelijk in de knel komen te zitten. Dus rijden Armand en ik snel naar de opgegeven locatie.

Op aanbellen wordt niet gereageerd. Ramen en deuren zijn gesloten. De buren weten van niets en hebben geen sleutel noch het adres van een sleutelhouder. Het is toch een gegeven dat een goede buur toch meer waar is dan een verre vriend of familie op precaire momenten, toch! We bellen met de meldkamer voor het telefoonnummer van de melder die in het ziekenhuis verblijft! De melder blijkt de verwarde dame te zijn. Ik krijg haar aan de telefoon. Ze is helemaal verward en een gesprek voor mijn informatie-inwinning is niet mogelijk. Dan neemt gelukkig een verpleegkundige het gesprek over en deelt mede dat de dame in kwestie ernstig verward is en altijd het alarmnummer 112, belt. Goed om te weten.

Gelukkig is de verwarde dame in dit ziekenhuis onder goede zorg. Haar man is niet thuis. De luide deurbel haalt niets uit. We overleggen nog op straat met de buren. Plots bewegen de glasgordijnen en staat de heer des huizes via het kamerraam naar ons te kijken. Gelukkig!

Blijkt dat hij een hoorapparaat heeft. Ik weet niet of de batterijen op zijn of hij het apparaat op stil heeft geschakeld. Hij en zijn vrouw zijn al op leeftijd en meer dan 55 jaar gehuwd. Nu is zijn vrouw ziek. Bij het weggaan schud ik de man een welgemeende hand en geef hem het advies om een sleutel bij de buren af te geven i.v.m. situaties zoals vandaag. De man heeft veel herinneringen. Nu wordt het welzijn en de revalidatie van zijn vrouw zijn belangrijkste taak op aarde.

Later aan het bureau horen Armand en ik dat de vuurwapengevaarlijke verdachte buiten onze regio is aangehouden. Hij heeft zich op een politiebureau ver uit de buurt gemeld.

We begonnen in een toestand van chaos, structureerden dit gaande de weg en uiteindelijk zijn de goeie keuzes gemaakt. We hebben met zijn allen goed samengewerkt..  

Dagrapport 11.10.2014

Een normale werkdag van nagenoeg ieder politiemens, vol met kleinere casussen en sores die er werkelijk toe doen.

Aanvang geplande dienst voor incidenten afhandeling. Ik heb dienst met collega Brenda. Ik zie haar niet. Ze is dan al bezig met een aangifte over een precaire zaak met hacking computer en verspreiden van naturel foto’s om het maar ietwat eufemistisch te duiden. 

Dan duik ik op mijn beurt maar even in de computer voor mijn wijkwerk. Ik stel vast dat verspreide informatie over de diefstal van een dure BMW heeft geleid tot heel veel gedeelde berichten en hits. Helaas een tip naar een daderspoor zit er nog niet bij. Maar wie weet komt dit nog. Mooi dat mensen de sociale media delen en bekijken, blijkt weer eens. Later op de dag tijdens de dienst vind ik nog een gaatje en ga ik persoonlijk naar de gedupeerden toe in het kader van I281. Dwz het nagesprek.

Als Brenda klaar is met haar onderzoek, krijgen we vanuit het wijksecretariaat nog een aantal zaken onder onze neus om op te letten. De briefing laat zien dat onze maatschappij nog steeds aan ernstig verderf onderhevig is. Dicht bij huis met diefstallen, geweldplegingen en psychische malaise. Maar ook het buitenland en de sores rondom de oorlogsgebieden laten ons alert zijn, gelet op de grote informatiestroom.

Ik bel in het bureau nog met een oudere bewoner uit mijn wijk, omtrent parkeerproblemen voor zijn woning. Hij heeft hier problemen mee en de buren werken volgens hem niet erg mee. Een gesprek is in het begin een ware monoloog, waarin hij de hoofdrol vertolkt. Ik pareer zijn woordenvloed en wil ook mijn zegje doen. Dat mag ik dan vervolgens ook van hem, mooi. De pap wordt niet zo warm gegeten als opgediend en ik geef hem een paar welgemeende adviezen. De senior wens ik ten slotte nog een mooie dag die hij samen met zijn vrouw mag genieten. Ik hoop dat de boodschap aankomt. Hij vindt het bijzonder prettig dat de wijkagent hem terug belt.

Dan krijgen Brenda en ik een melding in Oirsbeek. Waarom Oirsbeek? omdat wij al een hele tijd werken in het hele nieuwe district (BT Westelijke Mijnstreek) over de grenzen van het oude bewakingsgebied heen. Eventueel nog verder wanneer de meldkamer ons dat opdraagt. Daar is niets mis mee. Deze keer zijn wij aan de beurt. Waakzaam en dienstbaarheid kent vele varianten waaronder politionele collegialiteit als sluitstuk!

In Oirsbeek staat een bestelauto kleur rood al dagenlang onbeheerd. Bij controle blijkt de auto van diefstal afkomstig te zijn en er zijn bovendien nog een keer valse kentekenplaten aan bevestigd. De meldkamer regelt een takelbedrijf.

Het takelen blijkt een zware klus want de auto is afgesloten en op de handrem en laat zich niet 1-2-3 meevoeren. Uiteindelijk wordt hij op de takelauto geplaatst met minutieuze precisie als van een effectbal op een biljard laken. De onmogelijke taak wordt voor de hevig zwetende takelateur een uitdaging, waarin hij bijzonder goed slaagt. Het duurt wel even maar, dan heb je ook wat.

Terug aan het bureau dient zich het gevecht met de bureaucratie aan. De gestolen auto is afkomstig uit het buitenland (B). Ik kan de systemen niet benaderen om hem af te signaleren. Ik schakel een speciale grens overschrijdende instantie in. Alles komt goed uiteindelijk!

Dan krijgen we van de officier van dienst de opdracht om een huiszoeking in het kader van de Wet wapens en munitie uit te voeren. Een jongeman heeft kennelijk op Instagram een foto geplaatst met een vuurwapen. Dat is bij de politie bekend geworden en dus moet dit potentiële gevaar direct onderzocht worden. Je weet namelijk nooit wat er kan gebeuren. We kunnen niemand i ndiens hoofd kijken. De moeder laat ons in de woning toe en we mogen van haar de woning onderzoeken. 

De zoon is niet thuis maar arriveert even later. Hij verklaart de foto gefotoshopt te hebben en op Instagram geplaatst. Geloven is goed maar controle is beter. Brenda en ik met nog twee collega’s onderzoeken de hele woning. We treffen niets aan m.b.t. vuurwapens en/of munitie of dergelijke zaken. We nemen afscheid van dit gezin. Maar de hele straat is getuige van ons optreden op dit adres, we zijn nogal opzicht gekleed in ons nieuwe uniform. Ik denk dat de jongeman, die overigens ernstig geschrokken is van ons optreden, dit niet nog een keer in zijn hoofd haalt. Zijn moeder is boos dus met hem wordt er nog een zuur appeltje geschild thuis. Dus denk goed na mbt het plaatsen van foto's op de media. Het kan zijn dat je ter verantwoording wordt geroepen. Op de blaren komen te zitten kan dan een nadelig gevolg zijn van je plotselinge onnadenkende actie.

Tijdens de bureaucratische inhaalslagen op verschillende momenten aan het bureau is het druk. In de hal staan een man die moeten worden aangehouden. Verder is het een grote verscheidenheid aan zaken dat zich maar blijft aandienen op deze middag. Een mallemolen waar de politie zich weer op wonderbaarlijke wijze uitvecht. Hopelijk tot tevredenheid van melders, gedupeerden en aangevers.

Aan het einde van de dienst help ik nog een collega die pech heeft aan zijn auto. Ik wilde net naar huis gaan alle apparatuur was al afgemeld maar collegialiteit is dan toch nog belangrijker. Stel voor ik had pech dan was ik ook blij als ik geholpen zou worden! In no time doet de accu van zijn auto het weer. Mission accomplished, zullen we maar zeggen!

Na me omgekleed te hebben, blijkt dat het weer is omgeslagen naar de natte variant en dat er grote donkere wolken boven mij en mijn fiets op de loer liggen. Zal ik nu pech hebben en alweer nat worden? Op jaarbasis valt dit erg mee dus ik trap onbevreesd mijn dagelijkse 10 km route naar huis.

Ik krijg de wind in mijn rug en de donkere wolken begeleiden me dwangmatig en dreigend op mijn pad. Plots voel ik een warmte, alsof iemand mij wil aanraken. Er wordt op me geschenen, wat is dit? Ik draai om en zie de zon geniepig schijnen tussen de wolken en de bomen door. Hij schijnt op mij nota bene. De boze wolkenmassa valt in twee onschuldige delen uit elkaar. Mooi deze onverwachte hulp. Niet zo vreemd lijkt mij, want ik maak ten slotte reclame voor de zon. Ik draag mijn piesgeel windjack en de zon heeft mij ongetwijfeld herkend als eigen bloed! Zouden de wolken dan toch bang zijn voor de laagstaande zon! ja dus, naar het schijnt.

Het was weer eens een drukke werkdag met nog vele andere zaken waar ik geen weet van heb. Diit zou teveel extra woorden kosten om alle acties van Brenda en mij te benoemen. Eigenlijk is deze werkdag als een normale werkdag te betitelen. Met veel zaken is het vaak de van ver van mijn bed show. Ik besef dat persoonlijk leed heel heftig kan zijn, ook bij schijnbaar kleine casussen.

Met respect staan mijn collega's en ik dag dagelijks klaar om het positieve verschil te maken.

Ik kom na mijn fietstocht heelhuids – zeer zichtbaar in de bijna duisternis door mijn felle jack- thuis. Ook nog droog en wel. De weergoden hebben hun pijlen deze keer niet op mij gericht.

Wij proberen altijd het onmogelijke direct te doen. Wonderen duren echter iets langer en toveren doen we op verzoek. Helaas voor onze eigen middagpauze dan, want die is erbij ingeschoten.

Tot de volgende dagrapportage.

Tussen kop en staart

Op een mooie doordeweekse middag krijgen mijn maatje Nicky en ik een melding van een aanrijding in ons bewakingsgebied. Een zogenaamd kop-staartje waarbij de inzittenden licht gewond zouden zijn geraakt. Op de min of meer automatische piloot gaan we naar de opgegeven plaats van aanrijding.

Daar aangekomen, treffen wij twee auto’s aan die zojuist innig, bruusk en intiem verbonden zijn geweest. Zo heftig zelfs dat het metaal en onderdelen verfomfaaid zijn geraakt door de wederzijdse beroering. M.a.w. de kop van de ene- en de staart van de andere auto hebben flinke deukschade. De kop is knock-out geraakt en diens “ogen” hangen kapotgeslagen uit de metalen verwrongen oogkassen. De staart van de andere auto is eraf gereden en de metalen kont heeft een harde knoeperd te verduren gehad en is als het ware uit zijn broek gescheurd.

Beide bestuurders staan behoorlijk aangeslagen en zo mogelijk punchdrunk buiten hun vehicles. Nicky en ik weten wat de term punchdrunk kan betekenen als beoefenaars van het pugilisme. Het verkeer op de ongevalsplek is ernstig gestremd. De weg moet snel vrijgemaakt worden i.v.m. de hedendaagse onrust. Want tijd kost geld en geld is er tegenwoordig niet meer! Niemand heeft meer tijd over om even te wachten totdat het sein veilig gegeven is, om weer door te kunnen racen  in de mallemolen van het leven van vandaag.

Nicky en ik trekken de gele hesjes (oud uniform) aan om de zichtbaarheid van de hulpverlening te benadrukken. De bestuurder van de staartauto moeten we met een vergrootglas zoeken. Maar eenmaal gevonden horen we van hem zijn toedracht versie. Hij heeft niets kunnen doen om de aanrijding te voorkomen. Hij stond stil op de weg voor een rood gekleurd stoplicht, helaas voor hem op de verkeerde tijd en plaats. De bestuurder van de kop-auto staat naast zijn eigen auto. Hij ziet mijn uniform en mijn gele hesje. Overzichtelijker en duidelijker kan bijna niet meer. 

Als ik dan denk aan de zojuist omschreven punchdrunk situatie dan is dit mogelijk een reëel synoniem voor zijn status. Hij deelt mede dat er toch niets is gebeurd! en wat komt de politie dan doen en verdere markante uitspraken die kant nog wal raakten.

Voordat ik geïrriteerd begin te raken van de zin en de onzin van hem, valt mijn oog op zijn auto en met name op de vrouw op de bijrijdersstoel. Ik vraag aan haar hoe zij zich voelt. Het gaat wel. Echter haar gezicht vertoont een andere melancholische pijnlijke lichaamstaal. Door de klap van de aanrijding heeft zij zich bezeerd aan haar nek en bovenlichaam en heeft zij zich erg verschrokken. 

Maar vooral oogt zij erg bezorgd over haar man die niets dan lariekoek aan het verkondigen is tegen de mannen van Hermandad, in casu, Nicky en ik.

Ik zelf ben ook bezorgd over de manier waarop de man orakelt en lariekoek aan het verkondigen is en zich daarbij groot houdt. Zijn houding is als een broos koekje van eigen deeg en flair uit vroegere tijden, een breekbaar restant. De ambulance heeft de geschrokken vrouw gecheckt en het sein veilig gegeven, gelukkig. Ik ben blij voor haar. Er is geen verdere nazorg voor haar gesteldheid nodig. Het vrouwtje oogt bejaard, frêle en broos en haar man is de vierkante rots in de branding. Hoe erg ik mij kan vergissen, blijkt later weer eens. Ik leer gelukkig nog iedere dag van mensen en situaties.

Beide ongevalsauto’s worden afgesleept, ook weer een bureaucratische moloch van formaat, vanwege alweer nieuwere voorschriften! In de tussentijd komen twee collega’s ongevraagd helpen met de verkeersstremming van formaat. Mooi om die collegialiteit te mogen ontmoeten. Dat geeft Nicky en mij de rust om ons om het seniorenclubje van de aanrijding te bekommeren.

Ik vraag aan de vrouw of haar man altijd zo acteert. Zij wuift dit enigszins weg met een handgebaar en bevestigt hiermee mijn veronderstelling. Ja dus. Hij is altijd nadrukkelijk aanwezig als een vierkante leidinggevende rots. Mijn opkomende irritatie is al een tijdje gladgestreken door de humor van de situatie en het niet meer serieus nemen van de uitspraken van hem.

Het aanrijdingsformulier wordt later bij de rots thuis ingevuld. Zij wisselen de telefoonnummers uit. De auto’s worden getakeld. De weg werd gepoetst en ontdaan van glasgerinkel en verdere wondjes in de vorm van plastic auto onderdelen.

De markante rots geeft plots aan zijn frêle gehavende vrouwtje de opdracht om de ongevalsweg op te lopen. Want daar ligt glas en dat moet opgeruimd worden. Hoe is dit mogelijk, waar bemoeit hij zich alweer mee! Als een galante ridder met een super smile heb ik deze opdracht op mij genomen voorzichtig tussen de langsrijdende autocoureurs door. Te gek voor woorden eigenlijk. Hoe komt iemand bij zulk een onnozele opdracht.

Paniek, houding zoeken, teruggrijpen naar vaste leidinggevende bakens uit het verleden? wie weet. Maar ja de markante rots is het nu eenmaal gewoon om leiding te geven. In zijn werkzame leven heeft hij waarschijnlijk nog nooit een opdracht gekregen. Daar gaat hij bijzonder prat op. Na zijn pensioen van al 25 jaar is zijn vrouw in de onderdanige rol moeten kruipen, zo denkt hij.

De waarheid doet anders vermoeden. Zijn vrouw heeft hem altijd behoed voor opvallende misstappen en heeft hem als een onzichtbaar engeltje op zijn schouder begeleid en bijgestuurd voor dagelijkse grote en kleine blunders op zijn levenspad. Overigens zonder dat hij dit ooit heeft geweten.

De vrouw deelt mede dat zij in het begin van de week haar zuster heeft begraven na een langdurig ziekbed. Ik verdenk haar ervan dat zij vele jaren op rij de mantelzorg heeft verricht als een onbaatzuchtig mens aan haar zuster in haar lichamelijk nood en lijden. Het afscheid en de dood van de zus heeft beiden ernstig aangeslagen, vooral de markante rots. Ook al wijkt zijn trots voor geen millimeter. In zijn hoofd is het allemaal net ietsjes anders dan zijn buitenklant doet vermoeden.

Nicky woont in de buurt van de markante rots. Wij brengen de oudjes naar huis. Dan blijkt dat buiten het gps systeem dat wij in onze dienstauto hebben nog een ongevraagd tweede applicatie gps systeem in onze politieauto zit. De markante rots gebaart, stuurt aan en verordonneert ons onnodig en extra op deze simpele route.

Thuis gekomen blijkt dat de markante rots zijn auto- en huissleutels in het afgesleepte voertuig heeft gelaten. Uiteraard had hij hier geen schuld aan. Om verdere hulp te verlenen ingevolge artikel 3 van de politiewet hebben we zijn voertuig en de rots bijeen gebracht. De rots wil wel maar kan de route naar het garagebedrijf niet exact vertellen. Mijn blackberry heb ik ondertussen stiekem bediend met een navraag voor het garagebedrijf en vestigingsplaats en vervolgens heb ik de route ongemerkt in onze MDT (politie tomtom) ingetoetst. Dus de route wordt liefelijk met een damesstem aangegeven op onze navigatie.  De tweede tomtom kwaakt er op de achterbank alweer vrolijk op los. Ook al weet hij niet goed hoe de route verloopt, maar dan toch. Leiding moet nu eenmaal gegeven worden in woord en gebaar.

Wat zijn (alfa)mannetjes toch hulpeloos zonder bijsturing door moeder de vrouw.

Brandende flat

Op elkaar gestapeld als sardientjes in een tinnen blik, opeen gepropt als in een Japanse metro, lekker dicht in mekaar's buurt, zo zou je dit flatgebouw met gezinnen kunnen omschrijven. Of een lego blokkendoos. Hoe hoger de flat hoe meer de prestigieuze uitstraling zal zijn. Ook de vanger van gure, snijdende, snerpende onverhoedse stormen en windvlagen. 

Het fenomeen flats bouwen voor mensen heeft zijn hoogtijdagen allang achter zich gelaten, behalve dan weer in Manhattan VS, daar woont bijkans iedereen in de wolken en torenen hoog boven de rest van de mensheid uit! door schaarste en plaatsgebrek.

Nederland heeft dit - bouwen hoog in de atmosfeer – lang geleden gekopieerd. Tegenwoordig zijn er helaas meer regels nodig dan vroeger te doen gebruikelijk was. Vroeger was een stopcontact in een woonruimte voldoende. Tegenwoordig bij lange na niet meer, gezien onze verslaafdheid aan mega elektra expansievlucht.

Kort geleden tijdens mijn incidenten afhandelingsdienst, krijgen mijn collega en ik een prioriteit 1 melding van een uitslaande brand in een flat waar al zwarte rookpluimen dreigend naar buiten hun uitweg zoeken. Met meerdere politie surveillances gaan we naar de opgegeven locatie. De brandweer is tevens gealarmeerd en met grote rode redding-voertuigen zijn ook zij snel ter plaatse.

De donkere lucht kleurt fel blauw van de zwaailichten van de reddings- en hulp voertuigen van brandweer en politie.

Jeetje, het vuur woedt fel op de hoogste verdieping,  en zoekt - alles op vretend in een sinistere onheilspellende donkere waas - de uitweg om meer en meer leven en zaken dodelijk te toucheren.

Kortom een levensbedreigende situatie als er niet rap opgetreden wordt.

Door snel en adequaat handelen –na forceren van de toegangsdeur- kan de brandweer het vuur snel bij de keel pakken en dit met een fors blussende wateroplossing permanent uitschakelen. Ik sta buiten te wachten, mijn andere collega’s op de bovenste verdieping, samen met tientallen verontruste bewoners en hun familie. Dat is zeker een onheilspellend moment voor velen, wanneer niet bekend is welke flat of welke bewoners het betreft.

Op dusdanige momenten is er altijd een gevoel van saamhorigheid en normbesef. Deze gevoelens ebben helaas weer snel weg –merk ik zo vaak - als het de ver van mijn bed show, weer eens betreft. De ramptoeristen daargelaten.

In de brandende flatwoning bevinden zich gelukkig geen mensen en dieren. Die zouden door het vuur ongetwijfeld de dood hebben gevonden. De brandweer is professioneel bezig met bluswerkzaamheden en gewapend met adequate kleding en maskers zijn zij dit vurig brandend monster heldhaftig tegemoet getreden. 

Brand bestrijden mag en kan slechts en alleen door deze professionals gedaan worden. Politie noch bewoners zijn hierin een partij. Hoge temperaturen, vergiftigde vrijgekomen stoffen, koolmonoxide, maken dit een ware arena voor de brandweer EN niemand anders. I.v.m. de taak, de veiligheid, en gerede overlevingskansen.

Ik ben altijd weer blij met de professionele performance van de brandweer. Wanneer het sein brand meester gegeven wordt, ontstaat er gelegenheid voor een vervolg motorkap overleg bij de gebluste flat. 

Wie doet wat, kan de politie nu veilig naar binnen i.v.m. giftige gassen of stoffen en dat soort zaken. Het is altijd weer mooi om te constateren dat niemand in de woning is, ook vandaag gelukkig.

Soms wel en op dergelijke momenten staat er weer een zware psychische opgave te wachten.

Een beneden buur heeft gelukkig het vuur gezien en geroken en heeft snel via 112 alarm geslagen. Wat een heldhaftig gebaar van deze held. Chapeau voor deze man of vrouw. Veel meer leed en schade had kunnen plaatsvinden als de brand niet op tijd bemerkt zou zijn.

Buiten voor de flat kijk ik naar boven en tel, pak ‘m beet tussen de 150 en 180 flatwoningen aaneengeregen als een spies boven een barbecue. Ik krijg al snel in de informatielijn door dat de oorzaak van de brand een in werking zijnde hennep plantage en een defect water systeem, betreft.

Thuis kweken van hennep mag wettelijk gezien, niet. Verder mag veel rondom het hennep gebeuren. Dat is allemaal ondergebracht in growshops in het kader van de detailhandel! Alle installaties en lampen et cetera zijn legaal te koop om te kunnen kweken en telen.

Buiten gewoon triest is het om te constateren dat al dan niet bewust gekozen wordt om honderden gezinnen potentieel in gevaar te brengen door de elektrometer levensgevaarlijk te omzeilen en ook nog irrigatiesystemen voor de hennepteelt te installeren. 

In de media wordt veelvuldig gewaarschuwd voor brandgevaar en stroom aftakken buiten de meter om. Dit is een verboden handeling.

Door beleid (Damocles) kunnen huurders en eigenaren uit de woning gezet worden na hennepteelt. De macht van het geld en de onmacht van de schuld maken keer op keer dat mensen toch dit grote risico nemen met alle desastreuze gevolgen van dien.

Enfin, nadat de giftige gassen naar buiten zijn geventileerd wordt er na meting geconcludeerd dat de flatwoning veilig te betreden is. Binnen in de flatwoning lijkt het alsof er een bom is ontploft. Alles roetzwart, mistig en kapot door het vuur en roetschade door de zwarte, vernietigende rook. Als ik binnen ben kan ik slechts moeizaam en zwaar ademhalen. Niet prettig. Eigenlijk heel erg vies naar mijn idee. Met mijn BlackBerry in de aanslag schiet ik een paar macabere sfeerfoto’s. Grijsgrauwe, stinkende afbeeldingen worden in een ijltempo genomen. De grote hennepplanten laten hun kopje hangen. Overal drijft en sijpelt water op de wanden, de vloeren en er doorheen naar de benedenburen. 

Het lijkt een beetje op een zwembad, een pierenbadje. Ik loop zo snel als mogelijk weer naar buiten, want ik vind de walm, de rook en de achtergebleven stank erg ongezond aanvoelen voor mijn lijf, leden en vooral voor mijn longen en rood aangelopen ogen.

De elektriciteitsmaatschappij sluit de meter af en controleert preventief in meerdere naast- en ondergelegen flats op alle denkbeeldige veiligheidsaspecten.

Nadat ik buiten mijn longen vol frisse lucht heb gezogen komt er een bewoner naar me toe. Hij deelt mede op de 9^de etage te wonen en ook bij hem sijpelt het water binnen.

De medewerkers van de gewaarschuwde elektriciteitsmaatschappij gaan in de flat blokkendoos alle onderliggende woningen nader inspecteren. Na controle achteraf blijkt dat er water in alle onderliggende meterkasten is gedruppeld tot aan de 1^e etage. Overal is nazorg nodig op veiligheid en vooral ook op informatie.

Door de rookschade zijn tal van omliggende woningen niet bewoonbaar. Bewoners klagen hierover. Dan wordt Salvage geïnformeerd die de schade en de situatie komt opnemen. Medewerkers van Salvage dragen zorg voor het opnemen van de schade en voor het welzijn van de bewoners. Ook om hen indien nodig, na samenspraak onder te kunnen brengen bij vrienden, familie of hotel accommodaties. Zo lang als nodig binnen nader te bepalen kaders.

Ondankbaar werk is er voor de medewerkers van de opruimingsdienst. Ook zij moeten zich door de zware lucht, walm en viezigheid worstelen en alle verboden spullen op te ruimen. Ook zij zaten thuis deze avond en moesten uitrukken om de ellende door anderen veroorzaakt, op te ruimen. Ik heb voor deze medewerkers dan ook veel respect. Ik hoop u ook!

De politie blijft nauw betrokken vanuit haar strafvorderlijke discipline. Onderzoek naar de verantwoordelijken wordt gedaan met als doel hen voor de rechter te krijgen om bestraft te worden.

Achteraf ben ik blij dat er geen slachtoffers zijn te betreuren. Dit had goed kunnen gebeuren in deze mierenhoop van mensen. 

Zou de brand groter geweest zijn dan is het maar de vraag of iedereen veilig had kunnen wegkomen uit de andere omliggende flatwoningen. Brand, vuur en rook zijn zeer ongenadig en levens bedreigend.

Ik sta steeds vaker paf van de onverantwoordelijkheid die mensen in onze participatie samenleving, nastreven!