Pappa, mag ik op boksles?

Pappa, mag ik op boksles? Deze vraag stelt mijn dochter Lauren mij onophoudelijk op vele onderscheidenlijke ogenblikken in haar dan nog prille jeugdige leventje. 

Ik zelf heb dan de harde wereld van het pugilisme in wedstrijdverband van haver tot gort meegemaakt. Ik wil haar daarvoor behoeden. De bokssport is hard, doet vaak pijn en wedstrijden zijn net als het voeren van een meedogenloze oorlog. 

Op haar 5^e levensjaar heeft ze allereerst 2 zwemdiploma’s behaald. Ikzelf moest vroeger van mijn ouders op judo en ik vind dat zij dit ook moet gaan doen. Rollen, vallen, gereglementeerd stoeien, samenwerken en weer gezond opstaan in nader te bepalen volgorde met goede discipline respectvol uit te voeren. Deze judosport heeft voor mijn vrouw en mij de voorkeur boven het boksen. 

Ten slotte nog, boksen in die tijd kent geen of nauwelijks deelname door meisjes.

Uiteindelijk gaat Lauren toch op kickboksen en ga ik met haar mee als trainingsmaatje. Lauren en ik hebben deze sport een aantal jaren samen met veel plezier beoefend. Leren incasseren, voetenwerk, vele technieken, ijzeren discipline en plezier in deze tak van sport maken dat Lauren wedstrijdgericht gaat acteren. 

Ik begeleid haar dan nog niet. Ik heb tot dan toe nooit over nagedacht om de bokshandschoenen aan te trekken puur en alleen voor het lesgeven of coachen. Wel vreemd, ik heb jarenlange boks ervaring als amateur A wedstrijdbokser, tevens heb ik alle judoleraar opleidingen doorlopen en bijbehorende diploma's behaald.  

Niet bewust van mijn eigen mogelijkheden heb ik intrinsiek toch een aantal les tools op natuurlijke wijze ontwikkeld, welke technisch- en tactisch boks onderricht goed mogelijk maken, nog steeds.

Lauren neemt een aantal malen deel aan harde kickbokswedstrijden. Dit gaat haar goed af. Zou het dan toch in haar genen verborgen zijn geweest? Wie zal het zeggen.

Van het een komt het ander en tegenwoordig geef ik Lauren op wekelijkse basis thuis boksles. 

Een mogelijke geruststellende reden voor mij in ieder geval is de prima fysieke- en ook mentale weerbaarheid van dit maedje. 

Als personal trainer, what ’s in a name! Maak ik gebruik van de kwaliteiten van de persoon in kwestie en op mijn beurt trek ik deze kwaliteiten in de praktijk en streef ik naar een technische- als ook tactische logische plezierige verbinding. 

Het belangrijkste daarbij vind ik gebruikmaking van de eigen kracht en netto gewicht wat kan helpen in de uitvoering van kracht in stoten en trappen onder een heerlijk sausje van plezier. Ik trek de principes van de Wet van Newton veelvuldig bij dit proces om concretisering van de mogelijkheden van de pugilist in kwestie te verbeteren. 

EN of dit het helpt. Mijn dochter Lauren weegt circa 60 kg en is in staat om op basis van snelheid, aangewende technieken en daadkracht een volwassen opponent knock-out te slaan, inclusief deze blogger! 

De bokslessen maken Lauren mentaal uiterst weerbaar en als zij van huis weg gaat kan haar van alles overkomen in negativiteiten en geweld en dat is ook wel eens gebeurd. Echter belangrijk voor haar en tot uiterste geruststelling voor mijn vrouw en mijzelf is het feit dat zij uiterst weerbaar is en haar mannetje of vrouwtje staat. Uiteraard is dit geen ultieme garantie, maar dan toch. Wat geef je je kind mee als praten niet meer helpt in een mogelijke verloren positie, toch.

Ook mijn vrouw -zojuist nog- geef ik boksles. Zij heeft het in zich om haar mentale- en fysieke weerbaarheid op basis van logische  bokstechnieken sterk te verbeteren.

Uiteindelijk staat iedereen er alleen voor en moet men de oppositie en tegenstand in welke vorm dan ook afwenden, als het kan in teamverband, maar dat lukt niet altijd. De slogan; een slimme meid is op haar toekomst voorbereid,  treft weer eens haar doel.

Waarom vertel ik deze lange voorgeschiedenis aan jullie? Ivm mijn cursus Mentale weerbaarheid.

Ik heb afgelopen week deelgenomen aan de driedaagse cursus mentale weerbaarheid in het IBT centrum te Sevenum. Ik heb van tevoren dan al allerhande positieve- maar ook negatieve geluiden gehoord van mijn collega’s over dit nieuw in het leven geroepen politieprogramma en de onderscheidenlijke les onderdelen. Ik hoor de ruisgeluiden maar ben meer een persoon van de proefondervindelijke vaststelling.

Samen met mijn team (10 collega’s) gaan we op weg naar Sevenum. Het begint zo te zeggen grof motorisch afgewisseld met persoonlijke nuances die indien gewenst gedeeld kunnen worden. Niets moet maar alles mag ingebracht worden. De trainers doen hun best. 

Ik merk vrij vlot dat ook de gelegenheidsdocenten al een aantal keren hun programma aangeboden hebben aan de diversiteiten binnen de politie die keer op keer Sevenum met hun aanwezigheid bestormen en verblijden. 

Ik zal niet uitweiden over de inhoud hooguit over een paar accenten die mij zijn bijgebleven. Ik heb deze drie dagen een hoog gehalte aan AHA momenten. Lijkt mij ook niet vreemd in mijn geval, ik loop ten slotte al bijna 39 jaar in uniform rond bij de politie en heb al veel meegemaakt.

Ik denk dat ik aanmerkelijk mentaal weerbaar ben. Het zou dan ook jammer zijn om nu pas te moeten constateren dat ik de mentale weerbaarheid na 39 jaren in uniform nog allemaal zou moeten aanleren. 

Het toverwoord bij mentaal weerbaar is voor mijn idee een gezond boerenverstand, je handen in je zakken en onderzoekend gebruik maken van je tools die iedereen samen met zijn genen ingeprent heeft gekregen. 

Alhoewel, ik ben me wel van een paar zaken meer bewust geworden met dank aan de docenten.

De grens en de mogelijkheden van ieders fysieke weerbaarheid ligt bij ieder persoon in kwestie evenals de producten van voeding die je inneemt. De docenten bespreken de mogelijkheden en zijn behoorlijk eye-openend, als jullie begrijpen wat ik bedoel. Je moet het wel willen zien, toch! Neem mee wat je kunt gebruiken in je politiebestaan of laat dit liggen, de keus is aan jezelf.

Vele etenswaren zijn ronduit slecht net als roken en ander extravagant levensgedrag. Iedereen weet dit of kan dit gemakkelijk bespreken of opzoeken en ernaar handelen.

Nachtdiensten zijn slecht en deze heffen een zware tol op je lijfelijke weerbaarheid. Hoe ouder je wordt, hoe erger dit verschijnsel aan de stoelpoten van je bestaan knaagt. Rust als bouwsteen in je wezen moet je genieten omdat slaap eenvoudigweg niet meer in te halen is. Nooit meer. Eens verloren blijft verloren.

Sportief zijn, dat kun je dagelijks inplannen. Laat de auto maar eens staan en ga naar je werk per fiets of te voet. Wie maakt die keus nog? Parkeerplaatsen staan elke dag propvol luie auto’s geparkeerd omdat het handig maar vooral gemakkelijk en bovendien milieu verontreinigend is. 

Kortom bewegen is een must voor iedereen maar ook een gemakkelijk te negeren taboe. Vooral als het vijf voor twaalf en dus bijna te laat is. Gezond en voldoende bewegen haal je niet gauw meer in, daar loopt men spreekwoordelijk achteraan, indien vooraf niet secuur gepland.

De wereld om ons heen wordt steeds meer mechanisch, anti-loop en daarmee bedoel ik niet de gazelles en antilopen in de rimboe van Afrika die lopen om te kunnen overleven om hun predators voor kunnen blijven tot dat het moment dat zij een prooi zijn en vermalen worden tussen wrede dodelijke kaken. Gezond en wel overleeft in Afrika in tegenstelling tot ziek en oud als gemakkelijk verteerbare prooi in de wrede genadeloze voedselketen.

So, Let’s move it, everyone, start today en find your hero inside....

Mobiel banditisme

Afgelopen zaterdag heb ik ochtenddienst en kom ik om 06.30 uur in dienst om mijn collega’s op tijd af te lossen. Het bureau lijkt op een uitgestorven boel. Alleen Richard, de nacht coördinator van het bureau is aanwezig de rest is nog bezig. Ik hoor van hem dat de operationeel coördinator Jos, net naar huis na een marathondienst van 20 uur onafgebroken politiewerk. Ik gun het hem. Het is niet anders. 

Een schietpartij in de OMG is er debet aan. Collega’s zijn onderwijl nog bezig met gerelateerde werkzaamheden. Ik heb deze ochtend dienst met collega Ron. Ik ben benieuwd want de afgelopen nacht heeft een ware wissel getrokken op onze beschikbaarheid en dienstbaarheid. 

Ondanks CAOPOLITIE2015 rent iedereen in ons district de benen onder zijn kont uit. Ik hoef niemand af te lossen. Iedereen is nog buiten op straat bezig met de afhandeling van talloze zaken.

2 collega’s zitten nog in Maastricht met iemand die kennelijk heeft ingebroken en nog inbrekerswerktuigen onder zich heeft. De eigenaar van Q-Park kan niet komen vaststellen of inderdaad sprake is van inbraak in hun domein. 

Jeetje, hebben we een boef en kan er geen aangifte gedaan worden tegen hem.  Ik stel samen met Ron een buurtonderzoek in op het station maar een mogelijke plek van inbraak is onaangeroerd gebleven. Q-park heeft geen tijd, dus gaat de boef in vrijheid. Spijtig maar het is niet anders.

Het is druk op deze zaterdagmorgen. Ron en ik rijden naar een woning waar het inbraakalarm is overgegaan en de boeven nog binnen zitten. Blijkt dat de sleutelhouder de code voor afmelden nodeloos alarm niet weet. We regelen nog iets voor haar en gaan weer verder op onze politionele route.

Met spoed rijden we naar Born i.v.m. een hulpeloze gewonde oudere bewoner in zijn woning. Ron slaat de ruit in en kruipt naar binnen. De gewonde en gevallen bewoner kan geholpen worden door de aanwezige Orbis thuishulp. De ambulance wordt voor hem gebeld want mogelijk heeft hij een herseninfarct. Hij praat gelukkig nog wel maar wel op een onsamenhangende wijze. We regelen noodglasvoorziening en gaan weer op weg naar de volgende melding.

Krijgen we een melding van een inbraak in een naburige gemeente. Blijkt daar dat men met grof breekwerk de toegang heeft geforceerd in een gemeenschappelijke ruimte van een bejaardenvoorziening. De boel is danig overhoop gehaald. De aangifte wordt opgenomen. Ik regel de komst van de forensische opsporing voor onderzoek. We gaan weer verder want het is en blijft druk.

Krijgen we een melding van huiselijk geweld in een andere gemeentedeel. Ter plaatse blijkt dat hier sprake is van liefde met gevoel. De dame is alleen aanwezig in haar woning en de liefde van haar leven is ertussenuit geknepen. De vrouw is gelukkig niet lichamelijk beschadigd. Ze wil verder niets vertellen of aangeven. In haar super onordelijke woning is niemand anders meer aanwezig. Hoe kunnen sommige mensen leven vraag ik mij wel eens af. 

We melden ons weer beschikbaar bij de meldkamer en vragen om een lunchbreak. Dat is ons niet gegund.

De meldkamer stuurt ons aan naar het stadscentrum i.v.m. met Oost-Europeanen die vermoedelijk kleding diefstallen plegen met 3 tot 4 personen.

We rijden naar de opgegeven locatie waar een auto met Duits kenteken verdacht geparkeerd staat. Vlakbij zien we een verdacht persoon op een bankje zitten. We rijden toch door en praten kort met een getuige. We blokkeren de buitenlandse auto door ons politie dienstvoertuig direct ervoor te parkeren en diens weg volledig te blokkeren. We lopen meteen terug naar het bankje met die rare snuiter. Hij is verdwenen. 

We vragen een passerend meisje of zij hem gezien heeft. Ik omschrijf haar zijn signalement. Zij deelt mij mede dat de man haar inderdaad gepasseerd is en wijst ons de weg.

Even later hebben we hem in zicht. Op dat moment loopt hij samen met een andere Oost Europeaan.

We controleren hen beiden. Allebei zijn zij afkomstig uit Roemenië. Ze weten van niets en komen van nergens, noch kennen ze elkaar! Ze spreken een beetje Engelse fantasie taal. Ik controleer via mijn blackberry beide personen. Ze zijn bekend bij de politie i.v.m. kledingdiefstallen. Ook de auto is gekend in onze systemen.

Ron en ik lopen op afspraak terug met een van deze personen. Vlakbij de auto gearriveerd komt een derde persoon met een Oost Europees uiterlijk onze kant uitgelopen met een grote plastic tas in zijn handen. Hij passeert ons zonder ons aan te kijken noch enige gelaatsuitdrukking ten toon te spreiden. 

Doorgewinterde gasten blijken het te zijn. Wij weten wel beter. Nu nog onderzoeken en bewijzen.

Ik houd de derde persoon staande en kijk in zijn openstaande geprepareerde tas. Veel beige/bruine broeken met prijskaartjes en magneetstrippen zitten hierin. Ik houd deze derde persoon aan als verdachte. 

Ron op zijn beurt houdt de tweede persoon die met ons meeloopt, aan. Ik geef portofonisch bericht aan Koen door om ook de eerste persoon aan te houden. Allen i.v.m. diefstal van kleding in vereniging dan wel betrokkenheid daartoe. Oftewel mobiel banditisme wat een hot item is in Limburg. 

De verdachte auto wordt eveneens in beslag genomen.

Gelukkig kan ik rekenen op collegialiteit. Collega’s Lucas en Karien komen met een arrestantenbus naar ons toe. Collega Jack komt helpen om de in beslag genomen auto naar de gewaarschuwde berger te gaan transporteren.

Jeroen aan het bureau doet als hulpofficier van justitie de voorgeleidingen van deze personen met behulp van een tolk in het kader van strafvordering. Dan helpen collega’s Marc en Ruud om de verdachten over te brengen naar Maastricht naar het arrestantencomplex.

Ik blijf aan het bureau om de aanhoudingen en de bevindingen in proces-verbaal vorm gestalte te gaan geven. Collega’s Jules en Huub helpen ons met de inbeslagnemingen van kleding, telefoons en andere zaken voor het strafvorderlijke vervolg. 

Kortom we zijn uiterst collegiaal en druk doende om bewijzen te ordenen en op fijn motorisch wijze de heli-viewende spin in het strafvordering web te zijn. Collega Huub coördineert de BT opsporing op voortreffelijke wijze.

De verdachten worden in verzekering gesteld en overleg met de officieren van justitie over de voorgeleidingen wordt opgenomen door Huub en zijn team BT Opsporing.

De day after is Koen druk bezig met camerabeelden op te vragen in het stadscentrum en hij haakt in op zichtbare betrekkingen van de vermeende boeven in onderlinge samenwerking. Mooi om e.e.a. op beeld te mogen aanschouwen als bewijs indicatie.

Collega’s Lou en Jolanda gaan naar een winkelketen om daar de kledingdiefstallen te onderzoeken. Daar gaat veel tijd in zitten maar ook dat lukt wonderbaarlijk.

Ik heb overleg met Huub over onze bevindingen en werkwijzen vanaf minuut 1. We leggen alles minutieus vast en vertrouwen al ons speurwerk en bevindingen geduldig aan het computerpapier toe. 

We hopen dat de drie verdachten i.v.m. mobiel banditisme en herhaling vast blijven zitten tot aan de terechtzitting. Waar een wil is, is hopelijk een justitiële mogelijkheid.

In totaal hebben we contact met 5 zaakofficieren van justitie. De wil is er om als testcase m.b.t. mobiel banditisme de verdachten te houden tot aan de terechtzitting. Dit voornemen hangt echter aan een zeer dunne draad.

Ik heb nog veelvuldig contact met de politionele participanten en ik ben enorm trots. Ik heb er hard aan getrokken samen met mijn collega’s in het blauwe veld en wij zijn voor 100% ondersteund en super geholpen door onze collega’s van BT opsporing. Iedereen gaat voor het resultaat.

De volgende dagen heb ik andere diensten, het blijft ontzettend druk in ons district Sittard. Er is weinig tijd om rustig lucht te halen. We moeten vol aan de bak. Of dat iets met het voorjaar te maken zou kunnen hebben? U mag het zeggen.

De aanhouding van de drie verdachten is begonnen op zaterdag. 

Afgelopen dinsdag heb ik dienst met collega Henny in de incidentenafhandeling. We houden een super vervelende irriterende en stinkende zwerver aan. Deze is al dagenlang Geleen aan het onveilig maken. Veel politie interventies zijn er al geweest om hem op het juiste pad te bewegen. Nu is de maat vol. Henny en ik houden hem aan in ladderzatte toestand.

We plaatsen hem in ons dienstvoertuig. De stank is bijna niet te volharden maar wat moet dat moet. 

De raampjes geopend, rijden we naar Maastricht de place to be voor zijn voorgeleiding. Zat als hij is wil niemand hem houden ook in het cellencomplex staat er een big NO voor zijn persoon.

Na zijn voorgeleiding wordt hij in Maastricht in vrijheid gesteld. Jammer de mensen hebben ons kordaat zien optreden en hopen van hem verlost te zijn. Helaas onze instrumenten zijn niet toereikend om onwelwillende personen op te sluiten. Hij zal snel zijn weg retour vinden en weer voor overlast komen zorgen, daar waar hij zich thuis voelt.

Waarom vertel ik dit laatste? Namelijk gearriveerd in het cellencomplex in Maastricht zie ik BT Opsporing coördinator Huub met de drie Roemenen lopen. Zij zijn net in vrijheid gesteld. Huub roept naar mij van; Han ik moet je zo meteen effe spreken.

Huub stelt de Roemenen in vrijheid en komt mij daarna netjes op de hoogte stellen.  Huub vindt het ook jammer dat zij niet gehouden zijn maar het is niet anders. De Roemenen hebben nu een dagvaarding op zak en moeten zicht t.z.t. melden voor hun terechtzitting. 

Wishfull thinking, het zou zomaar kunnen. In ieder geval heeft de politie blauw en de afdeling BT Opsporing super samen gewerkt. 

Dat alleen is het mij waard om positief te blijven ongeacht de rechterlijke uitspraak.

Samen sterk. Waakzaam en Dienstbaar voor de samenleving, dit ondanks de CAO2015 perikelen, 

Politie humor

mijn dochter Lauren

Catwalk of SpecSavers!

Ik zit geregeld op de fiets op weg naar mijn werk of privé-sportief bezig. Deze keer een ietwat luchtig komisch verhaal. 

Voor een politie-werkoverleg moet ik naar een locatie in het naburige Geleen. Dus stap ik op mijn stalen ros en fiets erheen. 

Het is een mooie zonnige dag. De vogels sjilpen en sommigen onder hen  kwetteren ongevraagd door deze aria's, heen. Geen aandacht voor hun eigen cultuur. De grootste kwakers zijn bezig met hun kasteel en het aanlokken van vrouwelijk schoon. Dat gebeurt nu eenmaal ieder voorjaar. 

De laatste tijd als ik onderweg ben dan verwonder ik me regelmatig over de inname van de hele weg door automobilisten.

Ik rij regelmatig op de rijbaan. Tegenwoordig staan ook veel auto’s langs de rijbaan geparkeerd. Garages bij woningen zijn vaker depots van binnenhuis architectverzamelingen en dan waar ze oorspronkelijk voor bedoeld zijn, de heilige koe. Als fietser heb ik niet erg veel plaats nodig. Ik krijg wel geregeld een benauwd gevoel als ik weer eens in de goot gedwongen wordt. Hoe dit komt?  Ik maar ook andere fietsers vallen eenvoudig niet meer op in het verkeer, behalve dan de categorie thrillseekers die overal de verkeersregels aan hun laars lappen. Ook fietsers kunnen er iets van en vinden hun Waterloo wel of net niet. Ik kom hier zo meteen op terug.

Daar waar auto’s geparkeerd staan op de weg murwt zich heel vaak uit tegenovergestelde rijrichting nog een auto door op het voor mij bedoelde stukje weg. Ik rem dan af en wijk snel uit want ik wil niet onder een auto terecht komen. Tijdens mijn regelmatige uitwijkpogingen kijk ik de opponent bestuurder vaak in zijn niets vermoedende uitgestreken gezicht, aan. 

Het frappante in het gelaat van deze tegenligger is dat men mij überhaupt niet opmerkt. Ik ben nog minder dan een waas voor hun ogen, een onzichtbare vlek. Ik vraag mij af hoe dit dan komt? Ik ben niet de smalste. Ik draag opvallende kleding die pijn moet doen aan de ogen van de opponent, maar dan toch door blijven drammen. Jeetje, dat gebeurt mij steeds vaker. Zou het dan toch aan mij liggen?

Dan denk ik aan adequate oplossingen. Spec Savers of een of andere brilgigant in relatie tot verplichte ogen keuringen bij verkeerszondaars in spe. Bij jongeren zowel als bij ouderen.

Enfin in de late middag na het overleg, fiets ik met frisse moed huiswaarts. Ik snij wat grote doorgaande wegen af wel volgens de verkeersregels, het voordeel als je per fiets het asfalt trotseert. Daardoor kom ik op plaatsen en afkortingen waar je met de auto niet – legaal - kunt manoeuvreren. In Sittard nabij het centrum overkomt me opeens een ongebruikelijk komisch voorval.

Ik kan de kwestie in eerste instantie net niet aanstippen maar mijn zesde zintuig wel degelijk.

Terwijl ik daar fiets op een stuk rechte weg op rijbaan zijn er aan de rechtse kant tal van auto’s geparkeerd met daarnaast een breed uitgemeten trottoir, een ware voet-oase.

Een stuk voor mij fietst een oudere man in dezelfde richting als waarin ik mij voortbeweeg. Deze man passeert aan zijn rechterzijde vele geparkeerde auto’s die ik een paar tellen later ook zal passeren. Ik op mijn beurt wil hem inhalen want zijn snelheid is niet gelijk aan de mijne. 

Leuk om te vermelden is dat die man een bepaalde tred pedaleert, een labiele komische fiets mimiek. 

Deze malle voortbeweging op een fiets laat mij in gedachten stilletjes glimlachen. Ik heb hem door mijn alertheid goed in de smiezen.  Op het moment dat ik schuin achter die man op zijn fiets passeer, kan ik ongezien en ongestraft in het verlengde van zijn blik mee gluren of -turen. 

Ik zie een mooi betoverend tafereel in het blikveld voor hem waardoor hij als het ware gevangen is in een alles verzengende amoureuze focus. Op de voet- oase naderen twee voetgangers hand in hand. Eentje van hen is van het mannelijke geslacht. 

Maar die 2e voetganger maakt van mijn voorganger een spreekwoordelijke zwalkende fietsdweil.

Mijn innerlijke alarmbellen beginnen steeds harder te rinkelen op het moment dat ik naast hem fiets. Als aangeschoten wild rijdt hij volledig uit zijn spoor en komt van rechts naar links op mij af geslalomd. 

Hij is als verlamd, perplex, gebiologeerd, gevangen, in trance of wat dan ook door die tweede voetganger. Maar ik heb gelukkig het overzicht, de heliview en ik kan zijn gedachten hier en nu raden.

Die tweede voetganger dan. Het is een zij en naast haar onbeduidende mannelijke gezel valt haar beauty des te meer op. Zij loopt niet maar zij cat-walkt. Zij heeft een streepjes motief bovenstuk aan met lichte en blauwe afgewisselde mediterrane tinten. Haar torso wiegt mooi mee in de tred van haar catwalk.

Zij heeft ideale lichaamsmaten, een waar zandloper model met mooie slanke gebruinde benen op hoge hakken, welke haar benen behoorlijk mooi en sportief accentueren. Zij draagt een mooie zomerhoed en haar ogen zijn verborgen achter een classy zonnebril. Onder haar hoed komt tevoorschijn een modieus lang kapsel dat alweer mee wiegt in haar geoliede tred.

Door deze ietwat eufemistische omschrijving – daar heeft u ten slotte recht op als lezer – van deze mooie slanke blonde deerne is de adem van de zwalker ongetwijfeld gestokt en zijn zijn zinnen beneveld. Althans minimaal zijn tegenwoordigheid van geest, fiets souplesse en plaats op de weg!

Terwijl mijn innerlijke alarmbellen rinkelen wijk ook ik automatisch naar links uit. Ik mompel hem zachtjes toe van; Nou nou, gaat het nog, maar dan in Limburgs Sittards dialect. Ik wil hem niet abrupt uit zijn trance of zo, doen ontwaken of laten schrikken. Voorzichtigheid is derhalve geboden want het is uitkijken geblazen voor deze dagdromer op zijn fiets. Een paniek reactie op het harde asfalt is niet uit te sluiten.

Ik denk achteraf, dat ik met mijn ontwijkingsmanoeuvre de verkeersveiligheid uit de penarie heb gered. Tja, politieman ben je 24/7 dienstbaar voor de maatschappij, toch!

Met 24/7 bedoel ik niet 24 juli, dat mag duidelijk zijn.

Ik kijk nog een keer om, maar de man fietst weer gewoontjes verder aan de veilige zijde van de weg. Zal hij zich nu betrapt voelen in zijn gedachtegang of dagdroomt hij nog steeds?

Een ongeluk zit als altijd in een klein hoekje, nietwaar! Het wordt hopelijk weer een mooie zomer voor ons allemaal,