Gehaktdag

Al vele Jaren ben ik deze casus vergeten, tot voor kort. Oorzaak? mogelijk een deja-vu. Ik heb dat vaker. Waarom, weet ik niet. 

Ik zie soms in de tegenwoordigheid overeenkomsten met mijn eerdere ervaringen.

Lang geleden krijg ik met mijn maat een melding van Maastricht, destijds de politiemeldkamer in mijn rijkspolitietijd. Er zit een gewonde man tussen de gewassen ergens in mijn bewakingsgebied. 

De ambulance is al onderweg om hulp te verlenen. Ik weet niet waar ik aan toe ben. Maar zoals altijd ga ik met gezond boerenverstand op weg naar de opgegeven locatie om te helpen waar ik kan.

Mijn maat en ik zijn als eerste ter plekke. Na kort onderzoek treffen we tussen het wiegende graan, aangedreven door een weldadige bries van wind, een jongeman aan. Het is nota bene een mooie zomerse dag met een aangename temperatuur. Wat wil je nog meer. Het meldingenpatroon is tot dan toe rustig geweest. Mensen zijn zwemmen, fietsen of recreëren op ander kwalitatieve wijze.

We zien de jongeman rustig zitten alsof hij volledig een is met de natuur rondom hem. Hij heeft niet om aandacht gevraagd want hij zit een stukje van de openbare weg af. Hij heeft zijn eigenste ding gedaan en wil niet opvallen. Totdat natuurlijk de melder langskomt en politie en ambulance alarmeert. Het lijkt erop dat hij bewust op deze plek zit in afwachting wat er verder gaat komen en als er niets of niemand zijn richting uitkomt, dan is dit voor hem ook oké.

Dichterbij gekomen zien we dat de jongeman in een gemakkelijke positie zit. Hij heeft een T-shirt aan en draagt een lange broek. Dan komen we tot een zichtbare horror ontdekking. Zijn handen zijn ongeschonden maar er druppelt een doorzichtig bloedplasma uit zijn onderarmen. Deze in ogenschouw genomen weet ik eigenlijk niet precies wat er in mijn blikveld voorgeschoteld is.

Mijn omschrijving van wat mijn netvlies te verwerken krijgt is als een eufemisme te betitelen, zo erg is dit. Bijna, niet te omschrijven. Zijn beide onderarmen zijn zwaar gehavend met kapot glas. Dit glas heeft diepe sporen getrokken in zijn vlees dat grauw, blauw, bleek en totaal doorgesneden is. Zijn onderarmen zijn net als draadjesvlees. Eerder reeds is de jongeman behandeld voor zijn wonden en hebben dokters verwoede pogingen gedaan om zijn onderarmen te redden voor een nog ernstiger handicap –amputatie- en hebben met veel draad de wonden aaneen gehecht.

Zijn vlees bloed bijna niet meer. Teveel aderen zijn kapot getrokken met diep penetrerend scherp glas. Het doorzichtige vocht dat van zijn armen op de grond druppelt vormt twee kleine donkere poeltjes in de lichtbruine terra tussen het wiegende zomerse graan.

De ambulancebroeders nemen hem mee naar het ziekenhuis om zijn onderarmen te redden. Waarschijnlijk zal hij deze moeten gaan missen voor de rest van zijn leven i.v.m. de naderende amputatie, terwijl hij nog niet veel jaren op zijn teller heeft staan. De gezichten van de ambulancebroeders staan neutraal maar uiterst bedenkelijk over zijn redding kansen.

Tot dan toe heb ik nog nooit gehoord van mutilatie. Deze gruwelijke beelden blijven nog lang bij me, tot ook zij weer verdwijnen als sneeuw voor de zon.

Een gedachte komt bij me op; Zou hij intussen eventueel zijn voeten getraind kunnen hebben om het vernietigende werk van zijn handen voort te kunnen zetten. Ik ben deze jongeman in mijn politieleven nooit meer tegen gekomen.

Ik denk wel eens van, wat doen mensen zich zelf toch aan en waar is het verkeerd gegaan zonder of met bijsturing.

Huiselijk- of straatgeweld?

B.A.D.B.O.Y

Deze politiecasus komt eventjes onaangekondigd als een zweem mijn bovenkamer, binnen geslopen. E.e.a. heeft zich al weer een tijdje geleden afgespeeld. Mijn herinneringen houden mijn hersens in een ijzeren greep en tekenen duidelijk af in mijn grijze solide binnenkamer. Voor mij een duidelijk teken aan de wand om deze casus gestalte te geven in een han-dgeschreven blog.

Het is in de tijd van de nachtdiensten. Buiten is het fris en we zijn voor driekwart op het einde van een donkere nachtdienst. Het is doordeweeks. Er is van alles gebeurd in politieland want we zijn constant bezig geweest met tal van voorvallen. Dan komt de meldkamer met een prio 1 melding van ruzie op straat.

Met alle beschikbare auto’s gaan we naar de opgegeven locatie zoals dat heet. We weten namelijk nog niet zoveel bijzonderheden van dit feit.

Wel weten we ambtshalve dat in deze straat een politioneel aandachtspunt ligt m.b.t. vreemde snuiters inclusief hun woning.

Ik ben al een paar keer overdag bij deze woning geweest, hermetisch afgedicht van de buitenwereld als een heus fort Knox voorzien van tal van camera’s. Alleen de kantelen en de kanonnen ontbreken er. Je weet dat de straat en elke passerende beweging vanuit de woning bekeken wordt, maar andersom is niets te zien, noch wordt gereageerd op aanbellen. Wat zouden de bewoners te verbergen hebben?

De bewoner ken ik en ik heb hem tijdens het uitgaansleven wel eens buiten zijn woning gezien, in het stadscentrum. Een markant persoon ook qua uiterlijkheden, met van alles op zijn kerfstok. De verhalen die de ronde doen omtrent zijn persoon zijn best wel heftig maar het zijn en blijven kronieken met mogelijk een lange neus erin verwerkt. Maar dan toch, het is beter om goed op te passen want je weet maar nooit wat er ontkiemt of ontspoort in iemands geest! Professionele mindset is de juiste gefinetune-de modus hier.

Onderweg geeft de meldkamer nog en keer een sitrap (situatie rapportage). De personen betrokken bij de ruzie hebben zich al dan niet vrijwillig verplaatst naar binnen in dit onneembare fort Knox.

Gearriveerd zien we nog slechts een rustig straatbeeld dat perfect past bij deze heldere- en tegelijkertijd sinistere nacht. Ik herinner me nog dat het erg stil is, op straat. We krijgen geen contact met de bewoners. De casus zal spoedig een andere wending krijgen richting gijzeling, echter dit wordt niet bevestigd.

De buren zijn wakker en ik maak contact met hen. Ik krijg van hen de verhalen uit het verleden te horen, dat het goed oppassen is met deze lieden. We krijgen de bevestiging van ruzie op straat, schreeuwen en weer de woning binnengaan. We zetten de omgeving af in groepjes politiemensen. Ik sta aan de voorkant bij de voordeur. Bij mij komt van alles langs gefietst en gereden, terwijl de straat aan een soort van pleintje ligt, buiten de doorgaande routes.

Ook de krantenbezorger wordt aan de tand gevoeld. Deze heeft niets gezien of bemerkt. Kun je nagaan hoe laat of vroeg het al is. Dan komt er een sympathisant in zijn auto de straat ingereden. Hij komt poolshoogte nemen omdat hij gebeld is vanuit fort Knox. Ik houd deze man staande en vraag direct om operationele informatie.

De man heeft een telefoonnummer en ik bel via mijn diensttelefoon met de persoon aan de andere kant van de lijn. Na indringend te hebben gesproken, dat kan ik heel goed, wordt de deur geopend en gaan wij samen met de ovd p (officier van dienst politie) naar binnen.

Er zijn diverse personen binnen aanwezig waaronder de bewoners. Er ligt een hoop glas kapot op de vloer en ook zijn de stille getuigen van een geweldsexplosie zichtbaar op de vloer; te weten bloeddruppels en –spatten en –vegen. De markante blok heeft een kind met blonde haren op zijn arm. We zien dat de blonde krullen van het kind doordrenkt zijn met bloed. Het kind is bij kennis en huilt. De man wil zijn naam niet geven noch wil hij informatie geven over wat zich heeft afgespeeld op straat of binnen in zijn woning.

De collega’s bekijken de woning na op andere geweldpunten. Buiten het bloed op de grond en de hoofdwond van de kleine ukkepuk zijn geen gewelddadigheden te ontdekken. De man blijft weigeren om de toedracht te vertellen. Er wordt wel flink geschreeuwd en getierd in de woning. Dat de bewoners anti politie zijn is navrant, dat mag u best weten.

Ondanks dit kabaal zijn wij uiterst geconcentreerd op aanwijzingen en mogelijk nog andere stille getuigen.

De man wil niet dat wij naar het kind kijken. Hij wil slechts en alleen met het kind naar het ziekenhuis? Hij houdt vervolgens het kind als een stormram voor zich en baant met zijn logge lijf een weg richting voordeur. Ik besluit om hem de weg naar zijn auto te blokkeren. Er zijn teveel onduidelijkheden en onbeantwoorde vragen. Buiten op straat staan we in een pat stelling. Het kind moet verzorgd worden en de waarheid moet boven water komen. De man speelt hoog en agressief op met het kind nog steeds als een stormram voor zich.

Ik pak ik hem op het juiste gevoelsmatige moment bij zijn rechter schouder vast en trek hem snel opzij en naar achteren, helemaal wankelend uit zijn balans. Niet verwacht maar dan toch. Tjakka.

Mijn collega reageert snel op deze plotselinge situatie en trekt tijdens zijn onstabiele houding het kind uit zijn armen. Zo die is veilig en geborgen. Tegelijkertijd zet ik een nek klem aan een breng de man gedecideerd en gecontroleerd naar de grond.

Voordat hij de grond raakt is hij buiten westen. Ik doceer vervolgens resoluut mijn aanhoudingskracht en laat hem al zittend op de stoep bij zijn positieven komen. Ik laat de ovd de persoon afboeien, terwijl ik hem in een ijzeren greep blijf controleren.

Zijn eega keert zich op haar beurt ook tegen de politie en met haar Street language in dialectvorm en passages probeert zij mij te intimideren en angst aan te jagen dat er wat zal zwaaien voor mij! Ik dien haar verbaal van dezelfde repliek als zij mij, wat bevorderd dat zij rustig en afzijdig blijft staan. Mooi zo, ook verbaal heb ik de overhand. Ik heb de man dan nog steeds in een ijzeren greep gecontroleerd vast.

De man wordt vervolgens geboeid en afgevoerd. De ambulance komt het kind consulteren. Het kind is niet ernstig gewond en kan thuisblijven bij zijn moeder. Er zal klacht tegen mij gedaan gaan worden, zo hoor ik wegens politie geweld en -brutaliteit! En ze zullen me nog wel een keer tegenkomen!

De zaak wordt recherchematig afgehandeld. Wij als samenwerkende collega’s hebben ons weer eens dienstbaar ten behoeve van de samenleving opgesteld en ja hoor er zijn spaanders gevallen, maar wel aan de andere kant van de thin blue line.

Er is tot op heden geen klacht gedaan tegen mij. Ik heb mijn ambtshandelingen netjes gemeld en besproken, want de ovd-p was er in hoogsteigen persoon bij aanwezig. Recherchematig is het onderzoek afgerond en bij proces-verbaal vastgelegd.

Zou het kind tegenwoordig ook anti politie zijn opgevoed? Dat is de te stellen vraag waar ik het antwoord op denk te weten.

Een flinke tijd later ben ik deze markante figuur nog een keer tegengekomen ook weer in het stadscentrum in zijn stap-weekend. Gesignaleerd als hij bij de politie te boek staat, heb ik hem aangehouden  samen met mijn collega, vlotjes zonder verzet en als een mak blèrend schaap, meegenomen. Hij heeft geen spatjes gemaakt. Nog steeds geen schim van de held die hij zou zijn, volgens de sages en legendes die over hem de ronde doen.

Luctor et Emergo / Heroes and PTSD

Jacco Bezuijen, fellow police officer

On twitter I see a message from a fellow police officer unknown to me, come by. It is not a cheerful message, the text: “Still much to do! By backlogs are many officers on the waiting list for PTSD treatment”

This twitter message brings me right back into my memory of my first encounter with Jacco Bezuijen, a police officer with PTSD who has willingly worked along in television program; "Heroes in a fix." Jacco goes into this broadcast into the core of his mental existence right through the dust of honesty and humanity of serious incidents that have made him a PTSD victim.

The day after the broadcast I cycle - in my mind the story of Jacco repeats itself - on my bike to my police station to work a dayshift patrol and then out of the blue I see a squirrel crossing the road on his four feet. Next I cycle between lazy geese that lie on my bike path next to a stream, waddle and chatter. The sun shines upon me from the left as a brother in arms who lit my path and is highly enjoyable and nicely warm in humanism terms.

Jacco can’t see this picture of mine from this nature beauty in progress. Because he lives in a far of City, but twitter made us brothers in arms. But the real question to Jacco is? Could he see the little beautiful things every day as I do on this very moment? Who knows, I hope dearly he does and will do so.

Arrived at the office, I take the initiative to get in touch with Jacco by email. Probably I fail to my initiative. Because Jacco has received countless responses to the broadcast of him and his where a bouts in Copland who let to his PTSD. Many colleges’ men and women call him a Braveheart, but also desperate and wounded in his uncontrolled mind. As a matter of speech and translation to my best Dutch! Affords.

Very soon I get a very nice personal response from Jacco by email. This has led to a very nice collaboration of Jacco and me. We make some times photo-blogs of beautiful moments, experiences and life as it is to us and everyone who passes by in our eyes or the lens of Pentax his photo camera.

I like to think and say; everybody, Grab any occasion for the little and beautiful aspects of live as shows up before you as an uninvited friend. Beyond consideration enjoy and embrace in the hectic police life of every moment of every day, no matter what, at all costs.

Core: Police men and women in all shapes and sizes run unobtrusively around to help where needed, unsolicited. Described as proud, strong and proud. Happy are those who, in their team, can have these heroes. As I said, they often belong to a nondescript kind as that of grey mice. Reamers rubble of buzzing, always ready and never far away when you need them.

That is the biggest pitfall of heroes. They are people of flesh and blood brimming with emotions built up during their inexhaustible work. For many years they walk around with their mind undigested suffering, where they overstep the line over and over again.

Often to the detriment of themselves and their families that weeps silently and want another path of glory in life, just being happy and warm, but this family is not to be heard. As if a big wall stands between duty and quality family time.

Some of them unfortunately couldn’t lay off their heroic mantle and by mental plunder and force exploitation they are not ever be able to be fully employable again. So is Jacco, what a shame and personal disaster.

Often these heroes with a badge are the last man standing and refuse to throw the towel in the public RING of humanity because their job is killing them and they cannot obtain more psychical blows on their mindset. But still they are going on strong as far as they get.

Their world filled with commitment and pragmatism and donor interests collapses just as the great walls of Jericho in ancient times.

Continuing to mask their distress when mental conditions make it no longer a losing battle of society. But unhappily they once again help themselves further into the gutter of physical need.

A real hero PTSD must not have to explain him - her and the weakness. The thin blue line is hard and sometimes felled much too late and much too hard by nearby every common police officer of flesh and blood.

By their invisible psychological masquerades the tough world around them seems to see much too late that they are ill, no longer usable in police force matters. Debit it is a subcutaneous matchless monster called PTSD, which is a deadly mind-blowing monster which is secretly masters their mindset completely.

All their experience, commitment and humanity disappears under this excessive pressure. Again and again knocked out and beaten by the negative resistance in society, they are no longer upright to the badge.

Eventually they remain motionless on the scrapheap. Then it turns black before their eyes. One's own body helps them to perform their own survival mechanism. They are completely stripped and stripped of the daily heavy loads and finally they come to realize their sickness. The twilight of their eyes then. Under pressure all gets liquid or diamond. That is how it is.

Fortunately in PTSD matters, more liquids in the form of teardrops drops floats from the eyes and cheeks downhill from their faces of troubled policemen and -sisters in need, that indicate the actual situation and nothing else.

The same to our fire fighters and those brothers and sisters how are military obliged to defend our countries and the peace on earth.

Then I get more and more in touch with Jacco by social media. Even from his improvement process he wants to help people against the many-headed monster PTSD in their struggle. He writes books. He opens his heart to a human overture.

He is still there, fragile, broken as a wounded animal in distress scrambles to his feet helped by his home and especially his muse Sandra and his lovely children.

Despite that it allows him to the test he takes part in the program HEROES IN A FIX (Helden in de Knel – Holland). Nice that he does such for himself, his family and especially selflessly for other victims of PTSD. This monster always tries to make victims around good ers and diligent hard workers unexpectedly harsh and ruthless attack and breaks them.

The program Heroes in a fix opens Jacco’s open personality. Openness, sensitivity and especially his human weakness, thanks God. With trembling knees though. The Netherlands television viewers are witnessing yet another heroic act by Jacco, this time on television.

The confrontation with the parents of Thom means to him a lot. The Robocop Jacco is a superman. After his police harness is revealed a tiny person is left. An upright man.

Than humanity. His eyes glisten. They are wet with emotion, grief and injustice. These are not tears. They are die-hards.

The string that the many-headed monster to PTSD can now be unravelled from his neck. Not once, not twice, but little by little. Maybe not at all, but that is the hard struggle of life of this man.

Hopefully the little boy who wants to join the police force, can back up. Everybody grants him this.

In my neighbourhood policing environment I see colleagues fail prolonged by PTSD. The police caught up with little paces to help them. But luckily help is on its way. That’s the most important effort. That means many colleagues who suffer from PTSD that will be discussed how the police leadership in the future can help them at their utmost best intentions and what work they eventually can handle yet or in the near future.

That's hard micro personal craftsmanship in a slowly process to the large backlogs. I hope with good outcome for everybody involved. But not in all cases, yet. Other samples such as graphs and figures and legislation make it a difficult trail and partly impassable.

Our colleagues with or without PTSD deserve respect and good help when this is required, from their employer.

Suddenly I realize that everyone could meet PTSD on his or her path. So never say that will not happen to me! It is no man’s call. Watch out for the monster PTSD, be beware of your six!

Of course I made this blog with permission from Jacco. In my mindset I often ask Jacco, what are you doing? His answer is always; Han, Luctor et Emergo.

Okay Jacco, at your own pace and own path, so I hope for you. You are struggling but I'm sure you emerge.

A comic Bycicle story

My daughter Lauren is model for this story

Settled on my bike on my way to work or sometimes just being sporty. This time I'll tell you a slightly breezy comic story.

For a work meeting I have to go to a location in the neighboring city Geleen. So I step on my steel horse named bike and gently sliding with strong passes to the place to be.

It's a beautiful sunny day. The birds sjirp and sjirp and some of them produces unsolicited  tribal arias. No attention to their own singing culture, what a shame. The largest screamers are busy to built their castle and the allure of beautiful women in sight. This simply happens every spring in every year. Beautiful.

Lately when I'm on the road, I wonder more often about the regular intake of the complete road by motorists.

I bycicle and also in need of this roadway. Now a days many cars are parked along the roadway. As a cyclist I do not need very much space. Often forced into the gutter by cardrivers.

How is this possible? Me and many other cyclists are simply not SEEN in traffic, except for the category of thrill seekers who flout traffic rules everywhere. Cyclists can and somethimes they will find their Waterloo on the street pavement with a hard clash and get injuries.

Where cars are parked on the roadside quite often from opposite direction another car murws towards me to strike me out. I brake off, turn away quickly because I do not want to end up under a car or crash or something. During my regular disaster recovery efforts, I look the opponent in his unsuspecting driver face and eyes. The striking face of the oncoming vehicle is that one does not notice me at all. Wow!

I'm less than a blur before their eyes, an invisible spot. I wonder just how can this be? I'm not the narrowest person on this planet. I wear distinctive clothing that has to hurt the eyes of the opponent. They have to see me. Other car things they will act on probably, shaving, reading the paper, using the telefone for important talking matters and so one makes me total invisable.

Yowza, that happens to me more often. Could it be me, to blame?

At such moments I think of appropriate solutions. SpecSavers  (spectacles store) or some giant glasses in relation to mandatory eye tests at traffic sinners in the making. Among young people as well as the elderly.

In the late afternoon, after finishing the consultation at work , I cycle with fresh courage home. I Cut some major roads off according to the traffic rules of Law. This is the advantage for using your bike for transport. Therefore I come to places and abbreviations where any car is not - legally - to cycle. In Sittard near the center suddenly happens to me an unusual comic adventure.

I can't understand the situation at first site just a slight mention of my sixth sense, haleluja therefore.

While I am cycling on a piece of straight road on the right side there are lots of parked cars. In addition, there is a widely covered sidewalk, a true foot oasis.

A head of me rides an older man in the same direction as I am biking. That man passes on his right many parked cars which I will pass a few moments later. I want to catch him up, because his speed is not equal to my speed.

Nice to mention is that this man pedal operates a certain pace, a labile comic mimicry bike.

These silly locomotion on a bike let me smile softly in my mind and fantasy. Because of my alertness in his sights I can notice his act of street violence in progress. At the moment I just drive behind the man on his bike, I can pass unnoticed and unpunished in line with his look, just like a peeping Tom in the act. No harm done here, as a matter of speaking.

I see a beautiful enchanting scene shot in the field of view for this man, which is making him caught in an all forgetting amorous focus. I'll try to describe this REM, rapid eye movement, for you!

At the foot oasis next to the row of parked cars are approaching two pedestrians hand in hand in slow motion passes. One of them is of the male sex.

But that 2nd pedestrian makes my predecessor to provide a instabile bike performance, however.

My inner alarm bells start to ring louder and louder when I ride almost beside of him. As a lame duck, he drives completely out of his path ​​and comes from right to left towards my drive path.

He is paralyzed, stunned, caught in a trance or whatever by this second pedestrian. But lukely I have the overview, the helicopter view and I can read his thoughts here and now. Yeh funny at my six!

This Pedestrian than. It's a pretty she and insignificant beside her male companion is her beauty all the more. She doesn't walks but runs the Cat-walk. She has a motif stripes top with light and blue alternated Mediterranean tones. Her bust nicely tones with this pace of Cat walk supremacy.

She has perfect body sandglass measurements with beautiful slim tanned legs in high heels, which emphasize her legs quite nice and sporty. She is wearing a nice summer hat and her eyes are hidden behind classy sunglasses. Under her hat emerges fashionable long styled hair carried and  moved slowly by the wind.

Through this somewhat euphemistic description - your right as reader - this pretty slender blonde wench is his breath undoubtedly stalled his senses clouded. At least his minimum presence of mind, bicycle suppleness and secure place on the road!

While my inner alarm bells still ringing I also  automatically make a left outbrake. the next moment I mutter softly to him of; well well, it goes okay with you I asume, I say to him.

I do not want him abruptly taken away from his trance, awakening or scared of. Caution is therefore required since it is watch out for this daydreamer on his bicycle.

Before I boo or bah, he could take me with him in his fall on the rock hard asphalt. Happily this is not to happen to him nor me, this time.

I think in retrospect, that I saved once again the traffic and health for a little bit. Well, you're a policeman 24/7 subservient to society anyway!

With 24/7 I do not mean July 24, that's obvious.

I look back over my shoulder one more time, but the man ordinary cycles further on the safe side of the road. He will now feel caught in his thinking or is he still daydreaming?

Accidents as always accure out of sight, like a thunderstruck AC/DC

Police Profile

Being a child in 1968, I think that all policemen are flawless superheroes. They know everything, especially the law and the resulting official acts. Fear and doubt they do not know and they catch criminals by the bushes. They smell danger and destruction at minimal distance. They are strong, energetic, do not need to eat and drink during their heavy services. They run and swim as far as necessary to attract people and needy from their misery on dry land.

If necessary, they kick with their heavy duty shoes locomotives and wagons of the track. They lift condominiums and walk underneath to cut off the track and thus the crooks their stride. Bureaucracy they do not know, Yippieyayee.

They solve everything with coal creating hands and common sense. The impossible they immediately conjure upon request, miracles, well who do take a little longer. So much for my fantasy equations, in light of the thoughts of me as a child.

Gosh, I wish I could join the police force. Later, the action to those words at the insistence of my former rock in the surf and current ex girlfriend, who has maneuvered me in this Lawfull direction. Thanks babe!

In 1984, I pull back my boxing contest memories for the former police championships in Rotterdam. Why am I telling you this? Because I recently read again the former police personnel petal talking about my boxing record. I feel this fight  still in my memory (dodge, parry, attack, a hard race)

My attention is particularly drawn to read a piece in which I have read many times over. This time not. That’s  why I share this love. It is about; how people in 1968 think over the police.

The written piece is not mine. I've used it as a fun ingredient for this blog. I have the piece for most typed part because, at that time was Bill Gates still not working with computers and the subsequent program Word perfect has not been invented yet. Cut and paste that time goes on paper with glue, a brush and greasy fingers! Unlike now, of course!

Nowadays there is a lot of violence against police and we all know that no superheroes work with the police. But normal people who every day dealing with emotions and give their blood, sweat and tears to the job the mastering and do what is needed to make the landscapes in every country, safe. No matter what!

It Is well known that the society has a lot of resistance and no longer recognizes the authority of the government, in whatever form or cast by anyone propagated.

A police man nowadays has a heart that can, may and will bleed into "the line of duty." Also bleeds a police man today spiritually. We call it PTSD, a horrible monster that remains invisible hurt in a whole police family, a lifetime! Just try out heroes in a fix, you have my unconditional respect,

The particullery story from 1968 then A police officer is a mixture of all kinds of people, made up of saints and sinners, dust and divinity.

What is an agent? On the one hand he is the one of all the people who need it most, on the other hand he is most undesirable. He is a rare nameless creature, addressed in his face with Mr. policeman behind his back with idiot.

He must be so diplomatic that after the settlement of a dispute, all parties believe they have been vindicated. He must give sentence immediately, which a court may take months, even years need.

He is friendly, he imagines it, he's not, then it is said; he whines!

He is neatly dressed, he is conceited. Missing a button on his uniform, he is a tramp.

He hurries, he is reckless. He is careful he is lazy.

He must first arrive at the scene of the accident or crime and infallible in asking his opinion.

He must be capable of with two men, twice as long and half as old, to have at the same time to the stick. Without damaging be uniform and without being rough.

When someone strikes on him, he is a scared coward. He strikes back, then he is a brute.

A policeman must know everything and can not say anything. He must know the sins, but shall have no part in it.

The police should be able to use a single human hair in a crime case, describing the weapon and the offender, and if possible also directly know where the culprit is hiding.

But when he grabs the perpetrator, he is lucky. When he doesn’t grabs him, then he is a fool.

An agent must be 10 nights do his best to find a witness who if push comes to shove nothing can be remembered by this witness.

He studies documents and writes pieces until his eyes are going to hurt, to bring a process against a criminal is made that no more than once at liberty.

A policeman must be simultaneously minister, social worker, diplomat, raw guy and gentleman.

When he is promoted, it just comes only by the good participation of others. He is not promoted, he's a bum.

He must be a genius in any case, because it should provide the ultimate need of good workmanship during such service.

Certainly, the above personification humorous and sarcastic but also meant as a very realistic daily blueprint. Negative feelings and sentiments are not suppress unfortunately. It is often not rosy in blue police country as a matter of speech!

Tip of the iceberg. Police officers are older and know inhuman stress that is experienced during their services. Atrocities are first reported to us. We are required to make every human effort to quell the chaos and ensure an acceptable safe public space. We drive aimlessly, not only random laps in a hot police car through the neigbourhood. We don't drink coffee all day.

Sleep after night services with the progress of our state pension age of entitlement more difficult and much shorter. Night shifts are becoming more nearly insurmountable hurdles, they are heavy and unhealthy. Our average age is growing evenly with the rest of the Netherlands and its inhabitants.

We need to be fit. Fit and exercises we mainly do in our free time. Why So? In order to continue and pursue that profession with gusto. Sports and skill tests should be obtained. Consequences of not obtaining that the police man in question may no longer armed to the streets.

Sports and fitness tests in the future a possible practical splits in the police incident handling. I am confident that everything will be fine! This week I passed all these tests again. For this year, I checked positive again.

The Thin Blue Line is a close-knit family that knows much noise with just one goal. Servitude and vigilance. This slogan can be found on our outstanding service cars.

Viva La France,  Liberté, égalité, fraternité has proven and his extremists off. The entire police force in France, the last few days but had a priority, namely the hunt for extremists. The superheroes still exist and come from France.

The land of Pain, Vin et Boursin, power food for body and mindset that should be obvious.

I'm Charlie,

So, now we can go back in the Netherlands to the order of the day. Neighbors Quarrels, fights divorces, about growing branches and other civil issues this report to the police. Where is the self-reliance!

PS; my ex girlfriend is my dear wife!