Translate

maandag 27 juli 2015

Politie-stress



Gelezen in de krant het artikel,  aangaande het proefschrift en aanbevelingen aan de politie door de wetenschapper Peter Renden, VU-onderzoeker die vertelt in @volkskrant http://ow.ly/OVz8N over zijn onderzoek m.b.t. politieprestaties. #EXPOSZ @VUamsterdam

Ik sta achter zijn aanbevelingen, deze zijn zeer lezenswaardig. Deze wetenschapper heeft de resultaten van zijn onderzoek, waarop hij in juni promoveerde, aanbevolen bij de Nationale Politie.

Hij heeft ervoor gepleit om het gat tussen de (huidige) trainingen en de praktijk te dichten. Dat blijkt een stuk lastiger dan gedacht. Het idee om meer en realistischer te trainen, wilde ook afgelopen jaren al niet echt landen. Bureaucratie en logheid? „Ja, het is lastig om bij de juiste mensen te komen” aldus Renden.

Een opmerking vooraf van deze Blogger! Je kunt trainen en bekwamen wat je wilt en kunt. Echter elke praktijk situatie is iedere keer weer anders. Plaats, tijdstip, opponent, agressie, eigen gesteldheid en zo meer. Ik neem u graag mee in mijn eigen gedachtegangen.

Sporty en politiestress

Een dagdeel oefenen en trainen per kwartaal of in totaal 4/6 dagdelen per jaar is veel te weinig voor iedereen in welke sport of bezigheid dan ook. Talent is niet genoeg, je moet hard willen werken aan je TOOLS. Training en vaardigheden dienen periodiek aangepakt te worden. De intensiteit verhogen betekent significante verhoging van de uitvoering met als beloning een stijging op de ladder van de individuele vaardigheden.

Bij zelfverdedigingsvaardigheden is oneindig bijspijkeren een bittere noodzaak tot het einde van je werkzaam leven.

Politiemensen worden periodiek getoetst op de uitvoering van de gestelde minimale eisen. Geweldsmiddelen dienen ingeleverd te worden bij niet behalen van de eisen van uitvoering. Leeftijd, noch individuele levensverwachtingen spelen hierbij een rol.

Dus stelt de politie-werkgever zijn werknemer in de gelegenheid om zijn en haar vaardigheden te trainen. Denk hierbij aan integrale beroepsvaardigheden trainingen waaronder, fitheidstrainingen, amok procedures, theoretische lessen, scholingscursus nieuw wapen en natuurlijk ook de bijbehorende schietlessen. 

Dan zal je bij jezelf denken is dit genoeg? Nee dus, deze handreikingen van de werkgever sporadisch toegepast zijn allerminst als aanvaardbaar en voldoende te bestempelen. Minimale planning ivm de vele andere (on)eigenlijke politie taken en een 24/24 7/7 rooster gooien op dit gebied veel roet in het eten. 

Uw politie ligt onder een vergrootglas en de vele netwerkpartners denken nog niet 24/24 7/7 zoals wij, waardoor onze inzet vaak oneigenlijk en daarmee contra productief wordt op onze fysieke- en emotionele professionele kernkwaliteiten.

Eerlijkheid dicteert me te zeggen en te stellen dat op nagenoeg iedere zelfverdediging-sportschool verhoudingsgewijs hun deelnemers de participerende politiemensen in het stof zullen laten bijten in zaken als condities, technische aspecten en consolidatie van zelfverdedigingsvaardigheden. Waarom, minder stress en geen onregelmatige diensten waardoor hun deelname gemakkelijk in te plannen is.

De politiewerkgever vergoedt dus alleen fitness maar er is geen enkele stok achter de deur qua deelname eisen, trainingen per week noch op de voortgang en de condities van basisvaardigheden. Meten is weten ook hier. Wat is de stand van zaken in belasting, belastbaarheid, conditie vooruitgang en gewenste trainingsaanpak. Dat is toch het uiteindelijke doel en daarmee inherent aan trainen om vooruit te gaan. Deze zaken worden niet gemeten, jammer.

De vraag, kun je met fitness in een geweldsituatie een aanval afslaan? Wie weet, maar daar zijn vooral andere vaardigheden noodzakelijk. Dat ligt ook aan de opponent, zijn eventuele MMA vaardigheden en aan wat deze eventueel “gesnoven” heeft.

In relatie tot het politievak met al haar onregelmatigheid en Multi stressfactoren, is het bedwingen van een geweldsituatie vaak een brug te ver. Vooral het aanhouden, het blijven controleren van de opponent en de plaats waar een en ander zich afspeelt en de omstanders, als laatste het gecontroleerd afboeien.

Niet vergeten dat er voor het meeste politie straatwerk geen training of voorbereiding bestaat, behoudens eerdere ervaringen en gezond boerenverstand. Plotselinge confrontaties met menselijke leed en tragedies werken spanning vergrotend. Stress factoren van derden worden gecomprimeerd tot een kluwen van waanzin waarin het gezonde verstand dient te prevaleren, en dit alles in een split of a second. 

De-escalerend optreden gaat dan hand in hand, met een rechte rug, open vizier en gewenste oplossingsgerichtheid.

Zo niet, dan wordt uw politie in het diskrediet gebracht. 32 uur jaarlijks oefenen is ook weer een bruto netto verhaal en veel te weinig als ik het mag zeggen. Burgers denken dat dit veel meer trainingstijd is.

Politiemensen zitten constant in een denkbeeldige spagaat met betrekking tot trainen en bijhouden van beroepsvaardigheden. De werkgever biedt tot op heden super weinig trainingsmogelijkheden aan binnen de gewapende dienstuitvoering.

Het huidige verplichte fitheidsparcours is een weergave van wat politiemensen op straat tijdens hun dienst zouden kunnen verwachten. Voorts is er rekening mee gehouden met onverwachte fysieke hindernissen op straat waaronder het achtervolgen van een wegrennende crimineel.

De politie is een afspiegeling van de maatschappij. Niets meer en niets minder. Daarbij is niets menselijks is ons vreemds. Werken tijdens onregelmatige diensten, vrije tijd en recreatie is tegenwoordig vaak zitten, computeren, tv kijken en als het moet of als men het leuk vind wordt er nog min of meer recreatief gesport.

Op de dag van vandaag werkt uw politie met prioriteiten, opgelegde protocollen, bureaucratie en cijfers, grafieken en strenge bezuinigingen. De politie wordt overvraagd met oneigenlijk werk.

Subsidiair- en proportioneel politioneel denken en optreden onder een maatschappelijk vergrootglas, in a split of a second maakt ons werk zeer moeilijk. De huidige politie geweldmiddelen liggen onder spanning.


We hebben met zijn allen nog een lange weg te gaan fysiek, juridisch. Vooral de mentale weerbaarheid hoort bij deze opsomming, 

zondag 26 juli 2015

Tin-can en the t(h)in blue line

Een tijdje geleden alweer krijg ik een melding van de politie meldkamer om te gaan naar een munitievondst in het buitengebied. Mijn collega Jan en ik gaan meteen naar de opgegeven locatie. 

We weten dan nog niet waar we mee te maken krijgen. In gedachten ben ik al bij de EOD, de explosieven opruimingsdienst die de “bom” onschadelijk komt maken door een ontploffing op een veilige plek ergens in het veld.

De vindplaats in deze casus is een oude boerderij met mega stallen die thans worden afgebroken om te wijken voor het grensmaas ontgrinding project. Verstevigen van de grensmaas aan de Nederlandse zijde is hier het credo. De grensmaas murmelt als een slang door “mijn” dorpen.


De Belgen zijn klaar met hun portie van versteviging en verhoging van de grensmaas. Ook aan hun kant heeft veel moeten wijken voor het water en diens ontembare krachten. Enfin, de boerderij is verlaten en deels in brokstukken en in puin alsof er een WO2 bom is ingeslagen. 

De projectontwikkelaar, de sloper, is bezig met de ontmanteling van alles en nog wat in dit grensmaasgebied. Hij wacht ons op en verwelkomt ons.

Op de zolder vol spinnenwebben, gapende dakpannen, vermolmde binten wordt in een vergeten hoekje onder het stof, een antiquiteit uit WO2 ontdekt. Een gecamoufleerd groenachtig verroest blik met deksel. Droge roest bestaat dat? Ja dus. In dit blik worden een aantal scherpe patronen gehuisvest. Gelukkig geen levensgevaarlijke intacte bommen. Op de slaghoedjes is de datum 1944 ingeslagen of geponst, van Amerikaans fabricaat.

Jan en ik krijgen de munitie en het blik - tin-can - ongevraagd overhandigd. Wij nemen de vondst mee naar het politiebureau waar we alles specificeren en administratief afhandelen. De tin-can bewaar ik vooralsnog. Weggooien vind ik respectloos en bovendien zonde.

Het blik is deels verroest maar is goed en droog bewaard gebleven. De roest is zeer oppervlakkig en lijkt meer op een stoffen isolatiematerie dan op een grove beschermlaag tegen weersinvloeden. De kleur legergroen lijkt op een camouflagekleur, warm en tegelijk onopvallend. De serene roest over het lichaam van deze fraaie tin-can versterkt dit onopvallend concept. Het blik is omgebogen uit een stuk en in een strakke rug naad als van een mooie japon, tot een geheel samen geplooid.

Een paar ingedrukte rondingen maken het geheel rustig, intrigerend maar vooral gedenkwaardig. De toef is een deksel-se hoed met een licht modieus gevormde snit. In eerste optiek saai maar bij nader inzien door strakke lijnen uiterst sterk, solide en conserverend. De tin-can heeft in haar bestaan en transport een paar lichte deuken opgelopen, oorlogswonden of in de knel gekomen op de donkere sinistere zolder van de vindplaats, de sloop boerderij.

Vanaf dan word ik dagelijks op het politiebureau geconfronteerd met de aanwezigheid van de tin-can zodra ik mijn personeelskastje open maak. De aanblik iedere werkdag op de tin-can weekt bij mij een paar vragen los. Wie heeft je gemaakt, waarom en waartoe heb je gediend? Wanneer, waar en waarom is overduidelijk. Tijdens WO2 in Amerika in de vrouwen fabrieken na de verrassingsaanval op Pearl Harbor neemt Amerika afzijdig tot dan, deel aan de WO2.

20 miljoen vrouwen nemen in Amerika tijdens WO2 in, in plaats van mannen die het leger in gaan om te vechten aan de vele Europese- en Aziatische fronten. De Amerikaanse vrouwen zijn verantwoordelijk voor de productie van minstens 300.000 vliegtuigen, duizenden schepen, tanks, munitie en verder alles wat met WO2 te maken heeft.

Amerika in oorlog moet de vredeseconomie in recordtijd switchen naar de oorlogseconomie. Alles wordt gemodificeerd om de oorlogseconomie te realiseren. Ook de organisatie en vooral de voedselrantsoenen worden uitgebreid. Hoe houdt je nou voedsel oneindig houdbaar in barre- en hete temperaturen? 

Juist ja, door tin-can’s die houden het voedsel goed en eetbaar. Tijdens WO2 heeft men dit conserveringsrecept sterk verbeterd.

In een fabriek worden de tin-can’s gebeeldhouwd onder de druk van mechanische krachten, klang klang bam, klaar voor vertrek. Nee nog niet. De buik van de tin-can moet gevuld worden met van alles en nog wat en alles moet voldoen aan de wetmatigheden van consumptie, haalbaarheid, en smaakpapillen. Kortom een lekker hapje op weg naar de ontelbare knorrende soldatenmagen.

Hun transport gaat hand in hand met soldaten per vliegtuig of boot op weg naar de frontlinies. Vaak hebben tin-can’s het net niet gehaald omdat vliegtuigen en boten neergehaald of getorpedeerd zijn door de vijand. Ik ga niet uit van friendly fire. Ook onder water blijven tin-can’s bullet proof en eetbaar tot in de lengte van dagen totdat zij geopend worden en de inhoud verorberd. Hun resistentie is ongeëvenaard.

Hun reis gaat niet over rozen integendeel onaangenaam zeeziek verwekkend, slingerend, hortend en stotend komen zij aan op hun lawaaierige bestemmingen. Klagen kunnen zij niet want zij hebben geen stem in deze absolute wrede marcherende tijden. Collegialiteit is alles wat zij kunnen, in stilte prevelend, hulpverlenend, zich voor 100% belangeloos inzettend.

Ik zou me zomaar kunnen voorstellen dat in de frontlinie in het zuiden nabij Susteren bij de vindplaats van deze tin-can, dat de Geallieerde militairen het juist daar erg bar en boos hebben gehad en vele verschrikkingen hebben moeten doorstaan.

Aan de frontlinie dan. Daar delen de vele tin-can’s hun inhoud met hongerige magen en angstige ogen, verstokte uitgemergelde gezichten, angstzweet, doodsangsten en gebeden. Onder oorverdovende geluiden van bombardementen, repeterende geweersalvo’s, slechte weersomstandigheden en heimelijke attaques op het leven van iedereen in deze zones.

De vijand wordt verslagen en daardoor Europa bevrijd en werkelijk iedereen is blij. Lang leve de babyboom. Maar de eensgezindheid onder de mensen brokkelt in een steeds sneller tempo af. Gezag en wetgevingen hebben te lijden onder de heersende onwil van mensen. Het voorlopige toppunt hierin wordt bereikt in 2015

Tin can’s die de motor hebben aangedreven zonder te protesteren, worden achteloos weggegooid en in het gunstige geval omgesmolten tot nieuw blik of zo. Hun prestaties en weldoen blijven onopgemerkt.

Behalve dan door die ene hongerige soldaat in zijn kille schuttersputje.

Tegenwoordig wordt de rol van de tin can overgenomen door the t(h)in blue line. Ook zij worden niet gewaardeerd. Niet door de oppositie en niet beschermd door adequate wetgeving. Als we met zijn allen niet goed opletten worden zij gedeukt, vermorzeld, geplet en mogelijk disfunctioneel.

Maar jij tin-can, jij hebt geholpen waar je kon, je hebt levens behouden, jij staat nog steeds als een monument en overlevingsinstrument van de menselijke verschrikkingen mooi en apart te wezen.

Ik heb je mee naar huis genomen en behandeld met een kleurloze indringende beschermlaag als een sensuele lipstick tegen uitdrogen en zo!

Jij, tin-can siert en prijkt nu opmerkelijk mijn verhaaltjes-tafel. Ik vind jouw aanwezigheid een hot memory uit lang vervlogen heroïsche tijden.

Een gedachte of dire straits, vertaling; een dramatische situatie


Tin-can en t(h)in blue line, jullie zijn echte brothers in arms, net niet genoeg geapprecieerd.




dinsdag 21 juli 2015

21,3 sec´s tot het schietincident

Over mijn blog, het schietincident in Kerkrade heb ik veel reacties mogen lezen, sommigen over de uitspraak van de rechtbank te Maastricht. 

In ettelijke forums is geageerd en gereageerd. Onder andere, analogieën hoe de rechtspraak er zou moeten uitzien in de casus van het schietincident, aaneengeregen tot een eindeloze juridische kralenketting. Er zijn talloze rechterlijke voorbeelden waar de straf voor de politie miniem of nihil is gebleven. Ook is er sterke oppositie tegen het gevoerde politie optreden.

Ik heb mijn gedachten verwoord over het schietincident, maar ook twee stel je voor dat-vragen!

In de media die ik dagelijks onder mijn neus krijg, is de uitspraak uiteengezet met talloze technische details. Afstanden, snelheden, posities en nog veel meer zijn hierin opgesomd.

Deskundigen die erover beslissen hebben misschien een punt van twijfel. Echter, zij niet en niemand anders niet, hebben in de schoenen gestaan van mijn collega voorafgaand of tijdens zijn optreden van 21,3 seconden on the crime scene.

De voorgeschiedenis is nog pregnanter en in tijd veel langer dan gedachten doen vermoeden tijdens de ontknoping van deze luttele 21,3 seconden. Ramkraken, achtervolgingen met auto’s in het holst van de desolate nacht met verschrikkelijke snelheden van om en nabij de 200 km. Het is maar wachten tot er andere onschuldige slachtoffer(s) zouden zijn gevallen. 

De politie heeft een aanhoudingsplicht in deze casus. Uitstel is onacceptabel. De verdachten in het nauw, hebben genoeg kansen gehad om te stoppen en de boel de boel te laten.

Luisteren naar de politie en het wilde geraas staken en zich volgens democratisch recht laten beoordelen is een reële kans geweest voor de verdachten welke kans onbenut is gebleven. Een jaar nog uit te zitten gevangenisstraf is mogelijk debet geweest aan deze verdorven handelingswijze.

Maar nee, zij willen er koste wat kost ertussenuit naaien met ontelbare pk’s onder de motorkap ongeacht de menselijke- of materiële nadelige dodelijke consequenties die de ontsnapping met zich mee zou kunnen brengen.

Soms is terug stappen NOT done. In geval van terug stappen door de politie komt wellicht een moreel plichtsverzuim om de hoek kijken! Vooral als er onschuldige slachtoffers te betreuren zouden zijn geweest.

De pk’s van de vluchtauto met criminelen erin worden tot ongekende hoogten opgevoerd en met ongekende overspannen toerentallen wordt de auto omgetoverd tot een ongeleid projectiel die al het onmogelijke, mogelijk kan maken. Onverwachte motor- en stuurmanoeuvres zouden dit ongeleide projectiel tot een dodelijk monster doen uitgroeien.

Is voertuig beheersing van een dergelijk wegrijdend, afglijdend- of slippend monster überhaupt mogelijk? is de reëel te stellen vraag. 

Vraag het aan de voertuigspecialisten of laat hen een autorijproef onder dezelfde omstandigheden uitvoeren maar vooral de onbegrensde mogelijkheden onderzoeken.

Legio stressfactoren, tunnelvisies, angsten m.b.t. deze gebeurtenis worden opgedreven tot ongekende onmenselijke hoogten aan de zijde van de politie. Dan pang, er volgt een schot vanaf politiezijde dat zijn doel op een haar na mist en de verkeerde inzittende raakt. De criminelen geven zich pas over nadat zij ingesloten zijn door politieauto’s en omringd door politiemensen. 

Voor het slachtoffer wordt direct adequate medische verzorging ingeroepen.

De afloop en uitspraak van de Rechtbank kent u intussen allemaal. Een uniek vonnis met gevangenisstraf van 2 jaar voor een politieman ligt op dit moment voor hem met een hoger beroep zaak in het verschiet. De strijd is nog niet gestreden. Uit heel het land komen er warme reacties, petities, voorstellen en vooral weerstand op de ongekende zware rechterlijke beslissing. 

Maar ook duidelijke omarmingen van sympathisanten van de huidige uitspraak. Ten slotte is het iedereen toegestaan om zijn eigen mening hebben in onze democratie en deze te ventileren.

De politiek in de 2e kamer wil dat de wetgeving aangepast gaat worden in ons bestel om rechters nieuwerwetse handvatten aan te reiken, maar zover is het nog niet. De politietop ijvert hiervoor. 

Tuchtrecht zou een van de toekomstige mogelijkheden kunnen worden. De huidige wetgevingen voldoen niet meer op het punt van politiegeweld en rechtvaardigingsgronden. Op dit moment zijn deze aanpassingen op wetgeving en uitbreidingen nog niet in beeld.

De rechtbank heeft zakelijk de beelden bekeken, de verhoren gedaan en onafhankelijk een beslissing genomen. Gefileerd van alle ingrediënten van emoties, gevoelens, stress, angsten en mogelijkheid-bewustzijn, rechtvaardigingsgronden, requisitoiren en pleidooien van OM en advocatuur.


De uitslag is bekend (2 jaar onvoorwaardelijk) en is als een bom ingeslagen in Nederland.


Mijn eerste vraag dan, Wat zou stress kunnen doen met iemand die in een penibele situatie verkeert?

(-Reptielenbrein, thalamus, cortex en amygdala regelen dan jouw staat van mindset en helpen je daarbij-) Hieronder de uitleg en het menselijk functioneren.

Soms doe je iets waarvan je achteraf geen idee hebt waar het vandaan kwam. Je springt zo maar in het water als je iemand ziet verdrinken of verstijft juist en doet helemaal niks.
Grote kans dat je reptielenbrein het even van je overnam. Het reptielenbrein is dat deel van je hersenen dat instinctief reageert op prikkels die het herkent uit het verleden.

Vechten of vluchten doe je wanneer je erg schrikt of bang bent dan geeft dit reptielenbrein seintjes voor primitieve reacties: vecht! vlucht! of bevries!  Als voorbeeld; het konijn dat midden op de weg als bevroren blijft zitten als er koplampen in het donker op hem afkomen. Hij doet er beter aan te vluchten, maar kan niet. Zo is het dus ook bij de mens. 

Bij de politie daarentegen wordt vluchten of bevriezen niet geaccepteerd (moreel) plichtsverzuim. 

Onze persoonlijke luchtverkeersleiding is de thalamus. De controle kwijt over handelen en emoties, stress, beheersen herinneringen, angst, vlucht vecht bevries, controle, zelf-coaching, leidinggeven, coachen conflict. De thalamus, is het deel van onze hersenen waar prikkels worden opgevangen. Prikkels kunnen van alles zijn een geur, geluid of een fysiek gevoel.

Een klein deeltje van de info stuurt de thalamus dan door naar het reptielenbrein. Het grootste deel van de informatie gaat naar de cortex, waar een weloverwogen proces plaatsvindt. Dat vertaalt de prikkels, bedenkt een reactieplan en informeert vervolgens de amygdala.

Maar daar kan die amygdala allemaal niet op wachten. Die reageert instinctief en super snel op de eerste prikkel die het herkent, door een enorme hoeveelheid hormonen en adrenaline in je lijf te pompen.

Stress en de controle kwijt, Al die adrenaline veroorzaakt zo veel stress en heftige emoties dat rustig nadenken niet meer mogelijk is. Het gevolg is een ongecontroleerde reactie. 

Blijft die stresssituatie zich herhalen of is de ervaring levensbedreigend dan is er een gerede kans op een (PTSS) Posttraumatisch Stresssyndroom. 

#BRON: verkregen via de cursus Mentale Weerbaarheid Politie juni 2015



Dit in mijn achterhoofd opgeslagen, daarbij meegerekend de publieke opinie en de mogelijke gevangenisstraf bij gemaakte inschattingsfouten na politioneel optreden laten bij mij al vrij snel de tweede vraag opdoemen.

De 2e vraag dan; Als het te moeilijk gaat worden in Nederland om als politie gebruik te mogen maken van het zwaarste toegekende geweldmiddel, het vuurwapen, wat doen we dan als politie in geval van amok?

Wie het weet mag het zeggen en de ontelbare scenario’s bedenken van; treed ik als politie op en hoe zit het dan met steun en rugdekking van de overheid en de publieke opinie,

Ik denk aan de moeilijke tijd die onze collega nog steeds moet doormaken,

vrijdag 17 juli 2015

Schietincident politie

Elke politieman en –vrouw gaat iedere dag opnieuw op dienst en weet vooraf niet wat op het politiepad zijn of haar richting op komt rollen, of wat te wachten staat. De maatschappij is grillig en meedogenloos hard geworden en we zijn er nog niet. Excessen en geweldsituaties lopen in een hoog tempo op. In dit battlefield doet uw politie haar werk. Daar waar anderen wegrennen om confrontaties uit de weg te gaan, juist daar houdt uw politie stand en handhaaft de openbare orde en probeert chaos te voorkomen.

Iedere diender oefent de kwaliteiten om geweldsituaties het hoofd te bieden. Als laatste in de rij is er het vuurwapen. De Nederlandse politie gebruikt het dienstvuurwapen nog steeds heel weinig. Soms als de maatschappelijke ontwrichting en de gevaarzetting te hoog worden of het eigen lijf en leden met de dood worden bedreigd, kan en mag onder stringente voorwaarden het vuurwapen gebruikt worden. Slechts alleen om erger te voorkomen of eigen- of andermans leven te redden, ter uitschakeling van de veroorzaker.

Politiemensen zijn geen cowboys of thrillseekers. Alle politiemensen in Nederland liggen tegenwoordig onder een vergrootglas, wat hen er niet van weerhoudt om toch met overgave en betrokkenheid hun werk 24/24 7/7 voor iedereen die vertoeft in “Nederland te blijven doen met een onverzettelijke inzet. Je zou bijna gaan denken dat de politie naïef is met zo'n mindset!

Dan komt in 2013 een collega van mijn basisteam in het nauw en schiet op een bestuurder die aangehouden moet worden in verband met een ramkraak. Bovendien heeft deze verdachte nog een jaar gevangenisstraf tegoed. Bij de poging de verdachte te arresteren probeert deze weg te rijden. 

Mijn collega voelt zich bedreigd doordat er op hem ingereden wordt en aldus schiet hij op de bestuurder. Deze verdachte heeft nog een heel palmares van criminele feiten achter zijn naam staan.

Bij dit schietincident wordt niet de bestuurder maar de bijrijder gewond door een politiekogel.

Na schietincidenten komt er altijd een intern onderzoek geïnitieerd door justitie en uitgevoerd door de rijksrecherche. Daar is niets mis mee ingevolge de politionele transparantie. Uiteindelijk vindt de rechter in zijn uitspraak iets van het optreden en het schietincident.

Na dit schietincident en ingesteld onderzoek heeft Justitie geen grond gezien voor verdere vervolging en kan de schietende collega gewoon doorgaan met zijn politiewerk. 

Ik en vele collega's, met mij kunnen onze collega betitelen als een leuke vent met het hart op de juiste plaats, vol met politionele- en maatschappelijke betrokkenheid. Altijd positief, goedlachs, sfeer verhogende kwinkslagen en leuke praatjes. Bovendien is hij altijd bereid om een stapje extra te doen voor onze collega’s en voor de burgerij. Hij is er eenvoudigweg, daar waar nodig. Gevraagd en ongevraagd. Kortom een goeie diender.

Er kan bovendien in Nederland beroep aangetekend worden tegen rechterlijke uitspraken, het seponeren van strafzaken et cetera. Dat is het mooie aan het Recht in Nederland in gevolge de democratie, een mooi Grieks woord.

Door de gewonde bijrijder wordt beroep aangetekend omdat justitie op basis van feitenmateriaal geen vervolging instelt. De zaak dient opnieuw bij de rechtbank na tussenkomst van het Gerechtshof.

Vrijdag 17 juli 2015 -sowieso een inktzwarte dag ivm de herdenking van MH17 - volgt er de uitspraak die voor heel politie Nederland en de burgers als te zwaar beladen wordt betiteld.

De uitspraak
Volgens de rechtbank heeft de dertigjarige agent uit Kerkrade buitenproportioneel en ondoordacht gehandeld tijdens de inzet van een arrestatie eenheid op 22 augustus 2013 in Heerlen. Volgens de rechtbank is er echter geen sprake van noodweer. (!)

De agent schoot op iemand die met zijn auto op agenten inreed. Niet de bestuurder, maar de bijrijder raakte daardoor gewond en moest naar het ziekenhuis gebracht worden.
Het OM had twee weken geleden om vrijspraak gevraagd. ,,Dit is geen boef die op iemand schiet, maar een agent die zichzelf verdedigt'', aldus de woordvoerster van het OM.

Smartengeld toegekend
De kogel treft de bijrijder. Dat had volgens de chirurg zijn dood kunnen zijn, als de man een centimeter meer naar rechts was geraakt. (Dit is toch niet het geval geweest!) De rechtbank veroordeelt de agent ook tot het betalen van 750 euro voor de kapot geschoten kleding en 3500 euro smartengeld.

Justitie heeft de zaak in eerste instantie geseponeerd waarna het slachtoffer naar het gerechtshof in Den Bosch stapt om vervolging af te dwingen, met succes.

Ook raadsman Rino Jonkers van de agent tekent hoger beroep aan. ,,Als dit de consequentie is voor een agent die naar eer en geweten zijn werk doet, is dat onacceptabel''. Het ontbreekt de rechters totaal aan inlevingsvermogen welke doodsangsten mijn cliënt en zijn collega's hebben moeten doorstaan. Dat hakt er stevig in.'' Aldus Jonkers

Het Openbaar Ministerie (OM) heeft ook hoger beroep aangetekend tegen de uitzonderlijk hoge straf voor deze schietende agent. Korpschef Bouman reageert vol verbijstering en ongeloof op het vonnis. 

Het OM heeft afgelopen vrijdag geconcludeerd dat de agent heeft geschoten uit angst voor zijn leven. Bovendien heeft de agent niet de bedoeling gehad om de bijrijder te raken.

De volledige uitspraak van de rechtbank:  http://t.co/dCrev3hF9R

#Vanmiddag zijn wij collega’s als een en dezelfde politiefamilie bij elkaar gekomen in Sittard en hebben gepraat, overlegd en emotioneel onze gevoelens geuit tegen de uitspraak. Er zijn harde woorden van frustratie en medegevoel geuit maar deze oprechte bewoordingen blijven binnen onze politiefamilie. Dat moet kunnen. Mooi dat ook nu weer de gelederen gesloten worden om onze normale dienstuitvoering te kunnen gaan verrichten deze avond en donkere sinistere nacht, met dit onacceptabele oordeel van onze collega in ons achterhoofd. Kunnen wij nog ons werk doen is een pregnante vraag die overeind blijft staan. Heel Nederland staat op zijn kop, nu de politiek nog vragen om de Nationale politie niet te vergeten.

Belangrijk op dit moment is het wel en wee van onze collega en zijn gezin, een statement als een huis wordt er verwacht van de eenheidsleiding. Dit statement is vrij snel in de communicatielijnen gekomen waardoor de gemoederen in Sittard aanvaardbaarder worden maar deze "brok" in onze keel is niet uit te vlakken. We zijn aangeslagen!

Dan blijkt dat er op hoog niveau inclusief met Gerard Bouman onze korpschef is overlegd. Uitsluitsel is dat wij onze collega niet laten vallen en dat we teleurgesteld blijven tot het hoger beroep heeft gediend en hopelijk een positievere wending zal opleveren in eerste instantie voor onze collega maar ook voor de Nationale politie. 

De publieke opinie die ik uit de sociale media lees, staat achter de politie. Dat is mooi om te lezen omdat de laatste 3 weken deze casus al het 3e dramatische voorval op rij oplevert voor politiemensen in dienst die hun uiterste best doen om excessen te voorkomen en de maatschappij alleen maar veilig willen houden.

De reactie van Korpschef Bouman zal ik u niet onthouden

Korpschef Bouman: ,,Ik ben vreselijk teleurgesteld in het vonnis van de rechtbank'', liet korpschef Gerard Bouman in een verklaring weten. ,,Ik heb aangegeven dat onze collega alle steun van de organisatie kan verwachten die hij nodig heeft. We zullen dit vonnis uiteraard nauwkeurig bestuderen, maar wat mij betreft staat vast dat we dit vonnis gaan aanvechten tot aan de allerhoogste instantie.''

Onze regiochef Gery Veldhuis heeft intussen in de media met een felle reactie gereageerd op de uitspraak.

De uitspraak is opnieuw een zware dreun voor het moreel van iedere agent op straat. Afgelopen weken heeft de politie het al zwaar te verduren gehad na de dood van de Arubaan Mitch Henriquez. Politiebonden hebben reeds alarm geslagen dat agenten minder snel ingrijpen uit angst berispt, ontslagen of gevangenisstraf te krijgen. Nu is wat het optreden betreft het hek van de dam. 

Uiteindelijk krijgt elk land de politie die het verdient. De politiek heeft een mening die zij oplegt in wet- en regelgeving. Op basis van de wet- en regelgeving spreken onafhankelijke rechters recht wat krom of fout is gegaan maar zij kunnen en mogen ook anders omgaan met eerdere rechterlijke beslissingen of uitspraken. Dat staat hun vrij want zij zijn onafhankelijk. In deze casus van onze collega is de rechterlijke opstelling wrang en een klap wordt gevoeld tot in alle geledingen van de Nationale politie.

De politie is geen aangeschoten wild. Dan moet de Nederlandse bevolking ook niet willen. Uiteraard worden er fouten gemaakt. Waar niet. Maar de Nederlandse politie is waakzaam en dienstbaar en zorgt voor Uw veiligheid. Dat blijven we ook doen.

Geef ons wel de kans om ons werk op een goeie gezonde wijze met trots te kunnen blijven uitoefenen.

Namens mijn collega’s van de politie Sittard, wens ik onze collega R, alle mogelijke steun, hulp en bijstand in deze moeilijke tijd. Dat mag hij verwachten van zijn Nationale politie en van zijn collega’s,






woensdag 15 juli 2015

Spooky, een mishandelde kat??


Krijg ik in privétijd op de sociale media een bericht van mijn collega Priscillia. 

Bij de politie in Sittard is ogenschijnlijk een mishandeling van een kat gemeld door de ongeruste verzorgers van dit onfortuinlijke diertje. De kat is helemaal van de kaart en met een bebloed gezicht en geschonden hoofdje thuis aan komen waggelen.

Gezien de verwondingen zou het goed mogelijk kunnen zijn dat een onbekend gebleven iemand dit diertje met een of ander voorwerp geslagen zou kunnen hebben. Op verzoek bedien ik meteen de sociale media, Twitter, om het bericht te delen in Sittard en omstreken.

Ik lees – en samen met mij nog vele anderen - dat er in de woonbuurt de Baandert de laatste tijd geplaagd zou worden door meerdere feiten van mishandeling van katten of anderszinse benadeling van hun gezondheid.

Uit deze berichten blijkt dat er mogelijk sprake is van een hetze. Berichtgevingen van mishandeling katten heb ik gecheckt bij wijkagent Ron. Bij Ron zijn nagenoeg geen van dergelijke feiten bekend of bekend gemaakt.

Door Twitter en Facebook te benaderen, proberen we  met zijn allen achter de werkelijke oorzaak van de verwondingen van de kat Spooky te komen.

Na dit sociale media offensief worden de “ouders” van Spooky, Marco en Angelique gebeld door de andere betrokken partij. De juiste toedracht wordt door haar aan hen bekend gemaakt. Deze oorzaak staat gelukkig haaks op de eerdere uitlatingen en verdachtmakingen van mishandeling en de katten hetze in de dop.

Wat is er dan wel gebeurd? Een jongedame is in haar auto gepasseerd en op datzelfde moment is Spooky de straat opgerend en is tegen de auto gebotst. De bestuurster is uit haar auto gestapt om het diertje te (laten) helpen. Zij heeft de dierenambulance nog willen bellen maar helaas Spooky is er met de laatste krachten in het broze lijfje er tussenuit geknepen en heeft de plaats van aanrijding verlaten en is groggy naar huis gelopen.

thuis aangekomen is bij Marco en Angelique als het ware de bom ingeslagen van ontsteltenis door de zichtbare verwondingen, de pijn en het leed dat Spooky met zich mee draagt.

Marco heeft achteraf gelukkig snel de geruchten op de sociale media de kop weten in te drukken door een bericht te plaatsen over de juiste oorzaak van de verwondingen van Spooky, namelijk een auto ongeluk in plaats van een brute mishandeling.

Spooky is geopereerd aan een gebroken kaak en is nu weer thuis in de lappenmand aan het herstellen.

Vandaag ben ik bij Spooky op huisbezoek geweest. Een waar fotomodel in de dop. De kat heeft in stijl afgewacht om op de foto gezet te worden. Spooky is nog herstellende, nog zwak maar het gaat ongetwijfeld goed komen.

Bij het naar buiten lopen tref ik de mooie jongedame de bestuurster van de auto, de tegenpartij. Ik geef haar een hand en vertrek meteen hierna. Ongetwijfeld vervelend voor haar om in oog met de politie in uniform te staan. Ik vind het erg dapper dat zij ook op ziekenbezoek van Spooky komt en gaat praten met de verzorgers. een op en top actie waarvoor mijn respect voor haar. Zoals we in Sittard zeggen; “Alles kump good”.

Belangrijk punt nog, hoor en wederhoor en uw wijkagent informeren. Dan kunnen we samen aan de best mogelijke oplossingen werken.





zondag 12 juli 2015

City trip naar Koln

Afgelopen vrijdag lekker op het gemak treinen naar Keulen, een grote stad met trekpleisters die ertoe doen. We stappen uit de trein en meteen staan we oog in oog met de Dom een mooi en tegelijk imposant bouwwerk. Je kijkt er je ogen uit. Aan de details aan de buitengevels lijkt geen einde te komen. Een stil stenen panorama met grote aantrekkingskracht op mensen. De werkelijkheid is toch bombastischer dan een stille prent. Mijn maedjes en ik bekijken de buitenkant. De binnenkant bewaren we voor later, als een kers op het dessert.

Op het kerkplein zijn vele nationaliteiten verzameld. De Dom heeft een grote Oost Europese aantrekkingskracht te horen aan het taalgebruik waarvan ik slechts de klanken herken. Allemaal mooi, prachtig gebundeld in blijheid. Of toch anders? Ik kom daarop nog terug.

We lopen de stad in. De drukte is fenomenaal. Je loopt bijna over de koppen zo druk is het met toch nog genoeg ruimte om je heen om op toeristische modus te flaneren langs alles en iedereen door. Ik ken een aantal winkels qua naam maar ook vele winkels niet. Mijn dochter Lauren kent die bijzondere kenmerkende winkels, uiteraard. 

In Keulen sporten of lopen de mensen veel, het kan ook zijn dat mensen met obesitas de stad mijden! Wie zal het zeggen. Het valt me wel op dat iedereen aan het straat-lunchen is van Italiaanse culinaire gerechten tot drankjes en verkoelende ijs-inname om de smaakpapillen te laten ontploffen of zo.

In de stad maken muzikanten vocaal en instrumentaal, ons vertoeven tot een visueel en gelijktijdig oorstrelend aura. Ik hoor een mooie dame spelen op een harp zinnenstrelend mooi en ingetogen. Haar handen toveren muziek van warme klanken die door de lucht zweven tot in de oren van de vele voorbijgangers.

Het is er druk. Vele etablissementen met terrasjes zijn propvol met mensen die culinair aan het genieten zijn. Wij vinden ook een mooie plaats voor een lunch in een typische Duitse eetgelegenheid.

Vooral de oudere categorie mensen weet dit te vinden. Ik denk bij mezelf, hier zitten we goed, blijkt ook. Mensen komen er binnen met vrienden en bekenden. Maar rondkijkend zie ik ook veel oudere dames alleen zitten. Dat valt mij op.
Of ze last hebben van het alleen zijn, dat weet ik niet. Het is nu eenmaal zo, ze laten zich door hun eenzaamheid niet ontmoedigen. Vaak zijn mensen in gezelschap van anderen en tegenstrijdige verlangens juist alleen en geïsoleerd. We rekenen onze bestellingen af en gaan voldaan op zoek naar de kers op het toetje. Juist ja, de Dom van Keulen en nu naar binnen. We zijn erg benieuwd.

We flaneren nog een hele tijd door de city drukte en komen rustig street-walkend in de steeds warmere stad retour bij ons startpunt, de Dom.

Heel wat muzikanten onderweg reeds gepasseerd komen we opnieuw uit bij een groepje muzikanten op de Domplatz. Een van hen heeft een flink stuk uitgehold hout in zijn handen, maakt hiermee wat angstaanjagende dollende grapjes en gesticuleert van jewelste met dit muzikale wapen, een didgeridoo, een instrument van Australische origine. Heel anders dan de alpenhoorn van gelijke afmetingen.

Dan begint hij te spelen, de anderen maken op hun trommels ritmische klanken, dan begint didgeridoo speler ook nog zijn drumstel te beroeren. De klanken die zij in hun samenspel produceren lijken uit het binnenste van de aarde vandaan te komen. Zo mooi, apart en sinister. 

Alsof de Domplatz bovenop een vulkaan van een muzikale eruptie is gelegen, waar geen ontkomen aan is. De Domplatz figureert en deint zachtjes mee als een waar odeon. Er is iets met deze plek op aarde. Mooi toch!

De Dom is binnen han(d)bereik.  Ik heb al zwervers gezien. Sommigen zijn mismaakt, oud, versleten en lijken te wachten op hun dood als ze geen klinkende munten krijgen van voorbijgangers. Ik moet plots aan de paaseilanden denken aan de stille stenen creaturen. Ook de zwervers zijn onbekend, doodstil en lijken versteend. Zij zijn gehuld in gewaden en donkere kleding. Hun gezichten zijn verhuld en daardoor anoniem. Deze mensen hebben mogelijk veel leed meegemaakt. Zou het ook hier zo zijn. Want sommige zwervers zijn bedriegers die misbruik maken van de goedwillendheid en vrijgevigheid. Ik plaats een groot denkbeeldig vraagteken. 

In Europa hoeft niemand honger te lijden en we omarmen vluchtelingen en asielzoekers in steeds grotere aantallen. De meeste passanten hebben geen medelijden met deze bedelaars. De kartonnen bedelbekertjes zien er laveloos gekreukt en vooral leeg uit.

Dan lopen mijn maedjes en ik de kerk binnen. Van de drukte en de zonnehitte naar de koelte en gelijktijdig warmte die binnen deze kerk heerst. De Dom is van binnen nog innemender dan van buiten. Vele kerkschatten zijn er te bezichtigen. Grote mooie godsdienstige beelden, de relikwieën van de drie koningen en andere oude gestorven kerkvorsten en notabelen met voor mij onleesbare Latijnse opschriften. 

Glas in lood ramen die de zon temperend binnenlaten en voor een melodramatisch kleurrijk pastel licht zorgen. Honderden jaren van werk verricht door ontelbare werkende magistrale handen hebben gemaakt van de Dom wat deze op de dag van vandaag uitstraalt.

Vele mensen doneren geld aan kaarsen. Om de kaarsen met gevoelvolle gedachten te laten branden tot in de eeuwigheid. Het resultaat is een kleine zee van witte lichten die lijkt te ebben en te vloeden op een rustige zee van jewelste. Mensen hebben er veel voor over om de reis te ondernemen om in de Dom een kaarsje op te steken voor hun dierbaren en overledenen. Wij steken ook drie kaarsjes op en doneren een vrijwillige bijdrage.

Alles mag hier en niets moet, financieel gezien. De kerkbanken nodigen uit voor retraite en-of gebed en overpeinzingen. Het is voor mij moeilijk om te vertellen wat deze kerk te bieden heeft in haar pracht en glorie. Ontelbare fotoshots worden door iedereen gemaakt binnen dit juweel van eendracht en menselijke gengenheid.

Buiten gekomen schijnt dat nagenoeg niemand iets over heeft voor de zwervers die als bijen op honing afkomen, of vergis ik mij hierin.

Weetjes;

#De Romeinen vestigden er hun gouverneurszetel voor de provincie Germania Inferior, waaronder ook de nu Nederlandse gebieden ten zuiden van de Rijn en grote delen van België vielen.

#De nederzetting groeide uit tot een flinke stad die omgedoopt is tot Colonia Claudia Ara Agrippinensium en is door de Romeinen ommuurd. Overblijfsels van deze muur zijn er nog.

#De dom van Keulen (Dom St. Peter und Maria) is een gotische kathedraal in het centrum van de Duitse stad Keulen.  De bouw begon op 15 augustus 1248 en kwam in de 15e eeuw stil te liggen. Pas eeuwen later, in 1824, werd de bouw hervat op basis van de originele ontwerpen.

#De Dom is in de Tweede Wereldoorlog door veertien zware luchtbommen geraakt maar heeft hij de oorlog zonder desastreuze schade doorstaan. Bijna 90% van Keulen is toen platgebombardeerd.

#Alleen al het feit dat de Dom een eeuwigdurende bouwput is waar constant aan wordt gewerkt, laat zien dat de kathedraal voor veel mensen een grote waarde heeft. De instandhouding van de Dom kost circa 14 miljoen euro per jaar.

#In de decennia na de Tweede Wereldoorlog had de Dom tamelijk veel te lijden onder zure regen.

#Het hedendaagse beeld van Keulen wordt vooral gedomineerd door de Dom.

Het is beslist de moeite waard om Colonia te bezoeken,


Gr Han

donderdag 9 juli 2015

Nekklem

Op 9 juli 2015 lees ik in de krant dat er een onderzoek komt naar het aanzetten van de nekklem door de politie. Kennelijk vindt men dat het aanzetten van een nekklem -soms gebruikt om  verdachten in bedwang te houden- uiterst omstreden. Met de Minister voorop en het OM in zijn kielzog zijn er al tal van excuses aangeboden over het politie optreden. 

Een de-escalerende werking zou van deze uitspraken uit moeten gaan en de rust in de openbare orde sfeer in den Haag en omstreken terug moeten brengen. Voorts wordt gesuggereerd dat zuurstofgebrek debet is geweest aan de dood M. Henriquez.

Vooralsnog zijn geen onderzoeksresultaten bekend en in Nederland wonen ongeveer 17 miljoen deskundigen die allemaal een mening mogen hebben van mij, maar dan toch. Er worden op dit moment tal van bijzaken bijgehaald om woorden kracht bij te zetten. 5 Agenten zijn op dit moment geschorst, hangende het onderzoek. Andere agenten in den Lande worden onheus bejegend. Het vertrouwen in de politie en in justitie is op dit moment verre van ideaal. Vertrouwen komt te voet en gaat te paard volgens een oude zegswijze. Alles wat is opgebouwd wordt hard en meedogenloos onderuit gehaald.

Ik heb meerdere blogs van mijn collega’s gelezen en gedeeld. Alle blogs lichten een andere kant van deze vreselijke casus toe. De bewapening van politie is niet goed genoeg (geen taser) geen adequate tussenoplossing is voorhanden. Uiteraard is er wel een onderzoek gaande naar de taser perspectieven.

Training is meedogenloos herhalen en oefenen van geweldsituaties, procedures en handelingen. Althans dat zou zo moeten zijn. De politie oefent en traint bruto een slordige 32 uren per jaar. De nadruk ligt op de toetsmomenten en niet op het oefenen, helaas. Dat vindt de politiek kennelijk genoeg en dus wordt haar verantwoordelijkheid hierin afgevinkt. Dan zijn we -de politie- weer voor een tijdje gecertificeerde papieren tijgers, uitzonderingen daargelaten.

Maar degenen in de politiek die over ons beslissen wil ik voorhouden dat het politievak een zwaar beroep is met een roeping. Niet voor het geld maar om steeds goed proberen te doen voor iedereen. Boeven vangen en de misdaad uitbannen dat is onze basis, in ondergeschiktheid aan het bevoegde gezag en de geldende rechtsregels. Daarin worden we ernstig gehinderd.

Wij zijn mensen, geen robots en uiteraard maken wij met zijn allen fouten iedere dag opnieuw. We voelen altijd de hete politieke- en publieke adem in onze rug. Onze opponenten daarentegen proberen ons met alle mogelijke middelen die voorhanden zijn een halt toe te roepen. Alleen de fouten schijnbaar door de politie gemaakt, worden altijd onder een vergrootglas gelegd en misselijkmakend uitvergroot. Steeds opnieuw probeert de politie bescherming te bieden aan iedereen binnen onze maatschappij opofferingsgezind 24/24 - 7/7. 

Jammer vind ik dat het benoemen van de nekklem een eigen leven is gaan leiden. Een oneigenlijk containerbegrip met een incorrecte uitleg en vieze nasmaak.

Inderdaad het aanzetten van een nekklem is een uiterst complex precair middel. Wanneer een nekklem wordt aangezet zijn er een aantal accenten heel erg belangrijk. Een strot of keel blessure is snel gebeurd.

Het meest mooie effect van het resultaat na aanleggen van een perfecte verwurging of omstrengeling is wanneer dit uitgeoefend wordt op basis van technieken en niet met kracht. Als voorbeeld op de tatami (judomat) onder stringente regels. Een sportieve judo-dans tussen twee sportieve opponenten en sportvrienden onder optimale omstandigheden van veiligheid. De bloedtoevoer wordt dan sterk beperkt of teniet gedaan. De strot en het keel gedeelte blijft buiten beschouwing. Degene die de verwurging ondergaat voelt dat hij of zij in een weldadige roes komt te zitten en alle weerstand wordt gebroken en vloeit weg. Een afklop-gebaar met de hand geeft aan dat de verwurging effectief is en men geeft op. De verwurging wordt dan afgebroken. Het doel is behaald.

Vorenstaande is een korte technische beschouwing tijdens een judowedstrijd of –oefening. Er bestaan legio variaties met verwurgingen.

Wederzijds respect en gezondheid staat gelukkig voorop in deze tak van sport. En, je kunt na de verloren partij of oefenwedstrijd gezond verdergaan met oefenen. In het judo maar ook in het leven is er altijd een sterkere- een meer technische- of gewoonweg een betere man of vrouw . Baas boven baas, vroeg of laat. Als gediplomeerd judoleraar B heb ik met verwurgingstechnieken veel ervaring opgedaan en hierin onderwezen. 

In Den Haag is een situatie ontstaan die onmiddellijk politie-ingrijpen heeft vereist. De collega’s hebben opgetreden en M. Henriquez heeft niet meegewerkt. Onder meer stressoren door lawaai, omstanders, paniek, dreigingen, het begin van een smeltkroes van geweld of amok, het terechtkomen in een tunnelvisie, zijn debet geweest aan het inzetten van geweld door de politie om de openbare orde te handhaven. Geweld is gebrukt omdat de aan te houden persoon zich hevig verzette.

Het gebruik van een taser zou de situatie vergemakkelijkt kunnen hebben evenals de medewerking van de aangehouden persoon. Zijn gezondheidstoestand kon vooraf niet geverifieerd worden. Dat kan altijd pas achteraf. Mogelijk is hij door verstikking om het leven gekomen. Maar het kan net zo goed lichamelijk of medisch gezien anders zijn geweest. Ook dat kan alleen maar achteraf worden vastgesteld uit recherche- en medisch onderzoek, hoor en wederhoor.

Ik hoop dat de wereld in Nederland snel positief zal veranderen. Ondertussen werkt de politie met onverminderde inzet verder aan onze gezamenlijke veiligheid, ondanks CAOpolitie 2015 perikelen,


                               "walk in my shoes and then tell me how to do my job"