In de tijd dat ik nog als wijkagent ben aangesteld, krijg ik van diverse bewoners uit een van de aan mij gelieerde dorpen te horen dat de bestuurder in een rood autootje vreemdsoortige capriolen uithaalt op de weg en daarbij vaker de verkeersveiligheid negeert, over de gevaarzetting maar te zwijgen.
De meldingen stapelen zich op, ondertussen speur ik steevast naar deze onverlaat en maak aandachtvestigingen.
Het net heeft zich geografisch gezien dan al enigszins gesloten. Want het kenteken is mij bekend gemaakt door verontruste bewoners. De route vanaf zijn huis tot het adres waar hij vaker "op bezoek" gaat, ook. De teugels worden koortsachtig aangetrokken en de actie radius van de potentiële verkeersovertreder wordt alsmaar kleiner en kleiner. Helaas ontspringt hij de dans tot dan toe, steeds maar weer.
De kentekenbouder is niet hier geboren. Hij komt uit een land waar het verorberen van Qat of khat, ik bedoel te zeggen het kauwen op de bladeren van de Qatpant, te doen gebruikelijk is. Mogelijk heeft qat-gebruik de visie, het zicht en het rijgedrag op de weg ernstig vertroebeld. Geiten, ongewild proefpersoon van qat inname, geven dit vreemde gedrag ook weer met het maken van gekke sprongen en bewegingen wanneer zij qatbladeren tussen hun kaken proeven. Enfin dit terzijde.
Op een middag rij ik een rondje langs de hotspots die ik op het bureau inzichtelijk maak met een A4 (aandachtspunten team 4) maar tevens is dit de officiële afmeting van het printerpapier, dat met vrachtladingen in de plisseprinters wordt gebruikt en verorberd. Ik weet niet meer met wie ik die middag dienst heb. Wel weet ik inmiddels uit eerdere suc6en dat je aan de bal moet blijven om een goal te kunnen maken. Óftewel oefening/herhaling baart kunst...
Plots, terwijl mijn collega en ik, deze puisterige hotspot naderen, zien we pardoes het befaamde rode autootje met de bekende kentekenplaat de weg op draaien. Op ruime afstand voel, ruik, proef en zie ik dat dit autootje zijn beste tijd heeft gehad en bij wijze van spreken door mag rijden voor de finale naar het imaginaire olifantenkerkhof, daar waar meerdere mastodonten hun laatste rustplaats hebben gevonden.
Ronkend brengt de chauffeur zijn bolide met de uiterste krachtsinspanning aan de kant van de weg tot stilstand en dit zonder stuurbekrachtiging. Alsof zijn bolide zijn laatste levensadem uitblaast, pats boem paaf.
Bij een controle aan het autootje blijkt dat deze technisch gezien reeds begraven heeft moeten zijn. Geen apk, diverse technische mankementen, waaronder een f1 uitlaat qua geluid door onbedoelde gaten maar niet in prestatie. Dus niet eventueel qatgebruik maar slecht onderhoud is debet geweest aan vreemdsoortig rijgedrag, blijkt ons na ingesteld onderzoek.
De chauffeur erover aangesproken hebbende, komen wij beiden tot de gevoelsmatige conclusie dat zijn autootje zsam van de weg af moet. Een optelsom van de boetes gaat circa 4x boven de reële dagwaarde van dit autowrak uit.
Maar dat is hier niet genoeg. Dit autowrak inbeslagnemen geeft teveel onnodige ambras in de systemen. Noch is het verkopen zonder vrijwaringsbewijs een optie. Want vergeet niet dat er mogelijk een taalbarrière is die verkeerd uitgelegd zou kunnen gaan worden. Én etnisch profileren ligt altijd op de loer!
De chauffeur gaat akkoord met afstand doen van zijn autootje en ik houd de boetes in mijn portefeuille. Tégen afgifte van een vrijwaringsbewijs wordt de auto direct meegenomen naar een plek van ontmanteling tot heuse grondstoffen van dit autootje, dat bij zijn geboorte ooit eens mooi en technisch in goede staat moet zijn geweest. Maar dat is te lang geleden en is nu grof aangetast door de tand des tijds en het nalaten van noodzakelijk onderhoud...
De politie heeft ook een discretionaire bevoegdheid, in haar broekzak. Elke diender kan en mag daar gebruik van maken in uitzonderlijke gevallen. Jeetje in deze tijd geldt ook nog het bonnenquotum.
Ik maak er dankbaar gebruik van, in deze casus één beste oplossing...on Human Terms
De chauffeur is sindsdien uit mijn vizier weggebleven.
