Translate

zondag 26 november 2023

Plisse en ME-jesj

 





Plisse in melancholieke raengeboag kleure....ummer weier veuraan sjtoan mit de waan van den daag in de rök en kieke waat kómme geit.


Plisse zeen óp de eesjte plaatsj luuj van vleisj én bloud. Mít geweld op de welt gekömme sjus wie jekereine.

 
Gelaaf aan de mèm van de mam of zabbele aan de mèlkflesj en sjpeen.


Dan waere de kukes of sómmige uulskukes plis en mötte ze nao de ME opleiding. Óngertusje blieve ze plis in álle opgedrage take die neudig zeen óf verzónne waere dóór anger sjtuurluuj die demekratisch aan de mach zeen én 't veur 't zegke höbbe.

Gelökkig höbbe veer alle veier jaor 2e kamer verkeizinge die ós allenej ein nuuj kans gaeve op ein baeter polletik uulskuke!


Opgeroupe doont de plisse jungskes en maetjes 't plissepekske oet en zette de ME helm op en trèkke 't ME pekske aan. Ei sjildj en lange sjtek óm te sjloan veur went 't meines wurt.


Dan sjtaon ze veurop in linie. Der feind veur hun in 't vezeier of sjtiekem achter húnne rök. Meistes höbbe die Feinde sjteine bríkke derbie om te sjmiete nao de junges en de maetjes in ME uniform.


Die ME-jes mótte op linie blieve sjtaon. Gefrustreierd es se zeen, wachte op 't bevel óm de orde te hersjtèlle. Sóms mótte ze blieve aafwachte mit verf op hun prie....grrrr.  En dat zónger d'rop te kènne sjlaon oet frustratie of lanjelik bevel van de sjlumme meister op dat momènt!


Hun hersepan kaokd ongetwiefeltj euver van érgernis énne ouch nog door dae werme helm wurt 't zichmasker wazig en is ei gedempt oetzich 't oetentjelike gevolg.


Wènt ze bekogeld zunt met brikke, flesje, sjtoeptegele en ángere kroam, dan rúkke ze in. Ze weite dat de orde allein mer hersjtelt wurt wènt 't fatsoen, respek en norme truuk kömme...


Dus ei geweitesvraog bie jekereine behawve bie die feinde die zich noots niks aantrèkke van de moraal in ós aller Nederiglandj 


Énne dit daag in en daag oet, pès men t neit mee aankènt en gebroake wurt door de sittewase wo zelfs 't versjtandj neit mee oetkump.  

zondag 4 juli 2021

Praktisch politieoptreden

 

Praktisch politieoptreden in relatie tot de discretionaire bevoegdheid...


In de tijd dat ik nog als wijkagent ben aangesteld, krijg ik van diverse bewoners uit een van de aan mij gelieerde dorpen te horen dat de bestuurder in een rood autootje vreemdsoortige capriolen uithaalt op de weg en daarbij vaker de verkeersveiligheid negeert, over de gevaarzetting maar te zwijgen. 

De meldingen stapelen zich op, ondertussen speur ik steevast naar deze onverlaat en maak aandachtvestigingen.


Het net heeft zich geografisch gezien dan al enigszins gesloten. Want het kenteken is mij bekend gemaakt door verontruste bewoners. De route vanaf zijn huis tot het adres waar hij vaker "op bezoek" gaat, ook. De teugels worden koortsachtig aangetrokken en de actie radius van de potentiële verkeersovertreder wordt alsmaar kleiner en kleiner. Helaas ontspringt hij de dans tot dan toe, steeds maar weer. 


De kentekenbouder is niet hier geboren. Hij komt uit een land waar het verorberen van Qat of khat, ik bedoel te zeggen het kauwen op de bladeren van de Qatpant, te doen gebruikelijk is. Mogelijk heeft qat-gebruik de visie, het zicht en het rijgedrag op de weg ernstig vertroebeld. Geiten, ongewild proefpersoon van qat inname, geven dit vreemde gedrag ook weer met het maken van gekke sprongen en bewegingen wanneer zij qatbladeren tussen hun kaken proeven. Enfin dit terzijde. 


Op een middag rij ik een rondje langs de hotspots die ik op het bureau inzichtelijk maak met een A4 (aandachtspunten team 4) maar tevens is dit de officiële afmeting van het printerpapier, dat met vrachtladingen in de plisseprinters wordt gebruikt en verorberd. Ik weet niet meer met wie ik die middag dienst heb. Wel weet ik inmiddels uit eerdere suc6en dat je aan de bal moet blijven om een goal te kunnen maken. Óftewel oefening/herhaling baart kunst... 


Plots, terwijl mijn collega en ik, deze puisterige hotspot naderen, zien we pardoes het befaamde rode autootje met de bekende kentekenplaat de weg op draaien. Op ruime afstand voel, ruik, proef en zie ik dat dit autootje zijn beste tijd heeft gehad en bij wijze van spreken door mag rijden voor de finale naar het imaginaire olifantenkerkhof, daar waar meerdere mastodonten hun laatste rustplaats hebben gevonden. 


Ronkend brengt de chauffeur zijn bolide met de uiterste krachtsinspanning aan de kant van de weg tot stilstand en dit zonder stuurbekrachtiging. Alsof zijn bolide zijn laatste levensadem uitblaast, pats boem paaf.


Bij een controle aan het autootje blijkt dat deze technisch gezien reeds begraven heeft moeten zijn. Geen apk, diverse technische mankementen, waaronder een f1 uitlaat qua geluid door onbedoelde gaten maar niet in prestatie. Dus niet eventueel qatgebruik maar slecht onderhoud is debet geweest aan vreemdsoortig rijgedrag, blijkt ons na ingesteld onderzoek.


De chauffeur erover aangesproken hebbende, komen wij beiden tot de gevoelsmatige conclusie dat zijn autootje zsam van de weg af moet. Een optelsom van de boetes gaat circa 4x boven de reële dagwaarde van dit autowrak uit. 


Maar dat is hier niet genoeg. Dit autowrak inbeslagnemen geeft teveel onnodige  ambras in de systemen. Noch is het verkopen zonder vrijwaringsbewijs een optie. Want vergeet niet dat er mogelijk een taalbarrière is die verkeerd uitgelegd zou kunnen gaan worden. Én etnisch profileren ligt altijd op de loer!


De chauffeur gaat akkoord met afstand doen van zijn autootje en ik houd de boetes in mijn portefeuille. Tégen afgifte van een vrijwaringsbewijs wordt de auto direct meegenomen naar een plek van ontmanteling tot heuse grondstoffen van dit autootje, dat bij zijn geboorte ooit eens mooi en technisch in goede staat moet zijn geweest. Maar dat is te lang geleden en is nu grof aangetast door de tand des tijds en het nalaten van noodzakelijk onderhoud...


De politie heeft ook een discretionaire bevoegdheid, in haar broekzak. Elke diender kan en mag daar gebruik  van maken in uitzonderlijke gevallen. Jeetje in deze tijd geldt ook nog het bonnenquotum.


Ik maak er dankbaar gebruik van, in deze casus één beste oplossing...on Human Terms 


De chauffeur is sindsdien uit mijn vizier weggebleven.

donderdag 29 april 2021

Selectieve- danwel actieve herinnering aan...


Vergeten doen wij allemaal, dat is nu eenmaal zo. Bij ons, de gewone meute, maar ook op het politieke pluche is vergeetachtigheid een kwaal. Ontkennen helpt want dan mag je verder naar honk twee en blijf je ideëel en ook praktisch gezien, aan de bal...

Ik probeer nu als test om uit mijn herinneringen tijdens mijn actieve politiejaren een aparte casus terug te halen.

Het is op een regenachtige herfstavond in Sittard. In die tijd regent het nog gewoon urenlang. Ook op deze gedenkwaardige avond. De lantaarnpalen schijnen hun warme lichten uit over de wegen en de inslaande regendruppels verzorgen priemende ritmische oprispingen op het wegdek, ook in kleine plasjes van verzameld regenwater enzovoort.

Ik heb die bewuste avond de middagdienst met collega Jan, die nu al ongeveer 4 jaar vrijwillig met pensioen is. Waarom, Jan heeft er genoeg van om gedienstig te zijn voor de steeds maar weer heftige onwelwillende maatschappij.

In deze tijd is het bonnenboekje nog een bonnenboekje en niet Meos op straat zoals nu te doen gebruikelijk, oftewel bonnenschrijven door te typen op de diensttelefoon. Een lastige taak voor oude dienders en heel gemakkelijk voor het jonge grut die met dit mediatelefoongedoe zijn opgegroeid en verknocht.

De regen klettert ook ritmisch op de ruiten van de politie dienstauto. De ruitenwissers treden op als een dirigent en wuiven alle ritmische regenspetters langszij. De magistrale faunistische regenaubade blijft aanduren en geeft de wereld om ons heen een heuse zwembadlook.

Vanuit onze ooghoeken zien wij plots een onverlaat uit het holst van de duisternis in ons blikveld. Hij draagt geen helm, zijn bromfiets maakt een oorverdovend geluid dat enigszins wordt getemperd door het optredende regenorkest. De bromfietser rijdt te hard. Voorts is zijn moordmachine niet voorzien van enige verlichting voor of achter. Hij is een vlotte schimmige vlerk die niet houdt van regels en in het bijzonder niet van verkeersregels en zijn toebedeelde plaats op de weg.

Omdat deze snelheidsduivel ons nog niet heeft ontwaard. Ik bedoel hier; niet heeft gezien, kunnen wij hem geruisloos en ongezien naderen, inhalen en zijn bromfiets snel en onverhoopt doen stoppen in de periferie van het centrum.

Het verlengde van deze verplichte halte op een weg in Sittard gaat linea recta naar de grens met onze oosterburen, in die Heimat.

Hij zit nog op zijn bromfiets wanneer Jan en ik uitstappen en hem aan een nauwgezette verkeerscontrole onderwerpen. Ik ken hem en zijn bijnaam en die is; Laaf of trol of ....vul zelf maar in, voor de intimi destijds op een datum en tijdstip diep in de vorige eeuw.

Dan blijkt volgens navraag dat zijn bromfiets 1. niet verzekerd is, 2. een bromfietshelm verplicht is, 3. de verlichting aan de laatste tiet hangt oftewel kaduuk is, 4. De uitlaat kapot is en last but not least 5. De bromfiets in deporabele staat verkeert.

Met Jan houd ik dan een kort motorkapoverleg over praktisch politieoptreden en de overtreding doen ophouden. Daarbij in ons achterhoofd houdende dat waarschuwen een gemiste kans is en verder rijden levensgevaarlijk is voor hem en eventuele andere verkeersdeelnemers. Er zou maar een kind, een oudere of wie dan ook met deze malloot in een botsing komen. Dat vergeef je je toch niet!

Deze notoire bestuurder, overtreder en crimineel heeft bij de politie al genoeg op zijn kerfstok staan en heeft reeds een memorabel palmares opgebouwd. Hij is ook nog volwassen maar door schulden en eigenrichting heeft hij bij zijn vader nog steeds, tegen wil en dank, een noodgedwongen onderdak.

Ik bel met zijn vader met mijn antieke diensttelefoon merk Nokia model 3110. Zijn vader, zijn relaas zal ik uit piëteit niet uit de doeken doen, vraagt of wij hem tot het einde der tijden, of woorden van gelijke strekking kunnen vastzetten. Dit voor zijn zielrust en gespannen situatie die zijn bloedeigen Trol dagdagelijks thuis veroorzaakt. Oh ja, hij zit ook aan de drugs, dat moge duidelijk zijn...

Ik beëindig het telefoon gesprek en bedenk een plotse oplossing. Jan en ik schrijven tig boetes uit. Die zal hij niet kunnen of willen betalen. Dan komt hij na verloop van tijd op de lijst voor aanhouding. Voor de korte directe termijn mag hij nu in ieder geval niet verder rijden.

Een bromfiets inbeslagnemen is not done en zeer lastig met vervoer en arbeids intensief met de papieren santekraam. Dan zie ik tussen de regendruppels door, want het regent nog stééds, dat de bromfiets een zichtbare bougiekabel heeft. Door een plotselinge demontage van de bougiekabel begeeft de kabel het en is de bougiekop los en onmaakbaar van het motorblok, verlost.

Jeetje de bromfiets start niet meer, overtreding van de baan, verkeersgevaarlijk rijgedrag opgelost, verkeersveiligheid 100% verhoogd. Aanrijdingsgevaar 100% verminderd.

Ik retourneer de bougiekabel aan de Trol. De bonnen worden aan het bureau uitgeschreven. Niemand zal van dit politie optreden opkijken, omdat niemand ons passeert op deze plek van staandehouding. Niemand hoeft de ambulance te bellen wegens letsel met deze bromfietsbestuurder.

Nu ik dit memoreer valt bijna alles weer op zijn stevige plek in mijn herinnering.

Tot einde dienst blijft het regenen op deze herfstavond, voordeel het grondwaterpeil blijft op peil, de straten worden schoon. De natuur versterkt...

Deze Trol blijft hard werken aan zijn strafpalmares dat met de dag zal blijven groeien!







zaterdag 17 april 2021

Directeur Lóbbes

Diep in de duistere spelonken van de vorige eeuw nog, werk ik als jonge diender bij het Korps Rijkspolitie. Op een zaterdag heb ik de ochtenddienst. In deze nostalgische tijden van weleer wordt in de weekenden het gehele wagenpark gewassen door externen, vaak zijn dat de kinderen van collega's met en bepaalde leeftijd, tegen een redelijke vergoeding.

De Volvo's 340 zijn op dat moment uitgerust als politievoertuig. Mét de ouderwetse Storno mobilofoon en vaste spreeksleutel aan een elastische kabel. De bureaus van weleer hebben een vast roepnummer en de surveillance auto's - k.s.a. - ook.

Het lijkt wel of er ook toen al stevig bezuinigd -ja ook toen al- op het materiaal en de dienstvoertuigen en met het kale interieur waaronder de stoelzittingen van de dienstauto's. Koud in de winter en loeiend warm in de zomer. Oftewel van een soort plastic-achtig skai onderverdeeld in een aantal naden die voorkomen dat je 's-zomers van de stoel af zou kunnen drijven door te zweten als een .arken. Er is dan nog geen airco behalve dan de airco die wordt toegelaten door de portierramen handmatig met de raamgrendel open of dicht te maken. Arbeidsvitaminen in de vorm van een radio zijn als eerste bezuinigingsmaatregel doorgestreept. Je zou ook maar eens niet opletten of in de diensttijd naar de radio muziek luisteren...

Enfin, dit alles  terzijde leggende, krijgen mijn collega en ik een melding van een loslopende gevaarlijk ogende grote hond ergens in ons bewakingsgebied. Hij is zwart van kleur, heeft krullen en laat zich niet benaderen door Jan en Alleman. Laten we zeggen dat hij toe is aan rust en de heerlijke etherische geuren die hij op zijn pad ontmoet. Logisch dat hij met rust gelaten wenst te worden.

We maken zijn actieradius kleiner en kleiner en op een gegeven moment is de hond op zichtafstand. Hij snuffelt en snuffelt zich een weg in de rondte Maar oogt geenszins gevaarlijk dan wel agressief. Wat ik wel weet is dat honden een onweerstaanbare aantrekkingskracht voelen naar auto's. Hij is groot van gestalte met een verzorgd voorkomen en schoon aan de haak een gewicht van 45-50 kilo, schat ik. 

Dan breng ik het dienstvoertuig vlakbij hem tot stilstand en benader deze Lóbbes, want zijn doopnaam ken ik niet. Na een korte snuffel-kennismaking stapt Lóbbes Frank en vrij in het hol van de leeuw, ik bedoel hier, hij neemt plaats als een directeur van een grote fabriek op de achterbank zitting van plastic skai, in ons dienstvoertuig. Hij bezet de gehele achterbank met zijn parmantige lijf en leden.

Het is nog vroeg op deze zaterdag. Meldingen omtrent het verdwijning proces van Lóbbes zijn er nog niet. Sociale media moet nog uitgevonden worden. De hele boel via de meldkamer in Mestreech alarmeren, heeft op dit moment nog geen toegevoegde waarde.

Aldus rijden mijn collega en ik met directeur Lóbbes een slag in de rondte. Hij vind het fantastisch en geniet van zijn taxirit in de westelijke mijnstreek langs velden, wegen behalve dalen want die zijn er bij ons niet. Af en toe wordt een snuffelpauze ingelast voor directeur Lóbbes, waarna wij gezamenlijk weer op pad gaan.

De ether op het politiekanaal blijft en blijft en blijft stil. Geen meldingen omtrent de vermissing van Lóbbes die nu in goede handen vertoeft.

Ik rijd met Lóbbes langs mijn eega die vertederd is van dit prachtige en lieve wezen. Helaas hebben wij al twee cocker spaniels bij de namen Tommie en Alfie. Op het bureau gaat Lóbbes mee naar de briefing oftewel koffiedrinken voor intimi. Hij lust geen koffie maar wel fris water en mijn boterham, die ik graag met Lóbbes deel.

Voor einde dienst zij  er nog steeds geen meldingen omtrent de vermissing van Lóbbes. Kennelijk en zeker is hij uitgezet, waarom? Dat mag Joost weten!

Dan leg ik contact met het dierenasiel in Geleen met de reden om deze lieve hond in handen van zijn verzorgers terug te brengen. Beheerder Noel neemt de hond op in zijn gelederen, want ook bij het dierenasiel zijn geen meldingen van vermissing gedaan. Ik neem afscheid van Lóbbes en laat hem in goede zorgen achter weliswaar achter slot en grendel, waar ik zeker weet dat goed voor hem,zijn natje en droogje gezorgd zal gaan worden.

Dan gaan wij onze diensten verder. Bij het naar buiten lopen hoor ik een hond jammeren, joelen en janken.  Ik vraag aan Noel, is dat Lóbbes.

Ja antwoord hij......Deze bouvier wil nog een ritje maken

Dan vertrek ik bij de Reddingsboei en daarbij de vraag in mijn hoofd, had ik hem toch persoonlijk thuis moeten opnemen, zonder .....

vrijdag 12 maart 2021

Donkere wolken boven Pandora...

 

Donkere wolken pakken zich samen boven onze hoofden en worden onberispelijk verspreid over alle oorden, waar mensen vertoeven en de vele onderscheidenlijke dierlijke soortgenoten. 

Het bijenseizoen is net met kleine voetstapjes voorwaarts begonnen aan het voorjaarseizoen 2021, vooral met het nestelen en een voorzichtige eitjesproductie voor de immens slinkende bijenbevolking. 


De imkers kijken reikhalzend uit naar deze vliegende brigades. want zonder bijen is er geen leven mogelijk. Helaas vandaag is het stormachtig en zullen de werkbijen en de koninginnen zich moeten vastklampen aan alles binnen hun bereik.

Bij het zien van deze mooie prent, hiernaast, zullen de bijenvolken watertanden en sappelen om te beginnen met hun onbeheersbare slavenarbeid door hun zoete verslaafdheid, het verzamelen van honing uit minuscule overdadige sappige plantenmondjes. Het gevaar van de donkere samengepakte wolkenvelden zullen zij enigszins inschatten en op de koop toenemen op hun vliegende werkbewegingen. De hevige  storm op dit moment, maakt landingsbanen ongewis en de wiegende plantenmondjes wellicht onbereikbaar.

Jammer voor de bijen die 24/7 werken aan het nestelen, voortbestaan en het verzamelen van honing. 

Helaas voor hen, fauna houdt van flora en wilde beren snoepen en likken van hun honingraten en bestaansrechten. Een dierlijke berehuid verdraagt nu eenmaal vele injectie-angels van angstige gefrustreerde bijen die hun have en goed met hun onmetelijke inzetten trachten te beschermen. 

Gelukkig hebben de mensen de helaas sterk slinkende legioenen van imkers die bijen wel op hun juiste waarden doen inschatten. Bermen worden tegenwoordig onder politieke druk gefoerageerd met illustere bloemensamenstellingen. Wel tegen het geven van subsidie maar dan toch...

De mens en liefhebbers van mooie plaatjes voelen de pijlen van de weergoden niet, wanneer zij de aarde onder een sluimerende verstikkende wolkenstormdeken hullen. De prachten en pralen op de wassende vruchtbare gronden, zullen hun panorama prachten slechts voor korte tijd verliezen.

De hoop dat de gele botanische prachten op de prent afgebeeld, behouden zullen blijven tot het moment dat de bijen aan dit buffet hebben aangezeten of aangevlogen, is bittere noodzaak. Daarna zal ook deze oogstsoort worden opgeofferd aan landbouw perikelen. 

De aanlokkende boom met zijn rode prachten staat solitair tussen de onmetelijke laagbloeiende gele prachten. Moge ook deze boom, zijn kruin, takken en blader virtuositeit, behouden tot diep in de herfst. 

Deze boom kan immers een heuse beschutting bieden tegen zon, regen en storm aan alles wat langszij vliegt, loop of graast. Met goedvinden van de met machinerieën voorziene ploegende mens in zijn vele ongenadige en ongenaakbare gedaanten en uitdossingen.

Gelukkig blijft op het moment van het maken van deze prent, de mensenmassa op afstand door de helse invloeden van corona. Moge deze bewonderenswaardige plek verder verholen blijven voor ongewenste aantastingen.

De weergoden verzoeken ons en maken duidelijk wie de dienst uitmaakt. Na korte tijd laten zij ons hopelijk weer met rust en kunnen wij met zijn allen verder gaan met de dagelijks zin en onzin...

vrijdag 28 augustus 2020

Collega Jan gaat binnenkort de politiedienst verlaten,

Collega Jan verlaat binnenkort de politie Ik wens hem én al zijn dierbaren een heel lange post-politietijd toe. Dat heeft hij verdiend en dat is hem van alle kanten gegund.

Ik ben zelf al een tijdje geen wijkagent meer. Blogs en verhalen over wat ik op straat meemaakte heb ik vaker (140x) met jullie gedeeld. Deze casus zat nog ergens in mijn hersenpan verscholen.

Één gebeurtenis uit het verre politieverleden wil ik jullie niet onthouden. Jan heeft hier door zijn eigenzinnige aanpak en zienswijze een inbraak en een ripdeal mee helpen oplossen.

Dan heb ik met de illustere collega Frans de nachtdienst. Nog vér voor de eeuwwisseling van 2000.

In de 5 flattenblokkken in het Limbrichterveld is dag en nacht de politie aandacht nodig. Dús rijden Frans en ik een rondje flats en nemen normaliter in de kielzog van de politieauto, de hotspots (A4 voor intimi) hele woonwijken in het preventieve spectrum mee. In de trend van " nu wij er toch zijn ". Van deze methode heb ik altijd gebruik gemaakt in mijn actieve politietijd. Én heel soms en soms heel vaak, lukte dat ook nog. Toeval bestaat wel/niet. Jullie mogen het zeggen.

Enfin terug in de politieauto. Met Frans heb ik de middelbare school doorlopen, altijd lol met hem. Werken als het nodig is en dit opzoeken én uiteraard lachen als het kan!

Dan circuleren wij met zijn tweeën om de flats en houden in- en uitgangen in de gaten op eventualiteiten en ontsporingen van de dubiozen onder ons...

Flat 1 check, flat 2 check, flat 3 check, flat 4 check. Bij flat 5 is het bingo. Frans en ik zien 2 louche figuren, Met petjes, sjaals etc op hun porum. Ze hebben verdachte zaken in hun handen. Wij stoppen onze bolide bij deze ingang en openen de tweedelige toegangsdeur. Voordat wij hen kunnen aanspreken op deze heldere ogenschijnlijke verdachtmaking, kiezen de aandachttrekkers het hazenpad met achterlating van datgene wat zij bij zich hadden. Én dat was geen kattenpis, daar kunnen jullie verzekerd van zijn.

Frans en ik houden in het kort een motorkapoverlegje en maken heldere werkafspraken. Ik blijf onopvallend bij de ingang posten. Frans verderop in de politie Ford Sierra als een Max Verstappen in pole position. Wij dóen het met zijn tweeën en hebben nog geen assistentie nodig. Mocht het nodig zijn dan zullen wij zeker niet schromen om hulp in te roepen.

Enige tijd later, sta ik nog steeds met zwartlederen politiejas in het donker te posten. De meldkamer is ingeseind. Zij laten ons met rust, als het kan én gelukkig het kan. Vanaf de balkons hoor ik geregeld verdachtmakingen en wetenswaardigheden. Men schreeuwt en tiert, alsof niemand dit interesseert! Wel dus.

Kort tijd later zie ik een louche figuur over het gras in de richting van mijn aanwezigheid lopen. Het is de hazenpadkiezer. Ik herken hem voor 100%. Hij loopt weliswaar onder al mijn aandacht de hal binnen via de toegangsdeur en pakt het verdachte voorwerp van zijn gading, welk hij eerder had weggeworpen, op en beet. Ik laat hem naar buiten lopen en maak mij dan bekend als politieambtenaar.

Frans heeft zijn Sierra mobilé inmiddels gestart en de motor snort en grauwt. De verdachte ijlt via de weg richting politieauto Sierra. Frans accelereert en stopt gelukkig nipt voor hem. De macadam stinkt naar burning rubber. De verdachte heeft zweetparels op zijn voorhoofd, geschrokken of speedgebruik?

De verdachte geeft zich zonder verzet over aan de politie. Wij nemen de vermoedelijk gestolen goederen in beslag en sluiten de verdachte in na diens voorgeleiding. Hij wil op dat moment nog niets verklaren.hij heeft de tijd en de rechten zoals iedere verdachte. Echter hij heeft geen rekening gehouden met de speciale vaardigheden van onze Jan. Daar kom ik zometeen op terug!

Op dat moment hebben wij nog geen aangifte. Sociale media is er ten tijde van deze casus nog niet. Dús afwachten op een aangifte de volgende dag en een interne politie naslag wordt gepleegd, vooralsnog zonder enig resultaat.

De volgende dag wil de verdachte nog steeds niets verklaren over de herkomst van de inbeslaggenomen voorwerpen noch rept hij over zijn kompaan. De verhorende collega komt mij dit melden na mijn nachtdienstslaapdag.

De in beslaggenomen voorwerpen dan. 2 mooie honkbal knuppels nagenoeg gloednieuw met een mooi ingelegd aluminium handvest. Te nieuw en veel te mooi om te gebruiken, buiten de eredivisie dat dan weer wel.

Dan krijgt Jan hier lucht van en in zijn hoedanigheid van rechercheur onderzoekt hij ongevraagd en uiterst precies de casus en komt te weten uit het omveld dat er een inbraak in een school met sporthal heeft plaatsgevonden, waarbij onder andere deze honkbalknuppels ontvreemd zijn. Na herkenning door de eigenaar gaat Jan op zijn eigen speciale stereotiepe wijze aan de slag met de verdachte.

De verdachte bekend de inbraak bij Jan, noemt zijn kompaan en verklaard verder dat hij met zijn kompaan van zinnen is geweest om een rip deal te plegen in flat 5 waar het wemelt van wanbetalers en tevens louche figuren.

Beste Jan bedankt en het gaat je goed

Han Tummers

woensdag 18 september 2019

Zondagsochtenddienst met Ad


Collega Ad gaat met welverdiend pensioen. Met hem heb ik heel wat situaties beslecht in het voordeel van regelgeving en gewenst politie optreden. Het is in de tijd van de Rijkspolitie

Met Ad heb ik altijd goed kunnen werken, plezier hebben en kunnen lachen. We maakten varia situaties en casussen mee, en deze heeft een tragikomische lading, dat dan weer wel, 


Het is op een zondagochtend. Mijn collega Ad  en ik krijgen een melding van een verwarde man, die een woning kennelijk niet meer wil of kan verlaten. Het is niet ver uit de buurt. Ad en ik gaan meteen naar de opgegeven locatie. De melder wacht ons al vertwijfeld en overstuur op.

Hij deelt ons mede dat hij zojuist een oude man zijn woning heeft binnengelaten. De man moest hoog nodig naar het toilet. Eenmaal op het toilet blijft hij in dit sanitaire paleis zitten en komt niet meer naar buiten! Kennelijk uit het lood geslagen door de pracht en praal in dit kleinste kamertje, dat niet van hem is, maar….

Melder heeft al geprobeerd om contact met de man te krijgen maar er komt geen enkele respons behalve dan een aantal kwalijk riekende lichamelijke geuren. We zijn gelukkig met de politiebus (tijd van de R.P) i.v.m. vervoer mocht dit nodig zijn!

Nadat de politie, Ad en ik dus, een aantal keren krachtig op de badkamerdeur hebben geklopt, zwaait deze plotsklaps open. Het lijkt wel of er een stinkbom in ons gezicht ontploft. Gelukkig staat het wc-raam open dat alle kracht nodig heeft om de kwalijke dampen de maatschappij in te blazen.

De man is onverstaanbaar aan het brabbelen. Hij heeft geen gebit in en beschikt over een volle grijze haardos. Zijn haardracht was ooit van alle haren met dezelfde lengte achterover gekamd en vastgehouden met Brylcreem uit het aloude bekende nostalgische potje.

Tegenwoordig is de Brylcreem niet meer in zijn haren uitgesmeerd en wappert de haardos bij elke beweging van zijn hoofd als losse bladeren aan een boom aangedreven door een willekeurige wind.
Zijn gezicht is diep doorgroefd door de weersinvloeden tijdens een wellicht lang en hard werkzaam leven. Hij heeft een grote neus. Zijn gezicht oogt klein. Hij draagt een lange verfrommelde jas. Zijn hemd en broek moeten nodig gewassen worden. Hij is ongeschoren. Brylcreem dan, daar kom ik zo meteen op terug.

Op de badkamer blijkt dat de man nog niet klaar is met zijn visite op de wc-pot. Het toilet is van een ouder model. Zeg maar een model waar je de geproduceerde tulband, in geuren en kleuren kunt zien liggen, dampen en ruiken.

De man gaat ineens met zijn handen door de wc-pot en veegt zo de zware donkere geproduceerde last, richting riool. We helpen hem heel snel, verschrikt en komisch met doorspoelen via de metalen hengel met knop.

Het lijkt alsof hij nog nooit op een toilet binnenshuis geweest is of dat hij vergeten heeft hoe het allemaal werkt. Na het doorspoelen waarbij hij aandachtig kijkt alsof hij water ziet branden gaat hij met zijn besmeurde handen nogmaals door de inmiddels en gelukkig maar, doorgespoelde pot. Onderaan in de ruimte –gelukkig zonder remmende sporen- wast hij zijn handen schoon!

Zijn op een lengte geknipte haren vallen ruim in zijn gezichtsveld dat hem hierdoor totaal ontnomen wordt. Tijd voor brylcreem zou je denken! Nadat hij zijn natte handen uit de pot terugtrekt gaat hij hiermee door zijn haardossing waardoor deze nat worden en enigszins in het gelid –dus naar achteren- worden vastgeplakt op zijn hoofd doorsijpelend naar zijn huid.

Juist ja, natuurlijke Brylcreem. Ad en ik hebben uit voorzorg de diensthandschoenen aangetrokken. We zijn netjes en hulpvaardig gebleven maar hebben desondanks zijn uitgestoken hand niet geschud! Er zijn tenslotte grenzen aan zorgverlening, toch?

In de tijd dat dit verhaal speelt is er nog geen legitimatieplicht. Op deze zondagochtend zijn alle sociale netwerken gesloten. Ad en ik zullen ons dus over hem ontfermen en hem dus naar huis brengen. Én, indien mogelijk terugbrengen en overdragen aan zijn eigen sociale zorgkader.

Gelukkig kan hij achter in de politiebus plaatsnemen. En kan  hij ons nog de route aanwijzen met zijn handen, gesticulerend dus tot aan zijn thuisadres. Met de autoruiten vorstelijk geopend, brengen we hem naar huis.

Bij zijn woning in een z.g. kolonie blijkt deze Remi te wonen, alleen. Een woning in de staat zoals dat omstreeks 1930 gewoon was. Geen sanitaire voorzieningen binnenshuis. Alles in huis is versleten. Hoe hij aan eten en warmte komt of persoonlijke sanitaire verzorging in dit krot doet bij ons in ieder geval de nodige vraagtekens rijzen. Hij heeft daar blijkbaar geen problemen mee.

We informeren nog bij de buren en we hebben later nog de maatschappelijke zorg in kennis gesteld. Er schijnt zorg op afstand voor hem te zijn. (Tafeltje dekje en eten in het bejaardentehuis). 

Lichamelijk ziet de oude baas er nog goed uit, gelukkig. Ook van deze man nemen we met gemengde gevoelens afscheid

Iedereen binnen en buiten de politie heeft ongetwijfeld tal van dit soort gebeurtenissen in zijn grijze palmares.

Ad het ga je goed, blijf gezond en lachen, want
dat doe je toch altijd….

Gr Han