#CAO politie (3) en de Tour de France

Veteranen dag 2015 – Mark Rutte – Tour de France – Ard vd Steur – American Sniper – Aanslagen in Tunesië – Griekenland gre-exit.

Bovenstaande mengelmoes aan gruwelijke en walgelijke ingrediënten houden mij de laatste dagen actief bezig in mijn grijze cellen. Er is geen ontkomen aan. De media kopt steeds weer de harde realiteit in.

Ik begin met American sniper, een geromantiseerde dramafilm van een USA soldaat die vecht in Irak. In een oorlog die hij niet gewild heeft maar voor vlag en vaderland brengt men nu eenmaal het ultieme offer, zijn leven als dat nodig is om de taak te vervullen.

Tenzij je met een zilveren lepel in je mond geboren bent, dan is het mogelijk iets minder hectisch aan het front. Deze sniper wordt in totaal 4 keer uitgezonden voor zijn persoonlijke tour of duty naar Irak. Vanaf zijn 1e tour (what’s in a name) heeft hij de overduidelijke symptomen van PTSS opgelopen. 

Zijn tunnelvisie maakt van hem de man die zijn bijzondere scherpschutters gaven inzet om zijn buddy’s te vrijwaren van dood en verderf in Irak. Zij thuisfront lijdt zwaar mee door de ongewisheid en de dagelijkse Tv-beelden. De ongerustheid thuis als hij intussen in Irak er 160 keer dodelijk op los knalt, kan hem niet meer raken. Zijn gevoel is weggevloeid.  

De militaire hiërarchie is blij met hem. Hij is een levende legende geworden en heeft een meer dan positief effect op de troepen in Irak. Ook zij behoedt hem niet voor verder persoonlijk en psychisch leed.  Op robotachtige wijze kiest hij steeds opnieuw voor een volgende tour of duty verslaving. Zijn vrouw en moeder van zijn kinderen lukt het niet om hem tegen te houden. In Irak maakt hij de meest mogelijke gruwelijke gebeurtenissen mee. Die gaan niet meer van zijn netvlies af. 

Nadat hij in zijn 4^e tour in het nauw gedreven raakt tussen vele dode en gewonden, belt hij zijn thuisfront. Hij zegt baby ik ben klaar in Irak en wil naar huis toe komen naar jou en onze kids. 

Thuisgekomen raakt hij zijn Irak trauma niet meer kwijt en gaat uiteindelijk met een psycholoog praten. Dan vindt hij een beetje zijn drive terug en gaat andere soldaten met PTSS helpen. Dan slaat zijn persoonlijk noodlot toe. Einde film. Als deze film slechts voor 5% op waarheid gebaseerd is, vind ik het een puike weergave van psychisch oorlogsleed dat ieder mens kan overkomen. De zin en de onzin van oorlogen zijn niet beschreven of belicht. Slechts de mens en zijn ellende.

Dan komt de veteranen dag Nederland 2015 langs op de media. Velen onder hen hebben PTSS opgelopen in Srebrenica en andere vuurhaarden in de wereld. Vele Wounded Warriors nemen de moeite om op deze dag samen te komen en te vieren. Ongetwijfeld zit er nog veel leed in de bureaucratische afhandeling van ook hun ultieme offers en hun geestelijke- en lichamelijke gezondheid iedere dag opnieuw. Vele militaire dossiers zijn nog in onderhandeling. De weg naar erkenning is nog lang niet gestreden. 

Militaire gezinnen krijgen mogelijk een zieke kostwinner thuis die de maatschappij niet meer begrijpt en kan bijhouden. Een onmetelijke last die als een zware mantelzorg gedragen wordt, hopelijk met hulp van buitenaf van de overheidsinstanties.Voor sommigen komt alle hulp te laat en hoeft het niet meer, zij hebben de moed opgegeven en zijn uit het leven gestapt. Sterkte voor deze gezinnen en familie!

Bij de Nationale politie is op dit moment een inhaalslag in gang gezet om PTSS bij politiemensen aan te tonen. Vele pijnlijke dossiers liggen klaar voor behandeling. Een hausse die steeds meer boven komt drijven. De partners, kinderen en familie zitten er 24/24 7/7 mee in hun maag. Het einde is nog niet in zicht. Elke dag opnieuw lopen politiemannen en –vrouwen het risico om PTSS op te lopen. De emmer is vaak boordevol en de laatste druppel vloeit al gauw over de rand tijdens het alledaagse politiewerk.

Dan komen de politie-cao onderhandelingen. Er is tot dusver nog geen enkel resultaat bereikt. De politie is voornemens om de cao-acties te gaan verharden. Waarom? De overheid en de minister wijken voor geen millimeter. Er is geen enkele waardering voor politiewerk. Overuren, ptss situaties worden voor lief genomen als voetballen en de Tour (ik zei het al, what’s in a name) gekieteld worden met stiptheid acties door de politie. 

M.a.w. de veiligheid in Nederland mag niets meer kosten al 4 jaar op een rij. De mogelijke negatieve publieke opinie in Europa laat de Minister op twitter en zo zeggen dat hij de politie sommeert, om vooral niet aan de Tour de France te komen met cao politieacties. Dat is het verkeerde podium. Alsof de Tour nationaal erfgoed is. We zullen zien wat uit de koker van de Minister gaat komen, ik hoop op de voorhand op een goed overleg en een goede politie-cao. Dat verdienen we, net als iedereen.

Afgelopen dagen regent het aanslagen met vele doden. In Tunesië worden abrupt hele families dodelijk uiteen gescheurd en zal het nooit meer zo worden als het eens is geweest. Onze minister president is van mening dat er op dit moment geen verhoogde terroristische dreiging of signalen zijn voor de algemene veiligheid in Nederland.

De overheid controleert samen met alle mogelijke overheidsinstanties, de terroristen en de gevarenzone. Het is alleen nooit uit te sluiten dat er iets zou kunnen gebeuren. Wie zou er in penibele situaties de opdracht krijgen om te acteren mochten er AMOK situaties of andere levensbedreigende situaties ontstaan?

Uw nationale politie staat zo als altijd voor u klaar. De politie zal niet minder hard rennen als er acute hulpverlening noodzakelijk is. Ook niet vanwege de cao acties. De politie probeert uit alle macht Nederland veilig te houden. Uit principe, uit betrokkenheid, in ondergeschiktheid aan het bevoegd gezag,

Het is maar dat u het weet,

Cybercops onze toekomst!

We schrijven in mijn fantasie het jaar 2050. Mensen worden steeds ouder en het bereiken van de leeftijd van 175 jaar is normaal. De menselijke gezondheid en de kwaliteit van leven is een High Tech gegeven.

Liefde, geluk, maatschappelijke saamhorigheid behoren tot een ver en romantisch verleden. Werken en privé zijn een symbiose aangegaan met de uitkomsten van computer bits, bites en nerds.

Blijft het leven wel leuk en veilig?

Oorlogen tussen landen worden niet meer gevoerd. Alleen datgene dat de persoonlijke cirkel van invloed raakt wordt nauwgezet bekeken, gescand en verdedigd volgens nieuwe onorthodoxe wetten.

Werkeloosheid bestaat niet meer. De ordeloosheid is daarentegen gestegen tot onmetelijke hoogten. Regeringen gaan steeds sneller over de kop met hun witte boorden smoesjes en small talk.

Misdaadcijfers rijzen de pan uit. Elke particuliere woning heeft een hekwerk met noodlottige voltages. Onverlaten en criminelen worden geëlektrocuteerd bij het ongewenst passeren van deze beveiligde private area’s, want opgeruimd staat netjes!

Mensen zijn bang en verschansen zich in hun kleine koninkrijkjes. Zij kunnen zich bijkans niet meer vertonen en/of verdedigen op straat tegen de hedendaagse fucking violence.

Bendes organiseren zich steeds beter en grijpen de misdadige macht in plaats van de laffe regeringen onder de duim van multinationals. Onafhankelijke Staten en Landen zoals wij deze anno 2015 kennen, zijn passe. Neo Regeringen behelzen grote oncontroleerbare continenten. Europa is een complete chaos, net als de rest.

Net als in The good old days blijft een vorm van wettelijke handhaving noodzakelijk. Echter niemand wil meer opkomen voor dienstbaarheid en waakzaamheid. De uitvoering van de wet is vergaan en vergruisd tot microscopische universele weggewaaide stofdeeltjes.

Uitgeperst als op een oude gammele olijvenpers hebben de politiehandhavers hun liefde voor het vak en betrokkenheid verloren. Niemand is sindsdien meer opgestaan om het vak van politie uit te oefenen.

De tijden dat politie ongekunsteld aangestuurd worden in de maatschappij is een ver gepasseerd station. Het recht van de sterkste is een vreselijke waarheid onder het juk van giga bendes die de continenten hun meedogenloze wil opleggen en naar hun eigen hand zetten. Daar ontkomt zogezegd niets en niemand meer aan.

Het computertijdperk van de high Tech nerds heeft een kille oplossing gepresenteerd. De multinationals en machthebbers voelen zich gedwongen tot machtshandhaving door een nieuw soort politie, de automatic cyber cops.

Voordelen. Cyber cops zijn geïmplementeerd met al het nodige feitenmateriaal. Zij zijn onverwoestbaar. Zij zeuren niet. De arbeidstijdenwet is op hen niet van toepassing. Salaris betaling en loonsverhogingen voor hen is niet nodig. De cyber cops zijn ondergeschikt aan hun programmeurs zonder menselijke gevoelens, kil en resoluut.

Ook interessant te benoemen is het feit dat zij geen rust nodig hebben. 24/24 7/7 zijn zij in de weer indien nodig voor al de problemen die bestreden moeten worden. Zij zijn correct en hard volgens hun bits and bites instructies. Blessures kennen zij niet. Lichaamsonderdelen worden snel vervangen bij mankementen en noodzaak. De cybercops kennen geen angst, psychisch leed, stress of ptss. 

Cybercops zijn altijd in topvorm, exact en accuraat in optreden. Zij registreren alles wat op hun pad komt. Zij komen met de oplossing, goedschiks of kwaadschiks. In hun kielzog rijden ontelbare ambulances en auto’s van begrafenisondernemers mee om opponenten van het rechtssysteem op te vangen, te consulteren of naar hun laatste rustplaats te begeleiden.

De bureaucratie is uit den Boze, daar doen zij niet aan mee. Slechts een YouTube achtig filmpje als getuige van hun acties. Voldoende bewijs voor judge en jury.

De toekomst blijft ongewis. Mensen worden veel te oud, te ongedurig en vooral ongelukkig. 

In 2015 had er een forse rem aangetrokken moeten worden. Goedbetaalde politiemensen voor een goedbetaalde job met humane schriftelijke verantwoording naar justitie onder controle van het huidige rechtssysteem. De mensheid vlucht weg van moeder aarde door overbevolking, angst en de puinhopen van regeringen en zo verder.

De aarde staat op het punt om uit haar eigen voegen te barsten. Nieuwe buitenaardse leefruimtes worden geïnspecteerd op perspectieven voor menselijke repatriëring. Mars is een planeet bij uitstek met de meeste overlevingskansen voor aardse humanity, vooralsnog een fictie.

Het licht op aarde zal uitgaan op een wijze zoals de Maya’s al eeuwen profeteren, namelijk met een oorverdovende knal en met een  oogverblindende flits die miljarden jaren later nog kan worden gespot. Over en uit.

Maar, de rem op deze Science fiction beelden kan nog steeds aangetrokken worden.

Respect voor elkaar wordt opnieuw de norm, adequate handhaving en het rechtssysteem wordt weer een reële basis. Wetgeving wordt aangepast op uitwassen.

Politiemensen zijn geen aangeschoten wild meer en hun acties vallen onder het tuchtrecht,

U mag het zeggen, iedere maatschappij krijgt uiteindelijk de politie die zij verdient!

#CAO politie 2015 (1)

In Canada mag de politie niet staken. Zij steken zichtbaar de draak met hun #cao positie en lijden in stilte in een clownsbroek. Kijk daar valt mij nu ook de broek van af.

Vorige week heb ik een vakbondsvergadering bijgewoond in het politiebureau te Sittard. Ons bureau is van 11.00 tot 12.15 uur gesloten geweest. De mensen van de 4 gezamenlijke vakbonden hebben in deze tijd een goed verhaal verteld. Ze zijn behoorlijk in de bres gesprongen maar het heeft niet genoeg geholpen tot dusver. Kennelijk moeten de politie messen geslepen worden. Maar, ook wij mogen niet zonder meer staken wanneer de openbare orde en de veiligheid in het gedrang zouden kunnen komen. Het voorstel tot staken wordt voorgelegd aan de rechter die dan een uitspraak doet.

Minister van der Steur is onlangs in Limburg geweest. Vragen om meer politiemensen worden door hem niet gehonoreerd. We hebben meer grenzen met het buitenland (België en |Duitsland) dan elke andere Nederlandse provincie. Grensoverschrijdende criminaliteit is een heet hangijzer en dat blijft voorlopig zo gedijen.

De 0,8% loonsverhoging waarover in de media gesproken is, betreft een sigaar uit eigen doos en heeft helemaal niets met de cao onderhandelingen van doen. Ook al pronkt de Minister hier min of meer mee in de media.

Ik lees verder in de media dat universiteitsziekenhuizen een cao afsluiten voor 75.000 werknemers met 3,8% loonsverhoging. De bouwwereld gaat richting 5,5%. Dan weet ik niet precies hoe alles uitgekristalliseerd is en of er nog financiële veren geplooid en gladgestreken zijn.

Vreemd vind ik wel dat ik deze informatie pas uit de media heb vernomen op het moment dat alles zo goed als beklonken is. Of de medewerkers uit de universiteitsziekenhuizen of uit de bouwwereld, senioren dagen of vakantiedagen, hebben moeten inleveren en andere ingeburgerde zekerheden, ook dat weet ik niet.

Vaak is het een sigaar uit eigen doos die in de politiek bekokstoofd wordt.

Politiewerk ten slotte is zwaar werk, lichamelijk en vooral ook psychisch. Politiemedewerkers moeten tot 67 jaar doorwerken net zoals de meeste Nederlanders. De pensioenen staan onder druk. Meer politiepersoneel is hard nodig maar een onmogelijke opgave.

Politie is meestal als eerste ter plaatse in het midden van een chaos situatie, amok, bij een levensbedreigend ongeval of een criminele afrekening. Vandaag weer op het nieuws gekomen dat tijdens de grote brand in Roermond jongstleden dat, de politiemedewerkers niet goed genoeg beschermd zijn geweest tegen rondvliegend asbest. Geen beschermende kleding is voorhanden geweest maar als je een beetje geluk hebt gehad wel een mondkapje.

Achteraf hebben mensen in witte pakken met dure uitrustingen Roermond weer veilig en asbest vrij gemaakt. Vele dagen later is het kennelijk nog te gevaarlijk in normale werkkleding asbest op te ruimen. Behalve voor de politie die onbaatzuchtig in de bres springt en helpt waar mogelijk.

Ook bij grote branden met onbekende ingrediënten staat de politie in de vuurlinie en als zij geluk heeft uit de ongezonde windstoten om de eventuele verkeerschaos te regelen, opdat mensen veilig huiswaarts kunnen rijden naar hun gezin. Gelukkig luister t uw politie graag naar de experts, de brandweer, op dergelijke momenten.

De gemiddelde leeftijd bij de Limburgse politie loopt sterk op naar 50+. Er moet steeds meer werk verzet worden met minder middelen, auto’s en personeel. Er wordt steeds meer gevraagd van de medewerkers. Momenteel staat de boog erg gespannen.

9 van de 11 regionale eenheden politie hebben zich niet gehouden aan de wettelijke verplichte arbeid- en rusttijden voor politiepersoneel. Mede hierdoor wordt politiewerk als zeer zwaar ervaren.

De inrichting en vorming van de nationale politie gaat veel te snel. Daardoor is er teveel onrust en zijn de vakbonden druk in de weer om offensief tegengas te geven om de menselijke maat te behouden.

De vakbonden vragen aan de medewerkers hoe nu verder met de politieacties. Moeten de acties harder worden en vooral wat moet er gedaan worden om het publiek niet in het harnas te jagen. En, hoe gaan we verder nu we al 4 jaar 0% loon erbij gekregen hebben. Waar kunnen we kietelen met een flinke jeuk als doel. U weet toch ook dat jeuk soms erger is dan pijn.

Ik hoop niet dat we in een clownsbroek gaan rondlopen!

Politiek zorg ervoor dat politie niet als aangeschoten wild gaat rondlopen, maar de hulpverlener blijft die u sinds jaar en dag van ons gewend bent,

Tot aan de Hoge Raad

Een hele tijd geleden alweer in hartje zomer bruist Sittard op een kermis avond. Mensen komen van heinde en ver om dit evenement te bezoeken. Veel collega’s staan voor dit evenement ingepland voor de openbare orde om de maatschappelijke rust en tegelijkertijd eventuele onrust te beteugelen. Deze collega’s te voet of per bike werken op een apart evenementenkanaal.

Anders zou het een Poolse landdag worden voor de reguliere dienstuitvoering en in de politie ether.

Collega Joyce R en ik staan ingepland voor de incidenten afhandeling. Joyce plugt uit eigener beweging in op dit evenementenkanaal want je weet nooit wanneer collegiale hulp nodig zou kunnen zijn. Good job Joyce. We rijden ons incidenten patroon en zijn constant bezig met het afhandelen van meldingen en het surveilleren in de openbare ruimte.

De binnenstad is voor het verkeer helemaal afgesloten. Ons werkterrein is vanaf de periferie, dus buiten het centrum.

Dan komen er een aantal prioriteitsmeldingen aangaande mishandeling, bedreiging, straatroof et cetera. De vermoedelijke dader, een man met een uniek signalement zou mogelijk een vuurwapen bij zich hebben. 

Omstanders hebben dan al gezien dat hij een pistool of iets dergelijks bij zich draagt en daarmee opzichtig dreigt tussen het publiek. De persoon zou mogelijk onder invloed zijn van drugs en pillen in combinatie met drank. Mensen bellen massaal via 112 en vragen hulp voordat het uit de hand gaat lopen en er gewonden vallen. 

De evenement collega’s gaan meteen naar de opgegeven locatie maar daar blijkt dat hij zijn geweld spoor heeft verplaatst. Ongeruste telefoontjes blijven binnenkomen bij ons call centre en de meldkamer. Plots komt de sitrap (=situatie rapportage) dat de man is gespot in een café in het centrum en ook daar heeft hij gedreigd en gefoeterd. 

Twee bike collega’s hebben hem in een split of a second vakkundig onder controle gebracht en aangehouden in dit café. Kat in het bakkie, hij kan geen boe of bah meer zeggen zo flitsend en professioneel is hij nu in handen van de politie. De dader moet overgebracht worden en Joyce biedt collegiale assistentie aan. De bikers en collega’s in het centrum hebben geen dienstvoertuig tot hun beschikking.

We racen naar de opgegeven locatie om de aangehoudene over te brengen naar het bureau voor zijn voorgeleiding. Joyce bestuurt ons dienstvoertuig en we plaatsen hem rechts achterin. Ik ga naast hem zitten. Voordat mensen zich kunnen afvragen – beneveld door de drank of zo - waar de politie nu in hemelsnaam weer mee bezig is, baant Joyce resoluut een snelle weg door het publiek heen en we zijn in no-time weg uit de drukte, op weg naar het bureau.

Ik houd hem in bedwang. Pillen, drugs, alcohol of wat dan ook maakt van deze aangehoudene een querulant van het ergste misselijkmakende soort. Ik ken hem ambtshalve als verzet- en geweldpleger en het is zaak om hem geen duimbreed toe te geven. Dus gebeurt dat ook niet. Ik houd hem stevig in bedwang. Hij wil niet naar het bureau en begint achter in de politieauto spatjes te maken. Hij probeert weg te komen en springt bijkans uit zijn kwaadaardige vel onder het uiten van de nodige bedreigingen. Hij bedaart niet. Ik blijf alert en dicht bij hem. 

Plots – ik had het wel kunnen ruiken - maakt hij met zijn granieten kop een aantal kopstoten richting mijn gezicht om mij buiten gevecht te stellen. Ik wijk voor dit geweld terug waarbij ik zie en voel dat hij totaal onhandelbaar is geworden. Zonder direct ingrijpen geeft dit ongelukken met ons dienstvoertuig in het verkeer. Ik reageer snel. Ik geef hem een paar gerichte vuistslagen op zijn knikker waarna zijn geweldspiraal nog grover en heftiger wordt. Weer klap ik hem met een serie. Auwa en pijn als gevolg. Dan is het verzet gebroken en kan hij dizzy overgebracht worden naar het politiebureau. 

Net voordat we bij het bureau arriveren, wordt hij weer gewelddadig. Een paar collega’s wachten ons op verzoek van Joyce op in het bureau en helpen hem te begeleiden naar zijn cel. Pas een hele tijd na zijn insluiting, wordt hij rustig. 

Joyce deelt mij achteraf mede dat zij alles heeft gezien in de binnenspiegel. Net als in een film op de eerste rang waarbij  de good guy de bad guy overmeestert, door hard, fair en vooral noodzakelijk politie optreden.

Ik meld mijn aangewende geweld bij de chef van dienst en de verdachte wordt ingesloten voor verder onderzoek. Mooi dat het de hele nacht in het centrum rustig blijft. De venijnige angel is uit de evenementen pels getrokken.

Veel later word ik als getuige gedagvaard bij de arrondissementsrechtbank. Ik antwoord op vele vragen van de advocaat van de verdachte. De verdachte die samen met zijn advocaat iets verderop in de rechtszaal zitten krijgt een flinke onvoorwaardelijke uitspraak aan de broek voor geweld, bedreiging en bezit van een vuurwapen in de openbare ruimte. 

Een hele tijd later alweer word ik gedagvaard voor het Gerechtshof. De verdachte blijkt in hoger beroep te zijn gegaan om zijn veroordeling aan te vechten. Mooi dat een collega die slachtofferzorg zaken voor mijn regio behartigt, mij begeleidt naar het gerechtshof. Hij kent de weg, de strategie en onderweg blijkt dat dit een grote geruststelling voor mij te zijn. Anders had ik er alleen voor gestaan.

Iedereen die met de rechtszaak te maken heeft en ook de verdachte gaan op het afgesproken tijdstip de Rechtszaal in. Ik moet buiten wachten tot mijn oproep om te verschijnen in de rechtszaal. Zo gaat dat nou eenmaal in het democratische proces in overeenstemming met de spelregels van de Wet. Ik wacht buiten de zaal geduldig op mijn beurt. De collega van slachtofferzorg mag wel mee naar binnen. Hij krijgt dus alles linea recta mee.

Als laatste word ik opgeroepen. Ik ga naar binnen en sta tegenover de meervoudige strafkamer. Ik voel een vreemd gevoel over mij heen komen maar kan dit helaas nog niet aanstippen. Het is net of men denkt van; zo dat is me een gewelddadige politie agent die voor niets of niemand opzij gaat!

Na enige plichtbetrachtingen, eed afleggen, mijn naam mededelen begint mijn verhoor als politie getuige. Ik vertel wat er gebeurd is net zoals ik dat eerder ook in de eerdere rechtszaak bij de Arrondissementsrechtbank. Ik moet vele vragen beantwoorden en de film die nog steeds op mijn netvlies prijkt vertel ik woordelijk zoals ik deze beleefd, gezien en bewandeld heb, inclusief alle actiepunten van geweld en het neerslaan hiervan.

Er wordt mij ook gevraagd wat mijn zitpositie was en hoe vaak of ik de verdachte geslagen heb. Ik antwoord dat ik de klappen niet geteld heb, maar het zijn er zoveel geweest als nodig. Vreemd vind ik steeds dat de vragen van het gerechtshof gaan over datgene wat in het café bij de aanhouding gebeurd is. Op de een of andere manier is het geschetste beeld dat ik de verdachte in het café met geweld heb aangehouden, hem naar buiten heb gesleurd en vervolgens de politie auto in heb gegooid en hem daar zijn hevige verzet heb gebroken. Of dit parallelspoor is geopperd door de verdachte of door zijn advocaat, dat weet ik niet.

Deze verdachte is ook door het Gerechtshof onvoorwaardelijk veroordeeld. Van mijn vergezellende collega hoor ik buiten de rechtszaal na de zitting, op weg naar huis wat het geschetste beeld is geweest in ogen van de verdachte en zijn advocaat. Men heeft inderdaad laten uitkomen dat ik overal bij betrokken ben geweest vooral bij de geweld-aanwendingen tegen de verdachte. Mooi niet dus en die overtuiging heb ik positief weten over te brengen op de aanwezige rechters.

Maanden later krijg ik een brief van het Gerechtshof waarin staat dat de verdachte als laatste redmiddel zijn gang wil gaan maken naar de Hoge Raad. Ik denk bij mezelf nou dan; driemaal is scheepsrecht.

Alleen jammer daarbij is dat iedere belastingbetaler in Nederland voor deze veelpleger financieel moet bloeden opdat hij zijn rechtsgang kan en mag maken. Deze verdachte kost de de staat steeds meer geld door onze democratische principes, terwijl hij nog nooit iets positiefs gedaan of bijgedragen heeft aan onze mooie samenleving. Te triest voor woorden, maar waar.

Weer veel later krijg ik een brief waarin staat dat de rechtsgang bij de Hoge Raad geen doorgang zal vinden wegens het niet voldoen aan de voorwaarden en termijnen door deze verdachte. Hij wordt dus veroordeeld. Het recht heeft ten slotte zege gevierd.

Later tijdens mijn politiewerk ben ik hem nog geregeld tegengekomen wanneer hij weer eens tegenover mijn collega’s gedreigd had dat hij me te pakken zou nemen. Ik heb hem nog een keer in de publieke ruimte apart genomen en heb hem verteld dat ik hier niet van gediend ben en aangifte zal doen als de noodzaak daarvoor aanleiding geeft. Sindsdien spreek hij mij aan met; meneer Tummers.

We wachten steeds maar weer af of er ooit nog een volgende confrontatie komt.