 |
| Key to succes |
Zomaar een ochtenddienst
op 5 november waar ik gepland sta voor incidentenafhandeling.
Om 06.30 uur sta
ik paraat in full armor voor aflossing van de nachtdienst. Ik draai deze dienst
met collega Armand, mooi. Ik bekijk eerst de administratie. Er zijn een paar
adressen die aandacht vereisen i.v.m. inbraken, vernielingen, buitenlandse criminele
aandacht en een adres i.v.m. loverboy praktijken. Multitasker als ik ben – ik
kan bijna 2 dingen tegelijk- zal ik proberen aandacht te geven aan mijn gebied,
als wijkagent wanneer de dienst dit toelaat.
Omstreeks 08.06 uur wordt
er voor mijn wijkzaken roet in het eten gegooid en geeft de meldkamer een
prioriteit 1 melding door. Er is een overledene in het Julianakanaal is
aangetroffen door baggeraars die het kanaal aan het verbreden en aan het
uitdiepen zijn. De melder staat nog op de locatie en de komst van de politie is
nodig.
Armand en ik gaan meteen
op weg en nemen nog de operationeel coördinator mee. Bijna ter plaatse geeft de
meldkamer aan 2 andere surveillances een melding door van een zwaargewonde
vrouw in een woning. Er is verder nagenoeg niets bekend. De andere collega’s
kunnen deze taak goed aan.
Armand en ik zouden hen graag willen assisteren.
Helaas, deze keer kan het niet i.v.m. onze dode.
We rijden door en treffen
op de locatie een groot baggerschip aan met langszij in het water een lichaam
van een onbekende man. Achteraf blijkt de man al enige tijd in het water rond
gedobberd te hebben.
Ik krijg een deja VU lang
geleden met een vermoord meisje dat ik goed gekend heb, dat ook na speuren met
een brandweerboot is gevonden in het water, niet ver hier vandaan. Ik heb haar
toen meteen aan herkend, zoals dat in onze kringen heet. Een heel erg trieste
geschiedenis nog steeds.
Terug weer naar hier en
nu; er wordt de assistentie gevraagd van de brandweer. Zij komen per –auto en
per -boot. Om de overledene aan wal te krijgen moeten we flink aan de bak door
het lastige terrein en het niveau verschil. De collega’s van de Forensische
opsporing onderzoeken de man om een misdrijf uit te sluiten. De man heeft van
alles bij zich maar geen identiteitspapieren. Ik laat zijn lichamelijke
toestand en andere trieste besognes weg uit dit verhaal. Niet mooi en niet
prettig voor al onze zintuiglijke waarnemingen. De dood is nooit mooi of lief
en het tijdstip van intreden duurt soms te kort of te langdurig bij lichamelijk
of psychisch leed.
Dan ben ik zoals altijd
weer heel blij met brandweercommandant Thei. Zijn doen en laten zijn van grote
toegevoegde waarde. Hij handelt, denkt mee, adviseert, vraagt en pakt perfect aan
en is met mens en materieel perfect voorbereid op elke job die hem en zijn brandweerteam
te wachten staat. Ik denk dat als Thei niet bij de Brandweer zou hebben gewerkt
dan beslist ergens anders in de hulpverlening. De brandweer is een heel
belangrijke partner in de hulpverleningsketen.
Ongelofelijk hoeveel
recherche- en hulpverleningsstappen rondom deze overledene ingezet worden. En
dat pas na de ingetreden dood van een nog steeds onbekende. Dat hoort ook zo te
zijn en te gaan in een modus van menselijkheid, betrokkenheid en professionaliteit.
Bij leven is er vaak geen
of veel minder aandacht voor mensen in fysieke of psychische nood. Economische
rendementen wegen in een spagaat met humanity, veel zwaarder.
We schakelen Real
intelligence in en de buitenlandse politie instanties via de meldkamer. Want niemand
kan en mag gemist worden. We komen niet achter de identiteit. De overledene
wordt overgebracht naar een mortuarium voor verder onderzoek.
Contact wordt er
gelegd met de officier van justitie. Als na gedegen onderzoek blijkt er geen
misdrijf is gepleegd wordt het lichaam vrijgegeven. Dit duurt nog een poos.
Een sleutelbos bij de
overledene aangetroffen, wordt de “sleutel tot succes” richting bekend worden
van zijn identiteit.
Armand en ik trekken vele
tips en mogelijke treffers na. Zonder resultaat naar de identiteit vooralsnog.
Ik bel op verzoek van een
collega uit Maastricht naar een adres waar een man vermist is. Ik vraag het
familielid naar bijzonderheden van de vermiste. Dit vermiste familielid is niet
onze overledene.
Ik weet dat een dergelijk
telefoontje van de politie de gemoedstoestand aan de andere kant van de lijn
kan opjagen. Ik probeer dit zo rustig als mogelijk te doen. Ik denk aan de door
mij in te schatten emotie aan de andere kant van de lijn, dat het gelukt is om
de rust te bewaren. Ook dit familielid wens ik verder sterkte en beëindig dan het
gesprek.
Ik bekijk de
politiesystemen aan het bureau. Echter er zijn zoveel vermissingen ongelofelijk
in aantallen. Het rechercheren en zoeken is haast ondoenlijk, gelijk aan het
zoeken naar een speld in een hooimijt. Gelukkig worden de meeste vermiste
personen weer in levenden lijve aangetroffen en afgemeld in onze systemen. Sommigen
blijven jaren als vermist opgegeven. Zwaar voor de achterblijvers. We doen wat
we kunnen doen.
Een intelligence hit
dirigeert ons met de sleutelbos naar de politie België te Liège / Luik. Vooral
de vermissing en de Opel contactsleutel aan de sleutelbos zouden hier een
treffer kunnen opleveren.
Met de police local gaan
we naar de woning. Daar blijkt geen van de sleutels te passen op de huissloten.
De foto’s aan het bureau doen ons standpunt versterken dat de overledene niet
de vermiste man in België is.
Terug aan het bureau belt
Armand met onze politie communicatie collega’s. Later is het mediabericht op L1
te lezen. Ik heb een foto gemaakt van de bos huissleutels die de overledene bij
zich heeft gedragen. S-avonds na mijn dienst, plaats ik thuis de foto op mijn
eigen facebook pagina en op de facebook pagina van mijn basisteam. Je weet maar
nooit wie wat weet en niet geschoten is altijd mis. De foto is een open vizier
en ik noem nog geen bijzonderheden. Het facebook bericht wordt meer dan 48.000
gelezen en meer dan 800 keer gedeeld.
De bos huissleutels, in
combinatie met de sociale media, heeft opgeleverd dat de identiteit van de
overledene nagenoeg dezelfde dag bekend is geworden. Dat noem ik pas een perfecte
sociale media buurtparticipatie, chapeau.
De auto van de overledene
staat desolaat op een parkeerplaats in de buurt van het kanaal. De Opel sleutel
aan de sleutelbos past op het deurslot. Ook weer top-informatie die ons via het
facebook bericht bereikt heeft. Laat in de avond wordt de mogelijke identiteit van
de overledene bekend en nemen de collega’s van de nachtdienst de honneurs waar.
Er worden verdere afspraken gemaakt over hoe te handelen.
Dan de volgende dag, 6
november. Ik lees de krant en zie het bericht van de overledene in het kanaal
naast de reportage van de gewonde vrouw, waar verder nog een dode te betreuren
is in de relationele sfeer.
Mijn collega’s hebben op
het moment van optreden bij de gewonde vrouw in haar woning niet geweten of er
nog ander dreigend gevaar of gevaarlijke gewapende figuren in het betreffende
pand aanwezig zouden kunnen zijn. Zij hebben doorgezet en hebben minutieus met
inachtneming van de veiligheidsaspecten alleen maar goeie keuzes in hun politie
optreden gemaakt. Ga er zelf maar eens onvoorbereid op de consequenties, aan
staan.
We kunnen stellen dat 5
november een drukke dienst is geweest voor de politie waarin onze collega’s van
de recherche ook nog zijn ingeschakeld.
Een hele sterke schakel
van samenwerking en vakmanschap tussen alle hulpverleningsdiensten en politie.
We hebben voor de maatschappij weer iets kunnen betekenen, mooi zo.
Vervolgens > back to police business as usual < toch!
