Deze foto/glasplaat is geschoten in Parijs in 1892. Gustave Caillebotte is de fotograaf. Veel plaats in een pittoreske omgeving maken dat eenvoudige dagdagelijkse dingen uitvergroot kunnen worden tot in de eeuwigheid, in elk geval tot juni 2019.
Een foto occupatie waar op dat moment nog niemand ooit over heeft nagedacht. Het nageslacht bewaren door onvergetelijke onvergankelijke beelden. Een foto zegt dan ook vaak meer dan een dikke roman aan woorden en gevoelens.
Op deze foto worden met een exact aangelegde camera met een exacte sluitertijd geschoten, een langslopend stel, een hond en een man. Ze lopen naast elkaar en beloeren elkaar. Wellicht zit er een gezagsverhouding aan vast, die ik nog niet detecteren kan.
Zij tweeën verdragen elkaar, tolereren elkaar en zorgen kennelijk voor elkaars klassieke levensbehoeften.
In de tegenwoordige voedselketen zou gesteld kunnen worden dat de hond ondergeschikt is aan de mens. Zo denkt immers de mens, want hij of zij voedt de hond. Gaat met hem of haar uit wandelen, en zorgt voor een warme plek.
En daar gaat het mis. Honden (katten ook) hebben het onuitputtelijke vermogen om menselijke zieligheid en vooral liefelijke aandacht hun richting uit te dirigeren om te krijgen wat nodig geacht wordt te zijn.
Ogen dwingen, vooral van honden. Kennelijk heeft deze diergroep een spier in hun ogen die melancholie bij de mensen stil dwingend afroept. Zielig kijken en vragen om aandacht zijn hedendaagse tranentrekkers met totale overtrokken dierliefde tot gevolg hebbend….
Enfin, de hond op de foto kijkt en probeert de naast hem lopende tweevoeter in te palmen en voor zich te winnen. Hij lijkt onderdanig maar, is dat ook zo?
De hond zal zich in zijn hondenbestaan steeds opnieuw moeten bewijzen door de veiligheid te waarborgen en de menselijke tweevoeter te waarschuwen voor eventueel gevaar en door verbale houding en agressiviteit ervoor te zorgdragen dat de mens zich in zijn eigen intimiteit veilig voelt.
En daar gaat het mis. Honden (katten ook) hebben het onuitputtelijke vermogen om menselijke zieligheid en vooral liefelijke aandacht hun richting uit te dirigeren om te krijgen wat nodig geacht wordt te zijn.
Ogen dwingen, vooral van honden. Kennelijk heeft deze diergroep een spier in hun ogen die melancholie bij de mensen stil dwingend afroept. Zielig kijken en vragen om aandacht zijn hedendaagse tranentrekkers met totale overtrokken dierliefde tot gevolg hebbend….
Enfin, de hond op de foto kijkt en probeert de naast hem lopende tweevoeter in te palmen en voor zich te winnen. Hij lijkt onderdanig maar, is dat ook zo?
De hond zal zich in zijn hondenbestaan steeds opnieuw moeten bewijzen door de veiligheid te waarborgen en de menselijke tweevoeter te waarschuwen voor eventueel gevaar en door verbale houding en agressiviteit ervoor te zorgdragen dat de mens zich in zijn eigen intimiteit veilig voelt.
Zijn geld in zijn geitenwollen sok goed bewaken tegen menselijke hebzucht. In ruil voor onderdak en pover eten is deze hond tot veel werk/liefde in staat 365/24/7.
Edoch terugkijkende op de foto meen ik te zien dat de balans oprecht en gemeenschappelijk is naar beide zijden van dit faunistische samenspel.
De hond is kien en bewaakt slim, de tweevoeterige mens is tevreden met zijn inzet en vertrouwen.
Ik meen te zien dat beiden elkaar volledig vertrouwen en intens controleren door elkaar los te laten, zonder riem of ketting.
Hoe? gewoon door naast elkaar lopen en te genieten van elkaar, het onderlinge vertrouwen en de omgeving, om daarmee hun gezamenlijke energie een uitweg toe te staan door te bewegen, te genieten van elkaar en dit aan anderen door te geven……
Hoe? gewoon door normaal te doen
