Gevecht met een TBS-er

Gevecht met een TBS-er

Op 30 oktober 2014 krijg ik alweer een mailtje waarin staat dat de veroordeelde TBS-er voor de rechtbank moet verschijnen.  Idem als in januari van dit jaar. De gewelddadige casus ben ik nog steeds niet vergeten. De casus inclusief de grove geweldspiraal komt al weer boven drijven.

In mijn beleving is deze verdachte voor de duur van 2 jaar permanent opgehokt. In tegenstelling tot de meeste verdachten (waaronder draaideurcriminelen) die mijn collega’s en ik steedsopnieuw voor de poorten van justitie, aandragen.

Niet wetende hoe de voortgang en de uitspraken bij rechters vorm gegeven worden, is een geruststellende geachte voor mijn rechtsgevoel. Je leert als politiemens snel loslaten van zaken waar je je best voor hebt gedaan. De rest is aan de rechter. De angel is uit de actie getrokken. 

De kwaden dan ter Justitiële verantwoording, worden overgedragen. Bij Justitie wordt de verdere rechtsgang tot bij de rechter besproken met als sluitstuk de uitspraak van het vonnis.

De email brengt mij ook nu weer in herinnering terug bij mijn noodhulp interventie in ons bewakingsgebied. Ik zit dan met mijn collega te pauzeren in het bureau met toestemming van de meldkamer. De meldkamer zet ons dan op "pauze". Deze pauze is echter in vrije tijd, maar we luisteren wel de portofoon uit mocht zich iets voordoen in de categorie van prioriteit 1. Dat heet betrokkenheid of een andere mooie volzin waakzaam en dienstbaar. Ook kan de meldkamer inbreken op onze pauze en ons inzetten. In vrije tijd pauzeren en plichtmatig de porto-fonische berichtgeving uitluisteren is uiteraard een andere te voeren discussie.

Plots geeft de meldkamer een melding door aan een andere patrouille van een roofoverval in een winkel voor genot- en driften stimulering. De afstand van ons bureau tot aan deze winkel is binnen een kilometer vanaf ons politiebureau. We stoppen meteen onze pauze en melden de meldkamer dat zij ons kunnen inzetten. We krijgen wel nog een redelijk signalement van de dader. Geen verdere informatie is op dit moment bekend over wapens of de precieze toedracht m.b.t. de roofoverval.

De meldkamer is nog niet uitgesproken met het signalement van de overvaller of wij staan al bij deze stimulerende genotswinkel voor de deur. De overvaller is reeds er tussenuit geknepen, zo deelt de winkelier ons mede. 

Opsporen van de dader is nu hoogste prioriteit. De winkelier is veilig. Aangifte en onderzoek zal zsam volgen. Het is feitelijk overbodig om ons het dader signalement in te prenten.

Wij rijden het voetgangersgebied binnen met onze opvallende politie surveillanceauto. Opmerkelijk te noemen is de wijze waarop ons de route richting de dader wordt aangewezen door de vele omstanders.

Kennelijk hebben veel mensen de consternatie en wilde uitspattingen gezien, waarbij de dader de winkel uit is gevlucht. Als een menselijk aaneengesloten lint wijzen nagenoeg alle voetgangers ons in de bedoelde vluchtrichting. De verdachte heeft dus door zijn houding, gebaren of dreigingen ook naar andere  onschuldige voorbijgangers toe, de onvervalste brute aandacht op zich gevestigd. 

Wat een beest, dit zal ons even later blijken!

Wij rijden dus in de maalstroom van dit menselijke lint mee en na circa 500 meter, rijden wij plots achter de dader. Hij voldoet helemaal aan het opgegeven signalement. Hij heeft bovendien een donkere muts over zijn hoofd waaronderuit zijn donkere ogen priemen naar alles om hem heen. 

Hij zal geen krijgsgevangenen maken, zo lijkt het te zijn. Hij loopt ingetogen maar zeer agressief en dreigend op weg naar meer slachtoffers, buit of wat dan ook. Nieuwe ellende met deze overvaller is zeer zeker niet uit te vlakken en hij moet dus met spoed gestopt worden. 

Hij wordt door ons gesommeerd om te stoppen en halt te houden. De mededeling van mijn collega dat hij is aangehouden helpt niet, noch het dreigen met het geweldsmiddel pepperspray. In plaats daarvan komt hij wild als een woest roofdier op ons af gelopen. 

Dan blijkt maar weer eens dat de aanval in vele gevallen de beste verdediging is. Zo ook hier en nu. Hij lijkt onbewapend te zijn, maar schijn bedriegt zoals zo vaak.

Dreigend komt hij op ons ingelopen en zoekt duidelijk de confrontatie op. Er volgt een behoorlijke vechtpartij. Maar deze keer zal hij niet als winnaar uit de arena komen.

Op het moment dat de verdachte binnen mijn handbereik komt grijp ik hem vast en trek hem naar mij toe. Ik maak een grote binnenwaartse judo beenveeg waardoor hij met zijn rug op de grond belandt met mij bovenop hem. Ik druk hem in een houdgreep waarna controle volgt. 

Helaas is hij zo glad als een geoliede aal en ook zo beweeglijk en kronkelend. Hij komt los uit mijn controlegreep waarna hij  mogelijk een ander geweldsmiddelen uit zijn mouw gaat toveren.

Echter daar krijgt hij geen kans voor. Weer wordt hij door ons onder controle gebracht en met de grootste moeite afgeboeid. Met zijn benen bleef hij onophoudelijk raak schoppen. 

Om hem volledig onder controle te krijgen zet ik een verwurging aan die helpt. Als slappe was in mijn armen, dut hij in, bijkans buiten westen. ik regel zijn zuurstof inname, hij blijft angstig rustig door mijn greep op zijn nekslagaders. Dat kan ik toevallig erg goed.

Op de grond onder hem treffen we een kartelmes aan. Gelukkig heeft hij geen kans gekregen om ons met dit mes te verwonden.

Nog steeds in deze verwurging houd ik de verdachte onder controle tijdens zijn vervoer naar- en tot in het cellencomplex waar wij hem van zijn kleding kunnen ontdoen en fouilleren. Hij geeft zijn verzet op maar zweet nog steeds hevig door zijn kleding heen als een das onder dampende lichaamstemperaturen.

Of hij onder invloed is van drugs? Waarschijnlijk wel gelet op zijn woeste gedragingen.

Deze zwetende dampen kan ik mij nog steeds herinneren. Hij heeft een gespierde torso en lijf. Zijn gespierde benen lijken op tweetraps raketten. Na zijn overbrenging heeft deze geweldpleger nog verder geweld gebruikt tegen collega’s in het cellencomplex. 

Na een uitvoerig rechercheonderzoek blijkt dat hij nog veel meer heeft uitgespookt en op zijn kerfstok heeft staan. Geweld, overvallen en mishandelingen dat is zijn lichaamstaal.

Goed voor ons dat wij de aanval hebben gekozen in plaats van hem. De aanval bracht hem geheel uit zijn doen en laten en vooral uit balans. Door zijn overmeestering kon in ieder geval erger geweld worden voorkomen. Terugtrekken was geen optie geweest.

De vechtpartij op straat heeft bij veel voorbijgangers ongeloof en ontzetting teweeggebracht. Mijn collega en ik hebben goed samengewerkt. De boef is opgepakt en is nog steeds na al die jaren achter slot en grendel. Dat is niet voor niets. 

Mooi achteraf dat de verdachte gestopt kon worden zonder noemenswaardig letsel. Hij bloedde in zijn gezicht en ik heb enkele schaafwonden aan ellebogen en knieën opgelopen tijdens ons Ne-waza = grondgevecht.

We hebben de maatschappij beslist een stukje veiliger gemaakt met deze aanhouding, hoeveel is echter niet te meten. TBS is een te zwaar middel en dat wordt niet voor niets opgelegd.

Eens zal de dag komen dat ook hij in vrijheid gaat. D-Day voor hem is op 11 november 2014 dan wordt hij alweer opnieuw getoetst door de rechtbank.

Ik ben benieuwd of het beest genoeg getemd is om in onze maatschappij te mogen worden losgelaten.

Ik word door de tbs onderzoeken op jaarlijkse basis steeds opnieuw aan hem herinnerd. Ook nu ben ik weer benieuwd wat zijn toetsing gaat brengen.

5 cent

Het zijn de kleine dingen die het doen, toch!

Op de middagdienst ben ik op pad met collega Anneke J. We zijn belast met de incidentenafhandeling. Dit is een officiële term voor het politie straatwerk en alle meldingen die in ons vizier komen en waarop geïnvesteerd dient te worden. De atmosferische omstandigheden deze middag zijn divers, van bar naar boos en van droog naar erg nat tot sfeerloos bedompt. Op straat zijn weinig verkeersbewegingen en plenzen de regendruppels er vrolijk op los in een onregelmatige repeterende beat op het asfalt. Zij veroorzaken daarbij vrolijke dansende spatjes op het wegdek. Toch nog een blij en humoristisch aspect voor het oog van degene die dit wil zien.

Deze middag zijn er nogal wat aanhoudingen waar Anneke en ik ons aandeel aan leveren door de verdachten van insluipingen in een woning te transporteren, in te boeken, fotograferen, het nemen van vingerafdrukken en verdere bureaucratische handelingen. Kortom dienstbaarheid en collegialiteit richting bureaucratie. Alles moet namelijk wettelijk verantwoord worden.

Ook geeft de meldkamer ons op enig moment deze middag een inbraakmelding door en draagt ons het opsporingsonderzoek op. Dan blijkt op de plaats van delict dat de bewoonster ernstig is gedupeerd door de inbraak maar ook vele groeven op haar ziel heeft opgelopen in haar tot nog toe prille leven. De trieste weerslag op haar wanordelijke huiselijke woonomgeving is helaas een feit!

Om 20.00 uur klatert de regen nog steeds op repeterende basis tegen de voorruit van onze swat-car. De meldkamer stuurt ons net na de reguliere sluitingstijd naar een winkel waar zojuist een winkeldiefstal gepleegd werd en de dief is opgepakt door de bedrijfsbeveiliging.

Wij gaan meteen naar de betreffende locatie en worden uiteindelijk door de verbaasde vakkenvullers

binnengelaten. In de winkel blijkt dat een man die reeds onder observatie ligt wegens eerdere verdachte bezoeken aan de winkel toch de wet overtreden heeft. De alertheid rondom zijn persoon is dus danig opgeschroefd. De man gedraagt zich vreemd en is na de kassa te zijn gepasseerd, gecontroleerd door de bedrijfsbeveiliging. Dan blijkt dat hij niet alle boodschappen heeft afgerekend.

In zijn sok heeft hij een groot half liter blik gerstenat verstopt en wilde dit niet afrekenen. Waarom? Daar kom ik nog op. De geheime sokken bergplaats wordt dus ontdekt door de bedrijfsspeurders. De gang naar de spreekwoordelijke guillotine wordt gemaakt en de dief wacht rustig de komst van de hoeders van de wet, in casu Anneke J en mij, af.

Nadat ons duidelijk is wat er is gebeurd krijgt hij een winkelverbod. Tevens zal hij een civiele boete aan zijn broek krijgen van de bedrijfsleider. Voorts wacht de eis van de officier van justitie op hem. Heavy material dus! Een onmogelijke financiele opgave staat pardoes voor hem!

In het bureau moeten een aantal verplichte administratieve handelingen verricht gaan worden. De boef komt namelijk voor de ID-zuil. Een apparaat dat foto-, vingerafdrukken en ID registreert en internationaal controleert op fraude.

In dit geval hebben Anneke J en ik op mijn beurt iets later,  aan hem uitgelegd wat de procedure is voor winkeldieven. Hij heeft hier vrede mee want het is toch niet anders. Hij hoeft geen advocaat te spreken want daar heeft ie niets aan. Later verklaart hij nog dat het leven aan hem voorbij is gegaan zonder dat hij het positieve verschil heeft kunnen maken. Hij heeft zogezegd aan de verkeerde kant van de wet gestaan en heeft de halte naar beter leven, duidelijk gemist.

Ik ben niet de vervelendste en van ons koffieapparaat laat ik hem dankbaar gebruik maken. Alsof hij niet anders gewend is lurkt hij het ene na het andere kopje koffie ernstig gezoet met suiker, op.

Anneke J is druk bezig de zaak te regelen met ZSM van Justitie. Gelukkig gaat dit deze keer super snel. Dat ligt ongetwijfeld aan het indringende karakter van Anneke J! Top.

In zijn verklaring geeft de dief aan dat hij 5 cent tekort kwam voor de aankoop van het blik (55 cent) gerstenat. Hij heeft geen vervoer en de weg naar huis te voet is nog erg lang. Hij heeft dorst en wil zich daarom graag laven aan de blonde schuimende vloeistof. Daarom heeft hij het blik weggestopt. Had hij 5 cent meer in zijn beurs gehad dan had hij de diefstal uiteraard niet hoeven te plegen. In zijn fouillering treffen wij 50 cent, aan.

Na de bijna afronding van de zaak laat ik hem nog een keer koffie nemen. Verhipt roep hij uit. Ik zeg tegen hem, wat is er aan de hand? Ik zie hem bukken en iets van de vloer in het cellencomplex oprapen.

Enne? vraag ik. Kijk, wat ik hier vind, zegt hij. Hij opent zijn hand en toont mij het gevonden voorwerp. Ik zie in zijn hand een muntstukje van 5 eurocent liggen. Ik laat hem dit houden voor een volgende keer of als geluk brengertje voor een positieve wending aan zijn leven. Met dit muntstukje is hij weer 5 cent rijker geworden. Wie het kleine niet eert is het grote niet weert, zullen we maar zeggen.

Met een dagvaarding in zijn handen verlaat hij het bureau. Alweer te voet op weg naar zijn ongezellige huiselijke omgeving. Hij heeft geen gezin of vriendin en loopt zijn tijd te verdoen. Hij doet het zich zelf aan en het jammere hieraan is dat het hem niet meer interesseert wat er hier op aarde verder met hem gebeuren zal.

De dagvaarding hangt hem boven zijn hoofd als het zwaard van Damocles. Ook dat interesseert hem niet meer. Hij is het vertrouwen in de maatschappij helemaal kwijt.

Op het moment dat hij het politiebureau verlaat onder ons toezicht, is het opgehouden met regenen. De weergoden zijn hem dit keer niet ongunstig gezind. Ook dat neemt hij voor lief.

Mijn collega’s en ik zien tijdens onze surveillance diensten steeds meer mensen doelloos ronddolen. Ook zij spelen zich geregeld in de kijker van politie en justitie. Het wordt er wel minder maar niet beter op, zou dominee Hilterman deze toestand in de wereld, verkondigen!

Ik ben benieuwd of we een koude winter kunnen verwachten.

Tot mijn volgende blog, gr Han

Middagdienst incidenten afhandeling 13.10.2014

Aanvang middagdienst. Ik begin met verhoor van een verdachte. Er is nog geen dienstauto beschikbaar i.v.m. een schiet- steekpartij deze ochtend en het opgestarte opsporing- en recherche onderzoek. Pas op de plaats dus. Het verhoor is snel beëindigd omdat het advies van de advocaat wordt opgevolgd om niets te verklaren. 

Beneden in de agentenwacht meld ik me samen met collega Armand bereikbaar voor de middagdienst. 

Meteen komt er informatie dat een vuurwapengevaarlijk persoon zich in een flat-4 vlakbij, zou kunnen ophouden.

Met 6 surveillancekoppels houden we buiten het bureau op straat kort motorkap-overleg. Met de nadruk op kort. De mogelijke ophoudplaats van de verdachte is bekend, ook diens signalement en de auto. We rijden in een parmantig treintje van opvallende politie voertuigen -steel on wheels- naar de opgegeven locatie. We maken indruk op de omstanders, iedereen draait zich om en kijkt naar ons. Rode verkeerslichten buigen nederig hun hoofd. Onze motorrijder Marc houdt de verkeersveiligheid in het oog en zet het verkeer stop zodat we kunnen passeren.

We zetten de betreffende locatie (flat-4) rondom af. De bedoelde auto staat aan de voorzijde van flat-4, blijkt later. Collega’s hebben contact met een getuige. Veel meer informatie is er nog niet. We zitten op een apart kanaal dus kunnen we samen snel de informatie delen zonder dat het district op het gebruikelijke kanaal op tilt slaat. 

Armand en ik zetten onze dienstauto voor de hoofduitgang en lopen de flat in. Ik leg een mat tussen de deuropening anders kunnen we niet in- en uitlopen i.v.m. automatische voordeur sluiting. Aan de achterzijde is een parkeerplaats en groenstrook. Geen verdachte situatie daar. we lopen terug naar voorzijde waar de bedoelde auto in een uiterste hoek staat. Ik zie dat 5 personen er dichtbij staan. Waaronder 2 kinderen, een oudere man en nog 2 andere manspersonen.  

Armand en ik lopen op het groepje af. Zij huren een kelderbox t.h.v. de verdachte auto. Zij behoren niet tot de doelgroep. Op weg naar dit groepje en deze auto, geef ik alle info porto-fonisch door. De andere collega’s zijn dus geïnformeerd. Even later praat ik met een flatgetuige die vaker heeft gezien dat de auto-inzittenden de flat zijn binnen gegaan. Verdere info blijft globaal. Wel wordt er een mogelijke locatie in deze flat bekend.

De hondengeleider arriveert op ons verzoek met gezwinde spoed en komt bij Armand en mij staan. Hij haalt de diensthond uit de auto. Het blijkt een prachtige hele grote Mechelse herder te zijn. De hond neemt een reukspoor op bij de auto en ik vraag de hondengeleider waar hij mij wil hebben. 

Achter hem dus. Dan lopen Marc, Roy en ik naar de flat naar de hoofdingang naar binnen via de trap naar de tweede verdieping. Daar raakt de hond het spoor bijster. Kan ook bijna niet anders want in deze mierenhoop van mensen hebben de geursporen zich vermengd met de vele mensen die onwetend kriskras er doorheen lopen.

We gaan naar de aangegeven etage en lopen over de galerij. Bij de mogelijke locatie zie ik aan een rare sticker dat ik daar vorige week al heb aangebeld i.v.m. een ander onderzoek. We kloppen, bellen aan, roepen door de brievenbus en door het openstaande keukenraam. De tv staat aan. Het enige tegen geluid en antwoord dat we krijgen is het geblaf van 2 viervoeters waaronder een vechthond met een grijze sik. Hij komt naar het keukenraam gaat rechtop en likt mijn hand. Het dier lijkt mij niet agressief van aard. Maar dat weet je nooit wanneer ik in zijn domein zou komen! 

In de woonkamer, slaapkamers, en bij navraag bij de buren blijkt niet dat dit adres per-se het gezochte adres hoeft te zijn. Collega koppel Ruud en de pas voor de politieopleiding geslaagde Maartje, sluiten bij ons aan. Manpower voor een doorstap genoeg! De Ovd - officier van dienst - geeft ons geen toestemming om binnen te treden. Ook niet door het geopende raam. De informatie is te globaal om op te treden.

Mooi dat de Ovd op de achtergrond zakelijk redeneert en ons een halt toeroept. Op dat moment vinden we dat met zijn allen niet prettig maar het is niet anders. Ik heb er uiteindelijk vrede mee.

We breken de hele inzet af en de politiemacht vertrekt. Armand en ik blijven nog een half uurtje op de uitkijk. Stel je voor de verdachte kiest het hazenpad. Dan kunnen we tenminste nog iets doen. Er staan veel mensen op straat op de locatie. We worden gefilmd, gefotografeerd et cetera. Mensen zijn bezorgd en angstig over de veiligheid in hun wijk door deze plotselinge politie inzet. Fantasieën wat er gebeurd zou kunnen zijn gonzen door de omgeving. Ik kan dat goed begrijpen, vandaar ook dit blog. We zijn gericht met opsporing bezig. Dan blijkt dat sommige mensen niet willen luisteren om op afstand te blijven. Dus hoofdzaken scheiden van bijzaken en 10 keer tot 10 tellen.

We dragen allen ons nieuwe uniform met kogelwerende kleding met daaroverheen nog een extra kogelvrij harnas. Mooi om dit ook zo snel na eerste verstrekking uit de proberen. In tegenstelling tot de middeleeuwse spul van vroeger zit het praktisch, comfortabel en ontneemt ons geenszins onze reguliere bewegingsvrijheid. Super spul als je mij vraagt.

We krijgen geen back-Up van onze observatie collega’s. Ook Armand en ik breken de actie uiteindelijk af. Op de terugweg staat uit ons zicht de auto van de hondengeleider Jos. We stoppen bij hem. Ik wist niet dat Jos was achtergebleven als Back-Up. Jos zegt van, ik laat jullie toch niet alleen, vooral wanneer die verdachte auto mocht gaan rijden. Mooi om deze ongevraagde collegialiteit te mogen ontmoeten.

Terug aan het bureau krijgen we een melding van een heel ander maatschappelijk kaliber. De meldkamerdame geeft een melding aan ons van een verwarde hulpeloze vrouw in ons district op behoorlijke afstand van het bureau. Tja, we hadden deze middag nog niet van doen met de ouderenzorg. Ik vind dit altijd mooie meldingen als het goed afloopt. Altijd triest als mensen lichamelijk in de knel komen te zitten. Dus rijden Armand en ik snel naar de opgegeven locatie.

Op aanbellen wordt niet gereageerd. Ramen en deuren zijn gesloten. De buren weten van niets en hebben geen sleutel noch het adres van een sleutelhouder. Het is toch een gegeven dat een goede buur toch meer waar is dan een verre vriend of familie op precaire momenten, toch! We bellen met de meldkamer voor het telefoonnummer van de melder die in het ziekenhuis verblijft! De melder blijkt de verwarde dame te zijn. Ik krijg haar aan de telefoon. Ze is helemaal verward en een gesprek voor mijn informatie-inwinning is niet mogelijk. Dan neemt gelukkig een verpleegkundige het gesprek over en deelt mede dat de dame in kwestie ernstig verward is en altijd het alarmnummer 112, belt. Goed om te weten.

Gelukkig is de verwarde dame in dit ziekenhuis onder goede zorg. Haar man is niet thuis. De luide deurbel haalt niets uit. We overleggen nog op straat met de buren. Plots bewegen de glasgordijnen en staat de heer des huizes via het kamerraam naar ons te kijken. Gelukkig!

Blijkt dat hij een hoorapparaat heeft. Ik weet niet of de batterijen op zijn of hij het apparaat op stil heeft geschakeld. Hij en zijn vrouw zijn al op leeftijd en meer dan 55 jaar gehuwd. Nu is zijn vrouw ziek. Bij het weggaan schud ik de man een welgemeende hand en geef hem het advies om een sleutel bij de buren af te geven i.v.m. situaties zoals vandaag. De man heeft veel herinneringen. Nu wordt het welzijn en de revalidatie van zijn vrouw zijn belangrijkste taak op aarde.

Later aan het bureau horen Armand en ik dat de vuurwapengevaarlijke verdachte buiten onze regio is aangehouden. Hij heeft zich op een politiebureau ver uit de buurt gemeld.

We begonnen in een toestand van chaos, structureerden dit gaande de weg en uiteindelijk zijn de goeie keuzes gemaakt. We hebben met zijn allen goed samengewerkt..  

Dagrapport 11.10.2014

Een normale werkdag van nagenoeg ieder politiemens, vol met kleinere casussen en sores die er werkelijk toe doen.

Aanvang geplande dienst voor incidenten afhandeling. Ik heb dienst met collega Brenda. Ik zie haar niet. Ze is dan al bezig met een aangifte over een precaire zaak met hacking computer en verspreiden van naturel foto’s om het maar ietwat eufemistisch te duiden. 

Dan duik ik op mijn beurt maar even in de computer voor mijn wijkwerk. Ik stel vast dat verspreide informatie over de diefstal van een dure BMW heeft geleid tot heel veel gedeelde berichten en hits. Helaas een tip naar een daderspoor zit er nog niet bij. Maar wie weet komt dit nog. Mooi dat mensen de sociale media delen en bekijken, blijkt weer eens. Later op de dag tijdens de dienst vind ik nog een gaatje en ga ik persoonlijk naar de gedupeerden toe in het kader van I281. Dwz het nagesprek.

Als Brenda klaar is met haar onderzoek, krijgen we vanuit het wijksecretariaat nog een aantal zaken onder onze neus om op te letten. De briefing laat zien dat onze maatschappij nog steeds aan ernstig verderf onderhevig is. Dicht bij huis met diefstallen, geweldplegingen en psychische malaise. Maar ook het buitenland en de sores rondom de oorlogsgebieden laten ons alert zijn, gelet op de grote informatiestroom.

Ik bel in het bureau nog met een oudere bewoner uit mijn wijk, omtrent parkeerproblemen voor zijn woning. Hij heeft hier problemen mee en de buren werken volgens hem niet erg mee. Een gesprek is in het begin een ware monoloog, waarin hij de hoofdrol vertolkt. Ik pareer zijn woordenvloed en wil ook mijn zegje doen. Dat mag ik dan vervolgens ook van hem, mooi. De pap wordt niet zo warm gegeten als opgediend en ik geef hem een paar welgemeende adviezen. De senior wens ik ten slotte nog een mooie dag die hij samen met zijn vrouw mag genieten. Ik hoop dat de boodschap aankomt. Hij vindt het bijzonder prettig dat de wijkagent hem terug belt.

Dan krijgen Brenda en ik een melding in Oirsbeek. Waarom Oirsbeek? omdat wij al een hele tijd werken in het hele nieuwe district (BT Westelijke Mijnstreek) over de grenzen van het oude bewakingsgebied heen. Eventueel nog verder wanneer de meldkamer ons dat opdraagt. Daar is niets mis mee. Deze keer zijn wij aan de beurt. Waakzaam en dienstbaarheid kent vele varianten waaronder politionele collegialiteit als sluitstuk!

In Oirsbeek staat een bestelauto kleur rood al dagenlang onbeheerd. Bij controle blijkt de auto van diefstal afkomstig te zijn en er zijn bovendien nog een keer valse kentekenplaten aan bevestigd. De meldkamer regelt een takelbedrijf.

Het takelen blijkt een zware klus want de auto is afgesloten en op de handrem en laat zich niet 1-2-3 meevoeren. Uiteindelijk wordt hij op de takelauto geplaatst met minutieuze precisie als van een effectbal op een biljard laken. De onmogelijke taak wordt voor de hevig zwetende takelateur een uitdaging, waarin hij bijzonder goed slaagt. Het duurt wel even maar, dan heb je ook wat.

Terug aan het bureau dient zich het gevecht met de bureaucratie aan. De gestolen auto is afkomstig uit het buitenland (B). Ik kan de systemen niet benaderen om hem af te signaleren. Ik schakel een speciale grens overschrijdende instantie in. Alles komt goed uiteindelijk!

Dan krijgen we van de officier van dienst de opdracht om een huiszoeking in het kader van de Wet wapens en munitie uit te voeren. Een jongeman heeft kennelijk op Instagram een foto geplaatst met een vuurwapen. Dat is bij de politie bekend geworden en dus moet dit potentiële gevaar direct onderzocht worden. Je weet namelijk nooit wat er kan gebeuren. We kunnen niemand i ndiens hoofd kijken. De moeder laat ons in de woning toe en we mogen van haar de woning onderzoeken. 

De zoon is niet thuis maar arriveert even later. Hij verklaart de foto gefotoshopt te hebben en op Instagram geplaatst. Geloven is goed maar controle is beter. Brenda en ik met nog twee collega’s onderzoeken de hele woning. We treffen niets aan m.b.t. vuurwapens en/of munitie of dergelijke zaken. We nemen afscheid van dit gezin. Maar de hele straat is getuige van ons optreden op dit adres, we zijn nogal opzicht gekleed in ons nieuwe uniform. Ik denk dat de jongeman, die overigens ernstig geschrokken is van ons optreden, dit niet nog een keer in zijn hoofd haalt. Zijn moeder is boos dus met hem wordt er nog een zuur appeltje geschild thuis. Dus denk goed na mbt het plaatsen van foto's op de media. Het kan zijn dat je ter verantwoording wordt geroepen. Op de blaren komen te zitten kan dan een nadelig gevolg zijn van je plotselinge onnadenkende actie.

Tijdens de bureaucratische inhaalslagen op verschillende momenten aan het bureau is het druk. In de hal staan een man die moeten worden aangehouden. Verder is het een grote verscheidenheid aan zaken dat zich maar blijft aandienen op deze middag. Een mallemolen waar de politie zich weer op wonderbaarlijke wijze uitvecht. Hopelijk tot tevredenheid van melders, gedupeerden en aangevers.

Aan het einde van de dienst help ik nog een collega die pech heeft aan zijn auto. Ik wilde net naar huis gaan alle apparatuur was al afgemeld maar collegialiteit is dan toch nog belangrijker. Stel voor ik had pech dan was ik ook blij als ik geholpen zou worden! In no time doet de accu van zijn auto het weer. Mission accomplished, zullen we maar zeggen!

Na me omgekleed te hebben, blijkt dat het weer is omgeslagen naar de natte variant en dat er grote donkere wolken boven mij en mijn fiets op de loer liggen. Zal ik nu pech hebben en alweer nat worden? Op jaarbasis valt dit erg mee dus ik trap onbevreesd mijn dagelijkse 10 km route naar huis.

Ik krijg de wind in mijn rug en de donkere wolken begeleiden me dwangmatig en dreigend op mijn pad. Plots voel ik een warmte, alsof iemand mij wil aanraken. Er wordt op me geschenen, wat is dit? Ik draai om en zie de zon geniepig schijnen tussen de wolken en de bomen door. Hij schijnt op mij nota bene. De boze wolkenmassa valt in twee onschuldige delen uit elkaar. Mooi deze onverwachte hulp. Niet zo vreemd lijkt mij, want ik maak ten slotte reclame voor de zon. Ik draag mijn piesgeel windjack en de zon heeft mij ongetwijfeld herkend als eigen bloed! Zouden de wolken dan toch bang zijn voor de laagstaande zon! ja dus, naar het schijnt.

Het was weer eens een drukke werkdag met nog vele andere zaken waar ik geen weet van heb. Diit zou teveel extra woorden kosten om alle acties van Brenda en mij te benoemen. Eigenlijk is deze werkdag als een normale werkdag te betitelen. Met veel zaken is het vaak de van ver van mijn bed show. Ik besef dat persoonlijk leed heel heftig kan zijn, ook bij schijnbaar kleine casussen.

Met respect staan mijn collega's en ik dag dagelijks klaar om het positieve verschil te maken.

Ik kom na mijn fietstocht heelhuids – zeer zichtbaar in de bijna duisternis door mijn felle jack- thuis. Ook nog droog en wel. De weergoden hebben hun pijlen deze keer niet op mij gericht.

Wij proberen altijd het onmogelijke direct te doen. Wonderen duren echter iets langer en toveren doen we op verzoek. Helaas voor onze eigen middagpauze dan, want die is erbij ingeschoten.

Tot de volgende dagrapportage.

Tussen kop en staart

Op een mooie doordeweekse middag krijgen mijn maatje Nicky en ik een melding van een aanrijding in ons bewakingsgebied. Een zogenaamd kop-staartje waarbij de inzittenden licht gewond zouden zijn geraakt. Op de min of meer automatische piloot gaan we naar de opgegeven plaats van aanrijding.

Daar aangekomen, treffen wij twee auto’s aan die zojuist innig, bruusk en intiem verbonden zijn geweest. Zo heftig zelfs dat het metaal en onderdelen verfomfaaid zijn geraakt door de wederzijdse beroering. M.a.w. de kop van de ene- en de staart van de andere auto hebben flinke deukschade. De kop is knock-out geraakt en diens “ogen” hangen kapotgeslagen uit de metalen verwrongen oogkassen. De staart van de andere auto is eraf gereden en de metalen kont heeft een harde knoeperd te verduren gehad en is als het ware uit zijn broek gescheurd.

Beide bestuurders staan behoorlijk aangeslagen en zo mogelijk punchdrunk buiten hun vehicles. Nicky en ik weten wat de term punchdrunk kan betekenen als beoefenaars van het pugilisme. Het verkeer op de ongevalsplek is ernstig gestremd. De weg moet snel vrijgemaakt worden i.v.m. de hedendaagse onrust. Want tijd kost geld en geld is er tegenwoordig niet meer! Niemand heeft meer tijd over om even te wachten totdat het sein veilig gegeven is, om weer door te kunnen racen  in de mallemolen van het leven van vandaag.

Nicky en ik trekken de gele hesjes (oud uniform) aan om de zichtbaarheid van de hulpverlening te benadrukken. De bestuurder van de staartauto moeten we met een vergrootglas zoeken. Maar eenmaal gevonden horen we van hem zijn toedracht versie. Hij heeft niets kunnen doen om de aanrijding te voorkomen. Hij stond stil op de weg voor een rood gekleurd stoplicht, helaas voor hem op de verkeerde tijd en plaats. De bestuurder van de kop-auto staat naast zijn eigen auto. Hij ziet mijn uniform en mijn gele hesje. Overzichtelijker en duidelijker kan bijna niet meer. 

Als ik dan denk aan de zojuist omschreven punchdrunk situatie dan is dit mogelijk een reëel synoniem voor zijn status. Hij deelt mede dat er toch niets is gebeurd! en wat komt de politie dan doen en verdere markante uitspraken die kant nog wal raakten.

Voordat ik geïrriteerd begin te raken van de zin en de onzin van hem, valt mijn oog op zijn auto en met name op de vrouw op de bijrijdersstoel. Ik vraag aan haar hoe zij zich voelt. Het gaat wel. Echter haar gezicht vertoont een andere melancholische pijnlijke lichaamstaal. Door de klap van de aanrijding heeft zij zich bezeerd aan haar nek en bovenlichaam en heeft zij zich erg verschrokken. 

Maar vooral oogt zij erg bezorgd over haar man die niets dan lariekoek aan het verkondigen is tegen de mannen van Hermandad, in casu, Nicky en ik.

Ik zelf ben ook bezorgd over de manier waarop de man orakelt en lariekoek aan het verkondigen is en zich daarbij groot houdt. Zijn houding is als een broos koekje van eigen deeg en flair uit vroegere tijden, een breekbaar restant. De ambulance heeft de geschrokken vrouw gecheckt en het sein veilig gegeven, gelukkig. Ik ben blij voor haar. Er is geen verdere nazorg voor haar gesteldheid nodig. Het vrouwtje oogt bejaard, frêle en broos en haar man is de vierkante rots in de branding. Hoe erg ik mij kan vergissen, blijkt later weer eens. Ik leer gelukkig nog iedere dag van mensen en situaties.

Beide ongevalsauto’s worden afgesleept, ook weer een bureaucratische moloch van formaat, vanwege alweer nieuwere voorschriften! In de tussentijd komen twee collega’s ongevraagd helpen met de verkeersstremming van formaat. Mooi om die collegialiteit te mogen ontmoeten. Dat geeft Nicky en mij de rust om ons om het seniorenclubje van de aanrijding te bekommeren.

Ik vraag aan de vrouw of haar man altijd zo acteert. Zij wuift dit enigszins weg met een handgebaar en bevestigt hiermee mijn veronderstelling. Ja dus. Hij is altijd nadrukkelijk aanwezig als een vierkante leidinggevende rots. Mijn opkomende irritatie is al een tijdje gladgestreken door de humor van de situatie en het niet meer serieus nemen van de uitspraken van hem.

Het aanrijdingsformulier wordt later bij de rots thuis ingevuld. Zij wisselen de telefoonnummers uit. De auto’s worden getakeld. De weg werd gepoetst en ontdaan van glasgerinkel en verdere wondjes in de vorm van plastic auto onderdelen.

De markante rots geeft plots aan zijn frêle gehavende vrouwtje de opdracht om de ongevalsweg op te lopen. Want daar ligt glas en dat moet opgeruimd worden. Hoe is dit mogelijk, waar bemoeit hij zich alweer mee! Als een galante ridder met een super smile heb ik deze opdracht op mij genomen voorzichtig tussen de langsrijdende autocoureurs door. Te gek voor woorden eigenlijk. Hoe komt iemand bij zulk een onnozele opdracht.

Paniek, houding zoeken, teruggrijpen naar vaste leidinggevende bakens uit het verleden? wie weet. Maar ja de markante rots is het nu eenmaal gewoon om leiding te geven. In zijn werkzame leven heeft hij waarschijnlijk nog nooit een opdracht gekregen. Daar gaat hij bijzonder prat op. Na zijn pensioen van al 25 jaar is zijn vrouw in de onderdanige rol moeten kruipen, zo denkt hij.

De waarheid doet anders vermoeden. Zijn vrouw heeft hem altijd behoed voor opvallende misstappen en heeft hem als een onzichtbaar engeltje op zijn schouder begeleid en bijgestuurd voor dagelijkse grote en kleine blunders op zijn levenspad. Overigens zonder dat hij dit ooit heeft geweten.

De vrouw deelt mede dat zij in het begin van de week haar zuster heeft begraven na een langdurig ziekbed. Ik verdenk haar ervan dat zij vele jaren op rij de mantelzorg heeft verricht als een onbaatzuchtig mens aan haar zuster in haar lichamelijk nood en lijden. Het afscheid en de dood van de zus heeft beiden ernstig aangeslagen, vooral de markante rots. Ook al wijkt zijn trots voor geen millimeter. In zijn hoofd is het allemaal net ietsjes anders dan zijn buitenklant doet vermoeden.

Nicky woont in de buurt van de markante rots. Wij brengen de oudjes naar huis. Dan blijkt dat buiten het gps systeem dat wij in onze dienstauto hebben nog een ongevraagd tweede applicatie gps systeem in onze politieauto zit. De markante rots gebaart, stuurt aan en verordonneert ons onnodig en extra op deze simpele route.

Thuis gekomen blijkt dat de markante rots zijn auto- en huissleutels in het afgesleepte voertuig heeft gelaten. Uiteraard had hij hier geen schuld aan. Om verdere hulp te verlenen ingevolge artikel 3 van de politiewet hebben we zijn voertuig en de rots bijeen gebracht. De rots wil wel maar kan de route naar het garagebedrijf niet exact vertellen. Mijn blackberry heb ik ondertussen stiekem bediend met een navraag voor het garagebedrijf en vestigingsplaats en vervolgens heb ik de route ongemerkt in onze MDT (politie tomtom) ingetoetst. Dus de route wordt liefelijk met een damesstem aangegeven op onze navigatie.  De tweede tomtom kwaakt er op de achterbank alweer vrolijk op los. Ook al weet hij niet goed hoe de route verloopt, maar dan toch. Leiding moet nu eenmaal gegeven worden in woord en gebaar.

Wat zijn (alfa)mannetjes toch hulpeloos zonder bijsturing door moeder de vrouw.