Vanmorgen net wakker geworden kijk ik beduusd om mij heen. In mijn droom lig ik al op de operatietafel. De internist heeft mij net laten ontwaken uit de narcose. De chirurg is klaar met mij en legt zijn scalpel, boorhamer, schroevendraaier en guts opzij. De zuster veegt hem het zweet dat van zijn voorhoofd parelt, af.
Zo Han, je bent gereviseerd, in elkaar geschroefd met edele metalen etc. Nu nog ff revalideren en je bent weer de oude maar dan zonder voortdurende bijtende schouderpijnen die maar niet over willen gaan, hoor ik hem zeggen. Met zijn Husqvarna handnaaimachine wordt de wond minutieus gehecht. Met een naald die tik tik tik zingt word ik doorboord op topsnelheid.
Deze gedachten en andere fantasieën laten mij de laatste dagen niet meer los. Ik ben ongeduldig. Ik wil aan de slag. Nu nog een paar hordes overwinnen. Vooral het maandenlange wachten van consulten en onderzoeken maken dat ik mij ongeduldig voel.
De vorige week heb ik het slot consult bij de chirurg gekregen. Een behoudende o.p. is niet aan de orde. De enige uitweg is een prothese. De beslissing is uiteraard aan mij. Fitness beoefenen op de aard en wijze zoals door mij ondernomen zal uit den Boze worden na de o.p. Ik krijg voldoende uitleg van de chirurg en lees-informatie mee naar huis. Er zullen ongetwijfeld genoeg andere methoden zijn die mij in conditie behouden, lijkt me.
3 dagen later maak ik de afspraak voor o.p. Yeah, Let’s do this!
Ook al ben ik linkshandig georiënteerd, ik doe veel met mijn rechtse hand met daaraan de kapotte schouderpartij. Mijn rechterarm in een jas te krijgen is al jaren een complexe pijnvolle verrichting. Gelukkig is het nog geen jassenweer, dus heb ik er nog niet veel last van.
Deze ochtend besef ik dat dit mijn laatste operatie-loze zondagochtend is. Ik praat veel met mijn echtgenote over het wel en wee en de toekomstverwachtingen m.b.t. beweeglijkheid en gebruik van de schouder.
In fantasie denk ik aan de man van 6 miljoen, Lee Majors, kent u ‘m nog.
Wat zijn voor mij zo meteen nog de opties? De orthopeed is op papier gevoelsmatig vernietigend geweest in de mogelijkheden van beweeglijkheid en mogelijkheden in mijn vak. Ik praat er over als ik op mijn werk ben en nogal wat collega’s zijn oprecht geïnteresseerd. Ik ben blij dat ik al bijna 41 politievak-jaren op de teller heb staan en dat de naderende operatie niet op jongere leeftijd heeft plaatsgevonden. Met het ouder worden dien je je zegeningen te tellen. Meer doen met minder lijkt mij net nu een adequate beeldspraak.
Zojuist heb ik buiten gezeten en heeft mijn vrouw mijn haardos onder handen genomen, het groeit zo snel als nooit te voren. Alsof ieder haartje als eerste de eindspurt wilt behalen. De zon schijnt recht in mijn toet. Het is stil in de buurt, een sereniteit. Mijn gekortwiekte grijze haren dwarrelen als stip-vormige grijze lichtjes dansend afwaarts op het door de zon reeds opgewarmde terras, als voorspoedige stimulans voor wat komen gaat de volgende week. Nu nog een duik in het koele buitenbadje, heerlijk is dit steeds weer. Wat is het toch een mooie dag als je het wilt zien. De flora groen en in de bloei. Zo meteen naar buiten de frisse lucht in. De longen volzuigen met de onzichtbare weldoeners.
De napret volgt gegarandeerd, overslaan kan niet… Mijn D-day nadert met gezwinde spoed,
