Reanimatie

Binnenkort ben ik wijkagent af door onoverkomelijke fysieke beperkingen.

Het toeval wil dat ik struin in mijn politieblogs www.hantummers-wijkagent.blogspot.com. welke ik de laatste jaren met jullie heb gedeeld.

Vele ervaringen heb ik aan papier toevertrouwd maar ook heel veel opgedane bagage niet om reden dat dit nu eenmaal niet kan volgens persoonlijke overwegingen en uit piëteit met de nabestaanden.

Ik heb diverse reanimaties als politieman meegemaakt en denk er plots weer aan.

Soms met levensbehoud na een geslaagde reanimatie waarvan de persoon in kwestie, nota bene heeft aangegeven via een codicil dat hij niet beademd of gereanimeerd wenst te worden. 

Conform deze ultieme laatste wens of wilsbeschikking worden dan ook daadwerkelijk de medische handen afgetrokken van menselijk leven dat het niet haalt om eigenmachtig zonder zorgrijke hulp te kunnen existeren. 

Euforische gedachten van alle zorgpartijen worden bij het staken van levensreddende intensive care handelingen dan bruusk afgebroken. Soms willen mensen nu eenmaal geen uitzichtloos leven als dat van een kasplantje, geïsoleerd raken van het feitelijke leven. Soms moeten we kunnen accepteren dat de wil om verder te leven op is.

Hartfalen overkomt zogezegd net die mensen die, midden met hun gezin en kinderen volop in het leven staan en plannen maken. In de zon, in pais en vree, toekomstgericht, dagdromend en fantaserend, werken en leven in balans, met twee voeten op de grond...

Soms komt er een bliksemschichtige streep door het leven, onverwacht, onverbiddelijk, tergend, alles vernietigend, zonder waarschuwing abrupt eindigend, R.I.P.

Dan heb ik een noodhulp dienst en worden mijn collega en ik door de meldkamer belast met een prioriteit 1 wegens reanimatie ergens in ons bewakingsgebied. Mijn collega is bestuurder en ik op dat moment zijn co-piloot. De AED zit achter in de kofferruimte, bedenk ik mij. De locatie is een flink stuk uit de buurt.

We maken werkafspraken. Ik zal zo snel als ik kan naar de betroffene toelopen en mijn collega, met de AED, achter mij aan. Denken om het bovenlijf te ontkleden en de instructies lezen om de pads goed te bevestigen en vooral geen onnodige tijd verliezen.

Veel hartmassage toepassen en weinig beademen is thans de werkwijze. We rijden met toeters, bellen en burning rubber naar de opgegeven locatie ergens in de buitengebieden van onze Basiseenheid.

Hierdoor een stress verhogende situatie. Vooral om de tijdspanne en de afstand te kunnen overbruggen. We dragen het verplichte harnas, het is ook nog gloeiend heet buiten, gortdroog net als in de verzengende Sahara-woestijn. Zonnestralen geselen de wereld om ons heen en verdampen onnodig levensvocht van mens en dier en verdere flora en fauna tot op het droge bot of een dorre vegetatieve-plantenstengel.

De veldwegen zijn droog en onze metalen dienstauto doorklieft deze brei van stoffigheid die achter ons weer snel hun rijen in een aaneengesloten donkere wolkenbrij naadloos sluit. Kennelijk om de ontstane crisis liefdevol aan het oog te onttrekken.

Van alles spookt er door mijn hoofd maar vooral de gedachte of we nog op tijd zijn om te helpen. Dan arriveren wij op de onheilslocatie, de eerdere stofwolk als het ware als een ballon achter aan de knalpot geplakt, meevoerend.

Gelukkig zijn er buurtbewoners met de ongelukkig getroffene in de weer. Een fantastisch daad en uitermate geruststellend voor ons. Menselijke naastenliefde en zorg optima forma. De ambulances zijn er nog niet. Maar wel hoorbaar in de verte en rap in aantocht.

Ik neem de reanimatie van de uitgeputte buurtbewoner over. De tweede blijft beademen. Dan komen er vreemde gedachten los. Reanimeren heb ik meestal gedaan tijdens de jaarlijkse oefensituaties met een plastic pop die nooit levend of dood is en zonder emoties of menselijk falen de oefen sessies doorstaat.

Reanimeren is echter meer dan tellen en ritmische bewegingen om leven in nood te verlengen.

Deze overlevingsstrijd is een nare bedoening; levensecht, onwillig, stil, van vlees en bloed met een haperende zuurstof toevoer die niet door de aderen kan vloeien via het hart.

Tijdens het reanimeren voel ik andermans vlees, ribben, borstplaat en lichaamswarmte die ik ritmisch bewerk onder mijn handen.

Ik kijk opzij naar het gezicht van de getroffene dat meedeint onder mijn ritmische handendruk. Zonder enige emotie, stil in nood en vechtend. Zijn gelaat is grauw maar gelukkig is het lijf nog warm en daarmee is er kans op overleving.

De ambulancedienst is vrij snel na ons met 2 ambulances ter plaatse, zij observeren vlot en halen alles uit de ambulances wat maar nodig is en lossen de burgers en ons af.

Professioneel gaan zij aan de slag met hun professionele apparatuur.

Dan arriveert de gewaarschuwde familie op de locatie. Nadat ik ben afgelost praat ik meteen met de eega en probeer haar gerust te stellen. Ik weet echter dat dit niet kan. 

Haar emoties en lichaamstaal laten mij vermoeden dat zij het niet vertrouwd. Ik praat rustig met haar maar mijn woorden ........

De getroffene wordt na enige tijd  transportabel bevonden en met gezamenlijke krachten in de ambulance geheven om daarna met spoed te worden vervoerd naar het ziekenhuis. Zijn eega rijdt mee.

Ik heb twijfels of hij het redden zal.

Later, terug aan het bureau praten is er een collegiaal gesprek en kunnen wij eventueel collegiale bijstand aanvragen.  Daar zien wij vanaf en gaan even later weer verder met ons reguliere werk in de noodhulp dienst. Na reanimeren, business as usual variërend van overlast meldingen tot prioriteit 58 achter de komma.

In stilte duim ik voor het slachtoffer en blijf dagenlang ongerust over de uitkomst.

Tot het moment waarop ik de krant opensla en bij de overlijdensadvertenties lees dat..

Rozen in de nacht

Tijdens een van mijn vele politie nachtdiensten mag ik van de meldkamer naar een schreeuwende- of een ruziënde man ergens op een nader te bepalen locatie in het centrum van onze stad. Op weg ernaar toe ben ik al aan het genieten.

Het is windstil en de schitterende lichten van de maan en verdere sterren weerspiegelen op het aardoppervlak op de door mij bereden route, eender als de broodkorstjes op het diffuse bospad van Hansel und Gretel.

Verder schijnen de lantaarnpalen een sereen zacht geel licht uit op mijn pad der gerechtigheid in deze noodhulp situatie.

De contrasten van gebouwen en verdere on(t)roerende zaken worden ook nog met prachtige schaduwen geprojecteerd op mijn route naar de yellende- of schreeuwende persoon. Echter we vinden hem niet meteen. Hij heeft zich te goed verschanst, zo lijkt het in eerste instantie te zijn. Uiteindelijk vinden we hem.

Hij krijgt het niet voor mekaar om muisstil te zijn. Zachte mechanische muziektonen vergezellen zijn one-man sing along show.

Hij zit als een Boeddha in een groot donker portiek met aan alle zijden glazen ruiten waar een voorheen gevestigde kledingwinkel haar allerlaatste mode etaleert. Nu helaas niet meer. Deze winkel en de buurt waarin deze is gelegen is over het hoogtepunt van roem en aandacht van het winkelende publiek heen. Nu te huur of te koop volgens grote aandachtige plakkaten op de etalageramen. Klanten blijven er steeds meer weg. Crisis of overdaad? Wellicht.

De man een stylist in spe heeft de ruimte die hij in het portiek inneemt gezellig geUpdated. Op de plavuizen vloer ligt een deken. Rondom de deken staan circa 8 waxine lichtjes gezellig mee te deinen. Tegen de muur staat een rugzak. Zijn schoenen heeft hij uitgedaan. Want alles wat leeft moet tenslotte lucht hebben.

De man is kaal als een biljartbal of heeft heel kort geschoren haar. Ik ken hem niet meteen terug. De man heeft zijn regelmatige wasbeurten al te vaak overgeslagen, als huidbescherming! Zijn lichaamsgeuren snellen hem als het ware vooruit. Vliegen en ongedierte zijn niet te traceren op deze plaats van delict. Zijn lichaamshouding en ogen zijn dan ook heel apart, samengevlochten in een zogenaamde yoga houding.

Op een zodanige elastische onmogelijke wijze die ik nog niet zou kunnen nadoen al breekt men mijn Aardse tweevoeters op meerdere plaatsen. Wat verder opvalt is het feit dat hij buiten de uitstalling van zijn aardse bezittingen geen rotzooi maakt. Terwijl wij op gepaste odeur afstand bij hem vandaan blijven stilstaan is hij in een monoloog aan het orakelen met zijn rugzak. Geen touw aan vast te knopen voor ons of wie dan ook..

Hij ziet of ontwaart ons opzichtige politiemensen deelt mede dat hij in gesprek is met zijn kind. Hij brabbelt een onsamenhangende taal. Voor hem op zijn deken ligt een zeer klein model transistor radio met een antenne. Een puur retro aanblik. Uit deze radio worden zachte muziektonen geproduceerd.

De man deelt mede dat hij meegezongen heeft terwijl hij zich niet bewust is geweest van het feit dat hij mensen in hun slaap zou kunnen storen. De man zouden we tegenwoordig in een woord kunnen omschrijven als, stadsnomade. Hij is niet ondervoed en niet als een lastig persoon te betitelen. We vragen hem om zijn spullen bij elkaar te zoeken en te vertrekken naar elders. Waarheen of via welke route dat is onbekend, behalve dan voor hem. wellicht begeleidt de maan La Luna ook hem...

Hij voldoet zonder enig weerwoord aan dit dringende verzoek. Het schijnt dat hij alle aardse bezittingen die voor hem belangrijk zijn, bij zich heeft, net als Ghandy.

Nadat hij vertrokken is hebben mijn collega en ik met de meldster nog een kort nagesprek aangeknoopt. Zij is wakker geworden van hels geschreeuw en haar subjectieve veiligheid is daarbij in het gedrang gekomen. Meldster is zeer tevreden met onze oplossing van wegsturen van deze nomade of troubadour.  Wij hebben deze nacht niets meer van hem gehoord of geroken.

De persoon dan wij hebben vanaf politiezijde meer dan zat interventies met hem gehad in het naaste  verleden, vooral op strafrechtelijk gebied. Verslaafd, crimineel met een weldadige blonde haardos die verdwenen is.


Ik weet niet of hij een uitkering krijgt of dat hij gebruik maakt van voorzieningen die hem daarbij zouden kunnen helpen. Ik denk dat hij voor zichzelf heeft gekozen in zijn eigen universum.

Zijn achternaam doet denken aan het woord rozen, maar niet zo aangenaam ruikend als the real thing,
juist ja die met die doorns,

Rozen verwelken en schepen vergaan. Dolend is hij ten onder gegaan,
volledig de weg kwijt, kwijnend in een h.i.v.wolk weggevoerd van het leven.....