Inbraak op heterdaad

Het is in de tijd dat ik nog nachtdiensten draai -in mijn oude kloffie- op een midsummer nacht. Buiten is het stil, het is laat of eigenlijk is het heel erg vroeg net nog voor de ochtend gloren. De meeste normale mensen doen hun ding, d.w.z. ze liggen onder de wol en slapen of proberen hele dikke boomstammen door te zagen met een enorme ronkende kracht.  

We zijn met een paar patrouilles onderweg deze nacht. Het is buiten te mooi om binnen te blijven zitten. De bureaucratie in deze tijden is nog goed uit te houden. Op dat punt liggen de huidige perikelen rondom de nationale politie nog in het verschiet. Een idee-fixe. Ik bedoel hiermee niet het hondje van Obelix, Idefix genaamd! Destijds wordt er een idee geopperd om provinciale politie in te voeren. De reorganisatie van 1993 heeft dan al vele haken en ogen en loopt niet gesmeerd. Het is een voorbode met vele politieke bijlagen en ombuigingen. De politieregio's zijn dan nog nagenoeg autonoom in doen en handelen.

Ik kan me op deze lang geleden nachtdienst niet veel andere zaken meer herinneren. Wellicht zitten die nog in mijn grijze hersenmassa verscholen, wie zal het zeggen. Ik kan me nog de drie collega’s herinneren met wie ik de nachtdienst heb gedraaid. Een is al lang geleden oneervol ontslagen. Een integriteitsvraagstuk, dat opgedoemd is tijdens een lopend onderzoek, helaas. Ook dat komt voor. Dan wordt diep in eigen vlees gesneden. Dit terzijde.

We krijgen een melding van een heterdaad inbraak. De meldkamer stuurt ons aan naar een woning in het centrum, een groot herenhuis dat spic en span is opgeknapt en in oude luister is hersteld. Zoals zo vaak kunnen we het huisnummer niet traceren. Zouden mensen daarop bezuinigen? Lastig voor de hulpverlening als elke seconde telt en de politie op heterdaad boeven wil vangen of mensen wil helpen.

In de directe omgeving stappen wij broeders en zusters van de familie Blue –nachtdienstploeg- snel uit onze stalen bolides. We rennen naar de opgegeven locatie. Ik ren niet vooraan mee, maar in de middenmoot waar het uit- en overzicht beter is. Deze straat, eigenlijk meer een steeg heeft een aantal appartementen in een groot herenhuis gehuisvest. Diverse collega’s rennen langs een raam van dit appartementencomplex met de maglites met een felle witte verspreidende gloed in de aanslag. Ik ren ook langs maar dan zie ik plots uit een van mijn ooghoeken een gevoelsmatige oneffenheid of schim opdagen, waarna mijn alarmbelletjes hard beginnen te rinkelen. Ik kijk om en zie in een hoofdbeweging dat er een groot gat in de ruit zit. Versere schade is onmogelijk want buiten liggen diverse glassplinters als op een maagdelijke witte deken uitgestald. In een van mijn knuisten heb ik mijn ijzeren maatje de Maglite-lamp vast.

Ik rem mijn lichaam af en slip met mijn schoenzolen mee in the slipstream van losliggende kiezels van de oprit naar dit amechtige herenhuis. Ik behoud mijn evenwicht en slip lekker mee met de rollende kiezelsteentjes. In dezelfde beweging houd ik in mijn schiethand de Maglite-lamp vast die ik dan pas subiet inschakel. Ik dacht al een figuur te ontwaren echter het is meer dan een gevoelsmatige spookachtige schaduw. 

De stralenbundel verraadt een woonkamer met meubels een lage kast en een televisie. Als aan de grond genageld kijkt iemand recht in de loop – ik bedoel hiermee de geconcentreerde stralenbundel- van mijn Maglite. Die verblindend licht als een mitrailleur onophoudelijk blijft afvuren op alles in de woonkamer, op vaste objecten. Een menselijk object -Tussaud zelf- staat daar als aan de grond genageld met de geroofde spullen nog in zijn handen die hij pardoes laat vallen. 

Betrapt is hij op heterdaad voor de volle 100%. Zijn ogen zijn verblind door toedoen van mijn heetgebakerde Maglite. Zijn lichaam wil niet meer vluchten. Zijn verzet is gebroken. Je bent erbij, kip ik heb je en meer van dergelijke superlatieven bedenk ik mij in een ijltempo. Het raam staat half geopend. Ik moet snel binnenklimmen om bij de inbreker te komen. Uiteraard roep ik op mijn collega's die abrupt afremmen en mijn kant opgerend komen.

De woning is op de begane grond en is overzichtelijk en gelijkvloers. De instap doe ik heel snel en sportief van lijf en leden. Ik duw de geforceerde ruit verder open en klim naar binnen. in a split of a second ben ik bij de inbreker en pak hem snel vast, overmeester hem en deel hem mede dat hij is aangehouden door de politie. Dan blijkt ons dat de verdachte alleen is. Een kleine tunnelvisie heeft zich dan al bij mij opgedrongen maar is mij nog net niet de baas. Ik blijf koel en berekenend.

Ik sla hem in de boeien zonder tegenspartelen van de verdachte. Dan schijnen mijn collega’s een lichtje bij. Overal ligt bloed in de woonkamer. De inbreker heeft bij het inslaan van de ruit zijn handen beschadigd en bloedt als een rund.

Ik draag op dat moment geen handschoenen of andere bescherming die overdraagbare ziektes eventueel een halt kunnen toeroepen.  Mijn collega’s waarschuwen mij voor het bloed. Ik heb hem dan al geboeid. Ik kijk en zie dat ook mijn handen onder het bloed zitten. De ziekte HIV maakt op dat moment een ware funeste rage door. Later aan het bureau was ik snel mijn handen en ontsmet mijn grijs-grauwe met een rode bloedtint doordrenkte handboeien. Waarom heb ik dat niet in de woning gedaan waar ingebroken is! Jeetje, stom hé. Maar dat is achteraf ge.ul.

De inbreker is een junk die ik, maar ook mijn collega’s, al vaak betrapt hebben. Je zou hem een draaideurcrimineel kunnen noemen. In de woning is niemand aanwezig. Dat heeft de inbreker bij zijn kraak kennelijk ook geroken.

Zo goed als mogelijk dichten we de kapot gegane raam i.v.m. zaakwaarneming. De inbreker wordt voorgeleid en is afgestraft op een wijze die in Nederland alledaags is. Of de inbreker is voorgeleid bij de rechter of in het voortraject met een taakstraf is tegemoetgekomen, dat weet ik allang niet meer. 

Dat maakt mij ook niets uit. Mijn collega's en ik hebben de straten en het publieke domein weer een stukje veiliger gemaakt. Niet dat iemand iets gemerkt heeft van dit prima politie optreden want iedereen ligt nog steeds te slapen of zo.

Mijn collega's en ik brengen de bureaucratie in overeenstemming met strafvordering nog een flinke typ-slag toe.

Hennep sores

De politie investeert veel van haar menskracht aan de bestrijding van hennepteelt in de woonhuizen in ons land. Waarom? Vanwege brandgevaar en illegale aftakkingen in de meterkast die dit sluimerende gevaar intensief met zich mee dragen. De uitwassen van de softdrugs intrigeren de steden en buurten als een knellende schemering waarin het normale fatsoen steeds verder het onderspit schijnt te delven. Het rechtssysteem wordt ondermijnd.

Als wijkagent in mijn wijken krijg ik geregeld meldingen van vermeende hennepteelt, louche figuren en donkere sinistere affaires. Bekend is dat veel mensen met torenhoge schulden ontvankelijk zijn voor de mooie praatjes van criminelen die wel een hennepzaakje willen opzetten onder het dak van de labiele schuldenaar in spe. Het kost niets meer dan de eerste opbrengsten die ruim naar boven worden afgeroomd volgens de criminele installateurs en boosdoeners.

Mochten de mensen in de hennepwoningen gepakt worden dan is het bedrijfsrisico geheel aan hen toe te rekenen. DE ZZP uit het hennep milieu werkt namelijk zwart, schimmig, brutaal en zonder btw. Garanties tot om de hoek in schril contrast tot de eerdere zonnige financiële praatjes over de risicoloze mega opbrengsten.

Helaas groeit de hennep thuisteelt nog steeds. Kennelijk verkeert Nederland in zwaar weer want ondanks de gevaren en de risico’s gaan veel mensen toch overstag en geven toestemming tot het inrichten van een tomatenplantenkwekerij met smerige geuren en kleuren. Veelal in huurwoningen.

Ik heb in mijn praktijk al woningen volledig in de brand zien opgaan door manipulatie van de elektriciteit, aangelegd door de veronderstelde criminele vakmensen.

Bij ontdekking van hennep worden de huurders zonder pardon uit hun woning gezet onder het zwaard van het Damocles beleid, dat aan gemeenten deze uithuiszetting toestaat. Eigendomswoningen kunnen en worden gesloten op last van de gemeenten daar waar de hennepteelt plaatsvindt.

Diffuus, dit snoeiharde wettelijk middel in tegenstelling tot de softdrugs aanpak en gedoogbeleid waarin alles kan en mag behalve dan de teelt van hennep. Buitenlands clientèle vaart hier wel bij en komen in grote getalen de porties in Nederland in de coffeeshops scoren. De openbare orde raakt steeds meer in het gedrang. Een reële oplossingsgezindheid lijkt ver af.

De politie heeft het er maar druk mee. Hennepteelt op zich is strafbaar en de politie heeft in haar beleid uitgangspunten toegezegd de hennepteelt te bestrijden. Alsof men water naar de zee draagt!

Door misdaad anoniem meldingen regent het steevast meldingen van verdachte panden, situaties, reuk, en mensen die met de handel lijken te wandelen. Er zijn opsporingsregels tot aanpak afgesproken met de Gemeenten, energie leveranciers, het O.M, de belastingdienst, woningverenigingen en de Sociale dienst.

Wie betrapt wordt kan op de blaren gaan zitten, na berechting. De onderwereldfiguren blijven buiten schot, uiteraard.

De politie blijft veel energie spenderen aan deze aanpak. Legaliseren van bepaalde vormen van teelt heeft de tweede kamer der staten generaal nog niet gepasseerd vanwege de politieke weerstand. Er zijn landen om ons heen die stilaan ombuigen en de wietteelt wettelijk (gaan) reguleren. Dit is en blijft een lange moeizame weg met veel te veel juridische valkuilen.

Ik zei het al, als wijkagent krijg ik regelmatig berichten van teelt of hiermee verband houdende kwesties en schemerdonkere activiteiten.

Dan wordt er gerechercheerd in samenspraak met de netwerkpartners die allen hun deel van de inzet bijdragen. Echter, weet dat niet alle zaken opgepakt kunnen worden. Daar zijn het er teveel voor. Ook deze hennep workload moet geagendeerd en gepland worden. Soms kunnen meldingen niet aangepakt worden. Om de doodeenvoudige reden dat de informatie niet genoeg veredeld is of kan worden. 

Als meldingen steeds blijven komen en er geen verdachtmakingen zijn dan treed ik als wijkagent op en bezoek de betreffende panden en praat met de bewoners, op een faire open manier.

Ik vertel hen het doel van mijn komst mede en vraag om medewerking aan de betreffende bewoner om de situatie in en rondom de woning te mogen aanschouwen. Mijn doel is om de situatie en de eventuele verdachtmaking helder te krijgen. Als de bewoner akkoord gaat dan tekent hij of zij een formulier voor doorzoeking, een gebruikelijk formulier. Ik doorloop vervolgens alle ruimten binnen en buiten de woning ter vaststelling van hennepteelt of ter overtuiging dat er niets onoorbaars is.

Zo ook jongstleden bij een reeks van misdaad anoniem meldingen van een hennep plantage op een bepaald huuradres, waar geen officiële verdachtmaking gevonden is, na gedegen onderzoek.

Collega Nicky en ik bellen aan de voordeurbel. De bewoner deel ik mede waarvoor we komen en wat het beoogde doel is; het onderzoeken en de huidige situatie vaststellen. De bewoner laat ons toe in zijn woning. Nicky laat het doorzoekingsformulier tekenen. Ik ga opzettelijk niet alleen naar een dergelijke melding i.v.m. mogelijke gevaar zetting of onvoorziene opdoemende zaken. Mocht ik een hennepplantage aantreffen dan krijg ik back-up van de team-jongens verdovende middelen.

Op deze manier kan ik werken zonder de specifieke expertise van het Vedomi team. Ik ga geen onbewoond pand binnen. Ik ken een paar inn’s and out’s. De vereiste expertise heb ik niet in huis.

Aldus bekijken Nicky en ik deze armoedige woning. In principe een woning met minieme geldelijke middelen. De woning lijkt op het huishouden van Jan Steen, de schilder van weleer. Veel waardeloze spullen liggen alom verspreid, ongestructureerd en chaotisch. 

In de woning treffen Nicky en ik niets van onze (hennep) gading aan, gelukkig. We praten met de bewoner. Schuldhulpverlening ligt op de loer. Energiebedrijven hebben de stekker uit het stopcontact gehaald. Geen stroom, geen warmte wel een overvloed aan kou en kilte. Jeetje.

Ik vraag aan de bewoner waarom mensen uit de buurt zouden kunnen veronderstellen dat er een hennepplantage op dit adres zou zijn. De bewoner laat mij de schuur zien. In de schuur staat een benzine aggregaat. S ’avonds laat wordt dit aggregaat aangezet om ietwat warmte te kunnen opwekken en om een wasje te kunnen draaien. Het aggregaat zal wel ietwat herrie veroorzaken. Dit is voor de buurt het sein van actuele criminele activiteiten.

Normaal kijken wij in de meterkast op een aftakking. Nu niet. De stroom is van rechtswege afgeknepen, tot op het bot. Ik vraag wat de benzine kost voor het aggregaat. Bijna net zoveel als de normale stroomrekening bij de energie maatschappij. Bizar maar waar.

Nicky en ik praten nog na met de bewoner. Deze is trots aan de buitenkant voor zover ik kan zien. Innerlijk denk ik eerder van niet. Misschien wordt door zijn kopzorgen, menselijke warmte gegenereerd. Niet dus.

Gezondheid en nutsvoorzieningen mis je pas als je er niet meer over beschikt!

De eventuele volgende misdaad anoniem melding op dit adres kan ik niet pareren. Noch kan ik de buurt vertellen wat mijn bevindingen zijn. Tot het tijdstip dat de nutsvoorzieningen weer zijn aangesloten. Ik hoop op de snelle aantocht van de zomerse temperaturen.

De bewoner is achteraf blij gesproken te hebben met zijn wijkagent. Hij heeft mijn naam en zal mij benaderen indien nodig. Ik ben blij dat de winter op zijn retour is. De bewoner moet nu goede keuzes gaan maken in zijn leven. Voor hij het weet is ook nog zijn woning weg wegens wanbetaling.

Het voorportaal en bad boy

Onlangs op tv gekeken naar een politie thriller.  Het verhaal en de intriges beginnen heel klein maar lopen uit op een woeste vulkaan onder de dop van een explosieve eruptie. Met de trillende duim net nog op de kratermond. Gesoigneerd met blitse live snapshots.

In het kort; in een woning ligt een vuurwapen in verjaardags-verpakking. De moeder - een oude bekende van de politieman -  komt dit voorval aan het bureau melden. Haar dochter is volledig ontspoord en de weg volledig bijster. Het huiselijke leven en -patroon heeft zij geheel naast zich neer gelegd vanwege, loverboy praktijken, drugs en valse verliefdheid.

Het vuurwapen moet gevonden worden want de vrees dat het vuurwapen illegaal gebruikt zal worden is sterk aanwezig. De politieman wordt overruled bij zijn voorstel voor een sobere aanpak in eerste aanleg. Er wordt een volledig Swat Team ingezet in een niveau verhogende spannende casus. De muziek scherpt de emoties en de angst melodieus aan tot grote tenen krommende hoogten. 

Maar ja, shit happens zo ook bij de politie, dus ook in deze casus, hier en nu. Bij het binnenstormen van de woning gaan er een aantal zaken mis. Dat had niemand bij de politie van tevoren kunnen inschatten of weten. Snel geschoten beeldfragmenten uit de losse pols, de vastgelegde menselijke maat, angst en haantjes gedrag pareren de situatie, die slecht uitpakt voor de geharnaste politie en vergroten de situatie buiten proportioneel.

Om de aflevering op te pimpen worden er een aantal ingrediënten op de set rondgestrooid waarvan iedereen smult en in het verhaal meegezogen wordt in een draaikolk van emoties en spanning. Het vuurwapen wordt – na zoeking - gevonden. De vader des huizes die ook nog invalide door een beenblessure is, beweegt zich voort met een loopstok. Hij wordt getaserd door iemand uit het Swat team omdat deze in het donker in het portaal, een slagwapen of een geweer vermoedt bij de invalide vader. Zwaar gewond wordt de vader comateus afgevoerd. De politieman wordt er door de meldster op aan gekeken dat er zoveel bruut geweld onnodig is gebruikt. Uiteindelijk komt alles toch nog goed (episode bad boys, DCI Banks)

Veiligheid staat voorop met inbegrip van de vooraf toetsing van de on-mogelijkheden, veilig snel werken en meester van de situatie blijven. 

Deze film inleiding brengt mij terug naar mijn eigen job en een voorval dat al lang geleden heeft plaatsgevonden. Ik heb dan dienst met collega Armand. We hebben al enkele weken meldingen vanaf een bepaalde locatie. Drugs zouden in het beeld zijn en ten slotte ook nog vuurwapen(s) in een woning. Deze hot info wordt anoniem aangedragen op een zodanige wijze dat er onmiddellijk politie actie vereist is.

De potentiële verdachte is ambtshalve bekend bij de politie met een zogenaamde waslijst aan antecedenten waar je u tegen zegt. Echter op het moment dat de anonieme vuurwapen informatie aangedragen wordt, is het rustig rondom het reilen en zeilen van deze persoon. 

Het straatbeeld en de gedragingen en de menselijke verplaatsingen zijn - net nu – als zeer rustig te betitelen. De straat is gelegen in een politie aandachtsgebied waar in het verleden geregeld meldingen gedaan zijn van criminele feiten door meerdere buurtbewoners daar. 

Armand en ik checken de politieregisters en de informatie. Gewapend met een machtiging tot binnentreden, bellen wij ‘s ochtends vroeg aan bij dit adres.

Er is dan nog niemand op straat in deze afbraak wijk. Vele omringende woningen zijn al afgebroken en deze woning weerstaat nog heel even de storm van asbest ontmanteling en geplande sloop. De omgeving oogt ietwat desolaat.  We hebben geen back-up aangevraagd wel collegiale bijstand op afstand, mocht het nodig zijn. Want je weet het maar nooit wat je te verwachten en te verduren krijgt. Bovendien in deze wijk zijn de bewoners meestal ’s ochtends thuis in diepe rust! Wat weer in ons voordeel werkt.

Na aanbellen komt de verdachte niets vermoedend aan de deur. Hij wordt in kennis gesteld van het feit wat wij als politie komen doen bij hem in zijn woning. We hoeven de machtiging niet te gebruiken. We vorderen de uitlevering van vuurwapens en/of munitie krachtens de Wet. De verdachte verleent ons toegang tot zijn woning. Als we in het gangpad staan komt onverwachts zijn hondenvriend uit de keuken. Een grote- en ontzettend gespierde pitbull. De pitbull kijkt ons aan alsof hij talloze politie bemoeienissen gewend is. Hij likt met zijn grote tong langs zijn ontzettende sterke hapklare bek. Alsof hij deze ochtend al een politieman in vol ornaat heeft verorberd.

Armand en ik zijn ietwat afgeleid door vriendje pitbull. De verdachte loopt intussen de woonkamer in om het vuurwapen te pakken om dit aan ons te overhandigen.

De pitbull loopt mee met zijn baas. In het kozijn naar de woonkamer is een kinder hoog hekwerk met scharnieren geplaatst dat achte de pitbull dichtslaat. Ik kan gemakkelijk over het hekwerk heen stappen. Echter direct achter het hekwerk staat de pitbull on his ground, op zijn territoir dat hij bewaakt of bewaken moet uit vroegere noodzaak, wellicht. De hond heeft plotsklaps geen vriendelijk gezicht meer maar is omgeturnd in een vechtmachine. We kunnen niet verder. De hond is niet te vertrouwen. Iedereen weet dat Pitbull-beten niet te versmaden zijn.

De verdachte loopt naar een kast in de woonkamer. We roepen naar hem als hij een graai maakt naar de bergplaats in de kast naar het veronderstelde vuurwapen. Voorzichtig vastpakken en geen onverwachte dingen doen is hier onze opdracht aan de verdachte. De verdachte begrijpt ons en handelt conform onze verdere aanwijzingen.

De pitbull interesseert het geen snars, hij heeft kennelijk wel zin in een robbertje vechten met de smerissen. Ik zie opeens dat hij mooie grote witte tanden - als van een haai - in zijn bek heeft staan, een rij dik, dat dan weer wel. Gelukkig staat het hekwerk tussen ons in. Ik heb de hand uit voorzorg op mijn pistool.

De verdachte komt naar ons toe en overhandigt voorzichtig het kennelijke vuurwapen. Het is deze keer geen echt vuurwapen maar wel degelijk geschikt voor be- of afdreiging. De pitbull blijft rustig, zeker omdat zijn baas erbij is.

De verdachte wordt geboeid klaar om afgevoerd te worden naar het politiebureau. We telefoneren naar een bekende of familielid om voor de hond te komen zorgen.

We transporteren de verdachte naar het bureau waar de recherche met hem aan de slag gaat over diverse feiten en het voorhanden hebben van een dreigend vuurwapen.

Achteraf had er van alles kunnen gebeuren door de aanwezigheid van deze pitbull. Het is allemaal niet gebeurd en zodoende kunnen we ongehavend verder gaan met ons reguliere politiewerk.

Het had evengoed heel anders kunnen uitpakken. 

Ook Armand en ik hadden dit niet kunnen voorzien noch anderen in het politievak. Geluk in combinatie met vakmanschap en ervaring is deze keer aan onze zijde geweest.

Deze week de 2 daagse IBT gehad in Kerkrade. Maak een plan met escapes, een plan a, een plan b en een noodplan. Ken de situatie vraag door en zorg dat alles helder is om op te treden. Zorg voor back-up indien nodig. Context gedreven politie optreden, sluit verassingen zoveel mogelijk uit en ga dan pas resoluut en voortvarend aan de slag. Eigen veiligheid en veilig werken staan voorop, vuurwapen zien is eigen vuurwapen trekken. Ik hoor het die grote beer van een IBT docent met zijn rossige baard nog steeds zeggen.

En weet je wat? Hij heeft voor 100% gelijk