Op de Korrel genomen

Reactie op “Op de korrel”

Vanmorgen vroeg sla ik de krant open. Ik lees meerdere beschamende berichten over de zedenzaak waarbij een politieagent uit Limburg betrokken is/zou zijn. Ik, en ik weet zeker de hele Nationale politie met mij vind deze mededeling verschrikkelijk. Het krantenbericht gaat in sneltreinvaart door en het hele Limburgse politiekorps wordt opgepakt en gefileerd, de een na de ander. 

De journalist schrijft dat de politie niet meer te vertrouwen is. Ook de screening is ondermaats en door politie amateurisme viert de corruptie, hoogtij. Als conclusie en tip worden de parkeerwachten omgeschoold om het eigen politieapparaat te controleren.

Ik vind het krantenartikel interessant genoeg om schriftelijk te reageren. Dat doe ik vaak in mijn blogs. Ik vind het namelijk van opportuun belang om de menselijke maat – vooral in politie uniform -te nemen en weer te geven. Ook de interne dilemma’s waar de politie mee kampt, de frustratie en bovenal de veranderende maatschappij. 

Ik en de meesten van mijn collega’s hebben veel eelt op hun ziel.

Elke dag zetten wij ons beste beentje voor om goed te doen en de maatschappij veiliger te maken en boeven te vangen. We zitten namelijk in een glazen huis en kennelijk doen we het nooit goed genoeg voor al onze burgers. Dat kan ook niet want daar waar wij optreden, adviseren of helpen zal mogelijk een van de partijen tevreden zijn en de andere minder tot niet m.b.t. de aangedragen oplossing.

Hoor en wederhoor dan. Het politieoptreden is aan strenge regels gebonden. De reactie van de politie is ambtsedig verwoord in een proces-verbaal en wordt alleen tijdens de rechtsgang bij de rechter besproken aan de hand van “bewijs”. Dat is niet altijd gemakkelijk maar wel de basis van democratie in Nederland.

De publieke opinie dan. Door het lezen van dit krantenartikel zijn geabonneerden en andere lezers mogelijk geneigd om te denken dat hun Limburgse politie corrupt zou kunnen zijn.

Laat ik u uit deze droom helpen. Uw politie is niet corrupt. Overal waar gewerkt wordt vallen spaanders, helaas ook bij de politie die toch ook een afspiegeling van de maatschappij is. Tijdens de procesgang zal het bewijs op tafel komen, hard en vernietigend. En als de betrokkene corrupt is dan zal de Nationale politie harde maatregelen nemen. Ook dat is wettelijk bepaald.

Weet dat uw politie in Limburg hard werkt aan ieders veiligheid in het publieke- en private domein. 

De sores die wij tijdens ons werk opdoen stoppen wij vaak in een denkbeeldig rugzakje en dat nemen wij mee 24/7. Soms loopt ook bij de politie de emmer over, ook dat is menselijk. Ook de politie maakt fouten, laat dat duidelijk zijn.

Ik weet niet of het wonen, het autorijden en/of de rechtsgang in Moldavië hetzelfde is als in Nederland. Daar zou ik hoor en wederhoor voor moeten plegen. Wie weet wat de uitkomst zou zijn!

Wat ik wel weet is het feitelijke gegeven dat Nederlanders die in andere landen berecht worden en daar in de gevangenis zitten, hemel en aarde bewegen via diplomatieke wegen om hun straf in Nederland te mogen uitzitten.

Bromfietsdiefstal en geweld tegen politie

Een zondagmiddagdienst incidentenafhandeling, samen met collega Ravi. De briefing bij aanvang van onze dienst is zonder bijzonderheden. Buiten is het warm en de zonnige koperen ploert vuurt zijn weldadige stralen onafgebroken en zonder tussenpauzes op ons af. Het meldingenpatroon is in de laagste categorie verzonken en wil maar niet vlotten of schreeuwend wakker worden.

We rijden preventief naar enkele aandacht objecten. Niets schokkends tot dusver. Op het moment dat we een object besurveilleren daar waar de takken, struikgewas en andere stengelige vormen van moeder natuur hardnekkig trachten om de ruïne-achtige locatie aan het zicht te onttrekken, krijgen we van O.C. een prioriteit 1 melding opgedragen.

De andere patrouille zit net de warme hap te verorberen dus nemen Ravi en ik deze honneurs graag collegiaal waar. Ravi doet voor zijn geloof mee aan de Ramadan, een mooie reden voor mij om hem hierin te steunen en mijn eetpauze uit te stellen.

De prioriteit 1 melding dan; Een benadeelde heeft zijn gestolen bromfiets herkend en is de bestuurder gevolgd tot bij een adres waar zijn bromding parmantig in een voortuin van een woning geplaatst is. Wie doet mij wat! lijkt het motto te zijn. Inderdaad!

We treffen de aangever aan op een locatie in de buurt. De aangever overhandigt ons het aangifteformulier waarin een paar saillante details staan vermeld, die later goud waard blijken te zijn mbt de herkenning van zijn bromfiets.

Ik ken de straatnaam waar de bromfiets staat, vanwege eerdere besognes met een draaideurcrimineel die regelmatig politionele aandacht opeist.

Voor de rest heb ik geen ervaringen in deze straat of haar inwoners. We maken werkafspraken en de aangever zal zich afzijdig houden om de politie haar onderzoekswerk te laten doen.

Ravi en ik stoppen bij het aangeduide adres. De buurt is een arbeiderswerk waar de verpaupering met de dag gretiger toeneemt. Op de oprit voor de voordeur staan twee bromfietsen achter elkaar. We lopen ernaar toe. Ik maak met mijn Blackberry foto’s. We bellen aan en de deur wordt geopend door de bewoner. Steeds meer mensen komen in de deuropening staan. We delen hen mee wat we komen doen. Zonder enige noodzaak worden we verbaal geïntimideerd met bla bla bla en zo verder en tal van oude koeien worden uit de sloot gehaald waar de politie de schuldige is!

Kortom onredelijkheid ten top. We krijgen geen enkele medewerking en de druk op ons vertrek wordt door deze oppositie fors opgefokt. Hun vocabulaire wordt intimiderender, samen met de uitstraling van de aanwezige alfa mannetjes.

De padre de familias staat er met een ontbloot bovenlijf, net een Rambo maar dan zonder haren. Kaal als een biljartbal begint hij te schreeuwen en wil ons wegduwen uit zijn tuin. De politie moet wegwezen zsam is zijn schreeuwend doel.

Ravi en ik blijven rustig en gelaten. We willen de framenummers bekijken want als die in orde zijn is er verder niets aan de hand. We maken geen stap opzij en het Rambo kwartet begint steeds harder te schreeuwen. De intimidaties/bedreigingen en beledigingen en het zo mogelijk belemmeren van onze onderzoek handelingen zijn niet uit de lucht gevallen. De appel valt in dit gezin niet ver van de stamboom af, zal ik maar zeggen.

Tijdens het schrijven van deze blog moet ik plots denken aan een komische spaghetti western van weleer. Drie mannen staan in een stoffige buiten Arena in 1966 of zo. De muziek van Ennio Morricono dreunt mee en drijft de spanning op tot ongekende hoogten. Evenals de wind die hard mee-blaast in de woestenij en de ogen van de aanwezigen laat knijpen. Zand en tegen de felle zon in kijken maken dat de ogen van de spieders dichtgeknepen worden tot dunne harde rechte streepjes. De camera probeert halsstarrig om de diverse harde blikken onder de cowboy hoeden te vangen en bouwt samen met de muziek de spanning verder op. Dan wordt er geschoten en de held, wint het duel, de anderen bijten in het stof. Tja, zo gaat dat in de film met boeven. De muziek ontknoopt en fileert gelijktijdig de finale in een sprankelende heldhaftige apotheose. Even later - in een split of a second - ben ik met mijn gedachten weer terug in de voortuin met het voren omschreven parmantige gezelschap. en schrijf ik weer verder aan dit verhaal....

Ravi en ik constateren dat de verdachte bromfiets van diefstal afkomstig is door de saillante details vermeld in het aangifteformulier. We hebben de handen vol aan deze mensen en kunnen helaas de bromfiets niet veilig stellen omdat we even later tot aanhouding van de kwakende biljartbal moeten overgaan.

Het volgende moment als het niet anders meer kan, pak ik de grootste schreeuwlelijk en tegelijkertijd de meest gespierde vent, stevig vast. Ik ben voorbereid en alert op een gewelddadig politie-dansje met hem. De keuze om te reageren op mijn aanpak ligt nu geheel aan de zijde van deze querulant.

Ik ben links dus pak ik hem rechts bij zijn glad-alige onderarm stevig vast. Ik knijp er hard in en houdt mijn greep. Ik ben bedacht op wat eventueel aan geweld mijn richting komen gaat. Ik verwacht een harde klap maar die komt niet, deze biljartbal kan alleen maar schreeuwen en zich opblazen als een Halloween ballon. Hij geeft zich al snel gewonnen.

Ravi komt mij helpen met afboeien. Ondertussen zie ik dat een van de aanwezigen met een voorwerp - van achteren -  naar Ravi een gooiende beweging wil maken. Ik duw deze persoon hard voorover waardoor de worp zijn doel, mijn collega Ravi, ruimschoots mist. 

Assistentie via de portofoon wordt ingeroepen en met burning rubber komen diverse collega’s blauw blauw blauw ons assisteren en helpen. De bromfiets blijkt even later in de tumult te zijn verdwenen.

Alle personen zitten nu in de woning verschanst of zijn verdwenen. Behalve het aangehouden alfa mannetje dat zich gedwee in de politie auto laat plaatsen zonder verzet of verdere aantijgingen. Ik loop bij de woning achterom en zie een grote bek figuur ertussenuit knijpen alsof de duivel hem op zijn hielen zit. Ik roep hem aan maar dan begint hij nog harder weg van mij weg te rennen. ik laat hem want op dat moment is de situatie nog onveilig. Ik weet wie hij is en hij komt later aan de beurt.

In totaal worden twee personen aangehouden en meteen meegenomen. Zij verblijven enkele dagen in ons politiehotel. De andere betrokken figuren worden later aangehouden. Het recherche onderzoek draait en er wordt door meerdere collega's hard samengewerkt om de situatie en andere verdachtmakingen in te kleuren. Dat is geen sinecure. Er lopen diverse dwarsverbanden waar ik niet over zal uitweiden. Een zwaar dossier gaat na een periode van hard werken naar justitie. 

De politie ligt thans weer zwaar onder vuur in de media mbt de integriteit. De politie moet zich aan de regels houden. En jawel hoor, politie Nederland krijgt weer harde klappen te verduren op dit moment. 

Veel leesplezier en tot mijn volgende blog op;

www.hantummers-wijkagent.blogspot.com

Verdachte roofoverval aangehouden

Afgelopen vrijdag kopt de krant in met een artikel over een vrouw van 61 jaar uit Echt, die thuis overvallen is door gemaskerde mannen. De arme vrouw is overmeesterd en vastgebonden door de bandieten. De geroofde handtas hebben de snoodaards achtergelaten. Uiteraard na diefstal van de inhoud.

Dit bericht brengt mij in gedachten terug naar een zelfde casus van een tijdje geleden.

Op de bewuste zaterdag heb ik de ochtend incidentafhandeling met collega Arno. Gearriveerd en fris en fruitig omgekleed aan het bureau, moeten of mogen we meteen een verdachte ter zake een roofoverval gaan aanhouden in zijn woning in S-G. We krijgen zijn adres en via de hulpofficier van justitie, de bijbehorende machtiging tot binnentreden. Voor het geval hij de deur niet wil openen voor de politie! Altijd interessant. We hebben geen verdere informatie. Om toch context gedreven onze taak te kunnen uitvoeren hebben we aanvullende gegevens nodig en doen we op eigen initiatief een naslag in de politiesystemen. 

De verdachte staat ingeschreven op een adres in de buurt als enige persoon. Zijn palmares stopt bij een laatste feit van mishandeling. Geen wapens zijn bekend noch verzet tegen politie of andere verzwarende omstandigheden. Maar hij is wel verdachte in een onderzoek naar een roofoverval in mijn bewakingsgebied. Het buikgevoel zegt ons dat we op onze tellen moeten passen bij dit soort personages. Want je weet maar nooit, toch!

We rijden naar het betreffende adres, een laagbouw flat in de buurt waarvan de centrale toegangsdeur op slot is. De verdachte woont op de bovenste etage. Arno en ik maken werkafspraken om te handelen en gelijktijdig voor onze veiligheid de boel te kunnen blijven observeren. 

We bellen aan bij een ander huisnummer in de flat want we willen graag de verrassing aan onze kant laten. Zoem zoem zoem en vervolgens wordt de deur voor de “politie” geopend. Mogelijk geeft een camera legitimatie tot binnentreden in het pand of een goedgelovige Thomas, die mij op mijn woord gelooft. Ik leg een mat tussen de deur en blijf op zichtafstand van Arno. Ik loop naar boven en Arno neemt de overige balkons spiedend voor zijn rekening.

Bij het bewuste huisnummer bel ik aan. Geen reactie aan de andere kant, dus klop ik op de deurruit. Wat ik niet kan weten blijkt mij even later. Wat tref ik aan op dit adres, zijn mijn eerste gedachten. 

Mijn indringende ritmische geklop wordt beantwoord met honden geblaf, zo te horen geen kleintje. Nog steeds geen reactie van de bewoner noch is enig levensteken van hem te bespeuren. Ik heb geen jas aan en het wordt stilaan koud in mijn korte mouwen want het vriest nog nipt. De rijp maakt de groene graskleur schimmig grijs op het naast gelegen plantsoen.

Mijn geklop biedt geen uitkomst. Dus stel ik het volgende attenderende middel in werking. Ik klop met mijn Meindle geschoeide voeten inclusief stalen neuzen op de voordeur. Ik weet zeker dat de hele flat nu wakker is en men mogelijk verticaal rechtop in bed zit. 

Plots hoor ik menselijke geluiden achter de ritmisch bewerkte voordeur. Arno vervoegt zich snel bij mij en samen gaan we de woning binnen. De machtiging hoeven we niet te gebruiken beaamt de bewoner en mogelijke roofovervaller.

Binnen in zijn woning blijkt hier nog een andere persoon te vertoeven. Deze persoon zal voor de blaffende pitbullachtige hond zorgdragen. De hond laat ik uit voorzorg in de slaapkamer plaatsen. Een onvoorziene bijkomstigheid die vervelend zou kunnen uitpakken bij het niet opvolgen van mijn verzoek om hem in een slaapkamer te plaatsen met de deur dicht.  

Op het moment dat de slaapkamerdeur dichtvalt, trek ik mijn hand weg uit de buurt van de kolf van mijn dienstpistool. Arno en ik zijn duidelijk tegen de verdachte en voeren hier duidelijk de regie. De verdachte wordt door ons voldoende in kennis gesteld van het geen waarvan hij verdacht wordt. Hij wordt aangehouden en overgebracht. 

Hij wil graag schoon schip maken, zo deelt hij mede. Alle rechten van aangehouden verdachten worden aan hem verteld. Hij wenst hier nochtans geen gebruik van te maken. Zijn leven beteren is hier het motto. Ik ben benieuwd. Niets is zo veranderlijk als gedachten van een mens tijdens een rit in een politieauto.

Tijdens de rit naar een plaats van voorgeleiding praat hij veel over zichzelf. Het lijkt er dan op dat hij inderdaad schoon schip gaat maken. Want op de manier waarop hij nu bezig is, is hij niet erg gelukkig en voldaan, zo zegt hij.  Ik zit naast hem op de achterbank van het dienstvoertuig. 

Ik vind het onbegrijpelijk dat iemand met een dergelijke lichamelijke uitstraling tot een overval in staat moet worden geacht. Zijn slachtoffer(s) is/zijn dan ook geen helden of heldinnen. Maar gewone mensen zoals u en ik. Inzoomende op de slachtoffers, kan ik hen indelen in de categorie zwak, ouder en aangewezen op naastenliefde en –hulp in de dagdagelijkse bezigheden van het harde leven. U mag mijn gedachten zelf verder invullen….

We boeken de verdachte in, zorgen voor zijn voorgeleiding. Dan zit ons werk mbt de aanhouding erop. Op verzoek van de recherche gaan we op onderzoek uit, op de locatie, vlak bij zijn huisadres.

De recherche vraagt ons namelijk om een specifiek vervolgonderzoek in te stellen naar weggegooide spullen die bij de roofoverval zijn afgepakt van het slachtoffer. De spullen worden goed omschreven en ook de plaats waar deze zouden liggen. Helaas worden deze zaken niet meer aangetroffen.

Maar wel wordt door Arno een anders gekleurde damestas gevonden, inhoudende een id-kaart en diverse betaalpasjes. Bij naslag in de diensttelefoon in de MEOS app blijkt dat deze tas afkomstig is van een andere roofoverval ook weer in deze buurt gepleegd.

Deze verse informatie wordt gedeeld met de rechercheurs. Een bijvangst, het zou goed kunnen dat de verdachte ook een tweede- of mogelijk nog meer zaken op zijn kerfstok heeft staan.

De verdachte wenst, nu hij in het nauw is, toch nog gebruik van zijn zwijgrecht op aanraden van zijn toegewezen advocaat met wie hij in alle rust en na rijp beraad heeft beslist. Ik had het wel kunnen ruiken.

Nu zal de politie dus moeten aantonen dat de verdachte gelinkt kan gaan worden aan de andere roofoverval. Of dit gaat lukken, als hij blijft zwijgen, is de vraag.

De verdachte verandert te snel in zijn voorkeuren en toekomstverwachtingen van op het rechte pad blijven en zo. Waarschijnlijk wil hij toch niet erg veranderen in onze participatiemaatschappij. Dat is voor hem ook heel moeilijk.

Dan denk ik aan de weerloze slachtoffers die doodsangsten hebben moeten verduren tijdens de gewelddadige aanval op hun persoon. Ik hoop dat zij met de gevolgen van de overval wel goed kunnen omgaan.

Rechten en plichten, altijd lastige business en gaan vaak niet samen,

Ik heb de vorderingen in deze zaak niet meer gevolgd. Dat is soms beter voor mijn psyche.

Tot ziens op mijn volgende blog op; www.hantummers-wijkagent.blogspot.com

Gevaarlijke stunts op gestolen motor

Een dienst incidentenafhandeling samen met Rielke betekent meestal dat er iets aparts gebeurt. Echter deze zondagochtend niet. De meldingen op deze zonnige dag worden door O.C. eerlijk verdeeld onder de dienstdoende surveillances. Onze dienst buiten duurt van 07.00- tot 14.00 uur, het moment om de auto’s in te wisselen en de bijbehorende roepnummers beschikbaar te stellen voor de middagdienst.

Dan worden we om 13.35 uur aangestuurd naar een naburige gemeente in verband met de vondst van een bromfietswrak. IJzer liefhebbers hebben zich op een zodanige wijze hierover ontfermd dat het vervoermiddel steeds kleiner, lichter en instabieler wordt.

Ter plaatse blijkt dat het frame nog rechtop staat. Banden en zo zijn al gedemonteerd of hebben zich op een cryptische wijze losgerukt van dit wrak-frame. Het chassisnummer -indien aanwezig- ligt onzichtbaar bedekt onder een dikke laag smeer. Geen beginnen aan, denken Rielke en ik. Dan breekt O.C. in op deze casus. Dit i.v.m. een aanrijding waarbij een motorrijder ten val is gekomen en gewond geraakt is. De Belgische collega’s staan bij dit accident en onze komst is snel nodig.

Rielke en ik kijken ons aan en denken stilletjes van; op de valreep toch nog een spannende melding. We racen naar de opgegeven plek met toeters en bellen. Daar treffen wij diverse voertuigen van onze Belgische collega’s aan. Zij geven ons heel snel een sitrap (situatie rap) en wijzen naar een zwaar beschadigde motor. Rielke en ik denken dat de bestuurder van dit vehicle toch wel zwaar gewond moet zijn geraakt gelet op de toestand van dit voertuig. In de Belgische politiebus zit de kennelijke bestuurder. Hij is licht gewond aan zijn voet. Even later komt de ziekenauto en soigneert hem op een miraculeuze medische wijze.

De Belgische collega motorrijder is na de val –eenzijdig ongeval- achter de verdachte aangerend. Door bosschages, struiken en andere dichte bebossing. De verdachte heeft zich dan al overgegeven en iedereen wacht nu op de komst van de territoriaal bevoegde instantie, in casu de Nederlandse politie.  Het kruisingsvlak bij de A76 staat dan vol met dienstvoertuigen, Belgische en Nederlandse, broederlijk naast elkaar. Het verkeer heeft een beetje hinder maar kan toch veilig passeren

Rielke en ik hebben de situatie snel helder op de rails. Voor er enige overdadige juridische stappen ondernomen worden, vragen we een leidinggevende om ter plaatse te komen. Het zou toch jammer zijn als dit onderzoek linksaf zou gaan vanwege een mogelijke bilaterale procedure fout. Zo gezegd, zo gedaan. De ambulance broeders wachten geduldig op de komst van onze leidinggevende.

We bekijken vervolgens de motor. Van dit wrak blijkt dat het contactslot verbroken is en dat het chassisnummer onherkenbaar is gemaakt. Volgens navraag behoort de motor toe aan een bedrijfsvoorraad ergens in NL. Verzekeringsgegevens motor, rijbewijs en persoonsgegevens van de verdachte et cetera zijn onderwerp van technisch- en tactisch onderzoek. Dat gaat allemaal vliegensvlug met onze MEOS module op de diensttelefoons. Top.

Samen met onze leidinggevende worden de taken verdeeld en wordt een surveillance van de middagdienst erbij geroepen om de taak van Rielke en mij over te nemen. O.C, wordt ingeseind opdat ook zij verdere binnenkomende vragen kunnen beantwoorden en met ons mee kunnen denken aan goeie oplossingen en werkmethodieken.

De ambulance broeders vragen dan met klem om te mogen vertrekken. Onder politie toezicht wordt de verdachte overgebracht naar het ziekenhuis, waar verder medisch onderzoek nodig is. Uiteindelijk blijkt dat de verdachte in het ziekenhuis moet blijven en dat er politie bewaking bij moet, deze nacht. Niet leuk maar wel noodzakelijk. Kostbare capaciteit die niet elders ingezet kan worden.

Wel vreemd dat een bestuurder op de meest gevaarlijke- en denkbare manier en wijze probeert te ontkomen aan een controle op Belgisch grondgebied. Vooral door met duivelse snelheden als een spookrijder tegen het verkeer in terug te rijden naar Nederland over de vluchtstrook. Dit is niet te tolereren onder geen enkele voorwaarde.

Daarbij heeft hij het overige verkeer zwaar in gevaar gebracht. Er zijn namelijk een aantal mogelijkheden om legaal van de vluchtstrook gebruik te mogen maken. Maar nooit en te nimmer als spookrijder tegen de richting in. Een reden om gevoelsmatig minimaal zijn rijbewijs te shredderen gecombineerd met een levenslange ontzegging. Daar waar normale bestuurders om het leven gekomen zouden zijn, staat de verdachte na zijn schuiver op en rent ervantussen. Gelukkig is hij snel na de vluchtactie aangehouden.

Rielke en ik gaan retour naar het bureau om de bron mutatie te gaan opmaken, aangevuld met onze bevindingen. In de bosschages en zo is nog gezocht naar mogelijk weggeworpen voorwerpen en/of verdachte omstandigheden. Ons buikgevoel zegt echter dat er iets meer moet zijn. Vooral als we het palmares van de verdachte in ogenschouw nemen.

Onderzoek aan de motor geeft snel uitsluitsel. Ons buikgevoel is weer eens voor 100% juist ingeschat.

De volgende dag kopt de Belgische media in hun krant in met een artikel en foto, hieronder geplaatst,

Vluchtende motorrijder had halve kilo heroïne bij zich

27/09/2016 om 06:51 door NV

De drugskoerier (links) is geen onbekende voor het gerecht. Hij was zondag met voor 15.000 euro heroïne op pad.Foto: HBVL

MAASMECHELEN - De Nederlandse motorrijder die zondagnamiddag op de E314 in Boorsem bij Maasmechelen op de vlucht sloeg om een controle te vermijden, had een halve kilo heroïne onder de zadel van zijn motorfiets verstopt. De motorfiets bleek bovendien gestolen.

Op de parking in Boorsem stond zondag rond 14 uur een controlepost van douane & accijnzen, team Bilzen. De controleurs haalden vrachtwagens uit het verkeer om hun rij- en rusttijden te controleren, een actie die bijna 2.500 euro opbracht.

Een Nederlandse motorrijder zag de controleurs ook staan en draaide zich prompt om. Hij startte een levensgevaarlijke vlucht in tegengestelde richting op de snelweg E314, richting Stein. Daar kreeg de motorrijder een klapband. Hij ging onderuit en vluchtte te voet weg. De douaniers zetten de achtervolging in en slaagden erin om hem in te rekenen. Na verzorging werd hij verhoord en van zijn vrijheid beroofd.

Bij de controle van zijn motorfiets werd in het zadel een halve kilo heroïne gevonden met een straatwaarde van om en bij de 15.000 euro. Zijn motorfiets bleek gestolen, het chassisnummer was afgevijld.

De motorrijder uit Maastricht werd in Nederland aangehouden.

Deze keer geen reanimatie !

Op de bewuste zaterdagmiddag een paar maanden geleden alweer, heb ik dienst met collega Mitchel. Deze keer geen incidentenafhandeling maar controle op het Ingezetene criterium binnen ons bewakingsgebied. Het is druk en we worden al vrij snel ingezet door OC voor een dringende hulpaanvraag. 

een aanrijding en de betrokken partijen komen er niet uit en de andere eenheden zijn druk doende. Mogelijk dreigt er een escalatie. Terwijl we aan de slag gaan met het verkeersonderzoek moeten we deze klus abrupt afbreken. De OC geeft ons een prio 1 melding door, een reanimatie.

We schakelen de toeters en bellen in en racen naar de locatie waar iemand in levensnood verkeert.

De locatie betreft een 2 lagen flatgebouw. Van tevoren hebben Mitchel en ik werkafspraken gemaakt. Mitchel gaat de AED uit de kofferruimte van onze squad-car halen en ik zal de weg effenen, desnoods gaat de deur er met geweld uit met of zonder breekijzer. Terwijl we arriveren op de locatie zien we de ambulance net voor ons op rijden, wat een geruststelling denk ik bij mezelf. De ambulancebroeders vragen van; ga maar alvast poolshoogte nemen. Gelukkig worden we opgewacht door de buurvrouw die de centrale toegangsdeur en de deur naar de betreffende woning open houdt.

In de woonkamer ligt het slachtoffer in een rustige slaaphouding. Ik draag geen handschoenen en voel aan haar onderarm. Deze is steenkoud……zonder enig teken van leven of bloedsomloop. Ik voel aan haar hals. Deze is nog lauwwarm. Helaas is het leven reeds vertrokken uit haar lichaam. De ambulance broeders verifiëren mijn bevindingen, namelijk zij zijn de professionals in deze aangelegenheid. Ook zij komen tot dezelfde slotconclusie, het slachtoffer is overleden.

Gezien de aangetroffen situatie (waarover ik niet verder mag uitweiden) is het zaak om onderzoek te doen en een misdrijf uit te sluiten. Via OC laat ik de forensisch arts, de forensische opsporing en de hulpofficier van justitie, pagen. Na ingesteld onderzoek kunnen zij op hun beurt een misdrijf uitsluiten.

Ondertussen is Mitchel druk doende met onderzoek en bevindingen bij buren en vrienden. Ik maak nog een naslag in onze systemen en kom dan tot de conclusie dat ik de overleden persoon ken. Op het naambordje bij de woning prijkt haar elegante achternaam.

In herinnering komen de beelden van eerdere incidenten en casussen weer naar boven drijven. Ik heb haar van een mooie slanke knappe verschijning, met lange donkere haren zien afglijden en lichamelijk aftakelen in een voor haar onontkoombaar milieu van verslaving. Inderdaad de frase van; drugs maken meer kapot dan je leven je lief is, klopt helemaal.

Door mijn naslag in de politiesystemen ben ik te weten gekomen dat het leven voor haar niet altijd gemakkelijk is geweest en dat zij vele tegenslagen heeft moeten incasseren. Hopelijk hebben daar gelukkige tijden tegenover gestaan.

De familie wordt door Mitchel op de hoogte gebracht. Enkele personen bij de voordeur vragen hoe het met de persoon is. Ik kan er geen doekjes om winden en zeg met het meeste respect dat zij is overleden. Dat valt hen zwaar. Helaas, het is niet anders.

Dan zijn wij als politie klaar met het onderzoek. De familie dient eigenlijk zelf de verdere stappen te ondernemen richting begrafenisonderneming. Mitchel en ik zien dat dit niets gaat worden. De emoties zijn te groot en dit gaat niet lukken zonder onze hulp en begeleiding. Door de manier van leven is men volledig afhankelijk geworden van hulp van buitenaf.

Mitchel en ik nemen deze handschoen graag op om deze mensen bij te staan. Ik vind dat dit bij ons werk thuishoort.

Het is zaak om de overlijdenspolis te vinden. Ik heb al te vaak meegemaakt bij overlijdens dat het geen sinecure is om deze gegevens boven water te krijgen. Administratieve zaken zoals het ordelijk opbergen van dit soort –voor later- paperassen schiet er bij vele mensen tegenwoordig, gewoonweg in. Soms heeft men geeneens een overlijdens polis.

In een kast vind ik een ordner met daarin gelukkig de betreffende polis. Ik bel de verzekeringsmaatschappij op en stel hen in kennis van het overlijden. Zij zullen met en plaatselijke begrafenisonderneming de opdracht verstrekken om het lichaam naar een mortuarium over te brengen.

De begrafenisonderneming zal bij de gemeente de aangifte van overlijden gaan doen. Daarvoor stel ik hen een brief van de forensisch arts ter hand, als bewijsakte. De woning is een huurwoning. De nabestaanden zullen de woningvereniging in kennis moeten stellen en de uitkeringsinstanties. De woning zal leeggemaakt moeten worden. Een zware klus voor de familie. 

Voor dit moment hebben wij hen goed kunnen ondersteunen. We vertrekken en zijn toch ook weer blij dat we de familie van dienst zijn geweest.

Ons rest om de administratie in onze politiesystemen bij te werken.

Nadat de administratie is bijgewerkt gaan wij weer terug naar de politiebezigheden die ons zijn toebedeeld voor deze werkdag. Een grotere spagaat is bijna ondenkbaar.

Op de radio hoor ik op de achtergrond dat er bij de terreuraanslag in Istanboel het dodental naar boven is bijgesteld. In Bangladesh heeft er een bomaanslag met vele doden plaatsgevonden. De Brexit is nog steeds een hot economisch item.

Deze werkdag sluit ik af thuis met de strafschoppenreeks van de EK wedstrijd Duitsland tegen Italië.

Het leven van alle dag gaat gewoon door op de ingeslagen weg.

22 push Up Challenge

Veel politiecollega’s hebben zich laten meevoeren in de stroom van gelijkgestemden door deelname aan de push Up Challenge. 22 herhalingen voorlig-steun gedurende 22 dagen en iedere dag iemand nomineren om zodoende reclame te maken en de deelname immens te vergroten. Waarvoor?

Voor steun en rugdekking voor collega’s, militairen, brandweerlieden, ambulance, overheidsdienaren en last but not least al diegenen die hard werken in de publieke taak, die ik niet genoemd heb. Deze lijst is errug lang dat kan ik u verzekeren.

Het is vakantietijd en vooral de IBT docenten van Limburg – Kerkrade komen verrassend goed naar voren. Het zijn ware kunstenaars en cineasten en mogelijk spelen zij eerdaags als acteur in spannende politie series. Het onmogelijke doen zij direct en toveren op verzoek zo niet uit eigen vrije wil. Acrobatieën zijn hen niet vreemd, soms nemen zij een loopje met de waarneming, maar wel leuk en respectvol. Mooi om te zien op de sociale media, vooral ook de hartverwarmende reacties.

Afgelopen maandag heb ik voor mijzelf gedurende 3 x 22 = 66 minuten meegedaan in een persoonlijke 22-uitdaging. Ik heb de primaire oefening schouder-borst-armoefening in voorligsteun veranderd naar andere oefeningen in mijn regelmatige circuit training thuis.

In mijn trainingscircuit is een feit van belang en dat is het getal 22. Bovendien is het mijn uitdaging geweest om niet te stoppen voordat ik 22 herhalingen heb gescoord of een veelvoud daarvan, 44 of 66 herhalingen. Elk van de 22 oefeningen heb ik hels voelen branden in mijn hele lijf en spieren. Daarbij stond een goeie technische uitvoering voorop want mijn lijf moet ten slotte datgene uitvoeren wat mijn geest bedacht heeft. 

En ja hoor, mijn lijf heeft gelukkig geluisterd en mijn geestelijk doel gescoord.

Tijdens het uitvoeren van mijn persoonlijke 22 Challenge heb ik steeds moeten denken aan het getal 22.

Er zit iets in mijn geest met het getal 22.   Eureka, een film die ik lang geleden heb gezien. Catch-22.

**Bron Wikipedia; Catch-22 is een Amerikaanse filmkomedie uit 1970, gebaseerd op een roman.

In 1944 wordt een Amerikaanse Luchtmacht kapitein duidelijk dat de Tweede Wereldoorlog steeds grotesker en krankzinniger wordt. Hij besluit zich daarom gek te laten verklaren om zo aan de oorlog te ontsnappen.

Al even absurd zijn de regels waarnaar de boektitel Catch-22 verwijst. Die regels betreffen de wens van iedere verstandige piloot om de dienst te verlaten. Eén regel houdt nu in dat dit mogelijk is: ieder die niet goed bij zijn verstand is, mag naar huis. Daartegenover staat de volgende regel, de eigenlijke “Catch-22”: iedereen die naar huis wil, is blijkbaar erg verstandig en komt dus niet in aanmerking voor ontslag uit de dienst:

Het absurde van oorlog voeren wordt door deze en vele andere elementen onderstreept.**

De film Catch-22 geeft de bron voor PTSS feilloos aan. De film is uit 1970 en de Vietnam oorlog is nog in volle gang, een betere inspiratiebron is ondenkbaar. Veel militairen nemen na hun tour of duty, op weg naar huis, de onzichtbare vijand in hun geest mee. Aan de onzichtbare geestelijke vijand is geen ontkomen aan, ondanks inname van drugs en tomeloze agressiviteit soms. Onbegrip van de maatschappij voor deze militairen is ongekend. Zij worden verketterd.

Dan kom ik thuis van een plezierige dag buiten in de natuur. Ik steek de huissleutel in het slot. Ik kijk naar het huisnummer van mijn woning, en jawel hoor nummer 22 blijft mij voorgoed vergezellen.

Ik daag vanaf vandaag iedereen uit om lekker te bewegen in eigen tempo, mogelijkheden en eigen kracht. Misschien haal je de 22 herhalingen van welke oefening dan ook, niet. Soms haal je 22 minuten bewegen door te wandelen of hardlopen of een combinatie van beiden. Plezier staat voorop. Meedoen is een vrijwillige optie maar geen verplichting.

Kijk wel achterom en kijk uit voor de catch-22 – ptss. Let op jezelf en op elkaar.

PS: In mijn persoonlijke Challenge heb ik slechts 21 oefeningen uitgevoerd. Bij de 22^ste en laatste oefening in voorligsteun heb ik bijstand en hulp gehad van een witte engel. Dankzij haar heb ik de 22ste oefening gehaald. Ik heb haar graag gedragen tijdens de oefening

22 zelfmoorden onder veteranen per dag zijn er 22 per dag teveel,

Vakantietijd bij de politie

In de vakantietijd zien we de krant gevuld met nieuws, terreur en andere zaken, soms de komkommertijd genoemd. Voor sommigen een kwelling. Bedrijven zijn dicht. De straten zijn minder bevolkt en minder gestrest dan normaliter. Veel mensen zijn of gaan met vakantie en delen dit massaal op de sociale media. Delen is oké vooral wanneer je weer veilig thuis bent gearriveerd.


Het dievengilde scrolt de vingers heimelijk blauw op de menselijke fb sites.

Bij de politie heeft iedereen het druk. Ik deel enkele zaken op de sociale media die aha momenten opleveren, of soms uit een ludieke hoek. Wij zijn ten slotte ook maar gewone mensen net zoals iedereen. Ik kom daar zo meteen nog op terug.

Het wijkwerk bij de politie loert onophoudelijk op elke diender. Aanvragen blijven binnenstromen ook al horen zij niet altijd bij de politie thuis. Veranderingen in onze organisatie en bureaucratie blijven in een hoog tempo binnenkomen en moeten ingestudeerd of anderszins ingepast, om daarna ook nog uitgevoerd te worden.

Ik maar ook de andere (wijk)agenten moeten meer werk in minder tijd doen. Dat is nu eenmaal zo in de vakantie periode en zoveel mogelijk rechten wij onze rug om het aanbod aan te kunnen of zelfs om collegiale assistentie in te roepen of te verlenen. Dat gaat meestal goed maar niet altijd. Ook de netwerkpartners ondervinden dezelfde sores. Gedeelde smart zal ik maar zeggen.

In onze geledingen is het op dit moment hard aanpoten. Intern hebben we door onderzoeken sores te verkroppen in het kader van de politie integriteit. Dat is voldoende bekend gemaakt in de media. Rijksrecherche onderzoek vindt op dit moment plaats en dat doet pijn in eigen vlees. De toekomst zal uitwijzen wat er gaat gebeuren, of en hoe diep er gesneden moet worden.

Ik zei het al, we moeten meer met minder capaciteit en personeel doen. Afgelopen dinsdag heb ik samen met collega Hans G dienst en staan wij gepland voor I-criterium. Dat wil zeggen dat het slechts en alleen aan ingeschreven inwoners van Nederland in Sittard-Geleen legaal is toegestaan om de coffeeshops te bezoeken binnen onze gemeente Sittard-Geleen. We letten op de naleving en op deal activiteiten rondom.

De locaties liggen ver uit elkaar en vele mensen melden verdachte situaties hieromtrent. Het waterbed effect duikt telkenmale op en straat dealen proberen we tegen te gaan en zijn derhalve zichtbaar aanwezig in onze dorpen, steden en wijken. Kortom in ons bewakingsgebied.

Dan komen we laat in de avond in het mooie park in Sittard. Ik mag de dienstauto besturen. Hans en ik zijn gekleed in full ornaat. Een extra 6-8 kilo aan bewapening, harnas en dergelijke. Plots zie ik bij het monument van het oude zwembad een aantal voeten en benen bewegen. Ik stop het opvallende dienstvoertuig en stap uit. Mensen op de grond die sportieve bewegingen uitvoeren, daar moet ik het mijne van weten.

Ik loop in de richting van de sportievelingen op de grond. Dan wordt er vanuit hun geledingen geroepen van; je kunt best meedoen. Ik ren naar voren ga de tussen de groep op de grond in mijn politie-overall liggen en doe mee. Planking en down hill helikopter. Er wordt gelachen maar ik houd het makkelijk vol. Even later is de training afgelopen. Prachtig om te zien dat deze groep, vermoeid, maar vooral sportief, blij en voldaan is. Samen sterk met het best beentje voor.




Iedereen kan meedoen in gymkleding oid. Niets is verplicht. Geen dure machines of apparaten maar eenvoudigweg de longen en de spieren van je eigen lichaam opbouwen onder een saus van doorzettingsvermogen en het naar eigen wens uitbouwen van de fysieke mogelijkheden. Top Sittard Geleen Bootcamp dat ik even mee mocht doen,


Fijne vakantie allemaal blogadres; www.hantummers-wijkagent.blogspot.com

Een bloedbad en kinderogen

De ochtenddienst incidentenafhandeling begint voor ons al om 06.45 uur. Dan al zitten collega Rielke en ik in de politieauto op weg naar een aanrijding binnen onze basisteam grenzen. De nachtelijke vorst is debet geweest aan het feit dat op een rotonde de middelpunt vliedende krachten zich tegen de te minimale stuurkunsten van een nogal jonge rijbewijsbezitter hebben gekeerd. De onbestuurbare auto wordt door de gladheid tegen een enorme onwrikbare ANWB paal geschoven. De auto heeft de voorste as gebroken. Buxus struiken zijn geknakt. We bestellen de takelauto en helpen met de schade formulieren. Mooi MEOS (opzoeken verzekeringsgegevens en personen etc.) op de politie gsm waardoor we snel de verzekeringsgegevens en zo naar voren kunnen toveren.

Het wachten op de takelauto duurt erg lang maar de zon verblijdt ons en zorgt ervoor dat de gladheid (als sneeuw voor de zon) snel verdwijnt. Meer autopech door de gladheid is hier debet aan.

Even later stuurt de OC –meldkamer- ons naar een adres waar een persoon kennelijk ontvoerd is en tegen zijn of haar wil in een auto is gepusht. Body language van de kennelijk onfortuinlijke persoon laat een getuige met spoed via 112 de politie alarmeren. Dit is niet pluis denkt de getuige over wat zich op afschuwelijke wijze heeft afgespeeld op zijn netvlies.

Rielke en ik zijn niet ver af van de locatie. We rijden met gezwinde spoed naar de plaats des onheils, in strijd met diverse basale verkeersregels. Dat mogen we gelukkig in geval van nood. Net voordat we arriveren, blijken de hoofdpersonen van dit dispuut in een auto te zijn vertrokken met een nog onbekende bestemming.

Onderweg hebben we het kenteken van de wegrijder van OC gekregen, maar dit is foutief blijkt achteraf op de plaats van delict (pd). Vermoedelijk door het sterk Germaans-Limburgse accent van de melder. Daar kunnen we dus nog ff niets mee. De wegrijder betreft geen kleine fiat maar een grote auto van Duitse makelij.

Op de plaats van delict staan de melder en eentje die anoniem wil blijven, ons te woord. Op de vloer van de gemeenschappelijke hal ligt een flinke bloedplas en een breed bloed veegspoor naar de uitgang. Rielke en ik krijgen de goeie informatie en ook het goede kenteken, na een paar keer wat zegt u, geroepen te hebben tegen deze getuige!

De melder is behoorlijk overstuur en praat veel te snel en ook nog binnensmonds. Ik kalmeer hem. Dan geef ik de OC meteen een sitrap (situatie rapportage). Mogelijk is er sprake van een levensbedreigend delict waar de vermoedelijke dader en het slachtoffer onder dwang, samen het strijdtoneel hebben verlaten.

Ik word door de OC aangewezen als locatie beheerder. Meteen worden door OC de noodzakelijke ondersteunende diensten opgetrommeld. Goed onderzoek in eerste instantie is van levens- en ook opsporingsbelang.

We hebben op dat moment nog geen informatie over de gezondheidstoestand van het slachtoffer of identiteit van de dader. Het slachtoffer heeft veel bloed verloren en eerste hulp is direct geboden. Ik vraag aan OC om bij het ziekenhuis te informeren.. De aangestuurde collega’s blijkt dat het slachtoffer in het ziekenhuis wordt geholpen. In eerste instantie kritiek maar niet levensbedreigend na voldoende medische operatieve behandelingen.

Met de bekende rood-witte linten wordt door Rielke en mij de plaats van delict afgezet. De meeste mensen hebben begrip -voor het op afstand houden- maar er zijn er altijd die een andere voorkeur hebben, eindigend op onbegrip, afkeer tegen hulpverleners en uniformen. Het zij zo! Wij handhaven in ieder geval de status quo.

De hal ziet er vreselijk uit, gelijkend op een vers oorlogsgebied. Mensen spreken hun angsten uit over het bloedbad en de veiligheid in hun woonbuurt en het feit dat Nederland steeds onveiliger wordt. Er komen mensen langsgelopen die hun verre woonland hebben verlaten en hier in Nederland hun nieuwe roots hebben gevestigd. Ik zie op hun gezichten trauma’s, secundaire victimisatie en verder. Wat ze nu hier zien hebben ze in hun geboorteland achtergelaten, niet helemaal dus. Helaas, ook Nederland kent haar bestialiteiten, dood en verderfelijkheid.

Rielke, ik en alle collega’s die ons komen helpen, werken ons uit de naad. We hebben dan al spoedig een goed beeld van wat er heeft plaatsgevonden. Vooral de digitale mogelijkheden van de huidige samenleving maakt dat onze beeldspraak snel helder en digitaal is vastgelegd. Ook de signalementen van de betrokkenen. Mooi zo dat komt goed van pas in het recherche onderzoek. De beelden zijn verschrikkelijk –nog steeds- om te aanschouwen.

Nadat we alle opsporingsverplichtingen zijn uitgevoerd en er niets meer te onderzoeken valt op de plaats van het delict, keren we retour naar het bureau. Te veel om op te noemen, ook de contacten met justitie en recherche worden snel in adequate actie omgezet. De plaats van het delict wordt later als alle onderzoek wegen zijn bewandeld, vrijgegeven, zoals wij dat in ons vakjargon noemen.

De hal wordt door de opgeroepen schoonmaakdienst schoon gemaakt. Wij geven deze medewerkers nog onze blauwe plastic werk handschoenen. Met bloed kun je niet voorzichtig genoeg zijn.

De OC heeft last van ons onderzoek. Vele collega’s van andere districten hebben moeten bijspringen bij kleinere meldingen deze ochtend in ons BT, het is niet anders. Onze dank hiervoor is groot.

Rielke en ik gaan de bureaucratie op orde brengen. Op het bureau aangekomen is er niemand meer aanwezig. Iedereen is buiten en binnen bezig met ander politiewerk dat geen uitstel verdraagt. Dan moeten Rielke en ik alle bevindingen nog op papier zetten. De officier van justitie en in zijn kielzog de rechter commissaris die op de plaats van delict zijn geweest, hebben dit nodig om überhaupt iets te kunnen onderzoeken in een strafproces.

De potentiële verdachte wordt door mij landelijk gesignaleerd. Het slachtoffer is gelukkig in het ziekenhuis goed geholpen aan de verwondingen.

We denken allemaal te weten wat er gebeurd is. Echter de rechtsgang moet nog plaatsvinden en alles zal zo goed als mogelijk bewezen moeten worden. De rechten van verdachte zijn wettelijk vastgelegd in vele Europese regels. Dat maakt de uitvoering van politiewerk steeds lastiger. Dat is de geldende norm in onze democratie. Goed ook, dit hoor wederhoor, bevindingen en verdere zaken. Geconstateerde onwettigheid wordt door de politie alleen maar met wetmatigheid bestreden. De rechter bepaalt. Ik heb daar vrede mee. De publieke opinie is vaker anders en soms opportunistisch.

Deze ochtend hebben we met zijn allen ouderwets gewerkt in volledige betrokkenheid, collegialiteit en vakmanschap. Alle hokjes zijn afgevinkt voor hier en nu. De rest volgt. De potentiële verdachte is dagen later aangehouden door collega’s. Zij hebben goed werk verricht en hun ter beschikking staande tools van vakmanschap hebben niet tot escalaties geleid. Proportionaliteit en subsidiariteit in goede balans en gemixt met alertheid en awareness. Goed werk verricht mannuh.

Wat mij dan stoort is het feit dat mensen grotesk op elkaar afgaan en zich wederzijds verwonden. Niet kijken naar verliezen en omstanders. Er zijn die ochtend langs de linten veel kinderen met ouders langs komen lopen. Wat wordt hun perceptie van deze wereld en de mogelijke verhalen achteraf, die steeds grotesker en obscener worden.

Jammer alweer voor de samenleving die met 0-1 achterstaat. Helaas hebben we met zijn allen geen andere samenleving. De samenleving dat ben je zelf, maar wel ondergeschikt aan de democratie. Er zijn tal van lieden die anders denken en handelen!

De hoofdpersonen in deze casus zal de politie zeer zeker weer snel tegenkomen op ons pad door hun kat en hond gedrag. Zij kunnen kennelijk niet met en niet zonder elkaar. Daar heeft de samenleving steeds meer last van.

Kinderen nochtans hebben altijd de toekomst, volwassenen vaak niet meer!

Mijn verhaal

Wijkagent Han Tummers laat zich niet alleen in zijn wijken zien, hij beschrijft zijn belevenissen als wijkagent ook in zijn blog. Met succes. 

Het verhaal van een schrijvende agent.

door Emil Visser  

Weer of geen weer, Han Tummers komt op de fiets naar zijn werk. ’s Ochtends vertrekt hij van huis, net over de  grens in Duitsland, op zo’n tien kilometer van het politiebureau in Sittard, meestal met wind tegen. „Voordeel is dat ik aan het einde van de dag een cadeautje krijg van de wind”, glimlacht Han Tummers.

Dat is zo gewoon dat zijn collega’s raar opkijken als hij ook eens een keer met de auto naar het bureau komt. „En dan krijg ik commentaar van anderen die altijd met de auto komen. Ja, dat hoort er nou eenmaal bij.”

Tummers is de wijkagent van Grevenbicht, Obbicht en Papenhoven. Hij profileert zich met een blog over het politiewerk. Regelmatig plaatst hij berichten over de mooie momenten, of juist over de ellende, die hij meemaakt tijdens zijn bewogen werkdagen. Recent nog verscheen een verhaal over een lijk dat in het Julianakanaal werd gevonden. Eerder verschenen verhalen over een gewonde kat, een steekpartij en een gevecht met een tbs’er op zijn blog. Soms waagt Tummers zich ook aan gewaagde onderwerpen binnen de politiewereld, zoals de nekklem, de politie-cao en schietende agenten. Dit alles zet de term ‘schrijvende smeris’ in een ander perspectief. Hij strijdt met zijn toetsenbord tegen het beeld dat er van de politie is. Het is een strijd die hij niet kan winnen, zo beseft hij zelf ook. Maar wel een strijd die gevoerd moet worden, vindt hij.

„We moeten laten zien waar wij mee bezig zijn. Dat gebeurt gewoon veel te weinig.We moeten onze successen ook veel beter verkopen dan we nu doen.” Hij wil ‘de agent’ een gezicht geven. „Ik ben autodidact. Ik heb voor het schrijven geen opleiding gevolgd en eigenlijk doe ik maar wat. Toch merk ik dat steeds meer mensen mijn verhalen lezen. Sommige berichten zijn al 18.000 keer bekeken. Dan doe ik wel iets goed, toch?” Reacties krijgt hij ook. Veel vanuit het werkveld, maar ook van daarbuiten. Soms kritisch. „Maar dat is helemaal niet erg. Ik ben niet iemand die zulke reacties dan verwijdert. De meeste reacties zijn wel positief. Ik schrijf de verhalen overigens niet om reacties te krijgen, maar het is wel leuk.”

Tummers loopt al een tijdje mee in de politiewereld. In januari zit hij 39 jaar bij de sterke arm der wet. Hij belandde in het blauw door zijn toenmalige vriendin. „‘Dat lijkt me wel wat voor jou’, zei ze. Ik heb toen gesolliciteerd en kon beginnen bij de politieopleiding. Achttien jaar en een maand was ik toen. Op dat moment besefte ik nog niet wat voor vervelende en vieze dingen ik zou tegenkomen in het vak.” Achteraf gezien spreekt hij echter wel van de juiste keuze. „Ik zou niets anders willen, en ik vraag me tevens af of ik wel iets anders zou kunnen.”

Het advies van vaste lezers van zijn blog om een boek te schrijven slaat hij voorlopig in de wind. Maar de wijkagent let wel op met wat hij noteert. Hij probeert zijn verhalen zo te schrijven dat eventuele betrokkenen in hun waarde worden gelaten. Een logische vorm van zelfcensuur voor een politieman. „Ik wil geen nabestaanden verontrusten. Die mensen hebben het vaak al moeilijk.” Hij relativeert zijn eigen bijdragen wel. „Als ik die verhalen niet schrijf, ligt niemand er wakker van. Er ligt ook geen verplichting om de verhalen te schrijven, dus er is geen enkele vorm van druk.” Het schrijven van politieverhalen ligt in zijn visie wel op het snijvlak van werk en privé. „Het is meer een hobby.”

Soms komt het privéleven van de wijkagent even om het hoekje kijken in zijn verhalen. Zo heeft zijn (enige) dochter Lauren al eens gefigureerd verhalen. Net als haar vader is ze gaan boksen. Ook heeft ze judo gedaan en is ze nog steeds bezig met kickboksen. Tummers, trots: „Geweldig toch? Ik vind dat kinderenzwemles en judoles moeten volgen. Ik zie als agent van dichtbij wat er allemaal kan gebeuren. Het is belangrijk om jezelf te kunnen verdedigen.” 

Zelf was Tummers ook bokser in zijn jonge jaren. Dat was alleen niet te combineren met de politieopleiding. Ook is hij gediplomeerd judoleraar. Maar door een schouderblessure moest hij daar tien jaar geleden mee stoppen. Toch, zo geeft hij in een aantal voorbeelden aan, komen die vechtsportvaardigheden nogal van pas tijdens het politiewerk. Mentaal en fysiek. Een arrestatie van een beer van een kerel die zich verrast zag door een heupzwaai van de wijkagent bijvoorbeeld. Die actie was tevens onderdeel van één van zijn verhalen.

Maar niet alle verhalen die Tummers schrijft halen uiteindelijk de eindstreep. Soms blijft een verhaal op de plank liggen omdat het nog niet aan de smaak van de schrijver voldoet. Andere keren beoordeelt Tummers het verhaal als te confronterend voor de nabestaanden. „Die verhalen maak ik dan voor mijzelf.” Thuis wordt zijn vrouw niet overspoeld met wilde verhalen over het politiewerk. „Natuurlijk vertel ik over mijn werk. Maar het is niet dat ik helemaal leegloop. Er is tijd voor, en ik weet dat ik bij haar terecht kan. Dat is goed zo.”Want zijn ei kan de wijkagent vooral kwijt op de fiets. 

„’s Morgens denk ik na over wat gaat gebeuren de komende dag. Vandaag bedacht ik me welke vragen gesteld zouden kunnen worden tijdens het interview. En

ook dat het misschien eens tijd wordt om te praten met onze collega’s in Tudderen, vlak over de grens, in het kader van samenwerking. Op de terugweg neemt Tummers met zichzelf de dag door. Zijn verhalen bedenkt hij eveneens op de fiets. Met wind mee.„Dan komen de herinneringen terug en de letters bovendrijven.”

bron; De Limburger. 

En dan is het tijd voor koffie! Emil, nogmaals bedankt

Schildpad alleen op straat

Ik vraag me af of je letterlijk zal zinken als een baksteen in het naderende moeras, recht voor je. Je bent mooi gecamoufleerd en dus een met je omgeving. Scherpe kanten en hoeken heb je niet aan je lijf behalve dan je krachtige gebit.

Ik denk dat je de weg kwijt bent in de mensen omgeving. Je hebt een zware last te dragen in de vorm van een ogenschijnlijke zware militaire helm. Daar moet je maar “in“ komen!

Eigenlijk heb je deze huisstijl afgekeken van de familie der slakken tijdens hun evolutie. Ook zij nemen altijd hun huis op de rug mee. Jij doet bijna hetzelfde maar dan net weer iets anders belicht. Je leeft sowieso in je huis-helm. Rondom dicht gekit met slechts kleine uitsparingen voor je handen en voeten en uiteraard je hoofd. Jouw helm, pantser, kuras of tempel is hard en onverwoestbaar.

Je loopt trots rond en er zijn al heel wat vijanden geweest die hun tanden op dit pantser hebben kapot gebeten. Je laat hen steeds achter met een big smile en bij hen pijn in de bek. Eigen schuld. Dat jouw benen jouw helm kunnen dragen vind ik onvoorstelbaar sterk en stoer.

Jij solist, liefhebber van tropische temperaturen werd naar dit land gehaald als een klein lief spartelend en duikelend wezentje. Gekocht en opgenomen in onze liefelijke omgeving zwem je er vrolijk op los en krijg je veel te veel voedsel te eten in de vele wellness oases in vele woonkamers in ons land. Het nadeel is dat je dan deze wellness oases snel ontgroeit. Een luxe probleem is het gevolg.

Dus wordt je als persona non grata verwenst en naar buiten geschopt of via de wc geloosd in het riool. Gelukkig heb jij jouw kuras altijd bij de hand. Tegen stoten en inbeukend geweld bestand.

Je bent zwaar en log maar je lichaamsgewicht is goed verdeeld.

Op het land ben jij in je nadeel. Je bent er net zo langzaam als een slak. Op snelheid zal je dus niet winnen. Echter in het water of in zompige omgevingen voel jij je als herboren. In moerassen voel jij je thuis in je bijna natuurlijke habitat.

Je bent iemand die heel oud kan worden. Ook dat is genetisch bepaald. Je leeft van planten en klein ongedierte en dode vissen et cetera. Je baant in het moeras met je sterke gespierde ledematen de weg vrij. Je hoofd en via je lange nek vervolgens, eten de nodige proviand naar binnen. Alleen ben ik bang dat je het lastig krijgt in de wintertijd. Een fase die je kunt overbruggen door je in een toestand van schijndood te matigen. Maar dat is eigenlijk niet jouw ding. Er zijn helaas al vele diersoorten naar Nederland gehaald die het niet redden. Maar jij bent een vechter met sterke kaken.

Maar daar gaat het niet om. De zorgplicht ook voor te grote huis schildpadden is beklagenswaardig. Zoals de mens met elkaar omgaat zo gaat zij ook om met dieren die niet passen in de vele woonkamer oases. Als ik dan weer naar jouw geel/zwarte kleurenfoto! kijk dan zie ik je wachten, vechten en gedijen against all odds.

Gelukkig blikt jouw genetica ver terug tot in de oertijd. En altijd heb je het overleefd.

Winters worden tegenwoordig minder koud en zomers blijven laf en lauw. Schildpad ik noem je HERO, jij haalt het, hoop ik tegen beter weten in!

Je komt niet in onze natuur voor en bent niet gemaakt voor Hollandse vrieswinters. Als koudbloedig wezen moet je je kunnen opwarmen om voedsel te kunnen verteren. Dit lukt niet goed in onze vrije natuur. Een lange doodstrijd van 5 jaar is niet ondenkbeeldig. Dus dierenleed ten top. Om jezelf genoeg op te warmen loop je naar het asfalt.

Dat warmt lekker op, maar vaak wordt je net daar doodgereden door menselijke bolides. Gelukkig heb ik je gevonden terwijl jij desolaat ronddoolt.

En nu zwem je lekker rond in het Dierenpark Born tussen je geelwang-en-de soortgenoten in een mooie plas met water, oeverbegroeiing en rust.

Decibellen en Bandana

Dan krijg ik een melding van een aanrijding met blikschade in het stadscentrum ergens op een grote parkeerplaats. Mijn collega en ik helpen de onfortuinlijke bestuurders met het invullen van hun schade formulieren. Dan valt mijn oog op een adres van een van de betrokkenen waar ik een tijdje geleden opgetreden heb. Ik vraag de vrouw van; hoe gaat het nu in de straat en is het er nu wel rustig?

Zij kijkt me aan en zegt ja dat is waar ook, u bent daar geweest en heeft de zaken daar uitstekend rechtgetrokken. Na de bemiddeling gaat ze heel blij weg en zal de aanrijdingsschade bij de verzekeringsmaatschappij melden. Ze geeft me een hand als ze vertrekt, bedankt voor alles ook namens de buurt, zijn haar laatste woorden. Ik weet nu niet meer of zij de schuldige geweest is aan de aanrijding. 

Een paar maanden eerder zijn er veel meldingen bij de politie binnengekomen over geluidsoverlast in een straat in een volksbuurt. Bewoners hebben dan al vaak de politie gebeld en steeds opnieuw is er overlast ondanks politie interventies en waarschuwingen. De meldingen zijn bekend maar alsof de duvel er mee speelt is er keer op keer niet voldoende overlast geconstateerd door de politie, dus geen bewijslast. Dan heb je steeds iets uit te leggen als politie tegen de melder mbt de onrechtvaardigheid.

Op een doordeweekse middag heb ik incidenten afhandeling. Mijn collega en ik krijgen alweer een melding van muziekoverlast afkomstig van het bekende adres uit de straat van die mevrouw van de aanrijding. We weten dan al dat in de woning iemand woont van het ruigere soort met military boots en kleding, hij draagt bovendien een bandana en blijkt de top van de pikorde te zijn die de hiërarchie in de straat bepaalt. Mensen zijn bang voor hem en uiterst geïntimideerd door zijn woorden, gestalte, uitdossing en opstelling. 

Een bandana is eigenlijk een doek voor fietsenrenners om het hoofd koel te houden en het zweet op te nemen, maar ja dat hoeft niet perse. De bijdetijdse land piraten hebben er ook vaak een volgens de laatste mode. Het geeft hen schijnbaar iets van onaantastbaarheid of iets uit de medische hoek. Deze doek houdt de hersenpan bij elkaar en geeft een kennelijke grove hiërarchische overheersing aan.

Ik vraag assistentie van een collega in een onopvallende auto. Deze keer zullen we bij strafbaarheid politioneel performen. Naar mijn mening is het hoog tijd dat de overlast ophoudt. Genoeg is genoeg.

De politie heeft natuurlijk ook haar naam hoog te houden als ordehandhaver, toch! De collega in de onopvallende auto gaat luisteren. Hij geeft even later aan ons door dat er inderdaad sprake is van overschrijding van de toegestane muzieknormen en decibellen. Voorzien van een machtiging tot binnentreden gaan we even later met een paar collega’s naar het overlast adres.

De keuken-achterdeur staat open. De binnenplaats is met een hekwerk afgezet en daar heeft een hele grote hond zijn domein. Ik maak het hek open en de bandada komt naar buiten. Ik sommeer hem om zijn hond weg te houden bij ons. De boem/boem geluiden geselen op pijnlijke aard onze trommelvliezen, keihard die muzikale escapade. Hierna praat ik hem bij over de overlast en dat de maat nu vol is en we stappen gaan ondernemen om de overlast voorgoed te doen ophouden. De bandada is overrompeld, hij brengt geen verweer noch agressie in.

Ik legitimeer mij en laat de machtiging zien. Dan lopen we de woonkamer binnen. Het mag eigenlijk geen woonkamer heten. Want het is een odeon, een muziektempel met talloze muziekversterkers, mega geluidsboxen, mengpanelen en een veelvoud aan audio apparatuur en muziekdragers.

Ik vertel de bandana dat ik alles in beslag neem ook al vanwege de langdurige muziek- en buurtoverlast. Kennelijk ben ik duidelijk geweest want de bandada geen spatjes. Het had even goed gekund dat we zouden hebben moeten vechten om te kunnen handhaven. Zijn keus om dit niet te doen is voor hem een goeie keus geweest.

Heel wat politieauto ritten later staan alle inbeslag genomen audio apparaten in het politiebureau, een hele kamer vol met dat spul. Ik maak een klein mini proces-verbaal op met een waslijst aan inbeslagneming. 

Justitie heeft later een boete opgelegd en de apparatuur verbeurd verklaard. Kwijt dus.

Op het bewust adres is de aanloop dientengevolge tanende geweest en zijn er steeds minder ruige bandana’s over de vloer gekomen. Steeds minder ronkende motoren hebben het straatbeeld in de avond- en nachtelijke uren verstoord. 

Kennelijk is er een vorm van inkomsten debet geweest aan bezoek en overlast, want huurschuld kwesties hebben kennelijk geleid tot het beëindigen van het huurcontract.

De politie, mijn collega’s en ik hebben de volksbuurt en het woongenot weer eens veiliger en aangenamer gemaakt. In de tijd dat de casus gespeeld heeft is er geen sociale media en hebben we als politie dit succes niet kunnen delen.

Zoals altijd in de goede ouwe tijden is er opgetreden en zijn er spaanders gevallen en boompjes gekraakt. Het mocht toen geen naam hebben. Nu dus wel, uit de oude doos.

Tegenwoordig is het nog steeds rustig in deze straat.

Reanimatie

De ochtenddienst incidentenafhandeling op de rustige zondagochtend heb ik samen met collega wijkagent Peter. Verder schuift student Roger aan die in het kader van zijn politie opleiding praktijkervaring moet opdoen. Tegenwoordig zijn alle incidenten afhandelingsdiensten druk, apart of gewoonweg verbijsterend van aard. Vooral als we als hulpverleners mogen/moeten aantreden.

We zijn koud in gemeld bij de OC (meldkamer) of we krijgen een prioriteit 1 melding in de buurt. Er heeft een persoon in nood diverse keren ingebeld via 112 waarna de lijn op onverklaarbare wijze verbroken wordt. Deze persoon is kennelijk in hevige nood. Onmiddellijk optreden en hulpverlening is zeer gewenst. De ambulance is al onderweg, zo geeft onze OC aan ons door.

We rijden met gepaste snelheid naar de opgegeven woning, een flatgebouw. Op het bewuste huisadres wordt na herhaald aanbellen niet gereageerd. We komen dus niet meteen binnen in de gemeenschappelijke toegangsruimte. Na even rond-gerinkeld  te hebben op de omliggende adressen wordt de gemeenschappelijke voordeur met een mechanische ja-klik geopend. Op het bewuste huisnummer doet niemand open. Op de voordeur prijkt een opvallend rode sticker m.b.t. zuurstof patiënt COPD o.i.d. Navraag bij omwonenden resulteert niet in de noodzakelijke info. De meldkamer zegt dat het bewuste huisnummer het juiste is. Verder uitstel is geen optie. Dus moet de deur eruit.

Roger neemt het voortouw en trapt met drie gerichte trappen de halve deur en het slot eruit. Paf bam en de deur bezwijkt onder zijn beenkracht. We kijken binnen de woning. Inderdaad deze staat leeg. We overleggen met OC terwijl deze op de achtergrond al druk doende is om de persoon die gebeld heeft te traceren via de zendmasten en de politieregisters. We krijgen van de OC super snel de operationele info dat ook zijn nieuwe adres vlakbij is.

Snelheid en actief handelen is nog steeds geboden. We racen naar de nieuwe locatie. Ook hier doet niemand open. De rolluiken zijn omlaag en de gordijnen gesloten. Ik loop achterom en daar staat een slaapkamerraam op de kiepstand. Dit is volgens onze interne alarmbellen de place to be. Ik duw de raam naar achteren, krak krak krak. Helaas blijft ie hangen in zijn metalen hengsels. Roger met zijn boomlange lijf plaatst een breekijzer ertussen en met een krachtige wrik- hevelbeweging knalt de ruit eruit. Peter en Roger klimmen snel naar binnen want er is iemand in doodsnood. Zij openen de voordeur waarna de ambulance collega’s en ook ik, naar binnen kunnen.

In zijn slaapkamer ligt de bewoner op de vloer naast zijn bed. De telefoon ligt op het nachtkastje. Terwijl de ambu collega’s beginnen met de reanimatie zorgen wij voor voldoende licht en verschuiven het bed om meer werkruimte te creëren. Ik ben al heel blij dat de ambu collega’s de reanimatie starten. Voor ons is dat altijd moeilijk om de simpele reden dat wij niet vaak genoeg reanimeren, behoudens de IBT herhalingslessen. De ambu heeft ook super apparatuur en de juiste know-how hiervoor. De slaapkamer lijkt in no-time omgetoverd te zijn in medisch centrum west in het klein. Met zuurstof-, uitlees- en automatisch reanimatie apparatuur wordt de slaapkamerruimte al snel heel erg klein.

Dan arriveert volgens protocol de tweede ambulance. De reanimatie apparatuur doet krachtig zijn werk op de borst van de persoon. Even later na de vastgestelde positieve reanimatie effecten wordt de persoon op een brancard getild en voor transport naar het ziekenhuis in de ambulance geschoven. Er wordt van de patiënt die nog steeds buiten bewustzijn is, van alles opgemeten en geregistreerd.

Er is dan al een hele tijd vergaan vanaf het tijdstip van melding tot het forceren van een deur en een raam op twee verschillende locaties en het starten van de daadwerkelijke reanimatie.

De persoon –zo laat de apparatuur zien- heeft weer een hartslag, de reanimatie is dus gelukt. Nazorg wordt verleend in het ziekenhuis door de zorgprofessionals. Dan verlaat de ambu-crew deze locatie en gaan wij verder met het zoeken naar familiegegevens om hen te kunnen waarschuwen.

Ook laten wij via OC de woningvereniging inschakelen in de twee verschillende woningen voor de flinke breekschade om deze zo goed als het kan voor dit moment provisorisch te herstellen in verband met dichting, afsluiting en zaakwaarneming. Dit zijn wij verplicht en doen dit als onderdeel van ons werk dan ook graag.

We telefoneren een boel, en komen gelukkig achter de nodige familie gegevens die door andere collega’s in de regio op de hoogte worden gesteld. Ik zelf bedien de sociale media en ben blij met de vele positieve reacties die ons politiewerk in collegiaal verband met de ambulance collega’s ten deel is gevallen.

We praten nog even na op het bureau met onze collega’s tot de volgende melding zich aandient waarna wij weer overgaan tot de orde van de dag. Ergens in de buurt is ingebroken en de ruiten zijn vernield. Voor de zaakwaarneming nemen wij deze melding mee. Het weer is weerbarstig van wind, regen, hagel tot sneeuw afgewisseld met een zonnestraaltje. Veel mensen op de fiets zij als het ware overvallen door het humeurige weer en worden nat en verkleumd. De gure wind föhnt hen droog, terwijl zij hun route voortzetten met bedenkelijke stormachtige gezichten. Zij hebben gelukkig alleen maar last van het weer.

Na de dienst praten we nog even met Roger over zijn aanpak en betrokkenheid. Peter en ik hebben geen seconde het idee gehad dat Roger een politiestudent is. Hij heeft zich volwaardig aan zijn taak gekweten. Hij mag vaker met ons op dienst want hij is uit het goede politiehout gesneden.

Over het wel en wee van het slachtoffer doen wij geen uitspraken vanwege de privacy. Weet echter dat het leven soms aan een zijden draadje hangt. Als je geluk hebt aan een dun sterk blauw draadje, “the thin blue line”.

Mooi dat we hebben kunnen helpen.