Waar staat uw wijkagent anno 2017?

wie is Ricardo en wie is Han?

Waar staan uw wijkagenten in 2017?

Hij participeert volop in de wijken en houdt zich bezig met zorgelijke trends zoals woninginbraken, roof en geweld als 1e prioriteit. Onze preventie en repressie rondes in de wijken zijn steeds minder fysiek en te vaak geleid door de computer, terugbelverzoeken en overleggen met de netwerkpartners.

De werkzame mens kruipt steeds meer achter de computer waar hij of zij bestookt wordt met verzoeken via de e-mail. Dit geldt ook voor uw wijkagent. Wanneer ik alles zou lezen wat ik zou moeten lezen dan kan ik jullie verzekeren dat ik nooit meer een stap buiten het bureau maak. Ook hier geldt het motto; grenzen stellen en in balans blijven.

Uw wijkagent krijgt geregeld verzoeken om terug te bellen of wat dies meer zij. Interventies gaan geregeld telefonisch tenzij de melder niet opneemt, want wij als politie bellen onbekend. Daar zit dan weer een kleine malheur of spagaat in de verbinding. Dan bellen we graag aan bij de woning voor contact, beschouwing en advies.

De zorg dan. 1 keer per 3 weken wordt in stadsdeel overlegd gevoerd met de gemeente, de zorgaanbieders en maatschappelijke instanties waaronder woning verenigingen. Deze pilot is behoorlijk intensief en casussen worden waar nodig opgepakt om te investeren in mensen, toekomstverwachtingen, gewenst gedrag en een prettige woonomgeving. Door –waar het kan- eventueel tools aan te reiken om er maatschappelijk beter van te worden. Vaak is dit een strijd die te lang duurt voor de buurt.

Buurtparticipatie dan. Door overleg te voeren met de buurt en via de buurtplatforms die een afspiegeling dienen te zijn van de woonomgeving. Persoonlijk contact hierin is het beste en het meest directe.

Ogen en oren in de wijk. De WhatsApp groepen zijn een mooi voorbeeld van buurtparticipatie. Verdachte situaties melden via de App en daardoor gewaarschuwd zijn en blijven voor verdachte situaties die de buurt onveilig maken. Tijdens overleg worden de whatsapp-raderen geolied en bijgesteld.

Uw wijkagent is vooral achter de schermen bezig vaak 1 op 1. Dan is hij of zij niet fysiek in de wijk maar wel bezig met vaak complexe zaken die buurt overstijgend -zouden kunnen- zijn. Ik ben er dan wel maar jullie zien mij niet, terwijl ik met buurtzaken bezig ben. dit komt vaker voor dan jullie denken.

Hoor, wederhoor en begrip zijn de tools om respectvol met mekaar om te gaan. Vaak komt men met problemen die niet direct bij de politie thuishoren. Uw politie en uw wijkagent zullen dan adviseren waar uw casus thuishoort. Geregeld wordt dit niet geaccepteerd, helaas.

De Nationale Politie staat nog in de startblokken en onderhuids zijn er ontzettend veel processen bezig waar ook ik soms van schrik. Gevoelsmatig voel ik mij een steeds minder goeie vakman. Ik zei het al de informatiestroom is gigantisch. Ik probeer mij drijvende te houden op basis van need to know en nice to know.

PS; Ik was ooit een keer bij Scotland Yard in hartje Londen op bezoek als politiegast en niet als verdachte. Daar deelde een politie expert mede dat de hoeveelheid informatie niet leidend of lijdend! is. Maar wat je met de informatie operationeel kunt bewerkstelligen.

Ook ik worstel dagelijks met deze materie en de vraag wat kan ik oppakken en wat moet ik oppakken. Dan hoop ik maar dat ik de goeie keuzes maak of gemaakt heb.

U kunt mij bereiken via www.politie.nl of via mijn politie email han.tummers@politie.nl of via de sociale media. Hierdoor lijkt het alsof ik altijd in dienst ben, maar ik kan jullie verzekeren dat dit niet het geval is. In principe mag u mij in kennis stellen van zaken en casussen die spelen. Mijn politie mail en berichten beantwoord ik of stop deze in mijn portefeuille. T.z.t. krijgt u bericht en soms niet, ook ik ben maar een mens en daardoor imperfect.

In de weekends participeer ik in de incidenten afhandeling dat is toch een kwart van mijn beschikbare werktijd. Dat vind ik ook mooi politiewerk.

Soms zoals nu zit ik op cursus en ben dan vaak afwezig. Niets menselijks is mij vreemd dus ook ik ben vatbaar voor de griep wat ik in december heb moeten ervaren. Vanaf 1 januari 2017 heb ik 40 actieve politie jaren op mijn teller.

Ook ik durf hulp te vragen in mijn organisatie. Ik heb mijn collega Ricardo Rutjens (zie foto) bereid gevonden om mij in mijn wijken te helpen. Ik ben daar blij mee. Mogelijk kunnen Ricardo en ik samen onze werkzaamheden in de wijken nog beter gestalte geven en daardoor betrokken blijven voor alles wat er speelt.

We maken bij de politie veel mee en geregeld val ik u lastig met de laagdrempelige menselijke maat op politiegebied en deel ik mijn ervaringen via mijn blog; www.hantummers-wijkagent.blogspot.com ook uit deze wijken

Het kan altijd beter en daar werken we aan, samen met jullie. We hopen op begrip.

Mocht u woonachtig zijn in Obbicht, Grevenbicht, Papenhoven en Stadsdeel 1 van de gemeente Sittard-Geleen dan nodig ik jullie graag uit om mij op facebook te volgen. Facebook is voor mij een open bron waar ik informatie deel.

Ricardo bedankt voor je hulp.

Toch maar dit relaas in een blog verankerd! Need to know!!
http://hantummers-wijkagent.blogspot.com/2017/01/waar-staat-uw-wijkagent-anno-2017.html

Kind vermist op 31 december 2016

Af en toe heb ik dienst met collega Ruud. Als het dan zover is dan denk ik altijd weer terug aan een moord/doodslag meer dan 20 jaar geleden in een onbewuste flashback. In dit voorval hebben buren elkaar het leven zuur gemaakt en uiteindelijk is er een dodelijk schot gelost. Ruud en ik zijn toen als eerste ter plaatse gegaan en hebben het slachtoffer onder onze handen en ogen dood zien gaan in een gevaarlijke situatie. Alle hulp –ambulance- die toch snel met ons op de plaats van het delict gekomen is destijds heeft niet kunnen voorkomen dat het slachtoffer zijn laatste adem heeft uitgeblazen. De details zal ik niet noemen uit piëteit met de nabestaanden.

De gevaarlijke toestand in de buurt en de woning hebben we destijds met vereende krachten snel kunnen stabiliseren en weer veilig kunnen maken, door de snelle aanhouding van de dader en de inbeslagname van het vuurwapen.

Nu weer terug naar het hier en nu. Tegen 16.00 uur geeft onze OC een opdracht uit aan Ruud en mij. Er wordt een kind dat nog niet qua leeftijd aan de pubergrens komt, vermist. Ons politiebureau is gesloten. Het aantal surveillance auto’s is beperkt. Dus gaan we bij de melder van de vermissing een nader onderzoek instellen. Het blijkt te gaan om een vermissing in de hoogste categorie.

Van de melder, pleeggezin, krijgen we te horen dat het kind een brief heeft achtergelaten en uit eigen beweging is vertrokken. Uit ervaring kan iedereen bedenken dat dit kind behoorlijk gevaar zou kunnen lopen, mede gelet op bepaalde social media zoals; sexting, loverboys e.d. misbruik.

We krijgen tal van veronderstellingen te horen en plegen overleg. De OC rechercheert via RTIC stevig mee in de periferie van de info stroom. Ruud en ik kleppen tal van adressen af. Dan begint het donker te worden. De kruitdampen van het vuurwerk in combinatie met een mistige smog of een smoggige mist, laten me onverwacht fantaseren over een war-zone. Ik hoor harde dreunen en knallen. Zou het vuurwerk wel legaal zijn? Wie zal het zeggen. De vuurwerk controles van de politie zijn dan afgelopen want vanaf 18.00 uur op de laatste dag van 2016 mag je vrijelijk knallen. Opruimen achteraf, dat is weer een andere fatsoen kwestie.

Heel wat mensen hebben Ruud en ik gesproken op meerdere adressen. We komen helaas niet bij ons target, het vermiste kind. Vanaf het bureau is door de OPCO (operationeel coördinator) Ed, de piketdienst vermiste personen ge-paget. Deze gaat vanuit zijn discipline kijken wat hij kan gaan doen. 

Met hem heb ik ook nog telefonisch contact. Ik mail hem want hij kan via zijn oude telefoon geen registraties lezen. Hij heeft nog een ouder model telefoon zonder BVIB (naslag mogelijkheid voor personen, voertuigen en registraties etc. Lang leve de ICT in progress! We tikken de melding en onze bevindingen in de computer want bij de melder van het pleeggezin waar het kind woont, is alles op een briefje geschreven. ICT op straat, zover zijn we nog steeds niet.

Dan gaan Ruud en ik alweer naar buiten weer op weg naar nieuw adressen waar het kind zou kunnen zijn. Onderweg geeft de OC een melding door aan een andere surveillance dat er bij een (v)echtscheiding de vlam in de pan is geslagen en er gevochten wordt over de rug van het kind dat niet meegegeven wordt. DE OC stuurt nog een tweede surveillance mee. De vader wordt ter plaatste aangehouden. Ruud en ik kunnen doorgaan met ons speurwerk naar het vermiste kind.

Achter de schermen wordt het steeds drukker. Er zijn details die nopen tot extra inzet. Er wordt gedacht aan het uitpeilen van de gsm etc. Er moet snel succes worden geboekt. We doen er met zijn allen alles aan. Mooi om te zien, te horen en te weten dat al het mogelijke gedaan wordt bij de politie en - achter de schermen - ook bij de hulpverleningsinstanties, die ingeseind zijn via hun 24/7 piketdienst. Ons opsporingswerk levert nog steeds geen opening en de tijd begint te dringen.

Jaren geleden heb ik van A tot Z meegewerkt aan een vreselijk gebeurtenis n.a.v. een vermist meisje dat vermoord is. Vreselijk vind ik dat nog steeds. Dus we zijn zeer gemotiveerd.

Omstreeks 21.00 uur komt er een telefoontje van een collega dit ons een locatie geeft in de buurt. Ik ken de locatie en sommige bewoners en familie. Op deze locatie gekomen blijkt dat, met veel mensen in een groot tuinhuis de oudejaarsavond gevierd wordt met muziek, drank en veel plezier. De bewoner komt op ons verzoek naar buiten maar weet niet waar het kind is. Een ander adres in de buurt zou mogelijk de oplossing en de vindplaats van het kind in beeld kunnen brengen.

Na aanbellen bij dit laatste adres deel ik mijn hoedanigheid en het doel van onze komst mede aan de bewoner, die ik ken. In de woning is nog een persoon aanwezig van wie de naam eerder genoemd is in het politie circuit. Mijn vraag of het kind in de woning is, wordt bevestigend geantwoord. Het kind ligt geëmotioneerd op bed. Ook de lijfelijke moeder is bij haar. Dan moet we het kind overbrengen naar het pleeggezin. Dat is geen sinecure.

Ik krijg bijna het gevoel dat ik de navelstreng tussen moeder en kind moet doorknippen. Zij projecteren hun emoties op elkaar en daar komt niets of niemand tussen. Ik leg de moeder het handelsprotocol en scenario uit. Zij heeft geen beslissingsbevoegdheid hierin. Na veel plussen en minnen, wordt het kind in blakende gezondheidstoestand door ons teruggebracht naar het pleeggezin.

Ik bel onderwijl naar het bureau en vertel opco Ed dat we het kind gevonden hebben. Ook onze O.C. wordt geïnformeerd. De collega die de gouden tip heeft gegeven, is, als wij aan het bureau arriveren al met einde dienst en op weg naar huis. We hebben het er nog een keer over, Manon. Top info via jou. Ed heeft ongevraagd voor ons de systemen ingevuld en de vermissing af gesignaleerd, gelukkig.

Terug aan het bureau geven we de sleutels en het roepnummer van de surveillance auto over aan de collega’s van de nachtdienst. Er is extra openbare orde personeel i.v.m. oud en nieuw. Hopelijk krijgen zij een mooie en gezellige dienst.

Op 1 januari 2017 heb ik weer middagdienst noodhulp met collega Ruud. Van de beste wensen blijft niet veel over, zo lijkt het te zijn. Er is weer geen menselijke maat te ontdekken in het meldingenpatroon. Zalig Nieuwjaar en de beste wensen betekent voor de politie steeds meer, assistenties verlenen bij ruzies, inbraken. Ruud en ik worden alweer gedirigeerd naar een locatie waar een kind van de leeftijd van 2 jaar in het gedrang is gekomen. Het lont hebben wij uit dit virtuele kruitvat kunnen halen en rust in de situatie teruggebracht. De hulpverlening wordt uiteraard in kennis gesteld.

Jeetje! de toon voor 2017 is al op 1 januari ingezet. En de politie, die krijgt weer stevig geweld voor haar kiezen ook in het begin van 2017 zo blijkt weer eens in de sociale- en de media. Een jaarlijks terugkerende trend?

Gelukkig Nieuwjaar allemaal, gr Han

40 jaar in dienst bij de Politie

Begonnen met mijn politie opleiding ben ik op maandag 3 januari 1977. Ik weet het nog als de dag van gisteren, de goeie ouwe tijd! Dat zeggen oudere mensen van 58+ meestal als het over vroeger gaat, toch!

Door een kennis werd ik vanuit Sittard naar het treinstation in Roermond gebracht. Daar ben ik ingestapt in de grote blauwe rijkspolitie opleidingsschool bus. Met allemaal onbekende jongelui zijn we naar de bestemming gereden, de opleidingsschool in Baexem, een voormalig klooster.  Koffie  met vla bij de ontvangst om vervolgens te worden ingedeeld in 4 klassen. Ik in klas D. Nou dat heb ik geweten. Tijdens dit loodzware leerjaar ben ik geregeld door het stof gegaan.  De opleiding is in mijn beleving bijna Spartaans te noemen. Als het niet kan gaan zoals het gaat dan moet het maar zoals het moet. Dat heb ik geweten en gelukkig vol kunnen houden.

Een leuke anekdote: Na de eerste koffie en vla en de toespraak door de Overste en directeur Piet Leers van de opleidingsschool komt er even later een taxi het terrein opgereden. Een  toekomstige aspirant houdt het dan al voor gezien en taait met zijn koffer af voordat de opleiding hem in zijn greep kan krijgen. Hij heeft duidelijk eieren voor zijn geld gekozen. Ik zie hem nog instappen en wegrijden. LOL.
                     

Op dit moment maar dan precies 40 jaar terug in de tijd, heb ik na de eind examens een hard leerjaar bij de politie opleiding in Horn – Baexem, succesvol afgesloten. Yep ik mag de praktijk in, wat dat dan ook moge zijn. Blij dat ik van het leren af ben en met het echte politie praktijkwerk mag beginnen. Boeven vangen en mensen uit de nood helpen zijn mijn voornaamste doelen.

Er zijn in 1978 nog geen mobiele telefoons en de politie weet niet eens wat ICT betekent. Het computertijdperk is dan nog niet in de Nederlandse kwel- en denkgeest ingetreden. Kinderen spelen nog buiten en de menselijke verdraagzaamheid is groter dan nu. 

Typemachines merk Olivetti circa 15 kg in gewicht, laten blanco papieren in drievoud met carbonpapier ertussen, aangedreven door de 10 vingers van de diender, veranderen van letters in woorden tot een gestroomlijnd proces-verbaal verhaal. Tipex (blunderkwak) in kleine witte droge rechthoekjes, wie o wie kent ze nog, laten misslagen op papier verdwijnen als sneeuw voor de zon. Het inktlint van de Olivetti, zeg maar de aandrijfas tussen gedachten en ingeslagen ABC inktvormen op papier moet up to date zijn, zo niet dan is het zaak om deze handmatig te wisselen en gekleurde vingers halen bij het installeren van dit lint!

Alles wat we noteren verdwijnt in grote klappers in volgordes waar ik jullie niet mee zal vermoeien. Maar wel traceerbaar tot in de lengte van dagen. Wijzigingen en aanpassingen komen, maandelijks of adhoc, zo vaak als nodig via de post binnen. Het District Maastricht in mijn geval, heeft over alle landgroepen dan weer de spannende noviteiten van de algemeen inspecteur aan de man/vrouw gebracht.

Ik heb al een keer een poging gewaagd om iets te schrijven over mijn begintijd bij de Plisse. De link; http://hantummers-wijkagent.blogspot.com/2015/09/een-hoge-berg.html

De politiezenders in mijn praktijkjaren worden met scanners en zo gretig afgeluisterd door iedereen die dit belieft, waaronder criminelen en andere querulanten. Strafvordering staat dan nog aan het begin van de mallemolen van rechten en plichten. U weet ongetwijfeld waar ik op doel. Foto’s van incidenten worden vooral geschoten door de pers die hevig met de politie mee-scannert. Als je geluk heb krijg je van de pers af en toe een foto toegeschoven van een incident. Of van de Verkeersgroep die ge- en ongevraagd komt assisteren bij verkeersongevallen en technische onderzoeken aan motorvoertuigen verricht.

mijn ME opleiding januari 1979

Ik denk dat de meeste politiemensen minimaal 1 keer per maand een heftige gebeurtenis meemaakt. Eentje waar je wakker van kunt liggen en prakkezeren. Dit te vermenigvuldigen met 12 (maanden) en het aantal dienstjaren. Dit levert veel latente “geheugen”boeken op die het waard zijn om te openen. Tot dat moment suprême rusten zij in de grijze massa van de individuele diender. Ik denk dat het altijd zinvol is om dergelijke ervaringen te delen niet alleen onderling maar breed maatschappelijk i.v.m. de menselijke maat.

Tegenwoordig zijn we vooral bezig om opgedragen targets en doelen te halen en soms lijken bijzaken groter dan hoofdzaken, vooral wanneer adhoc iets opgeblazen wordt tot nationale proporties en/of politieke aandachtsvelden. Toegepast politiegeweld wordt met de dag grimmiger bekeken. Rechters oordelen hard. Wetgeving is in de maak om politie uit het strafrechtelijke gebeuren te halen. Geweld tegen de politie is ernstig en hevig te noemen. De korpschef waarschuwt: "Blijf met je handen van politie en hulpverleners af"

Maar vooralsnog is het nog niet zover. Zeg maar hoe uw politie het moet doen, lijkt soms het motto te zijn. Iedereen buiten de politiekringen denkt het beter te weten. Een leuke spreuk is; “walk in my Shoes and then tell me how to do my job. Een blog over my Shoes heb ik al een keer gedeeld.

De link; http://hantummers-wijkagent.blogspot.com/2015/02/walk-in-my-shoes.html

Ik merk de laatste tijd dat de Politie in het teken staat van de strikte bezuinigingen, vooruitgang, innovaties en meer doen met minder. Iedereen haalt ons in en ligt voor op wetgeving. Logisch want aanvullende wetgeving wordt pas ingebracht bij noviteiten op crimineel gebied of andere omissies in de maatschappij die nopen tot regels en zo. Het kat en muis spel van de volks-vertegenwoordiging, de regering en de waakhond, de senaat, staat een te vlotte beslisvorming in de weg. Dat is goed zo. Beter goed nagedacht dan op de blaren te moeten zitten.

Ook staat het politievak in het teken van opleidingen en levenslang oefenen en leren.

Mijn politiecirkel is rond. Veertig jaar geleden ben ik begonnen als aspirant – student aan de politieopleiding. In de destijds gemaakte afspraken zou ik met pensioen moeten kunnen na 40 jaar betrokken en dienstbaar geweest te zijn. Net als veel collega’s met mij.

De regering heeft met de politie iets anders in petto. We zijn kennelijk gezonder en vitaler geworden en mogen daarom langer blijven werken in tegenstelling tot andere zware beroepen.

Na 40 jaar betrokkenheid dienstbaarheid ben ik ongevraagd tot student gebombardeerd en nu voor de wijkagentenopleiding. Dat hakt er behoorlijk in, flink balanceren in de leerbanken.

Verder word ik geacht tot de leeftijd 67 jaar door te bikkelen. Ik hoop dat ik het haal want dat zou een mooi wapenfeit zijn, 50 dienstige politiejaren. Er is nog geen uitgekiend ouderenbeleid. In de nieuwste cao zijn nadere afspraken overeengekomen. Ik herken me vooral in de petitie; http://www.petities24.com/politieagent_tot_max_62_jaar

Ik zal in mijn politievak datgene blijven doen wat van mij verlangt wordt. Daarbij zal ik proberen mijn grenzen te stellen en aan mijn gezondheid en conditie te blijven werken. 

Tevens zal ik een denkbeeldig schild voor mij houden als verdediging tegen de onophoudelijke interne e-mail en bureaucratie.



Wat vind ik na 40 jaar nog steeds het mooiste om te doen? Boeven vangen, hulpverlenen waar ik kan en mijn politie ervaringen delen

Ik wens iedereen een mooi, gezond, veilig en gezellig 2017 toe,

groeten Han.