Translate

donderdag 21 september 2017

Napret en bizarre cijfercombi.

Een napret met bizarre cijfer combinaties

Op mijn vraag hoe laat ik geopereerd wordt op 5 september is dit omstreeks 09.00 uur. De 2e operatie op deze dinsdag. Op mijn kamer krijg ik een kwant operatiekledij aan. Veel geluk roept mijn kamergenoot. Ik zeg tegen hem vannuh, dat kun je beter tegen de chirurg zeggen!


Mijn kledij maakt niets uit want ik lig toch onder de lakens in mijn comfortabele bed. En onder narcose maakt de ziekenhuis mode op mij geen enkele indruk want ik heb andere sores dan kledij aan mijn hoofd. Glijdend op de rollers onder mijn bed word ik geruisloos over de linoleumvloeren (anti stof) een aantal verdiepingen lager begeleid. De broeder zegt niets, het lijkt een preludium op de naderende stilte en mijn totale knock out. 


Op het moment dat ik via de brede kamerdeur de gang indraai kijk ik omhoog, ontelbare witte vierkante plafondtegels worden onderbroken door een zwart-rode combinatie van een digitale rechthoekige klok. Het tijdstip is 09.11. heel apart dit tijdstip. Vorm je de cijfers andersom dan komt het World Trade Center en the Twin Towers in the Skyline van het New Yorkse Manhattan in beeld alsmede het vernietigende jaartal 2001 waarin terrorisme op de bres is geklommen en mondiaal de ellende heeft ingeluid. Heel apart deze onbewust geactiveerde gedachten door de cijfer combinatie 09.11/11.09.

Ik schuif met bed en al de lift in en voel de ingezette afdaling zorgvuldig geruisloos en zonder horten en stoten afgeremd, waarna de lift deuren - sesam open u - opengaan. Ik ben nu tot op de 1e verdieping gedaald. Het is er grillig, statig, fabrieks achtig en bovendien een kille bedoening. O.P.1. staat op de toegang. Een aangenaam groenkleurige deur klapt open. In de ruimte worden de honneurs overgenomen door groen aangeklede operatie medewerkers. De broeder neemt afscheid. Viel Glück zegt ook hij. Ik zeg niets. 

Er wordt mij voor de tigste keer gevraagd – nu door een dame - aan welke kant ik geopereerd moet worden. Jeetje, wat word ik stevig bij de les gehouden. Maar goed, stel je voor ze opereren de verkeerde schouder, dat zou wat zijn, nietwaar! Ik krijg een verwarmde deken over mij heen gelegd, wat een verwennerij. Mijn o.p.-kledij is edoch zomers luchtig, hoogstwaarschijnlijk daarom dus…

Dan komt er weer een andere in Grün geklede man – de internist - bij de smalle o.p. tafel waar ik mij zelfstandig opgehesen heb. Hij vertelt nog van alles en dat ik goed en diep moet inademen, waarna het zuurstofmasker opgezet wordt. Dan wordt de wereld om mij heen plotsklaps sereen en stil, verzetten tegen deze comateuze situatie heeft geen zin. 

De mooiste langdurige knock-out (pijn is voor later als napret) van mijn luttele bestaan. Zo snel en geruisloos alsof deze door een sniper/sluipschutter met een ragfijn niet voelbaar instrument is ingezet. De perfecte knock-out in bokskringen, waarin ik mij veelvuldig begeven heb in mijn jonge pugilistische jaren.

KLIK HIERNA VOOR;  VIDEO VAN SCHOUDER OPERATIE

Intussen - tijdens mijn narcose - heeft de chirurg Dr. Hammer, zijn precieze operatiewerkzaamheden minutieus uitgevoerd en is mijn kapotte schouder verwijderd waarna implantatie van de prothese, waarvan ik de trotse nieuwe bezitter ben, met in de venijnige staart een ellenlange pijnlijke revalidatie.

Mijn angsten tevoren zijn slechts en alleen de onrust dat de narcose niet voldoende vat op mij zou krijgen en ik alles zou kunnen horen en voelen tijdens mijn o.p. Deze angstdroom is gelukkig niet bewaarheid.

Dan sla ik mijn ogen open op de recovery-room. Op de achtergrond hoor ik iemand roepen, Kijk, hij reikt naar zijn schouder. In mijn onderbewustzijn in de denkbeeldige tunnel tussen narcose en ontwaking heb ik kennelijke gedachten en/of gevoelens die deze handreikingen onbewust hebben doen ontstaan.

Echter ik kan mijn schouder niet aanraken want ik lig vastgesjord aan een stevige zwarte riem. Een voor mij onmogelijke beweging dus. Het is intussen 14.00 uur laat de witte klok aan het plafond mij met mijn ogen registreren. Ik ben niet nauctious, d.w.z. misselijk. Goed werk van deze internist. Wat een fantastisch Chirurgisch team. Mijn arm is ingepakt in een arm-slingshot-orthese die boven en achterlangs aan mijn lichaam bevestigd is. Mijn geopereerde arm en schouder kunnen geen kant op. 

Totally gevangen in de zorg, maar goed ook.

Vervolgens krijg ik tig pijnkillers. De slingshot-orthese, ik kan er maar niet aan wennen, maar ja dat moet nu eenmaal. Slapen en bewegen blijft lastig. Terug op de kamer merk ik dat ik groggy ben/wordt op het toilet terwijl ik een infuus op een paal gespietst en een drainage-plastic-bol vol met bloed zwalkend als een dronkaard meezeul richting badkamer. Ik ben op dat moment de enige patiënt op de kamer. De zuster komt boos binnen en leest mij de levieten die ik rustig en zonder weerwoord onderga. Dat was niet zo slim van mij. Ik zal het niet meer doen zuster Nightingale, antwoord en beloof ik haar. Zij helpt mij met aankleden in mijn naakte bestaan want dat lukt mij niet zo goed zelfstandig en groggy. 

Langzaamaan verdwijnen deze grogginessiteit en narcose perikelen uit mijn bloedbaan. Ik word ietwat meer heer en meester over mijn bewustzijn, gelukkig.

Praten, lukt direct na de o.p. niet of nauwelijks. Men heeft mij geïntubeerd. Ter voorkoming van het wegzakken van mijn tong in de luchtwegen o.i.d. heeft men een tube bevestigd die langs mijn keel en stembanden heeft geschuurd. Ik ben hees en praten, valt mij moeilijk. S-avonds app ik met mijn gezin en maak hen nodeloos ongerust omdat ik hen app dat ik niet kan praten. Zij vrezen het ergste door mijn slecht gekozen app-woorden. Narcose doet gedachten en uitingen in ieder geval geen goed. Ff later herstel ik mijn omissie en verdwijnt in mijn gezin de nodeloze ongerustheid.

Een dag later krijg ik bezoek van mijn liefste Maedjes. Dat geeft kracht in de route van genezing, yes. Ik kan dan alweer praten door Fisherman ’s friends-achtige zuiverende acceleratie van mijn keelgebied.

Meteen na de o.p. krijg ik bezoek van de fysio. Ik moet snel aan de gang want niet gebruik van de schouder en pezen betekent automatisch dat mijn pezen inkorten, iets wat überhaupt niet mag of toegestaan is i.v.m. troubles later in het genezing parcours. Onder toezicht en aanwijzingen wordt mijn arm zijwaarts omhoog gebracht tot 90 graden. Ik geef geen kick. De fysiotherapeute is positief verbluft. Vooral moet ik veel pendelen met mijn arm dus, uithangen en beheerst naar voren en naar achteren zwaaien.

De dag erna krijg ik een elektrische stoel (nee, niet die van de doodstraf) met aan de rechterzijde een elektrische swing waarin mijn arm wordt gelegd, minutieus aangepast op mijn lijf en leden. 3x daags een half uur oefeningen doen is hier het devies, wat ik trouw opvolg. Geen sinecure dit bewegen, dat kan ik constateren. Doorzetten dus.

Elke dag bloed geven om na te gaan of er evt. ontstekingen en bijwerkingen opdoemen, waaraan ik niet eens denken kan omdat ik zulks domweg niet weet. Medicijnen zijn ontsteking werend etc. Men heeft bovendien wangslijm afgenomen. Blijkt te zijn voor het vaststellen of ik vatbaar voor MRSA ben en niet of ik een gezocht misdadiger ben in de Düsseldorfse politieregisters, een gedachte die zomaar bij mij opgekomen is. Beroepsdeformatie? het zou zomaar kunnen, toch!

Net voor de o.p. deelt de dokter/chirurg mij mede het slechtst mogelijke scenario. Jeetje, theoretisch kan e.e.a. heel slecht uitwerken. Ik zal hier niet verder over uitweiden. Hij markeert met een kruis de o.p. schouder met een marker. Ik stel mij open voor de o.p. en geef hem mijn volste vertrouwen. Weet dat Dr. Hammer een gerenommeerd chirurg in Düsseldorf Schon Klinik, is.

Voor pendeloefeningen zoek ik de buitenlucht op, vanaf het moment dat men mij heeft verlost van de stationaire infuus en de bloeddrainagebol. Wandelen, arm-pendelen. Frisse lucht en kijken en genieten naar de mooie rijn doet mij alle lichamelijke ongemakken al snel vergeten. Met als grote hulp de pijn-killers die voor 100% hun uiterste best doen in mijn schouder omgeving.

Elke ochtend komt Dr. Hammer op visite en deelt mij mede dat hij zeer tevreden is over mijn vorderingen en de positieve berichten uit de Fysiotherapie hoek omtrent mijn inzet.  Dr. Hammer zegt mij dat hij een spier heeft moeten doorsnijden, voor het creëren van de benodigde ruimte die een of meerdere van mijn schouderspieren als een torenwachter geblokkeerd heeft/hebben.

De ziekenhuisopname tot vorige week woensdag wordt gelukkig met 2 dagen ingekort tot de datum van 11.09. Alweer die getallen, bizar toch!

Mijn gedachten, wat ik in het ziekenhuis kan oefenen, kan ik thuis ook, vastberaden als ik ben. Ik bedank het chirurgisch team, de verpleegsters, de fysiotherapeuten en last but NOT least de medewerkers die de boel schoon en fris houden, allemaal voor hun goeie zorgen en betrokkenheid. Ik vul het evaluatieformulier net voor mijn vertrek dan ook heel positief in.

De chirurg doet de verdere nazorg over aan mijn orthopeed met aanbevelingen en deadlines. 

Maandag 18.09. gaan de 18 metalen hechtingen uit mijn schouder.

Verdere fysiotherapie is afgesproken om daarna naadloos over te gaan in revalidatie.

Voorlopig zal ik aan mijn herstel werken, weet dat ik thuis in de allerbeste handen ben,

Hartelijke groet, Han