DNA-match

In een najaar sta ik gepland voor assistentie-taken bij het afnemen van DNA in het regiobureau van politie. Samen met collega’s van Forensische Opsporing moeten we zorgen voor de uitvoering van een heuse inhaalslag. Vele mensen die hun DNA moeten afstaan zijn opgeroepen om te verschijnen. Niet verschijnen, betekent het risico lopen om op een ander ongelukkig en ongelegen moment opgepakt te worden.

Mijn aandeel en dat van mijn collega is de WIPI zuil bemannen en de nodige werkzaamheden uit te voeren. Dat betekent dus digitale foto’s nemen, vingerafdrukken en het aangeboden legitimatiebewijs controleren. Vele ogenschijnlijke normale personages passeren tijdens deze lange werkdag de politionele revue, wellicht hebben zij onzichtbaar angstzweet in hun handen! Maar weet, angst kun je ruiken en zien.

Hun vermeende daden echter staan in schril contrast tot hun voorkomen. In het algemeen zijn de klanten deze dag, rustig, zenuwachtig, timide en meegaand of zelfs spijtoptant.  Maar ook een paar van het kaliber; ik en mijn vrienden tegen de politie en verder iedereen die op ons pad komt. Grappig. Ik weet dat uit deze categorie potentials, nog niet bewezen casussen naar voren zullen komen wanneer hun DNA gematcht wordt met openstaande criminele activiteiten. Dan is het BINGO en worden ze uit de criminele vijver gevist met een juridische vlijmscherpe pijnlijke haak. De gevolgen zullen zij dan na gedegen onderzoek moeten dragen na uitspraak van de rechter.

Tegenwoordig bij controles, of andere zaken waar politie bij geroepen wordt, lichten signaleringen voor afname DNA op uit de digitale registers. Dan is er geen ontkomen meer aan de DNA match en deze matchen hebben inmiddels al vele hits opgeleverd maar er zijn nog vele casussen in het ongewisse.

Deze dag brengen mijn werkzaamheden mij in gedachten terug bij een artikel in de media van een DNA-match van een brute serieverkrachter. 

De ongemeen lugubere seksuele gewelddadigheid in de Nederlandse maatschappij, Utrecht, heeft minimaal 22 slachtoffers en hun gezinnen in hun intiemste integriteit getroffen. Voor de verwerking praten de slachtoffers en naasten praten met de hulpverlening, therapeuten en verder. Hun toekomst is donker gekleurd door vreselijk aangedaan monsterlijk leed.

In Utrecht gaat dit al meerdere jaren op deze navrante wijze. Het ene na het andere gezin is geestelijk en lichamelijk gesloopt, alle voorspoed bruut om zeep geholpen, nooit meer vreugdevolle momenten of een simpele welgemeende glimlach. Slechts opgedroogde tranen en uitgebluste gezichten zijn de stille getuigen die resteren.

De gemeenschap heeft mee geleefd in emoties, in de rollercoaster van bruut geweld gepleegd door een jarenlange onzichtbare verkrachter.

De politie heeft in al die jaren hun stinkende best gedaan om deze verkrachter in de kraag te grijpen. Alle pogingen tot aanhouding zijn op niets uitgelopen. Kosten noch moeite zijn gespaard. Eureka, moderne technieken hebben op een onverwacht moment toch nog geleid tot de dader.

De gevreesde zedendelinquent is pas naar voren gekomen na een DNA-match.

In maart 2015 is de seksmaniak door de politierechter veroordeeld voor de diefstal van twee fietsen, waaronder een lokfiets van de politie. Hij heeft hiervoor een werkstraf en geldboete gekregen. Door strengere wetgeving, heeft hij DNA moeten afstaan. Dit is in een databank vergeleken met eerder dna-materiaal gevonden bij de slachtoffers van de verkrachtingen, waarna de dader en schrik van menig Utrechtse studente alsnog tegen de lamp is gelopen, knock out voor hem ditmaal.

De verkrachter heeft op zitting voor de rechter geen enkele emotie getoond. Hij heeft slechts gebruik gemaakt van zijn zwijgrecht. Onbewogen en met totale minachting voor zijn slachtoffers heeft hij de rechtszitting over zich heen laten gaan. Hij heeft een vrouw met een fietspomp bewerkt en tot op het bot vernederd. Meer smerige details zal ik niet noemen. Na zijn daden heeft hij zijn slachtoffers achtergelaten als oud weggegooid vuil.

De rechter heeft 16 jaar gevangenisstraf opgelegd. TBS kan niet opgelegd worden omdat de verdachte gebruik maakt van zijn recht om hieraan niet mee te werken. Jeetje, tijd voor nieuwe wetgeving!!

Het zit de rechter niet mee om recht te spreken. Want slecht 4 verkrachtingszaken kunnen de verdachte aangerekend worden. Andere zaken zijn intussen aangepast maar de verdachte kan hiervoor niet veroordeeld worden om de administratieve reden dat de verkrachter zijn daden heeft gepleegd voor de wetsaanpassing. Gevoelsmatig 18 keer geen straf en geen genoegdoening! 

Het lijkt erop dat het veroordeelde monster meer rechten dan plichten heeft. Recht op bijstand. Recht op een opleiding. Recht op terugkeer in de maatschappij, na het uitzitten van zijn straf.

De slachtoffers hebben daarentegen levenslang met hun kroost. 

In hoger beroep is de serieverkrachter veroordeeld voor 16 jaar gevangenisstraf. link;

Utrechtse serieverkrachter in hoger beroep veroordeeld

Dan bedenk ik de Cold Case teams bij de politie die gelukkig steeds vaker hun opwachting maken en slijpen en onderzoeken aan zaken uit het verkleden die steeds maar weer naar boven komen en waar dankzij nieuwe technieken de dader gelukkig achterhaald en berecht wordt. Goed voor de familie dat hun zoektocht ten einde mag zijn. Dan kan uiteindelijk de gruwelijke verwerking beginnen.

Niemand kan gemist worden, zegt Jaap Jongbloed meestal en dat is ook zo.

Dan denk ik aan oude Limburgse casussen; Marjo Winkens, Tanja Groen, Nikki Verstappen en nog vele anderen. De waarheid moet boven water komen. Ook hun dader(s) en/of medeplichtigen moeten snel gevonden en bestraft worden. Ook in België komt er schot in de zaak mbt de bende van Nijvel die in de jaren 80 dood en verderf hebben gezaaid. Zie de link >  BENDE VAN NIJVEL

Dan pas is recht gedaan

PS: Info mbt Cold Cases klik op de link > Informatie over Cold Cases