Decibellen en Bandana

Dan krijg ik een melding van een aanrijding met blikschade in het stadscentrum ergens op een grote parkeerplaats. Mijn collega en ik helpen de onfortuinlijke bestuurders met het invullen van hun schade formulieren. Dan valt mijn oog op een adres van een van de betrokkenen waar ik een tijdje geleden opgetreden heb. Ik vraag de vrouw van; hoe gaat het nu in de straat en is het er nu wel rustig?

Zij kijkt me aan en zegt ja dat is waar ook, u bent daar geweest en heeft de zaken daar uitstekend rechtgetrokken. Na de bemiddeling gaat ze heel blij weg en zal de aanrijdingsschade bij de verzekeringsmaatschappij melden. Ze geeft me een hand als ze vertrekt, bedankt voor alles ook namens de buurt, zijn haar laatste woorden. Ik weet nu niet meer of zij de schuldige geweest is aan de aanrijding. 

Een paar maanden eerder zijn er veel meldingen bij de politie binnengekomen over geluidsoverlast in een straat in een volksbuurt. Bewoners hebben dan al vaak de politie gebeld en steeds opnieuw is er overlast ondanks politie interventies en waarschuwingen. De meldingen zijn bekend maar alsof de duvel er mee speelt is er keer op keer niet voldoende overlast geconstateerd door de politie, dus geen bewijslast. Dan heb je steeds iets uit te leggen als politie tegen de melder mbt de onrechtvaardigheid.

Op een doordeweekse middag heb ik incidenten afhandeling. Mijn collega en ik krijgen alweer een melding van muziekoverlast afkomstig van het bekende adres uit de straat van die mevrouw van de aanrijding. We weten dan al dat in de woning iemand woont van het ruigere soort met military boots en kleding, hij draagt bovendien een bandana en blijkt de top van de pikorde te zijn die de hiërarchie in de straat bepaalt. Mensen zijn bang voor hem en uiterst geïntimideerd door zijn woorden, gestalte, uitdossing en opstelling. 

Een bandana is eigenlijk een doek voor fietsenrenners om het hoofd koel te houden en het zweet op te nemen, maar ja dat hoeft niet perse. De bijdetijdse land piraten hebben er ook vaak een volgens de laatste mode. Het geeft hen schijnbaar iets van onaantastbaarheid of iets uit de medische hoek. Deze doek houdt de hersenpan bij elkaar en geeft een kennelijke grove hiërarchische overheersing aan.

Ik vraag assistentie van een collega in een onopvallende auto. Deze keer zullen we bij strafbaarheid politioneel performen. Naar mijn mening is het hoog tijd dat de overlast ophoudt. Genoeg is genoeg.

De politie heeft natuurlijk ook haar naam hoog te houden als ordehandhaver, toch! De collega in de onopvallende auto gaat luisteren. Hij geeft even later aan ons door dat er inderdaad sprake is van overschrijding van de toegestane muzieknormen en decibellen. Voorzien van een machtiging tot binnentreden gaan we even later met een paar collega’s naar het overlast adres.

De keuken-achterdeur staat open. De binnenplaats is met een hekwerk afgezet en daar heeft een hele grote hond zijn domein. Ik maak het hek open en de bandada komt naar buiten. Ik sommeer hem om zijn hond weg te houden bij ons. De boem/boem geluiden geselen op pijnlijke aard onze trommelvliezen, keihard die muzikale escapade. Hierna praat ik hem bij over de overlast en dat de maat nu vol is en we stappen gaan ondernemen om de overlast voorgoed te doen ophouden. De bandada is overrompeld, hij brengt geen verweer noch agressie in.

Ik legitimeer mij en laat de machtiging zien. Dan lopen we de woonkamer binnen. Het mag eigenlijk geen woonkamer heten. Want het is een odeon, een muziektempel met talloze muziekversterkers, mega geluidsboxen, mengpanelen en een veelvoud aan audio apparatuur en muziekdragers.

Ik vertel de bandana dat ik alles in beslag neem ook al vanwege de langdurige muziek- en buurtoverlast. Kennelijk ben ik duidelijk geweest want de bandada geen spatjes. Het had even goed gekund dat we zouden hebben moeten vechten om te kunnen handhaven. Zijn keus om dit niet te doen is voor hem een goeie keus geweest.

Heel wat politieauto ritten later staan alle inbeslag genomen audio apparaten in het politiebureau, een hele kamer vol met dat spul. Ik maak een klein mini proces-verbaal op met een waslijst aan inbeslagneming. 

Justitie heeft later een boete opgelegd en de apparatuur verbeurd verklaard. Kwijt dus.

Op het bewust adres is de aanloop dientengevolge tanende geweest en zijn er steeds minder ruige bandana’s over de vloer gekomen. Steeds minder ronkende motoren hebben het straatbeeld in de avond- en nachtelijke uren verstoord. 

Kennelijk is er een vorm van inkomsten debet geweest aan bezoek en overlast, want huurschuld kwesties hebben kennelijk geleid tot het beëindigen van het huurcontract.

De politie, mijn collega’s en ik hebben de volksbuurt en het woongenot weer eens veiliger en aangenamer gemaakt. In de tijd dat de casus gespeeld heeft is er geen sociale media en hebben we als politie dit succes niet kunnen delen.

Zoals altijd in de goede ouwe tijden is er opgetreden en zijn er spaanders gevallen en boompjes gekraakt. Het mocht toen geen naam hebben. Nu dus wel, uit de oude doos.

Tegenwoordig is het nog steeds rustig in deze straat.

Reanimatie

De ochtenddienst incidentenafhandeling op de rustige zondagochtend heb ik samen met collega wijkagent Peter. Verder schuift student Roger aan die in het kader van zijn politie opleiding praktijkervaring moet opdoen. Tegenwoordig zijn alle incidenten afhandelingsdiensten druk, apart of gewoonweg verbijsterend van aard. Vooral als we als hulpverleners mogen/moeten aantreden.

We zijn koud in gemeld bij de OC (meldkamer) of we krijgen een prioriteit 1 melding in de buurt. Er heeft een persoon in nood diverse keren ingebeld via 112 waarna de lijn op onverklaarbare wijze verbroken wordt. Deze persoon is kennelijk in hevige nood. Onmiddellijk optreden en hulpverlening is zeer gewenst. De ambulance is al onderweg, zo geeft onze OC aan ons door.

We rijden met gepaste snelheid naar de opgegeven woning, een flatgebouw. Op het bewuste huisadres wordt na herhaald aanbellen niet gereageerd. We komen dus niet meteen binnen in de gemeenschappelijke toegangsruimte. Na even rond-gerinkeld  te hebben op de omliggende adressen wordt de gemeenschappelijke voordeur met een mechanische ja-klik geopend. Op het bewuste huisnummer doet niemand open. Op de voordeur prijkt een opvallend rode sticker m.b.t. zuurstof patiënt COPD o.i.d. Navraag bij omwonenden resulteert niet in de noodzakelijke info. De meldkamer zegt dat het bewuste huisnummer het juiste is. Verder uitstel is geen optie. Dus moet de deur eruit.

Roger neemt het voortouw en trapt met drie gerichte trappen de halve deur en het slot eruit. Paf bam en de deur bezwijkt onder zijn beenkracht. We kijken binnen de woning. Inderdaad deze staat leeg. We overleggen met OC terwijl deze op de achtergrond al druk doende is om de persoon die gebeld heeft te traceren via de zendmasten en de politieregisters. We krijgen van de OC super snel de operationele info dat ook zijn nieuwe adres vlakbij is.

Snelheid en actief handelen is nog steeds geboden. We racen naar de nieuwe locatie. Ook hier doet niemand open. De rolluiken zijn omlaag en de gordijnen gesloten. Ik loop achterom en daar staat een slaapkamerraam op de kiepstand. Dit is volgens onze interne alarmbellen de place to be. Ik duw de raam naar achteren, krak krak krak. Helaas blijft ie hangen in zijn metalen hengsels. Roger met zijn boomlange lijf plaatst een breekijzer ertussen en met een krachtige wrik- hevelbeweging knalt de ruit eruit. Peter en Roger klimmen snel naar binnen want er is iemand in doodsnood. Zij openen de voordeur waarna de ambulance collega’s en ook ik, naar binnen kunnen.

In zijn slaapkamer ligt de bewoner op de vloer naast zijn bed. De telefoon ligt op het nachtkastje. Terwijl de ambu collega’s beginnen met de reanimatie zorgen wij voor voldoende licht en verschuiven het bed om meer werkruimte te creëren. Ik ben al heel blij dat de ambu collega’s de reanimatie starten. Voor ons is dat altijd moeilijk om de simpele reden dat wij niet vaak genoeg reanimeren, behoudens de IBT herhalingslessen. De ambu heeft ook super apparatuur en de juiste know-how hiervoor. De slaapkamer lijkt in no-time omgetoverd te zijn in medisch centrum west in het klein. Met zuurstof-, uitlees- en automatisch reanimatie apparatuur wordt de slaapkamerruimte al snel heel erg klein.

Dan arriveert volgens protocol de tweede ambulance. De reanimatie apparatuur doet krachtig zijn werk op de borst van de persoon. Even later na de vastgestelde positieve reanimatie effecten wordt de persoon op een brancard getild en voor transport naar het ziekenhuis in de ambulance geschoven. Er wordt van de patiënt die nog steeds buiten bewustzijn is, van alles opgemeten en geregistreerd.

Er is dan al een hele tijd vergaan vanaf het tijdstip van melding tot het forceren van een deur en een raam op twee verschillende locaties en het starten van de daadwerkelijke reanimatie.

De persoon –zo laat de apparatuur zien- heeft weer een hartslag, de reanimatie is dus gelukt. Nazorg wordt verleend in het ziekenhuis door de zorgprofessionals. Dan verlaat de ambu-crew deze locatie en gaan wij verder met het zoeken naar familiegegevens om hen te kunnen waarschuwen.

Ook laten wij via OC de woningvereniging inschakelen in de twee verschillende woningen voor de flinke breekschade om deze zo goed als het kan voor dit moment provisorisch te herstellen in verband met dichting, afsluiting en zaakwaarneming. Dit zijn wij verplicht en doen dit als onderdeel van ons werk dan ook graag.

We telefoneren een boel, en komen gelukkig achter de nodige familie gegevens die door andere collega’s in de regio op de hoogte worden gesteld. Ik zelf bedien de sociale media en ben blij met de vele positieve reacties die ons politiewerk in collegiaal verband met de ambulance collega’s ten deel is gevallen.

We praten nog even na op het bureau met onze collega’s tot de volgende melding zich aandient waarna wij weer overgaan tot de orde van de dag. Ergens in de buurt is ingebroken en de ruiten zijn vernield. Voor de zaakwaarneming nemen wij deze melding mee. Het weer is weerbarstig van wind, regen, hagel tot sneeuw afgewisseld met een zonnestraaltje. Veel mensen op de fiets zij als het ware overvallen door het humeurige weer en worden nat en verkleumd. De gure wind föhnt hen droog, terwijl zij hun route voortzetten met bedenkelijke stormachtige gezichten. Zij hebben gelukkig alleen maar last van het weer.

Na de dienst praten we nog even met Roger over zijn aanpak en betrokkenheid. Peter en ik hebben geen seconde het idee gehad dat Roger een politiestudent is. Hij heeft zich volwaardig aan zijn taak gekweten. Hij mag vaker met ons op dienst want hij is uit het goede politiehout gesneden.

Over het wel en wee van het slachtoffer doen wij geen uitspraken vanwege de privacy. Weet echter dat het leven soms aan een zijden draadje hangt. Als je geluk hebt aan een dun sterk blauw draadje, “the thin blue line”.

Mooi dat we hebben kunnen helpen.