Bromfietsdiefstal en geweld tegen politie

Een zondagmiddagdienst incidentenafhandeling, samen met collega Ravi. De briefing bij aanvang van onze dienst is zonder bijzonderheden. Buiten is het warm en de zonnige koperen ploert vuurt zijn weldadige stralen onafgebroken en zonder tussenpauzes op ons af. Het meldingenpatroon is in de laagste categorie verzonken en wil maar niet vlotten of schreeuwend wakker worden.

We rijden preventief naar enkele aandacht objecten. Niets schokkends tot dusver. Op het moment dat we een object besurveilleren daar waar de takken, struikgewas en andere stengelige vormen van moeder natuur hardnekkig trachten om de ruïne-achtige locatie aan het zicht te onttrekken, krijgen we van O.C. een prioriteit 1 melding opgedragen.

De andere patrouille zit net de warme hap te verorberen dus nemen Ravi en ik deze honneurs graag collegiaal waar. Ravi doet voor zijn geloof mee aan de Ramadan, een mooie reden voor mij om hem hierin te steunen en mijn eetpauze uit te stellen.

De prioriteit 1 melding dan; Een benadeelde heeft zijn gestolen bromfiets herkend en is de bestuurder gevolgd tot bij een adres waar zijn bromding parmantig in een voortuin van een woning geplaatst is. Wie doet mij wat! lijkt het motto te zijn. Inderdaad!

We treffen de aangever aan op een locatie in de buurt. De aangever overhandigt ons het aangifteformulier waarin een paar saillante details staan vermeld, die later goud waard blijken te zijn mbt de herkenning van zijn bromfiets.

Ik ken de straatnaam waar de bromfiets staat, vanwege eerdere besognes met een draaideurcrimineel die regelmatig politionele aandacht opeist.

Voor de rest heb ik geen ervaringen in deze straat of haar inwoners. We maken werkafspraken en de aangever zal zich afzijdig houden om de politie haar onderzoekswerk te laten doen.

Ravi en ik stoppen bij het aangeduide adres. De buurt is een arbeiderswerk waar de verpaupering met de dag gretiger toeneemt. Op de oprit voor de voordeur staan twee bromfietsen achter elkaar. We lopen ernaar toe. Ik maak met mijn Blackberry foto’s. We bellen aan en de deur wordt geopend door de bewoner. Steeds meer mensen komen in de deuropening staan. We delen hen mee wat we komen doen. Zonder enige noodzaak worden we verbaal geïntimideerd met bla bla bla en zo verder en tal van oude koeien worden uit de sloot gehaald waar de politie de schuldige is!

Kortom onredelijkheid ten top. We krijgen geen enkele medewerking en de druk op ons vertrek wordt door deze oppositie fors opgefokt. Hun vocabulaire wordt intimiderender, samen met de uitstraling van de aanwezige alfa mannetjes.

De padre de familias staat er met een ontbloot bovenlijf, net een Rambo maar dan zonder haren. Kaal als een biljartbal begint hij te schreeuwen en wil ons wegduwen uit zijn tuin. De politie moet wegwezen zsam is zijn schreeuwend doel.

Ravi en ik blijven rustig en gelaten. We willen de framenummers bekijken want als die in orde zijn is er verder niets aan de hand. We maken geen stap opzij en het Rambo kwartet begint steeds harder te schreeuwen. De intimidaties/bedreigingen en beledigingen en het zo mogelijk belemmeren van onze onderzoek handelingen zijn niet uit de lucht gevallen. De appel valt in dit gezin niet ver van de stamboom af, zal ik maar zeggen.

Tijdens het schrijven van deze blog moet ik plots denken aan een komische spaghetti western van weleer. Drie mannen staan in een stoffige buiten Arena in 1966 of zo. De muziek van Ennio Morricono dreunt mee en drijft de spanning op tot ongekende hoogten. Evenals de wind die hard mee-blaast in de woestenij en de ogen van de aanwezigen laat knijpen. Zand en tegen de felle zon in kijken maken dat de ogen van de spieders dichtgeknepen worden tot dunne harde rechte streepjes. De camera probeert halsstarrig om de diverse harde blikken onder de cowboy hoeden te vangen en bouwt samen met de muziek de spanning verder op. Dan wordt er geschoten en de held, wint het duel, de anderen bijten in het stof. Tja, zo gaat dat in de film met boeven. De muziek ontknoopt en fileert gelijktijdig de finale in een sprankelende heldhaftige apotheose. Even later - in een split of a second - ben ik met mijn gedachten weer terug in de voortuin met het voren omschreven parmantige gezelschap. en schrijf ik weer verder aan dit verhaal....

Ravi en ik constateren dat de verdachte bromfiets van diefstal afkomstig is door de saillante details vermeld in het aangifteformulier. We hebben de handen vol aan deze mensen en kunnen helaas de bromfiets niet veilig stellen omdat we even later tot aanhouding van de kwakende biljartbal moeten overgaan.

Het volgende moment als het niet anders meer kan, pak ik de grootste schreeuwlelijk en tegelijkertijd de meest gespierde vent, stevig vast. Ik ben voorbereid en alert op een gewelddadig politie-dansje met hem. De keuze om te reageren op mijn aanpak ligt nu geheel aan de zijde van deze querulant.

Ik ben links dus pak ik hem rechts bij zijn glad-alige onderarm stevig vast. Ik knijp er hard in en houdt mijn greep. Ik ben bedacht op wat eventueel aan geweld mijn richting komen gaat. Ik verwacht een harde klap maar die komt niet, deze biljartbal kan alleen maar schreeuwen en zich opblazen als een Halloween ballon. Hij geeft zich al snel gewonnen.

Ravi komt mij helpen met afboeien. Ondertussen zie ik dat een van de aanwezigen met een voorwerp - van achteren -  naar Ravi een gooiende beweging wil maken. Ik duw deze persoon hard voorover waardoor de worp zijn doel, mijn collega Ravi, ruimschoots mist. 

Assistentie via de portofoon wordt ingeroepen en met burning rubber komen diverse collega’s blauw blauw blauw ons assisteren en helpen. De bromfiets blijkt even later in de tumult te zijn verdwenen.

Alle personen zitten nu in de woning verschanst of zijn verdwenen. Behalve het aangehouden alfa mannetje dat zich gedwee in de politie auto laat plaatsen zonder verzet of verdere aantijgingen. Ik loop bij de woning achterom en zie een grote bek figuur ertussenuit knijpen alsof de duivel hem op zijn hielen zit. Ik roep hem aan maar dan begint hij nog harder weg van mij weg te rennen. ik laat hem want op dat moment is de situatie nog onveilig. Ik weet wie hij is en hij komt later aan de beurt.

In totaal worden twee personen aangehouden en meteen meegenomen. Zij verblijven enkele dagen in ons politiehotel. De andere betrokken figuren worden later aangehouden. Het recherche onderzoek draait en er wordt door meerdere collega's hard samengewerkt om de situatie en andere verdachtmakingen in te kleuren. Dat is geen sinecure. Er lopen diverse dwarsverbanden waar ik niet over zal uitweiden. Een zwaar dossier gaat na een periode van hard werken naar justitie. 

De politie ligt thans weer zwaar onder vuur in de media mbt de integriteit. De politie moet zich aan de regels houden. En jawel hoor, politie Nederland krijgt weer harde klappen te verduren op dit moment. 

Veel leesplezier en tot mijn volgende blog op;

www.hantummers-wijkagent.blogspot.com