Don't do drugs

Met de kop door de gevangenismuur van verdriet

Hij kijkt na zijn vredig ontwaken in de vrije wereld in de spiegel van zijn geest. Opnieuw voelt hij zich gevangen, maar nu in een paniekerige angstgedachte. Waarom? Zijn trauma is keer op keer die nare droom die hem steeds terug voert naar die afgrijselijke Amerikaanse cel tijdens zijn onvoorwaardelijke celstraf van drie lange onmenselijke tropenjaren, ver weg van zijn vrijheid en liefde.

Na zijn straf te hebben uitgezeten is het voor hem steeds opnieuw moeilijk wennen aan het normale buitenleven en tegelijkertijd het loslaten van de gedachten aan de onmenselijke wreedheden en -onderwerpingen in de gevangenis. Hij kan er niet of nauwelijks over praten. 

Dagelijks een terugkerende Boze kronkelende gedachte en ongekende angst-portie is de nasleep van zijn gruwelijke hard time in de cel.

Tijdens zijn hele gevangenisverblijf, hangt zijn geestelijk welzijn aan een flinterdun telefoondraadje als schakelknop. Hij mist de vrijheid, liefde en alles wat daarmee samenhangt steeds meer.

Zijn leven voor de straf, is best wel luxe en aangenaam geweest. Hij heeft kennis aan een leuke vrouw. De relatie begint echt te Boosten en te upgraden van een paar- naar ontelbare mooie buikvlinders. Satan maakt dat de hang naar extreme luxe en geld onverbiddelijk wordt en doet hem de slechtst mogelijke beslissing uit zijn leven maken.

Hij heeft wiet gekweekt en verhandeld en is als verdachte gearresteerd. 3 jaar onverbiddelijke gevangenisstraf is het harde oordeel van de rechter. Zonder verzachtende omstandigheden toe te passen. Zijn mooie toekomst, samen met zijn liefde,  is volledig weggevaagd.

De gedachten aan haar en aan de vrijheid helpen hem uiteindelijk als een ondoordringbaar gedachteschild door zijn moeilijke gevangenistijd heen. Mede dankzij de telefoongesprekken met haar op structurele basis.

Eenmaal terug in de maatschappij heeft zijn reddende engel op hem gewacht en sindsdien zijn ze onafscheidelijk en nog steeds innig verliefd.

Zijn boetedoening is na de 3 jaar zware gevangenisstraf helemaal afgevinkt. Nu in vrijheid als vrij man is het belangrijk om met zijn engel en haar zoontje een hechte familie te worden. 

Genieten van elkaar en het leven, werk te krijgen en houden en niet meer in verkeerde temptation terecht komen. Ook al prijken op zijn palmares de frases yalebird en drugsdealer. Het is nog steeds moeilijk om op het rechte pad te blijven. Zijn groteske gevangenis herinneringen behoeden hem voor nieuwe misstappen.

Hij wil een tastbaar statement voor zijn misstap en de hulp van zijn redster op zijn arm.

Dus op zijn onderarm prijkt nu zijn mooie Engel in warme kleuren, zittend op een “ticking” klok waarbij tranen over haar wangen "biggelen". Zij hebben de gevangenisstraf  eigenlijk "samen" uitgezeten!

Drugs maken meer kapot dan een heel leven kan goedmaken.

Het klokje tikt thuis het allermooist, toch!

Inferno op de autosnelweg

Profiel van de politie

Als kind in 1968 denk ik dat alle politiemannen feilloze superhelden zijn. Zij weten en kennen alles, vooral de wet en de daaruit voortvloeiende ambtshandelingen. Angst en twijfel kennen zij niet en zij vangen boeven bij de bosjes. Zij ruiken onraad en verderf op minieme afstand. Zij zijn sterk, energiek, kunnen zonder eten en drinken tijdens de zware diensten. Zij rennen en zwemmen zo ver als nodig is om mensen en hulpbehoevenden uit hun misère op het droge te trekken. 

Indien nodig schoppen zij met hun dienstschoenen zware locomotieven en wagons van het spoor. Zij tillen flatgebouwen op en lopen eronder door om de weg af te snijden en hierdoor de boeven hun pas. Bureaucratie kennen zij niet, Yippieyayee.

Zij lossen alles op met kolenscheppen van handen en gezond boerenverstand. Het onmogelijke doen zij direct, toveren op verzoek, wonderen, tja die duren wel iets langer. Tot zover mijn fantasie vergelijkingen, in het licht van de gedachten van mij als kind.

Jeetje, ik wil bij de politie. Later, de daad bij deze woorden gevoegd op aandringen van mijn toenmalige rots in de branding en huidige ex vriendin, die mij in deze richting heeft gemanoeuvreerd. DJW!

In 1984 trek ik opnieuw mijn wedstrijd bokshandschoenen aan voor de politiekampioenschappen in Rotterdam. Waarom ik dit vertel? Omdat ik kort geleden nog een keer het toenmalige politie personeelsblaadje gelezen heb over mijn boks palmares. Ik voel dit gevecht nog steeds, in mijn herinnering  (ontwijken, pareren, aanvallen, een harde wedstrijd) 

Mijn aandacht wordt vooral getrokken naar een leesstukje waar ik al zo vaak overheen gelezen heb. Dit keer niet en daarom deel ik dit graag. Het gaat erover; hoe de mensen in 1968 over de politie denken.

Het stukje is niet van mijzelf. Ik heb het wel gebruikt als een ludiek ingrediënt voor dit blog. Ik heb het stukje voor het grootste gedeelte uitgetypt want, in die tijd was Bill Gates nog niet bezig met computers en het latere programma Word perfect is nog niet uitgevonden. Knippen en plakken in die tijd gaat op papier met lijm, een kwast en vette vingers! Anders dan nu, uiteraard!

Tegenwoordig is er veel geweld tegen politie en we weten allemaal dat bij de politie geen superhelden werken. Maar normale mensen die elke dag omgaan met emoties en hun bloed, zweet en tranen geven om de job de masteren en datgene te doen wat nodig is om Nederland veilig te maken. No matter what!

Algemeen bekend is dat de samenleving veel weerstand heeft en geen gezag meer erkent van de overheid, in welke vorm dan ook gegoten of door wie dan ook uitgedragen.

Een politiemens heeft tegenwoordig een hart dat kan, mag en zal bloeden in “the line of duty”. Ook bloedt een politiemens tegenwoordig geestelijk. We noemen dit ptss, een verschrikkelijk onzichtbaar monster dat pijn blijft doen in een heel politiegezin, een heel leven lang! Kom daar maar eens uit, helden in de knel, mijn onvoorwaardelijk respect hebben jullie,

Het relaas uit 1968 dan; Een politieman is een mengsel van allerlei mensen, samengesteld uit heiligen en zondaars, uit stof en Goddelijkheid.

Wat is een agent? Aan de ene kant is hij van alle mensen degene die het hardst nodig is, aan de andere kant is hij het meest ongewenst. Hij is een zeldzaam naamloos creatuur, in zijn gezicht aangesproken met meneer de politieagent, achter zijn rug met idioot.

Hij moet zodanig diplomatiek zijn dat na het bijleggen van een ruzie, alle betrokkenen geloven dat zij gelijk hebben gekregen. Hij moet direct oordelen uitspreken, waarvoor een rechter misschien maanden, zelfs jaren nodig heeft.

Is hij vriendelijk, dan stelt hij zich aan, is hij het niet, dan zegt men; hij zeurt!

Is hij keurig gekleed, dan is hij verwaand. Ontbreekt er een knoop aan zijn uniform, dan is hij een landloper.

Haast hij zich dan is hij roekeloos. Is hij voorzichtig dan is hij lui.

Hij moet als eerste op de plaats van het ongeval of misdrijf aankomen en onfeilbaar zijn in het stellen van zijn conclusie.

Hij moet in staat zijn het met twee mannen, tweemaal zo groot en maar half zo oud, tegelijkertijd aan de stok te hebben. Zonder zijn uniform te beschadigen en zonder ruw te zijn.

Wanneer iemand op hem inslaat, is hij een bange lafaard. Slaat hij terug, dan is hij een bruut.

Een politieman moet alles weten en mag niets zeggen. Hij moet de zonden kennen maar mag er geen deel aan hebben.

De politieman moet in staat zijn aan de hand van een enkel mensenhaar een misdaad, het wapen en de dader te beschrijven en zo mogelijk ook direct weten waar de dader zich schuilhoudt.

Maar, wanneer hij de dader pakt, dan heeft hij geluk. Pakt hij hem niet, dan is hij een sufferd.

Een agent moet 10 nachten lang zijn best doen een getuige te vinden, die zich als puntje bij paaltje komt niets meer kan herinneren.

Hij bestudeert akten en schrijft stukken tot zijn ogen er pijn van gaan doen, om een proces op gang te brengen tegen een misdadiger die dan zonder meer meteen op vrije voeten wordt gesteld.

Een politieman moet tegelijkertijd minister, sociaal werker, diplomaat, rauwe kerel en gentleman zijn.

Wanneer hij bevorderd wordt, komt dit enkel en alleen door de goede inspraak van anderen. Wordt hij niet bevorderd dan is hij een nietsnut.

Hij moet in ieder geval een genie zijn, want hij moet voorzien in de ultieme behoefte van goed vakmanschap tijdens zijn dienstuitoefening.

Zeer zeker is bovenstaande personificatie humoristisch en sarcastisch maar ook bedoeld als een zeer realistische dagelijkse blauwdruk. Negatieve gevoelens en sentimenten zijn helaas niet te onderdrukken. Het is vaak niet rooskleurig in blauw politieland.

Tipje van de sluier. Politiemensen worden ouder en kennen onmenselijke stress door wat we meemaken tijdens onze diensten. Gruwelijkheden worden als eerste aan ons gemeld. We zijn verplicht om al het mens-mogelijke te doen om de chaos neer te slaan en een aanvaardbare veilige publieke ruimte te garanderen. We rijden niet lekker doelloos rondjes in een warme politieauto om de kerk en leuten de hele dag koffie. 

Slapen na nachtdiensten wordt met het vorderen van onze AOW gerechtigde leeftijd steeds moeilijker en veel korter. Nachtdiensten worden steeds meer bijna onneembare hordes, ze zijn zwaar en ongezond. Onze gemiddelde leeftijd groeit gelijkmatig mee met de rest van Nederland en haar inwoners. 

We moeten fit zijn. Fit worden doen we vooral in de vrije tijd. Waarom? Om dit beroep met verve te kunnen en blijven uitoefenen. Sport- en vaardigheidstesten moeten behaald worden. Consequenties bij niet behalen zijn dat de politiemens in kwestie niet meer bewapend de straat op mag.

Sport- en fitheidstesten worden in de toekomst een mogelijke praktische spagaat in de politie incidenten afhandeling. Ik heb er vertrouwen in dat alles goed komt! Deze week heb ik al deze testen weer behaald. Voor dit jaar ben ik alweer afgevinkt.

The thin blue line is een hechte familie die veel ruis kent met maar een doel. Dienstbaarheid en waakzaamheid. Deze slogan kunt u lezen op onze opvallende dienstauto's.

In Viva La France,  Liberté, égalité, fraternité,  heeft eensgezindheid zich bewezen en zijn extremisten uitgeschakeld.  De hele politie in Frankrijk heeft de laatste dagen maar een prioriteit gehad, namelijk de klopjacht op extremisten.

De superhelden bestaan nog steeds en komen uit Frankrijk. Het land van Pain, Vin et Boursin, krachtvoedsel voor lijf en mindset, dat mag overduidelijk zijn.

Je suis Charlie,

Zo, nu kunnen we in Nederland weer overgaan tot de orde van de dag. Burenruzies, vechtscheidingen, overgroeiende takken en andere civiele problemen door deze aan de politie melden. Waar blijft de zelfredzaamheid!

PS; mijn ex vriendin is mijn lieve vrouw! 

Zorg voor kinderen is vuurwerk

Op 29 december heb ik een aantal tweets verspreid tijdens mijn middagdienst. Waarom? Om aan te geven dat de laatste dagen in een politie kalenderjaar niet alleen bestaan uit het narennen van vuurwerk junkies en het ontmantelen van illegale vuurwerk opslagplaatsen. Vuurwerk is helaas te belangrijk om te laten lopen. 

Vooral nu ik lees dat Cobra vuurwerk de handjes heeft gekost van kinderen in de leeftijd van 10 jaar. Wat ik op het moment van twitteren nog niet weet maar achteraf vol met afgrijzen heb mogen aanschouwen in de media. Het normale politiewerk, als je al van normaal politiewerk kunt spreken, heeft ons tijdens deze middag incidenten afhandeling, vol aan de bak doen gaan.

Mijn maat Nicky en ik krijgen een melding van een reanimatie. We krijgen toestemming. Dat wil zeggen met toeters en bellen racen met voldoende voorzichtigheid voor het andere verkeer. Gekomen op de plek des onheils, zie ik nog 3 politie auto's en de ambulance nagenoeg tegelijkertijd stoppen.

Een mooi maar indringend gezicht. Want blauw licht en sirenes geeft angst en tegelijkertijd een noodsituatie, aan. Een koude rillingenkleur. Snelheid is geboden want elke seconde bij een hartstilstand, telt. Het slachtoffer wordt professioneel gereanimeerd en meegenomen naar het ziekenhuis. Hulde aan de ambulance broeders.

Dan mogen we weer vol aan de bak naar een melding deze keer met normale snelheden. Ergens op een parkeerplaats bij een winkel menen mensen dat na 31 december niets meer te hamsteren valt. Een drukte van jewelste en dan let men soms niet goed genoeg op en kussen personenauto's elkaar vol op de “lippen” waarna ze verfomfaaide wenkbrauwen, een ontzette neus en verdere blikschade oplopen. 

Zo ook hier. Waarom we geroepen zijn? Omdat de mensen de schadeformulieren niet kunnen invullen. Hoe doe je dat dan? Gewoon invullen met een pen! zegt Nickey die altijd in is voor een grapje. Hij helpt de gedupeerden met een look a like ANWB service. De mensen zijn blij dat de politie hen helpt. Wij hebben weer een aapje op onze schouder geplaatst gekregen. Zelfredzaamheid, ho maar. Geeft niet want we helpen graag.

Dan mogen we naar een vermissing van een 14 jarig kind, weliswaar een notoire wegloper deelt de meldkamer ons mede. Maar deze keer heeft hij zijn medicijnen niet geslikt en het is donker en guur buitenweer en er zou zomaar eens iets ernstigs met hem gebeurd kunnen zijn. De moeder is over de toeren. Nickey en ik rijden ernaar toe. Volgens protocollen en instructies moeten een aantal dingen gecontroleerd en afgevinkt worden en lijfelijk contact met het thuisfront ondernomen worden. 

Een aantal uren later meldt de moeder gelukkig dat haar kind weer thuis is. Hij heeft weer onlogisch gedaan waardoor heel de wereld, behalve hij, in onrust is geraakt. We gaan nog een keer naar dit adres om te vernemen hoe hij e.e.a. voor elkaar heeft gebokst. De jongen belooft mij beterschap nadat ik hem vermanend heb toegesproken. Voor wat het waard is. Bij het wegrijden denk ik, het zou je eigen kind maar zijn dat spoorloos is. Dan klim je als ouder toch in de gordijnen en word je gek van ongerustheid, toch!

Onze naspeuringen en de sociale media hebben erg geholpen om de kring rondom zijn verdwijnen klein te krijgen. Uiteindelijk is gebleken dat de sociale media en de oproep op twitter heeft bewerkstelligd dat wij zodoende goeie info krijgen en dat mensen beginnen te reageren. Dus de kracht van de sociale media is toch wel erg groot. Je daar bewust van zijn en de opsporingsvraag doen uitgaan is heel belangrijk. Mensen reageren gelukkig volop. (RE)Tweet-en en Delen op facebook heeft zijn voordelen -ook voor de politie- deze dag weer eens bewezen.

Als klap op de vuurpijl die avond krijgen we een melding van een huiselijk geweld situatie. De tweede keer deze middag rijden Nicky en ik met tatutatu met het gaspedaal alweer stevig ingedrukt. Op de betreffende locatie woont volgens onze systemen een agressieve man met zijn vrouw en is er in dit gezin of ex-partnerschip uit liefde destijds een kindje geboren. De man is niet bang voor politie leert het systeem. Met 2 surveillance auto's naderen en arriveren wij alweer nagenoeg tegelijk.

We maken korte werkafspraken en gaan met zijn vieren naar boven naar de etage van de flat waar we moeten zijn. Een man opent de voordeur. We mogen binnen komen. Hij ziet op dit moment niet agressief uit noch is hij een figuur die een imposante indruk maakt. Of in zijn verleden drugs in het spel zijn geweest om de agressie te bevorderen in zijn confrontaties met de overheid, weet ik niet.

In de flat staat een vrouw, een nogal junkie type. Zij schreeuwt en tiert. De man is de rust zelf. Een collega praat met de vrouw en een andere collega praat met de man. Nicky en ik houden het overzicht en de heliview.

De woning is een rommeltje gelijk als een huishouden van Jan Steen, in de volksmond. Overal ligt rommel op de grond, ook kleding. In de woonkamer valt de televisie op. Deze staat aan met een mooi kleurenpalet van tekenfilm figuren die blijven zingen en dansen op het scherm, zonder moe te worden. Ik kijk verder en ontwaar op de bank een kleine meid van een jaar of 3-4 met lange bruine haren.

Zij heeft een bleek gezicht met een dopneusje, net Bambi, liefelijk, onschuldig en aandoenlijk. Haar ogen kan ik niet zien want die zitten verstopt onder een ponykapsel. Zij heeft de armen dicht tegen zich aan, ineengedraaid of gevouwen. De verbale agressie gaat uit van de moeder, de vader komt rustig in het verweer. Ik vraag mij dan af wat dit kind al tijdens haar korte bestaan heeft moeten aanschouwen of moeten aanhoren.

Zij lijkt er aan gewend te zijn geraakt, potjandorie. Andere scheldkanonnades mag u zelf bedenken. Naast haar staat een grote krabpaal voor een kat. De kat is echter nergens te zien, verstopt?

Ik loop met mijn donker uniform naar haar toe en maak contact. Zij kijkt omhoog en ik zie twee donkerbruine diamantjes naar mij omhoog kijken. Haar gezicht is gelukkig niet van angst verwrongen.

Dit station is kennelijk al gepasseerd. Zij kijkt tussen haar pony-manen door naar de televisie als een protectie om niet hoeven te horen wat grote mensen elkaar verbaal naar het hoofd gooien. De tekenfiguren leiden haar af of is hier het woord lijden op zijn plaats. U mag het zeggen!

Onder de houten salontafel ligt haar kleine roze knuffelvriend. Ik til dit tedere fluweelzachte laatste houvast op. Een vriendelijk gezicht, armen en benen even dun met een dikke vriendelijke buik. Ik geef de knuffel aan het meisje en zij pakt dit stevig vast in haar armen. Nu is de wereld voor haar weer veilig. Of zij weet dat de politie in huis is valt te betwijfelen, wel de grote mensen drukte krijgt zij mee.

Diverse instanties schijnen met dit gezin aan de slag te zijn. Geboekte resultaten uit het verleden bieden ook hier geen garanties voor de toekomst. Als de moeder door de deuropening en de woning verlaat roept zij van; Oh dan zal de Jeugdzorg zeker weer langskomen.

Terwijl zij mij passeert komt een vleugje odeur in mijn neusvleugels terecht. De odeur van oranje tomatenplantjes. U weet wel de verboden soort waar politie jacht op maakt.

Zij hebben niks te makken en leunen en leunen en leunen op maatschappelijke ondersteuning.

Bah bah bah . Plots verschijnt de kat weer onder ons levenden.

Terug naar het bureau om status 5 (einde dienst) te geven is het nog steeds pikdonker en tekenen zich enkele felle kleuren afkomstig van vuurpijlen af aan de hemel, welke mijn collega’s met vuurwerkcontrole belast, niet ontdekt hebben. Het lijkt wel oorlog. Dan bedenk ik plots het is 29 december, de geboortedag van mijn vader (RIP in 1979).