Brandende flat

Op elkaar gestapeld als sardientjes in een tinnen blik, opeen gepropt als in een Japanse metro, lekker dicht in mekaar's buurt, zo zou je dit flatgebouw met gezinnen kunnen omschrijven. Of een lego blokkendoos. Hoe hoger de flat hoe meer de prestigieuze uitstraling zal zijn. Ook de vanger van gure, snijdende, snerpende onverhoedse stormen en windvlagen. 

Het fenomeen flats bouwen voor mensen heeft zijn hoogtijdagen allang achter zich gelaten, behalve dan weer in Manhattan VS, daar woont bijkans iedereen in de wolken en torenen hoog boven de rest van de mensheid uit! door schaarste en plaatsgebrek.

Nederland heeft dit - bouwen hoog in de atmosfeer – lang geleden gekopieerd. Tegenwoordig zijn er helaas meer regels nodig dan vroeger te doen gebruikelijk was. Vroeger was een stopcontact in een woonruimte voldoende. Tegenwoordig bij lange na niet meer, gezien onze verslaafdheid aan mega elektra expansievlucht.

Kort geleden tijdens mijn incidenten afhandelingsdienst, krijgen mijn collega en ik een prioriteit 1 melding van een uitslaande brand in een flat waar al zwarte rookpluimen dreigend naar buiten hun uitweg zoeken. Met meerdere politie surveillances gaan we naar de opgegeven locatie. De brandweer is tevens gealarmeerd en met grote rode redding-voertuigen zijn ook zij snel ter plaatse.

De donkere lucht kleurt fel blauw van de zwaailichten van de reddings- en hulp voertuigen van brandweer en politie.

Jeetje, het vuur woedt fel op de hoogste verdieping,  en zoekt - alles op vretend in een sinistere onheilspellende donkere waas - de uitweg om meer en meer leven en zaken dodelijk te toucheren.

Kortom een levensbedreigende situatie als er niet rap opgetreden wordt.

Door snel en adequaat handelen –na forceren van de toegangsdeur- kan de brandweer het vuur snel bij de keel pakken en dit met een fors blussende wateroplossing permanent uitschakelen. Ik sta buiten te wachten, mijn andere collega’s op de bovenste verdieping, samen met tientallen verontruste bewoners en hun familie. Dat is zeker een onheilspellend moment voor velen, wanneer niet bekend is welke flat of welke bewoners het betreft.

Op dusdanige momenten is er altijd een gevoel van saamhorigheid en normbesef. Deze gevoelens ebben helaas weer snel weg –merk ik zo vaak - als het de ver van mijn bed show, weer eens betreft. De ramptoeristen daargelaten.

In de brandende flatwoning bevinden zich gelukkig geen mensen en dieren. Die zouden door het vuur ongetwijfeld de dood hebben gevonden. De brandweer is professioneel bezig met bluswerkzaamheden en gewapend met adequate kleding en maskers zijn zij dit vurig brandend monster heldhaftig tegemoet getreden. 

Brand bestrijden mag en kan slechts en alleen door deze professionals gedaan worden. Politie noch bewoners zijn hierin een partij. Hoge temperaturen, vergiftigde vrijgekomen stoffen, koolmonoxide, maken dit een ware arena voor de brandweer EN niemand anders. I.v.m. de taak, de veiligheid, en gerede overlevingskansen.

Ik ben altijd weer blij met de professionele performance van de brandweer. Wanneer het sein brand meester gegeven wordt, ontstaat er gelegenheid voor een vervolg motorkap overleg bij de gebluste flat. 

Wie doet wat, kan de politie nu veilig naar binnen i.v.m. giftige gassen of stoffen en dat soort zaken. Het is altijd weer mooi om te constateren dat niemand in de woning is, ook vandaag gelukkig.

Soms wel en op dergelijke momenten staat er weer een zware psychische opgave te wachten.

Een beneden buur heeft gelukkig het vuur gezien en geroken en heeft snel via 112 alarm geslagen. Wat een heldhaftig gebaar van deze held. Chapeau voor deze man of vrouw. Veel meer leed en schade had kunnen plaatsvinden als de brand niet op tijd bemerkt zou zijn.

Buiten voor de flat kijk ik naar boven en tel, pak ‘m beet tussen de 150 en 180 flatwoningen aaneengeregen als een spies boven een barbecue. Ik krijg al snel in de informatielijn door dat de oorzaak van de brand een in werking zijnde hennep plantage en een defect water systeem, betreft.

Thuis kweken van hennep mag wettelijk gezien, niet. Verder mag veel rondom het hennep gebeuren. Dat is allemaal ondergebracht in growshops in het kader van de detailhandel! Alle installaties en lampen et cetera zijn legaal te koop om te kunnen kweken en telen.

Buiten gewoon triest is het om te constateren dat al dan niet bewust gekozen wordt om honderden gezinnen potentieel in gevaar te brengen door de elektrometer levensgevaarlijk te omzeilen en ook nog irrigatiesystemen voor de hennepteelt te installeren. 

In de media wordt veelvuldig gewaarschuwd voor brandgevaar en stroom aftakken buiten de meter om. Dit is een verboden handeling.

Door beleid (Damocles) kunnen huurders en eigenaren uit de woning gezet worden na hennepteelt. De macht van het geld en de onmacht van de schuld maken keer op keer dat mensen toch dit grote risico nemen met alle desastreuze gevolgen van dien.

Enfin, nadat de giftige gassen naar buiten zijn geventileerd wordt er na meting geconcludeerd dat de flatwoning veilig te betreden is. Binnen in de flatwoning lijkt het alsof er een bom is ontploft. Alles roetzwart, mistig en kapot door het vuur en roetschade door de zwarte, vernietigende rook. Als ik binnen ben kan ik slechts moeizaam en zwaar ademhalen. Niet prettig. Eigenlijk heel erg vies naar mijn idee. Met mijn BlackBerry in de aanslag schiet ik een paar macabere sfeerfoto’s. Grijsgrauwe, stinkende afbeeldingen worden in een ijltempo genomen. De grote hennepplanten laten hun kopje hangen. Overal drijft en sijpelt water op de wanden, de vloeren en er doorheen naar de benedenburen. 

Het lijkt een beetje op een zwembad, een pierenbadje. Ik loop zo snel als mogelijk weer naar buiten, want ik vind de walm, de rook en de achtergebleven stank erg ongezond aanvoelen voor mijn lijf, leden en vooral voor mijn longen en rood aangelopen ogen.

De elektriciteitsmaatschappij sluit de meter af en controleert preventief in meerdere naast- en ondergelegen flats op alle denkbeeldige veiligheidsaspecten.

Nadat ik buiten mijn longen vol frisse lucht heb gezogen komt er een bewoner naar me toe. Hij deelt mede op de 9^de etage te wonen en ook bij hem sijpelt het water binnen.

De medewerkers van de gewaarschuwde elektriciteitsmaatschappij gaan in de flat blokkendoos alle onderliggende woningen nader inspecteren. Na controle achteraf blijkt dat er water in alle onderliggende meterkasten is gedruppeld tot aan de 1^e etage. Overal is nazorg nodig op veiligheid en vooral ook op informatie.

Door de rookschade zijn tal van omliggende woningen niet bewoonbaar. Bewoners klagen hierover. Dan wordt Salvage geïnformeerd die de schade en de situatie komt opnemen. Medewerkers van Salvage dragen zorg voor het opnemen van de schade en voor het welzijn van de bewoners. Ook om hen indien nodig, na samenspraak onder te kunnen brengen bij vrienden, familie of hotel accommodaties. Zo lang als nodig binnen nader te bepalen kaders.

Ondankbaar werk is er voor de medewerkers van de opruimingsdienst. Ook zij moeten zich door de zware lucht, walm en viezigheid worstelen en alle verboden spullen op te ruimen. Ook zij zaten thuis deze avond en moesten uitrukken om de ellende door anderen veroorzaakt, op te ruimen. Ik heb voor deze medewerkers dan ook veel respect. Ik hoop u ook!

De politie blijft nauw betrokken vanuit haar strafvorderlijke discipline. Onderzoek naar de verantwoordelijken wordt gedaan met als doel hen voor de rechter te krijgen om bestraft te worden.

Achteraf ben ik blij dat er geen slachtoffers zijn te betreuren. Dit had goed kunnen gebeuren in deze mierenhoop van mensen. 

Zou de brand groter geweest zijn dan is het maar de vraag of iedereen veilig had kunnen wegkomen uit de andere omliggende flatwoningen. Brand, vuur en rook zijn zeer ongenadig en levens bedreigend.

Ik sta steeds vaker paf van de onverantwoordelijkheid die mensen in onze participatie samenleving, nastreven!

Olifantenpaadjes

Olifantenpaadjes zijn genoemd naar de gelijknamige diersoort omdat zij altijd de kortste weg kiezen en zich niet druk maken over deze afkortingen van geplaveide paden. De slijtage onder hun imposante lichaamsgewicht, wordt dan ook platgewalst, herkenbaar. Ook mensen vertonen dit gedrag. Kijk maar eens in het publieke domein naar het openbaar groen.

In het verkeer raken deze olifantenpaadjes vast verankerd in ons denkvermogen. We volgen dan het oude pad, ook al is dit er niet meer. Mede door de talloze afleidingen, verkeersstress, gejaagdheid of de laaghangende zon. Gevaar en noodlottig verkeersongevallen behoren dan tot de vooruitzichten.

Ook ik heb dit een keer mogen meemaken. Een rechte weg werd behoorlijk bochtig aangepast. Door mijn vakantie kende ik deze bochtige verandering nog niet. Op een avonddienst krijgen mijn collega en ik een spoedmelding. Ik zit naast mijn collega bestuurder, net terug van vakantie. We rijden hard maar verantwoord. Plots remt mijn collega hard af. wat doe je? vraag ik hem. Kijk maar voor je Han! Dan pas zie ik de haakse bocht met tal van betonnen obstakels in de berm langszij.

Als ik gereden zou hebben op deze weg met de laagstaande verblindende zon in ons gezicht en de herinnering aan een rechte rijbaan, dan was ik wellicht bovenop deze minieme Siegfriedlinie gebotst.

Nu gelukkig niet. Dit voorval zet mij toch aan het denken. Onze hersens nemen vaker een loopje met ons mensen. Gelukkig loopt het meestal goed af, soms niet. De volgende noodlottige casus ten spijt!

Het verkeer, de infra structuur vereist betere, bredere wegen en nieuwe verbindingen, ook met het buitenland. Zo ook op een nieuwe verbindingsweg vanaf de autosnelweg richting Duitsland.

De oude weg wordt volledig afgesloten. Wel blijft deze weg geopend als aanvoerroute naar een groot onderdelenbedrijf en voor fietsers en voetgangers.

Hordes bestuurders ook ik, hebben nog menigmaal de inschattingsfout gemaakt om de doodlopende weg toch in te rijden. De oude informatie -zoals het eens was- ligt kennelijk toch in ons brein opgeslagen als een olifantenpaadje.

De oude weg is hermetisch voor snelverkeer afgesloten met vangrails. Stevig, stoer en grijs. Vangrails vallen echter niet zo goed op. Daarom zijn er op een ruimte afstand nog de bekende rood/wit gekleurde houten afzettingshekken bij geplaatst. In principe genoeg waarschuwingstekens. In de media wordt ook geïnformeerd over deze nieuwe wegsituatie. Geregeld blijven bestuurders toch nog de inschattingsfout maken door toch de afgesloten weg in te rijden. Dat moet wennen, dat kost nu eenmaal tijd.

Op een mooie avond met prachtig weer maar wel met een laaghangende verblindende zon maakt een bestuurder van een motor een fatale inschattingsfout. Vanaf de verkeerslichten heeft hij de nieuwe weg nog niet in zijn gedachten ingeprent. In de veronderstelling dat hij als vanouds door kan rijden tot aan de autosnelweg, houdt hij geen rekening met de fysiek opgeworpen barrières. Hij botst frontaal op de wegafzetting. Hij overlijdt ter plaatse op de aanrijdingsplek.

Voor deze onfortuinlijke jonge motorrijder wordt zijn toekomst abrupt afgebroken. De toegesnelde collega’s hebben het ongeval afgehandeld en al het mogelijke gedaan voor dat moment. Zwaar en gruwelijk werk voor de collega’s in de eerste lijn. Niet alleen de aanrijding en letsel maar vooral ook het contact met de nabestaanden is altijd weer een zware beproeving voor de politie.

De dag na de aanrijding: De daaropvolgende ochtend heb ik dienst en weet dat er een motorrijder overleden is op de afgesloten weg. Ik weet nog niet de exacte plaats. Toeval of niet, ik rij met mijn collega in de buurt via de verkeerslichten naar deze afgesloten weg. Ik zie in de verte een aantal auto’s en mensen staan. Als ik van tevoren geweten zou hebben dat dit de nabestaanden op de onheilsplek zijn, zou ik toch naar hen toe gereden zijn, weliswaar met een flinke brok in mijn keel.

Dichtbij genaderd zie ik dat deze mensen bloemen bij zich hadden op deze illustere plek. Ik kan niet meer omdraaien en ben maar op een gepaste afstand stil blijven staan. Ik wil ten slotte niemand in zijn of haar verdriet storen. De mensen zijn jong maar lopen krom van intens innerlijk verdriet om hun overledene. Een ten hemel schreiend triest tafereel vol ongeloof.

Waarom heeft dit ongeluk moeten gebeuren en hoe, zijn de vragen bij hen. Er hangt een waas van diepe pijn en leed. Het valt mij op dat ondanks het feit dat er via de naastgelegen nieuwe weg veel verkeer langs raast, er toch een respectvolle serene stilte heerst. Of is dit alleen in mijn gedachten?

De politieauto wordt opgemerkt en er komt een man uit deze nabestaanden en vrienden groep op ons toegelopen. De man is in mijn beleving de oom. De ouders komen ook bij ons en even later nog de andere aanwezigen. Ik heb wel vaker intens verdriet en tranen gezien maar zoveel verdriet op een plek kan ik mij bijna niet herinneren. Op hun vragen geef ik zo goed en kwaad als het kan, antwoord.

Deze mensen blijven zo rustig, aangeslagen in hun verdriet bij me staan, dat heb ik sindsdien nooit meer meegemaakt. Na ruime tijd vertrek ik van deze plek. De familie en vrienden blijven.

Helaas is de politie vaak een discipline die in eerste instantie het onderzoek en waarheidsvinding instelt. Deze keer is het voor mij een toevallige ontmoeting tenzij toeval niet bestaat.

Aan politiebureaus gaat men normaliter snel weer over tot de orde en de waan van de dag. Ik denk echter dat het af en toe goed is om toch stil te staan bij wat wij of andere collega’s voor de kiezen krijgen. Meestal wacht weer een volgende gejaagde klus op ons en maken we niet genoeg tijd vrij om een moment te bezinnen. Vaak haalt onnodige bureaucratie voor zulk een moment ons in, want we moeten toch meteen alles verantwoorden op papier.

De laatste tijd vallen mij op mijn willekeurige politionele- en privé routes steeds meer gedenktekens en kruizen op langs de wegen. Er vallen op vele wegen nog te vaak onnodig doden.