Baby van 6 maanden, verlaten

Op Carnavals maandagochtend heb ik incidenten afhandeling samen met collega en meervoudig gelukkige opa Jan. Ons bewakingsgebied ligt in coma. De carnaval heeft flinke gaten geslagen in het uithoudingsvermogen van velen. Kortom de wereld in het zuiden ligt er desolaat en verlaten bij. De storm heeft het land flink bij de “neus” genomen. De gevreesde excessen zijn net niet uitgekomen. De vrees om wat er had kunnen gebeuren is er voor vele openbare bestuurders niet minder om.

Harde maatregelen zijn getroffen. Het buitenplezier is hard gekraakt door veronderstellingen die niet zijn uitgekomen. Maar wat als......

We hebben een paar wijkzaken bij ons, die we net voor de briefing nog kunnen afronden. Jan moet i.v.m. een buitenlandse boete een rechtshulpverzoek afhandelen. Ikzelf moet in mijn wijk aan de slag met een incident met een loslopende hond. Jan en ik maken op de bewuste locaties afspraken en spreken mensen aan op hun gedrag.

Dan maken we voor aanvang van de briefing nog een rondje door de wijken. Retour aan het bureau gekomen, krijgen we van de meldkamer een ietwat vreemde ongelofelijke melding waardoor we de aanstaande briefing noodgedwongen missen.

De meldkamer deelt ons mede dat er op een adres een baby van 6 maanden is afgegeven. De kennelijke moeder is met onbekende bestemming, en telefonisch onbereikbaar, met de noorderzon vertrokken, naar het schijnt. Dus wordt de politie ingeschakeld. Who else is available!!

Op het bewuste adres - gelukkig een warm nest - aangekomen zit de vrouw des huizes op de bank met een warme rode deken  op haar schoot. In deze deken zit het mooiste denkbare levende cadeautje verstopt. Een babymeisje van circa 6 maanden met een liefelijk gezicht en een aandoenlijke lach. De moeder heeft net voordat zij is vertrokken met de noorderzon bij een plaatselijke winkel nog wat spulletjes gekocht voor baby’s voeding en verzorging. De baby heeft net gegeten en blijft tevreden lachen met twinkelende onschuldige ogen. Ook naar Jan en mij. Een brede naslag in de politiesystemen geeft geen opheldering, uitkomst of andere lichtpunten in deze misère.

Jan noteert zoveel mogelijk zaken maar is al snel klaar. Een aantal zaken kunnen niet onderzocht worden om de doodeenvoudige reden van het ontbreken van de persoonsgegevens. Noch het kenteken van de auto waarin de moeder heeft gereden.

Ik verzoek de meldkamer om de crisisdienst voor de zorg in te schakelen voor opvang van de baby, mocht de moeder niet bekend worden. Dit is een absurde realiteit waarmee we rekening mee moeten houden.

De meldkamer slaagt er helaas op hun beurt niet in om de juiste instantie te bereiken en wil overleggen met de huisartsenpost. U kunt zich voorstellen dat er op dat moment al een flinke tijdstermijn verstreken is.

Even later meldt de meldkamer dat zij er toch in geslaagd is om de hulpverlening te bereiken. Op datzelfde moment of net iets eerder komt er een auto de oprit opgereden met als bestuurster de moeder. Zij is zichtbaar aangeslagen want zij heeft nog wat persoonlijke zaakjes moeten afhandelen? En het belang van haar kind dan! Nu komt zij haar baby ophalen. Iedereen in de woning inclusief Jan en ik zijn met stomheid geslagen.

Bij pubers kun je verwachten dat er niet wordt nagedacht over de consequenties van gedrag maar bij deze moeder die de puberleeftijd al geruime tijd achter zich heeft gelaten, verwacht je zoiets toch niet.

Jan belt weer met de professionele hulpverlening en legt de nieuwe verwikkelingen voor aan de professionals. De hulpverlening praat nog even aan de telefoon met de onverantwoordelijke moeder en zal op dit adres langsgaan voor een pittig gesprek.

Jan en ik nemen sluiten deze interventie en gaan retour. We hebben alles eraan gedaan. Als sluitstuk wordt wel een zorgmelding opgemaakt. Het resterende steentje dat wij nog kunnen bijdragen.

Je weet natuurlijk nooit of iemand zijn gedrag positief zal veranderen. Al is het maar voor het kind. Gelukkig is zij pas 6 maanden jong. Echter ge- en ongewenst gedrag wordt altijd doorgegeven ook al kan de baby de verwikkelingen rondom haar persoontje nog steeds niet bevatten.

Ik denk vaker dat het ieders morele plicht is om in de maatschappij zijn bijdrage te doen en verantwoordelijk te zijn.

Echter voor het aller moeilijkste in ons bestaan is nog geen opleiding bedacht, namelijk het krijgen en het opvoeden van kinderen. Gelukkig gaan veel mensen hier wel goed mee om.

Als we de woning verlaten lacht de baby nog steeds, hoe zal het haar in haar verdere leven vergaan? 

 Hoop doet leven,  n’est ce pas

De Wet van Murphy + burgerparticipatie (mooi)

Giant het woord alleen al staat synchroon met gestaalde perfectie, uithoudingsvermogen, niet aflatende vriendendienst en brenger van voorspoed en elan. Dat is mijn gedachte tot gistermorgen. ik zal jullie deelgenoot maken van de aftakeling van titan.

Aldus, na mijn ontbijt pak ik mijn stalen maatje waarmee ik al vele kilometers in eensgezindheid en volledige symbiose heb afgelegd bij zijn horens, pardon ik bedoel stuur, vast. Ik moet mijn afstand tot mijn werkplek overbruggen en dat doe ik graag op mijn Giant fiets. Samen draaien we de kilometers er doorheen tot ik normaliter op mijn werkplek arriveer.

Meestal gaat dat voortreffelijk door weer en wind en in de pratsj, lees modder.

De moddersporen blijven meestal als een statement achter op de metalen onderdelen en zo. Maar, deze morgen lijkt het alsof mijn Giant ziek is, grieperig. De lucht is uit zijn longen, lees uit een van zijn banden. Ik gun mijn Giant fiets een rustpauze. Ik zal Giant vanaf deze zinsnede liefdevol bij zijn koosnaampje Titan, benoemen.

Hij staat op zijn banden te wachten. Een is halverwege lek. Panne, noemen ze dit in de wielrennerij. Met mijn pomp reanimeer ik de zieltogende longen - band. Ik pomp en het herleven begint voor Titan. Hij staat als het ware te trappelen op dat ik hem uit de garage wegvoer. In stilte genietend. Om de sfeer iets bij te werken ontsteek ik de lumieres, voor wit-licht en van achteren rood-licht via de LED applicaties op stuur en zadelstang. Sereen licht, opwekkend en volledig zichtbaar. Dat is de oplichtende trant. Sterk als vanouds beginnen Titan en ik als een vertrouwd tweespan aan de duurzame rit met de wind en regen volop tegen. Ik ben niets anders gewend en Titan maakt het niets uit zolang ik pedaleer. Hij praat nooit tegen mij. Het zij zo. Af en toe kraakt Titan onder het pedalerende geweld van mijn hamstrings. So be it. Buigen of barsten of de seizoenen met volle borst trotseren. Meer ons gezamenlijke ding!

Na een halve rit te hebben afgelegd komt het griepvirus of astma dan wel uitputting bij Titan naar boven als een ontploffende niets ontzielende vulkaan. Ik kijk en zie dat Titan leeg loopt. Jammer. Hij kermt niet maar hij is uitgeput, kapot en op. Ik stop want ik wil mijn maatje Titan niet naar de .loten helpen. Zijn longen werken niet mee. Titan doet spreekwoordelijk mee aan het menselijke spelletje van weemoed en ziekte.

Titan moet warm blijven. Dus beweeg ik samen met hem. Ik loop naast hem. Zijn ingetogen ziel is het eind van het Latijn nabij. Hulp is nodig. Niemand in de buurt die helpt of een helpende hand uitsteekt. Niemand vraagt hoe het met Titan is. Titan en ik zijn alleen op de wereld, zo lijkt het te zijn.

Titan vriend ik laat je niet alleen en ik zal voor je zorgen. Ik ren 6 kilometer met titan die geen krimp meer geeft hij lijkt in een fiets coma te verkeren. Het asfalt onder mijn voeten en onder de rubberbanden van Titan passeren onze schreden en wielomwentelingen. Ik heb ook pijntjes en last door het rennen. Mijn knieën en ook in mijn longen, want ik ben op dit moment niet de meest fitte diender. Ik ben te zwaar bepakt, heb verkeerde schoenen aan en de weg is lang en hard. Het asfalt en de geplaveide stenen wentel ik steeds sneller af.
Mijn longen houden gelijke tred met mijn rasse schreden over de gepolijste wegen. Met de wind steevast tegen ondergaan Titan en ik de beproevingen van deze regenachtige kille kouwe ochtend.

Als team komen we uiteraard sterker uit deze ochtend misère, want we zijn er voor elkaar voor de volle 100 %. Uiteindelijk komt het bureau in zicht. Ik gebruik mijn keycard en Heaven's gate opent zich. Titan en ik zoeken de warmte op. De longen-band van Titan staat levenloos en leeg erbij.

Maatje ik zal je helpen waar nodig. Meteen, nog voordat ik iets anders ga doen inspecteer ik Titan op zijn wonden en/of letsel. Ik ontkleed zijn longen-band en zie dat in de kleine long-band-blaasjes een groot gat is getrokken. Titan's levensadem is door dit onvoorziene gat verloren gegaan en heeft zijn kracht geminimaliseerd. arme sloeber.

Ik pas resoluut reanimatie toe en speur naar zijn verwondingen met een handpomp. Met bijbehorende solutie dicht ik zijn diepe wond en met een lichaamseigen rubber verband zorg ik dat mijn vriend Titan op adem kan komen in zijn ziekenboeg in de warmte, luwte en beschut.

Titan herstelt wonderbaarlijk snel. Ik doe hem zijn rubberen jas aan en hij is als herboren. Ik ben bezweet en de druppels parelen van mijn gezicht op de grond en laten donkere plekken na in het beton van de garage waar ik op dat moment vertoef aan de zijde van titan.

Ik hoor een collega nog zeggen van; Han weet je wat ze met het zweet van politieagenten doen? Geen idee antwoord ik. Ze maken er slaappillen van! Want dit komt niet vaak voor dat politieagenten zweten. Als ik mijn windjack uittrek merk ik pas dat mijn hele lijf en leden en kleding doordrenkt zijn van parelend zweet. Een politieman kan dus toch zweten! denk ik dan maar. Zal ik mijn zweet dan maar aan de slaappillenfabriek doneren?

Even later komt ik tot het besef dat ik tijdens mijn galopperende run met Titan aan mijn hand mijn diensttelefoon verloren ben in een onopgemerkt moment. Mijn diensttelefoon is mijn extern geheugen. Ik kan moeilijk zonder. Nu begin ik echt te zweten. Mijn poriën stuwen steeds meer angsten in de vorm van transparante klodders zweetparels door mijn huid omhoog. Paniek, nee zover is het nog niet. ik bel mijn eigen nummer omdat ik denk dat in mijn directe nabijheid mijn telefoondeuntjes uit de catacomben van het bureau zullen weerklinken. Niet dus. Ik krijg aan de andere lijn contact met een DAVEY P. Ik ben in het bureau dus ik denk dat een collega mijn telefoon gevonden heeft. Niet dus. DAVEY is een burger met het hart op de juiste plek zal even later blijken.

DAVEY´S schoonmoeder heeft mijn telefoon gevonden op het fietspad op de door mij afgelegde route naar het bureau. Ik meld DAVEY dat ik van de politie ben en graag mijn telefoon wil komen afhalen. Dat wil DAVEY niet. Hij komt de telefoon brengen. Even later omstreeks 10.00 uur komt DAVEY aan het bureau met mijn telefoon. DAVEY deelt mede dat adhv de berichtgevingen op de telefoon dit er een moet zijn bestemd voor militairen of politie.

DAVEY heeft nog geprobeerd om dmv ICE, kan iedereen programmeren op de telefoon om de verliezer - ik dus - te informeren. ICE kan benaderd worden bij onwel wording of verlies voor de familie en nabestaanden. Ik heb ervan gehoord maar nog niet geïnstalleerd. NU WEL DUS, achteraf.

Ik wil DAVEY bedanken voor zijn interventie en menselijkheid. Dat wil hij pertinent niet. MMD = MOOI MENS DAVEY. Ik bedank DAVEY en in de regen alweer verlaat hij het politiebureau.

De human touch, het mooiste wat er bestaat.

Politie rijopleiding

Politie rijopleiding / Branche richtlijnen / wijze lessen / humor

Buiten de politie rijopleiding voor dienstvoertuigen de eerste keer in 2012, de terrein motor-, de Shorland pantserauto- samen met de MP5 machinepistool-, heb ik in mijn carrière bijkans geen vervolgopleiding meer genoten.

Vorige week heeft planning mij ingepland voor de vervolg rij opleiding. Politie rijinstructeur Jan heeft de nobele taak om kennis en vaardigheden bij te spijkeren. Ik weet nog niet hoe lang en dik de spijkers zijn noch het gewicht van de bijspijker-hamer!

Jan is op tijd en samen met collega Martin vormen wij deze dag een driespan met instructeur Jan op de bok van de wagen met de teugels losjes edoch stevig leidend in zijn handen.

Leuke bijkomstigheid is dat ik Jan ken en hij kent mij. Jan viert de teugels en na de koffie gaan we beginnen met de rijopleiding. Eerst worden in het politiebureau de brancherichtlijnen doorgenomen, inclusief de laatste wijzigingen. Voor we op pad gaan wordt de dienstauto gecontroleerd en bespreken de praktische zaken, zoals onvoorziene schades en zo. Voordat we wegrijden finetunen en controleren we de auto op voertuigverlichting en de signalen op de politie evenwichtsbalk op het dak. En dit nota bene van binnenuit. Dan denk ik plots aan de Philips slogan; Sense and Simplicity. Het kan dus –als je maar technisch wil- wel.

Ik leer verder dat we overdag, wanneer de blauw/rode herriebalk aanstaat ook met knipperende lichten kunnen rijden net als de ambulances. Gewoon een knopje ff ingedrukt houden. Dat wist ik nog niet en ik denk vele collega’s met mij. De afgelopen jaren heb ik wekelijks heel hard met rood/blauw op de dak-balk gereden, dat mag u van mij aannemen.

We gaan op pad en Martin is als eerste aan de beurt en na een kleine half uurtje ben ik de klos. Inrijden is de intentie. Jan kijkt stilzwijgend en heeft na ieders beurt een duidelijke blauwdruk van onze politionele rijkunsten. Het valt best mee zegt Jan. Ik denk dat hij ons niet helemaal wil afbranden op onze rijkunsten.

Ik kan helaas niet afleren wat ik sinds 1977 autodidactisch heb aangeleerd al dan niet verfraait met de ingeslagen kraters van de rijkunsten van andere politie artiesten. Op hobbelige wegen, kruisingen, rotondes en veldwegen met ronkende motoren en burning rubber. Inbegrepen de vele beschermende Engeltjes op de schouders en beginners gelukkige momenten.

Jan heeft zijn lesschema in zijn hoofd geprent en kietelt onze kennis en inzichten tijdens de kilometer vretende excursie op de vele wegen in de kring Venlo – Weert – Roermond – Venray. Het is droog weer. S ’Nachts heeft het gevroren. Stukken ijs op het wegdek zijn stille getuigen van de gewezen kou. Het zonnetje schijnt.

Lees de straat is zo’n mooi voorbeeld van Jan’s onderwijskunde. Denk aan bomen, gladheid, kruisingen, hesjes mensen, kliko’s, wegverharding, winter, zomer, droogheid, natheid, voorwerpen en voorwerpjes op het wegdek waar je last van hebt of kunt krijgen, personages van oud tot jong, doordacht tot niet denkend en maar doen alsof ze alleen op de wereld zijn. Ook de categorie 45 Km/u mag in deze opsomming niet vergeten worden alsmede hinderlijke tractors van buitenaardse maten en gewichten. Regisseer je omgeving. WANT alles wat je ziet daar schrik je niet meer van, weer een gevleugeld adagium van Jan.

De branche richtlijnen geven de marges aan waartussen wij ons mogen bewegen. Zo niet dan is er een overschrijding van de branche richtlijnen. Bij schade of ongeval volgt dan de aansprakelijkheid voor politie ingevolge de artikelen 5 en 6 van de Wegenverkeerswet. De rechter is in deze niet mals in zijn uitspraken aangaande de politie. Blauw gaat altijd samen met rood als een tweeling. Nooit apart inschakelen. Bij overschrijding is melden verplicht bij O.C. = het operationeel centrum oftewel de meldkamer.

We rijden eerst zonder toeters en bellen want dat mogen en moeten wij soms tijdens onze werkzaamheden. Deze werkwijze is alleen toegestaan voor de politie. Voorzichtig zijn en proportioneel en subsidiair correct blijven handelen is de juiste route. Vele mensen begrijpen dit verkeersgedrag niet. Sociale media geeft vaker uitleg in dit soort kwesties. Jan meldt elke spoedrit aan O.C. dat is een goeie zaak en het moet volgens de instructie richtlijnen.

’s Middags na de lunch gaan we met hoge snelheden autorijden met inbegrip van de blauwe zwaailichten en sirenes aan de bak (op het dak). We leggen vele kilometers af en worden door Jan meegenomen in de best practical oplossingen in rijstijlen. Offensief, overzichtelijk waar mogelijk en altijd veilig rijden en -thuiskomen is het motto van deze instructeur met arendsogen.

Jan doseert zijn kennis en geeft vele bruikbare hints, en tools op een PowerPoint presentatie uit zijn klapper in de auto. We worden steeds meer ontspannen tijdens de lange helse kilometer vretende ritten met hoge snelheden. We lezen de weg, de kruisingen, de overige voertuigen, de bijzonderheden van de weg en onvoorziene omstandigheden, steeds beter en handelen steeds logischer.

Het einde van de rij opleiding is in zicht laat in de middag en we evalueren onze belevenissen samen met Jan. Blij en voldaan fiets ik naar huis en laat de indrukken de revue –niet die van carnaval- passeren.

En nu een beetje Politie Humor,

Twee dagen later pak ik tegen mijn principes in, thuis de auto om naar het werk te gaan. De vorige dagen met de fiets. Plots doemt er een rotonde voor mij op. Ik krijg gelijk een geleide rijopleiding herinnering. Ik zit alleen in mijn privéauto, maar ik ben niet alleen. Ik hoor een stemmetje. Ben ik ziek, moet ik naar de dokter? Neen, het is puur en alleen een mee spinnende fantasie gedachte!

Het stemmetje in m’n hoofd dirigeert mij automatisch. Ik luister mak en gedwee. Deze blijft kletsen tegen mij in de trend van; Klaar zijn voor de rotonde. Afremmen als een spons. De koffie mag niet over de kleding gaan. Op de schotel van de rotonde rechts houden, laat je het gas los dan trekt de auto naar binnen, gas op de lolly betekent automatisch de buitenste hoteldeschotelbaan.

In de bocht gas geven en daarmee grip blijven ontwikkelen, al doe je het slechts met je dikke teen. Jij en ik voelen dat meteen. Kijk vooruit, want we hebben altijd haast, in rust dat dan weer wel. Kom je de bocht uit, dan trekken en het stuur onderhands doorgeven. Jeetje, het stemmetje blijft mij op deze dwingende wijze de les voorschrijven. Ik moet luisteren want ik kan niet anders. Op het moment dat je uit de bocht komt en de wielen staan recht DAN…. Juist ja weer gas op de lolly geven informeert het stemmetje opnieuw mijn hersenpan.

Voordeel, ik kom de bocht van de rotonde uit, raak met mijn handen niet verstrikt in de stuur module. Ik trek de auto recht en geef het stuur door zoals opgedragen uit de centrifugale krachten door het constante gas van mijn niet aflatende bolide-krachten. Dankjewel stemmetje!

Het asfalt kraakt onder de vastbijtende rubberen Robby banden. De weg voor mij is vrij. De zijwegen zijn onbevolkt. Ik peer er weer tussenuit als een glimmende lolly. Niemand, noch obstakels leggen mij een strobreed op mijn drukbevaren route. Ik ben en blijf rustig en ben veel sneller dan vroeger toen ik zo aanvallend van geest ben geweest. Jeetje, wat kan ik ver vooruit kijken. Ik heb dan ook gelaserde ogen die ik nu veel intenser en gemakkelijker gebruik dan normaliter. Een waar panorama voor mijn ogen.

Prima, schitterend, uit de kunst, roept het stemmetje naar mij op bijna idolate wijze. Ik heb een smile op m’n gezicht. Ik kijk naar rechts op mijn schouder. Het stemmetje is tot vlees verworden en heeft een gezicht, met bril op de neus, donkere haren naar achteren gekamd, een baard, een happy face met pretogen en gelukkig een Limburgs accent.

Ik meen me hem te herinneren. Voorzichtig praat ik in mijn fantasie terug tegen het figuur verworden stemmetje en ik zeg van; Dr Livingstone I presume. Nee, want jij bent Stanley niet, reproduceert dit stemmetje en zegt vervolgens; Ennuh noem me maar bij mijn echte naam; ik heet Jan voor intimi,

Weer een dag later rij ik in m’n auto en hoor alweer het stemmetje van Jan. Het lijkt erop dat ik samen met hem steeds meer rotondes overwin en passeer. Ik probeer de kennis en hints en tools door te geven, zelfs mijn vrouw gelooft mijn rij opleidingswoorden. Nagenoeg zonder stuurfouten volgens mijn vrouw, arriveer ik enigszins veilig thuis. Maar, je hebt die auto niet gezien dicteert zij mij met een bezwerend vingertje en een hoog vocabulair stemmetje. Ik mag achteraf de winkel boodschappen uitladen, dat dan weer wel. Geef mij het stemmetje van Jan maar, daar schrik ik minder van,

Rij opleiding een keer per 3 jaar is te weinig. Elk jaar zou een betere modus zijn, maar ja, de centjes van de overheid, de bezuinigingen, de plan capaciteit. Jeetje, de volgende rij opleiding ben ik 61 jaar, als ik het haal.

De zeis van Magere Hein snijdt tegenwoordig veel te vroeg en veel te veel mooie politielevenslijnen door….

Aan het eind van de instructie dag mag Jan wel een boodschap doorgeven aan O.C i.v.m. de al dan niet overschreden brancherichtlijnen en bereikte auto snelheden tijdens onze ritten in Noord Limburg.

PS; in Noord Limburg zullen veel mensen het abonnement van de krant opzeggen. De hele middag de politie met tatutatu gezien en gehoord en geeneens een artikel in de krant, wat doen die journalisten voor de kost? hahaHan

Let op en kom veilig thuis,