Bambi

Na een drukke dagdienst fiets ik meestal ontspannen naar huis. Lekker in de frisse lucht. Thuis gearriveerd staat mijn natje en droogje als vanouds klaar. Ik kan meteen aanschuiven. Ik weet ook wel dat het niet overal hetzelfde is. Op vele plaatsen is het wel degelijk anders, maak ik vaak mee.

Deze keer tijdens mijn fietstocht brengen de gedachten mij terug naar een incident, eerder op de dag. De melding is onwerkelijk en barbaars tegelijk. De meldkamer geeft door een melding van vernieling en een flink menselijk bloedspoor vanaf een flatwoning via de lift naar buiten. Voor omwonenden is dit voldoende impact om de politie te informeren. Ter plaatse gearriveerd, zijn er genoeg stille sporen aanwezig van non verbaal geweld vermengd met DNA (bloed) materiaal. Twee ramen van de bewuste flatwoning zijn volledig ingeslagen, overal ligt glas, als ook nog een ingeslagen rolluik. 

De voordeur, de laatste rots in de branding, is gelukkig bestand gebleven tegen de inwerking van dit grof en ruw geweld.

Het had goed gekund dat in de woning iemand gewond zou liggen. De deurbel doet het gelukkig nog. Op aanbellen wordt gelukkig gereageerd door een vrouw en tevens moeder van twee kleine kinderen. Ze is nog steeds onder de indruk van het gebeurde en hees van stem en maakt schrompelend en schokkend en angstig de deur open. Is hij alweer teruggekomen? Nee deze keer is het gelukkig de politie valt uit haar houding aan te nemen! Haar gezicht spreekt grove boekdelen. In de woning heeft zich een grof horror scenario afgespeeld van non-verbaal geweld, om het maar klein, gematigd en eufemistisch aan te tippen. De dader heeft wijselijk besloten om de komst van de politie niet af te wachten en is ijlings vertrokken.

Wat een held, een vrouw en haar kinderen zo ernstig te bruuskeren. Helaas lopen er in Nederland nog veel van dergelijke krachtpatsers rond.

De moeder blijft hees en onsamenhangend brallen. De emoties hebben haar keel nog steeds in een verstikkende greep vast. Haar levensstijl met teveel afgelegde kilometers zijn bijna af te lezen van haar getekende gezicht. Haar tranen zijn al lang geleden opgedroogd en gestorven op haar wangen, als een oase in een te hete woestijn.

Haar zoontje een krullenbol van een jaar of 4 is onderwijl met een plastic bal in de kamer op en neer aan het stuiteren. Hij heeft schijnbaar niets meegekregen van het geweldsexplosie tegen zijn moeder. Als geregelde getuige in geregelde geweldsexplosies is hij hieraan gewend geraakt, wat erg toch.

De televisie staat aan en de witstaart ree Bambi maakt met zijn vriendjes in het bos vrolijke sprongetjes en zingen mooie kinderliedjes in deze Walt Disney film waar dieren gelukkig vrijuit mogen praten. Even later huilt ook Bambi als haar moeder in het bos door de jagers doodgeschoten is.

Het dochtertje dan, een paar jaar ouder is muisstil van aard. Kan het zijn dat deze introvertheid in haar genen ligt opgeslagen zij aan zij met haar onderdanige DNA? Zij heeft droevige ogen net als die van Bambi op het moment dat meedogenloze jagers haar ree-moeder doodschieten.

Het zou ook zomaar kunnen dat haar zwijgzaamheid de uitkomst van harde levenslessen uit het prille verleden is. Vaak kunnen ouders kinderen niet veranderen ondanks alle gezonde pogingen daartoe. Maar omgekeerd idem dito. Kinderen kunnen foute ouders ook niet veranderen. Een niet te doorbreken duurzaam parallel. Zoals in vele gezinnen die het opvoeden niet aankunnen en dus geweld gebruiken.

De veiligheid van de vrouw of die van haar kinderen is voor haar kennelijk nog niet genoeg geweest om politiehulp via 112 aan te vragen. Ik weet als geen ander hoe zaken desastreus kunnen uitwerken. De nodige afspraken worden gemaakt met haar. Zij zal bij de volgende uitbarsting -iets van tevoren- wel de politie bellen.

Deze moeder heeft overduidelijk de verkeerde ex-vriend aan de haak geslagen en dat vermoedelijk niet voor de eerste keer. Uit privacy overwegingen zal ik hier niet verder op ingaan. Drank, drugs en rock and roll zijn een rotsvaste samenhang in dit kennelijke eenoudergezin. De uitkomst is steeds maar weer een melange van geweld, een kater met blauwe plekken en een hese stem in de overdrive! Kortom een botviering van menselijke lusten in welke vorm dan ook.

Dan vraag je je toch wat van deze kinderen terecht moet komen. Kopiëren ze het negatieve gedrag van hun ouders, verzorgers of mensen die ’s zondag het vlees komen aansnijden? Gaan ze hopelijk een andere richting uit. Doen ze alles tegenovergesteld als aangeleerd en ingepeperd door hun ouders en verzorgers? Krijgen ze een goed en werkbaar leven met respect richting maatschappij, bewoners en relaties? Krijgen ze kinderen die het sociale verschil wel zullen gaan maken?

Hele hordes van hulpverlening hebben de revue gepasseerd bij dit gezin tegen wil en dank. Ik zeg tegen de moeder dat er nog hele legioenen hulpverleningsmensen langs kunnen komen, maar er is er maar een iemand die haar kan helpen. Wie dan? vraagt ze mij. Ik zeg tegen haar; jij en slechts jij alleen.

Ik weet helaas voor 99,9 % zeker dat ook de politie niet voor de laatste keer naar dit adres is geijld om te helpen en geestelijk- en lichamelijk puin te ruimen. Echter sommige mensen zijn niet te helpen. Ook dat is kennelijk genetisch bepaald.

Wij zijn uiteindelijk weggegaan van dit adres na het geven van welgemeende adviezen. Ja knikkend en beaamd door de moeder. De kinderen met de lieve onwetende onschuldige bambi ogen hebben wij achter moeten laten. Ik weet niet of dit “veilige” nest warm genoeg is voor hen in koude winters en warme zomers.

De situatie vereist op dit moment geen andere actie. Weer die gemengde gevoelens. 

Deze casus blijft in gedachten nog even bij me,  thuis op mijn eigen veilige, warme nest.

Wel hebben we nog een zorgmelding als ultiem signaal opgemaakt voor de netwerk partners die verantwoordelijk zijn voor deze kinderen. Ik weet dan ook dat deze Zorg geen ijzer met handen kan breken. Hopen op beterschap en blijven signaleren van problemen is vaak het enige wat ik kan doen.

PS: Wat ik wel vreemd vind in de huidige samenleving is het gegeven dat je de aller moeilijkste taak in de samenleving zonder diploma's en zonder te luisteren mag uitvoeren. Namelijk het krijgen en opvoeden van kinderen. 

Dan zou je toch denken dat vooral hieraan aandacht moet worden geschonken. Echter bij problemen in de opvoeding (kinderen en/of ouders) moet de maatschappij hiervoor in stelling worden gebracht. Ook hier zitten tegenwoordig veel mitsen en maren aan.

Tegenwoordig wordt huiselijk geweld snel en stevig  aangepakt door de diverse netwerkpartners die ermee te maken hebben. Er zijn al veel goeie resultaten bereikt in vele gezinnen.