Ik ben een Turk

laatste foto in oud uniform

Misbruik van mijn machtspositie, discriminatie of toch gewoon maar regulier politiewerk.

Kort geleden, samen op dienst met collega Maarten, krijgen we een melding van overlast ergens in ons bewakingsgebied. Er zouden mensen voortdurend aan het schreeuwen zijn. Op de bewuste  locatie wonen enkele politionele aandacht figuren. Maar of deze met de overlast van doen hebben blijft onbekend. Als vooruit geschoven post gaan we -low Profile- op de routine modus op onderzoek uit.

Achteraf heb ik nog vaak aan deze gebeurtenis moeten nadenken. Vooral mijn persoonlijke normen en waarden komen dan steeds weer in beeld; handel ik wel goed of had ik het deze keer mis! Ik benader iedereen op de wijze zoals ik zelf benaderd wens te worden. Respectvol, dat zit spreekwoordelijk in mijn politie DNA gebeiteld. Enfin, ik zal proberen om deze casus en ons optreden voor jullie schriftelijk visueel te maken! Komische woordspeling, toch!

Nadat wij de straat indraaien bij het oude centrum zien wij een viertal personen bij een zitbank. Twee personen zitten op dit bankje en twee personen staan ervoor. Ze dragen allen oversized baseball caps en ook hun kleding is gelinkt aan hedendaagse Amerikaanse baseball invloeden.

Ze schreeuwen met heel hun lichaam, mimiek en longinhoud. Het momentum is gelegen in de vroege avond waar het daglicht steeds verder wegtrekt. Meegenomen door de zon en ingeruild tegen de dromende avondschemering die bij la Luna, lees de maan, hoort.

Dicht bij deze setting gekomen, parkeer ik ons dienstvoertuig pal voor hun neus. De portierramen staan geopend. De melding van de meldkamer van schreeuwers in het park klopt voor de volle 100 procent. De vier personen zijn niet van origine van Nederlandse afkomst. Geen probleem, we zijn hier dan ook met verve Multi cultisch. Waar slechts en alleen menselijke gedragingen tellen en fatsoen moet ten slotte iedereen doen!

De personen hebben blikjes alcohol in de hand of vlak bij zich op de bank staan. Dit gerstenat heeft hen tot schreeuwers gemaakt. Mensen uit de buurt nemen niet eens meer de moeite om in contact te treden. En waarom ook! Daar heb je de politie ten slotte voor. Weg samenspraak en Multi cultuur. De vier personen hebben een meer dan gespierde torso. Ze spreken, sterker nog, ze schreeuwen een taal die ik niet ken. Hun taal heeft de snelheid van een drietrap raket op weg naar de orbital met een volume evenredig aan de oerknal van al het leven op aarde.

In hun referentiekader past dit volledig en hoeft niemand zich hier zorgen over te maken. Want zij staan op straat en op straat mag je alcohol drinken en schreeuwen naar believen. Maarten en ik proberen hen aan het verstand te peuteren dat ze niet alleen zijn en rekening dienen te houden met de buurtbewoners.

Dit is koren op hun molen en het schreeuwen tegen elkaar begint nu pas fel en wel tegen ons gericht. Een persoon zit behoorlijk dronken en er volledig doorheen op de bank. De minste lastpost naar achteraf zal blijken. Met de anderen valt het drankmisbruik mee.

Even later worden zij nadrukkelijk intimiderend naar ons als gezagsdragers van politie. Zij proberen door het innemen van onze persoonlijke ruimte (neus aan neus) een intimidatie aanval te plaatsen. Lukt dus niet. Een van hen, naar later zal blijken de befaamdste van dit kwartet, haalt het in zijn hoofd om tegen mij aan te duwen.

Mijn non verbale reactie is een harde duw tegen zijn porum -knal- waardoor hij meters naar achteren vliegt. Wild ontvlamt, komt hij op me af en maakt daarbij woeste gespierde armbewegingen. Ik ben op het ergste voorbereid maar hij waagt het uiteindelijk niet om aan mij te komen met een volgende slag of stoot. Zal hij of zal hij niet?  Ik wijk niet terug maar blijf wel rustig en uiterst alert op de door mij ingenomen stoeptegel staan.

De scheldkanonnade gaat als een mitrailleur onverminderd verder maar treft bij Maarten noch bij mij enig doel of smet op ons blazoen. Ik heb die persoon nog een paar keer krachtig weggeduwd. Zij voldoen allen, niet aan de vordering om te verdwijnen. Kennelijk zijn twee politiemensen in hun ogen niet genoeg om hun vier gespierde torso’s in het gelid te krijgen, denken ze. De politie discrimineert hen en bovendien botvierden wij onze uniformmacht af op hen! Wat een lariekoek alweer. Bij hun verbale intimidaties wordt veelvuldig de terminologie kind soldaat in Angola ge- of misbruikt.

De situatie werd steeds nijpender en er wordt een auto op de achterhand erbij gevraagd. Nota bene, een aanval van hen tegen Maarten en mij is nog steeds niet uit te sluiten. Als het erop aan zal komen weet ik wie ik moet hebben! Dat straal ik ook uit. De status quo wordt niet erger maar zakt iets terug, gelukkig.

Naar hun namen gevraagd wordt eerst weigerachtig hieromtrent gedaan, maar uiteindelijk maken zij hun namen bekend. Mannen van eer. Achteraf kloppen deze namen ook nog.

De volgende persoon in kwestie neemt het agressiviteitsstokje over en begint zich onmenselijk op te winden, afwisselend als schizofrene persoon van goede- en kwade zijde. Hij smijt zijn telefoon met kracht kapot op de grond en vliegt de persoon die het gewaagd heeft om tegen mij te duwen, aan.

Door hem wordt de situatie uiteindelijk enigszins rustiger. Ook hem heb ik een aantal keren fors terug moeten duwen. Ook hij valt mij niet aan. Vreemd alweer! Heb ik dan toch zijn respect gekregen?

Weer een andere die ik naar zijn naam vraag, geeft aan in het buitenland te wonen en is hier op bezoek. Ook hij beticht ons van machtsmisbruik volgens zijn eigen referentiekader. Om zijn motivatie verder te steunen zegt hij tegen mij dat ik hen discrimineer omdat ikzelf ook gediscrimineerd wordt in dit vreemde Nederland. Vreemd? dus vraag ik hem waar hij op doelt.

Hierop deelt hij mee dat ook ik niet geboortig ben uit dit Nederland maar uit Turkije. Dit meent hij ernstig en opportuun. Ik voel mij geenszins gediscrimineerd om Turk genoemd te worden. Ik vind dat wel komisch. Leuk zelfs dat iemand ervan overtuigd is dat ik van Turkse afkomst ben. Dat komt mogelijk door mijn strenge blik in combinatie met mijn eigen torso en mijn tijdelijke onbuigzaamheid!

Nadat de tweede auto zich bij ons voegt is de angel al bijna uit de pels. De grootste schreeuwlelijk heb ik wederom een paar keer heftig teruggeduwd. Waarschijnlijk heeft dit het gevolg gehad dat de pikorde onder de haantjes nu wel in volle eer en glorie hersteld is.

Ik gelast hen om te vertrekken i.v.m. de overlast. Ik ben echter niet haatdragend ingesteld. Aanhouding van deze on-fantastic-four zou niet geleid hebben tot beter politie vakmanschap, in tegendeel zelfs.

Dit zou wel vele uren extra tijd en politie-inzet, geweld aanwending en daardoor papieren verantwoording kosten. Het is het eenvoudigweg niet waard om ons gezag door te drukken. De aanleiding en overtreding is nog steeds te betitelen als een storm in een glas water. Deze mening ben ik nog steeds toegedaan.

Op mijn verzoek ruimen zij de gemaakte rotzooi aan lege blikjes op en vertrekken naar huis. Ik heb hen nog de hand geschud. Daarmee denk ik dat ik iedereen, inclusief ons zelf, in een acceptabele menselijke waarde gelaten heb.

De buurt krijgt deze confrontatie in de dop ongetwijfeld mee. De orkaan gaat ten slotte zonder verdere schade of bloedvergieten aan te richten, liggen. Goed de-escalerend gewerkt, alleen weet niemand dit, buiten de nieuwsgierigen op veilige afstand. En natuurlijk nu jullie, lezers van dit blog.

In menselijk optreden hebben we deze slag gewonnen. Ik vraag me wel af of diegene die het woord kind soldaat veelvuldig in zijn mond neemt wel diegene is die geleden heeft onder dit meedogenloze kinder-juk.

Regulier politiewerk zonder franje. Maarten en andere collega's, bedankt voor eensgezind kordaat optreden samen met mij.

Even later op weg naar het bureau moet ik aan het gedrag van de gorilla uit Blijdorp, Bokito denken. Hebben wij dit gedrag dan toch met zijn allen onbewust nagebootst? Het zou beslist anders verlopen zijn als er op bepaalde strepen zou zijn gestaan.

Uit ons bedrijfssysteem blijkt bovendien dat deze personen niet vies zijn van een robbertje vechten met de politie,

Tot mijn volgende blog;  

Han Tummers: www.limburgsewijkagent.blogspot.nl