Afgelopen vrijdag lekker op het gemak treinen naar Keulen,
een grote stad met trekpleisters die ertoe doen. We stappen uit de trein en
meteen staan we oog in oog met de Dom een mooi en tegelijk imposant bouwwerk.
Je kijkt er je ogen uit. Aan de details aan de buitengevels lijkt geen einde te komen. Een stil stenen panorama met grote aantrekkingskracht op mensen. De
werkelijkheid is toch bombastischer dan een stille prent. Mijn maedjes en ik
bekijken de buitenkant. De binnenkant bewaren we voor later, als een kers op het dessert.
Op het kerkplein zijn vele nationaliteiten verzameld. De Dom
heeft een grote Oost Europese aantrekkingskracht te horen aan het taalgebruik
waarvan ik slechts de klanken herken. Allemaal mooi, prachtig gebundeld in
blijheid. Of toch anders? Ik kom daarop nog terug.
We lopen de stad in. De drukte is fenomenaal. Je loopt bijna
over de koppen zo druk is het met toch nog genoeg ruimte om je heen om op
toeristische modus te flaneren langs alles en iedereen door. Ik ken een aantal
winkels qua naam maar ook vele winkels niet. Mijn dochter Lauren kent die bijzondere
kenmerkende winkels, uiteraard.
In Keulen sporten of lopen de mensen veel, het kan ook
zijn dat mensen met obesitas de stad mijden! Wie zal het zeggen. Het valt me
wel op dat iedereen aan het straat-lunchen is van Italiaanse culinaire
gerechten tot drankjes en verkoelende ijs-inname om de smaakpapillen te laten
ontploffen of zo.
In de stad maken muzikanten vocaal en instrumentaal, ons
vertoeven tot een visueel en gelijktijdig oorstrelend aura. Ik hoor een mooie
dame spelen op een harp zinnenstrelend mooi en ingetogen. Haar handen toveren
muziek van warme klanken die door de lucht zweven tot in de oren van de vele
voorbijgangers.
Het is er druk. Vele etablissementen met terrasjes zijn
propvol met mensen die culinair aan het genieten zijn. Wij vinden ook een mooie
plaats voor een lunch in een typische Duitse eetgelegenheid.
Vooral de oudere categorie mensen weet dit te vinden. Ik denk bij mezelf, hier zitten we goed, blijkt ook. Mensen komen er binnen met vrienden en bekenden. Maar rondkijkend zie ik ook veel oudere dames alleen zitten. Dat valt mij op.
Vooral de oudere categorie mensen weet dit te vinden. Ik denk bij mezelf, hier zitten we goed, blijkt ook. Mensen komen er binnen met vrienden en bekenden. Maar rondkijkend zie ik ook veel oudere dames alleen zitten. Dat valt mij op.
Of ze last hebben van het alleen zijn, dat weet ik
niet. Het is nu eenmaal zo, ze laten zich door hun eenzaamheid niet ontmoedigen. Vaak zijn mensen in gezelschap van anderen en tegenstrijdige verlangens juist alleen en geïsoleerd. We
rekenen onze bestellingen af en gaan voldaan op zoek naar de kers op het toetje. Juist
ja, de Dom van Keulen en nu naar binnen. We zijn erg benieuwd.
We flaneren nog een hele tijd door de city drukte en komen rustig street-walkend in de steeds warmere stad retour bij ons startpunt, de Dom.
Heel wat muzikanten onderweg reeds gepasseerd komen we opnieuw uit
bij een groepje muzikanten op de Domplatz. Een van hen heeft een flink stuk
uitgehold hout in zijn handen, maakt hiermee wat angstaanjagende dollende grapjes en gesticuleert van jewelste
met dit muzikale wapen, een didgeridoo, een instrument van Australische
origine. Heel anders dan de alpenhoorn van gelijke afmetingen.
Dan begint hij te spelen, de anderen maken op hun trommels ritmische
klanken, dan begint didgeridoo speler ook nog zijn drumstel te beroeren. De
klanken die zij in hun samenspel produceren lijken uit het binnenste van de
aarde vandaan te komen. Zo mooi, apart en sinister.
Alsof de Domplatz bovenop een vulkaan
van een muzikale eruptie is gelegen, waar geen ontkomen aan is. De Domplatz
figureert en deint zachtjes mee als een waar odeon. Er is iets met deze plek op
aarde. Mooi toch!
De Dom is binnen han(d)bereik. Ik heb al zwervers gezien. Sommigen zijn
mismaakt, oud, versleten en lijken te wachten op hun dood als ze geen klinkende
munten krijgen van voorbijgangers. Ik moet plots aan de paaseilanden denken aan
de stille stenen creaturen. Ook de zwervers zijn onbekend, doodstil en lijken versteend. Zij zijn gehuld in gewaden en
donkere kleding. Hun gezichten zijn verhuld en daardoor anoniem. Deze mensen hebben
mogelijk veel leed meegemaakt. Zou het ook hier zo zijn. Want sommige zwervers zijn
bedriegers die misbruik maken van de goedwillendheid en vrijgevigheid. Ik
plaats een groot denkbeeldig vraagteken.
In Europa hoeft niemand honger te lijden en
we omarmen vluchtelingen en asielzoekers in steeds grotere aantallen. De meeste
passanten hebben geen medelijden met deze bedelaars. De kartonnen bedelbekertjes
zien er laveloos gekreukt en vooral leeg uit.
Dan lopen mijn maedjes en ik de kerk binnen. Van de drukte
en de zonnehitte naar de koelte en gelijktijdig warmte die binnen deze kerk
heerst. De Dom is van binnen nog innemender dan van buiten. Vele kerkschatten
zijn er te bezichtigen. Grote mooie godsdienstige beelden, de relikwieën van de drie koningen
en andere oude gestorven kerkvorsten en notabelen met voor mij onleesbare Latijnse opschriften.
Glas in lood ramen die de zon temperend binnenlaten en voor een melodramatisch kleurrijk pastel licht zorgen.
Honderden jaren van werk verricht door ontelbare werkende magistrale handen
hebben gemaakt van de Dom wat deze op de dag van vandaag uitstraalt.
Vele mensen doneren geld aan kaarsen. Om de kaarsen met
gevoelvolle gedachten te laten branden tot in de eeuwigheid. Het resultaat is een
kleine zee van witte lichten die lijkt te ebben en te vloeden op een rustige zee van jewelste.
Mensen hebben er veel voor over om de reis te ondernemen om in de Dom een
kaarsje op te steken voor hun dierbaren en overledenen. Wij steken ook drie kaarsjes op en
doneren een vrijwillige bijdrage.
Alles mag hier en niets moet, financieel gezien. De kerkbanken
nodigen uit voor retraite en-of gebed en overpeinzingen. Het is voor mij moeilijk om te
vertellen wat deze kerk te bieden heeft in haar pracht en glorie. Ontelbare fotoshots
worden door iedereen gemaakt binnen dit juweel van eendracht en menselijke gengenheid.
Buiten gekomen schijnt dat nagenoeg niemand iets over heeft voor de zwervers die als bijen op honing afkomen, of vergis ik mij
hierin.
Weetjes;
#De Romeinen vestigden er hun gouverneurszetel voor de
provincie Germania Inferior, waaronder ook de nu Nederlandse gebieden ten
zuiden van de Rijn en grote delen van België vielen.
#De nederzetting groeide uit tot een flinke stad die
omgedoopt is tot Colonia Claudia Ara Agrippinensium en is door de Romeinen ommuurd. Overblijfsels van deze muur zijn er nog.
#De dom van Keulen (Dom St. Peter und Maria) is een gotische
kathedraal in het centrum van de Duitse stad Keulen. De bouw begon op 15 augustus 1248 en kwam in
de 15e eeuw stil te liggen. Pas eeuwen later, in 1824, werd de bouw hervat op
basis van de originele ontwerpen.
#De Dom is in de Tweede Wereldoorlog door veertien zware
luchtbommen geraakt maar heeft hij de oorlog zonder desastreuze schade
doorstaan. Bijna 90% van Keulen is toen platgebombardeerd.
#Alleen al het feit dat de Dom een eeuwigdurende bouwput is
waar constant aan wordt gewerkt, laat zien dat de kathedraal voor veel mensen
een grote waarde heeft. De instandhouding van de Dom kost circa 14 miljoen euro
per jaar.
#In de decennia na de Tweede Wereldoorlog had de Dom
tamelijk veel te lijden onder zure regen.
#Het hedendaagse beeld van Keulen wordt vooral gedomineerd
door de Dom.
Het is beslist de moeite waard om Colonia te bezoeken,
Gr Han
