Veteranen dag 2015 – Mark Rutte – Tour de France – Ard vd Steur
– American Sniper – Aanslagen in Tunesië – Griekenland gre-exit.
Bovenstaande mengelmoes aan gruwelijke en walgelijke ingrediënten
houden mij de laatste dagen actief bezig in mijn grijze cellen. Er is geen
ontkomen aan. De media kopt steeds weer de harde realiteit in.
Ik begin met American sniper, een geromantiseerde dramafilm van een USA
soldaat die vecht in Irak. In een oorlog die hij niet gewild heeft maar voor
vlag en vaderland brengt men nu eenmaal het ultieme offer, zijn leven als dat
nodig is om de taak te vervullen.
Tenzij je met een zilveren lepel in je mond geboren bent, dan is het mogelijk iets minder hectisch aan het front. Deze sniper wordt in totaal 4 keer uitgezonden voor zijn persoonlijke tour of duty naar Irak. Vanaf zijn 1e tour (what’s in a name) heeft hij de overduidelijke symptomen van PTSS opgelopen.
Tenzij je met een zilveren lepel in je mond geboren bent, dan is het mogelijk iets minder hectisch aan het front. Deze sniper wordt in totaal 4 keer uitgezonden voor zijn persoonlijke tour of duty naar Irak. Vanaf zijn 1e tour (what’s in a name) heeft hij de overduidelijke symptomen van PTSS opgelopen.
Zijn tunnelvisie maakt van hem de man die zijn bijzondere
scherpschutters gaven inzet om zijn buddy’s te vrijwaren van dood en verderf in
Irak. Zij thuisfront lijdt zwaar mee door de ongewisheid en de dagelijkse Tv-beelden. De ongerustheid thuis als hij intussen in Irak er
160 keer dodelijk op los knalt, kan hem niet meer raken. Zijn gevoel is weggevloeid.
De militaire hiërarchie is
blij met hem. Hij is een levende legende geworden en heeft een meer dan positief effect op de
troepen in Irak. Ook zij behoedt hem niet voor verder persoonlijk en psychisch leed. Op robotachtige wijze kiest hij steeds opnieuw voor een volgende tour of duty verslaving. Zijn vrouw en moeder van zijn kinderen lukt het niet om hem tegen te houden. In Irak maakt hij de meest mogelijke gruwelijke gebeurtenissen mee. Die gaan niet meer van zijn netvlies af.
Nadat hij in zijn
4e tour in het nauw gedreven raakt tussen vele dode en gewonden,
belt hij zijn thuisfront. Hij zegt baby ik ben klaar in Irak en wil naar huis
toe komen naar jou en onze kids.
Thuisgekomen raakt hij zijn Irak trauma niet meer
kwijt en gaat uiteindelijk met een psycholoog praten. Dan vindt hij een beetje
zijn drive terug en gaat andere soldaten met PTSS helpen. Dan slaat zijn
persoonlijk noodlot toe. Einde film. Als deze film slechts voor 5% op waarheid
gebaseerd is, vind ik het een puike weergave van psychisch oorlogsleed dat ieder mens
kan overkomen. De zin en de onzin van oorlogen zijn niet beschreven
of belicht. Slechts de mens en zijn ellende.
Dan komt de veteranen dag Nederland 2015 langs op de media. Velen onder hen hebben
PTSS opgelopen in Srebrenica en andere vuurhaarden in de wereld. Vele Wounded Warriors
nemen de moeite om op deze dag samen te komen en te vieren. Ongetwijfeld zit er nog veel leed in de bureaucratische afhandeling van ook hun ultieme offers en hun geestelijke-
en lichamelijke gezondheid iedere dag opnieuw. Vele militaire dossiers zijn nog
in onderhandeling. De weg naar erkenning is nog lang niet gestreden.
Militaire gezinnen krijgen mogelijk een zieke kostwinner thuis die de maatschappij
niet meer begrijpt en kan bijhouden. Een onmetelijke last die als een zware mantelzorg
gedragen wordt, hopelijk met hulp van buitenaf van de overheidsinstanties.Voor sommigen komt alle hulp te laat en hoeft het niet meer, zij hebben de moed opgegeven en zijn uit het leven gestapt. Sterkte voor deze gezinnen en familie!
Bij de Nationale politie is op dit moment een inhaalslag in
gang gezet om PTSS bij politiemensen aan te tonen. Vele pijnlijke dossiers
liggen klaar voor behandeling. Een hausse die steeds meer boven komt drijven.
De partners, kinderen en familie zitten er 24/24 7/7 mee in hun maag. Het einde
is nog niet in zicht. Elke dag opnieuw lopen politiemannen en –vrouwen het
risico om PTSS op te lopen. De emmer is vaak boordevol en de laatste druppel vloeit
al gauw over de rand tijdens het alledaagse politiewerk.
Dan komen de politie-cao onderhandelingen. Er is tot
dusver nog geen enkel resultaat bereikt. De politie is voornemens om de cao-acties
te gaan verharden. Waarom? De overheid en de minister wijken voor geen
millimeter. Er is geen enkele waardering voor politiewerk. Overuren, ptss
situaties worden voor lief genomen als voetballen en de Tour (ik zei het al, what’s in a name) gekieteld worden met stiptheid acties door de politie.
M.a.w.
de veiligheid in Nederland mag niets meer kosten al 4 jaar op een rij. De mogelijke
negatieve publieke opinie in Europa laat de Minister op twitter en zo zeggen
dat hij de politie sommeert, om vooral niet aan de Tour de France te komen met cao
politieacties. Dat is het verkeerde podium. Alsof de Tour nationaal erfgoed is.
We zullen zien wat uit de koker van de Minister gaat komen, ik hoop op de
voorhand op een goed overleg en een goede politie-cao. Dat verdienen we, net
als iedereen.
Afgelopen dagen regent het aanslagen met vele doden. In Tunesië
worden abrupt hele families dodelijk uiteen gescheurd en zal het nooit meer zo worden
als het eens is geweest. Onze minister president is van mening dat er op dit
moment geen verhoogde terroristische dreiging of signalen zijn voor de algemene veiligheid in Nederland.
De overheid controleert samen met alle mogelijke
overheidsinstanties, de terroristen en de gevarenzone. Het is alleen nooit uit
te sluiten dat er iets zou kunnen gebeuren. Wie zou er in penibele situaties de opdracht krijgen om te
acteren mochten er AMOK situaties of andere levensbedreigende
situaties ontstaan?
Uw nationale politie staat zo als altijd voor u klaar. De politie zal niet minder hard rennen
als er acute hulpverlening noodzakelijk is. Ook niet vanwege de cao acties. De
politie probeert uit alle macht Nederland veilig te houden. Uit principe, uit betrokkenheid, in ondergeschiktheid aan het bevoegd gezag,
Het is maar dat u het weet,
