Huiselijk- of straatgeweld?

B.A.D.B.O.Y

Deze politiecasus komt eventjes onaangekondigd als een zweem mijn bovenkamer, binnen geslopen. E.e.a. heeft zich al weer een tijdje geleden afgespeeld. Mijn herinneringen houden mijn hersens in een ijzeren greep en tekenen duidelijk af in mijn grijze solide binnenkamer. Voor mij een duidelijk teken aan de wand om deze casus gestalte te geven in een han-dgeschreven blog.

Het is in de tijd van de nachtdiensten. Buiten is het fris en we zijn voor driekwart op het einde van een donkere nachtdienst. Het is doordeweeks. Er is van alles gebeurd in politieland want we zijn constant bezig geweest met tal van voorvallen. Dan komt de meldkamer met een prio 1 melding van ruzie op straat.

Met alle beschikbare auto’s gaan we naar de opgegeven locatie zoals dat heet. We weten namelijk nog niet zoveel bijzonderheden van dit feit.

Wel weten we ambtshalve dat in deze straat een politioneel aandachtspunt ligt m.b.t. vreemde snuiters inclusief hun woning.

Ik ben al een paar keer overdag bij deze woning geweest, hermetisch afgedicht van de buitenwereld als een heus fort Knox voorzien van tal van camera’s. Alleen de kantelen en de kanonnen ontbreken er. Je weet dat de straat en elke passerende beweging vanuit de woning bekeken wordt, maar andersom is niets te zien, noch wordt gereageerd op aanbellen. Wat zouden de bewoners te verbergen hebben?

De bewoner ken ik en ik heb hem tijdens het uitgaansleven wel eens buiten zijn woning gezien, in het stadscentrum. Een markant persoon ook qua uiterlijkheden, met van alles op zijn kerfstok. De verhalen die de ronde doen omtrent zijn persoon zijn best wel heftig maar het zijn en blijven kronieken met mogelijk een lange neus erin verwerkt. Maar dan toch, het is beter om goed op te passen want je weet maar nooit wat er ontkiemt of ontspoort in iemands geest! Professionele mindset is de juiste gefinetune-de modus hier.

Onderweg geeft de meldkamer nog en keer een sitrap (situatie rapportage). De personen betrokken bij de ruzie hebben zich al dan niet vrijwillig verplaatst naar binnen in dit onneembare fort Knox.

Gearriveerd zien we nog slechts een rustig straatbeeld dat perfect past bij deze heldere- en tegelijkertijd sinistere nacht. Ik herinner me nog dat het erg stil is, op straat. We krijgen geen contact met de bewoners. De casus zal spoedig een andere wending krijgen richting gijzeling, echter dit wordt niet bevestigd.

De buren zijn wakker en ik maak contact met hen. Ik krijg van hen de verhalen uit het verleden te horen, dat het goed oppassen is met deze lieden. We krijgen de bevestiging van ruzie op straat, schreeuwen en weer de woning binnengaan. We zetten de omgeving af in groepjes politiemensen. Ik sta aan de voorkant bij de voordeur. Bij mij komt van alles langs gefietst en gereden, terwijl de straat aan een soort van pleintje ligt, buiten de doorgaande routes.

Ook de krantenbezorger wordt aan de tand gevoeld. Deze heeft niets gezien of bemerkt. Kun je nagaan hoe laat of vroeg het al is. Dan komt er een sympathisant in zijn auto de straat ingereden. Hij komt poolshoogte nemen omdat hij gebeld is vanuit fort Knox. Ik houd deze man staande en vraag direct om operationele informatie.

De man heeft een telefoonnummer en ik bel via mijn diensttelefoon met de persoon aan de andere kant van de lijn. Na indringend te hebben gesproken, dat kan ik heel goed, wordt de deur geopend en gaan wij samen met de ovd p (officier van dienst politie) naar binnen.

Er zijn diverse personen binnen aanwezig waaronder de bewoners. Er ligt een hoop glas kapot op de vloer en ook zijn de stille getuigen van een geweldsexplosie zichtbaar op de vloer; te weten bloeddruppels en –spatten en –vegen. De markante blok heeft een kind met blonde haren op zijn arm. We zien dat de blonde krullen van het kind doordrenkt zijn met bloed. Het kind is bij kennis en huilt. De man wil zijn naam niet geven noch wil hij informatie geven over wat zich heeft afgespeeld op straat of binnen in zijn woning.

De collega’s bekijken de woning na op andere geweldpunten. Buiten het bloed op de grond en de hoofdwond van de kleine ukkepuk zijn geen gewelddadigheden te ontdekken. De man blijft weigeren om de toedracht te vertellen. Er wordt wel flink geschreeuwd en getierd in de woning. Dat de bewoners anti politie zijn is navrant, dat mag u best weten.

Ondanks dit kabaal zijn wij uiterst geconcentreerd op aanwijzingen en mogelijk nog andere stille getuigen.

De man wil niet dat wij naar het kind kijken. Hij wil slechts en alleen met het kind naar het ziekenhuis? Hij houdt vervolgens het kind als een stormram voor zich en baant met zijn logge lijf een weg richting voordeur. Ik besluit om hem de weg naar zijn auto te blokkeren. Er zijn teveel onduidelijkheden en onbeantwoorde vragen. Buiten op straat staan we in een pat stelling. Het kind moet verzorgd worden en de waarheid moet boven water komen. De man speelt hoog en agressief op met het kind nog steeds als een stormram voor zich.

Ik pak ik hem op het juiste gevoelsmatige moment bij zijn rechter schouder vast en trek hem snel opzij en naar achteren, helemaal wankelend uit zijn balans. Niet verwacht maar dan toch. Tjakka.

Mijn collega reageert snel op deze plotselinge situatie en trekt tijdens zijn onstabiele houding het kind uit zijn armen. Zo die is veilig en geborgen. Tegelijkertijd zet ik een nek klem aan een breng de man gedecideerd en gecontroleerd naar de grond.

Voordat hij de grond raakt is hij buiten westen. Ik doceer vervolgens resoluut mijn aanhoudingskracht en laat hem al zittend op de stoep bij zijn positieven komen. Ik laat de ovd de persoon afboeien, terwijl ik hem in een ijzeren greep blijf controleren.

Zijn eega keert zich op haar beurt ook tegen de politie en met haar Street language in dialectvorm en passages probeert zij mij te intimideren en angst aan te jagen dat er wat zal zwaaien voor mij! Ik dien haar verbaal van dezelfde repliek als zij mij, wat bevorderd dat zij rustig en afzijdig blijft staan. Mooi zo, ook verbaal heb ik de overhand. Ik heb de man dan nog steeds in een ijzeren greep gecontroleerd vast.

De man wordt vervolgens geboeid en afgevoerd. De ambulance komt het kind consulteren. Het kind is niet ernstig gewond en kan thuisblijven bij zijn moeder. Er zal klacht tegen mij gedaan gaan worden, zo hoor ik wegens politie geweld en -brutaliteit! En ze zullen me nog wel een keer tegenkomen!

De zaak wordt recherchematig afgehandeld. Wij als samenwerkende collega’s hebben ons weer eens dienstbaar ten behoeve van de samenleving opgesteld en ja hoor er zijn spaanders gevallen, maar wel aan de andere kant van de thin blue line.

Er is tot op heden geen klacht gedaan tegen mij. Ik heb mijn ambtshandelingen netjes gemeld en besproken, want de ovd-p was er in hoogsteigen persoon bij aanwezig. Recherchematig is het onderzoek afgerond en bij proces-verbaal vastgelegd.

Zou het kind tegenwoordig ook anti politie zijn opgevoed? Dat is de te stellen vraag waar ik het antwoord op denk te weten.

Een flinke tijd later ben ik deze markante figuur nog een keer tegengekomen ook weer in het stadscentrum in zijn stap-weekend. Gesignaleerd als hij bij de politie te boek staat, heb ik hem aangehouden  samen met mijn collega, vlotjes zonder verzet en als een mak blèrend schaap, meegenomen. Hij heeft geen spatjes gemaakt. Nog steeds geen schim van de held die hij zou zijn, volgens de sages en legendes die over hem de ronde doen.