Tussen kop en staart

Op een mooie doordeweekse middag krijgen mijn maatje Nicky en ik een melding van een aanrijding in ons bewakingsgebied. Een zogenaamd kop-staartje waarbij de inzittenden licht gewond zouden zijn geraakt. Op de min of meer automatische piloot gaan we naar de opgegeven plaats van aanrijding.

Daar aangekomen, treffen wij twee auto’s aan die zojuist innig, bruusk en intiem verbonden zijn geweest. Zo heftig zelfs dat het metaal en onderdelen verfomfaaid zijn geraakt door de wederzijdse beroering. M.a.w. de kop van de ene- en de staart van de andere auto hebben flinke deukschade. De kop is knock-out geraakt en diens “ogen” hangen kapotgeslagen uit de metalen verwrongen oogkassen. De staart van de andere auto is eraf gereden en de metalen kont heeft een harde knoeperd te verduren gehad en is als het ware uit zijn broek gescheurd.

Beide bestuurders staan behoorlijk aangeslagen en zo mogelijk punchdrunk buiten hun vehicles. Nicky en ik weten wat de term punchdrunk kan betekenen als beoefenaars van het pugilisme. Het verkeer op de ongevalsplek is ernstig gestremd. De weg moet snel vrijgemaakt worden i.v.m. de hedendaagse onrust. Want tijd kost geld en geld is er tegenwoordig niet meer! Niemand heeft meer tijd over om even te wachten totdat het sein veilig gegeven is, om weer door te kunnen racen  in de mallemolen van het leven van vandaag.

Nicky en ik trekken de gele hesjes (oud uniform) aan om de zichtbaarheid van de hulpverlening te benadrukken. De bestuurder van de staartauto moeten we met een vergrootglas zoeken. Maar eenmaal gevonden horen we van hem zijn toedracht versie. Hij heeft niets kunnen doen om de aanrijding te voorkomen. Hij stond stil op de weg voor een rood gekleurd stoplicht, helaas voor hem op de verkeerde tijd en plaats. De bestuurder van de kop-auto staat naast zijn eigen auto. Hij ziet mijn uniform en mijn gele hesje. Overzichtelijker en duidelijker kan bijna niet meer. 

Als ik dan denk aan de zojuist omschreven punchdrunk situatie dan is dit mogelijk een reëel synoniem voor zijn status. Hij deelt mede dat er toch niets is gebeurd! en wat komt de politie dan doen en verdere markante uitspraken die kant nog wal raakten.

Voordat ik geïrriteerd begin te raken van de zin en de onzin van hem, valt mijn oog op zijn auto en met name op de vrouw op de bijrijdersstoel. Ik vraag aan haar hoe zij zich voelt. Het gaat wel. Echter haar gezicht vertoont een andere melancholische pijnlijke lichaamstaal. Door de klap van de aanrijding heeft zij zich bezeerd aan haar nek en bovenlichaam en heeft zij zich erg verschrokken. 

Maar vooral oogt zij erg bezorgd over haar man die niets dan lariekoek aan het verkondigen is tegen de mannen van Hermandad, in casu, Nicky en ik.

Ik zelf ben ook bezorgd over de manier waarop de man orakelt en lariekoek aan het verkondigen is en zich daarbij groot houdt. Zijn houding is als een broos koekje van eigen deeg en flair uit vroegere tijden, een breekbaar restant. De ambulance heeft de geschrokken vrouw gecheckt en het sein veilig gegeven, gelukkig. Ik ben blij voor haar. Er is geen verdere nazorg voor haar gesteldheid nodig. Het vrouwtje oogt bejaard, frêle en broos en haar man is de vierkante rots in de branding. Hoe erg ik mij kan vergissen, blijkt later weer eens. Ik leer gelukkig nog iedere dag van mensen en situaties.

Beide ongevalsauto’s worden afgesleept, ook weer een bureaucratische moloch van formaat, vanwege alweer nieuwere voorschriften! In de tussentijd komen twee collega’s ongevraagd helpen met de verkeersstremming van formaat. Mooi om die collegialiteit te mogen ontmoeten. Dat geeft Nicky en mij de rust om ons om het seniorenclubje van de aanrijding te bekommeren.

Ik vraag aan de vrouw of haar man altijd zo acteert. Zij wuift dit enigszins weg met een handgebaar en bevestigt hiermee mijn veronderstelling. Ja dus. Hij is altijd nadrukkelijk aanwezig als een vierkante leidinggevende rots. Mijn opkomende irritatie is al een tijdje gladgestreken door de humor van de situatie en het niet meer serieus nemen van de uitspraken van hem.

Het aanrijdingsformulier wordt later bij de rots thuis ingevuld. Zij wisselen de telefoonnummers uit. De auto’s worden getakeld. De weg werd gepoetst en ontdaan van glasgerinkel en verdere wondjes in de vorm van plastic auto onderdelen.

De markante rots geeft plots aan zijn frêle gehavende vrouwtje de opdracht om de ongevalsweg op te lopen. Want daar ligt glas en dat moet opgeruimd worden. Hoe is dit mogelijk, waar bemoeit hij zich alweer mee! Als een galante ridder met een super smile heb ik deze opdracht op mij genomen voorzichtig tussen de langsrijdende autocoureurs door. Te gek voor woorden eigenlijk. Hoe komt iemand bij zulk een onnozele opdracht.

Paniek, houding zoeken, teruggrijpen naar vaste leidinggevende bakens uit het verleden? wie weet. Maar ja de markante rots is het nu eenmaal gewoon om leiding te geven. In zijn werkzame leven heeft hij waarschijnlijk nog nooit een opdracht gekregen. Daar gaat hij bijzonder prat op. Na zijn pensioen van al 25 jaar is zijn vrouw in de onderdanige rol moeten kruipen, zo denkt hij.

De waarheid doet anders vermoeden. Zijn vrouw heeft hem altijd behoed voor opvallende misstappen en heeft hem als een onzichtbaar engeltje op zijn schouder begeleid en bijgestuurd voor dagelijkse grote en kleine blunders op zijn levenspad. Overigens zonder dat hij dit ooit heeft geweten.

De vrouw deelt mede dat zij in het begin van de week haar zuster heeft begraven na een langdurig ziekbed. Ik verdenk haar ervan dat zij vele jaren op rij de mantelzorg heeft verricht als een onbaatzuchtig mens aan haar zuster in haar lichamelijk nood en lijden. Het afscheid en de dood van de zus heeft beiden ernstig aangeslagen, vooral de markante rots. Ook al wijkt zijn trots voor geen millimeter. In zijn hoofd is het allemaal net ietsjes anders dan zijn buitenklant doet vermoeden.

Nicky woont in de buurt van de markante rots. Wij brengen de oudjes naar huis. Dan blijkt dat buiten het gps systeem dat wij in onze dienstauto hebben nog een ongevraagd tweede applicatie gps systeem in onze politieauto zit. De markante rots gebaart, stuurt aan en verordonneert ons onnodig en extra op deze simpele route.

Thuis gekomen blijkt dat de markante rots zijn auto- en huissleutels in het afgesleepte voertuig heeft gelaten. Uiteraard had hij hier geen schuld aan. Om verdere hulp te verlenen ingevolge artikel 3 van de politiewet hebben we zijn voertuig en de rots bijeen gebracht. De rots wil wel maar kan de route naar het garagebedrijf niet exact vertellen. Mijn blackberry heb ik ondertussen stiekem bediend met een navraag voor het garagebedrijf en vestigingsplaats en vervolgens heb ik de route ongemerkt in onze MDT (politie tomtom) ingetoetst. Dus de route wordt liefelijk met een damesstem aangegeven op onze navigatie.  De tweede tomtom kwaakt er op de achterbank alweer vrolijk op los. Ook al weet hij niet goed hoe de route verloopt, maar dan toch. Leiding moet nu eenmaal gegeven worden in woord en gebaar.

Wat zijn (alfa)mannetjes toch hulpeloos zonder bijsturing door moeder de vrouw.