Dagrapport 11.10.2014

Een normale werkdag van nagenoeg ieder politiemens, vol met kleinere casussen en sores die er werkelijk toe doen.

Aanvang geplande dienst voor incidenten afhandeling. Ik heb dienst met collega Brenda. Ik zie haar niet. Ze is dan al bezig met een aangifte over een precaire zaak met hacking computer en verspreiden van naturel foto’s om het maar ietwat eufemistisch te duiden. 

Dan duik ik op mijn beurt maar even in de computer voor mijn wijkwerk. Ik stel vast dat verspreide informatie over de diefstal van een dure BMW heeft geleid tot heel veel gedeelde berichten en hits. Helaas een tip naar een daderspoor zit er nog niet bij. Maar wie weet komt dit nog. Mooi dat mensen de sociale media delen en bekijken, blijkt weer eens. Later op de dag tijdens de dienst vind ik nog een gaatje en ga ik persoonlijk naar de gedupeerden toe in het kader van I281. Dwz het nagesprek.

Als Brenda klaar is met haar onderzoek, krijgen we vanuit het wijksecretariaat nog een aantal zaken onder onze neus om op te letten. De briefing laat zien dat onze maatschappij nog steeds aan ernstig verderf onderhevig is. Dicht bij huis met diefstallen, geweldplegingen en psychische malaise. Maar ook het buitenland en de sores rondom de oorlogsgebieden laten ons alert zijn, gelet op de grote informatiestroom.

Ik bel in het bureau nog met een oudere bewoner uit mijn wijk, omtrent parkeerproblemen voor zijn woning. Hij heeft hier problemen mee en de buren werken volgens hem niet erg mee. Een gesprek is in het begin een ware monoloog, waarin hij de hoofdrol vertolkt. Ik pareer zijn woordenvloed en wil ook mijn zegje doen. Dat mag ik dan vervolgens ook van hem, mooi. De pap wordt niet zo warm gegeten als opgediend en ik geef hem een paar welgemeende adviezen. De senior wens ik ten slotte nog een mooie dag die hij samen met zijn vrouw mag genieten. Ik hoop dat de boodschap aankomt. Hij vindt het bijzonder prettig dat de wijkagent hem terug belt.

Dan krijgen Brenda en ik een melding in Oirsbeek. Waarom Oirsbeek? omdat wij al een hele tijd werken in het hele nieuwe district (BT Westelijke Mijnstreek) over de grenzen van het oude bewakingsgebied heen. Eventueel nog verder wanneer de meldkamer ons dat opdraagt. Daar is niets mis mee. Deze keer zijn wij aan de beurt. Waakzaam en dienstbaarheid kent vele varianten waaronder politionele collegialiteit als sluitstuk!

In Oirsbeek staat een bestelauto kleur rood al dagenlang onbeheerd. Bij controle blijkt de auto van diefstal afkomstig te zijn en er zijn bovendien nog een keer valse kentekenplaten aan bevestigd. De meldkamer regelt een takelbedrijf.

Het takelen blijkt een zware klus want de auto is afgesloten en op de handrem en laat zich niet 1-2-3 meevoeren. Uiteindelijk wordt hij op de takelauto geplaatst met minutieuze precisie als van een effectbal op een biljard laken. De onmogelijke taak wordt voor de hevig zwetende takelateur een uitdaging, waarin hij bijzonder goed slaagt. Het duurt wel even maar, dan heb je ook wat.

Terug aan het bureau dient zich het gevecht met de bureaucratie aan. De gestolen auto is afkomstig uit het buitenland (B). Ik kan de systemen niet benaderen om hem af te signaleren. Ik schakel een speciale grens overschrijdende instantie in. Alles komt goed uiteindelijk!

Dan krijgen we van de officier van dienst de opdracht om een huiszoeking in het kader van de Wet wapens en munitie uit te voeren. Een jongeman heeft kennelijk op Instagram een foto geplaatst met een vuurwapen. Dat is bij de politie bekend geworden en dus moet dit potentiële gevaar direct onderzocht worden. Je weet namelijk nooit wat er kan gebeuren. We kunnen niemand i ndiens hoofd kijken. De moeder laat ons in de woning toe en we mogen van haar de woning onderzoeken. 

De zoon is niet thuis maar arriveert even later. Hij verklaart de foto gefotoshopt te hebben en op Instagram geplaatst. Geloven is goed maar controle is beter. Brenda en ik met nog twee collega’s onderzoeken de hele woning. We treffen niets aan m.b.t. vuurwapens en/of munitie of dergelijke zaken. We nemen afscheid van dit gezin. Maar de hele straat is getuige van ons optreden op dit adres, we zijn nogal opzicht gekleed in ons nieuwe uniform. Ik denk dat de jongeman, die overigens ernstig geschrokken is van ons optreden, dit niet nog een keer in zijn hoofd haalt. Zijn moeder is boos dus met hem wordt er nog een zuur appeltje geschild thuis. Dus denk goed na mbt het plaatsen van foto's op de media. Het kan zijn dat je ter verantwoording wordt geroepen. Op de blaren komen te zitten kan dan een nadelig gevolg zijn van je plotselinge onnadenkende actie.

Tijdens de bureaucratische inhaalslagen op verschillende momenten aan het bureau is het druk. In de hal staan een man die moeten worden aangehouden. Verder is het een grote verscheidenheid aan zaken dat zich maar blijft aandienen op deze middag. Een mallemolen waar de politie zich weer op wonderbaarlijke wijze uitvecht. Hopelijk tot tevredenheid van melders, gedupeerden en aangevers.

Aan het einde van de dienst help ik nog een collega die pech heeft aan zijn auto. Ik wilde net naar huis gaan alle apparatuur was al afgemeld maar collegialiteit is dan toch nog belangrijker. Stel voor ik had pech dan was ik ook blij als ik geholpen zou worden! In no time doet de accu van zijn auto het weer. Mission accomplished, zullen we maar zeggen!

Na me omgekleed te hebben, blijkt dat het weer is omgeslagen naar de natte variant en dat er grote donkere wolken boven mij en mijn fiets op de loer liggen. Zal ik nu pech hebben en alweer nat worden? Op jaarbasis valt dit erg mee dus ik trap onbevreesd mijn dagelijkse 10 km route naar huis.

Ik krijg de wind in mijn rug en de donkere wolken begeleiden me dwangmatig en dreigend op mijn pad. Plots voel ik een warmte, alsof iemand mij wil aanraken. Er wordt op me geschenen, wat is dit? Ik draai om en zie de zon geniepig schijnen tussen de wolken en de bomen door. Hij schijnt op mij nota bene. De boze wolkenmassa valt in twee onschuldige delen uit elkaar. Mooi deze onverwachte hulp. Niet zo vreemd lijkt mij, want ik maak ten slotte reclame voor de zon. Ik draag mijn piesgeel windjack en de zon heeft mij ongetwijfeld herkend als eigen bloed! Zouden de wolken dan toch bang zijn voor de laagstaande zon! ja dus, naar het schijnt.

Het was weer eens een drukke werkdag met nog vele andere zaken waar ik geen weet van heb. Diit zou teveel extra woorden kosten om alle acties van Brenda en mij te benoemen. Eigenlijk is deze werkdag als een normale werkdag te betitelen. Met veel zaken is het vaak de van ver van mijn bed show. Ik besef dat persoonlijk leed heel heftig kan zijn, ook bij schijnbaar kleine casussen.

Met respect staan mijn collega's en ik dag dagelijks klaar om het positieve verschil te maken.

Ik kom na mijn fietstocht heelhuids – zeer zichtbaar in de bijna duisternis door mijn felle jack- thuis. Ook nog droog en wel. De weergoden hebben hun pijlen deze keer niet op mij gericht.

Wij proberen altijd het onmogelijke direct te doen. Wonderen duren echter iets langer en toveren doen we op verzoek. Helaas voor onze eigen middagpauze dan, want die is erbij ingeschoten.

Tot de volgende dagrapportage.