Aanvang middagdienst. Ik begin met verhoor van een verdachte. Er is nog geen dienstauto beschikbaar i.v.m.
een schiet- steekpartij deze ochtend en het opgestarte opsporing- en recherche
onderzoek. Pas op de plaats dus. Het verhoor is snel beëindigd omdat het advies van de advocaat wordt opgevolgd om niets te verklaren.
Beneden in de agentenwacht meld ik me samen met collega Armand bereikbaar voor
de middagdienst.
Meteen komt er informatie dat een vuurwapengevaarlijk persoon zich
in een flat-4 vlakbij, zou kunnen ophouden.
Met 6 surveillancekoppels houden we buiten het bureau op straat kort
motorkap-overleg. Met de nadruk op kort. De mogelijke ophoudplaats van de verdachte is
bekend, ook diens signalement en de auto. We rijden in een parmantig
treintje van opvallende politie voertuigen -steel on wheels- naar de opgegeven
locatie. We maken indruk op de omstanders, iedereen draait zich om en kijkt naar ons.
Rode verkeerslichten buigen nederig hun hoofd. Onze motorrijder Marc houdt de verkeersveiligheid in het oog en zet het verkeer
stop zodat we kunnen passeren.
We zetten de betreffende locatie (flat-4) rondom af. De bedoelde auto staat aan de voorzijde van flat-4, blijkt later. Collega’s hebben
contact met een getuige. Veel meer informatie is er nog niet. We zitten op een apart
kanaal dus kunnen we samen snel de informatie delen zonder dat het district op
het gebruikelijke kanaal op tilt slaat.
Armand en ik zetten onze dienstauto voor de
hoofduitgang en lopen de flat in. Ik leg een mat tussen de deuropening anders
kunnen we niet in- en uitlopen i.v.m. automatische voordeur sluiting. Aan de
achterzijde is een parkeerplaats en groenstrook. Geen verdachte situatie daar. we lopen terug naar voorzijde waar de bedoelde auto in een uiterste hoek staat. Ik zie dat 5
personen er dichtbij staan. Waaronder 2 kinderen, een oudere man en nog 2 andere
manspersonen.
Armand en ik lopen
op het groepje af. Zij huren een kelderbox t.h.v. de verdachte auto. Zij behoren niet tot de doelgroep. Op weg naar dit groepje en deze auto, geef ik
alle info porto-fonisch door. De andere collega’s zijn dus geïnformeerd. Even later praat
ik met een flatgetuige die vaker heeft gezien dat de auto-inzittenden de flat
zijn binnen gegaan. Verdere info
blijft globaal. Wel wordt er een mogelijke locatie in deze flat bekend.
De hondengeleider arriveert op ons verzoek met gezwinde spoed en komt bij
Armand en mij staan. Hij haalt de diensthond uit de auto. Het blijkt een
prachtige hele grote Mechelse herder te zijn. De hond neemt een reukspoor op bij de auto en
ik vraag de hondengeleider waar hij mij wil hebben.
Achter hem dus. Dan lopen
Marc, Roy en ik naar de flat naar de hoofdingang naar binnen via de trap naar
de tweede verdieping. Daar raakt de hond het spoor bijster. Kan ook bijna niet
anders want in deze mierenhoop van mensen hebben de geursporen zich vermengd met de vele mensen die onwetend kriskras er doorheen lopen.
We gaan naar de aangegeven etage en lopen over de galerij. Bij
de mogelijke locatie zie ik aan een rare sticker dat ik daar vorige week al heb
aangebeld i.v.m. een ander onderzoek. We kloppen, bellen aan, roepen door de
brievenbus en door het openstaande keukenraam. De tv staat aan. Het enige tegen
geluid en antwoord dat we krijgen is het geblaf van 2 viervoeters waaronder een
vechthond met een grijze sik. Hij komt naar het keukenraam gaat rechtop en likt
mijn hand. Het dier lijkt mij niet agressief van aard. Maar dat weet je nooit wanneer ik in zijn domein zou komen!
In de woonkamer, slaapkamers, en bij navraag bij de buren blijkt niet dat dit
adres per-se het gezochte adres hoeft te zijn. Collega koppel Ruud en de pas
voor de politieopleiding geslaagde Maartje, sluiten bij ons aan. Manpower voor een doorstap genoeg! De Ovd - officier van dienst - geeft ons geen
toestemming om binnen te treden. Ook niet door het geopende raam. De informatie
is te globaal om op te treden.
Mooi dat de Ovd op de achtergrond zakelijk redeneert en ons
een halt toeroept. Op dat moment vinden we dat met zijn allen niet prettig maar
het is niet anders. Ik heb er uiteindelijk vrede mee.
We breken de hele inzet af en de politiemacht vertrekt.
Armand en ik blijven nog een half uurtje op de uitkijk. Stel je voor de verdachte
kiest het hazenpad. Dan kunnen we tenminste nog iets doen. Er staan veel mensen op straat
op de locatie. We worden gefilmd, gefotografeerd et cetera. Mensen zijn bezorgd
en angstig over de veiligheid in hun wijk door deze plotselinge politie inzet. Fantasieën wat
er gebeurd zou kunnen zijn gonzen door de omgeving. Ik kan dat goed begrijpen, vandaar ook dit blog. We
zijn gericht met opsporing bezig. Dan blijkt dat sommige mensen niet willen
luisteren om op afstand te blijven. Dus hoofdzaken scheiden van bijzaken en 10
keer tot 10 tellen.
We dragen allen ons nieuwe uniform met kogelwerende kleding
met daaroverheen nog een extra kogelvrij harnas. Mooi om dit ook zo snel na
eerste verstrekking uit de proberen. In tegenstelling tot de middeleeuwse spul
van vroeger zit het praktisch, comfortabel en ontneemt ons geenszins onze reguliere
bewegingsvrijheid. Super spul als je mij vraagt.
We krijgen geen back-Up van onze observatie collega’s. Ook
Armand en ik breken de actie uiteindelijk af. Op de terugweg staat uit ons zicht de auto van
de hondengeleider Jos. We stoppen bij hem. Ik wist niet dat Jos was
achtergebleven als Back-Up. Jos zegt van, ik laat jullie toch niet alleen,
vooral wanneer die verdachte auto mocht gaan rijden. Mooi om deze ongevraagde
collegialiteit te mogen ontmoeten.
Terug aan het bureau krijgen we een melding van een heel
ander maatschappelijk kaliber. De meldkamerdame geeft een melding aan ons van een verwarde
hulpeloze vrouw in ons district op behoorlijke afstand van het bureau. Tja, we hadden deze
middag nog niet van doen met de ouderenzorg. Ik vind dit altijd mooie meldingen
als het goed afloopt. Altijd triest als mensen lichamelijk in de knel komen te
zitten. Dus rijden Armand en ik snel naar de opgegeven locatie.
Op aanbellen wordt niet gereageerd. Ramen en deuren zijn
gesloten. De buren weten van niets en hebben geen sleutel noch het adres van een
sleutelhouder. Het is toch een gegeven dat een goede buur toch meer waar is dan een
verre vriend of familie op precaire momenten, toch! We bellen met de meldkamer
voor het telefoonnummer van de melder die in het ziekenhuis verblijft! De melder blijkt de verwarde dame te
zijn. Ik krijg haar aan de telefoon. Ze is helemaal verward en een gesprek voor mijn
informatie-inwinning is niet mogelijk. Dan neemt gelukkig een verpleegkundige
het gesprek over en deelt mede dat de dame in kwestie ernstig verward is en altijd
het alarmnummer 112, belt. Goed om te weten.
Gelukkig is de verwarde dame in dit ziekenhuis onder goede
zorg. Haar man is niet thuis. De luide deurbel haalt niets uit. We
overleggen nog op straat met de buren. Plots bewegen de glasgordijnen en staat
de heer des huizes via het kamerraam naar ons te kijken. Gelukkig!
Blijkt dat hij een hoorapparaat heeft. Ik weet niet of de
batterijen op zijn of hij het apparaat op stil heeft geschakeld. Hij en zijn vrouw zijn al op leeftijd en meer dan 55 jaar gehuwd.
Nu is zijn vrouw ziek. Bij het weggaan schud ik de man een welgemeende hand en geef hem het advies
om een sleutel bij de buren af te geven i.v.m. situaties zoals vandaag. De man heeft veel herinneringen. Nu wordt het welzijn en de revalidatie van zijn vrouw zijn belangrijkste taak op aarde.
Later aan het bureau horen Armand en ik dat de
vuurwapengevaarlijke verdachte buiten onze regio is aangehouden. Hij heeft zich
op een politiebureau ver uit de buurt gemeld.
We begonnen in een toestand van chaos, structureerden dit gaande de weg en uiteindelijk zijn de goeie keuzes gemaakt. We hebben met zijn allen goed samengewerkt..
