5 cent

Het zijn de kleine dingen die het doen, toch!

Op de middagdienst ben ik op pad met collega Anneke J. We zijn belast met de incidentenafhandeling. Dit is een officiële term voor het politie straatwerk en alle meldingen die in ons vizier komen en waarop geïnvesteerd dient te worden. De atmosferische omstandigheden deze middag zijn divers, van bar naar boos en van droog naar erg nat tot sfeerloos bedompt. Op straat zijn weinig verkeersbewegingen en plenzen de regendruppels er vrolijk op los in een onregelmatige repeterende beat op het asfalt. Zij veroorzaken daarbij vrolijke dansende spatjes op het wegdek. Toch nog een blij en humoristisch aspect voor het oog van degene die dit wil zien.

Deze middag zijn er nogal wat aanhoudingen waar Anneke en ik ons aandeel aan leveren door de verdachten van insluipingen in een woning te transporteren, in te boeken, fotograferen, het nemen van vingerafdrukken en verdere bureaucratische handelingen. Kortom dienstbaarheid en collegialiteit richting bureaucratie. Alles moet namelijk wettelijk verantwoord worden.

Ook geeft de meldkamer ons op enig moment deze middag een inbraakmelding door en draagt ons het opsporingsonderzoek op. Dan blijkt op de plaats van delict dat de bewoonster ernstig is gedupeerd door de inbraak maar ook vele groeven op haar ziel heeft opgelopen in haar tot nog toe prille leven. De trieste weerslag op haar wanordelijke huiselijke woonomgeving is helaas een feit!

Om 20.00 uur klatert de regen nog steeds op repeterende basis tegen de voorruit van onze swat-car. De meldkamer stuurt ons net na de reguliere sluitingstijd naar een winkel waar zojuist een winkeldiefstal gepleegd werd en de dief is opgepakt door de bedrijfsbeveiliging.

Wij gaan meteen naar de betreffende locatie en worden uiteindelijk door de verbaasde vakkenvullers

binnengelaten. In de winkel blijkt dat een man die reeds onder observatie ligt wegens eerdere verdachte bezoeken aan de winkel toch de wet overtreden heeft. De alertheid rondom zijn persoon is dus danig opgeschroefd. De man gedraagt zich vreemd en is na de kassa te zijn gepasseerd, gecontroleerd door de bedrijfsbeveiliging. Dan blijkt dat hij niet alle boodschappen heeft afgerekend.

In zijn sok heeft hij een groot half liter blik gerstenat verstopt en wilde dit niet afrekenen. Waarom? Daar kom ik nog op. De geheime sokken bergplaats wordt dus ontdekt door de bedrijfsspeurders. De gang naar de spreekwoordelijke guillotine wordt gemaakt en de dief wacht rustig de komst van de hoeders van de wet, in casu Anneke J en mij, af.

Nadat ons duidelijk is wat er is gebeurd krijgt hij een winkelverbod. Tevens zal hij een civiele boete aan zijn broek krijgen van de bedrijfsleider. Voorts wacht de eis van de officier van justitie op hem. Heavy material dus! Een onmogelijke financiele opgave staat pardoes voor hem!

In het bureau moeten een aantal verplichte administratieve handelingen verricht gaan worden. De boef komt namelijk voor de ID-zuil. Een apparaat dat foto-, vingerafdrukken en ID registreert en internationaal controleert op fraude.

In dit geval hebben Anneke J en ik op mijn beurt iets later,  aan hem uitgelegd wat de procedure is voor winkeldieven. Hij heeft hier vrede mee want het is toch niet anders. Hij hoeft geen advocaat te spreken want daar heeft ie niets aan. Later verklaart hij nog dat het leven aan hem voorbij is gegaan zonder dat hij het positieve verschil heeft kunnen maken. Hij heeft zogezegd aan de verkeerde kant van de wet gestaan en heeft de halte naar beter leven, duidelijk gemist.

Ik ben niet de vervelendste en van ons koffieapparaat laat ik hem dankbaar gebruik maken. Alsof hij niet anders gewend is lurkt hij het ene na het andere kopje koffie ernstig gezoet met suiker, op.

Anneke J is druk bezig de zaak te regelen met ZSM van Justitie. Gelukkig gaat dit deze keer super snel. Dat ligt ongetwijfeld aan het indringende karakter van Anneke J! Top.

In zijn verklaring geeft de dief aan dat hij 5 cent tekort kwam voor de aankoop van het blik (55 cent) gerstenat. Hij heeft geen vervoer en de weg naar huis te voet is nog erg lang. Hij heeft dorst en wil zich daarom graag laven aan de blonde schuimende vloeistof. Daarom heeft hij het blik weggestopt. Had hij 5 cent meer in zijn beurs gehad dan had hij de diefstal uiteraard niet hoeven te plegen. In zijn fouillering treffen wij 50 cent, aan.

Na de bijna afronding van de zaak laat ik hem nog een keer koffie nemen. Verhipt roep hij uit. Ik zeg tegen hem, wat is er aan de hand? Ik zie hem bukken en iets van de vloer in het cellencomplex oprapen.

Enne? vraag ik. Kijk, wat ik hier vind, zegt hij. Hij opent zijn hand en toont mij het gevonden voorwerp. Ik zie in zijn hand een muntstukje van 5 eurocent liggen. Ik laat hem dit houden voor een volgende keer of als geluk brengertje voor een positieve wending aan zijn leven. Met dit muntstukje is hij weer 5 cent rijker geworden. Wie het kleine niet eert is het grote niet weert, zullen we maar zeggen.

Met een dagvaarding in zijn handen verlaat hij het bureau. Alweer te voet op weg naar zijn ongezellige huiselijke omgeving. Hij heeft geen gezin of vriendin en loopt zijn tijd te verdoen. Hij doet het zich zelf aan en het jammere hieraan is dat het hem niet meer interesseert wat er hier op aarde verder met hem gebeuren zal.

De dagvaarding hangt hem boven zijn hoofd als het zwaard van Damocles. Ook dat interesseert hem niet meer. Hij is het vertrouwen in de maatschappij helemaal kwijt.

Op het moment dat hij het politiebureau verlaat onder ons toezicht, is het opgehouden met regenen. De weergoden zijn hem dit keer niet ongunstig gezind. Ook dat neemt hij voor lief.

Mijn collega’s en ik zien tijdens onze surveillance diensten steeds meer mensen doelloos ronddolen. Ook zij spelen zich geregeld in de kijker van politie en justitie. Het wordt er wel minder maar niet beter op, zou dominee Hilterman deze toestand in de wereld, verkondigen!

Ik ben benieuwd of we een koude winter kunnen verwachten.

Tot mijn volgende blog, gr Han