Harde maatregelen zijn getroffen. Het buitenplezier is hard gekraakt door veronderstellingen die niet zijn uitgekomen. Maar wat als......
We hebben een paar wijkzaken bij ons, die we net voor de
briefing nog kunnen afronden. Jan moet i.v.m. een buitenlandse boete een
rechtshulpverzoek afhandelen. Ikzelf moet in mijn wijk aan de slag met een incident
met een loslopende hond. Jan en ik maken op de bewuste locaties afspraken en spreken mensen aan op hun
gedrag.
Dan maken we voor aanvang van de briefing nog een rondje
door de wijken. Retour aan het bureau gekomen, krijgen we van de meldkamer een ietwat
vreemde ongelofelijke melding waardoor we de aanstaande briefing noodgedwongen missen.
De meldkamer deelt ons mede dat er op een adres een baby van
6 maanden is afgegeven. De kennelijke moeder is met onbekende bestemming, en
telefonisch onbereikbaar, met de noorderzon vertrokken, naar het schijnt. Dus
wordt de politie ingeschakeld. Who else is available!!
Op het bewuste adres - gelukkig een warm nest - aangekomen zit de vrouw des huizes op
de bank met een warme rode deken op haar
schoot. In deze deken zit het mooiste denkbare levende cadeautje verstopt. Een
babymeisje van circa 6 maanden met een liefelijk gezicht en een aandoenlijke
lach. De moeder heeft net voordat zij is vertrokken met de noorderzon bij een plaatselijke winkel nog wat spulletjes gekocht
voor baby’s voeding en verzorging. De baby heeft net
gegeten en blijft tevreden lachen met twinkelende onschuldige ogen. Ook naar
Jan en mij. Een brede naslag in de politiesystemen geeft geen opheldering, uitkomst of andere lichtpunten in deze misère.
Jan noteert zoveel mogelijk zaken maar is al snel klaar. Een
aantal zaken kunnen niet onderzocht worden om de doodeenvoudige reden van het
ontbreken van de persoonsgegevens. Noch het kenteken van de auto waarin de moeder
heeft gereden.
Ik verzoek de meldkamer om de crisisdienst voor de zorg in
te schakelen voor opvang van de baby, mocht de moeder niet bekend worden. Dit
is een absurde realiteit waarmee we rekening mee moeten houden.
De meldkamer slaagt er helaas op hun beurt niet in om de
juiste instantie te bereiken en wil overleggen met de huisartsenpost. U kunt
zich voorstellen dat er op dat moment al een flinke tijdstermijn verstreken is.
Even later meldt de meldkamer dat zij er toch in geslaagd is
om de hulpverlening te bereiken. Op datzelfde moment of net iets eerder komt er
een auto de oprit opgereden met als bestuurster de moeder. Zij is zichtbaar aangeslagen
want zij heeft nog wat persoonlijke zaakjes moeten afhandelen? En het belang
van haar kind dan! Nu komt zij haar baby ophalen. Iedereen in de woning
inclusief Jan en ik zijn met stomheid geslagen.
Bij pubers kun je verwachten dat er niet wordt nagedacht
over de consequenties van gedrag maar bij deze moeder die de puberleeftijd al
geruime tijd achter zich heeft gelaten, verwacht je zoiets toch niet.
Jan belt weer met de professionele hulpverlening en legt de
nieuwe verwikkelingen voor aan de professionals. De hulpverlening praat nog even aan de telefoon met
de onverantwoordelijke moeder en zal op dit adres langsgaan voor een pittig
gesprek.
Jan en ik nemen sluiten deze interventie en gaan retour. We
hebben alles eraan gedaan. Als sluitstuk wordt wel een zorgmelding opgemaakt.
Het resterende steentje dat wij nog kunnen bijdragen.
Je weet natuurlijk nooit of iemand zijn gedrag positief zal
veranderen. Al is het maar voor het kind. Gelukkig is zij pas 6 maanden jong.
Echter ge- en ongewenst gedrag wordt altijd doorgegeven ook al kan de baby de
verwikkelingen rondom haar persoontje nog steeds niet bevatten.
Ik denk vaker dat het ieders morele plicht is om in de
maatschappij zijn bijdrage te doen en verantwoordelijk te zijn.
Echter voor het aller moeilijkste in ons bestaan is nog geen
opleiding bedacht, namelijk het krijgen en het opvoeden van kinderen. Gelukkig
gaan veel mensen hier wel goed mee om.
Als we de woning verlaten lacht de baby nog steeds, hoe zal het haar in haar verdere leven vergaan?
