De rustige bomen met verdorde bladeren binnen
de voorzieningen klagen allang niet meer. Ze weten niet meer hoe dat moet.
Dan mijn verhaal.
Afgelopen week breng ik een collega naar een locatie waar hij een afspraak
heeft. Ik rij terug in een opvallende politieauto en ik ben ook nog super
zichtbaar door de markante wespen kleuren van mijn stoere uniform.
Ik rij op een doorgaande
weg. Rechts van mij zie ik een groepje mensen lopen. Vooraan lopen een oude man
en een vrouw gearmd over het trottoir. Zij steken over en ik verminder mijn
snelheid om hen fatsoenlijk doorgang te kunnen verlenen. De allerlaatste
persoon uit dit voetpeloton geeft mij een meer dan duidelijk signaal een uitgestrekte
arm, een stopteken. Ik stop uiteraard want wie weet kan ik iemand helpen met
een vraag of advies geven of om professioneel datgene doen wat nodig is.
Ik draai het
rechter portierraam elektronisch omlaag. De persoon steekt zijn hoofd in de ontstane
opening en zegt tegen mij, die man en hij wijst daarbij naar de pointman van de
colonne. Die man is verplicht opgenomen maar is er tussenuit gegaan in een bijna onopgemerkt moment. Vier verzorgers zijn meegelopen om de man weer naar de
gesloten voorziening terug te brengen.
De man is zwaar dement en kan niet
alleen over de weg i.v.m. ongelukken voor hemzelf of anderen. Ik zeg, dan moeten
jullie hem met zijn tweeën onder zijn armen vastpakken en terug brengen. Ik ben
toch ook maar alleen op dienst. Deze actie lijkt mij niet zo moeilijk, toch!
Tja, zegt de verzorger,
dan moeten we hem inderdaad fysiek vastpakken. Mocht het ons niet lukken dan
bellen we wel! Zogezegd zo gedaan denk ik dan in mijn alleszins oplossing
gerichtheid, minieme bureaucratie en uiterste zelfredzaamheid. Ik blijf toch dit
komische peloton in de achterhoede in mijn vizier houden. Ik zie echter geen bereikte
resultaten waardoor ik e.e.a. niet vertrouw.
Ik zie verder dat alle
verzorgers achter de man aan blijven lopen. Behalve de vrouw een medewerkster
die naast hem loopt. Ik heb een afspraak in mijn wijk maar denk, even
assisteren geeft een hoop rompslomp minder, achteraf.
Ik rij met mijn auto
langs de verzorgers en zeg van, ik geloof niet dat het errug lukt om de man in
te rekenen. Neen, niet echt, is zijn antwoord. Het zijn volgers maar geen
aanpakkers is mijn conclusie, jammer genoeg.
Ik rij vervolgens totdat
ik naast de oude man kom. Ik zeg tegen hem van, De taxi is gearriveerd. U kunt
instappen dan breng ik u naar huis. Met jou heb ik niets te maken zegt hij en maakt
aanstalten om door te lopen op zijn blindelingse doodlopende route. De man
heeft een weelderige haardos platina blond haar en kijkt mij met twee wilde
ogen furieus aan. Ik stap uit en pak hem voorzichtig vast. Blijf van me af bijt
hij me toe en meteen graait hij met zijn handen op een grof motorische wijze in
de richting van mijn gezicht. Blijkt achteraf dat ik toch rood bloed heb zowel
in mijn oor als aan mijn rechterhand.
Ik voel heftig verzet
door een momentkracht van deze oude grijze beer van een vent die ook nog
behoorlijk agressief is tegen zijn belager, ik dus. Dan heb ik ook nog de beste
bedoelingen met hem.
Normaliter had die gast
allang op de grond gelegen en had ik hem on-zachtzinnig in de boeien geslagen.
Maar nee, nu niet. Hier past slechts en alleen fatsoen voor de leeftijd en
dementie. De man is ijzersterk en wil alleen maar verder lopen. Ik kan noch wil
geweld of opbrenggrepen toepassen.
Dat kost minimaal blauwe plekken en een schouderblessure
bij deze nestor.
Ik gebruik intuïtief zijn
lichaamsgewicht en kracht tegen hem en draai hem eenvoudigweg op de achterbank
van de auto. Daar steekt hij een been uit. Het portier kan niet meteen dicht en
ik moet het been rustig binnen de cabine zien te laveren. Ik doe zijn autogordel om. Hij
zit goed vast en weet niet hoe de gordel eventueel los zou kunnen. De
verzorgers nemen op mijn verzoek plaats in de auto en met dit groepje rij ik
terug naar de zorginstelling, vlakbij.
Dat had de man nooit en te nimmer terug
gevonden. Deze patiënt weet niet waar hij is, waarheen hij moet lopen om thuis
te komen noch weet hij dat hij tegenover een politieman in vol ornaat staat. Dat
wordt niet meer geregistreerd in zijn hersenen.
Erg deze dementie slachtoffers,
het worden er steeds meer. De zorg is overbelast, onderbetaald en ligt onder
het mes van verregaande bezuinigingen in onze huidige welvaartstaat.
Vooral het gelopen plaatsingstraject
voor talloze gezinnen, echtgenoten en verdere familie om in te zien dat hun
ouder of partner niet meer goed verzorgd kan worden binnen de huiselijke
kringen.
Achter vele huisdeuren is
zwaar leed te proeven of te voelen, wanneer je dit wilt en kunt zien. Vooral de
advent periode tot kerstmis en het jaarlijkse vreugdesprongetje naar het nieuwe
jaar. Dat zijn voor vele eenzame mensen en huisgezinnen zware tijden. Ieder
najaar heeft prettige feestdagen in het vooruitzicht, maar niet voor iedereen
achter de geraniums. Denk daar maar eens aan bij de kerstgedachte en gelukkig Nieuwjaar,
Terug op de zorglocatie
vraag ik hoe de patiënt heeft kunnen ontglippen. Blijkt dat hij pas nieuw is en
heg noch steg weet. Hij heeft de nooddeur (nooit op slot) geopend en is
weggelopen. Gelukkig hebben medewerkers dit gezien en hebben op hem de achtervolging
ingezet. Gelukkig ben ik in beeld gekomen om mee te helpen.
Binnen de zorglocatie
wordt de man stilaan rustiger. Ik word hartelijk bedankt voor mijn interventie.
Ik vertrek en ga door met
mijn politie besognes; What’s app groepen bespreking, inbraken en vermeende
gevaarlijke honden, bedreigingen, intimidaties en parkeeroverlast en ruzie in
de dop. Verder nog met een collega een jonge persoon bezocht die mogelijk in
staat is of moet worden geacht om zelfmoord te plegen. Te jong voor een
doodswens. De nodige instanties zijn al met hem bezig. Zijn doodswens is nog steeds
niet omgebogen naar een levenswens en een mooie toekomst.
The day after oftewel een
dag later heb ik incidenten afhandeling. Ik rij naar de zorginstelling en vraag
binnen naar de gezondheidstoestand van der Aussreisser. Blijkt dat hij gisteren
doodmoe en mak als een lammetje in de zorginstelling is teruggekomen. Hij heeft
geen weet van wat hij mogelijk zou hebben uitgespookt. Wat heb ik dan gedaan
heeft hij gevraagd. Het antwoord op zijn vraag is hij meteen weer vergeten. Zijn
(korte termijn) geheugen heeft hem voor 100% in de steek gelaten.
Jammer en sneu om dit als mens te
moeten meemaken.
Waar zijn we zonder
herinneringen met uitgedoofde ogen en blanco uitgewist geheugen.
Jeetje, wat is er mis met
gezond ouder worden en genieten van een welverdiende oude dag,
PS; de oude nestor is nog
steeds vatbaar voor vrouwelijk schoon als zij hem iets vragen.
Ik wens jullie allemaal
fijne feestdagen en een goede gezondheid voor jezelf, gezin, vrienden en
familie en al diegenen die ik vergeten ben te noemen,
Kijk uit als je met vuurwerk stunt!
Life, Nothing else matters,
