Pappa, mag ik op boksles? Deze vraag stelt mijn dochter Lauren mij onophoudelijk op vele
onderscheidenlijke ogenblikken in haar dan nog prille jeugdige leventje.
Ik zelf
heb dan de harde wereld van het pugilisme in wedstrijdverband van haver tot gort
meegemaakt. Ik wil haar daarvoor behoeden. De bokssport is hard, doet vaak pijn en
wedstrijden zijn net als het voeren van een meedogenloze oorlog.
Op haar 5e levensjaar heeft ze allereerst 2
zwemdiploma’s behaald. Ikzelf moest vroeger van mijn ouders op judo en ik vind
dat zij dit ook moet gaan doen. Rollen, vallen, gereglementeerd stoeien,
samenwerken en weer gezond opstaan in nader te bepalen volgorde met goede discipline respectvol uit te voeren. Deze judosport heeft voor mijn vrouw en mij de voorkeur boven het boksen.
Ten slotte nog, boksen in
die tijd kent geen of nauwelijks deelname door meisjes.
Uiteindelijk gaat Lauren toch op kickboksen en ga ik met haar mee als trainingsmaatje. Lauren en ik hebben deze sport een aantal jaren samen met veel plezier beoefend. Leren incasseren, voetenwerk, vele technieken, ijzeren discipline
en plezier in deze tak van sport maken dat Lauren wedstrijdgericht gaat
acteren.
Ik begeleid haar dan nog niet. Ik heb tot dan toe nooit over nagedacht om
de bokshandschoenen aan te trekken puur en alleen voor het lesgeven of coachen. Wel
vreemd, ik heb jarenlange boks ervaring als amateur A wedstrijdbokser, tevens
heb ik alle judoleraar opleidingen doorlopen en bijbehorende diploma's behaald.
Niet bewust van mijn eigen mogelijkheden
heb ik intrinsiek toch een aantal les tools op natuurlijke wijze ontwikkeld, welke technisch- en tactisch
boks onderricht goed mogelijk maken, nog steeds.
Lauren neemt een aantal malen deel aan harde kickbokswedstrijden.
Dit gaat haar goed af. Zou het dan toch in haar genen verborgen zijn geweest?
Wie zal het zeggen.
Van het een komt het ander en tegenwoordig geef ik Lauren op wekelijkse basis thuis boksles.
Een
mogelijke geruststellende reden voor mij in ieder geval is de prima fysieke- en ook mentale weerbaarheid van dit maedje.
Als personal trainer, what ’s in a name! Maak ik gebruik van de kwaliteiten van
de persoon in kwestie en op mijn beurt trek ik deze kwaliteiten in de praktijk en streef ik naar een technische- als ook tactische logische plezierige verbinding.
Het belangrijkste
daarbij vind ik gebruikmaking van de eigen kracht en netto gewicht wat kan
helpen in de uitvoering van kracht in stoten en trappen onder een heerlijk sausje van plezier. Ik trek de principes van
de Wet van Newton veelvuldig bij dit proces om concretisering
van de mogelijkheden van de pugilist in kwestie te verbeteren.
EN of dit het helpt. Mijn dochter
Lauren weegt circa 60 kg en is in staat om op basis van snelheid, aangewende
technieken en daadkracht een volwassen opponent knock-out te slaan, inclusief deze blogger!
De bokslessen maken Lauren mentaal uiterst weerbaar en als zij van
huis weg gaat kan haar van alles overkomen in negativiteiten en geweld en dat is ook wel eens gebeurd. Echter belangrijk voor haar en tot uiterste
geruststelling voor mijn vrouw en mijzelf is het feit dat zij uiterst weerbaar
is en haar mannetje of vrouwtje staat. Uiteraard is dit geen ultieme garantie, maar dan toch. Wat geef je je kind mee als praten niet meer helpt in een mogelijke verloren positie, toch.
Ook mijn vrouw -zojuist nog- geef ik boksles. Zij heeft het in zich om haar mentale- en fysieke weerbaarheid op basis van logische bokstechnieken sterk te verbeteren.
Uiteindelijk staat iedereen er alleen voor en moet men de oppositie en tegenstand in welke vorm dan ook afwenden, als het kan in teamverband, maar dat lukt niet altijd. De
slogan; een slimme meid is op haar toekomst voorbereid, treft weer eens haar
doel.
Waarom vertel ik deze lange voorgeschiedenis aan jullie? Ivm mijn cursus Mentale weerbaarheid.
Ik heb
afgelopen week deelgenomen aan de driedaagse cursus mentale weerbaarheid in het
IBT centrum te Sevenum. Ik heb van tevoren dan al allerhande positieve- maar ook negatieve geluiden gehoord van mijn collega’s over dit nieuw in het
leven geroepen politieprogramma en de onderscheidenlijke les onderdelen. Ik hoor
de ruisgeluiden maar ben meer een persoon van de proefondervindelijke
vaststelling.
Samen met mijn team (10 collega’s) gaan we op weg naar
Sevenum. Het begint zo te zeggen grof motorisch afgewisseld met persoonlijke
nuances die indien gewenst gedeeld kunnen worden. Niets moet maar alles mag ingebracht worden. De
trainers doen hun best.
Ik merk vrij vlot dat ook de gelegenheidsdocenten al
een aantal keren hun programma aangeboden hebben aan de diversiteiten binnen de
politie die keer op keer Sevenum met hun aanwezigheid bestormen en verblijden.
Ik zal niet
uitweiden over de inhoud hooguit over een paar accenten die mij zijn
bijgebleven. Ik heb deze drie dagen een hoog gehalte aan AHA momenten. Lijkt
mij ook niet vreemd in mijn geval, ik loop ten slotte al bijna 39 jaar in
uniform rond bij de politie en heb al veel meegemaakt.
Ik denk dat ik aanmerkelijk mentaal weerbaar ben.
Het zou dan ook jammer zijn om nu pas te moeten constateren dat ik de mentale weerbaarheid na 39 jaren in uniform nog allemaal zou moeten aanleren.
Het
toverwoord bij mentaal weerbaar is voor mijn idee een gezond boerenverstand, je
handen in je zakken en onderzoekend gebruik maken van je tools die iedereen
samen met zijn genen ingeprent heeft gekregen.
Alhoewel, ik ben me wel van een
paar zaken meer bewust geworden met dank aan de docenten.
De grens en de mogelijkheden van ieders fysieke weerbaarheid
ligt bij ieder persoon in kwestie evenals de producten van voeding die je
inneemt. De docenten bespreken de mogelijkheden en zijn behoorlijk eye-openend, als jullie begrijpen wat ik bedoel. Je moet het wel willen zien, toch! Neem mee wat je kunt gebruiken in je politiebestaan of laat dit liggen, de keus is aan jezelf.
Vele etenswaren zijn ronduit slecht net als roken en ander extravagant levensgedrag. Iedereen weet dit of kan dit gemakkelijk bespreken of opzoeken en ernaar handelen.
Nachtdiensten zijn slecht en deze heffen een zware tol op je
lijfelijke weerbaarheid. Hoe ouder je wordt, hoe erger dit verschijnsel aan de
stoelpoten van je bestaan knaagt. Rust als bouwsteen in je wezen moet je
genieten omdat slaap eenvoudigweg niet meer in te halen is. Nooit meer. Eens verloren blijft
verloren.
Sportief zijn, dat kun je dagelijks inplannen. Laat de auto
maar eens staan en ga naar je werk per fiets of te voet. Wie maakt die keus nog?
Parkeerplaatsen staan elke dag propvol luie auto’s geparkeerd omdat het handig
maar vooral gemakkelijk en bovendien milieu verontreinigend is.
Kortom bewegen is een
must voor iedereen maar ook een gemakkelijk te negeren taboe. Vooral als het vijf
voor twaalf en dus bijna te laat is. Gezond en voldoende bewegen haal je
niet gauw meer in, daar loopt men spreekwoordelijk achteraan, indien vooraf
niet secuur gepland.
De wereld om ons heen wordt steeds meer mechanisch,
anti-loop en daarmee bedoel ik niet de gazelles en antilopen in de rimboe van
Afrika die lopen om te kunnen overleven om hun predators voor kunnen blijven
tot dat het moment dat zij een prooi zijn en vermalen worden tussen wrede
dodelijke kaken. Gezond en wel overleeft in Afrika in tegenstelling tot ziek en
oud als gemakkelijk verteerbare prooi in de wrede genadeloze voedselketen.
