straat-carnaval

Alsof je in een drive Inn bioscoop op de eerste rang zit.

Picture this. Je galoppeert als een cowboy op je paard op de prairie in the wild wild west. In je blikveld spelen zich allerlei nakende taferelen af. Het begin van een mooie spectaculaire cowboy film, alleen je hebt er nog geen weet van.

De doldrieste film zal zich snel aan ons blik ontspinnen, totaal onverwacht en zonder enige aanwijsbare reden. Dit western panorama is voor Brenda en mij mooi te volgen via de frontseats van de politie dienstauto. 

Maar we rijden niet op een paard noch zijn we op de prairies van het wilde westen. Dus niet wild noch in het westen.

Ik heb een gun –genaamd WALTHER- aan mijn riem hangen zo ook mijn collega Brenda. We berijden the thin blue line in onze swatcar met de ramen open en de zwoele avondtemperaturen verwelkomen ons op ons politiepad tijdens deze toch wel aparte nachtdienst.

Het is hartje zomer en de deken van de duisternis omhult stilaan de wereld rondom ons.

Onze incidenten afhandelingsdienst is net begonnen en we rijden in het stadscentrum rond. Mensen zitten op terrassen te chillen en laven zich aan cool drinks soms met teveel alcohol. Sommigen kunnen er niet tegen en de spreekwoordelijke duiveltjes maken zich van hen - met gemak - meester.

De meldkamer heeft op dit moment nog geen opdrachten voor Brenda en ik de ether in verspreid. Zichtbaar aanwezig dat zijn we wel degelijk en binnen ons blikveld spelen zich geen taferelen af die enig politieoptreden vereisen. Mooi zo. Plezier, sjpass en ook nog vele vrolijke mensen die op ons wenken of een praatje komen maken. Zichtbaar, dienstbaar en vooral aanspreekbaar, dat zijn Brenda en ik overduidelijk.

Dan draaien we het stadscentrum uit op weg naar onzekerheden en wat nog voor ons verderop in petto ligt. Plots, zo schijnt het te zijn rijden we een drive inn bioscoop binnen. Een western film waarin in een split of a second een knock partij geënsceneerd wordt. Er zijn niet een, niet twee maar op een stuk of vijf plaatsen, mensen met elkaar aan het knocken, boem, paf op de weg en op de trottoirs. Trottoirs zijn er in het wilde westen niet maar, in dit scenario wel degelijk.

Er zijn veel menselijke flitsende- en slaande bewegingen waarneembaar, helaas geen danspasjes of plezier maar de harde werkelijkheid is hier een feit. Links, rechts en midden op de weg zijn mensen aan het vechten, aan het schreeuwen, aan het tieren en vooral aan het slaan. 

Ook zijn er vrouwen betrokken in dit filmshot. Die trekken aan elkaars haren en de uitgetrokken plukken haar worden door de zuchtige wind weggevoerd ver weg van dit kennelijke absurde strijdtoneel, met nadruk op de toneelversie.

De thin blue line is zichtbaar aanwezig maar de opperste concentratie van de vechters in hun intense tunnelvisie maakt dat wij onzichtbaar lijken te zijn.

Dit is geen film maar dit zijn twee groepen mensen die –zoals ik al eerder geduid heb, ruzie zoeken uit eerdere ergernissen.  In dit strijdtoneel staat een auto langs de kant met 4 geopende portieren. De andere partij is te voet. Snel wordt ons duidelijk dat we met twee groepen kemphanen te maken hebben en die elkaar uiteindelijk opgezocht en gevonden hebben.

Dan valt er een slachtoffer bewusteloos op de grond. De chaos en de wanorde die Brenda en ik in ogenschouw krijgen, nemen hebben we voor lief want we kunnen niet met ons tweeën een tiental of meer vechters, sympathisanten en betrokkenen scheiden. 

Het sein hulpverlening maakt dat we ons dienstvoertuig verlaten en hulp gaan verlenen aan een bewusteloze fighter op het trottoir. Hij is gewond en gevallen door een kopstoot van de een of de andere deelnemer in deze menselijke kluwen. Iets van eigen schuld dikke bult –denk ik kort- maar toch meteen uitstappen en helpen waar we kunnen.

Bij de bewusteloze staan een paar mededingers. Ik kniel naast hem neer en zie dat hij groggy of zo, is. Dan komt zijn boezemvriend erbij die hem bij zijn positieven wil brengen. Echter zijn aanpak staat haaks op hulpverlening want hij slaat hem met de vlakke hand in zijn porum. Ik duw hem meteen weg en vraag of het slachtoffer het ziekenhuis ingeslagen moet worden! Hij luistert naar me en wijkt terug en blijft ietwat op afstand. Ik leg het slachtoffer in een stabiele zijligging en houdt de dronkaards en en de rest van de "gang" en verdere participanten op afstand.

Het slachtoffer hoort uiteindelijk bij de sterkere partij. Maar dat blijkt pas veel later. Ik kom daar nog op terug.

Er arriveren nog een paar politie auto’s. De vechters hebben zichzelf gescheiden en zijn over gegaan tot intimidaties en dreigingen jegens elkaar. De politie waaronder Brenda en ik krijgen in ieder geval geen enkele informatie of de reden van deze onmin. Mensen die aan het vechten zijn druipen langzaam af. Het slachtoffer, voor wat ons betreft de belangrijkste uit het deelnemersveld ontwaakt op groggy style en wil niets van hulpverlening noch hulp door ambulance of politie weten. 

Hij en zijn sympathisanten regelen dit zelf. Iedereen heeft alcohol en mogelijk de verkeerde pillen ingenomen. We kunnen veel werk doen maar kiezen ervoor om het te laten. Deze personen die ons ambtshalve meer dan bekend zijn regelen altijd zelfstandig hun zaakjes zonder tussenkomst van de politie. Gewoon straatcarnaval met de grove impact van gevoel.

Geen gewonden, geen grove inbreuk op onschuldigen in de openbare orde sfeer maar wel degelijk een uitbarsting op de verkeerde plaats op het verkeerde moment.

We besluiten –na overleg- de boel de boel te laten en onze politionele aandacht daar in te zetten waar het nodig is in het kader van dienstbaarheid.

De rode auto wordt volgepropt met betrokkenen en de groggy-er, rijdt weg waardoor de angel meteen uit de pels verdwijnt. Eigenlijk is de geschetste situatie dolkomisch en te gek voor woorden. De resterende nachtdienst blijft alles nogal rustig, dat denken we maar dat is niet zo. Dan blijven Brenda en ik als laatsten over in ons werkgebied. Andere collega’s hebben om 04.00 uur einde dienst en geven status 5.

Later deze nacht komt er een paniektelefoon binnen bij de meldkamer vanaf een adres in ons bewakingsgebied. Het is thuis bij een van de betrokken partijen uit de eerdere show-down.

Gearriveerd op de locatie staat de voordeur open, deze is geforceerd. Binnen is met knuppels en zo gezwaaid en zijn de harde targets behaald en getroffen. Een knuppel ligt in twee stukken, kun je nagaan wat de impact geweest is. Er liggen tal van bloeddruppels, spatten bloed en glas op de vloer. Het huis is vol met mensen uit de eerdere vechtpartij. Zij waren of zijn er nog steeds na de vechtpartij om samen de korte euforie te vieren vanuit hun underdog positie. 

Dat dit gelukzalige moment maar heel kort heeft geduurd dat heeft niemand van hen kunnen bedenken.

Degene die is bewerkt met de knuppel is onvindbaar. Via de meldkamer krijg ik telefonisch contact met hem. Hij is het huis ontvlucht aan zijn belagers. Als ik hem telefonisch vertel dat de kust veilig is komt hij uit zijn onderduikadres tevoorschijn. Hij is aan een oor geraakt. U weet net zo goed als ik dat een wondje aan een oor zorgt voor een hoeveelheid aan neer druppelend bloed.

We hebben overleg met ons werk-front. Eventuele ambulance tussenkomst hoeft ook nu niet te komen, aan gekneusde ribben kun je niet veel doen. De huisarts zal bij voortduren van de klachten geconsulteerd worden, zegt de gehavende.

We krijgen alweer geen informatie richting daders.

De politie helpt graag maar soms gaat dat niet. Alcohol en pillen vertroebelen nu eenmaal de geest en het gezonde verstand.

Het moet zoals het moet en het gaat zoals het gaat, daar verandert kennelijk niemand iets aan.

En, verstand komt met de jaren