De laatste donkere dagen van dit jaar heb ik dienst met
aardige collega’s. Meestal heb ik dienst met leuke collega’s en heel soms is
het een uitdaging. Enfin, dit terzijde!
Ik lees dat Nederland slecht is begaan met de economie en
als hekkensluiter met de zorg en vooral hoe we daar in 2015 mee door denken te
gaan. Vooral op basis van cijfers, grafieken en terror aanslagen.
Met terror aanslagen
daar bedoel ik puur en alleen maar de gevoelige kwesties in ieders portemonnee
mee, het alsmaar duurder worden van alles wat we willen kopen en de mantelzorg
van onze dierbare erflaters! Het lijkt wel of iedereen de laatste dagen van
2014 het verschil nog willen gaan maken door te kopen, te kopen en af te kopen.
Goed voor de economie en goed voor het gevoel, dit afkopen van zonden en zo. We
moeten de mallemolen wel kunnen blijven bijbenen, toch. Ten koste van..
Ik rij rond in een opvallende politieauto in mijn
bewakingsgebied, tegenwoordig de hele Westelijke mijnstreek in en rondom
Sittard, Geleen Beek en Stein. Aangedreven door benzine en meldingen die niet
kunnen wachten bedienen we iedereen zo goed als mogelijk met zijn of haar
kwesties en problemen en plakken de gezondheidspleisters voor het momentum.
De
politie is met haar krachten 24/7 inzetbaar. De verdeelsleutel brengt dat wij
ook meer met minder moeten doen, teleurstellingen zullen niet uitblijven,
helaas!
In het centrum van Sittard zijn Oost-Europese types van
criminele aard bezig om de mensen te beduvelen. We murwen ons langs lange
roodlicht-ige slierten van file auto’s. We rijden in het voetgangersdomein om
de openbare orde te handhaven en te zorgen dat iedereen zich naar moderne menselijke
maatstaven gedraagt, helaas. In het centrum lijkt het wel of we geen crisis
hebben te verduren. Een collega in burger is waaks en attendeert ons op de
Oostelijke Europese types.
Voor deze dag verstieren wij hun meelijwekkende
interventies om publiek op een zielig vertoon of verhaal over te halen tot afgifte
van geld in Babylonische spraakverwarringen oftewel babbeltrucs. Daar trapt
toch geen gezond mens meer in, uitzonderingen bevestigen jammer genoeg steeds
meer deze regel.
Voor deze dag hebben we een kwalijke ader naar boven weten
te halen. Ik twitter dat de POLICE ARE HERE, en kijk uit voor criminaliteit.
Vreemd. Het gebeurt steeds weer en meer. Iedereen gaat van huis weg om te
kopen, te kopen en anderen te plezieren met materialisme waar we de zolder al
vol van hebben liggen, zo lijkt het te zijn. Tenzij ik naar de Engelen van Sittard lees en luister en
hun prevelende smeekbeden om beter te doen en oprecht te delen met de naaste minder
gefortuneerde medemens.
Geen donaties via giro 555 maar in woord en daad iets
spenderen dicht in de buurt voor degenen die niets hebben en niet in de stad
kunnen komen om te kopen. Deze onfortuinlijken hebben namelijk niets te makken
en zitten in een koude rillerige woning te kleumen achter de geraniums –al dan
niet van plastic- op eenzame- en desolate
wijze.
We rijden weer na onze interventie en komen langs een mooi
nieuw appartementencomplex in de binnenstad. Ik herinner mij plots een
interventie bij een aandoenlijke bejaarde mevrouw. Deze interventie spookt al
een tijdje in mijn hoofd maar ik heb deze politionele bemoeienis nog niet op papier
gedeeld met u. Ik zal de gebeurtenis aanhalen als een kerstverhaal met een
goeie levendige afloop.
Namelijk een tijdje terug in de warme zomer worden mijn
collega en ik ontboden bij een adres in het centrum. De thuishulp heeft
aangebeld bij een bejaarde mevrouw maar krijgt geen respons. Er moet iemand
thuis zijn maar die opent om onverklaarbare redenen de deur niet. Of u het
gelooft of niet. Ik hanteer op
zeer regelmatige frequente wijze een sleutel in de vorm van een stalen
breekijzer om daar te komen waar het niet kan of is toegestaan onder normale
omstandigheden. Vooral achter gesloten deuren van onze bejaarde weldoeners,
ouders en grootouders van weleer. Zij zijn tegenwoordig hulpbehoevend. Niet maatschappelijk
gezien maar vooral geestelijk en lichamelijk is hun achteruitgang sterk ingezet
door de tand des tijds en economische kaalslag.
Ik stop bij een mooi nieuwe appartementencomplex van
meerdere etages waar ouderen zorgvuldig opgestapeld worden en er hun huiselijk
vertier kunnen beleven. Niets is minder waar dan deze cijfermatige maar vooral
grafieke uiting op papier, helaas.
Ik loop het gebouw binnen. Het ruikt naar nieuw
vloerbedekking, ik constateer ruime afmetingen van gangen en trappen. De
verflucht maakt dat het gebouw zo goed als nieuw oogt. Een serene bouwsteen
matige omgeving van super de luxe kwaliteiten. Vooral voor diegenen die het
betalen kunnen al dan niet gesponsord door nazaten of loerende erfgenamen in
een ver van mijn bed hoedanigheid. Ik neem aan dat dit de beste oplossing is
voor alle betrokken partijen! Ver weg van verantwoording, naastenliefde en
menselijke warmte. Ook al is het warm in deze zomer.
Ik neem de elevator-lift naar boven tot bijna in de wolken.
De nieuwigheid verschaft een aurora van hemelse invloeden en geurenpalet. Met
de lift pareer ik de wolken en alles waarin deze etage achtige stapeling
verantwoording aflegt voor de makers, heil aan U! Dan spuugt de lift mij op de
hoogste etage uit en haar deuren gaan
van; sesam open u.
Dan tref ik de thuiszorgmedewerkster voor een gesloten deur.
Prachtig in de verf. Een inbreker komt er niet langs tenzij hij liters
arbeidszweet spendeert. Dan kom ik uit mijn droom en illusie van weggeborgen
mensen. De deur is van hoogwaardige kwaliteit, gehard en van de buitenwereld
ordentelijk afgesloten door sloten en driepuntsvergrendeling die alles buiten
dienen te houden.
Met mijn amigo breekijzer maak ik al snel rappe vorderingen.
Ik steek hem in de sluitnaad en maak gebruik van mijn lichaamsgewicht in
relatie tot sterke staalachtige inprentingen met de slangenkop van mijn
breekijzer. We krijgen samen een minimale kier voor elkaar. Ik wroet verder en
met technieken in de vorm van hefbomen knal ik de deur open Boem-paf-krak. Ten koste
van houtwerk en gepolijste verf die de deur en kozijn zo mooi en solide uiterlijk
verzorgen. Ik ben binnen.
Op zoek naar de alleenstaande mevrouw zoeken we de woning
snel door. Ondertussen zet ik de rokende drooggevallen pruttelende waterketel
uit door de gaskraan dicht te draaien. Jeetje, wat had hier allemaal kunnen
gebeuren door brand en zo. U mag het zelf invullen. De meest trieste
voorstellingen zouden mogelijk bewaarheid kunnen worden.
Op de w.c. treffen wij de bewoonster aan in de naaktheid van
haar bestaan. Ik ben bewogen door wat ik aantref. De bejaarde mevrouw is als een
diagonale stijve plank op de w.c. Meer dan 16 uur heeft zij op haar toilet
gezeten, gelegen en is meer een versteende gemummificeerde vorm van leven dan
een mens in zijn of haar waardigheid. De ambulance collega’s en de mevrouw van
de thuiszorg verlenen direct de meest noodzakelijke menselijke maat door haar
aan te kleden, te verschonen en weer toonbaar te maken.
Uiteindelijk zal blijken
dat de bewoonster overvallen is door een hersenbloeding en in haar lichamelijke
nood de noodknop niet meer heeft kunnen bedienen. En dat voor en tijdsduur van
een avond en een nacht, bij elkaar opgeteld meer dan 16 uur lichamelijke voortdurende
nood.
De ambulance collega’s nemen haar mee naar het ziekenhuis
voor hulp en menselijkheid.
Wat een onmenselijke casus. Het schijnt dat de politie achteraf
vaker financieel verantwoordelijk kan zijn voor breekschade. Dan denk ik So What,
hulp; mag wat kosten. Ik heb een goede daad verricht ondanks de schade aan dood
materiaal.
Deze week dacht ik van, hoe zou het met die bejaarde vrouw
zijn. Zou zij nog leven en kunnen genieten van haar wereldse bestaan of zit zij
als vele anderen achter de geraniums weg te kwijnen in woord en daad in de
vergetelheid en de schaduw van de wereld, al dan niet in de kou.
Ik hoor ondertussen het geknal van vuurwerk waar de politie
ook moet handhaven. Ziekte in de vorm van een hersenbloeding dat overkomt je.
Vuurwerk daar kies je voor. Vele verontruste telefoontjes hebben de politie
bereikt om Nederland vuurwerk rustig te houden tot de klapper van Nieuwjaar
2015. Dieren kiezen niet voor knallen en vuurwerkrampen.
Ik wens u fijne dagen, gezondheid en bezinning over wat
werkelijk telt!
