Door het nieuws elke dag weer in het midden oosten of elke
andere vuurhaard in de wereld worden we zichtbaar overgoten met ellende, de
dood en vooral met veel bloed. Dat is bijna als normaal! Te betitelen, daar
kraait geen haan meer naar. Een bloedig Twitter bericht deze week brengt me
linea recta terug bij mijn eerste op gewelddadige wijze om het leven gebrachte
dode.
Het is al heel lang geleden. Ik weet het jaar nog want het is
in de nadagen van een bloedmooie! warme zomer vol met levensplezier. Net
verkering met een blonde Engel met een mooie lange golvende haardos, perfecte
zandloper maten en mooi verpakt in een verschijning waar je heel erg blij van
wordt. Ik in ieder geval wel. Het leven is zo mooi en onbezorgd. Ik ben nog
zoekende naar mijn doel in het leven en nog niet in gedachten bij mijn huidige
baan bij de politie. Gewoon een tiener.
Ik ben al lang bezig in de wereld van het pugilisme. Als
junior van 16-17 jaar en zet ik mijn eerste stappen in de wedstrijd boksring.
Er is een wedstrijd voor me geregeld waar ik met terdege op voorbereid heb. In
deze tijdspanne heb ik in een rap tempo een aantal wedstrijden direct na
elkaar.
Dan blijf je in een opbouwend wedstrijd ritme qua ervaringslessen en raakt steeds meer vertrouwd in de boksring en het omgaan met- en het verder
uitbouwen conditie, krachten en boks technieken. Dus ook op deze warme na zomer
avond. Mijn trainer, andere boksers, mijn engel en ik, rijden naar de plaats
van de bezoekende boks organisatie.
Een tijdje onderweg, het is nazomer dus de nacht is aan de
winnende hand en verdrijft het daglicht aanzienlijk. Ik weet nog dat er voor
ons tijdens de rit door een stad in het centrum op de weg en bijgelegen stoep
een heftig tumult is. Een ruzie onder volwassen mensen. Wat de oorzaak is of
wie wat doet of gedaan heeft, dat weet ik niet meer. Maar wat opvalt, is dat
plotseling een aantal mensen hard wegrennen. Een persoon zakt in elkaar en
blijft gewond liggen. De man draagt lichte accentuerende kleding.
Mijn trainer stapt uit om te gaan kijken om te helpen. Ik
zelf stap ook uit. We weten op dit moment nog steeds niet wat er aan de hand
is. Eigenlijk zou ik me moeten concentreren op de komende bokswedstrijd. Onnadenkend
sta ik plots midden in een dodelijke menselijke misère. Mijn trainer roept naar
mensen om een ambulance en dokter te waarschuwen. Helpen kan eigenlijk al niet
meer, te laat voor levensreddende handelingen zal blijken.
Echter in dit
tijdperk moet je nog met een kwartje naar een telefooncel lopen voor een
boodschap of om hulp te vragen. Achteraf zal blijken dat de hulpdiensten al
onderweg zijn. Gealarmeerd door een willekeurige bedienaar via een antiek
telefoontoestel met een doorzichtige aftikkende draaischijf.
Het is donker, de mensen die weglopen zijn arbeidsimmigranten.
De man op de grond kermt eerst van de pijn, rochelt en sterft snel op deze
plaats. Hij ligt in een enorme plas met bloed. Alle oneffenheden en richels en
voegen in de stoep worden opgevuld met deze rode vloeibare massa.
Zijn keel is doorgesneden, vandaar zijn gerochel. In zijn
uiterste nood zijn een paar vreemden –wij dus- degenen die zich om hem
bekommeren. Voor de rest is iedereen weggerend onder de verhullende jas van de duisternis.
Zijn keel ligt open en lijkt op een fontein met een stuwende rode massa. De
snee is diep. De bovenste huidlaag oogt licht. Vanuit de diepe dodelijke
donkere snee baant het bloed zich een weg buiten het lichaam op zijn lichte
kleding en de stoep waar het zich verspreid.
Als even later de ambulances komen gaan we weg naar de
bokswedstrijd nog op tijd. Als 17 jarige volg ik dan ook geen media. Ik heb andere
dingen aan mijn hoofd, de naderende bokswedstrijd. Twitter en andere
nieuwerwetse zaken zijn nog lang niet uitgevonden. Dan had ik deze avond heel
wat sensatiefoto’s kunnen schieten.
Later solliciteer ik dan toch bij de
politie. Dit verhaal heb ik nooit meer verteld. Raar he. Geen indruk genoeg op
mij gemaakt of gewoon netjes opgeborgen in mijn hersenpan.
Ik heb nog ettelijke keren te maken gehad met een plas bloed
en overlevenden in psychische kwesties en ook nog een keer heb ik de dood mogen
aanschouwen in een dergelijke fictieve rode beek. De laatste interventie zal ik
hierna vertellen en omschrijven,
Vreemd, het is weer op een warme zomeravond. De meldkamer
stuurt ons naar een plaats in de buurt. Ook daar schijnt een hevige tumult te
zijn en is niet bekend wat er gebeurd is. Wel dat er iemand dodelijk gewond is.
Een politiepatrouille is onderweg en mijn maatje Nicky en ik rijden voor
assistentie verlening van onze collega’s met het gas stevig op het pedaal, mee.
Ter plaatse gekomen blijkt de dader al weg te zijn. Gevaar
zetting nog onbekend. Een collega staat buiten en de andere collega is binnen
op de plaats van het misdrijf om de scene te consolideren oftewel de status quo
te handhaven en geen sporen bij- of weg te laten maken. Ik loop naar boven en Nicky
blijft buiten om daar zaken verder te regelen, dat kan hij heel goed. De buurt heeft sterke anti sociale kenmerken. Er staan dan ook
steeds meer nieuwsgierigen die op afstand gehouden moeten worden. De meldkamer
regelt snel al de nodige expertise afdelingen.
Ik overleg met de collega in de woning. In de
woning in de hal ligt een dode in een behoorlijke plas met bloed. Normaal moet
een dokter de dood vaststellen maar van deze kunnen we dat nagenoeg zelf
beamen. In de flat zijn nog diverse woningen. Buurtonderzoek moet gedaan
worden. Het is niet bekend of de dader of zijn metgezellen terug zullen komen
naar de woning. Dus is snel handelen geboden. De officier van dienst is snel op
eigen initiatief ter plaatse waar hij plots verandert in een lopende
telefooncentrale om expertise te regelen en recherche vragen te beantwoorden.
ik blijf zelf
bij de geëlimineerde man voor de status quo. De linoleum vloer in de hal was eigenlijk
beige van kleur maar is nu fel bloedkleurig. Nicky en de andere collega’s
regelen het buurtonderzoek en houden mensen op afstand. Enfin, u kent het wel.
Als de rood-witte politielinten gespannen zijn wordt het de mensen buiten snel
duidelijk dat er iets aanzienlijk mis is.
Er passeert een vrouw via de trap van een hoger gelegen flatwoning. Ik
kan nog net de deur dichtmaken want deze droevige beelden hoeven niet op het
netvlies van haar dochtertje te komen. Daarvoor is zij nog veel te jong. Dat zou zij niet kunnen plaatsen. In de woning ben ik alleen met de levenloze man. De vloer en de muren zijn bezoedeld met
bloed.
Ik kan met mijn blackberry de nodige sensatie foto’s maken
om allerlei (aasgier of sensatie) redenen. Alleen de goeie reden kan ik niet bedenken. De
Forensische opsporing doet toch alles fotografisch vastleggen. Mijn foto’s
zouden geen enkele toegevoegde waarde hebben. Dus laat ik dit graag achterwege.
Buiten gekomen als de diverse politie specialisten deze
scene hebben overgenomen, kijk ik op mijn twitter berichten. Blijkt dat binnen
de kortst mogelijke tijd er een hausse is aan berichten die de gruwelijke daad
de media in geslingerd hebben op een vrij waarheid getrouwe manier en wijze. Ik
heb niet meegedaan aan dit getwitter.
Bloed, doden, en vreselijk verminkten worden dagelijks life
de media in geslingerd en door iedereen die de media leest, geaccepteerd.
Moeten we ons nou druk om maken om de distributie hiervan?
