Het is windstil en de schitterende lichten van de maan en verdere sterren weerspiegelen op het aardoppervlak op de door mij bereden route, eender als de broodkorstjes op het diffuse bospad van Hansel und Gretel.
Verder schijnen de lantaarnpalen een sereen zacht geel licht uit op mijn pad der gerechtigheid in deze noodhulp situatie.
De contrasten van gebouwen en verdere on(t)roerende zaken worden ook nog met prachtige schaduwen geprojecteerd op mijn route naar de yellende- of schreeuwende persoon. Echter we vinden hem niet meteen. Hij heeft zich te goed verschanst, zo lijkt het in eerste instantie te zijn. Uiteindelijk vinden we hem.
Hij krijgt het niet voor mekaar om muisstil te zijn. Zachte mechanische muziektonen vergezellen zijn one-man sing along show.
Hij zit als een Boeddha in een groot donker portiek met aan alle zijden glazen ruiten waar een voorheen gevestigde kledingwinkel haar allerlaatste mode etaleert. Nu helaas niet meer. Deze winkel en de buurt waarin deze is gelegen is over het hoogtepunt van roem en aandacht van het winkelende publiek heen. Nu te huur of te koop volgens grote aandachtige plakkaten op de etalageramen. Klanten blijven er steeds meer weg. Crisis of overdaad? Wellicht.
De man een stylist in spe heeft de ruimte die hij in het portiek inneemt gezellig geUpdated. Op de plavuizen vloer ligt een deken. Rondom de deken staan circa 8 waxine lichtjes gezellig mee te deinen. Tegen de muur staat een rugzak. Zijn schoenen heeft hij uitgedaan. Want alles wat leeft moet tenslotte lucht hebben.
Op een zodanige elastische onmogelijke wijze die ik nog niet zou kunnen nadoen al breekt men mijn Aardse tweevoeters op meerdere plaatsen. Wat verder opvalt is het feit dat hij buiten de uitstalling van zijn aardse bezittingen geen rotzooi maakt. Terwijl wij op gepaste odeur afstand bij hem vandaan blijven stilstaan is hij in een monoloog aan het orakelen met zijn rugzak. Geen touw aan vast te knopen voor ons of wie dan ook..
Hij ziet of ontwaart ons opzichtige politiemensen deelt mede dat hij in gesprek is met zijn kind. Hij brabbelt een onsamenhangende taal. Voor hem op zijn deken ligt een zeer klein model transistor radio met een antenne. Een puur retro aanblik. Uit deze radio worden zachte muziektonen geproduceerd.
De man deelt mede dat hij meegezongen heeft terwijl hij zich niet bewust is geweest van het feit dat hij mensen in hun slaap zou kunnen storen. De man zouden we tegenwoordig in een woord kunnen omschrijven als, stadsnomade. Hij is niet ondervoed en niet als een lastig persoon te betitelen. We vragen hem om zijn spullen bij elkaar te zoeken en te vertrekken naar elders. Waarheen of via welke route dat is onbekend, behalve dan voor hem. wellicht begeleidt de maan La Luna ook hem...
Hij voldoet zonder enig weerwoord aan dit dringende verzoek. Het schijnt dat hij alle aardse bezittingen die voor hem belangrijk zijn, bij zich heeft, net als Ghandy.
Nadat hij vertrokken is hebben mijn collega en ik met de meldster nog een kort nagesprek aangeknoopt. Zij is wakker geworden van hels geschreeuw en haar subjectieve veiligheid is daarbij in het gedrang gekomen. Meldster is zeer tevreden met onze oplossing van wegsturen van deze nomade of troubadour. Wij hebben deze nacht niets meer van hem gehoord of geroken.
De persoon dan wij hebben vanaf politiezijde meer dan zat interventies met hem gehad in het naaste verleden, vooral op strafrechtelijk gebied. Verslaafd, crimineel met een weldadige blonde haardos die verdwenen is.
Ik weet niet of hij een uitkering krijgt of dat hij gebruik maakt van voorzieningen die hem daarbij zouden kunnen helpen. Ik denk dat hij voor zichzelf heeft gekozen in zijn eigen universum.
Zijn achternaam doet denken aan het woord rozen, maar niet zo aangenaam ruikend als the real thing,
juist ja die met die doorns,
Rozen verwelken en schepen vergaan. Dolend is hij ten onder gegaan,
volledig de weg kwijt, kwijnend in een h.i.v.wolk weggevoerd van het leven.....
