Een te zuinige electrische fiets

Een tijd geleden alweer op een lekkere warme zuurstof arme avond rij ik met collega Ad, surveillance in de buitengebieden van de gemeente Sittard-Geleen. Zo ook door het Limbrichter-bos in Limbricht, op een stuk weg dat verboden is voor auto’s.

Wij als politie mogen daar wel rijden voor toezicht en handhaving. Ondanks boze onbegrijpelijke blikken van mensen die wij passeren op onze rondes.

De mogelijke gedachten van "die menen dat ze alles mogen" spuien spreekwoordelijk als een sissend stomend overdrukventiel uit hun oren. Gelukkig dat we toch toezicht houden deze keer.

Op een kruising van asfaltwegen midden in het bos staat daar  een ziel verloren levend standbeeld van een man die voorover gebogen staat over zijn fiets.

een vreemde situatie dus maken we een halt bij de persoon. Dit menselijk standbeeld beweegt vreemd genoeg niet. Uitgestapt zien Ad en ik dat, een oude man helemaal lichamelijk kapot voorover gebogen staat over zijn fiets. Zijn lichaam heeft het kennelijk opgegeven uit gebrek aan brandstof of een plotselinge opkomende ziekte. Mogelijk zelfs een hongerklop zoals iedereen dit uit het fiets-renners wereld kent! 

Ja dus. De oude baas heeft al 81 kerven op zijn persoonlijke eeuw-ladder achter de rug. Later blijkt dat hij nog dagelijks fietst op zijn nieuwe elektrische fiets. De ondersteunende accu is erg duur geweest. De man gaat hier zeer voorzichtig en veel te zuinig mee om. Ik leg dit nog uit.

De man kan hij geen boe of bah meer zeggen en heeft zelf moeite om zijn thuisadres te benoemen. Hij heeft niets te drinken bij zich noch een telefoon. Het is warm en loom weer met kennelijk te weinig zuurstof voor deze gepensioneerde Joop Zoetemelk.

Om erger te voorkomen stellen wij hem voor om hem in de politieauto naar huis te brengen. Dat wil hij echter niet. Eventjes uitrusten en dan gaat het wel weer, zo zegt hij. De politie heeft ten slotte veel belangrijker werk te doen! Na enige overredingskracht gebruikt te hebben, zwicht hij voor ons comfortabele voorstel en vervolgens neemt hij plaats voor de eerste keer in zijn leven in een politieauto, zonder het predicaat van boef te krijgen.

Hij vraagt tijdens de rit wel nog aan mijn collega Ad wie er nog meer aan het praten is. Blijkt onze mobilofoon te zijn met opdrachten en informatie van en door de meldkamer uit Limburg. Wat een openbaring voor hem. De politie is toch al de tijd van de rooksignalen ver voorbij. Dat weet hij nog niet want hij heeft in zijn leven de politie nog niet nodig gehad, in tegenstelling tot vele anderen.

Ik mag op zijn fiets huiswaarts rijden. Ik zie aan hem dat hij dit niet leuk vindt. En ja hoor daar komt de aap uit de mouw als ik ga fietsen op zijn eerdere verworven heiligdom. Rechts zitten de 8 versnellingen en links de blokjes om de accu in te stellen en de trapkracht energie te verkleinen.

Kennelijk is het zuinig zijn met de fiets belangrijker dan zijn AOW gezondheid. De ondersteunende accu is op het aller aller aller laagste niveau ingesteld. Dus de ondersteuning is als nihil te betitelen.

Ik zet de versnelling op het hoogste niveau en de accu ondersteuning (wil ik wel eens meemaken) op het hoogste ondersteuningsniveau. Daardoor rijd ik langs de wegen in de richting van zijn thuisadres met de hoogst mogelijke toegestane maximum snelheid van 25 kilometer per uur. De zweet- en inspanningsgrens bereik ik helemaal niet. Super gevoel, deze top ondersteunende tover-fiets.

Net voor zijn thuisadres wacht de politieauto op mijn aankomst. De oude baas wil niet dat we tot aan zijn voordeur rijden uit angst voor de onrust van zijn echtgenote wanneer ze haar man uit de politieauto zou zien stappen. Ik denk dat de vrouw hem al vaker gewaarschuwd heeft om de accu goed maar dan ook goed aan te zetten.  Tegen beter weten in blijkt even later alweer.

Nadat ik de fiets teruggeef en de man zie opstappen op zijn stalen ros zie ik dat hij de ondersteunende accu alweer op de laagste stand terugzet. Ik op mijn beurt heb de ondersteuning uiteraard weer fors omhoog gezet. Nota bene de accu is nog helemaal vol. Dan vraag ik me toch af waarom deze krasse baas van 81 hierop bezuinigt, ook nog ten koste van zijn eigen gezondheid. Wat een zuunigheid.

Mogelijkerwijze zal hij vroeger of later van zijn fiets vallen met noodlottige gevolgen. Dan pas heeft de hulpverlening en de politie veel werk met hem en zijn zuinige instelling.

We volgen hem op gepaste afstand tot hij bij zijn woning het pad indraait. Uiteraard heimelijk en ongezien.

Een elektrische fiets is bedoeld om er lekker en gezond maar dan wel weer ondersteunend op te fietsen en hier vooral niet op te besparen. Waar is het mis gegaan met de bezuinigingsoperatie. Jeetje wat oenig en ongemakkelijk.

De laatste tijd halen senioren op hun elektrische fiets mij in als ik lekker aan het peddelen ben. Ze racen harder en harder en af en toe dragen ze een valhelm.

Dan denk ik af en toe weer met weemoed terug aan deze casus.