Vergeten doen wij allemaal, dat is nu eenmaal zo. Bij ons, de gewone meute, maar ook op het politieke pluche is vergeetachtigheid een kwaal. Ontkennen helpt want dan mag je verder naar honk twee en blijf je ideëel en ook praktisch gezien, aan de bal...
Ik probeer nu als test om uit mijn herinneringen tijdens mijn actieve politiejaren een aparte casus terug te halen.
Het is op een regenachtige herfstavond in Sittard. In die tijd regent het nog gewoon urenlang. Ook op deze gedenkwaardige avond. De lantaarnpalen schijnen hun warme lichten uit over de wegen en de inslaande regendruppels verzorgen priemende ritmische oprispingen op het wegdek, ook in kleine plasjes van verzameld regenwater enzovoort.
Ik heb die bewuste avond de middagdienst met collega Jan, die nu al ongeveer 4 jaar vrijwillig met pensioen is. Waarom, Jan heeft er genoeg van om gedienstig te zijn voor de steeds maar weer heftige onwelwillende maatschappij.
In deze tijd is het bonnenboekje nog een bonnenboekje en niet Meos op straat zoals nu te doen gebruikelijk, oftewel bonnenschrijven door te typen op de diensttelefoon. Een lastige taak voor oude dienders en heel gemakkelijk voor het jonge grut die met dit mediatelefoongedoe zijn opgegroeid en verknocht.
De regen klettert ook ritmisch op de ruiten van de politie dienstauto. De ruitenwissers treden op als een dirigent en wuiven alle ritmische regenspetters langszij. De magistrale faunistische regenaubade blijft aanduren en geeft de wereld om ons heen een heuse zwembadlook.
Vanuit onze ooghoeken zien wij plots een onverlaat uit het holst van de duisternis in ons blikveld. Hij draagt geen helm, zijn bromfiets maakt een oorverdovend geluid dat enigszins wordt getemperd door het optredende regenorkest. De bromfietser rijdt te hard. Voorts is zijn moordmachine niet voorzien van enige verlichting voor of achter. Hij is een vlotte schimmige vlerk die niet houdt van regels en in het bijzonder niet van verkeersregels en zijn toebedeelde plaats op de weg.
Omdat deze snelheidsduivel ons nog niet heeft ontwaard. Ik bedoel hier; niet heeft gezien, kunnen wij hem geruisloos en ongezien naderen, inhalen en zijn bromfiets snel en onverhoopt doen stoppen in de periferie van het centrum.
Het verlengde van deze verplichte halte op een weg in Sittard gaat linea recta naar de grens met onze oosterburen, in die Heimat.
Hij zit nog op zijn bromfiets wanneer Jan en ik uitstappen en hem aan een nauwgezette verkeerscontrole onderwerpen. Ik ken hem en zijn bijnaam en die is; Laaf of trol of ....vul zelf maar in, voor de intimi destijds op een datum en tijdstip diep in de vorige eeuw.
Dan blijkt volgens navraag dat zijn bromfiets 1. niet verzekerd is, 2. een bromfietshelm verplicht is, 3. de verlichting aan de laatste tiet hangt oftewel kaduuk is, 4. De uitlaat kapot is en last but not least 5. De bromfiets in deporabele staat verkeert.
Met Jan houd ik dan een kort motorkapoverleg over praktisch politieoptreden en de overtreding doen ophouden. Daarbij in ons achterhoofd houdende dat waarschuwen een gemiste kans is en verder rijden levensgevaarlijk is voor hem en eventuele andere verkeersdeelnemers. Er zou maar een kind, een oudere of wie dan ook met deze malloot in een botsing komen. Dat vergeef je je toch niet!
Deze notoire bestuurder, overtreder en crimineel heeft bij de politie al genoeg op zijn kerfstok staan en heeft reeds een memorabel palmares opgebouwd. Hij is ook nog volwassen maar door schulden en eigenrichting heeft hij bij zijn vader nog steeds, tegen wil en dank, een noodgedwongen onderdak.
Ik bel met zijn vader met mijn antieke diensttelefoon merk Nokia model 3110. Zijn vader, zijn relaas zal ik uit piëteit niet uit de doeken doen, vraagt of wij hem tot het einde der tijden, of woorden van gelijke strekking kunnen vastzetten. Dit voor zijn zielrust en gespannen situatie die zijn bloedeigen Trol dagdagelijks thuis veroorzaakt. Oh ja, hij zit ook aan de drugs, dat moge duidelijk zijn...
Ik beëindig het telefoon gesprek en bedenk een plotse oplossing. Jan en ik schrijven tig boetes uit. Die zal hij niet kunnen of willen betalen. Dan komt hij na verloop van tijd op de lijst voor aanhouding. Voor de korte directe termijn mag hij nu in ieder geval niet verder rijden.
Een bromfiets inbeslagnemen is not done en zeer lastig met vervoer en arbeids intensief met de papieren santekraam. Dan zie ik tussen de regendruppels door, want het regent nog stééds, dat de bromfiets een zichtbare bougiekabel heeft. Door een plotselinge demontage van de bougiekabel begeeft de kabel het en is de bougiekop los en onmaakbaar van het motorblok, verlost.
Jeetje de bromfiets start niet meer, overtreding van de baan, verkeersgevaarlijk rijgedrag opgelost, verkeersveiligheid 100% verhoogd. Aanrijdingsgevaar 100% verminderd.
Ik retourneer de bougiekabel aan de Trol. De bonnen worden aan het bureau uitgeschreven. Niemand zal van dit politie optreden opkijken, omdat niemand ons passeert op deze plek van staandehouding. Niemand hoeft de ambulance te bellen wegens letsel met deze bromfietsbestuurder.
Nu ik dit memoreer valt bijna alles weer op zijn stevige plek in mijn herinnering.
Tot einde dienst blijft het regenen op deze herfstavond, voordeel het grondwaterpeil blijft op peil, de straten worden schoon. De natuur versterkt...
Deze Trol blijft hard werken aan zijn strafpalmares dat met de dag zal blijven groeien!
Ik heb die bewuste avond de middagdienst met collega Jan, die nu al ongeveer 4 jaar vrijwillig met pensioen is. Waarom, Jan heeft er genoeg van om gedienstig te zijn voor de steeds maar weer heftige onwelwillende maatschappij.
In deze tijd is het bonnenboekje nog een bonnenboekje en niet Meos op straat zoals nu te doen gebruikelijk, oftewel bonnenschrijven door te typen op de diensttelefoon. Een lastige taak voor oude dienders en heel gemakkelijk voor het jonge grut die met dit mediatelefoongedoe zijn opgegroeid en verknocht.
De regen klettert ook ritmisch op de ruiten van de politie dienstauto. De ruitenwissers treden op als een dirigent en wuiven alle ritmische regenspetters langszij. De magistrale faunistische regenaubade blijft aanduren en geeft de wereld om ons heen een heuse zwembadlook.
Vanuit onze ooghoeken zien wij plots een onverlaat uit het holst van de duisternis in ons blikveld. Hij draagt geen helm, zijn bromfiets maakt een oorverdovend geluid dat enigszins wordt getemperd door het optredende regenorkest. De bromfietser rijdt te hard. Voorts is zijn moordmachine niet voorzien van enige verlichting voor of achter. Hij is een vlotte schimmige vlerk die niet houdt van regels en in het bijzonder niet van verkeersregels en zijn toebedeelde plaats op de weg.
Omdat deze snelheidsduivel ons nog niet heeft ontwaard. Ik bedoel hier; niet heeft gezien, kunnen wij hem geruisloos en ongezien naderen, inhalen en zijn bromfiets snel en onverhoopt doen stoppen in de periferie van het centrum.
Het verlengde van deze verplichte halte op een weg in Sittard gaat linea recta naar de grens met onze oosterburen, in die Heimat.
Hij zit nog op zijn bromfiets wanneer Jan en ik uitstappen en hem aan een nauwgezette verkeerscontrole onderwerpen. Ik ken hem en zijn bijnaam en die is; Laaf of trol of ....vul zelf maar in, voor de intimi destijds op een datum en tijdstip diep in de vorige eeuw.
Dan blijkt volgens navraag dat zijn bromfiets 1. niet verzekerd is, 2. een bromfietshelm verplicht is, 3. de verlichting aan de laatste tiet hangt oftewel kaduuk is, 4. De uitlaat kapot is en last but not least 5. De bromfiets in deporabele staat verkeert.
Met Jan houd ik dan een kort motorkapoverleg over praktisch politieoptreden en de overtreding doen ophouden. Daarbij in ons achterhoofd houdende dat waarschuwen een gemiste kans is en verder rijden levensgevaarlijk is voor hem en eventuele andere verkeersdeelnemers. Er zou maar een kind, een oudere of wie dan ook met deze malloot in een botsing komen. Dat vergeef je je toch niet!
Deze notoire bestuurder, overtreder en crimineel heeft bij de politie al genoeg op zijn kerfstok staan en heeft reeds een memorabel palmares opgebouwd. Hij is ook nog volwassen maar door schulden en eigenrichting heeft hij bij zijn vader nog steeds, tegen wil en dank, een noodgedwongen onderdak.
Ik bel met zijn vader met mijn antieke diensttelefoon merk Nokia model 3110. Zijn vader, zijn relaas zal ik uit piëteit niet uit de doeken doen, vraagt of wij hem tot het einde der tijden, of woorden van gelijke strekking kunnen vastzetten. Dit voor zijn zielrust en gespannen situatie die zijn bloedeigen Trol dagdagelijks thuis veroorzaakt. Oh ja, hij zit ook aan de drugs, dat moge duidelijk zijn...
Ik beëindig het telefoon gesprek en bedenk een plotse oplossing. Jan en ik schrijven tig boetes uit. Die zal hij niet kunnen of willen betalen. Dan komt hij na verloop van tijd op de lijst voor aanhouding. Voor de korte directe termijn mag hij nu in ieder geval niet verder rijden.
Een bromfiets inbeslagnemen is not done en zeer lastig met vervoer en arbeids intensief met de papieren santekraam. Dan zie ik tussen de regendruppels door, want het regent nog stééds, dat de bromfiets een zichtbare bougiekabel heeft. Door een plotselinge demontage van de bougiekabel begeeft de kabel het en is de bougiekop los en onmaakbaar van het motorblok, verlost.
Jeetje de bromfiets start niet meer, overtreding van de baan, verkeersgevaarlijk rijgedrag opgelost, verkeersveiligheid 100% verhoogd. Aanrijdingsgevaar 100% verminderd.
Ik retourneer de bougiekabel aan de Trol. De bonnen worden aan het bureau uitgeschreven. Niemand zal van dit politie optreden opkijken, omdat niemand ons passeert op deze plek van staandehouding. Niemand hoeft de ambulance te bellen wegens letsel met deze bromfietsbestuurder.
Nu ik dit memoreer valt bijna alles weer op zijn stevige plek in mijn herinnering.
Tot einde dienst blijft het regenen op deze herfstavond, voordeel het grondwaterpeil blijft op peil, de straten worden schoon. De natuur versterkt...
Deze Trol blijft hard werken aan zijn strafpalmares dat met de dag zal blijven groeien!
