Dan heb ik noodhulpdienst met Marc. We krijgen van de meldkamer, district Maastricht een prio 1.
In het Lömmerichterveltj in de flats.
Huiselijk geweld of ruzie of iets dergelijks waar partners, buiten de sponde, mee aan de gang zijn. Oorverdovend lawaai en alle buren, beneden, boven en links en rechts opzij in de flat mogen onafhankelijk van hun wil hiervan, meegenieten.
Wat doe je dan als goeie buur, je belt 112 Hermandad.
Marc en ik gaan in ons zg. fanfarekloffie op bezoek op dit schijnbare heetgebakerde adres. De man is een makkelijk beïnvloedbaar personage en een heeeeeeel stukje ouder dan zijn vrouwelijke jonge leefgezel. Iets van geld en verschaffen van sociale voorzieningensferen... ja, dat zou goed kunnen.
Marc en ik hebben de situatie vlot in de gaten. De vrouwelijke querulant is geestelijk labiel en volledig onhandelbaar. Haar gedrag roept vraagtekens bij ons op, van kunnen deze twee alleen gelaten worden zonder verdere sores en besognes? Nee dus, is onze vlotte constatering en conclusie.
Zij raaskalt en is volledig onhandelbaar. We slaan zo goed en snel als het kan een lichtblauwe kimono om haar lijf. Want haar lichaam is nagenoeg onbedekt.....naakt als Eva, idem dito als zojuist uit haar moederschoot geboren....
Marc en ik proberen op haar in te praten om vrijwillig mee te komen, maar dat gebeurt niet. Zij weigert stoïcijns om de situatie rondom haar in goede banen te leiden. Wat moet je dan als broertjes Hermandad in het kader van hulpverlening ter voorkomen van geweld of andere hopeloze vormen van onderlinge menselijke ellende. Juist meteen scheiden, meenemen en laten beoordelen door de GGZ......
Ik schrijf puntjes want de samenwerking is ook toen, niet op orde met de GGZ.
Marc grijpt haar vast en ik val hem bij in dit non-verbale intermezzo. Ik zwaai haar omhoog, buk, til en tordeer haar op met flapperende kimono over mijn linkerschouder. Dan recht ik mijn krakerige rug, ook toen al, en draag haar als een kersverse bruid over de domicilie huiselijke drempel. Niet naar binnen maar naar buiten op weg naar hulp, pillen, gesprekken met de agogen en onwaarschijnlijk herstel. Want we moeten niet vergeten, we wonen in Nederland, het land van deppen en droog houden en weer lekken!
Ik neem de trappen met de van lange donkere haarkleur en voorziene vrouw in kimono over mijn schouder. Ik loop diverse trappen omlaag -gelukkig- met de querulante last op mijn schouder.
Een aantal verdiepingen lager, zie ik op de begane grond de lift in zicht. De lift staat vast om verhuizers de huisraad van nieuwe bewoners te laten inladen en verplaatsen naar het nieuwe liefdesnest of woning...op de zoveelste verdieping tussen de gevestigde orde van huidige bewoners en ander pluimage,
De kimono fladdert nog steeds frank en vrij rondom haar vrouwelijke Eva-istische welvingen. Wellicht een tipje van de sluier visueel inzichtelijk tentoonspreidend......
Ik ben benieuwd of de nieuwe bewoners met de goede intenties hun domicilie/woonrijk/liefdesnest kunnen betrekken....
Op weg naar het bureau komt er een prio 1 van geweld op de Markt. Marc en ik maken ook daar onze opwachting en assisteren de collega's. De vrouw in kimono wacht intussen geduldig af...
Achteraf hebben Marc en ik onze handen vol gehad met de vrouw en de geweldcasus op de Markt. We hebben voor iedereen gezorgd en onze collega's geassisteerd. De GGZ ook,
Yolo...
